எனதன்பு ரோதீஸ் மச்சான் அவர்களே!!

         தெரிந்த கதைதான் எனக்கு இது; ஆனால் தெரியாத தகவல்.

அதாவது முயற்சிக்கு பிரம்ம பிரயத்தனம் என்ற வார்த்தையை குறிப்பிடுவதை சொன்னேன். விளக்கத்துக்கு நன்றிகள்.

மேற்சொன்ன காட்சியை சோழர் காலத்திற்கு பிறகு கட்ட பட்ட அனைத்து சிவாலயங்களிலும் 

கருவறையின் பின் புறத்தில் லிங்கோத்பவர் என்ற பெயரில் இருக்கும் சிலையில் காணலாம் . அந்த தாழம்பூவிற்கு

விமோசனமாக சிவராத்திரி அன்று மட்டும் ஆராதனையில் கலந்துகொள்ள சிவன் அனுமதி வழங்கியுள்ளதாகவும் ஒரு கதை உண்டு. நிற்க

 

###பேரிரை(எரி)ச்சலாக இருந்தது.. ### அழகான வர்ணிப்பு, வாழ்த்துக்கள்

 

“என்னடா சொல்ற.. யூ மீன் அபௌட்... surrogacy?”

“ஆமா கிச்சா.. அதுக்காகத் தான் இப்ப வந்திருக்கோம்.. உன் குழந்தைய சுமக்கற பாக்கியம் தான் நேக்கில்ல.. அட்லீஸ்ட் அத வளக்கற வாய்ப்பயாவது கொடுடான்னு என்ன நேரடியாவே கேட்டா... என்னால மறுக்க முடியலடா... தனியா இருந்த வரைக்கும் நேக்குன்னு தனியா preferences இருந்ததென்னவோ உண்மை தான்.. இப்போ இவளுக்காக என்ன மாத்திக்கறதுல ஒண்ணும் தப்பில்லைன்னு தோணறதுடா.. சோ என் வாசவிக்காக தான் இந்த முறை இண்டியா வந்திருக்கோம் ”

“வெல் செட்.. முரளி..”

ஒரு வித மனநிறைவோடு வீடு வந்தோம்.. எங்களுக்குத் தான் அன்று இயர்லி டின்னர்... நல்ல வேளையாக அவ்வளவு நேரமாகியிருக்கவில்லை... சௌம்யாவின் கோபத்துக்கு ஆளாகாமல் தப்பித்தேன்.. தவிர ஃபலூடாவும் கை கொடுத்தது...

க்ருஷ் தான்... தன் கிச்சாப்பாவைக் கண்டதும்.. “என்ன ஏமாத்திட்டு போயிட்டல்ல” ....கத்திண்டே அவன் கைக்கு சிக்காமல் ஓடி கலவரப்படுத்தினான்.. வாசவி அவன் சேஷ்டைகளை அதிகம் ரசித்தாள்.

குழந்தைகளுக்கு அம்மாக்கள் ஊட்டியதை வாசவி ஏக்கத்தோடு பார்த்தாள்.. பாவமாக இருந்தது.. அவள் ஆசை நிறைவேற மானசீகமா வேண்டிக்கொண்டேன்... அம்மாக்களும் சாப்பிட்டு முடித்ததும்.. எல்லோரும் வட்டமாக ஹாலிலேயே அமர்ந்து கொண்டோம்... 

அடுத்து என்ன...? வாசவியும் இருப்பதால்.. கஸ்டமைஸ்ட் அந்தாக்ஷரி தான்...! அவரவர் இஷ்டப்படி பாடுவதாக முடிவானது..! துள்ளலான பாடல்களில் ஆரம்பித்தோம்.. !!

“ஹோஸ்ட் தான் ஸ்டார்ட் பண்ணனும் ஒண்ணுமில்லையே.. ஒரு சேஞ்சுக்கு கெஸ்ட்ஸ் நாங்க ஆரம்பிச்சி வைக்கப் போறோம்..” முரளி எழுந்து நின்றான்..

“நேக்குத் தமிழ் பாட்டெல்லாம்.. சான்ஸே இல்ல.. மதராஸி ஸ்டைல் ஹிந்திப்பாட்டு ஒன்னு பாடறேன்...” பலமான பீடிகையோடு.. பாட ஆரம்பித்தான்.... “ட்ரீமும் வேக்அப்பும்.. க்ரிட்டிக்கல் கண்டிஷனும்” அடுத்த வரிக்கு இடுப்பை ஆட்டி... ஆடவே ஆரம்பித்தான்.. “எர்த்தும் க்வேக்அப்பும் ஹில் டூல் ஸப் ஷேக்அப்பும்”

கிச்சாவும் நானும் மூலைக்கு ஒருவராக உருண்டு பிரண்டு சிரித்தோம்.. பெண்களும் கண்ணில் நீர் முட்ட சிரித்தார்கள்.. அவன் எதையும் பொருட்படுத்தாமல்.. கடமையே கண்ணாயினான்.. அவன் அழைத்து வந்த லேட்டின் அங்குசம் சொல்லவும் தான் அந்த மதயானை ஆடி ஓய்ந்தது..

வாசவி... முரளியை.. கைகாட்டி.. "Nobody nobody but you" பாட... குழந்தைகள் எழுந்து ஆட்டம் போட... குதூகலமாக இருந்தது.. எனக்குத் தான்.. பக்கத்து வீட்டு ஷெட்டி எப்போது வந்து கத்தப் போகிறானோ என்று அடித்துக் கொண்டது...!

கொஞ்சம் க்ளாசிக்கல் பாடல்கள் என்று மாறத் துவங்கியதும்.. கிச்சா.. “மானச சஞ்சரரே” ஆரம்பித்தான்.. தலைக்கு மேல் கும்பிடு போட்டேன்... 

“வேற எதனா பாடு.. இது மட்டும் வேணாம்... இங்க நிறைய பேருக்கு இது பிடிக்கல..”

“வேற என்னடா பாடறது...”

“கிச்சாப்பா... ஸாமஜ வர கமன... பாட்லாமா?” 

க்ருஷ்ஷை ஆச்சர்யமாகப் பார்த்தேன்... என் மகனா இவன்..? எனக்கு சுட்டுப் போட்டாலும் வராத விஷயத்தை அநாயசமாக தன் பிஞ்சு கைகளில் தாளம் போட்டபடி கிச்சாவுடன் பாடியதை சௌம்யா அதிகம் ரசித்தாள்.. 

“....ஆதீத விக்யாத” வில் அவன் அதிகம் தலையாட்டியதை வாசவி இமையசைத்து தலைசாய்த்து ரசித்தாள்.. பாடி முடித்ததும்.. வாசவி எழுந்து வந்து க்ருஷ்ஷைத் தூக்கி முத்தமிட்டாள்... 

அவ்வளவு தான்.. சௌம்யாவுக்குப் பொத்துக் கொண்டது.. மடியிலிருந்த ஸ்ரீநிஷாவை.. “ஏழ்ந்திருடி...” என எழுப்பி... ஜதி சொல்ல.. அது அபிநயம் பிடித்தது... வாசவி புரிந்து கொண்டு... அவளையும் தூக்கி முத்தமிட்டு இறக்கிய பிறகே... சௌம்யா ஓய்ந்தாள்... இதில் என்னை வேறு ஒரு பார்வை...

ஸ்ரீநிஷா வளரைப் போலவே ஸுபுத்தி... சௌம்யாவை விட்டு என் மடிக்குத் தாவினாள்.. 

“சகிக்கலை சௌம்யா..” நான் பார்வையால் பேச... “மூட்றேளா..” என்பதாய் அவளும் பார்வையாலேயே பதில் சொல்ல.. கிச்சாவும், முரளியும் அவஸ்தையாய் சிரித்தார்கள்..!

இது தான் சௌம்யா..! தான் பெற்ற பிள்ளை பாடியது பெரிதாகப் படவில்லை... தான் வளர்த்த பிள்ளையின் சாகசம் சொல்லி அதன் மூலம் தன் திறமை வெளிப்படுத்துவதில் தான் எவ்வளவு ஆர்வம் இவளுக்கு.. இவளை மட்டுமல்ல .. இந்த பெண்களை புரிந்து கொள்வதே பெரும்பாடு!

நேரம் செல்ல செல்ல.. பாடல்கள் சற்றே மிதமான ரகத்தை எட்டின.. முரளி பாடிய Mohabbatein பாடல் வரிகள் என் மனதை அதிகம் படுத்தின.. 

“தூர் கஹின் ஆஸமான் பர்... ஹோதே ஹை யே சாரே ஃபைஸலேன்.. கௌன் ஜானே கோயி ஹம்ஸஃபர்... கப் கைஸே.. கஹான் மிலேன்...” 

நிதர்சனமான உண்மை.. ஒத்துக்கொள்ளத்தான் மனது வேண்டும்.. “வானில் எங்கோ வெகு தூரத்தில் முடிவுகள் செய்யப்படுவதால்... நமக்கான வழித்துணையை.. நாம்.. எப்போது, எப்படி, எங்கு சந்திப்போம் என்பது நாம் அறியாத ஒன்று...”

முரளியால்.. விண்டு போயிருந்த மனதை... அடுத்து வாசவி பாடிய “Every night in my dreams”.. ரணப்படுத்தியது... எவ்வளவு கட்டுப்படுத்தியும் முடியவில்லை.. கண்ணீர் கரை புரண்டது.. 

பிள்ளைகள் எங்கள் மடியில் தூங்கியிருக்க.. சௌம்யாவும் வளரும் தத்தமது பிள்ளைகளை எங்களிடமிருந்து தூக்கிக் கொண்டு.. அமைதியாக விடைபெற்றார்கள்.. போகும் போதும் .... “இப்ப எதுக்கு கண்ல ஜலம்?” என்பதாய்.. பார்வையால் குடைந்தபடியே நகர்ந்தாள்.. 

ஹாலில் நாங்கள் நால்வர் மட்டுமிருந்தோம்.. வாசவி... தன் மிருதுவான குரலில் இன்னும் பாடி முடித்திருக்கவில்லை... எனக்கு டைட்டானிக் கப்பலில்.. நானும் கிச்சாவும் ஒருசேர மூழ்கியதாகவே ஒரு தோற்றம்... கண்ணீர்... என் நெஞ்சை நனைத்திருந்தது..!

அண்ணா.. சின்னாவோட சேர்த்து எங்களையும் அழவெச்சுட்டீங்க... சந்தோசம், ஏக்கம், பெருமிதம், வலி இதெல்லாத்தையும் சேர்த்து ஒன்னா தர்ரதுக்கு காதலால மட்டும்தான் முடியும்.
பொதுவா ஒரு பதிவ படிச்சு முடிச்சதும் அதில் பிடிச்ச வரிகள Quote பண்ணி கமெண்ட் போடுவேன்.. ஆனா இப்ப அப்படிப்பண்ண இந்த முழுப் பதிவையும் காப்பி பண்ணி quote பண்ண வேண்டிவரும்... ஆனா என் மனச ரொம்ப பாதிச்ச வரிகள மட்டும் இங்க Quote பண்றேன்.. ஆனால் நோ கமெண்ட்ஸ்....
// “வானில் எங்கோ வெகு தூரத்தில் முடிவுகள் செய்யப்படுவதால்... நமக்கான வழித்துணையை.. நாம்.. எப்போது, எப்படி, எங்கு சந்திப்போம் என்பது நாம் அறியாத ஒன்று...”//

//அவளுக்கு என் வேதனை புரிந்திருக்க வேண்டும்.. அவள் எந்த தேசத்தவளாக இருந்தாலென்ன.. காதல்... மொழி, இனம், மதம்.. இவ்வளவு ஏன் பாலினம் கூட கடந்த ஒன்று தானே.//

//எனக்கு மட்டும் கேட்கும்படி... மெல்லிய குரலில் அவன் பாடிய அவன் ஃபேவரைட்.. “மானச சஞ்சரரே..” மயிலிறகாய் வருடியது//

ஆனா நீங்க அங்கங்க கிள்ளிப்போடும் திரிகள், பின்னால ஒரு டைம் பாம் வெடிக்க தயாரா இருக்கறத காட்டுது. கொஞ்சம் பதமா பாத்து பண்ணுங்க.. பாவம் எங்க கிச்சாவும் சின்னாவும்...

nys felings ...

tis is way v can liv in a country such as our INDIA

@ ArvinMackenzie : ஜீனி.. என்ன ஆச்சு..?? ///எங்களையும் அழவெச்சுட்டீங்க/// :(

////ஆனா நீங்க அங்கங்க கிள்ளிப்போடும் திரிகள், பின்னால ஒரு டைம் பாம் வெடிக்க தயாரா இருக்கறத காட்டுது. கொஞ்சம் பதமா பாத்து பண்ணுங்க.. பாவம் எங்க கிச்சாவும் சின்னாவும்... //// இது வரைக்கும் அப்படி எந்த நோக்கமும் இல்ல.. :)

எமோஷனலான உங்கள் கருத்துக்கு என் மனமார்ந்த நன்றி!! 

@ rajkutty kathalan : நீங்க ரெண்டு பேரும் திடமான முடிவெடுத்துட்டதா சொல்வீங்களே.. அப்புறம் என்ன.. எதுகை மோனைல கவித்துவமா கவலைப்பட்டிருக்கீங்க.. Don't worry.. A saying says so.. "Time heals all wounds" :)

@ cutenellaimdu : ///tis is way v can liv in a country such as our INDIA /// hope this changes in the near future!

@ Butterfly : அழுகாச்சி எபிசோட் போஸ்ட் பண்ணிட்டனோன்னு கவலையா இருக்கு.. :( 

////nekkum andha paattu ketkaracha appadi thaan thonum..!//// உண்மை தான்.. ரொம்ப ரணப்படுத்தும்ல.. அந்த பாட்டு!

/////. அவள் எந்த தேசத்தவளாக இருந்தாலென்ன.. காதல்... மொழி, இனம், மதம்.. இவ்வளவு ஏன் பாலினம் கூட கடந்த ஒன்று தானே.. அவள் என்னை ஆதூரமாய்ப் பார்த்தாள்.///// இது நம்ம basher -ஓட signature statement-ஆ முன்னால இருந்துச்சு... கதைக்கோசரம் சுட்டுட்டேன்.. !!!

கருத்து பதிந்தமைக்கு என் உளமார்ந்த நன்றி!! :)

Azhugaachi episode illa mama..! Romba touchingaana episode post pannirukel..! Mathavaalukaaga thangaloda viruppatha thiyagam pannindavaaloda manasu enna paadu padumndradha padampuduchu kaatirukael..! Really an amazing work mama..! :'(

Mr. Rotheiss

very Nice da your not made kicha in tears but alos me. keep rocking. see you in next one

regards

thiva

@ chathero2006 : நெகிழ்ச்சியான மலரும் நினைவுகள்... 

நானும் கேட்பேன்... “மீனம்மா.. அதி காலையிலும்” ஆட்டோமேட்டிக்கா.. கண்ல நீர் கோர்த்துரும்.. (ஆனா... அவன பாட சொல்லியெல்லாம் கேட்க மாட்டேன்.. that'll be suicidal... )

@ thiva :  Apa macam??? எதுக்கு tears...??? Cheers buddy!

@ basher : :)

@ Butterfly : Thank you butterfly! :)

@ samram : ரொம்ப ரொம்ப நன்றி samram :)

 

ஏனைய நண்பர்களுக்கு 

சாப்பிட்டு முடித்தும் கையைக் கழுவாமல் முரளி இன்னும் அதைப் பற்றியே பேசிக் கொண்டிருந்தான்.. கிச்சாவும் வளரும் எதிரில் அமர்ந்து கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள்.. 

நானும் ஒரு சேரில் என்னை ஆக்ரமித்துக் கொண்டு.. “இன்னும் நீ இவாளுக்கு எக்ஸ்ப்ளெயின் பண்ணி முடிக்கலையாக்கும்.. அதையே சொல்லிண்டிருக்காம அடுத்து என்னன்னு சொல்லுடா..”

“ம்.. இரு.. வர்றேன்..” அவன் வேகமாக பேசினில் கழுவி வந்து... “அதாண்டா.. ஆனந்த் போலாம்னு இருக்கோம்.. எல்லாரும் முதல்லயே பேசிண்டுதான் அவாளாண்ட போவா... நாங்க போய் பேசிப்போம்னு பாக்கறோம்...”

“அதுக்கு எதுக்கு நீங்க குஜராத் வரைக்கும் போகணும்.. முன்ன அது ரொம்ப ஃபேமஸா இருந்ததென்னவோ உண்ம தான்.. இப்ப எல்லா இடத்துலயும் வந்துருச்சே... ஏங்க.. உங்க ஹாஸ்பிட்டல்லயே கூட இருக்கு தானங்க?”

“ஆமா முரளி... வளர் சொல்றது சரிதான்.. நீ வேணா.. ஒருமுறை... வேணாம்.. இப்பவே கூட கிளம்பி போய் கேட்டுட்டு வந்துடலாம்..”

“அப்பாய்ன்மெண்ட் ஒண்ணும் தேவையில்லாயாடா கிச்சா..”

“இல்ல சின்னா... பின்ன.. நான் எதுக்கு அங்க லேப் இன் சார்ஜ்னு.. உத்யோகம் பாக்கறேனாம்? ... என்னடா முரளி யோஜனை.. சீக்கிரம் கிளம்புடா..  வாசவி.. கமான்... ஹரி அப்...”

கிச்சாவோடு... முரளியும் வாசவியும் கிளம்பி வாசலை விட்டிறங்கி காரை நோக்கி நடக்க.. கிச்சா ஏனோ திரும்பி... வளர்மதியைப் பார்க்க... அவள்.. சிட்டாய் உள்ளே பறந்து.. நொடியில் தயாராகி அவர்களுடன் இணைந்து கொண்டாள்... 

எனக்கு இது பல நேரங்களில் பொறாமையாக இருக்கும்.. ஆதர்ஷ தம்பதிகள்னா அது கிச்சாவும் வளரும் தான்.. இருவரும் பார்வையாலேயே செய்தி பரிமாறிக் கொள்ளும் வித்தை அவ்வளவு அலாதியாக இருக்கும்... இத்தனைக்கும் அவர்களுக்கென்ன.. அம்மி மிதித்து அருந்ததி பார்த்து நடந்த கல்யாணமா.. ஒரு ஜானவாசமோ.. காசியாத்திரையோ.. கன்னிகாதானமோ.. மாங்கல்யதாரணமோ.. நலங்கோ.. ஒன்றும் கிடையாது... ! எல்லாம் அவரவர் வாங்கி வர்ற வரம்.. ! 

அவர்கள் கிளம்பி செல்லவும்... நாங்கள் உள்ளே வந்தோம்.. நான் சோஃபாவில் அமர்ந்து கொள்ள.. சௌம்யா என் மடியில் தலை சாய்த்தாள்.. பிள்ளைகள் நிமிர்ந்து எங்களை ஒரு நோட்டம் விட்டு பின் விளையாட்டில் கவனமாயினர்.. 

சௌம்யா கண்மூடித் தூங்கவில்லை.. ஏதோ தீவிர சிந்தனையாய் இருந்தாள்.. அநேகமாக வாசவி பற்றித் தான் சிந்தித்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும்.. 

“என்ன சௌம்யா யோஜனை..?”

“இல்லன்னா.. நான் எப்பவுமே.. என்னோட postpartum haemorrhage பத்தி மட்டுமே பெருசா நினச்சிண்டிருப்பேன்.. நான் மட்டும் தான் இந்த லோகத்துலயே அபாக்கியசாலின்ற மாதிரியெல்லாம் நினச்சிண்டிருப்பேன்.. மத்தவா கஷ்டத்தையும் நாம பாக்கும் போது தான்... சே.. நாம எவ்வளோ தேவலாம்னு தோணறது..”

“உண்மை தான் சௌம்யா.. யாருக்குத்தான் கஷ்டமில்லை சொல்லு... இதுகள் மாதிரி குழந்தேளுக்கு வேணா கஷ்டமில்லாம இருக்கும்... பார்.. வருங்காலம், வேலை, கேரியர், அடுத்த வேளை சாப்பாடுன்னு எதனா இதுகளுக்குத் தோணறதா பாரேன்.. அப்படி என்னதான் விளையாட்டோ.. வாழ்க்கை முழுக்க இவாள மாதிரியே இருந்துடலாம் போல..”

“ஓஹோ... அப்ப.. வாழ்க்கை முழுக்க... நேக்கு டாய்லெட் போகணும்.. ஜட்டிய கழட்டி விடுன்னு யாரையாவது எதிர்பார்த்து நிக்க போறேளாக்கும்.. அது ஒரு வகையான dependency-னா.. உங்களாண்ட புலம்பினேன் பாருங்கோ.. என்ன சொல்லணும்...” அவள் எழுந்து கிச்சனை நோக்கி நடந்தாள்... 

நான் வழக்கம் போல அவளிடம் பல்பு வாங்கிக் கொண்டு.. அந்த திலக் நகர் ஹாஸ்பிட்டலிலிருந்து எப்போது நல்ல செய்தியோடு வருவார்கள் என காத்திருக்கத் தொடங்கினேன்.. 

(தொடரும்)

nice , continue

Rotheiss ஜி,
மன்னிக்கவும் நடுவுல கொஞ்சம் உங்க கதைய படிக்காம மிஸ் பண்ணிட்டேன்......
படிக்கும்போதே அடுத்து என்ன என்ற எதிர்பார்ப்பு எழுவதை தடுக்க முடியல.....

பல வசனங்கள் காட்சிகள் என் வாழ்வோடு நடந்ததை கண் முன் கொண்டு வருகிறது......

ரொம்ப சந்தோசமா ரசிச்சு படித்தேன்....next episode காக ரொம்ப ஆர்வமாக காத்திருக்கிறேன்....