ஓர்குட்டில்.. YACI பதிவிட்டு நிறைவு செய்து.. “அக்கடா” என்றிருந்த நேரம் அது.. ஒரு வாசக நண்பரிடமிருந்து ஒரு வேண்டுகோள்.. 

“ஓரின ஈர்ப்பு பற்றிய கதைகள் என்றாலே.. அது பதின்ம வயது.. கூடிப்போனால்.. இருபதுகளின் தொடக்கத்தில் இருப்பவர்களைப் பற்றித் தான் இருக்க வேண்டுமா?.. குடும்ப வற்புறுத்தல் அல்லது சூழ்நிலை காரணமாக திருமண பந்ததினுள்.. பின் அதன் தொடர்ச்சியாக குடும்ப உறவுக்குள் ஆட்பட்டுக்கொண்டவர்கள் பற்றி இருக்காதா..?” 

“அதற்கெல்லாம் எனக்கு அனுபவம் போதாது.. தவிர என் நோக்கமும் அது இல்லை” என்று மறுதலித்து விட்டேன்.. 

ஆனாலும் ஒரு எண்ணம்.. அனுபவம் என்பது சுயமாக அனுபவித்து தெரிந்தால் தானா..? பிறரது அனுபவங்களும்.. ஒரு வகையில் நமக்கு படிப்பினை தானே.. என்று தோன்றியது.. விளைவு.. பாகம் இரண்டு எழுதத் தூண்டியது..

மேற்படி நண்பரது வேண்டுக்கோளுக்கிணங்க மற்றொரு காரணமும் உண்டு.. ஆரம்பத்தில்.. படு கிளுகிளுப்பாக இருந்த கதை.. நண்ப்ர் விஜய் விக்கியின் (msvijay) கருத்துக்கிணங்க.. காதல் பாதையில் பயணிக்கத் தொடங்க.. பெருவாரியான “ஓர்குட்” வாசகர்களின் “எதிர்பார்ப்பை”ப் பூர்த்தி செய்யத் தவறியது.. ஆனாலும் கேள்வி கேட்ட அந்த நண்பர் கதை நெடுகிலும் என்னோடு பயணித்து.. ஆதரவு நல்கினவர்.. ஆகையால் அவரது கூற்றுக்கு மதிப்பளித்து செவிசாய்க்க வேண்டியது அவசியம் என்றேத் தோன்றியது.

இரண்டாம் பாகம் பதிவிட்ட சில நாட்களுக்குள்ளாக ஏற்பட்ட சில விரும்பத்தகாத காரணங்களால் என் பயனர் கணக்கு,கதைகள்,பதிவுகள்,லொட்டு லொசுக்கு என்று அனைத்தையும் நீக்கும்படி நேர்ந்தது.. மீண்டும் “ஓர்குட்”டில் பதிவு செய்ய ஒப்பவில்லை..  “அன்பைத்தேடி”யில் பதிவிடலாம் என நினைக்கிறேன்.

கதை என்பதையும் தாண்டி.. தற்கால.. LGBT சார் விஷயங்களை எனக்குத் தெரிந்தவரை தொட்டுச் செல்லலாம் என்று எண்ணம்.. 

மீண்டுமொரு முறை.. ஆதரவு நல்கும்படி கேட்டுக் கொள்கிறேன்.. 

பி.கு: வாசித்ததோடு நின்று விடாமல் தங்களது மேலான கருத்துக்களை பின்னூட்டங்களின் வாயிலாகத் தெரிவிக்கும்படியும் கேட்டுக் கொள்கிறேன்.

கருத்து பதிவிட்ட நண்பர்கள் அனைவருக்கும் என் மனமார்ந்த நன்றி..!

“ஹைடா.. எப்படியிருக்கேள் எல்லாரும்...? ஹை.. குட்டீஸ்”

“நாங்க நன்னா தான் இருக்கறோம்...” உடன் வந்தவளைப் பார்த்தபடியே.. கிச்சா இழுவையாக இழுத்தான்..!

“ஏங்க.. அவர்.. எப்படியிருக்கீங்கன்னு கேக்கறார்ல்ல.. அவர எப்படியிருக்கீங்கன்னு கேக்கறத விட்டுட்டு என்ன இழுவ?”

“சாரி வளர்.. சாரி.. முரளி... எப்படி அம்மாஞ்சி இருக்கேள்?”

“என்னடாயிது புதுசா... அம்மாஞ்சின்னெல்லாம் என்னை சொல்ற... அப்படி சொல்ல மாட்டியான்னு நான் தவமிருந்திருக்கேனே ஒரு காலம்...”

“நான் புதுசா சொல்றது இருக்கட்டும்... இவங்க யாரு முரளி..?” 

“கமான் பேபி.. லெட் மீ இண்ட்ரொட்யூஸ் யூ டூ தெம்” பம்மியபடி இருந்தவளை இடையோடு சேர்த்து  இழுத்து எங்கள் முன்னே நிறுத்தி...

“மீட் மை வைஃப், மை பெட்டர் ஹாஃப்.. மை ஆல் இன் ஆல்.. வாசவி...”

பரஸ்பரம் முகமன் சொன்னோம்... எல்லோர் நெற்றியும் சுருங்கியிருந்தது... அவள் மொத்த உருவமும் முரணாகவே இருந்தாள்.. 

எல்லோருமே அவளை சற்று விநோதமாகத்தான் பார்த்தோம்... குழந்தைகள் கண்களில் லேசாக மிரட்சி காட்டின... எங்களைக் கடந்து சென்றவர்கள்... திரும்பிப் பார்த்தபடியே சென்றார்கள்... காரணம்... அவளது caramel complexion... மினிமினுப்போடு.... வர்ணிக்க இயலாத அழகோடிருந்தாள்... இந்தியரைப் போலுமிருந்தாள்.. அப்படியில்லை என்பது போலுமிருந்தாள்... அதையெல்லாம் விஞ்சியது... அவள்.. கட்டியிருந்த காஞ்சிபுரம்.. மல்லிகைச்சரம்.. மெல்லிய வட்டமாய் குங்குமம்.. கழுத்தில் மெல்லியதாய் ஒரு சரடு...!  எல்லோரும் விநோதமாகப் பார்த்தது அவளை சங்கடப் படுத்திற்று போலும்.. வெட்கப்பட்டாள்...

எனக்குமே எங்கள் செய்கை அதீதமாய்த் தோன்றியது... யாரோ எவளோ.. நம் முரளியோடு.. அவன் மனைவியாக வந்திருக்கிறாள்.. அவள் இனி பிறத்தியாரில்லை.. சூழ்நிலையை சகஜப் படுத்தினேன்..

“சரி.. பாத்துண்டேயிருந்தா எப்படி... முதல்ல ஆத்துக்குப் போய்டுவோமே...”

வண்டியை நான் செலுத்தினேன்..  குழந்தைகள் அம்மாக்கள் மடியிலிருந்தவாறே அவளைப் பார்த்தன... க்ருஷ் மெல்ல அவளைத் தொட்டுப் பார்த்தான்.. 

“ச்சு.. என்ன பண்ற நீ... ஹலோ சொன்னியா அவங்களுக்கு...” வளர் அதட்டினாள்... அவளுக்குமே அவளை என்ன முறை சொல்லி அறிமுகப்படுத்த என்றுத் தெரியவில்லை... 

வீடு வந்தடைந்தோம்..

“கொஞ்சம் வெளியவே நில்லுங்க.. வந்துர்ரேன்...” வளர் முன்னே ஓடினாள்... 

ஆலம் கரைத்து வந்து ஆரத்தி எடுத்தாள்... சுற்றி.. அவள் நெற்றியிலும்.. அவன் நெற்றியிலும் ஒத்தி விட்டாள்... இந்த யோசனையெல்லாம் என்னாத்துக்காரிக்கு சுட்டுப் போட்டாலும் வராது... ஏன்னா ஏன்னான்னு கொஞ்சிக் குலாவி ஒரு புடவையோ.. சுரிதாரோ வேணா வாங்கத் தெரியும்.. அதெல்லாமில்ல.. வாய் கிழிய சட்டம்  பேசத் தெரியும்... எல்லாம் அவரவர் வாங்கி வர்ற வரம்.. என்ன பண்றது..?!

ஒவ்வொருவராக பேர் சொல்லி அவளுக்கு அறிமுகப் படுத்தினான் முரளி..

“சாரிடா... சின்னா கல்யாணத்துக்கும் வர முடியலை... அப்புறம் உன்னோட.. கலாட்டா கல்யாணத்துக்கும் வர முடியலை...”

“வந்ததும் உன் வேலைய ஆரம்பிச்சுட்டியே... இவ பேர் என்னடா சொன்ன... வாசவி... தான... வாசவியே தானா??”

 “இல்லடா.. இவ பேரு... CLAUDIA PATRICIA DELGADO..  எங்க கல்யாணத்துக்கப்புறமா.. அவளே தேடிண்ட பேரு தான் வாசவி.. நான் செலக்ட் பண்ண பேர் ம்ருணாளினி...  ஆனா அத இவ உச்சரிக்க ட்ரை பண்ணப்போ.. எங்க.. facial palsy வந்துடுமோன்னு பயந்து... அவ இஷ்டத்துக்கே விட்டுட்டேன்..”

நாங்கள் சிரிப்பதைப் பார்த்து அவளும் அரைகுறையாக புரிந்து கொண்டு சிரித்தாள்..! 

“வித்தியாசமா எடுத்துக்காதேள்.. வாசவிக்கும் புரியணுமோல்லியோ.. நாம கொஞ்சம் வெள்ளைக்காராளா மாறிடுவோமே..” 

“பேஷா மாறிட்லாம்.. அதான்.. ஏற்கனவே முக்கால்வாசி மாறினுட்டோமே..” சௌம்யா முகத்தில் வாய் கொள்ளாத சிரிப்பு.. 

“இவ ஒரு லேட்டின் அமெரிக்கன்... என்னை கல்யாணம் பண்ணிண்டதும்.. இவளுக்கு நம்ம கலாச்சாரம் மேல தணியாத தாகம்.. இப்போ வரும் போது கூட நார்மலா தான் வந்தா.. கொழும்புல கனெக்டிங் ஃப்ளைட் வர இன்னும் டைம் இருக்கேன்னு... சிட்டி செண்டர் போனாலும் போனோம்.. இதெல்லாம் வேணும்னு அடம் புடிக்க ஆரம்பிச்சுட்டா... முதன் முதலா உங்கள பாக்க வர்றச்ச இது மாதிரி வரணும்னு ஆசையாம்... மல்லிச்சரம் பார்.. இன்னும் கூட வாடவேயில்ல...”

நான் சௌம்யாவை முறைத்தேன்..

“செத்த மூடிண்டிருக்கேளா..?” என்பதாய் பார்த்தாள்...

“அப்புறம் ஒரு விஷயம்... நீங்க ரெண்டு பேரும் தப்பா எடுத்துக்கப்படாது... ஈவினிங்... நான், வாசவி, கிச்சா, சின்னா மட்டும் வெளிய போறோம் டின்னருக்கு... வரும் போது உங்களுக்கும் சேர்த்து வாங்கி வந்துட்றோம்... டுடேஸ் டின்னர் இஸ் அப் ஆன் அஸ்...”

சௌம்யா ஏதோ சொல்ல வாயெடுப்பதற்குள்.. வளர் முந்திக் கொண்டாள்...

“அதனாலென்னண்ணா.. நீங்க போய்ட்டு வாங்க... நாங்க குழந்தைங்கள பாத்துட்டு இங்கயே இருக்கறோம்.... இந்த வாண்டுகள வெளிய இடங்கள்ல சமாளிக்கறது கொஞ்சம் சிரமம் தான்” 

சௌம்யா என்னை முறைப்பதைப் பொருட்படுத்தாமல்.. அவளைப் பார்த்து ரகசியமாய் கண்ணடித்தேன்..!

ஏங்க அப்படியே ஒரு பிராமணா அகத்துகுள்ள பூந்த  

எபெக்ட் இருக்கு,. ஜெயகாந்தன் கதைகள்ள வரது மாதிரி ஒரே அய்யர் பாஷை

நேக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு'. உங்க அடுத்த பதிவுக்கு காத்திண்டு இருக்கேன்

அப்புறம் இந்த ஆலம், நு சொல்லிருக்கேளே அது அப்படியே வழக்கு மொழி

அற்புதம், அப்புறம் சங்கல்பம் இந்த வார்த்தை இப்ப உள்ள பிராமனாலே

அதிகம் உபயோக படுத்துறதில்லை. ஜமாய்ச்சு ட்டேள் போங்கோ!!!

“சொல்றேண்டா... சோ... உங்கள பாத்துட்டுப் போனதும் வாழ்க்கைத்துணைனு ஒரு விஷயத்தப் பத்தி யோசிச்சேன்... நன்னா யோசிச்சா ஒன்னு புரிஞ்சது..நேக்கு கம்பேனியன்னு ஒண்ணு தேவப்படறதே தவிர.. அத தாண்டி மத்த கமிட்மெண்ட்ஸ்னாலே அலர்ஜி-னு... சோ.. கமிட்மெண்ட்ஸ் இல்லாத வாழ்க்கைய ரசனையா வாழ்ந்தா என்னன்னு தோணித்து.. ரெண்டு பேருக்கும் ஞாபகம் இருக்கான்னு தெரியல.. நாம  மனோரா போனப்ப சொன்னேனில்லயோ.. ஒருமுறை ஒரு லேட்டின் அப்சரஸ சந்திச்சேன்னு...”

கிச்சா ஆர்வமானான்... “ஆமா.. ஆமா.. எப்படிடா மறக்க முடியுமா.. அந்த டி..”

ஏதோ புரிவதாகத் தோன்றியதால்.. அவன் கையை அழுத்தினேன்... “மூடு... அவன் முடிக்கட்டும்...  அது வரை பொறுமையாயிரு..”

முரளி சிரித்தான்..

“அதே தான் கிச்சா... அவள பண்ணிண்டா என்னன்னு தோணித்து.. உங்களாண்ட சொல்றதுக்கென்ன.. இவோ தான் அவோ”

விழி விரிய அவளை ஏறிட்டோம்.. மெல்லியதாய் ஒரு புன்னகை சிந்தினாள்.

“இவள நான் முதல்முற சந்திச்ச இடத்துக்கேப் போனேன்.. அந்த இடத்துக்கு அதுவரை சுகந்தேடி போனப்பெல்லாம்.. ஒரு பிரச்சனையுமில்லடா... ஆனா.. ஒரு பர்டிகுளர் ஆளத் தேடிப் போறது எவ்வளவு பெரிய தப்புன்னு அப்பத் தாண்டா புரிஞ்சது.. மாஃபியாக்கள் கீழ அங்க வேலை செய்யறவாள்லாம்... கொஞ்சமில்ல.. ரொம்பவே பாவம்டா... நேக்கு அது நாள் வரை அவா மேலெல்லாம் பெரிசா.. ஒரு அக்கறையும் இருந்ததில்லை.. இன்னும் சொல்லப் போனா கேவலமா தான் நினச்சிருக்கேன்... பணத்துக்குப் படுக்குற ஜென்மாக்கள்னு “

ஸ்டார்டர் சூப் வந்தது... பருகியபடியே தொடர்ந்தான்... 

“அந்த மாஃபியாவோட உருட்டல் மிரட்டலுக்கெல்லாம்.. உள்ளூர உதறினாலும்... பயத்த காட்டிக்காம.. இவளப் பத்தி விஜாரிச்சேன்... எதுக்குன்னு கேட்டு பளார்னு அறைஞ்சான்... இவ நான் அறை வாங்கினதப் பாத்துண்டேயிருந்திருக்கா நேக்குத் தெரியாம... நான் வெளிய வந்த கொஞ்ச நேரத்துல என் பின்னாலயே வந்து.. எதுக்காக என்ன விஜாரிச்சன்னு கேட்டா... நான் மேரேஜ் பத்தி சொன்னதும்... ரொம்ப சிரிச்சாடா... வர்ற கஸ்டம்ர்ஸ்ல முக்கால்வாசி பேர் இத சொல்றான்... என்ன நீ கொஞ்சம் லேட்டா சொல்றன்னு என்ன விரட்டிட்டாடா... ஆனாலும் அவ கிட்ட என் card கொடுத்துட்டு யோசிச்சி சொல்லுன்னு வந்தேன்.. கரெக்ட்டா மூணாவது நாள் என்னத் தேடி என் ஆஃபிஸ் வந்தா...”

“ஐ லவ் யூன்னு சொன்னாளாக்கும்...?”

“செத்த மூடிண்டிரேண்டா கிச்சா... அவன் தான் சொல்லிண்டிருக்கானோ இல்லியோ ... வழக்கமா நான் தான் பொறுமையில்லாம இருப்பேன்... இப்ப என்னாச்சு நோக்கு... தோ... என் சூப் கொஞ்சம் மிச்சமிருக்கு... எடுத்துக்கோ... ஸ்பூன போட்டு நக்கிண்டிரு..  நீ சொல்லு முரளி..” முறைத்தவனை பொருட்படுத்தாமல் முரளியிடம் கதை கேட்க ஆர்வமானேன்..

“ரொம்ப சீரியசாவே ஆரம்பிச்சா.. என்னால நோக்கு ப்ரோயஜனமிருக்காது.. நான் ஒரு டி-கேர்ள்... அதுலயும் ப்ரோத்தல்ல இருக்கறவா.. நோக்கு நான் புள்ள பெத்துக் கொடுக்க முடியாதுன்னு... என்னென்னவோ... நான் எல்லாம் கேட்டுண்டு... எப்ப கல்யாணத்த வச்சிக்கலாம்னு கேட்டேன்... வேற வழி?!... ஒத்துணுட்டா... இப்படித்தான் கிடைச்சா இந்த ப்ரின்செஸ்...” அவளை அணைத்துக் கொண்டான்.. அவள் கூச்சத்தில் நெளிந்தாள்... !

“உங்க ரெண்டு பேராலயும் தான் நாங்க சேர்ந்ததா அடிக்கடி சொல்வார்... அதனால தான் உங்களுக்கு ப்ரத்யேகமா நன்றி சொல்லணும்னு தனியா அழைக்கும்படியா ஆயிடுச்சு... அவங்கள வீட்ல விட்டு வரும்படியாவும் ஆயிடுச்சு.. மன்னிக்கணும்..”

“சே.. சே.. தப்பேயில்ல... இன்ஃபக்ட்... அவங்களையும் அழைச்சிண்டு வந்திருந்தா தான் எங்களாண்ட மன்னிப்பு கேட்டிருக்கணும்.. இல்லடா சின்னா...?” நான் தலையசைத்து ஆமோதிக்கவும்... அவள் சிரித்தாள்... 

“ஐயோ.. அப்படியெல்லாம் சொல்லாதீங்க... வேற வழியில்லாம தான் அப்படி பண்ணினோம்... மத்தபடி.. சௌம்யா.. வளர்.. உங்க பையன்.. இவர் பொண்ணு எல்லாரையும் பாக்கும்போது எனக்கு சந்தோஷமாயிருக்கு...” அவள் கண்களில் ஏக்கம்..!

ஃபர்ஸ்ட் செர்விங் வந்தது... ! சாப்பிட ஆரம்பித்தோம்.. 

“டேய்... நீங்க எப்படிடா இருக்கேள்... ஐ மீன்.. உங்க.. காதல் வாழ்க்கை... தப்பா எடுத்துக்காதேள்டா... உங்களோட நான் இல்லேன்னாலும் அது பத்தி மனசு.. ரொம்பவே அடிச்சிக்கும்...” 

“தேங்க்ஸ் முரளி... நீயாவே ஆரம்பிச்சுட்டே... தப்பா எடுத்துக்க எதுவுமில்லை.. கிச்சா... நோக்கொண்ணும் objection இல்லியோன்னோ..?”

அவன் இல்லை என்பதாய்.. தலையசைத்தான்.. ஆனால் அவன் கண்கள் என்னவோ... தீவிரமாய்.. அந்த பச்சைப் பட்டாணியை ஸ்பூனில் தள்ளுவதிலேயே ஆர்வம் காட்டின... 

முரளியும் வாசவியும் என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்..!

“நிஜமாவாடா சொல்ற? அவா ரெண்டு பேரும் எப்படிடா ஒத்துண்டா?”

“எங்க முரளி ஒத்துண்டா... இதோ... இந்த பிரஹஸ்பதி உட்பட யாருமே ஒத்துக்கல... நேக்குத்தான் ப்ரம்மபிரயத்தனம்.. பகீரதப்பிரயத்தனம் ஆயிடுத்து.. நேக்குமே முதல்ல அது மாதிரி ஒரு யோஜனை இல்ல முரளி...  க்ருஷ் பிறந்து ஒண்ணே முக்கால் வருஷம் கழிச்சுத் தான் இவன் பொண்ணு பொறந்தா... அன்னிக்கு நீ பாக்கணுமே... அப்படியே கிச்சாவ கொண்டிருந்தாடா... அப்பத் தான் நேக்குத் தோணித்து.. நாம ஏன் வளக்கப்படாதுன்னு... 

என் மன்னி கிட்ட தான் கேட்டேன்.. இதுல என்ன இருக்கு.. எல்லோரும் ஒத்துணுட்டா தாராளமா பண்ணலாமேன்னா.. அண்ணா.. அவ்வளவு பிரியப்படலைன்னாலும்.. மன்னி சொன்னப்புறம் அவன் மறுபேச்சு பேசறதில்லை... சோ... இந்த விஷயத்துல முழு மனசா ஒத்துண்டா ரெண்டு பேர்ல முத ஆள் என் மன்னி தான்... அடுத்தது.. யார் தெரியுமோ... வளர்மதி... பொக்கிஷமா பெத்த குழந்தை அது... நான் இத்தனைக்கும் அவ ஹாஸ்பிட்டல்ல இருந்து டிஸ்சார்ஜ் ஆறதுக்கு முன்னமே இவன் இல்லாதப்ப அவ கிட்ட தயங்கி தயங்கி கேட்டேன்.. 

உங்களுக்கில்லாமலா.. தவிர உங்க குழந்தைய எங்கள நம்பி ஒப்படைக்கறதா வேற சொல்றீங்க... தாராளமா எடுத்துக்கோங்கண்ணா... ஒரே ஒரு வருஷம் மட்டும் என்னாண்ட இருக்கட்டும்னு சொன்னாடா... சோ... வளர் தரப்புலயும் ரூட் க்ளியர்... 

அடுத்து நான் ரொம்ப பயந்தது.. சௌம்யா.. நான் சொன்னதும் தாம் தூம்னு குதிச்சா... லேபர் பெயின் பத்தி எதனா தெரியுமா..  postpartum hemorrhage பத்தி எதனா தெரியுமா.. செத்து பொழைக்கற அனுபவம்னா அது... கேள்வி பட்டிருக்கேளா.. பிரசவ வைராக்கியம் மயான வைராக்கியம்னு... என்னெல்லாமோ டயலாக் விட்டா..”

நான் இடையிடையே தமிழில் சொல்லும் போதெல்லாம்.. வாசவி முரளியைப் பார்க்க.. அவன் அதை ஆங்கிலத்திலும் ஸ்பானிஷிலுமாக மொழி பெயர்த்தான்..

செகண்ட் செர்விங் வந்தது... 

“டேய் .. இதுக்கு மேல நேக்கு போறும்னு தோணறது... நீ வேணா.. இப்பவே நாம ஆத்துக்கு எடுத்துண்டு போறதுக்கும் சேர்த்து ஆர்டர் பண்ணிட்றா...” கிச்சா அதற்கு மேல் கண்டிப்பாக சாப்பிட மாட்டான் என்பதால் மறுத்து விட்டான்

“ஆமா.. முரளி... இவன் சொல்றது சரி தான்.. ஆர்டரோட சேர்த்து.. ரெண்டு ஃபலூடா சொல்லிட்றா.. அம்மா பொண்ணு ரெண்டு பெருக்கும் அதான் ஃபேவரைட்..”

“நல்ல காலம் சொன்ன... ஒரு ஹேஷ் ப்ரௌன்னும் ஒரு பாதாம் அல்வாவும் சொல்லிட்றா... வளர கூட சமாளிச்சிட்லாம்.. அந்த குட்டி வாண்ட சமாளிக்கறது ரொம்ப கஷ்டம்.. அப்படியே அப்பன் புத்தி...” என்னை சீண்டினான் கிச்சா.. 

“ஹேஷ் ப்ரௌன் இப்பவாடா...? அத ப்ரேக்ஃபாஸ்ட்டோடல்ல சாப்பிடுவா..”

“நத்திங் ஹார்ட் அண்ட் ஃபாஸ்ட்... க்ருஷ்ஷுக்கு எப்ப வேணா அது ஓகே...”

“நல்ல கிச்சாப்பா... நல்ல பிள்ளை... சரி.. நீ ... சொல்றா.. அப்புறம் எப்படித்தான் சௌம்யா ஒத்துண்டா...?”

“சொன்னா சிரிப்ப முரளி... அவளுக்கு தெரிஞ்ச பரதத்த கத்துக்கொடுக்க க்ருஷ்ஷ விட ஒரு பொண் குழந்தை தான் பெட்டர்னு அவளுக்காத் தோணித்து.. அவ நிஜமாத் தான் சொல்றாளான்னு நேக்கு doubt..  அதுக்கேன் அவா குழந்தைய கேக்கறது.. நாமளே இன்னொன்னு பெத்துண்டா என்னன்னு கேட்டேன்.. போறுண்டாப்பா.. இந்த ஒண்ணே ஆயுசுக்கும் போறும்னுட்டா.. சோ... சௌம்யா தரப்புலயும் ரூட் க்ளியர்...”

“இதென்னடா இது.. அற்ப காரணமான்னா இருக்கு.. பசங்க கத்துக்கூடாதுன்னு ஒன்னு இதுல இருக்கா..?”

“அதையும் கேட்டேன் முரளி... அதுக்கு அவ டான்ஸ் மாஸ்டரையே உதாரணம் காட்டினா.. நம்ம தஞ்சாவூர் பக்கத்து மெலட்டூர் பாணியில மனுஷன் பிச்சு உதறுவாராம்.. அதுலயும்.. ஆம்படையானும் பொம்மனாட்டியுமா சேர்ந்து ஆட ஆரம்பிச்சான்னா.. கண் ரெண்டு போறாதாம் பாக்கறதுக்கு.. அவ்வளவு திவ்யமா இருக்குமாம்... ஆனாலும் மேல் டான்சர்ன்ற ஒரு காரணத்தால அவர் ரொம்ப பாதிக்கப்பட்டிருக்காராண்டா..  எத்தனையோ.. ஸ்டார்ஸ் இருக்கா  டான்ஸ் தெரிஞ்சவா..  ஆனா.. நான் என் கண்ணால பாத்த நிலைமை என் பிள்ளைக்கு வரக்கூடாதுன்னுட்டா... சரி போ.. நேக்கு நீ சம்மதிச்சதே பெருசுன்னு விட்டுட்டேன்...”

“சோ... எல்லாரும் சம்மதிச்சுட்டாளாக்கும்...?”

“எங்க... தோ.. இவன் பண்ண ரகளையா நான் இன்னும் சொல்லலயே..”

@ chathero2006 : ////இப்படியே கதை சொன்ன சௌஜன்யமா உட்காந்து கேட்டுண்டே இருக்கலாம் //// நன்றி நண்பா..!! 

@ cutenellaimdu : Thank you dude!!

@ Butterfly : Thanks Buddy!

@ samram : லாஜிக் இல்லாத விஷயம் தாங்க.. முன்ன.. நானும் என்னவனும் இது மாதிரி தான் யோசிச்சோம்.. மாத்தி வளக்கறதுன்னு..!!! அந்த பாதிப்பு தான் இதுல அப்படி சொல்லியிருக்கேன்..!! தங்களது கருத்துக்கு என் மனமார்ந்த நன்றி!!!

@ Arvin : எஸ்... இது முத்த வாரம்...! அப்பாடா... அட்லீஸ்ட் ஒரு ஜீவனாவது "லிங்க்" விஷயத்த பத்தி சொல்லியிருக்கேன்னு சந்தோஷமா இருக்கு.. என்னய்யா பண்றது..? J D Cadinot.. Yandamuri Veerendranath-னு என்ன விஷயம் சொன்னாலும்.. உடனே wikipedia-ல க்ராஸ் செக் பண்ணிக்கரீங்க... உங்களுக்கோசரம் தான்!!! நன்றி அர்வின்!!!

@ rajkutty kathalan : முயற்சியின் தீவிரத்தை உணர்த்த பயன்படுத்தும் வார்த்தைகள் ப்ரம்மபிரயத்தனம்.. பகீரதப்பிரயத்தனம் முன்னது தோல்வி.. பின்னது வெற்றி!

//////படைக்கும் கடவுளாகிய நான்முக பிரம்மாவுக்கும், காக்கும் கடவுளாகிய திருமாலுக்கும், தங்களில் யார் பெரியவர் விவாதம் உண்டாகி, சிவபெருமானிடம் சென்று தம்மில் யார் பெரியவர் எனக் கேட்க, சிவபெருமான் தனது அடியை அல்லது முடியை உங்களில் யார் கண்டு வருகிறீர்களோ அவர் தான் பெரியவர் எனக் கூற திருமால் வராக அவதாரம் எடுத்து அடியைக்காண பூமியைக் குடைந்து சென்றார். அடியைக் காண இயலாமல் சோர்ந்து திரும்பினார். பிரம்மன் அன்னப் பறவையாக உருவெடுத்து சிவபெருமானது முடியைக் காண உயரப் பறந்து சென்றார். முடியைக் காண இயலாமல் தயங்கி பறக்கும்போது சிவன் தலை முடியில் இருந்து தாழம்பூ கீழே இறங்கி வந்ததை கண்டு, அதனிடம் பிரம்மன் முடியைக் காணும் முயற்சியை விடுத்து, தாழம்பூவிடம் ஒரு பொய் சாட்சி சொல்லும்படி கேட்டுக் கொண்டார். சிவனின் முடியை,பிரம்மன் கண்டதாக சாட்சி சொல்லும்படி கேட்டுக்கொண்டதற்கு இணங்க, தாழம்பூ சாட்சி சொல்ல, பொய் சொன்ன பிரம்ம தேவனுக்கு பூலோகத்தில் ஆலயம் மற்றும் பூசைகள் அமையாதென்றும், பொய்ச்சாட்சி சொன்ன தாழம்பூ சிவ பூசைக்கு உதவாது என்றும் சாபமிட்டார்./////// நன்றி: wikipedia.

ஆமா... எதுக்கு வெட்கம்..??? (Nostalgia????)

ஏனையோருக்கு...