அவை அள்ளித் தூக்கி நடக்க நடக்க ஆச்சர்யப்பட்டான் தயாளன்.
பொதுவாய் மயங்கியவர்கள் உடல் கனக்கும். ஆனால் இவன் இவ்வளவு லேசாய் இருக்கிறானே.
மரத்தின் மேல் தனக்கென அமைக்கப்பட்ட சிறிய குடிலில் அவனை கிடத்தினான்.
அன்று முழுமதி நாள். கானகத்தில் காயும் நிலவால் யாருக்கும் பயன் இல்லை என்பார்கள் , ஆனால் தயாளன் அன்று முழு பலனையும் அனுபவித்தான்.
முதலுதவி செய்து ரத்தக்கறை துடைத்து பார்த்த பின் தான் தெளிந்தது அவன் முகம்.
முகத்தில் அபரிமிதமான தேஜஸ் ..
நாட்காட்டியில் இருக்கும் முருகன் வேஷம் கலைத்து
படுத்திருப்பது போன்று இருந்தான்.
காயத்திற்கு மருந்திட்டு , ரத்தம் தோய்ந்த ஆடை நீக்கி ,
தனது சிறு போர்வையை அவன் மேல் போர்த்திவிட்டான்.
அது சிறிய இடம். ஒருவர் படுக்கலாம். இருவர் அமரலாம்.
தயாளனின் கண்களும் தூக்கம் கேட்டன. உடல் படுக்க சொல்லி அடம் பிடித்தது. எத்தனை நேரம் அமர்ந்திருப்பது..
ஒரு பக்கம் சாய்த்து பாற்கடல்வாசனாய் புஜங்கசயனம் கொண்டான் தயா.
படுத்திருந்தவன் முனங்கினான். சட்டென்று தூக்கம் தொலைத்த தயாளன், அவன் நெற்றியை தொட ... வெளியில் காயும் நிலவை விட அவன் காய்ந்தான் காய்ச்சலில். நடுங்கினான் குளிரில்.
எதிர்பாராத விதமாய் அந்த புதியவன் இன்னும் நெருங்கி தயாளனின் மார்பில் முகம் புதைத்து சுகமாய் தூங்க ஆரம்பித்தான் .
