"என்ன சொல்கிறான் இவன்?  பேசுவதைப் பார்த்தால் என் மீது சந்தேகப் படுவதைப் போல இருக்கிறதே?  

நான் ஜமுனாவைச்சந்திக்கப் போனது யாருக்கும் தெரியாது என்றல்லவா நினைத்தேன்?" - சோம சேகரின் மனதுக்குள் ஒரு நொடிக்குள் பல நூறு கேள்விகள் கொக்கி போட்டு எழுந்து அவரை திணற அடிக்க ஆரம்பித்தன.  

ஓரக்கண்ணால் தந்தையைப் பார்த்தான் திவாகர்.

அவரது முகத்தில் அதிர்ச்சி நிலவுவது பட்டவர்த்தனமாகத் தெரிந்தது அவனுக்கு.

"என்ன டாடி.  ஷாக்கா இருக்கா?  இதைக் கேட்ட எனக்கு எவ்வளவு ஷாக்கிங்கா இருந்துச்சு தெரியுமா?  என்ன பதிலே காணும்?  என்ன பொய் சொல்லி இதை மறுக்கலாம் என்று யோசிக்கறீங்களா?  எனக்கு உங்களைப் பற்றி தெரியும் டாடி.  உங்களாலே பொய் சொல்லமுடியாதுன்னு எனக்கு தெரியும்.  அதனாலே இந்த குற்றச் சாட்டை நீங்க மறுக்க ட்ரை பண்ணாதீங்க டாட்.  அப்படி செய்ய நெனைச்சீங்கன்னா அது உங்களை இன்னும் கேலிக்கு ஆளாக்கிடும்."  - திவாகர் முடிக்கவில்லை.

"திவா.  நான் உன் அப்பாடா!"  - என்று கத்தினார் சோமசேகர்.

"அதனாலேதான்  நான் நிதானமா கேட்டுகிட்டு இருக்கேன்.  எனக்கு நீங்க சொல்லிக்கொடுத்து வளர்த்ததெல்லாம் நல்லதைத்தான்.  அன்பு, நேர்மை, நாகரீகம், ஒழுக்கம் எல்லாத்தையும் எனக்கு கத்துக்கொடுத்து வளர்த்த நீங்க இப்படி ஒழுக்கம் தவறி நடந்துக்குவீங்கன்னு.."  - திவாகர் முடிக்கவில்லை.

"வில் யு ஸ்டாப் திஸ் நான்சென்ஸ்?'  - என்று ஆத்திரமாக கத்தினார் சோமசேகர்.

அது முழுக்க குளிரூட்டப்பட்ட கார் என்பதாலும் கண்ணாடிகள் முழுமையாக ஏற்றப்பட்டிருந்ததாலும் அவர் கத்தியது வெளியே யாருக்கும் கேட்கவில்லை.

"நான் பேசுறதே நான்சென்ஸ் என்று சொல்லுறீங்களே.  நீங்க நடந்துகிட்டதுக்கு என்ன அர்த்தம்?" பொங்கினான் திவாகர்.

"திவாகர்.  நான் தப்பான பாதையிலே போயிருப்பேன் என்று நீ நம்புகிறாயா?  '  -  சோம சேகரின் குரலில் லேசான நடுக்கம் தெரிந்தது.

"நான் இதை நம்பியே இருக்கமாட்டேன்.  ஆனால் நீங்க பெங்களுர் போவதா சொல்லிட்டு சென்னைக்கு போயிருக்கீங்க?  ஒக்கே.  லாஸ்ட் டைம் சேன்ஜ் என்று வைத்துக்கொண்டால் கூட நீங்க க்ளையைன்ட்டை பார்க்கவோ இல்லை ப்ராஞ்ச் ஆபீசுக்கு போகவோ செய்திருந்தால் கூட அது சரியானது தான்.  ஆனால் சொல்லவே நக்கு கூசுது.   உடம்பை வித்துப் பொழைக்கிறவங்க சகஜமா நடமாடக்கூடிய பகுதி என்று பெயர் பெற்ற ஒரு இடத்துக்கு நீங்க போயிருக்கீங்க. நீங்க எதுக்காக அங்கே போகணும்.  வாலிப வயசுன்னா கூட ஒத்துக்கலாம்.  உங்க மகனுக்கு கல்யாணம் ஆகி வீட்டுக்கு மருமக கூட வந்தப்புறம் .. அவளுக்கு தெரிஞ்சா நம்ம குடும்பத்தை பற்றி என்ன நினைப்பா?  குடும்ப மானம், கவுரவம் எல்லாம் என்ன ஆகும்?  இதை எல்லாம் யோசிக்காம எப்படி டாடி உங்களாலே..."  பேசப் பேச திவாகருக்கு துக்கம் தொண்டையை அடைக்க ஆரம்பித்தது.

சோம சேகர் பதில் எதுவும் பேசவில்லை.

பதட்டப்பட்டு தான் ஏதாவது பேசிவிட்டால் நிலைமை விபரீதம் ஆகிவிடும் என்று தன்னை கட்டுப்படுத்திக்கொண்டார் அவர்.

அவரது பலமே அதுதான்.  எந்தச் சூழலிலும் நிதானம் இழக்கமாட்டார்.  தனக்கு எதிரான விஷயத்தையும் சாதகமாக்கிக்கொள்ள அந்த நிதானம் அவருக்கு பேருதவி புரிந்து வந்திருக்கிறது.  ஆரம்பத்தில் மகனிடம் கத்தினாலும் தன்னுடைய இயல்பான நிலைமைக்கு அவர் வந்துவிட்டார்.

ஆகவே மகன் தன் மனதில் இருப்பதை எல்லாம் கொட்டித் தீர்த்துவிடட்டும் என்று காத்திருந்தார் அவர்.

பேசிக்கொண்டே வண்டியை ஒட்டிக்கொண்டிருந்த திவாகர் பரூக்பீல்ட் கடந்ததும் சற்று ஓரமாக வண்டியை நிறுத்தினான்.

"ஒரு வாரமா ..  என் மனசு என்ன பாடு படுது தெரியுமா உங்களுக்கு?  என் அப்பாவா இப்படீன்னு மனசு பொங்கிப்போகுது?  உங்களை நேருக்கு நேர் பாக்கவே கூசுது.  என் அப்பாவை பற்றி என் நண்பன் சொன்ன விஷயம் எனக்கு ரொம்ப ஷாக்கிங்கா இருக்கு.  சொல்லுங்க டாட்.  நீங்க ஏன் இப்படி நடந்துக்குறீங்க?  இது தான் முதல் முறையா.  இல்லே.. இதுக்கு முன்னாலேயும் இப்படி எல்லாம்...?  ஒரு பையன் அப்பா கிட்டே கேக்க கூடாத கேள்வியை என்னை கேக்க வச்சிட்டீங்களே?  உங்களுக்கு கூட இன்னொரு பக்கம் இருக்கா.?  அப்போ இத்தனை நாள் எங்க கிட்டே நீங்க காட்டுற அன்பு, பாசம் எல்லாமே வேஷம் தானா? "  - படபடத்த திவாகர் ஆயாசத்துடன் ஸ்டீரிங்கின் மீது தலை குனிந்து கொண்டான்.

"திவாகர்.  அவ்வளவுதானா?  நீ பேச வேண்டியதை எல்லாம் பேசி முடிச்சிட்டியா இல்லே இன்னும் இருக்கா? மனசுலே இன்னும் ஏதாவது இருந்தா அதை எல்லாத்தையும் கொட்டித் தீர்த்துடு.  அப்போ தான் நீ ரிலாக்ஸ் ஆக முடியும்." - என்றார் சோமசேகர் கனிவாக.

"இன்னும் என்ன பேசணும்னு எதிர்பாக்குறீங்க?" - என்று கேட்டான் திவாகர்.

"உன் சந்தேகத்துக்கும், கேள்விகளுக்கும் நான் கட்டாயம் பதில் சொல்லியே ஆகணும்.  ஏன் தெரியுமா?  என்னை நல்லவனா காட்டிக்கனும் என்பதற்காக அல்ல.  நீ என் மகன்.  என் உலகமே நீ தான். நீ பழைய திவாகரா ஆகணும்.  உன்னை இப்படி எதையோ பறிகொடுத்த மாதிரி பார்க்க நான் தயாரா இல்லே.  அதனாலே.  "  - என்ற சோம சேகரை இடை மறித்து ஏதோ பேச வந்தான் திவாகர்.

அவனை தன் கையை நீட்டி மேலே பேசவிடாமல் தடுத்த சோமசேகர்,"லுக் மை டியர் சன்.  நீ பேச வேண்டியதைஎல்லாம் பேசிட்டே.  கேக்க வேண்டியதை எல்லாம் கேட்டுட்டே.  இப்போ என் டர்ன். என்னை பேச விடு.  நான் இப்போ உன்னை சில கேள்விகள் கேட்கப் போகிறேன்.  உன்னாலே முடிஞ்ச அளவுக்கு பதில் சொல்லணும்." - என்றவர்..

"நான் சென்னை போன தகவலை உன் கிட்டே சொன்னது உன் நண்பன் தானே?"  - என்று கேட்டார்.

"ஆமாம்" என்று தலை ஆட்டினான் திவாகர்.

"அவனுக்கும் உனக்கும் எத்தனை காலமாக பழக்கம்? உங்க ப்ரெண்ட்ஷிப் எவ்வளவு நாளா இருக்கு?"

"எதுக்காக சம்பந்தம் இல்லாம எதை எதையோ கேக்குறீங்க?" - என்றான் திவாகர்.

"சம்பந்தம் இருக்கு திவாகர்.  ப்ளீஸ்.. எதிர்க் கேள்வி கேட்காம பதிலை மட்டும் சொல்லிக்கிட்டு வா" - என்றார் சோமசேகர்.

"ம்ம்..  காலேஜ்லெ படிக்கறப்போ ஆரம்பிச்ச நட்பு.  படிப்பை முடிச்சுட்டு அவன் சென்னையிலே செட்டில் ஆனப்புறம் முதல்லே அடிக்கடி போன் பண்ணிட்டு இருப்பான்.  இப்போ தொடர்பு முன்னை மாதிரி இல்லே.. ஆனாலும்  நட்பு நட்புதானே. " - என்றான் திவாகர் காரமாக.

"அதாவது..  ஒரு அஞ்சு வருஷ பழக்கம் என்று வைச்சுக்கலாமா?" என்றார் சோமசேகர்.

"எஸ்.  கிட்டத்தட்ட அப்படித்தான்னே வச்சுக்குங்க" என்றான் திவாகர்.

"அஞ்சு வருஷமும் அவன் கிட்டே ரொம்ப க்ளோசா பழகினியா.  அவன் கூட மட்டும்தான் உனக்கு சிநேகிதம் இருந்துச்சா?" - தந்தையின் கேள்வி சரியாப் புரியாவிட்டாலும் பதில்சொல்லத் தலைப்பட்டான் திவாகர்.

"நான் ரொம்ப கலகலப்பா எல்லார் கூடவும் மூவ் பண்ணுவேன்னு உங்களுக்கு தெரியாதா?  காலேஜ்லே எல்லார் கூடவும் பிரெண்ட்லியா இருப்பேன்.  அவங்கள்ளே இவனும் ஒருத்தன்." - என்றான் திவாகர்.

"அதாவது..  நாட் மச் க்ளோஸ். அப்படித்தானே?' என்றார் சோம சேகர்.

"மே பீ. " என்றான் திவாகர்.

"அஞ்சு வருஷம் பழக்கமான ப்ரெண்ட் சொன்னதை அப்படியே நம்பிக்கிட்டு இருபத்தஞ்சு வருஷம் உன்னை பெத்து வளர்த்து ஆளாக்கின அப்பாவை சந்தேகப்பட்டு தப்பா நினைக்கிறியே?  இது உனக்கே சரியா படுதா திவாகர்?" - நிதானமாகக் கேட்டார் சோம சேகர்.

ஒரு கணம் பேச்சற்றுப்போனான் திவாகர்.

"அப்படீன்னா நீங்க அங்கே போகவே இல்லைன்னு சொல்லறீங்களா?" - என்று கேட்டான் திவாகர்.

"திவாகர்.  உன் ப்ரெண்ட் சொன்னதை நான் மறுக்கவிரும்பலே.  நான் அந்த மாதிரியான இடத்துக்கு போனது நிஜம் தான்.  ஆனால் எந்த தப்பான எண்ணத்தோடும் சபலத்தோடும் நான் அங்கே போகவில்லை." என்றார் சோமசேகர் அழுத்தமாக.

"என்ன டாட்.  சொல்லறீங்க.  போனது நிஜம்தான்.  ஆனால் ....ச்சே.. எனக்கு கேக்கவே கூசுது டாட்.  நீங்க சொல்லுவது நம்பும் படியாவே இல்லை." - என்றான் திவாகர் காட்டமாக.

"இதோ பார் திவாகர்.  என்னைப் பற்றி உனக்கு நல்லாவே தெரியும் என்று நினைக்கிறேன்.   அந்த நினைப்போடத்தான் இந்த நிமிஷம் வரைக்கும் நான் பேசிகிட்டு இருக்கேன்.  எந்த தப்பான நோக்கத்தோடும் நான் போகவில்லை என்பது உறுதி.  உன் அம்மாவுக்கு நான் துரோகம் செய்யவேண்டிய அவசியம் இல்லை.  இதுக்கு மேல இந்த விஷயத்தைப் பற்றி எதுவும் இப்போது கேட்காதே." - என்றார் சோமசேகர்.

"ஒக்கே டாட்.  மே பீ.  நீங்க தப்பான நோக்கத்தோடவே அங்கே போகாம இருந்திருக்கலாம்.  பட் ஏதோ ஒரு காரணத்துக்காக அங்கே போயிருந்திருக்கீங்க.  அது என்ன காரணம் என்று வெளிப்படையா சொல்லிட்டா எந்த பிரச்சினையும் நமக்குள்ளே இருக்காது அல்லவா.?  சொல்லுங்க டாடி.  தென் வொய் டிட் யு வெண்ட் தேர்?  அதுவும் பெங்களுர் போறதா சொல்லிட்டு அப்படிப்பட்ட இடத்துக்கு போகவேண்டிய அவசியம் என்ன?" - என்று ஆணித்தரமாக கேள்விகளை அடுக்கினான் திவாகர்.

ஒரு கணம் மகனிடம் சொல்லிவிடலாமா என்று நினைத்தார் சோம சேகர்.

மறுகணம் நண்பனுக்கு செய்து கொடுத்த சத்தியம் அவருக்கு நினைவுக்கு வந்தது.

ஏதோ பேச வாயெடுத்த அப்பா மறுபடி மாறியதை உன்னிப்பாக கவனித்தான் திவாகர்.

"ஐ ஆம் சாரி திவாகர்.  அந்தக் காரணத்தை நான் வெளியே சொல்ல முடியாத நிலைமையிலே இருக்கேன்.  ஆனால் ஒன்று மட்டும் நிச்சயம் உன்னை தவறின் நிழல் கூட அண்டாமல் வளர்த்தவன் நான்.  அப்படிப்பட்ட நான் எந்தக் காலத்திலேயும் தவறு செய்யவே மாட்டேன். இதை நீ நம்பித்தான் ஆகவேண்டும் என்று கட்டாயம் இல்லை.  கண்டிப்பாக காலம் வரும்.  அப்போது நான் சொல்லாமலேயே உனக்கு அந்தக் காரணம் தெரியவந்தால் வரலாம்.  ஆனால் நானாக அதை சொல்ல மாட்டேன். " - என்றார் சோம சேகர் உறுதியாக.

அவர் முகத்தில் வைராக்கியம் சுடர் விட்டது.  

அவரையே பார்த்துக்கொண்டிருந்த திவாகரின் மனம் ஒரு புது முடிவுக்கு வந்தது.

"ஒக்கே டாட்.  நீங்க சொன்னதை நான் நம்புறேன்.  என் அப்பா தப்பானவர் இல்லேன்னு நம்புறேன்.  ஆனால்..  என் மனசுலே உங்களைப்பற்றி லேசா ஒரு உறுத்தல் ஆரம்பிச்சு இருக்கு.  அதை வளர விடாம பார்த்துக்க வேண்டியது உங்க பொறுப்பு.  ஆனா என்ன காரணமோ தெரியலே நீங்க முதல் தடவையா என் கிட்டே இருந்து ஒரு விஷயத்தை மறைக்க ஆரம்பிச்சு இருக்கீங்க.  இதுக்கு  மேல உங்க கிட்டே இந்த விஷயத்தைப் பற்றி நான் பேச ஆரம்பிச்சா அது நம்ம ரெண்டுபேரோட கண்ணியத்துக்கும் குறைவு.  அது அவ்வளவு நல்லாவும் இருக்காது. ஆனால் ஒண்ணு மட்டும் நிச்சயம்.   என் மனசுலே இதுவரைக்கும் உங்களை ஒரு ஒசந்த பீடத்துலே வச்சு இருந்தேன்.  நீங்க அதுலே இருந்து கீழே இறங்கிட்டீங்க.   என்ன செய்வது.  இப்படியெல்லாம் உங்க கிட்டே பேசவேண்டியதாகிவிட்டதே என்று எனக்கு வருத்தம் தான்.  ஆனால் அதுக்கு நான் பொறுப்பு அல்ல.  எனிவே , உங்களை நான் ஹர்ட் பண்ணி இருந்தா மன்னிச்சுக்குங்க." - என்று பேசிய திவாகர்  காரை ஸ்டார்ட் செய்ய ஆரம்பித்தான்.

அதன் பிறகு அவர்கள் இருவருக்கும் இடையில் கனத்த மௌனம் நிலவ ஆரம்பித்தது.

அதுவரை தந்தைக்கும் மகனுக்கும் இடையில் நிலவி வந்த இறுக்கமான உறவுக்கு நடுவில் விழுந்த திரையாகவே அந்த மௌனம் சோம சேகருக்கு பட்டது. 

அந்தத் திரை மெல்லிய நூலிழையால் ஆனதா இல்லை கனத்த இரும்புத்திரையா.?

வாழ்க்கையில் இதுவரை எதற்குமே கலங்கி அறியாத சோம சேகரின் மனம் முதல் தடவையாக கலங்க ஆரம்பித்தது.

(தொடர்ந்து மலரும்..)