அவர்களை எதிர்கொண்டு கருப்புகோட் அணிந்த இளம் வக்கீல் வந்தான்.

"என்ன ராகவ்?  எல்லாம் சரியா போயிட்டு இருக்கா.  இன்னிக்கு தீர்ப்பு கிடைச்சுடும் தானே." என்று அவனைக் கேட்டான் அரவிந்த்.

"கண்டிப்பா.  ." என்ற ராகவ் சற்று தயக்கத்துடன், "அரவிந்த் ஆஸ் எ ப்ரெண்ட் கேக்கறேன்.  நீங்க ரெண்டு பேரும் உங்க முடிவுலே இன்னும் அதே உறுதியோடத்தான் இருக்கீங்களா.?" - என்று கேட்டான்.

"ஏன் இந்த சந்தேகம் ராகவ்.  பரஸ்பர விருப்பத்துடன் நாங்க ரெண்டு பேரும் விவாக ரத்து வாங்கிக்கறதா தீர்மானிச்சு ரெண்டு வருஷம் ஆச்சு.  நீங்க தான் ரெண்டு வருஷம் பிரிஞ்சு இருக்கணும். அதுக்கு அப்புறமும் எங்க மனசுலே நாங்க உறுதியா இருந்தா டிவோர்ஸ் கிடைக்கும்னு சொன்னீங்க.  நாங்களும் அப்படியே காத்துட்டு இருந்தோம்.  இப்பவும் எங்க முடிவுலே நாங்க உறுதியாத்தான் இருக்கோம்.  அப்படித்தானே பூரணி?" என்று பூரணியைப் பார்த்துக் கேட்டான் அரவிந்த்.

"ஆமாம்.  நாங்க இன்னும் அதே உறுதியோடத்தான் இருக்கோம்." - என்றால் பூரணி.

"அதுக்கில்லே அரவிந்த்.  ஆஸ் எ குட் ப்ரெண்ட் ஆப் யூ கேக்கறேன்.  டிவோர்ஸ் வாங்கிட்டு பிரிஞ்சு போறது சுலபம் அரவிந்த்.  ஆனா இதுக்கு அவசியமா என்று மறுபடி உங்க முடிவை ரீ கன்சிடர் பண்ணிப் பார்க்கக் கூடாதா?" - என்று கேட்டான் ராகவ்.

"சான்ஸே இல்லை ராகவ்.  ஒரு வக்கீலா மட்டும் இல்லே.  என்னோட நல்ல நண்பனாகவும் என்னைப் பத்தி இன் அண்ட் அவுட் தெரிஞ்சவன்  நீ.  நீயே இப்படிக் கேக்கலாமா?" என்றான் அரவிந்த்.

"அதான் சொல்லறேன் அரவிந்த்.  நீங்க ரெண்டு பேரும் நல்ல பொருத்தமான ஜோடி.  உன்கிட்டே இருக்கற குறையாலே நீங்க பிரியணுமா?  வேணும்னா ஒரு நல்ல டாக்டரா பார்த்து கவுன்சிலிங் எடுத்துக்கலாமே?."  - அக்கறையுடன் பேசிய ராகவை கூர்ந்து நோக்கினான் அரவிந்த்.

"நோ ராகவ்.  நீ நினைக்கிற மாதிரி எந்தக் குறையும் என் கிட்டே இருக்கறதா எனக்கு தெரியலே.  கவுன்சிலிங் எதுவும் தேவை இல்லே. நான் மட்டும் இல்லே.  பூரணியுமே அப்படி நினைக்கலே.  என்னை நல்லா புரிஞ்சிகிட்டவ அவ.  அப்படித்தானே பூரணி?" என்று அவள் புறம் திரும்பிக் கேட்டான் அரவிந்த்.

"ஷ்யூர்.  மிஸ்டர் ராகவ்.  நாங்க இப்போ வந்துருக்கறது டிவோர்சுக்குத் தானே தவிர அட்வைசுக்கு இல்லே. "- என்றாள் பூரணி. அவள் குரலில் லேசாகக் காரம் எட்டிப் பார்த்தது.

"ஸாரி  பூரணி.  நான் ஜஸ்ட் ஒரு சஜஷன் தான் கொடுத்தேன்.  ஆனால் நீங்க ரெண்டுபேரும் இவ்வளவு தீவிரமா இருக்கறப்போ..  ஓகே.  வாங்க போகலாம்." என்று அழைத்துச் சென்றான் ராகவ்.

அடுத்த அரை மணி நேரத்தில் மளமளவென எல்லாம் நடந்து முடிந்து அக்னிசாட்சியாக தொடங்கிய அவர்களது திருமண பந்தம் ஒரு முடிவுக்கு வந்துவிட்டது.  

விவாகரத்து அளிக்கப்பட்ட சான்றிதழ்களுடன் இருவரும் வெளியே வந்தனர்.

"ரொம்ப தாங்க்ஸ் பூரணி.  என்னை சரியாகப் புரிந்துகொண்டு தெளிவாக முடிவெடுத்து இந்த விவாக ரத்துக்கு ஒத்துக்கொண்டதற்கு ரொம்ப தேங்க்ஸ் பூரணி." என்றான் அரவிந்த்.

"தாங்க்ஸ் எல்லாம் எதுக்கு அரவிந்த்?" என்றாள் பூரணி.

"இல்லே பொதுவா பெண்கள் எல்லாரும் இந்த மாதிரி ஒரு புனிதமான திருமண பந்தத்துலே இருந்து விடுபட அவ்வளவு சீக்கிரம் ஒத்துக்க மாட்டாங்க.  வாழ்க்கையே போய்ட்ட மாதிரி அழுது ஆர்ப்பாட்டம் பண்ணி..  நீ அப்படி எல்லாம் நடந்துக்காம என்னை சரியா புரிஞ்சுகிட்டு..சூழ்நிலையை விவேகத்தோட பக்குவமா ஏத்துக்கிட்டு ...  ஐ ஹாவ் டு தாங்க் யூ ஸோ மச்." என்றான் அரவிந்த்.

மென்மையாகப் புன்னகைத்தாள் பூரணி.

"பை தி பை..  ஆஸ் எ குட் ப்ரெண்ட் ஆப் யூ உன் எதிர்காலத்தை பத்தி நீ என்ன டிசைட் பண்ணி இருக்கே பூரணி?" - என்று கேட்டான் அரவிந்த்.

"நானே சொல்லணும் என்று இருந்தேன்.  நீங்களே கேட்டுடீங்க.  வந்து..." என்று லேசாகத் தயங்கினாள் பூரணி.

"கமான் பூரணி.  என் கிட்டே சொல்லறதுக்கு என்ன தயக்கம்?" என்றான் அரவிந்த்.

"எங்க ஆபீஸ்லே கூட வேலைபார்க்கிற சித்தார்த்  என்ற நண்பருக்கு என் வாழ்க்கை முழுசா தெரியும்.  என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்க ரெடியா இருக்காரு.  பட் நான் தான் டிவோர்ஸ் கிடைக்கற வரைக்கும் வேற எந்த சிந்தனையும் இல்லேன்னு சொல்லிட்டேன்." - என்றாள் பூரணி.

"வாவ். கிரேட்.  இதுலே தயக்கம் என்ன பூரணி? நீ ஒண்ணும் சின்னக்குழந்தை இல்லே. படிச்சவ.  புத்திசாலி.  அவர் மேல உனக்கும் விருப்பம் இருந்தா ஒக்கே சொல்லிடு.  கல்யாணத்துக்கு கண்டிப்பா என்னைக் கூப்பிடனும்.  நான் கட்டாயம் வருவேன்." என்றான் அரவிந்த் உற்சாகமாக.

"அவர் கூட இன்னிக்கு இங்கேயே வரதா சொல்லி இருந்தார்." என்று வாசலைப் பார்த்த பூரணி சட்டென்று முகம் மலர, "அதோ வந்துட்டு இருக்காரே அவர்தான்."- என்றாள்.

பூரணி காட்டிய திக்கில் பார்வையைச் செலுத்திய அரவிந்த் அவர்களை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்த வாலிபனைப் பார்த்தான்.

"வாவ்.  அருமையான தேர்வு. " என்றான் அரவிந்த்.

அவர்களை நெருங்கிய சித்தார்த்தை அரவிந்தனுக்கு அறிமுகப் படுத்தினால் பூரணி.

பரஸ்பர அறிமுகம் முடிந்ததும் பூரணியின் பக்கம் திரும்பிய சித்தார்த் ஏதோ கேட்க வாயெடுத்தான். 

அதற்குள் முந்திக்கொண்ட அரவிந்த், "நீங்க என்ன கேக்கப் போறீங்க என்று தெரியும் சித்தார்த்.  எல்லாம் நல்லபடியா முடிந்ததா என்று தானே. உங்க லைன் கிளியர் ஆயிடுச்சு சித்தார்த்.  வாழ்த்துக்கள்." என்று சித்தார்த்தின் கையைப் பற்றிக் குலுக்கினான்.

பிரமித்து நின்றான் சித்தார்த்.

இப்படி ஒரு பரந்த உள்ளத்துடன் ஒருவனா?

இவனால் எப்படி முடிகிறது?

அவன் மதிப்பில் அரவிந்த் உயர்ந்து நின்றான்.

உண்மையிலேயே இவனை விட்டுப் பிரிந்த பூரணி அதிர்ஷ்ட சாலியா?

அவனது பார்வையைப் புரிந்துகொண்ட அரவிந்த்,"என்ன அப்படிப் பார்க்கிறீங்க சித்தார்த்.  நானும் பூரணியும் இப்போ நல்ல நண்பர்களாக இருக்கோம்.  என் சிநேகிதிக்கு ஒரு நல்ல துணையா நீங்க இருக்கப் போறீங்கன்னா அதுலே சந்தோஷப் படத்தானே வேணும்.  பூரணி தங்கமானவ. நைஸ் கேர்ள். நீங்களும் ஒரு பெர்பெக்ட் ஜென்டில்மன். ஐ விஷ் யு போத் எ ஹப்பி மாரீட் லைப்."- என்று வாழ்த்திய அரவிந்த் சட்டென்று நினைவு வந்தவனாக தனது பாண்ட் பாக்கெட்டில் கைவிட்டு, "பூரணி.  நாம ரெண்டு பேரும் நல்ல நண்பர்களாகப் பிரியப்போகிற இந்த நேரத்துலே உனக்கு ஒரு பரிசு கொடுக்கணும் என்று தீர்மானிச்சு இதை வாங்கிட்டு வந்தேன்.  ஆனால் இதை நான் கொடுக்கறதுக்கு பதிலா சித்தார்த் கையாலே கொடுக்க வைக்கறது இன்னும் பொருத்தமா இருக்கும்னு நினைக்கிறேன்." என்றவன் தான் வாங்கி வந்த பரிசைப் பொதிந்து வைத்திருந்த உறையைப் பிரித்து பரிசை வெளியே எடுத்தான்.

அது ஒரு தங்க மோதிரம். 

அதை சித்தார்த்தின் கையில் கொடுத்தவன், "உங்க கையாலே இதைப் பூரணியின் விரலில் போட்டுவிடுங்க சித்தார்த்." என்று சொன்னான்.

சித்தார்த் அதை வாங்கி பூரணியின் விரலில் அணிவித்ததும் "ஒக்கே.  எனக்கு டைம் ஆகுது.  அப்புறம் பாக்கலாம்." என்று சொல்லி அவர்களிடம் இருந்து விடைபெற்று தனது சான்ட்ரோவை நோக்கி நடந்தவன் காரின் கதவைத் திறந்து உள்ளே நுழைந்து அதை ஸ்டார்ட் செய்து அவர்களை நோக்கி கையசைத்து விடை பெற்றுக்கொண்டு வெளியே வந்தான்.

வெளியே..

காதலர் தினக் கொண்டாட்டத்தில் ஊரே கலகலத்துக் கொண்டிருந்தது.

(தொடரும்..)