ஒரு கணம்.. ஒரே ஒரு கணம்தான் ஜமுனாவுக்குள் அந்த தடுமாற்றம்.

கணநேர முடிவில் தன்னை சமநிலைக்கு கொண்டுவந்து விட்டால் அவள்.  இதுபோல எத்தனை எத்தனை பேச்சுக்களை அவள் தன்  வாழ்வில் கேட்டிருக்கிறாள் அந்தப் பேதைப்பெண்.

தன்னை சுதாரித்துக்கொண்டவள் வீட்டின் "நீங்க எதைப் பேசறதா இருந்தாலும் வீட்டுக்குள்ளே வந்து பேசுங்க.  எனக்கு ஒன்னும் இல்லே.  இதை விட மோசமான வசவுகளை எல்லாம் நான் கேட்டு அனுபவிச்சு இருக்கிறேன்.  ஆனா வெளியே நின்னுகிட்டு நாலுபேரு கேட்க நீங்க இப்படி எல்லாம் பேசினா கேக்குறவங்க எப்படி எல்லாமோ நினைப்பாங்க.  அது உங்களை மாதிரி பெரிய மனுசருக்கு கவுரவக் கொறைச்சல்.  அதனாலே தான் சொல்லறேன்." - என்றவள் பூட்டைத் திறந்து கொண்டு உள்ளே நுழைந்தாள்.

அவளைப் பின்தொடர்ந்து அந்த வீட்டுக்குள் நுழைந்தார் சோம சேகர். 

சிறிய வீடு என்றாலும் அதை கச்சிதமாக வைத்திருந்தாள் ஜமுனா.

அங்கிருந்த சோபாவைக் காட்டி "உக்காருங்க." என்றாள்  ஜமுனா.  அதில் அமர்ந்தார் சோமசேகர்.

"இப்போ பேசுங்க." என்றாள்  ஜமுனா.

"என்னத்தைப் பேசுறது?  என் நண்பன் கையாலே தாலிகட்டிகிட்டு ஊரையே விட்டு ஓடிவந்த ஒருத்தி இப்படி உடம்பை வித்துப் பொழைப்பு நடத்துற விஷயம் அப்படி வெளியே பெருமையா பேசிக்கற அளவுக்கா இருக்கு. ?" வெறுப்பை வார்த்தைகளாக கொட்டினார் சோமசேகர். 

"அதுக்கு என்னங்க பண்ணுறது?  நல்லவர்னு நம்பித்தானே பொம்பிளைங்க ஆம்பிளைங்க பின்னாலே வராங்க.  அவங்க நிர்க்கதியா கையிலே காசு இல்லாமே ஒரு லாட்ஜுலே விட்டுட்டுப் போனா அந்தப் பொண்ணு வேற என்னங்க செய்வா?" -அழுத்தமும் அலட்சியமும் கலந்து கேட்டாள்  ஜமுனா.

"அதுக்காக இப்படி கேவலமான பொழைப்பையா பொழைக்கறது?'- ஆவேசமாக கேட்டார் சோமசேகர்.

"பின்னே என்னங்க செய்யமுடியும்?.  வயத்துலே புள்ளையக் கொடுக்க தெரிஞ்சவருக்கு வச்சு வாழத் தெரியலே.  ஓடிப்போயிட்டாரு.  பிச்சை எடுக்கலாம்னா பிச்சைபோடுறவனும் கையப் புடிச்சு இழுக்கத்தான் செய்யுறான்.  ஒரு வயசுப்பொண்ணு வேற என்னங்க  செய்யமுடியும்?  ஆமா.. என்னை இவ்வளவு கேக்குறீங்களே.  அவர் கிட்டே இப்படி நம்பிவந்த பொண்ணை நிர்க்கதியா விட்டுட்டு வந்தது தப்பு.  ஏண்டா இப்படி ஒரு பாவத்தை பண்ணினே?  என்று ஒரு தடவையாவது கேட்டு இருப்பீங்களா? மாட்டீங்க.  கண்டிப்பா கேட்டிருக்க மாட்டீங்க.  அவரை ஒருவார்த்தை கூட கேட்டிருக்க மாட்டீங்க.  ஏன்னா நீங்க எல்லாரும் பெரிய மனுசங்க.  ஒசந்த ஜாதி.  அப்படித்தானே?' - என்று பொங்கினாள்  ஜமுனா.

"ஜமுனா.. நீ நெனைக்கறது தப்பு.  சந்துரு உன்னை கைவிட்டுட்டு ஓடி வரலே.  வலுக்கட்டாயமா கடத்திகிட்டு வரப்பட்டான்.  அப்போ நடந்த சம்பவங்களுக்கு நானும் ஒரு காரணம். நீங்க ரெண்டு பேரும் ஏதோ உணர்ச்சி வேகத்துலே ஓடிவந்துட்டீங்க.  அதுக்கப்புறம் கிராமத்துலே நடந்த விஷயங்கள் உனக்கு தெரியுமா.?  உன் பெற்றோர் அனுபவிச்ச கொடுமைகள் உனக்கு தெரியுமா?  அங்கு நடந்தவைகளை கண்கூடா பார்த்தவன் நான். எதையும் நியாப்படுத்த நான் இங்கே வரலே.  ஆனா என் சந்துருவைப் பத்தி உனக்கு தப்பான அபிப்ராயம் இருந்தா அதை மாற்றவேண்டியது என்னோட கடமை.   எனக்கு அவன் தான் முக்கியம்.  அவனோட சந்தோசம், நிம்மதி அவைதான் எனக்கு முக்கியம்.  அவற்றைத் தவிர வேற எதுவும் யாரும் எனக்கு பெரிசு இல்லே." என்றார் சோம சேகர் அழுத்தமாக.

அவரையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் ஜமுனா.

மேலே தொடர்ந்தார் சோம சேகர்.

"ஜமுனா..  வாலிப வயசுலே நீங்க ரெண்டு பேரும் ஏதோ ஒரு இனக்கவர்ச்சி வேகத்துக்கு அடிமையாகி அதுக்கு தெய்வீகக் காதல் என்று பெயரும் கொடுத்துகிட்டு வீட்டை விட்டு ஓடி வந்து திருட்டுத்தனமா தாலி கட்டிக்கிட்டு கல்யாணம் பண்ணிகிட்டா அப்புறம் யாரும் ஒண்ணுமே செய்யமுடியாதுன்னு நெனைச்சுக்கிட்டு கல்யாணம் என்று ஒன்றை பண்ணிக்கிடுறீங்க.  ஆனா அதெல்லாம் சினிமாவுலே தான் நடக்கும்.   நடைமுறையிலே சில பல கட்டுப்பாடுகளை விதிசுகிட்ட சமுதாயம் தங்களுடைய கட்டுப்பாடுகளையும், கோட்பாடுகளையும் மதிக்காம தங்களை அவமானப் படுத்திட்டு போறவங்களை அவ்வளவு சுலபமா மன்னிக்கறது இல்லே.  அதுலே பலவீனமான சமூகம் மாட்டிக்கிட்டு படாத பாடு படுது .   உங்க ரெண்டு பேரைப் பொறுத்தவரையிலே தாழ்த்தப்பட்ட சமூகத்தை சேர்ந்த நீ உயர்சாதியைச் சேர்ந்த சந்துருவோட ஓடிப்போனதாலே உங்க அப்பா அம்மா அனுபவிச்ச கொடுமைகள், சந்தித்த அவமானங்கள், அசிங்கங்கள் எத்தனை எத்தனை தெரியுமா?. அந்த கொடுமைகளை தாங்க முடியாம உங்க அம்மா தற்கொலை பண்ணிக்கிட்டாங்க. அவங்க உடம்பைக் கூட அடக்கம் பண்ண ஆள் இல்லாம, அனாதைப் பிணமாக அவங்க காட்டுக்குள்ளே வீசி எரியப்பட்டாங்க.  இத்தனைக்கும் உனக்கும் தங்களுக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லைன்னு உங்க அப்பாவும் அம்மாவும் உன்னை தலை முழுகிட்ட அப்புறம் நடந்தது இது.  உங்க ரெண்டுபேரையும் திரும்ப கொண்டுட்டு வந்தப்புறம் தான் அவங்க ஆத்திரம் அடங்கும்னு இருந்த சமயம்.

சந்துருவோட நீயும் வந்து இருந்தா சிக்கி சிதறி சின்னா பின்னமாக்க பட்டு இருப்பே.   அதனாலே நான் ஒரு முடிவுக்கு வந்தேன்.  என்ன ஆனாலும் சரி.. சந்துரு திரும்பி வந்துட்டா அவங்க கோவம் அடங்கிடும்.  ஆனா நீ அவங்க கையிலே கிடைச்சுடக் கூடாதுன்னு முடிவு பண்ணி சந்துருவை மட்டும் திருப்பி கொண்டுவர முடிவு செய்தேன்.  அப்புறம் சூடு ஆறின அப்புறமா உனக்கு ஒரு நியாயம் கிடைக்க வழி பண்ணலாம்னு நெனைச்சேன்.  உனக்கு ரெண்டு கையும் காலும் இருக்கு.   உழைச்சு பிழைக்குற குடும்பத்துப் பொண்ணு.  அதனாலே எப்படியும் நல்லபடியா பொழைச்சுக்குவேன்னு நினைச்சேன்.  ஆனா இப்படி உடம்பையே வித்துப் பொழைப்பேன்னு நான் எதிர்ப்பார்க்கவே இல்லை ஜமுனா.  சத்தியமா எதிர்பார்க்கவே இல்லை. " -  என்றார் சோம சேகர்.  அவர் குரல் கரகரத்தது.

விரக்தியாக சிரித்தாள் ஜமுனா.

"ரொம்ப சுலபமா சொல்லிட்டீங்க.  கையிலே காசு இல்லாம நிர்க்கதியா ஹோட்டல் ரூமுலே இருக்கற பொண்ணு எப்படி வெளியே வருவான்னு கூட நினைச்சுப் பார்க்கவில்லையா நீங்க?" - என்று கேட்டால் அவள்.

"ஜமுனா.  அவ்வளவு கல் நெஞ்சக்காரன் இல்லை நான்.  உனக்கு கொடுக்க சொல்லி லாட்ஜ் மானேஜர் சிகாமணிகிட்டே பத்தாயிரம் ரூபாய் கொடுத்து அனுப்பினேன் நான்.  அதை வச்சு நீ ஒரு இட்டலிக்கடை போட்டுக் கூட பொழைச்சு இருக்கலாமே." என்றார் சோம சேகர்.

வறண்ட பெருமூச்சு ஒன்றை விட்டாள்  ஜமுனா.

"முன்பின் தெரியாத ஒருத்தன் கிட்டே அவ்வளவு பெரிய தொகையைக் கொடுத்து அனுப்புறோமே .  அவன் அதைக் கொடுப்பானா இல்லே சுருட்டுவானா என்று கூடவா உங்களுக்கு யோசிக்கத் தெரியலே?. " என்று கேட்டாள்  ஜமுனா.

"ஜமுனா..  அப்போ நான் மட்டும் வந்து இருந்தா உங்க கிட்டே நிலவரத்தை விளக்கி சொல்லி விஷயத்தை புரிய வச்சு இருப்பேன்.  ஆனா என் கூட அடியாட்கள் நாலுபேரை அனுப்பி வச்சு இருந்தார் சந்துருவோட அப்பா.  அவங்க கண்ணுலே நீ பட்டிருந்தா உன்னையும் சேர்த்து இழுத்துக்கிட்டு வந்து இருப்பாங்க.  அதனாலே மானேஜர் மூலமா பணத்தையும் ஒரு கடிதத்தையும் நான் கொடுத்து அனுப்பினேன்.  அப்போ இருந்த நிலைமையிலே என்னாலே இதுக்குமேல எதையும் செய்ய முடியலே. இப்போ நினைச்சா எவ்வளவு பெரிய முட்டாள்தனத்தை நான் செய்துவிட்டேன்னு புரியுது.  ரியலி ஐ பீல் அஷேம்ட்." என்றார் சோம சேகர்.

ஜமுனா ஒன்றுமே பேசவில்லை.

"சரி விடுங்க.  வாழ்க்கையிலே நான் அவரை விட்டு எவ்வளவோ தொலைவு வந்து விட்டேன்.  இனிமே அவர் கூட சேந்து வாழணும்  என்ற எண்ணமோ ஆசையோ எனக்கு இம்மியளவு கூட இல்லை.  ஏன் வாழ்க்கை இப்படித்தான் ஆகணும் என்று விதி வேலை செய்து இருக்கு.  இனிமே என் பாதை வேறு.  அவர் பாதை வேறு.  இணையவே முடியாத கோடுகள்.  அதை பத்தி எல்லாம் நான் நினைக்கவே இல்லை.   நினைக்கவும் முடியாது.  கூடவும் கூடாது. "- என்றாள்  ஜமுனா குரல் கம்ம.

சோம சேகர் அவளையே பார்த்தார்.  

"ஜமுனா! நீ என்ன சொல்லறே ?  என் சந்துரு மேல உனக்கு கோவமோ, பழிவாங்குற உணர்ச்சியோ இல்லையா?" நம்ப முடியாமல் கேட்டார் அவர்.

"பாவங்க அவர்.  அவர் ஒரு முதுகெலும்பு இல்லாத கோழை .  அவரை பழிவாங்கி என்ன ஆகப்போறது.? என் வாழ்க்கை திரும்ப கிடைச்சுடுமா. இல்லே நான் விபச்சாரி இல்லே பத்தினி என்று ஆகிடுமா?  அதுலே எல்லாம் செலவு பண்ணற நேரத்துலே நாலு கஸ்டமரை சந்தோஷப் படுத்தினா கையிலே நாலு காசாவது கிடைக்கும்.  அவரைப் பழி வாங்குவதாலே என்ன  கிடைக்கும் எனக்கு?" - வெறுப்பாக சொன்னாள் ஜமுனா. 

"போகட்டும் ஜமுனா.   நான் இப்போ எதுக்காக வந்து இருக்கேன் தெரியுமா?"  - என்றார் சோம சேகர்.

அவரையே ஒன்றும் புரியாமல் பார்த்தால் ஜமுனா.

"ஜமுனா.. சந்துருவைப் பற்றி நீ என்ன நினைத்தாலும் சரி.  என்னைப் பொறுத்த வரைக்கும் அவன் என் உயிர் நண்பன்.  அவனுக்கும் எனக்கும் உள்ள பந்தம் எங்க ஆயுளுக்கு பின்னும் தொடரவேண்டும் என்பதற்காக அவன் ஒரே மகளை என் மகனுக்கு திருமணம் செய்துவைத்து  என் மருமகளாக்கிக் கொண்டிருக்கிறேன் நான்.  அவனை எந்த அளவிற்கு நான் மதிக்கிறேன்.. நேசிக்கிறேன் என்பதற்கு இதைவிட வேறு சாட்சி தேவை  இல்லை.  நான் இப்போது வந்தது எல்லாம் வேறு ஒரு விஷயத்துக்காக.  உன்னிடம் ஒரு யாசகம் கேட்பதற்காக. " என்றார் சோம சேகர்.

"யாசகமா?  என்னிடமா?  என்ன சொல்கிறீர்கள் நீங்கள்?" என்பதுபோல அவரை ஏறிட்டாள்  ஜமுனா.

"கதிரவன் உன் மகன் தானே?" - என்றார் சோம சேகர்.

"ஆமாம். அவனுக்கு என்ன?"  - லேசான பரபரப்பு ஜமுனாவின் நெஞ்சுக்கூட்டுக்குள் ஓடியது.

"என் மகன் திவாகர் மானேஜராக இருக்கும் ஹோட்டலில் தான் அவன் வேலைக்கு சேர்ந்து இருக்கிறான்.  ஒரே ஊரில் அவனும், நாங்களும்.  நாங்கள் என்றால் என் சந்துருவும் அடக்கம்.  நாளைக்கு நீயும் உன் மகனுடன் வாழ வர நேரிடலாம். அப்போது அதனால் .. என் சந்துருவின் வாழ்வில் ஏதாவது சிக்கல்கள் நேருமானால்....நீ .  நான் சொல்ல வருவதைப் புரிந்துகொள்வாய் என்று நினைக்கிறேன்." என்று நிறுத்தினார் சோமசேகர்.

அவரையே ஒரு கணம் நிதானமாக பார்த்தாள்  ஜமுனா.

"இதற்காகத்தான் இவ்வளவு தூரம் வேலை மெனக்கெட்டு வந்திருக்கிறீர்கள்?" என்பது போலிருந்தது அந்தப் பார்வை.

"இங்கே பாருங்க.  கதிர் என்னிக்கும் இந்த ஜமுனாவின் மகன் தான்.  மனைவியை நேருக்கு நேர் சந்திக்க துணிச்சல் இல்லாத ஒரு கோழையின் மகன் அல்ல அவன்.  வாழ்வில் சவால்களை துணிச்சலாக மேற்கொண்டு பாதை தவறினாலும் என் மகனை நான் நேர்மையானவனாகவே வளர்த்து இருக்கிறேன்.  அடுத்தவர் சொத்துக்கு ஆசைப்படாமல் நேராக பாடுபட்டு முன்னேறத்துடிக்கும் ஒரு மகனாக அவனை வளர்த்து இருக்கிறேன் நான்.  ஏன் தெரியுமா? அவனை சுமந்தது ஒரு தாழ்த்தப்பட்ட பெண்ணாக இருக்கலாம்.  ஆனால் அவனுக்கான வித்து ஒரு  உயர் சாதி ஆண்மகன் தந்தது.  விதைத்தவன் கோழையாக இருக்கலாம்.   ஆனால் சுமந்தவள் கோழை அல்ல. ஆகவே நீங்கள் கவலையே படவேண்டாம். என் மகனால் உங்களுக்கோ உங்கள் நண்பரின் குடும்பத்துக்கோ கவுரவத்துக்கோ எந்த விதத்திலும் பங்கம் வராது.  தைரியமாகப் போய்வாருங்கள்." - என்றாள்  ஜமுனா கம்பீரமாக.

"ஜமுனா.   நீ ரொம்ப உசந்துட்டே ஜமுனா.  உன்னைப் பற்றி நான் ரொம்ப பெருமைப் படுறேன். ரியலி ஐ ஆம் வெரி ப்ரவுட்  ஆப் யு ஜமுனா.  ரொம்ப தேங்க்ஸ் ஜமுனா." என்று குரல் தழதழக்க அந்த வீட்டை விட்டு வெளியேறினார் சோம சேகர்.

"நினைத்தது நல்லவிதமாக நடந்துவிட்டது. இனி ஜமுனாவாலோ, கதிரவனாலோ என் சந்துருவுக்கு எந்த பிரச்சினையும் வராது. " என்ற நிறைவுடன் திரும்பினார் அவர்.

ஆனால் ஏற்கெனவே பிரச்சனைப் புயல் வேறுவிதமாக மையம் கொண்டு விட்டது  என்பதும் அது தன்   மகன் திவாகரின் திருமண வாழ்க்கையையே ஆட்டம் காண வைக்கப் போகிறது என்பதும் பாவம் அவருக்கு அப்போது தெரிந்திருக்க நியாயமில்லையே. 

(தொடர்ந்து மலரும்)