"குக்கூ.  குக்கூ." சுவரில் பதிக்கப்பட்ட கடிகாரத்திலிருந்து எட்டிப்பார்த்து குயில் கூவி அரவிந்தனின் தூக்கத்தைக் கலைத்துவிட்டு மறுபடி உள்ளே நுழைந்து கதவை மூடிக்கொண்டது.

உறக்கம் கலைந்து கண் விழித்த அரவிந்தன் படுக்கையில் சாய்ந்து உட்கார்ந்து சோம்பல் முறித்தான்.

அறைக்கதைவை லேசாக தட்டிவிட்டு உள்ளே காபி ட்ரேயுடன் நுழைந்தான் பணியாள்.

"குட் மார்னிங் சார்." - பவ்வியமாக அதை நீட்டினான் அவன்.

"தாங்க்ஸ் சங்கரன்." என்று சொல்லியபடியே அவன் நீட்டிய காப்பியை வாங்கி பருகிவிட்டு கோப்பையை மறுபடி ட்ரேயில் வைத்துவிட்டு நிமிர்ந்தான் அரவிந்த்.

அப்படியே இரண்டு நிமிடம் கண்களை மூடிக்கொண்டு இருந்தவன் பிறகு எழுந்து கட்டிலை விட்டு இறங்கி நடந்தவன் எதிரே சுவரில் இருந்த நாட்காட்டியில் தேதியைக் கிழித்தான்.

நாட்காட்டி அன்று பிப்ரவரி பதினான்கு என்றது.

ஓஹோ.  இன்று காதலர் தினமா?

அரவிந்தனின் இதழ்க்கடையில் புன்னகை மலர்ந்தது.

அருகில் இருந்த வார்ட்-ரோப்பைத் திறந்து டர்க்கி டவ்வலை எடுத்துக்கொண்டவனாக நடந்து  அங்கிருந்த குளியலறைக்குள் சென்றவன் டூத் பிரஷை எடுத்து அங்கிருந்த க்ளோஸ்-அப் பற்பசையை அதில் நிரப்பி பல் தேய்த்தவன், அப்படியே தனது உடலில் இருந்த ஆடைகளைக் களைந்து அங்கிருந்த பக்கெட்டில் போட்டுவிட்டு ஷவரைத் திருகி நனைய ஆரம்பித்தான்.

எதிரில் இருந்தகண்ணாடியில் தனது கட்டுமஸ்தான உடம்பைப் பார்த்துக்கொண்டான்.  

இருபத்தேழு வயது இளம் வாலிபன் அவன்.  முறையான தேகப் பயிற்சி அவனது உடலை வாட்ட சாட்டமாக வைத்திருக்க பேருதவி புரிந்தது.

ஒவ்வொரு அங்குலத்திலும் எடுப்பாக அவனது ஆண்மையைப் பறைசாற்றிக்கொண்டிருக்கும் உடம்பு அது.

இப்போது பீல்டில் இருக்கும் இளம் கதாநாயகர்கள் யாராக இருந்தாலும் சரி அவனை ஒருமுறை பார்த்துவிட்டார்கள் என்றால் "கடவுளே இவன் மட்டும் எந்த டைரெக்டர் கண்ணுலேயும் சிக்கிடக்கூடாது.  இவன் மட்டும் நம்ம பீல்டுக்கு வந்துட்டா நம்ம பொழைப்பு ஊத்தி மூடிக்கும். அதனாலே யார் கண்ணுலேயும் இவனைக் காட்டி எங்க பொழைப்பை கெடுத்துடாதே." ." என்று அவரவர் குல தெய்வம் முதல் இஷ்ட தெய்வம் வரைக்கும் கண்டிப்பாக வேண்டிக்கொள்வார்கள்.

செக்கச்சிவந்த நிறம்.  கும்மென்று புடைத்து மேலோங்கிய தோள்பட்டைகள்.  

அவற்றிலிருந்து வழித்துவிட்ட மாதிரி கீழிறங்கி விம்மிப்புடைத்து பிறகு தணிந்து இறங்கிய மார்பு.  

தட்டையாக ஒட்டிய அதே சமயம் சதைப்பற்றுடன் கூடிய வயிறு.  வளைய வேண்டிய இடங்களில் வளைந்து குழைய வேண்டிய இடங்களில் குழைந்து..  

அளவான அம்சமான உடற்கட்டு.  ஆண்டவன் கொடுத்த வரமான உடம்பை அழகாகப் பேணிப் பாதுகாத்து வருகிறான் அவன்.

அவனுக்கு அவனது உடற்கட்டின் மீது எப்போதுமே ஒரு கர்வம் உண்டு.  இப்போது கண்ணாடியில் பார்க்கும் போது அந்த கர்வம் மீண்டும் தலை தூக்கியது.

நிதானமாகக் குளித்துமுடித்த அரவிந்தன் இடுப்பில் டவலைக் கட்டிக்கொண்டு வெளியே வந்தான்.

மறுபடி வார்ட்ரோப்பைத் திறந்துகொண்டவன் அன்று எதை அணிந்துகொள்ளலாம் என்று சற்று யோசித்தான்.

"ஆ.  இந்த கிரீம் கலர் ஷர்ட் பூரணிக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும்." - மனசுக்குள் பூரணியின் நினைவு வந்த அதே சமயம் அவனது அலைபேசி அழைத்தது.

எடுத்து நம்பரைப் பார்த்தான்.

பூரணிதான்.

"குட் மார்னிங்." இனிமை பொங்கியது அவள் குரலில்.

"ஹேய்.. இப்போ தான் உன்னை நெனைச்சேன்.  அதுக்குள்ளே நீயே லைனுக்கு வந்துட்டே." என்றான் அரவிந்தன்.

"இன்னிக்கு என்ன நாள் என்று உங்களுக்கு நினைவு படுத்தலாமென்று..."  பூரணி முடிக்கவில்லை.

"எனக்கு தெரியாதா.  நம்ம ரெண்டு வருஷ காத்திருப்புக்கு பலன் கிடைக்கப்போகிற நாள்.  நான் அல்ரெடி கிளம்பிட்டு தான் இருக்கேன்.  சரியா பத்து மணிக்கு நாம மீட் பண்ணறோம்." என்று பேசி இணைப்பைத் துண்டித்தவன் அடுத்த அரைமணியில் உடைமாற்றி டிரஸ் செய்துகொண்டு படு ஸ்மார்டாக மாடி அறையிலிருந்து கீழே இறங்கி வந்தான்.

டைனிங் டேபிளில் அவனுக்காக முன்னாலேயே காத்துக்கொண்டிருந்தார் அவன் தந்தை ராமதுரை.

"ஹாய். டாட்.  குட் மார்னிங்." என்று மொழிந்தவன் நாற்காலியை நகர்த்திக்கொண்டு அதில் உட்கார்ந்தான்.  அவனது தட்டில் இளம் சூடான முறுகலான தோசையை வைத்தாள் அவன் தாய் ஜானகி.

ராமதுரை பதிலே பேசவில்லை.  அவர் முகம் இறுகிக்கிடந்தது.

"என்ன அரவிந்த்?  இன்னிக்கு சீக்கிரம் கிளம்பிட்டே போல இருக்கே?"  - தெரிந்தும் தெரியாதவர் போலக் கேட்டார் அவர்.

தோசையை நாசூக்காக பிட்டு தேங்காய்ச் சட்னியில் தோய்த்து வாயில் போட்டுக்கொண்டு சாப்பிட்டவாறே, ""எல்லாம் தெரிஞ்சு வச்சுகிட்டே ஒன்னும் தெரியாதவர் போல கேக்குறீங்களே அப்பா. இன்னிக்கு என்ன நாள் தெரியுமில்லே?.  நானும் பூரணியும் ரெண்டு வருஷமா காத்திருந்ததுக்கு பலன் கிடைக்கபோகிற நாள்." - என்றான் அரவிந்த்.

"நிறுத்துடா.  ஏண்டா எவ்வளவு தைரியம் இருந்தா என் கிட்டேயே இப்படி பேசுவே?.  என் மானம் மரியாதை கௌரவம் எல்லாத்தையும் காவு வாங்கிட்டு தான் மறுவேலை பார்ப்பாயா நீ?"  படபடத்தார் ராமதுரை.

"டேய் அரவிந்த்.  என்னடா இது?  அப்பா கிட்டே இப்படி எல்லாம் பேசறே.?  இதை எல்லாம் கேக்கத்தானா நான் உன்னை.." அம்மா ஜானகியின் குரல் தழதழத்தது.

"நான் என்னம்மா தப்பா பேசிட்டேன்.  நானும் பூரணியும்..." என்று அவன் முடிக்கவில்லை.

"இப்பவே வெளியே தலை காட்ட முடியலே.  என் மானத்தை வாங்கிட்டுத்தான் நீ மறுவேலை பார்ப்பாய் போல இருக்கு." - என்று மறுபடி பொரிந்தார் ராமதுரை.

"அப்பா.  யாரும் இன்னொருத்தரோட மானத்தை வாங்க முடியாதுப்பா.  அவங்க அவங்க கௌரவத்தை அவங்களே கெடுத்துகிட்டாத்தான் உண்டு. " - என்றான் அரவிந்த் நிதானமாக.

"கேட்டியாடி இவன் பேசறதை.?' என்று மனைவியின் பக்கம் திரும்பி பொருமிய ராமதுரை சற்று நிதானத்துக்கு வந்தவராக, "டேய்.. அரவிந்த்.  தயவு செய்து சொல்லறதை கேளுடா.  உன் முடிவை மாத்திக்க." என்று தழைந்த குரலில் கோபத்தை தணித்துக்கொண்டு பேசினார்.

"சாரி டாட்.  உங்களை எதிர்த்து பேசறதா நெனைக்காதீங்க.  இந்த நாளுக்காகத்தான் நானும் பூரணியும் ரெண்டு வருஷமா காத்திருந்.." அரவிந்த் முடிக்கவில்லை.

"அரவிந்த்.. இது விளையாட்டில்லேடா.  வாழ்க்கை." என்று படபடத்தார் ராமதுரை.

"தெரியும் அப்பா.  அவங்க அவங்க வாழ்க்கையை அவங்க அவங்க தான் சந்தோஷமா வாழணும்.   எங்க வாழ்க்கை எப்படி இருந்தா சந்தோஷமா இருக்கும் என்பதை நாங்க தான் தீர்மாணிக்கணும்."- தெளிவாக அதே சமயம் நிதானமாக பதில் வந்தது அரவிந்தனிடம் இருந்து.

"எல்லாம் எங்க தலை எழுத்து.  டேய்..  உனக்கு கல்யாண வயசுலே ஒரு தங்கச்சி இருக்கா.  அதை நியாபகம் வச்சுக்க." - என்றார் ராமதுரை.

"ஸோ வாட்?  புவனவோட கல்யாணத்துக்கும் என் வாழ்க்கைக்கும் முடிச்சு போடாதீங்க அப்பா.  அதுக்கும் என் லைப்புக்கும் சம்பந்தம் இல்லே." என்று பேசிக்கொண்டே சாப்பிட்டு முடித்து எழுந்து வாஷ் பேசினை நோக்கி நடந்த அரவிந்த் கை கழுவி வாய் கொப்புளித்துவிட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்து அவனது அறையை நோக்கி நடந்தான்.

"என்னங்க இது! இவன் பிடிவாதமா இருக்கானே.  நீங்க அந்தப் பொண்ணு பூரணி கிட்டே பேசிப் பார்க்கிறதுதானே?" என்றாள் ஜானகி.

"புரியாம பேசாதே ஜானு.  நான் அல்ரெடி அவ கிட்டே பேசிப்பார்த்துவிட்டேன்.  அவளும் உறுதியாத்தான் இருக்கா.  என்ன பண்ணுறது.  தலைக்கு மேல வளர்ந்த பையன்.  ஹ்ம்ம்.. எல்லாம் நம்ம தலைவிதி.  என்ன பண்ணுறது.?" - என்று சலித்துக்கொண்டார் ராமதுரை.

வெள்ளம் தலைக்கு மேலே போனபிறகு என்ன செய்வது என்ற சலிப்பு அவரது பேச்சில் தெரிந்தது.

அறைக்குள் சென்ற அரவிந்த் தனது டேபிள் மீது முதல் நாளே பூரணிக்காக வாங்கி அழகாக கிப்ட் பாக் செய்து வைத்திருந்த கைக்கு அடக்கமான அந்தப் பரிசுப்பொருளை எடுத்துக்கொண்டான். மணிபர்சை எடுத்து பாக்கெட்டில் வைத்துக்கொண்டான்.  கார்ச் சாவியை கையில் எடுத்துக்கொண்டவனாக வெளியே வந்தவன்
பொதுவாக சொல்வது போல, "நான் போயிட்டு வரேன் அம்மா." என்று ஜானகியிடம் சொல்லிவிட்டு அவளது பதிலுக்கு காத்திருக்காமல்  வெளியே வந்தவன் தனது சாண்ட்ரோ காரில் ஏறிக்கொண்டு அதைக்கிளப்பிக்கொண்டு வீட்டை விட்டு வெளியே வந்து சாலையில் கலந்தான்.

அன்று காதலர் தினமானதால் ஊரே களைகட்டி இருந்தது.

அலைபேசி மறுபடி அவனை அழைத்தது.

பூரணி தான்.

"எஸ்.  பூரணி.. நீ அல்ரெடி வந்துட்டியா?  நானும் இதோ வந்துட்டு தான் இருக்கேன்.  இன்னும் டென் மினிட்ஸ் தான்.  என் சான்ட்ரோ அங்கே இருக்கும்." என்று பதிலளித்துவிட்டு இணைப்பை துண்டித்தவன் காரைச் செலுத்தினான்.

வலது பக்கச் சாலையின் ஓரமாக இருந்த மரநிழலில் காரைப் பார்க் செய்துவிட்டு இறங்கினான்.  எதிரே இருந்த பூரணியை கண்டதும் லேசான விசில் அவன் வாயில் வந்தது.

"வாவ்.  எனக்கு பிடிச்ச சந்தனக்கலர் பட்டுப் புடவையிலே வந்திருக்கே.?" - என்றான் அவன்.

"நீங்க மட்டும் எனக்கு பிடிச்ச கலர்லே டிரஸ் பண்ணிட்டு வந்திருக்கீங்களே.  என்னவோ தோணிச்சு.. அதான் கட்டிட்டு வந்தேன்." என்றால் பூரணி புன்னகையுடன்.

"நேரமாயிடுச்சா?  ரொம்ப நேரம் காத்துட்டு இருந்தியா?" என்று கேட்டான் அரவிந்த் கனிவாக.

"நோ நோ.  அப்படி எல்லாம் ஒண்ணுமில்லே. சரியான நேரத்துக்குத்தான் வந்திருக்கீங்க." - என்றாள் பூரணி.

"எல்லாம் தயார் தானே?' என்று கேட்டவண்ணம் அவளுடன் இணைந்து நடக்க ஆரம்பித்தான் அரவிந்த்.

"ம்ம்.. அதை நீங்கதானே சொல்லணும்." என்றாள் அவள்.

"சரி வா.  உள்ளே போகலாம்." என்ற படி அங்கிருந்த கட்டிடத்தின் வாசலை அடைந்தான் அவன்.

அது ஒரு குடும்ப நல நீதிமன்றம்.

(தொடரும்..)