மதனிடம் இதற்கு பதில் இல்லை. இது போல் விடை இல்லாத பல வினாக்களை மது சேகரித்து வைத்து இருக்கிறான். இது ஒன்றும் புதிதில்லை. பார்டர் மார்க்கில் பெயிலான சிறுவன் பாஸ் மார்க் கேட்டு இறைஞ்சுவது போல் பரிதாபமாக மதன் இருந்தான். மது கையில் பிரம்பில்லை. இன்னும் விடைக்காக விறைப்பாக காத்திருந்தான். காலம் ஒரு கொடூரமான ஆசிரியர். பாடங்கள் சொல்லி தராமல் நேரடியாக தேர்வு எழுத வைக்கும். அதில் வெற்றியோ, தோல்வியோ, அதை பற்றி எல்லாம் ஆசிரியருக்கு கவலையில்லை. அனுபவங்களை தான் காலம் பாடங்களாக கற்பிக்கும்.
மதன் கையும் களவுமாக பிடிபட்ட திருடன் போல் கூனி குறுகி போய் இருந்தான்..மது பால்கனி அருகே முதுகை காட்டிகொண்டு நின்றிருந்தான். இன்னமும் மதனிடம் பதில் வராததால் மதுவிற்கு மிகவும் ஏமாற்றம். மௌனமே சம்மதமா, பளிச்சென்று ஏதாவதொரு பதிலை மதன் சொல்வான் என்று எதிர்பார்த்தான். இன்னமும் மதன் எதுவும் பேசாததால் தன்னை அவன் நிராகரிக்கிறானோ என்று தோன்றியது. அழுகை முட்டி கொண்டு வந்தது. மழையை ரசிக்க தோன்றவில்லை. மாறாக மழை அவனை பரிகசித்தது. வா, வந்து என்னுள் நனைந்து விடு என்று அழைத்தது. உன்னுடைய ஏமாற்றங்களை என்னிடம் கரைத்து விடு என்றது.
மதன் தரையில் கை ஊன்றி எழுந்தான். நெகிழ்ந்திருந்த வேஷ்டியை இடுப்பில் இறுக்கினான். அது வரை ஊமையாக இருந்த டிவி மின்சாரம் வந்தததும் முதலில் ஒலி வந்தது. அது இசையாக உருவெடுத்தது. பிறகு வன்னங்கள் தோன்றி காட்சியாகி உருவெடுத்து இசையோடு கலந்தது. அது ம்யூசிக் சேனல். அதில் ஒலித்தது இளையராஜாவின் கானம்.
"என் நெஞ்சு முழுக்க நீ தாண்டா இருக்க குட்டி. உன்னை இழந்து விட்டு நான் பட்ட வேதனை உனக்கு தெரியுமா? உன்னை தேடி அலைஞ்சது உனக்கு தெரியுமா? மனசுகுள்ள இருக்கிறது எல்லாம் தோண்டி எடுத்து டைரி பக்கங்களாக எடுத்து வைக்க முடியுமா? அப்படி சொன்னா தான் உனக்கு புரியுமா குட்டி? நீ தாண்டா என் நெஞ்சு முழுக்க இருக்க குட்டி" என்றான் மதன்.
மதுவிற்கு விடை கிடைக்கவில்லை போல் தோன்றியது. இன்னமும் அவன் திரும்பாமல் மழையை பார்த்து கொண்டு இருந்தான்.
"உன்னை மறக்க முடியாம இருக்க காரணம் என்ன தெரியுமா? நீயும் நானும் இணைந்து இருக்கும் போது கேட்ட பாடல்கள். எத்தனை நாள் ராத்திரி விடிய விடிய வெறும் மெலடி சாங்ஸ் கேட்டு ரசிச்சு தூக்கத்தை தொலைச்சு இருக்கோம். உனக்கு ஞாபகம் இருக்கா? காவிரி கரை அந்தி மங்கும் வேளை நீச்சலடிச்சு களைச்சு மணல்ல புரண்டு கிடந்தப்போ, என் நெஞ்சில் தலை சாய்ஞ்சு நீ, உன்னை அணைத்து நான், அப்போ இந்த பாடல் "என் உயிர் நீ தானே, உன் உயிர் நான் தானே" காற்றில் மிதந்து வந்தது. அந்த பாடலை எதிர் பார்க்காத நேரம் மீண்டும் கேட்கும்போது ஒரு வலி வந்து மனசுல செருகும், தொண்டைக்குள்ள அந்த துக்கம் சிக்கிக்கிட்டு மிழுங்கவும் முடியாம, துப்பவும் முடியாம ஒரு அவஸ்தை ஆளை உயிரோடு கொல்லும். அதில் ஒரு வரி "உன் அருகில், உன் நிழலில், உன் மடியில், உன் மனதில் ஆயிரம் காலங்கள் வாழ்ந்திட வந்தேன்", அதற்கு மீண்டும் வாய்ப்பு கிடைக்குமான்னு ஏங்கி தவிச்சு இருக்கேன் தெரியுமா? நான் "தூக்கி வளர்த்த துயரம் நீ" டா !"
ஒரு கதவை மட்டும் திறந்து மது பால்கனிக்கு வந்தான். மழை குறைய வானம் வெளுத்தது. சூரியன் மேகத்தில் இருந்து வெளியேறவும் மது முகத்தில் வெளிச்சம் பரவியது. அவன் திரும்பி மதனை பார்த்தான். அவன்கதவில் சாய்ந்து நின்று இருந்தான்..
காதல் கொண்டேன், கனவினை வளர்த்தேன்!
கண்மணி உனை நான் கருத்தினில் நிறைத்தேன்!
உனக்கே உயிரானேன், எந்நாளும் எனை நீ மறவாதே!
என்றான் மதன் நம்பிக்கை இல்லாத மெல்லிய குரலில்.
நதி எங்கு செல்லும்?
கடல் தன்னை தேடி!
பொன்வண்டோடும் மலர் தேடி!
என் வாழ்வில் நீ வந்தது விதியானால்,
நீ எந்தன் உயிர் அன்றோ?
என்று மது விடை கூறினான் உற்சாகமாய்.
மழை மீண்டும் உருவெடுத்தது. மதுவோடு தானும் உற்சாகம் அடைந்து முன்பை விட வேகம் எடுத்து பொழியதொடங்கியது. தூறல்களை வீசி ஆசிர்வதித்தது. உள்ளே போ என்று துரத்தியது. திறந்திருந்த ஒரு கதவு வழியாக மது உள்ளே நுழையும்போது மதனை உரசி கொண்டு சென்றான். முன்னே சென்ற அவன் கைகளை மதன் இழுத்து பின்னிருந்து அணைத்தான்.
பூங்காற்றிலே உன் சுவாசத்தை தனியாக தேடி பார்த்தேன். முகத்தை அவன் தோளருகே நிறுத்தி நுகர்ந்தான்.
கடல் மேல் ஒரு துளி வீழ்ந்ததே, அதை தனியாக தேடி பார்த்தேன்,என்று அவன் முகத்தில் தெறித்திருந்த மழைத்துளியை பருகினான்.
மது சட்டென்று திரும்பி மதன் விழிகளை பார்த்து,
உன்னுடன் வாழ்ந்த என் நாட்கள்
மறுமுறை வாழ்ந்திட வழி இல்லையா ?என்றான்.
உன்னோடு வாழத்தானே, வாழ்கின்றேன் நானே!
இதயம் முழுதும் உனது வசம்.
வா, வா அன்பே, அன்பே ! காதல் நெஞ்சே, நெஞ்சே! என்றான் மதன்.
இருவருடைய மனமும் ஒன்றோடு ஒன்று கலந்த பின், கால்களுக்கு சொல்லி தர வேண்டுமா என்ன? அது வந்தடைந்த இடம் படுக்கை. மது கைகளை நீட்டி மதனின் முகத்தை உயர்த்தினான்.
முன் தினம் பார்த்தேனே, பார்த்ததும் வேர்த்தேனே !
இத்தனை நாளாக உன்னை நான் பாராமல்,
எங்கு தான் போனேனோ?
நாட்களும் வீணானதே ! என்றான் மது.
துலா தட்டில் உன்னை வைத்து
நிகர் செய்ய பொன்னும் வைத்தால்
துலாபாரம் தோற்காதோபேரழகே!
கடல் நீலம் மங்கும் நேரம்
அலை வந்து தீண்டும் தூரம்
மனம் சென்று மூழ்காதோ ஈரத்திலே ?
தலை சாய்க்க தோளும் தந்தாய்,
விரல் கோர்க்க பக்கம் வந்தாய்,
இதழ் மட்டும் இன்னும் ஏன் தூரத்திலே?
மதன் தேடி தேடி அந்த ஆரஞ்சு சுளைகளை கண்டடைந்தான்.
தட்டிகளை திறந்ததும் வெளியேறிய காளைகள் இரண்டும் மஞ்சத்தில் மல்லுக்கட்டாமல் மன்றாடி கொண்டு இருந்தன. முனையில் தீ வைத்ததும் சுறு சுறு என்று திரி நெடுக ஊர்ந்து பரவும் நெருப்பு வெடி அருகில் வந்ததும் மௌனம் காட்டி வெடிக்காமல் ஏமாற்றி விடும். நெருப்பு குறைந்து போனதா அல்ல வெடி நமத்து போனதா என்பதை கையில் எடுத்து ஆராய்ச்சி செய்யவா முடியும்?. வெடியை பற்ற வைக்க கை நீட்டி தயங்கும் சிறுவனை போல் ஒருவனும், அரை பெடல் அடித்து சைக்கிள் பழகும் சிறுவனை போல் இன்னொருவனும் முயற்சி செய்து கொண்டு இருந்தனர். இரண்டு பூனைகளும் மதில் மேல். பூனைகளுக்கு எந்த பக்கம் குதிப்பது என்பதில் வேண்டுமானால் குழப்பம் இருக்கலாம், எப்படி குதிப்பது என்பதில் குழப்பம் இருந்தால் நேரம் தான் விரயம் ஆகும்.
@ரோத்தீஸ் - எதிர்பார்த்தேன், இந்த எபிசொட் பலருடைய புருவங்களை உயர்த்தி இருக்கும். இருவருமே திரை இசை பாடல்களால் கவர்ந்தவர்கள். ஒருவன் இன்னொருவனுக்கு அதன் இனிமையை விதைத்து இருக்கிறான். அது வளர்ந்து விருட்சமாக உயர்ந்து இருக்கிறது. பிரிவு காலத்தில் முன்னம் கேட்டு பாடி மகிழ்ந்த பாடல்கள் மருந்தாக உள்ளது. இணையும் தருணம் இருவருடைய அகத்தினை இயல்பாக வெளிப்படுத்த சங்கீதம் அவர்களுக்கு துணையாக உள்ளது. இந்த கதையின் துவக்கத்தில் இருந்தே நிறைய பாடல்களை சம்பவங்களுக்கு ஏற்றார் போல் பொருத்தி இருக்கிறேன்.
பல கதைகளில் தேவைக்கேற்ப.. சூழ்நிலைக்கேற்ப.. பொருத்தமான திரையிசைப்பாடல்கள் மூலம் மெல்லிய உணர்வுகள் அழகாக சொல்லப்படுவதை அவதானித்திருக்கிறேன்... (நானுமே இதை செய்திருக்கிறேன்!) அவ்வகையில்... திரையிசைப்பாடல்கள் நிச்சயம் நல்ல கருவி தான்.. மறுக்கவே முடியாது!
என் வரையில்.. தங்களது கதைகள் பெரும்பாலும் உள்ளதை உள்ளபடிக் கூறும் இயல்புவாத நடையிலேயே அமையப் பெற்றதாகக் கண்டிருக்கிறேன்.. இந்த அத்தியாயத்தின் ஆரம்பத்தில் கூட... மிக மிக அழகாக... “பார்டர் மார்க்கில் பெயிலான சிறுவன் பாஸ் மார்க் கேட்டு இறைஞ்சுவது போல் பரிதாபமாக மதன் இருந்தான்.” என்று சொல்லியிருக்கின்றீர்கள்.. இத்தகைய சொல்லாடல்கள் தங்களது கதைகளுக்கு வலு சேர்ப்பவையாக அமைபவை..! :)
நான் சொல்ல விழைந்தது.. சற்று மிகையாக திரையிசைப்பாடல்களை புகுத்தி விட்டீர்களோ.. என்று தான்.. இப்படி கேட்டது கூட தங்களது பதிவுகளுக்காகக் காத்திருந்து வாசிக்கும் ஒரு வாசகன் என்ற முறையிலேயே... கண்டிப்பாக.. இதை நீங்களும் உணர்ந்திருப்பீர்கள்.. என்றே நம்புகிறேன்..
என்றபோதிலும்.. உங்கள் எழுத்து உங்கள் சுதந்திரம் என்பதால்.. அதில் குறுக்கீடு செய்வது என் வரையில்.. அநாகரீகம்..!
தொடர்ந்து கதையுங்கள்.. மதன், மது.. இவ்விருவரின் அடுத்த கட்ட நடவடிக்கைகளை தெரிந்து கொள்ள ஆர்வமாக இருக்கிறேன்.. :)
ரோத்தீஸ், உங்களுடைய விமரிசனங்களை வரவேற்கிறேன். நிஜத்தை சொல்ல போனால், இந்த அத்தியாயத்தை முழுக்க முழுக்க உணர்ச்சிகளின் தொகுப்பாகத்தான் முதலில் படைத்தது இருந்தேன். ஆனால் இந்த அத்தியாயத்தை மிகவும் லேசாக படைக்க விரும்பினேன். நிறைவு பகுதியை பதித்த பிறகு எடிட்டிங்கில் துண்டான இந்த பகுதியை (12) உங்கள் பார்வைக்கு தருகிறேன்.
