“வாப்பா... மறுமகப்பிள்ளே... உள்ளே போ...” வாத்தியார் சிரித்துக் கொண்டே சொன்னார். தமிழரசனுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை.

உள்ளே சென்றான். நாகரத்தினம் ஓடி வந்தாள்.

“தமிழு... உம் மச்சினிச்சி பெரிய மனுஷியாயிட்டா... நீ தானே முற மாமன்... உனக்கு நிறைய வேலையிருக்கு....” அவள் சிரித்துக் கொண்டே சொன்னாள். அன்பரசனும் சிரித்தான். தமிழரசனோ முறைத்தான்.

“சரி அத்த... என்ன பண்ணனும்னு சொல்லுங்க... பண்ணிபிடறேன்...” அவன் சொன்னான்.

“அது சரி... மாப்பிள்ளைக்கு அவசரத்த பாரு... அதுக்கு இன்னும் கால நேரம் இருக்கு...” அண்டைவீடு வசந்தியம்மாள் சொன்னாள்.

தமிழரசன் அவளை ஒரு முறை முறைத்தான்.

“இங்க பாரு பயலே... இந்த முறைப்பு எல்லாம் எங்கிட்ட வாணாம்... நான் ஒண்ணும் உன் முறைப்பொண்ணு இல்ல... அங்க குத்த வச்சு இருக்காளே, கயல்விழி, அவ கிட்ட உன் முறைப்ப எல்லாம் காட்டு... அவதான் உன் முற பொண்ணு...” வசந்தி சொல்லவும், வீடே அதிரும்படி எல்லாரும் சிரித்தார்கள். அன்பரசனும் சேர்ந்து சிரித்தான்.

தமிழரசனுக்கு சினம் பொங்கியது. அவன் அடக்கிக் கொண்டான். கொஞ்ச நேரத்தில் எல்லாரும் கலைந்து சென்றனர். இரவு உணவுக்குப் பின் எல்லாரும் தூங்கியும் போனார்கள்.

தமிழரசன் உறக்கம் இழந்து மாடியில் உலவிக் கொண்டிருந்தான். அன்பரசன் தேடிக் கொண்டு வந்தான்.

“என்ன மாமா.. இன்னும் தூங்கலயா...?” வந்து அணைத்துக்கொண்டான்.

“நீ போயி தூங்குடா செல்லம்... நான் அப்புறமா தூங்குறேன்...” அவன் சொன்னான்.

“ஏன் மாமா ஒரு மாதிரி இருக்க... சாயந்திரமே பாத்தேன்... உர்ர்ர்னு இருக்க...” அன்பரசன் கேட்டான்.

“அந்த பக்கத்துவீட்டு வசந்தி மாமி சொன்னத கேட்ட இல்ல... உனக்கு சிரிப்பும் வருதே....!” தமிழரசன் சொன்னான் எரிச்சலாய்.

“ஏன் மாமா... என்ன தப்பு...?” அவன் அப்பாவியாய்க் கேட்டான்.

”அன்பு... இங்க வா...” தமிழரசன் அவனை அருகில் அழைத்தான். அவன் ஓடி வந்து தோள்களில் சாய்ந்து கொண்டான்.

“அன்பு.. உனக்கு உண்மையிலேயே புரியாம தான் கேக்குறியா...? உன் தங்கச்சி இப்ப வயசுக்கு வந்துட்டா... இன்னும் கொஞ்ச நாள்ல அவன் கல்யாணத்துக்கு தயாராயிடுவா..”” தமிழரசன் சொன்னான்.

“அது தெரியும் மாமா... என்னைக்கா இருந்தாலும அவ கல்யாணம் ஆக வேண்டியவ தான...”” அவன் இன்னும் புரியாமல் தான் பேசினான்.

“அது சரி தான் அன்பு. ஆனா, அவ கல்யாண வயசு வந்ததும் உங்க அப்பாவும் அம்மாவும் என் கிட்ட தான் வந்து நிப்பாங்க... நான் தான் அன்பு மாப்பிள்ளை... நான் தான அவள கல்யாணம் பண்ணிக்கனும்...”” தமிழரசன் பேசினான்.

அன்பரசன் வாயடைத்துப் போனான். அவனால் அவன் காதில் விழுந்தவற்றை நம்ப முடியவில்லை.

“மாமா... நான் சின்ன பையனா இருந்த போதே சொல்லிட்டேன் மாமா... நான் தான் உங்கள கல்யாணம் பண்ணிப்பேன்...”” அன்பரசன் ஒரு குழந்தை போல பேசினான்.

தமிழரசனுக்கு அழுகையே வந்துவிடும் போலிருந்தது. அன்பரசனை ஆரத்தழுவிக் கொண்டான்.

“அன்பு... இந்த உலகத்துல யார் வந்து என்ன சொன்னாலும் நான் உன்ன மிஸ் பண்ண மாட்டேன்... ஆனா, என்ன ஆதரிச்சு அன்பு காட்டின அத்தையும் மாமாவும் வந்து கெஞ்சினாலோ, கதறினாலோ என்னால மறுக்க முடியாது அன்பு... அதுக்கு என் கிட்ட தைரியம் இல்ல...”” தமிழரசன் சொன்னான்.

அன்பரசன் அவன் அணைப்பில் இருந்து உதறிக் கொண்டு நழுவினான்.

“அப்படினா... என் கதி என்ன மாமா... உன்னயே நினச்சு இவ்ளோ நாளா இருக்கேனே... என் கதி என்ன... ஒண்ணு மட்டும் உறுதி மாமா... நீ என் கூட வாழலனா, நான் இந்த உலகத்துலயே வாழ மாட்டேன்...”” அன்பரசன் வேக வேகமாய் மாடிப்படியிலிருந்து இறங்கிச் சென்றான்.

தமிழரசனுக்கு என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை. அவனாலும் அன்பரசனின்றி வாழ்தல் இயலாத காரியம் தான். அவன் இருதலைக் கொள்ளி எறும்பு போல் துடித்தான். எது எப்படியோ, இன்னும் சில ஆண்டுகளுக்கு இந்தப் பிரச்சினை எழாது. எப்படியும் கயல்விழிக்கு 18 வயது கடந்த பின்பு தான் இந்தப் பிரச்சினை துவங்கும். இன்னும் ஐந்தாறு ஆண்டுகள் ஆகும். அதுவரை இந்தப் பிரச்சினையைப் பற்றி நினைக்காமல் இருக்க வேண்டும் என முடிவு செய்து கொண்டு கீழே இறங்கிச் சென்றான்.

கட்டிலில், அன்பரசன் படுத்திருக்கவில்லை. அமர்ந்திருந்தான். அவன் கன்னங்களில் கண்ணீர்க் கோடுகள். அவன் நெஞ்சம் கவலையில் விம்மியது. அவன் கைகள் துடிதுடித்து உதறின. அவன் கால்கள் வலிவிழந்திருந்தன.

””மாமா... என்ன வேணாம்னு சொல்லிடாத மாமா... உன்ன நான் கெஞ்சி கேட்டுக்குறேன்... ப்ளீஸ் மாமா...”” அவன் தமிழரசனின் கால்களில் வந்து விழுந்தான். தமிழரசனுக்கு ஆயிரம் ஊசிகளால் குத்துவது போன்றும், ஆயிரம் தேள்கள் கொட்டுவது போன்றும் இருந்தது.

“அன்பு... லூசு... எழுந்திரு... அழாத... கண்ணத்துட...”” தமிழரசன் அவனை மெதுவாக எழுப்பி கட்டிலில் அமரச்செய்தான். வெளியே மேகங்களில் மறைந்திருந்த நிலா இப்போது வெளிப்பட்டு வெள்ளொளியை வீசிக் கொண்டிருந்தது. அவ்வொளியில் அன்பரசனின் கண்ணீர்த் துளிகள் முத்துக்கள் போல மின்னின. தமிழரசன் நெஞ்சமும் பெருஞ்சோகத்தில் தவித்தது.

”இங்கபாருஅன்பு... இப்பநாமஇதபத்திபேசவேணாம்... இந்தபிரச்சினஇப்போதைக்குஇல்ல... எப்படியும்கயல்விழிக்கு 18 வயசுஆகும்போதுதான்இந்தகல்யாணப்பிரச்சினைவரும். அதுக்குள்ளநாமஎப்படியாவதுஒருசொல்யூஷன்கண்டுபிடிச்சிடலாம்... சரியா...” தமிழரசன்சொன்னான்.

“சரிமாமா... ஆனா, இப்பவும்சொல்றேன்... இன்னும்அஞ்சாறுவருஷம்ஆனாலும்சரி, பத்துபன்னெண்டுவருஷம்ஆனாலும்சரி, அம்பதுநூறுவருஷம்ஆனாலும்சரி, உன்னதான்நான்கல்யாணம்பண்ணிப்பேன்... இல்லனாசெத்துடுவேன்...” அன்பரசன்சொன்னதும்அவன்இதுவரைகட்டுப்படுத்தியஅழுகைபீறிட்டுவெடித்தது. தமிழரசனைஅணைத்துக்கொண்டுஅழுதான். தமிழரசனுக்குஎன்னசொல்வதென்றும்தெரியவில்லை. என்னசெய்வதென்றும்தெரியவில்லை.

இருவரும்படுத்துஉறங்கமுயன்றனர். இருவருக்குமேஉறக்கம்வரவில்லை. அரைமணிநேரம்சென்றது. தமிழரசன்புரண்டுபுரண்டுபடுத்தான். அன்பரசனின்அழுகைஇன்னும்முற்றிலும்நின்றபாடில்லை. தமிழரசன்எழுந்துஅமர்ந்தான்.

“அன்பு... இங்கபாரு... நீஇன்னும்அழுகையநிறுத்தலயா...” தமிழரசன்அன்பரசனைஎழுப்பினான்.

அன்பரசன்திரும்பிதன்மாமனின்முகத்தைப்பார்த்தான். தமிழரசன்மெல்லஅவனருகேவந்துஅவன்இதழைக்கவ்விக்கொண்டான். அவனைஎடுத்துஅணைத்துக்கொண்டான். அன்பரசனின்உள்ளம்அமைதிபெற்றது. அவன்தன்மாமன்கையில்பூமாலையானான். தன்மாமனேசூடிக்கொண்டுவிட்டபூமாலையானான். தன்மாமனின்மார்பில்பொருந்திவாசம்பரப்பும்மாலையானான்.

அரைமணிநேரம்போனது. இன்னும்அவர்கள்இதழ்கள்பிரியவில்லை. தமிழரசனுக்குசுவைதிகட்டவில்லை. அன்பரசனுக்குசுவைப்பதைநிறுத்தத்தோன்றவில்லை.

தமிழரசனுக்குள் என்னென்னவோ எண்ணங்கள் தோன்றின. அவன் தன்னைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டான். அன்பரசனின் இதழ்களை விடுவித்தான். அவன் கண்களை மூடிக் கொண்டு அமைதியாய் இருந்தான். மெல்லத் தட்டிக் கொடுத்து தன் மைத்துனனைத் தூங்கச் செய்தான். அவன் பெருமூச்சு உலைதுருத்தியைப் போல் வெளியேறி காற்றை உருக்கியது. அவன் தன் உள்ளத்தை திரட்டிக் கொண்டு வாளாவிருந்துவிட்டான். காமம் அவனுள் தலைதூக்கியது. வயதும், இளமையும், பருவமும், உருவமும், உணர்ச்சிகளும் சூழ்நிலையும் அவனை பெரும்பாடு படுத்தியது. ஆயின் என்...? அன்பு சிறியவன். இன்னமும் குழந்தை. உலகவழக்கம் அற்றவன். அவனோடு புணர்தல் பெருங்குற்றம். அவனுக்கும் காமம் தலையெடுத்து உணர்ச்சிகள் மேலிடுகையில், அவனை அடைவது தான் சிறப்பு. தமிழரசன் அமைதியாய் படுக்கச் சென்றான். உறக்கம் வரவில்லை. உடல் அவனைப் பிசைந்தது. உள்ளத்தின் காதல் அவனைக் கட்டுப்படுத்தியது. கிணற்று வெள்ளத்தை ஆற்று வெள்ளமா கொண்டு செல்லும். காத்திருப்பது தான் சாலச்சிறந்தது. அவன் உறக்கத்தை மெல்லத் தழுவினான்.

அன்பரசனோ இன்னும் உறங்கியிருக்கவில்லை. அவன் தன் இதழில் தைத்த மாமனின் இதழ்கள் தன் உடலின் ஒவ்வொரு பகுதியிலும் உரசி உரசி இன்பம் விளைவிக்கப் போகும் தருணம் இன்று வருமென எதிர்ப்பார்த்து அது இல்லையென ஆனபின் உறக்கமே பெருந்தொல்லையென போன பின், இப்படியும் அப்படியுமாய் புரண்டான். இதுவரை இல்லாத புது உணர்ச்சிகள் அந்த இளைஞனுக்குள் எழுந்தன. பஞ்சு மெத்தை கொஞ்சமும் சுகமாயில்லை. அவன் 16 வயதை அடைந்த பருவத்தினன். திரண்டு செழித்த உருவத்தினன். மாமனை உள்ளத்தில் என்றோ கொண்டுவிட்டாலும், உடலில் இன்னும் கொள்ளாமல் ஏங்கியிருக்கும் இளங்காளை.

இந்த இருவரையுமே கட்டுப்படுத்தியது கலாச்சாரமெனும் கயிறு தான். மத யானை போல் பொங்கிவழிந்த காமத்தை காதலெனும் கயிறு கொண்டு அடக்கியாண்டனர் இருவரும். அதற்கென வேளை வரும். அப்போது யாரும் தடுக்கமாட்டார். தடுக்கத் தேவையுமில்லை. அப்போது பார்த்துக் கொள்ளுவம் என இருந்தனர்.

புலர்காலைப் பொழுது. தமிழரசன் மெல்ல எழுந்தான். அடுத்த கட்டிலில் அமைதியாய் உறங்கும் தன் உயிரின் விளக்கமான அன்பரசனை அப்படியே விழுங்குபவன் போலப் பார்த்தான். காலை அரும்பியது காதல் நோய். இன்னும் பகலெல்லாம் போதாகி மாலையில் மீண்டும் மலர்ந்து விடுமே என தவித்தான். மீண்டும் பெருமூச்சு. அன்பரசனின் அருகில் சென்றான். அவன் கன்னத்தின் அருகில் தன் முகத்தைக் கொண்டு சென்றான். அவன் கைகள் நடுங்கின. முத்தம் வேண்டும் என தவித்தது அவன் சத்தம் போடும் இதழ்கள்.

“தமிழு.....” நாகரத்தினம் இரைந்து அழைத்த குரல் கேட்டு தமிழரசன் அதிர்ந்தான். ஓடியும் சென்றான்.

நாகரத்தினம் படுக்கையில் இருந்து எழுந்து அமர்ந்திருந்தாள். வாத்தியார் அவளருகில் அமர்ந்து அவளை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டிருந்தார்.

“என்னாச்சு அத்த...?” தமிழரசன் கேட்டுக் கொண்டே அருகில் சென்றான்.

நாகரத்தினம் அவனை அணைத்துக் கொண்டாள்.

“என்னமோ கெட்ட கனா கண்டேன் ராசா... அய்யோ... ஒரு நிமிஷம் என் உசுரே போயிருச்சு... மாரியாத்தா... நீ தான் காப்பாத்தணும்...” அவள் எதேதோ சொல்லிப் புலம்பினாள்.

“அத்த... கனவு தான... விடுங்க.. நான் நல்லாத் தான் இருக்கேன்...” தமிழரசன் சொன்னான்.

“ம்ம்... விடிகாலை கண்ட கனா பலிக்கும்பாங்க... எனக்கு பயமா இருக்கு.. “ அவன் இன்னும் பயம் விலகாமல் பேசினாள்.

“நாகு... சும்மா இரு... நீ பயந்து வீணா குழந்தையையும் பயமுறுத்தாத.. தமிழு... நீ போ... போயி இன்னும் கொஞ்சநேரம் தூங்கு...” வாத்தியார் அவனை அனுப்பி வைத்தார்.

நாகரத்தினத்தின் உடல் இன்னும் நடுங்கியது. அவள் தான் கண்ட கனவை விவரித்த போது வாத்தியாருக்கும் உடல் நடுங்கியது. அது மட்டும் பலித்துப் போனால்... நினைக்கவே அவருக்கு அச்சம் கரைபுரண்டது. கைகளை வானத்தை நோக்கித் தொழுதார்.

“மாரியாத்தா... இந்த கனவு வெறும் கனவா போவட்டும்...” அவர் உளமாற வணங்கினார்...

(தொடரும்...)

கருத்துக்களுக்குதொடர்புகொள்க : radharajaesh18@gmail.com