இப்படி ஒரு முடிவை ஜமுனா எடுப்பாள் என்று யாருமே எதிர்பார்க்கவில்லை.

அவள் வந்தது முதல் நடந்துகொண்ட விதம் அவளை சோம சேகரின் மனதில் உயர்த்தி வைத்திருந்தது.  சந்திர சேகருக்கோ தன்னிடம் அவள் நேருக்கு நேராக ஒரு வார்த்தை கூட பேசாவிட்டாலும் கூட தன்னை மன்னித்துவிட்டாள் என்ற முடிவுக்கே அவரை வரவழைத்திருந்தது.

ஆகவே கதிரவனுக்கு ஒரு தகப்பனாக தான் செய்ய நினைக்கும் நல்லதை கண்டிப்பாக ஜமுனா தடுக்கவே மாட்டாள் என்றே அவரும் நினைத்திருந்தார்.

ஆனால் இனிமேல் தன் மகன் இங்கு இருக்க மாட்டான். தாங்கள் இருவரும் மறுபடி சென்னைக்கே போகிறோம் என்று அவள் ஆணித்தரமாகச் சொன்னதும் அவர்கள் இருவரும் அடைந்த அதிர்ச்சி அளவிடமுடியாதது.

அவர்களை விட அதிகம் அதிர்ந்தவன் திவாகர் தான்.

"ஆன்ட்டி.   எதுக்காக இப்படி ஒரு முடிவை எடுக்குறீங்க?  கதிரவன் நல்லா வரவேண்டியவன். அவனுக்கு ஒரு வளமான எதிர்காலம் காத்திட்டு இருக்கு.  என் கூடவே அவன் இருக்கட்டும்.  அவனை முன்னுக்கு கொண்டுட்டு வரவேண்டியது என்னோட பொறுப்பு.  நீங்களும் இங்கேயே இருங்க.  இவ்வளவு நாள் வேண்டிய கஷ்டம் எல்லாம் நீங்களும் அனுபவிச்சிட்டீங்க.  இனிமேலாவது மகனோட முன்னேற்றத்தை பாத்துக்கிட்டு சந்தோஷமா இருங்க.  ஸோ.. நீங்க  சென்னைக்கு போகவேண்டாம் ஆண்ட்டி.  என்னை எமன் பிடியிலே இருந்து மீட்டுக்கிட்டு வர பாடுபட்ட கதிரவனுக்கு நான் இதைக்கூட செய்யலேன்னா ...."  மூச்சு விடாமல் பேசிய திவாகர் ஆயாசத்துடன் படுக்கையில் சாய்ந்தான்.

அவனையே வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்தாள் ஜமுனா.

"ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு தம்பி.  என் மகனைப் பத்தி நீங்க இவ்வளவு அக்கறை எடுத்துக் கொள்வதை நினைக்கும் போது பெருமையா கூட இருக்கு.  உங்க நல்ல மனசுக்கு நன்றி.  ஆனால்..  ஏற்கெனவே ஒரு ஆபத்தை எதிர் நோக்கி இருந்தவன் என் மகன்.  அவனோட நல்ல நேரமோ இல்லே உங்க கெட்ட நேரமோ  அது உங்க தலையிலே வந்து விழுந்திடிச்சி.  இன்னொரு தடவை இதுமாதிரி நடந்தா என்னாலே தாங்க முடியாது.  என் மகனுக்கு வர இருந்த ஆபத்தை வாங்கிகிட்டவர் என்ற காரணத்துக்காகத்தான் இவ்வளவு நாள் உங்க கூட இருந்து கவனிச்சிக்கிட்டேன்.  எங்க வேலை முடிஞ்சிது.  நாங்க ஊருக்கே போகிறோம்." - என்றாள் ஜமுனா விடாப்படியாக.

"சென்னையிலே போய் என்ன பண்ணுவீங்க ஆன்ட்டி.  ஐ ஆம் ஸாரி டு ஸே திஸ்.  கதிரவனோட லைப் பற்றி எங்க எல்லாருக்கும் தெரியும்.  அவனை நல்லா புரிஞ்சிக்கிட்டவங்க நாங்க.  எங்க கூட இருக்கறது தான் அவனுக்கும் அவனோட வாழ்க்கைக்கும் பாதுகாப்பு.  நான் சொல்லறதை புரிஞ்சிக்குங்க ஆண்ட்டி. " என்றான் திவாகர்.
 
கதிரவனுக்கோ எல்லாம் ஒரு கண்ணாமூச்சி போல இருந்தது.

அம்மா ஏன் இப்படி நடந்து கொள்கிறார்கள்.  அவர்களுக்கு என்ன ஆயிற்று.  என் மீது பாசமும் பரிவும் அன்பும் காட்ட இந்த உலகத்தில் அவர்களுக்கு அப்புறம் இருப்பது திவாகர் தானே.  

அவர் சொல்வதும் உண்மைதானே?

என்னையும் என் பிறப்பையும்  நான் வாழ்ந்த வாழ்க்கை முறையையும் நன்கு அறிந்த இவர்களை விடவா என் வருங்காலத்துக்கு மற்றவர் உதவப் போகிறார்கள்?

என்றாலும் தன் அன்னை செய்வது எப்போதும் தன்னுடைய நன்மைக்காகவே இருக்கும் என்ற நம்பிக்கை அவனுக்கு நிறைய இருந்தது.

ஆகவே ஜமுனாவின் முடிவுக்கு கட்டுப்படுவது என்ற முடிவுக்கே அவன் வந்தான்.

ஆனாலும் திவாகரைப் பிரிவது என்பதை நினைக்கும் போது அவனால் அதை தாங்கவும் முடியவில்லை.

"பாவம் திவாகர்.  இவர் மட்டும் இல்லே.  இவர் குடும்பத்துலே இருக்குற எல்லாருமே அநியாயத்துக்கு ரொம்ப நல்லவங்களா இருக்காங்க.  என் மேல ரொம்ப அக்கறை காட்டுறாங்க.  என் பிறப்பை பற்றித் தெரிஞ்சும் அதை மத்தவங்க கிட்டே கொச்சையா பேசி பகிர்ந்துக்க தெரியாம என்னை எனக்காகவே நேசிக்கிற ஒரு மனுஷனா திவாகர் இருக்காரு.  அதே போலவே இன்னி வரைக்கும் நான் யாரு.  என் பூர்வீகம் என்ன என்று குடைஞ்சு துருவித் துருவிக் கேட்கிற வழக்கமும் இவங்க யார் கிட்டேயும் இல்லே.  இவங்களை விட்டுட்டு சென்னைக்கு போனா அங்கே வேலை செய்யுற இடத்துலே இப்படிப் பட்ட மனுசங்க இருப்பாங்களா? .."  இந்த ரீதியில் அவன் சிந்தனை ஓட்டம் இருந்தாலும் தன் தாயை மீறி எதுவும் பேசியோ, செய்தோ அறியாத மகனாக அவன் இருந்ததால் அவள் முடிவுக்கு ஏற்றபடி தன் வாழ்க்கையையும் அமைத்துக்கொள்வது என்ற முடிவுக்கே அவன் வந்தான்.

திவாகரை நெருங்கிய ஜமுனா, "நீங்க சொல்லுவது எல்லாமே சரிதான்.  ஆனாலும் உங்களுக்குன்னு ஒரு வாழ்க்கை இருக்கு.  உங்களுக்கு மட்டும் என்று இல்லை.  ஒவ்வொருத்தருக்குனும் வாழ்க்கை தனியாதான் இருக்கு.  அதுலே அவங்க கவனிக்க வேண்டிய முக்கியம் கொடுக்கவேண்டிய உறவுகள், விஷயங்கள், முன்னேற்றங்கள் எல்லாமே நெறைய இருக்கு.  முன்னேற்றம் என்பது ஒருத்தர் கொடுத்து இன்னொருத்தருக்கு வருவது இல்லை.  அவங்க அவங்க தங்களோட சுயத் திறமையாலே வருகிற கஷ்ட நஷ்டங்களை எல்லாம் சமாளித்து தானாகவே தன்னோட முயற்சியாலே அடையுறது.  என் மகனும் எதிர்நீச்சல் போட்டுத்தான் முன்னுக்கு வரட்டுமே.  நான் சொல்லறதை புரிஞ்சுக்குங்க.  நாங்க எங்கே போயிடுறோம்.  இங்கே பக்கத்துலே இருக்குற சென்னைக்குத்தானே.  ஏழு மணி நேர ரயில் பயணத்துலே நீங்க அங்கே வந்துடலாம்.  வேண்டாம்.  நீங்க அங்கே வரவேண்டாம்.  உங்களை மாதிரி பெரிய மனுசங்க வரக்கூடாத இடம் அது.  உங்களுக்கு கதிரவனைப் பாக்கனும்னு தோணிச்சுன்னா ஒரு போன் போடுங்க.  கதிரே உங்க முன்னாலே வந்து நிப்பான்.  போதுமா?" என்று அவனைத் தேற்றினாள் ஜமுனா.

கல்பனாவின் அருகில் வந்தவள், "உடம்பை கவனமா பார்த்துக்கம்மா.  உன் புருஷன் மறுபிறவி எடுத்து வந்திருக்காரு.  இனிமே அவருக்கு ஆயுசு கெட்டிதான்.  சந்தோஷமா இருக்கணும்.  சரியா?" - என்று ஆதுரத்துடன் பேசினாள்.

பிறகு மகனின் பக்கம் திரும்பியவள், "அப்போ நாம கிளம்பலாமா கதிர்?' என்று கேட்டாள்.

"ஒரு நிமிஷம் அம்மா" என்ற கதிரவன் திவாகரை நெருங்கி,"உடம்பை கவனமா பார்த்துக்குங்க திவாகர்.  அம்மா சொல்லற மாதிரி நான் இங்கே இருக்குற சென்னைக்குத்தானே போறேன்.  அடிக்கடி நாம சந்திக்கலாம்."- என்று கூறி விடை பெற்றவன்,

சோம சேகரிடமும், சந்திர சேகரிடமும் வந்து, "உங்களுக்கு எல்லாம் எப்படி நன்றி சொல்லறதுன்னே தெரியலே சார்.  என்னிடம் இருக்குற திறமை வெளிப்பட நீங்க கொடுத்த வாய்ப்புக்கு எவ்வளவு நன்றி சொன்னாலும் போதாது சார். " என்று சொல்லிவிட்டு தாயுடன் கிளம்பினான் கதிரவன்.

அறைக்கதவை இருவரும் நெருங்கிய நேரம் -

"ஜமுனா.  இதுக்கு மேலும் எனக்கு எதையும் தாங்குற சக்தி இல்லே.  ப்ளீஸ்.  என்னை விட்டுப் போகாதே ஜமுனா." என்று வெடித்து சிதறினார் சந்திர சேகர்.

அனைவரும் அப்படியே அதிர்ந்து நின்றனர்.

"சந்துரு.  ப்ளீஸ்டா உணர்ச்சி வசப்படாதே."என்று நண்பனை தேற்றினார் சோம சேகர்.

"விடுடா என்னை.  இப்போ பேசாவிட்டால் இனிமே எப்பவுமே என்னாலே பேச முடியாதுடா."- என்ற சந்திர சேகர், "இப்போ சொல்லறேன்..  எல்லார் முன்னாடியும் வச்சு சொல்லறேன்.  இன்னிக்கு இந்த அறைக்குள்ளே இருக்குறவங்க எல்லார் முன்னாடியும் சொல்லற நான் நாளைக்கே ஊரைக்கூட்டி சொல்லுவேன்.  இந்த ஜமுனா என்னோட மனைவி தான்.  கதிரவன் என் மகன்.  என் ரத்தம்." என்றவர் தனது மனைவி பத்மாவை நெருங்கி, "என்னை மன்னிச்சுடு பத்மா.  உன்னை நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கறதுக்கு முன்னாடியே ஜமுனாவை காதலிச்சு கல்யாணமும் பண்ணிக்கிட்டேன்.  ஆனால் என் அப்பாவோட ஜாதி வெறி எங்க ரெண்டு பேரையும் பிரிச்சுடுச்சு. " - என்றவர்,

ஜமுனாவின் புறம் திரும்பி, "ஜமுனா.. நடந்த தவறுக்கு நான் பிராயச்சித்தம் பண்ணியே ஆகணும்.  நீயும் கதிரவனும் எங்கேயுமே போக வேண்டாம்.  எங்க கூடவே இருங்க.  இத்தனை நாள் பட்ட கஷ்டங்கள் எல்லாம் போதும் ஜமுனா." - என்று அவள் கையை பற்றிக்கொண்டு கதற ஆரம்பித்தார் சந்திர சேகர்.

"ஆமாம்.. ஜமுனா.  என் நண்பன் உன்னை பிரிய நானும் ஒருவகையிலே காரணம் தான்.  அது மட்டும் இல்லே.  கதிரவன் உன் மகன் தான் என்று தெரிந்த பிறகும் நான் சென்னைக்கு வந்து உன்னை சந்திச்சு என் நண்பன் வாழ்க்கைக்கு எந்த பாதிப்பும் அவனாலே எற்படக்கூடாதுன்னு உன்கிட்டே கேட்டுகிட்டேன்.  ஆனால் அப்போ உன் பெருந்தன்மையாலே என்னை பேசமுடியாம செய்தாய் நீ.  இப்போதோ உன் மகனாலே என் மகன் உயிரையே எமன் கிட்டே இருந்து மீட்டுக்கொடுத்து இருக்குறே.  உங்க ரெண்டுபேரையும் மறுபடி அநாதரவா விட்டால் அந்த பாவத்துக்கு மன்னிப்பே கிடையாது.  ப்ளீஸ் ஜமுனா.  நீங்க ரெண்டுபேரும் போக வேண்டாம்." என்றபடி தன் மகனைப் பார்த்து அர்த்தம் பொதிந்த பார்வையை செலுத்தினார் சோம சேகர்.

கல்லாக உறைந்து நின்றார்கள் அனைவரும்.

நடப்பது கனவா நனவா என்று புரியாமல் திவாகரும், கதிரவனும் உறைந்து நின்றார்கள்.

ஜமுனாவின் கைகளைப் பற்றிக்கொண்டே கதறும் சந்திரசேகரையே பார்த்தவண்ணம் இருந்தான் கதிரவன்.

(அடுத்த இடுகையில் இந்தத் தொடர் முடிகிறது..)