கூடத்தில் வாத்தியாரும் நாகரத்தினமும் தமிழரசனிடம் கெஞ்சிக் கொண்டிருந்தனர்.

“முடியாதுன்னா விட்டுருங்க அத்த... என்னால முடியாது...” அவன் இப்போது கொஞ்சம் கோபமாய் பேசினான்.

“இத்தன நாள் உன்ன நாங்க ஆதரிச்சு அன்பு காட்டினதுக்கு நீ காட்டின நன்றி இதுதானா தமிழு...” நாகரத்தினம் கேட்டே விட்டாள்.

“அத்த... நீங்க என்ன சோறுபோட்டு அன்பு காட்டி வளத்ததுக்கு கைம்மாறா என் உசுர கூட தர்றேன்... ஆனா கயல்விழிய கல்யாணம் பண்ணிக்க மாட்டேன்...” அவன் தீர்க்கமாய்ச் சொன்னான்.

கயல்விழியின் அறையில் அவள் துடித்துக் கொண்டிருந்தாள். கயிறு மெல்ல மெல்ல அவள் கழுத்தெலும்பை இறுக்கிக் கொண்டிருந்தது. மூச்சுக்குழாய் நசுங்கிப் போய் அவள் மூச்சுவிட திணறிக்கொண்டிருந்தாள். நுரையீரல் வீங்கிக் கொண்டிருந்தது. இதயம் பலமாய் துடித்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் அடங்கிக் கொண்டிருந்தது. அவன் கைகளும் கால்களும் உதறிக் கொண்டிருந்தன. அவள் கண்கள் மேலே செருகிக் கொண்டிருந்தன. அவள் உயிர் கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் உடலைவிட்டு பிரிந்து கொண்டிருந்தது. அவள் ஐந்து நிமிடங்களில் அடங்கினாள். தன் மாமனின் மீதுள்ள ஆசையில் அவன் மறுப்பைத் தாங்காது உயிரை விட்டாள்.

கூடத்தில் நாகரத்தினம் இதற்குமேல் கெஞ்சுவதற்கு ஒன்றுமில்லை என முடிவு செய்து தன் மகளை எப்படி சமாதானப்படுத்தப் போகிறோமோ என்ற வேதனையுடன் கயல்விழியின் அறையை நோக்கி வந்தாள். கதவு உட்புறம் தாழிடப்பட்டிருந்தது. தட்டினாள். திறக்கவில்லை. மீண்டும் தட்டினாள். திறக்கவில்லை. மறுபடியும் வேகமாய்த் தட்டினாள். அவள் உள்ளம் துணுக்குற்றது. ஏதோ விபரீதமாய் நடந்திருப்பதாய்த் தோன்றியது.

“என்னங்க.... சீக்கிரம் வாங்க...” நாகரத்தினம் கத்தியது வீடு முழுக்க பிரதிபலித்தது.

கூடத்தில் அமைதியாயிருந்த வாத்தியாரும் தமிழரசனும் ஓடினர். கதவைத் தட்டினர். இடித்தனர். உடைத்தனர். உள்ளே தன் அருமை மகள் ஆருயிர் பிரிந்து வெறும் சவமாய் கயிற்றில் தொங்குவதைப் பார்த்து வாத்தியாரும் நாகரத்தினமும் அலறித் துடித்தனர். தமிழரசன் இடிந்து போய் தரையில் அமர்ந்தே விட்டான்.

“அய்யோ... எம்மவ போயிட்டாளே... அடப்பாவி... உன்ன என் சொந்த புள்ள போல வளத்தேனே... இப்படி அநியாயமா எம்மவள கொன்னுட்டியே...” நாகரத்தினம் இடிந்து போய் அமர்ந்திருந்த தமிழரசனின் மீது தன் இரு கைகளாலும் இடித்தாள்.

சரியாக இந்த சமயத்தில் தான் அவள் “தமிழு....” என்று கத்திக் கொண்டே எழுந்துவிட்டாள். இந்தக் கனவை அவள் விவரித்தாள்.

தமிழரசன் விக்கித்துப் போய் நின்றான்.

“அத்த... என்ன அத்த இதெல்லாம்...?” அவன் அப்பாவியாய்க் கேட்டான்.

“தமிழு... எனக்கே புரியல... ஆனா, விடிகாலை கண்ட கனவு பலிக்கும்னு சொல்வாங்க... அத நினச்சா தான் எனக்கு பயமா இருக்கு...” அவள் சொன்னாள்.

“அத்த... என் மேல நீங்க சந்தேகப்படலாமா...?” தமிழரசன் கேட்டான்.

“எனக்கு புரியல தமிழு... என் மனசு சமாதானம் ஆகல...” நாகரத்தினம் சொன்னாள்.

தமிழரசனுக்கு என்ன விபரீதம் நடக்குமோ என்று பயமாய் இருந்தது. இந்தப் பேச்சு இன்னும் ஐந்தாறு ஆண்டுகள் கழித்து தான் எழும் என அவன் நினைத்திருந்தான். ஆனால், இவ்வளவு சீக்கிரம் இப்படி நடக்கும் என அவன் நினைத்திருக்கவில்லை.

“நாகு... நீ பயப்படறது பத்தாதுனு குழந்தைய வேற பயமுறுத்தாத... பேசாம படு...” வாத்தியார் தன் மனைவியைக் கண்டித்தார்.

“தமிழு... நீயும் போயி படு... இதையெல்லாம் போட்டுக் குழப்பிக்காத... இது வெறும் கனவு தான...” வாத்தியார் தமிழரசனிடம் சொன்னார்.

அதற்கு மேல் அங்கு நிற்க அவனும் விரும்பவில்லை. அவன் அங்கிருந்து நகன்று சென்றுவிட்டான்.

தன்னறைக்குத் திரும்பியவன் அருகில் இருக்கும் கட்டிலில் படுத்திருந்த அன்பரசனிடம் சென்றான். அவன் உறங்கிக் கொண்டிருந்தான். இரவெல்லாம் அழுததால் அவன் முகம் சிவந்து போய் கொஞ்சம் வீங்கியும் இருந்தது. தமிழரசன் அவன் அருகில் சென்றான். அவன் முடியைக் கோதினான். மெல்ல குனிந்து அவன் நெற்றியில் முத்தமிட்டான்.

“எனக்குப் பயமா இருக்கு அன்பு...” அவன் மிக மிக மெதுவாக கூறினான்.

பின்னர் தன் படுக்கையில் வந்து விழுந்த அவனுக்கு உறக்கம் வருவதாயில்லை. இன்னும் சூரியன் உதிக்கவில்லை. அவன் இரவு தாமதமாகத் தூங்கி காலை சீக்கிரமே விழித்ததால் கண்கள் எரிச்சலாய் இருந்தன. உறக்கம் வந்தாலும் உறங்க முடியவில்லை. அவன் அத்தை கூறிய அந்த கனவு அவனை பயமுறுத்தியது. ஒருவேளை கயல்விழி அவ்வாறு செய்து கொண்டு விடுவாளோ என அவன் பயந்தான்.

“நீ இல்லனா நான் செத்துடுவேன் மாமா...” அன்பரசன் சொன்ன அந்த சொற்கள் அவன் காதுகளில் இன்னமும் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தன. அவன் நன்றாய் வசமாய் சிக்கிக் கொண்டுவிட்டான். தன் உள்ளத்துக் காதலுக்காக அன்பரசனுடன் வாழ்வே அவன் விரும்பினான். ஆனால், கயல்விழி செத்துப் போவாள். அதற்கு பயந்து கயல்விழியுடன் வாழ முடிவு செய்தால், அன்பரசன் கட்டாயம் சொன்னதைச் செய்து விடுவான். அன்பரசனை இழந்து வாழ்வது என்பது இயலாத காரியம். அவனுக்கு என்ன செய்வதென்று புரியவில்லை. தலை வலித்தது. அவன் கண்களை இறுக மூடிக் கொண்டான். கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் உறக்கம் வந்து தழுவியது. ஆனாலும் இதென்ன, யாரோ வந்து எழுப்புவதைப் போல இருந்தது. அவனை உலுக்குவது போல இருந்தது. அவன் மெல்ல கண் திறந்து பார்த்தான். நாகரத்தினம் அங்கு நின்றிருந்தாள். அவன் பதறி எழுந்தான்.

“என்னாச்சு அத்த....?” அவன் கேட்டான்.

“தமிழு எழுந்து என் கூட வா... இதுக்கு நான் ஒரு முடிவு தெரிஞ்சுக்கணும்...” அவள் அவனை அழைத்தாள்.

தமிழரசனுக்கு ஒன்றும் விளங்கவில்லை. என்னாகுமோ ஏதாகுமோ என்று புரியவில்லை. அவன் மெதுவாய் எழுந்து அவள் பின்னால் சென்றான். அவள் அவன் கையைப் பிடித்து இழுத்துக் கொண்டுச் சென்றாள். அவனை நேராய் பூசையறைக்கு அழைத்துச் சென்றாள்.

“இங்க பாரு தமிழு, நீ பட்டணத்துல போயி படிக்குற... அங்க பல பொண்ணுங்க இருக்கும்... அழகா, அம்சமா, வசதியா இருக்கும். அறிவு சொட்ட சொட்ட பேசுங்க... நீ அறியாத வயசுப் பையன். உன் மனசு எப்படி போகும்னு சொல்ல முடியாது. நாள பின்ன நீ ஏதாச்சும் ஒரு பொண்ண கூட்டிவந்து அவளதான் கட்டிப்பேன்னு சொன்னா என் பொண்ணு கதி என்னாகுறது...?” நாகரத்தினம் பித்துப் பிடித்தவள் போல் பேசினாள்.

“அய்யோ அத்த... என்ன நீங்க புரிஞ்சிக்கிட்டது அவ்ளோ தானா...?” தமிழரசன் சொன்னான்.

“இப்பவும் சொல்றேன் தமிழு... நீ நல்லவன் தான்... ஆனா எனக்கு அந்த பட்டணத்து நாகரிகத்துமேல நம்பிக்க இல்ல...” நாகரத்தினம் சொன்னாள்.

“இப்ப நான் என்ன பண்றது அத்த...?” அவன் கேட்டான்.

“இதோ இப்பவே மாரியாத்த மேல சத்தியம் பண்ணி இந்த கற்பூரம் அடிச்சு சொல்லு, என் பொண்ண கட்டாயம் கட்டிப்பேன்னு சொல்லு...” அவள் கேட்டாள். அதோடு நிற்காமல் வேகவேகமாய் ஒரு கற்பூரத்தை ஏற்றி, மாரியம்மன் படத்துக்கு ஆரத்தி காட்டினாள். அதை அப்படியே தமிழரசனிடம் நீட்டினாள். அவன் கைகள் உதறின. அவனுக்கு என்ன செய்வதென்று புரியவில்லை. அவன் கற்பூர தீபத்தைப் பார்த்தான். தன் வலது கையை உயர்த்தி அதை அடித்துச் சத்தியம் செய்ய ஓங்கினான்.

“நிறுத்து தமிழு..” நாகரத்தினம் தான் தடுத்தாள்.

தமிழரசனுக்கு ஒன்றும் விளங்கவில்லை.

“என்னாச்சு அத்த...?” அவன் கேட்டான்.

”ஒரு நிமிஷம் இரு. இங்கயே இரு. இதோ வந்துடறேன்...” சொல்லிவிட்டு அவள் வேகவேகமாய்ச் சென்றாள்.

தமிழரசன் அங்கேயே நின்றிருந்தான். மாரியம்மன் படத்தைப் பார்த்தான். கண்கள் பெரியதாய் பயமுறுத்துவதாய் நாக்கு வெளியே தொங்கிக் கொண்டு இருந்த அகோர பத்திரகாளியின் படமும் அருகே தான் இருந்தது. அவன் உள்ளத்தில் ஒரு பீதி. ஆனால் அடுத்த நொடியே அது மறைந்து விட்டது. அன்பரசன் தன் உள்ளத்தின் காதலன். அவனைத் தவிர வேறொரு ஜீவனை நினைத்துப் பார்ப்பதும் தன்னால் இயலாத காரியம் என அவன் நினைத்தான். நாகரத்தினம் வரும் சத்தம் கேட்டது. அவள் தனியே வரவில்லை. அன்பரசனை இழுத்துக் கொண்டு வந்தாள். அவன் இன்னும் தூக்கம் கலைந்து எழுந்திருக்கவில்லை. என்ன நடக்கிறது என்றே தெரியாமல் வந்தான். அவனை கொண்டுவந்து தமிழரசனின் எதிரில் நிறுத்தினாள்.

“தமிழு... உன் கையைக் காட்டு...” அவள் கேட்டாள்.

தமிழரசனுக்கு ஏறக்குறைய அவள் என்ன செய்யப்போகிறாள் எனப் புரிந்து போனது.

“அத்த வேணாம் அத்த... இதெல்லாம் எதுக்கு அத்த...?” அவன் மறுக்கத்துவங்கினான். ஆனால், அவள் அவன் கையை வலுக்கட்டாயமாய் எடுத்து அன்பரசனின் தலை மீது வைத்தாள்.

”இதோ, என் புள்ள மேல சத்தியம் பண்ணு... எனக்குத் தெரியும், இவன்னா உனக்கு எவ்வளவு உசுருன்னு... இவன் மேல சத்தியம் பண்ணு... என் பொண்ணு கயல்விழியத்தான் கட்டிப்பேன்னு சத்தியம் பண்ணு...” அவள் கேட்டாள்.

அன்பரசன் உறக்கம் கழிந்து விழிப்புணர்ச்சி எய்தினான். அவன் தாய் சொன்ன சொற்கள் அவன் காதுகளில் விழுந்தன. அவன் திரும்பி தன் மாமனைப் பார்த்தான். அவன் பார்வையில் பெரும் பரிதவிப்பு, கெஞ்சல்.

“பண்ணாத மாமா... சத்தியம் பண்ணா நான் செத்துடுவேன்...” என்று சொல்லமல் சொல்லின அவன் விழிகள்.

தமிழரசன் கிடந்து தவியாய்த் தவித்தான். அவனுக்கு என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை.

அடுத்து என்ன நடக்குமோ என அன்பரசன் கலவரப்பார்வை பார்த்தான். அவன் விழிகள் முட்டிக் கொண்டு நீர் வந்தது. தமிழரசன் இதை எங்ஙனம் சமாளிப்பான்...?

(தொடரும்...)

கருத்துக்களுக்குதொடர்புகொள்க : radharajaesh18@gmail.com