கோயமுத்தூரில் சீனிக்கவுண்டரின் வீடு.  

"என்னாங்கடா..  மூணு மாசம் ஆகப்போகுது.  இன்னுமா என் மவனை கண்டுபிடிச்சு கூட்டிட்டு வர முடியலே?.  பொசகெட்ட பசங்களா."  - எதிரில் நின்றுகொண்டிருந்த அடியாட்கள் முன்னால் சீறிக்கொண்டிருந்தார் அவர். 

"நாங்க என்னங்க பண்ணுறது எசமான்.  எல்லா பக்கத்துலேயும் தேடிபாத்துக்கிட்டு தான் இருக்கோம். சீக்கிரம் கண்டுபிடிச்சுருவோம். "- என்றார்கள் அவர்கள்.

"எங்கேடா அந்த கந்தசாமி.?" - கர்ஜித்தார் சீனிக்கவுண்டர்.

"இதோ வந்துட்டேன் எசமான்" - எண்சாண்  உடம்பும் ஒரு சாணாகக் கூனிக் குறுக அவர் முன் வந்து கைகட்டி வாய்பொத்தி நின்றார் கந்தசாமி.

"இந்த மருவாதைக்கு ஒண்ணும் கொறைச்சல் இல்லே.   ஏன்ரா.  உன் புள்ளைய விட்டு என் மவன வளைச்சு போட வச்சிட்டு என் முன்னாலே நடிக்கிறியாக்கும். "- என்றார் சீனிக்கவுண்டர்.

பதறிப்போனார் கந்தசாமி.  

ஏற்கெனவே ஊர்ப்பஞ்சாயத்தைக் கூட்டி கந்தசாமியின் குடும்பத்தை ஊரைவிட்டே விலக்கி வைத்தாகிவிட்டது.  அவர்களுடன் யாரும் அன்னம் தண்ணி புழங்கக்கூடாது என்று தீர்ப்பாகி விட்டது.

"அய்யா.. அந்தச் சிருக்கிமவ செய்ஞ்சது எனக்கு ஒண்ணுமே தெரியாது அய்யா.  உங்க மருவாதையையும் கவுரதையையும் கொறைக்குற எந்த வேலையையும் இந்த ஒடம்புலே உசிர் இருக்கற வரைக்கும் நான் செய்ய மாட்டேனுங்க. இனிமே அவ என் பொண்ணு இல்லீங்க.. எங்களைப் பொறுத்தவரை அவ செத்துட்டாங்க.  நீங்களே நாளைக்கு சேர்த்துக் கிட்டாலும் நான் சேத்துக்க மாட்டேனுங்க." என்று நட்ட நடு பஞ்சாயத்தில் மகளைத் தலைமுழுகி விட்டார் அவர். 

அதன் பிறகுதான் அவருக்கும் அவரது மனைவிக்கும் மன்னிப்பு கிடைத்தது.

என்றாலும் - அவரை யாரும் முழுமையாக நம்பத் தயாராக இல்லை.

சாதி ஆதிக்கத்தில் ஒரு தலித் குடும்பம் சந்திக்கவேண்டிய அவமானங்கள் அத்தனையுமே அவருக்கு கிடைத்துவிட்டது.

மகள் கிடைத்துவிட்டால் அவளை தன் கையாலேயே வெட்டிக் கூறுபோட்டுவிட்டுத்தான் மறுவேலை என்று அவரும் அலைந்து கொண்டிருந்தார்.

அப்படி இருக்க பெரிய கவுண்டர் தன் நேர்மையையே சந்தேகப் பட்டது கந்தசாமிக்கு மனதை ரணப்படுத்தியது.

"அய்யா.. அப்படி எல்லாம் சொல்லாதீங்கய்யா.  உங்க உப்பை தின்னு வளர்ந்த ஒடம்புங்க இது.  ஒருநாளும் துரோகம் நினைக்காதுங்க. " என்றார் அவர் கண்களில் கண்ணீருடன்.

"ஏன்றா பசப்புறே?  ஒன்ற புள்ள இருக்குற இடம் ஒனக்கு தெரியாதாக்கும்?" என்றார் சீனிக் கவுண்டர்.

"சத்தியமா தெரியாதுங்க.  அப்படி தெரிஞ்சிருந்தா அவள என் கையாலேயே கூறு போட்டு அய்யா முன்னாலே கொண்டு வந்து வீசுவேனுங்க." என்றார் கந்தசாமி வைராக்கியத்துடன்.

அத்தனையையும் பார்த்துக்கொண்டு இருந்தான் சோமசேகர்.

"சே.. என்ன இது.? சந்துருவுக்கு படித்து படித்து எவ்வளவு சொன்னேன்.  முதல்லே படிச்சு முடிச்சு சொந்தக் கால்லே நின்னுட்டு அப்புறம் பக்குவமா வீட்டுலே பேசி - கல்யாணத்தை முடிச்சுக்கன்னு எவ்வளவு சொன்னேன்.  இப்போ கடைசி வருஷ படிப்பையும் கோட்டை விட்டுட்டு இப்படி எங்கியோ ஓடிப் போயிட்டானே.  பாவம்.. அவன்.  எங்கே இருக்கானோ - எப்படிக் கஷ்டப் படுகிறானோ." என்று அவன் மனம் தவித்தது.

உண்மையை சொல்லப்போனால் அவனுக்கு சந்துருவின் மீதுதான் கவலை.  ஜமுனா?  அவளைப் பற்றி அவனுக்கு கவலையே எழவில்லை.

தனக்கும் சந்துருவுக்கும் இடையில் உள்ள நட்பையும் அன்பையும் பிரிக்க வந்தவள் அவள் .  அவள் எக்கேடு கேட்ட்ப்போனால் என்ன என்று தான் அவன் நினைத்தான்.

சந்துருவுக்கும் அவனுக்கும் இடையில் இருந்த நட்பு அவனுக்கு மிகவும் உயர்வானது.  

அவர்களுடைய நெருக்கம் - கல்லூரி முழுக்க பிரபலம்.

"ஹேய்.. சந்துரு கட்டினா சோமுவைத்தாண்டா கட்டுவான்."

"புருஷன் பொண்டாட்டி கூட இப்படி இருக்கமாட்டாங்கடா." 

- நண்பர்களின் கேலியும் சீண்டல்களையும் இருவருமே ரசித்து அதே சமயம் புறந்தள்ளிவிட்டு பழகி வந்தனர்.

கல்லூரி ஹாஸ்டலில் தனித்திருந்த சமயங்கள் இருவருக்கும் மறக்கவே முடியாத இனிமையான தருணங்கள்.

சோமு சந்துருவிடம் எதையுமே மறைத்ததில்லை.

ஆம்.. எதையுமே.  

தன் அந்தரங்க இடத்தில் இருக்கும் மச்சம் முதற்கொண்டு அவனிடம் பகிர்ந்துகொண்டதுண்டு.

அப்படிப்பட்ட தன் சந்துருவை மயக்கி, தன்னிடம் இருந்து பிரித்துக்கொண்டு போய்விட்ட சதிகாரி என்ற அளவுக்கு அவளிடம் அவனுக்கு வெறுப்பு இருந்தது.

அதே சமயம் இருவர் உயிர் மீதும் அக்கறையும் இருந்தது.

"டேய்.. சோமு. என்னடா இது? என் மவன் இன்னுமே காணலியே.  என் கிட்டே கூடவா அவனுக்கு ஆங்காரம்.  பசி தாங்கமாட்டான் அவன்." என்று சமயம் தெரியாமல் சந்துருவின் அம்மா பாக்கியத்தம்மா புலம்பினாள்.

"எவடி இவ?  சுத்த ஆக்கம் கெட்டவளா இருக்கியே.  உன்ற மவன் பசி தாங்க மாட்டான் தான்.  அதான் ஆக்கிப் போட ஒரு சிறுக்கிய இளுத்துக்கிட்டு ஓடிப் போயிருக்கான்" - என்றார் சீனிக்கவுண்டர்.

அப்போது தொலைபேசி மணி அடித்தது.

சோமசேகர் விரைந்து சென்று தொலைபேசியை கையில் எடுத்து "ஹல்லோ" என்றான்.

மறுமுனையில் "நான் பட்டணத்துலே ஜோதி லாட்ஜ்லே இருந்து மானேஜர் சிகாமணி பேசறேங்க.சீனிக்கவுண்டர் வீடுதானே." என்ற குரலைக் கேட்டதும் பரபரப்பானான் அவன்.

மறுமுனையில் வந்த விவரத்தை கேட்டவன், "மாமா. கவலைய விடுங்க.. உங்க மகன் கிடைச்சுட்டான்." என்றான் ஒலிவாங்கியை ஒரு கையால் மூடிக்கொண்டு உற்சாகத்தோடு.

'என்றா சொல்லுறே?' என்றார் கவுண்டர் பரபரப்பாக.

"கொஞ்சம் இருங்க மாமா." என்றவன் அருகில் இருந்த டேபிளில் இருந்து பேப்பரை எடுத்துக்கொண்டு சிகாமணி சொன்ன விலாசத்தை குறித்துக்கொண்டான்.

"ரொம்ப தாங்க்ஸ் மிஸ்டர் சிகாமணி." என்று சொல்லி ரிசீவரை வைத்துவிட்டு திரும்பியவன்.

"மாமா.  சந்துருவும் ஜமுனாவும் பட்டணத்துலேதான் இருக்காங்களாம்.  ஒரு லாட்ஜுலே தங்கி இருக்காங்க.  நாம பேப்பர்லே கொடுத்த "காணவில்லை" விளம்பரத்தை பார்த்துட்டு லாட்ஜ் மானேஜர் போன் பண்ணி தகவல் சொல்லி இருக்கார்." என்றான் சோமசேகர்.

"போங்கடா.. அப்படியே போய் என் மவன அள்ளிகிட்டு அந்த சிறுக்கிய வகுந்துட்டு வந்துருங்க." என்றார் சீனிக்கவுண்டர்.

அடியாட்கள் போய் ஏதாவது அசம்பாவிதம் வந்துவிடப்போகிறதே என்று பயம் வந்தது சோமுவுக்கு.

"மாமா.  இவனுங்க.. பொசகெட்ட பசங்க.  எதாச்சும் கேனத்தனமா பண்ணிபிட்டா அப்புறம் அவங்க உசாரா ஆயிருவாங்க.  அதனாலே..." என்றான் சோமசேகர்.

"படிச்ச பையன்.  நீ சொன்னா சரியாத்தான் இருக்கும் ராசா.  நீயே ஒரு வழி சொல்லு.  " என்றார் கவுண்டர்.

சோம சேகரின் மனசுக்குள் ஒரு திட்டம் உருவானது. 

"நான் சொல்லுறதை கவனமா கேட்டுகிட்டு அதுபடி நடந்துக்குங்க.  லாட்ஜ் மானேஜரோட போன் நம்பர் என் கிட்டே இருக்கு.  அவருக்கும் நம்ம பிளானை சொல்லிடுறேன்.  நமக்கு சந்துரு தான் முக்கியம்.  அவனை மட்டும் கொண்டு வந்துருங்க. "என்று தனது திட்டத்தை அவர்களுக்கு புரியும்படியாக தெள்ளத் தெளிவாக விளக்க ஆரம்பித்தான் சோம சேகர்.

*********************************************************************

"என்னங்க.  போன காரியம் என்ன ஆச்சு.  வேலை கிடைச்சுதுங்களா?"  - தளர்ந்து வந்த சந்திரசேகரிடம்.ஆவலாக கேட்டால் ஜமுனா.

"அடச் ச்சே.. நானே நொந்துபோய் வந்து இருக்கேன்.. நீ வேற வந்ததும் வராததுமா நை நைன்னு .." என்று எரிந்து விழுந்தான் சந்திரசேகர்.

வசதியும் வாய்ப்புமாக வளர்ந்து வந்த அவனுக்கு சென்னைப் பட்டினம் புதிதாக பாடம் கற்றுக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தது.

காதலிக்கும் போது எதிர்காலம் பற்றி தோன்றுவதெல்லாம் கற்பனைகள் தான்.  அந்தக் கற்பனைகள் எல்லாமே சுகமான வாழ்க்கைய்த்தான் சுமந்து வருபவை.

ஆனால்.. நிதர்சனம் அதற்கு வேறாகத்தானே இருக்கிறது.

கையில் இருக்கும் பணத்துக்குள் இருவர் சிக்கனமாக செலவு செய்து - அதுவும் தீரும் சூழலில் - எதிர்காலம் எப்படி இருக்குமோ என்ற கவலையும் சேரும்போது..

கண்ணுக்குத் தெரியாத எதிர்காலம் பிரகாசமாகத்தான் இருக்கும் என்று சொல்ல முடியாதே?.

இருள் சூழ்ந்ததாகவும் இருக்கலாம் அல்லவா.  

அந்த இருள் அந்த விவரம் அறியாத வாலிபனை விரட்ட ஆரம்பித்தது.  

சட்டென்று சோமுவின் நினைவு வந்தது.  

அவன் சரியாகத்தான் கணித்துச் சொன்னான்.  நான் தான் அவசரப்பட்டுவிட்டேனா.  - என்ற எண்ணம் அவனுக்குள் தலை தூக்க ஆரம்பித்திருந்தது.

அந்த சூழலில் ஜமுனா வந்ததும் கேட்ட கேள்விகள் அவனை எரிச்சல் அடைய வைத்தன. 

அவளிடம் சட்டென்று எரிந்து விழுந்தான் அவன்.

"என்னங்க இது.. நான் என்ன தப்பா கேட்டுட்டேன்.  உங்க சந்தோசத்துலே தானேங்க என் வாழ்க்கையே இருக்குது.  வேலை வேலை தேடித் போனீங்களே கிடைச்தான்னு தானே கேட்டேன்." - என்றாள் ஜமுனா கண்கள் கலங்க.

நிதானத்துக்கு வந்தான் சந்துரு.  

"ஸாரி ஜமுனா.   என்னை மன்னிச்சுரும்மா.  எதோ மூடுலே எரிச்சல உன்கிட்டே காட்டிட்டேன்." என்றான் சந்துரு.

"பரவாயில்லீங்க.  போன காரியம் என்ன ஆச்சு.?" என்றாள் ஜமுனா.

"ப்ச்.  சிபாரிசு தான் எல்லா இடத்துலேயும் நந்தி மாதிரி குறுக்கே நிக்குது ஜமுனா.   என்ன பண்ணறதுன்னே தெரியலே.  எதிர்காலத்தை நெனைச்சா ரொம்ப பயமா இருக்கு ஜமுனா." என்றான் சந்துரு.

"என்னங்க நீங்க.. ஆம்பிளை நீங்களே இப்படி பயந்தா.   நான் என்னங்க பண்ணுவேன்.  உங்களை நம்பித்தானே நான் இருக்கேன்.  எனக்கு வேற யாருமே இல்லையே. " என்றாள் அவள் கலவரம் பொங்கும் குரலில்.

ஏதோ பேச வாயெடுத்தான் சந்துரு.

அதே சமயம் அறைக்கதவு தட்டப்பட்டது.  திறந்தான் சந்துரு.

அங்கே மானேஜர் சிகாமணி நின்றுகொண்டிருந்தான்.

"தம்பி.. நீங்க வேலை தேடிக்கிட்டு இருக்கீங்க இல்லையா?.  கவலைய விடுங்க தம்பி. எனக்கு தெரிஞ்ச ஒரு கம்பெனி முதலாளி நம்ம கஸ்டமர். உங்களை பார்த்தா பரிதாபமா இருக்கு.  அவர் கிட்டே சொல்லி இருக்கேன். நாளைக்கு காலையிலே சரியா பத்து மணிக்கு உங்களை வரச்சொல்லி இருக்கார்.  நானே கூட்டிகிட்டு போறேன்.. தயாரா இருங்க." என்றான் அவன்.

அதே சமயம் அவனது விகாரப் பார்வை அவ்வப்போது ஜமுனாவின் மீதும் பரவத் தவறவில்லை.

சந்துருவை விட அதிக சந்தோஷப் பட்டவள் ஜமுனா தான்.

"அப்புறம் என்னங்க?.. கவலைய விடுங்க.  அண்ணன் சொல்லிருச்சே. " என்றவள் சிகாமணியின் பக்கம் திரும்பி, "தெய்வம் போல வந்து உதவுறீங்க அண்ணா.  உங்களுக்கு எப்படி நன்றி சொல்லுறதுன்னே தெரியலே." என்றாள் நாத் தழுதழுக்க.

"அட என்னம்மா நீ பெரிய பெரிய வார்த்தை எல்லாம் சொல்லிக்கிட்டு.  மனுஷனுக்கு மனுஷன் இதக் கூட செய்யலேன்னா எப்படி." என்றான் சிகாமணி.

"அது சரி..என்ன வேலைங்க." என்றான் சந்துரு.

"வெல்ல மண்டியிலே கணக்கு எழுதுற வேலை தம்பி." என்றான் சிகாமணி. 

"வாட்.  வெல்ல மண்டியிலா.?  கணக்கு எழுதுற வேலையா?" என்றான் சந்துரு ஏதோ யோசனையுடன். 

"என்னங்க.?  எதாச்சும் பிரச்சினையா?" என்றாள் ஜமுனா. 

"ஒன்னும் இல்லே ஜமுனா.  நான் இஞ்சினீரிங் படிச்சுட்டு இருந்தவன்.  என் ஸ்டேட்டசுக்கு இந்த வேலை ஒத்துவருமான்னு பாக்கறேன்.. தட்ஸ் ஆல்"- என்றான் சந்துரு. 

"அதெல்லாம் யோசிக்காதீங்க.  இப்போ அப்படி யோசிக்கற நிலைமையிலே நாம இல்லீங்க.  கவலைப் படாதீங்க.  கிடைக்குற வேலையில் சேந்துக்குங்க.  அதுலே இருந்து வேற வேலைக்கு தாவிக்கலாம்.  நமக்குன்னு ஒரு காலம் வராமயா போயிரும்?" என்றாள் அவள் தெம்பூட்டும் விதமாக. 

"உனக்கென்ன.. லேசா சொல்லிருவே.   கீழ் மட்டத்துலே இருந்து வந்தவ தானே நீ.?" சட்டென்று வார்த்தைகளை துப்பிவிட்டான் சந்துரு. 

அவனையும் அறியாமல் வெளிவந்த அந்த வார்த்தைகள் ஜமுனாவை தீக்கங்குகளாகச் சுட்டன. 

"என்னங்க இது.. என்ன என்னவோ பேசுறீங்க.?' என்றாள் அவள்.  கண்கள் நீர்க்குளம் கட்ட ஆரம்பித்தன. 

 "ஆமா.. எதாச்சும் சொன்னா உடனே கண்ணு கலங்கிருவியே.   இப்போ என்ன சொல்லிட்டேன்னு...இப்படி.." என்று சிடுசிடுத்தான் சந்துரு.  

சிகாமணியை முன்னால் வைத்துக்கொண்டு அவன் அப்படி பேசியது அவளை என்னவோ செய்தது.  மூன்றாம் மனிதன் முன்னால் தானும் பிரச்சனையை பூதாகாரமாக்க வேண்டாம் என்று எண்ணியவள், "சரி சரி..இப்போ எதுவும் பேசிக்க வேண்டாம்.  முதல்லே நாளைப் பொழுது நல்ல படியா விடியட்டும்" என்றவள் சிகாமணியின் பக்கம் திரும்பி."அண்ணா.. காலையிலே பத்து மணிக்கு தானே. அவர் வருவாருண்ணா." என்று சொல்லி அவனை அனுப்பி வைத்தாள் அவள். 

"ஆமா. தம்பி.. சரியா பத்துமணி.. மறந்துடாதீங்க." என்று சொல்லிவிட்டு போனான் சிகாமணி. 

கீழே ரிஷப்ஷனுக்கு வந்தவன் தொலை பேசியை எடுத்து ஒரு நம்பரை சுழற்றினான்.  

மறுமுனையில் ஒலித்த குரலைக் கேட்டதும், "ஐயா.  எல்லாம் ரெடி பண்ணிட்டேன்.  நம்ம திட்டப்படியே எல்லாம் நடக்குது. நாளைக்கு காலையிலே பத்து மணிக்கு நீங்க தெரு முனைக்கு காரோட வந்துருங்க" - என்றான். 

****************************************************************** 

மறுநாள் காலை -  பத்து மணி. 

"என்னவோ ஜமுனா.  நீ சொல்லுகிறாயே என்று தான் நான் இப்போ அந்த வெல்ல மண்டிக் காரரை பார்க்கவே போறேன்.  மற்றபடி எனக்கு இந்த வேளையிலே துளிக்கூட இஷ்டமே இல்லை. " என்று அரைமனதுடன் சொல்லிவிட்டு கிளம்பினான் சந்துரு. 

"கவலைப் படாதீங்க.  கண்டிப்பா நமக்கு நல்ல காலம் வரும்.  போயிட்டு வாங்க." என்றபடி அவன் நெற்றியில் திருநீற்றைக் கீற்றாக வைத்து அனுப்பினாள் அவள். 

"சரி. ஜமுனா.. வரப்போ நல்ல சேதியோட வரேன்." என்று கிளம்பினான் சந்திரசேகர். 

"நானும் உங்கள் கிட்டே சொல்லறதுக்காக ஒரு நல்ல சேதி வச்சு இருக்கேன்..  சாயந்திரம் வாங்க.. சொல்லறேன்.." என்று மனதுக்குள் சொல்லிக்கொண்டாள்அவள். 

கையில் பைலோடு கீழே இறங்கி ரிஷப்ஷனுக்கு வந்தான் சந்துரு.  அவனுக்காக காத்திருந்தான் சிகாமணி. 

"வாங்க தம்பி போகலாம்" - என்று அவனுடன் இணைந்து தெருவில் இறங்கி நடக்க ஆரம்பித்தான் சிகாமணி. 

தெரு முனை வந்திருக்கும்.   

"தம்பி கொஞ்சம் நில்லுங்க.  எதிர்த்தாப்புலே இருக்குற அண்ணாச்சி கடையிலே போய் ஒரு போன் போட்டு மண்டிக்கார செட்டியார் இருக்காரான்னு கேட்டுபுட்டு வரேன்.  பெரிய இடம் பாருங்க.  தகவல் சொல்லாம போனா சரியா இருக்காது." என்று சொல்லிவிட்டு அவனை நிறுத்தி வைத்துவிட்டு சாலையைக் கடந்து எதிர்ப்புறம் சென்றான் சிகாமணி. 

அவன் வரும் வரை காத்திருப்போம் என்று நடைபாதையில் நின்று கொண்டிருந்தான் சந்துரு. 

அப்போது அவனருகில் வேகமாக வந்து நின்றது அந்த வெள்ளை நிற அம்பாசிடர் கார். 

அதில் முன்சீட்டில் இருந்த ஒருவன் ஒரு காகிதத்தை சந்துருவிடம் நீட்டி,"சார். இதுலே இருக்குற அட்ரஸ் எங்கே இருக்குன்னு கொஞ்சம் சொல்லுறீங்களா?" என்று கேட்டான். 

அவன் நீட்டிய காகிதத்தை வாங்கி அதில் தன் பார்வையை செலுத்தினான் சந்திரசேகர். 

அப்போது திடீரென பின்கதவு திறக்கப்பட்டு சந்துரு உள்ளே இழுக்கப் பட்டான். 

அவன் உள்ளே நுழைந்ததும் கார்க் கதவு இழுத்து சார்த்தப்பட்டு ஒரு "யு" டேர்ன் அடித்து கோவையை நோக்கி சீறிப்பாய்ந்தது அந்தக் கார். 

(தொடர்ந்து மலரும்...)