அன்பைத் தேடி - 2 - பிரிவின் துவக்கம்

 வாத்தியார் வீட்டுத் தொலைபேசி அலறிக்கொண்டே இருந்தது.

“ஹலோ... யாரு...?” வாத்தியார் தான் கேட்டார்.

“வாத்தியாரே... நான் தான் டவுன் மருதமுத்து டாக்டர் பேசுறேன்...”

“டாக்டரே... என்னய்யா... எப்படி இருக்கீரு...? ரொம்ப நாள் ஆச்சு பேசி...!” வாத்தியார் கேட்டார்.

“வாத்தியாரே... ரொம்பவும் முக்கியமான விசயம்... நீரு உடனே கிளம்பி டவுன் ஆஸ்பத்திரிக்கு வாரும்... பதட்டப்படாம வாரும்...” டாக்டர் வேகவேகமாய் பேசினார்.

பதட்டப்படாம என்று சொன்னவுடனேயே வாத்தியாருக்கு பதட்டம் ஆரம்பமாகிவிட்டது.

“ஏனய்யா... என்னவாச்சும் பிரச்சினையா...?’ அவர் கேட்டார்.

“என்ன ஒண்னும் இப்ப கேக்க வேணாம். உடனே கிளம்பி வாங்க... சீக்கிரம் ப்ளீஸ்...!” அத்துடன் தொலைபேசி இணைப்பு துண்டிக்கப்பட்டது.

வாத்தியார் அவசர அவசரமாக கிளம்பினார். தன்னுடைய புல்லட் வண்டியில் சீறிப்பாய்ந்து சென்றார். அவர் டவுன் ஆஸ்பத்திரியை அடைந்து வண்டியை ஓரமாய் நிறுத்திவிட்டு உள்ளே செல்லும் போது தான் பார்த்தார் அவனை.

தமிழரசன், ஒரு பெஞ்ச்சின் மீது ஓரமாய் அமர்ந்திருந்தான், அழுத விழிகளோடு.

வாத்தியாரைப் பார்த்தவுடன், “மாமா” என்று கத்திக்கொண்டே ஓடிவந்து அவரை கட்டிக் கொண்டான்.

“என்னடா ஆச்சு மறுமகனே... ஏன் அழற... அழாத சொல்லு ராசா... என்ன ஆச்சு...?” வாத்தியார் அவனைத் தேற்றிக் கொண்டே கேட்டார்.

“அப்பாவும் நானும் டவுனுக்கு வந்தோம். அப்பா நெஞ்சு வலி வந்து மயக்கம் போட்டு விழுந்துட்டார் மாமா...” தமிழரசன் அழுது கொண்டே சொன்னான்.

“சரி... சரி.. நீ இங்க உக்காரு.. நான் டாக்டர பாத்துட்டு வர்றேன்...” வாத்தியார் சொல்லிக் கொண்டே சென்றார். அருகே இருந்த அவசர சிகிச்சை அறையின் கதவில் இருந்த கண்ணாடி வழியாய் உள்ளே பார்த்தார். மாசிலாமணி முதலியார் ஏகப்பட்ட மருத்துவக் கருவிகளுக்கு இடையே படுத்திருந்தார். மூச்சு விட்டுக் கொண்டு தான் இருந்தார்.

வாத்தியார் மருத்துவரின் அறைகுள் வேகமாய் நுழைந்தார்.

“வாய்யா சிதம்பரம்... உக்காரு...” மருதமுத்து டாக்டர் சொன்னார்.

“முத்து... மாமாவுக்கு என்ன ஆச்சு..? எனக்கு ரொம்ப பயமா இருக்கு முத்து...” வாத்தியார் குரலில் உண்மையிலேயே பயம் தெறித்து ஓடியது.

“என்ன சொல்றது வாத்தியாரே.... அவருக்கு ஹார்ட் அட்டாக்.... ரொம்ப பெருசு இந்த முற... இன்னும் ஒரு மணிநேரம் தாண்டறது சிரமம்...” டாக்டர் சொன்னார்.

“ஐயோ....” சிதம்பரம் வாத்தியார் இருக்கையில் இருந்து எழுந்துவிட்டார். அவரையும் மீறி அவரது வயிரம் பாய்ந்த நெஞ்சு விம்மியது. கண்கள் கண்ணீரைச் சொரிந்தன.

“என்னப்பா சொல்ற... ஏதாச்சும் பண்ணுப்பா... எங்க மாமா பா அவரு... எனக்கு மனசு கேக்கல... பாவம்பா அவரு...” சிதம்பரம் அழுதார்.

“சரி சிதம்பரம்... அழாத... மனச தேத்திக்க... நீயே அழுதா எப்படி... நாகுவுக்கும் தமிழுக்கும் யாரு ஆறுதல் சொல்லுவா... நீ போயி அவர பாரு... கொஞ்சம் பேசனாலும் பேசலாம்...” டாக்டர் சொன்னார்.

சிதம்பரம் கதவைத் திறந்து கொண்டு ஓட்டமும் நடையுமாக அவசர சிகிச்சைப் பிரிவுக்குச் சென்றார். தமிழரசன் வாசலிலேயே அழுது கொண்டு நின்றிருந்தான். அவனை ஒரே அணைப்பாக அணைத்து தூக்கிக் கொண்டு உள்ளே சென்றார்.

“மாமா... மாமா...” அவர் மெதுவாக அழைத்தார்.

மாசிலாமணி மெதுவாக கண்களைத் திறந்தார். அவை பஞ்சடைந்து போயிருந்தன. விழிகள் நன்கு ஒளி பெற்று விளங்கின. அணையப்போகும் சுடர்கள் அவை.

“வாத்தியாரே... எம்மவன பாத்துக்கங்க...” மாசிலாமணி துக்கம் தொண்டைய அடைக்க பேச இயலாது தவித்தார்.

“மாமா.. அப்படிலாம் பேசாதீங்க மாமா... உங்களுக்கு ஒண்ணும் ஆகாது... எல்லாம் சரியாயிரும்... மாரியாத்தா இருக்கா...” வாத்தியார் பொய்யாய்ச் சொன்னார்.

“உங்களுக்கு பொய் வராது வாத்தியாரே... எனக்குத் தெரியும்... என் கத அவ்ளோ தான்... எம்மவன பத்திக்கூட எனக்கு கவல இல்ல... எந்தங்கச்சுயும் நீங்களும் இருக்கீங்கற தைரியத்துல தான் நான் கண்ண மூடுவேன்....” மாசிலாமணி மூச்சு விதிர்க்க விதிர்க்க பேசினார். கைகளும் கால்களும் உதறின.

“தமிழு... இனி மாமாவும் அத்தயும் தான் உனக்கு எல்லாம்... நீ அவங்க சொல்படி கேட்டு நடக்கணும்... அவங்க வீட்டு மறுமகப்பிள்ளையா போகணும்... நான் உங்கம்மா போன இடத்துக்கே போயிடுவேன்...” தன் மகனின் மென்மையான கன்னங்களை வருடியபடி பேசினார்.

தமிழரசனின் உடல் சிலிர்த்தது. அவன் நெஞ்சம் தாங்கொணா துன்பத்தில் உழன்றது. தன் தந்தையில்லா வாழ்வை அவன் கனவிலும் நினைத்தானில்லை.

“அப்பா...” அவன் பெருஞ்சோகத்தில் குரலெடுத்து அழுதான். அவன் பிஞ்சு உள்ளம் இந்த விதியின் வெஞ்சமரை எங்ஙனம் எதிர்கொள்ளும்...! தாயில்லை அன்றே... இன்றோ தந்தையும் காலத்தின் பெருஞ்சுழலில் தரைதட்டிக் கொண்டிருக்கும் நாவாயைப் போல்... அவன் நடுக்கடலில் தவித்தான். தன் மாமனைக் கட்டிக் கொண்டான்.

“எம்மவன உங்க வீட்டு மறுமகனா ஆக்கிக்கங்க வாத்தியாரே... நாகு கிட்ட சொல்லுங்க... என் மேல சத்தியம்... என் மவன தனிய விட்டுடாதீங்க...!” மாசிலாமணி பேசிய கடைசி வார்த்தைகள் இவை. அவர் மூச்சு அடங்கியது. உடல் குளிர்ந்தது. உயிர்ச் சுடர் அணைந்தது.

நாகரத்தினத்தை தேற்ற நாற்பது கோடி தேவர்களாலும் முடியாது. அவள் உயிரின் பாதியை இழந்தவளானாள். சிதம்பரமும் உடைந்து போனார். இந்த இழப்பு அவருக்கு ஈடு செய்யமுடியா பேரிழப்பு.

“வாத்தியாரே... நீரு பெரிய மனுஷன்... உமக்கு தெரியாதது ஒண்ணுமில்ல... மனுஷ வாழ்க்கை அநித்தியம். ஆகவேண்டியத பாருங்க.. இப்படியே அழுதே இருந்தா புள்ளைங்கள யாரு கவனிப்பா...? காலப்போக்குல எல்லாம் போகப்போறவங்க தான... எழுந்து காரியத்த பாரும்...” மருதமுத்து சொன்னார்.

தமிழரசன் தேறிவர இரண்டு மாதம் பிடித்தது. அவ்வப்போது அவன் தன் தந்தையை நினைத்து அழுத போதெல்லாம் நாகரத்தினம் ஓடி வந்து அணைத்து ஆறுதலாய் இருப்பாள். அவன் அழுதால், அன்பரசனும் அழுவான். இருவரையும் தன் மடியில் ஒன்றாய்க் கிடத்தி ஆறுதலாய் தட்டிக் கொடுப்பாள்.

மாசிலாமணி தன் மரணத்தை எதிர்ப்பார்த்தே இருந்தார். அவர் ஒரு உயில் செய்து வைத்திருந்தார். தன் சொத்து முழுவதையும் மூன்றாய் பிரித்திருந்தார். அதில் பெரிய பங்கு தன் மகன் தமிழரசனுக்கு 20 வயதாகும் போது போய் சேரும். அதுவரை வாத்தியார் தான் பேணிப்பாதுகாக்க வேண்டும். அடுத்தது அன்பரசனுக்கு. இன்னொன்று கயல்விழிக்கு. தன் மகன் மீது அனைத்து உரிமையும் தன் தங்கைக்கும் அவரது கணவருக்குமே என்றும் குறிப்பிட்டுப் போயிருந்தார்.

வாத்தியார் உயிலை நாகரத்தினத்திடம் காண்பித்தார்.

“அய்யோ... என் அண்ணனுக்கு எம்புள்ளைங்க மேல எவ்ளோ பாசம்...! அந்தப் படுபாவி எமன் வந்து கொண்டு போனானே...! என் அண்ணன சம்பந்தியாக்கிப் பாக்க ஆசப்பட்டேனே...! இப்படி என்ன அநாதையாக்கிட்டுப் போயிட்டாரெ... இனிமே நான் எங்கபோயி பாப்பேன்... என் ஆலமரம் சாஞ்சிடுச்சே... இனி நான் யார போயி கேப்பேன்... மாரியாத்தா... உனக்கு இரக்கமே இல்லயா..!” நாகரத்தினத்தின் ஒப்பாரி அடங்கு ஒரு மணிநேரம் ஆனது.

வாத்தியார் தமிழரசனை தன் மகனாகவே நினைக்கத் துவங்கினார். எது வாங்கினாலும் மூணு தான். மூன்று பிள்ளைகளுக்கும். யார் கேட்டாலும் தனக்கு மூன்று பிள்ளைகள் என்றே சொலுவார். தமிழரசனுக்கோ தன் அத்தையும் மாமனும் தான் கண்கண்ட தெய்வங்கள். அவர்கள் சொல் தான் மந்திரம். அவர்கள் பிள்ளைகள் தான் வாழ்வின் பிடிப்பு. அன்பரசன் எப்போதும் தமிழரசனுடன் தான் இருப்பான். காலை எழுந்தது முதல் இரவு உறங்கும் வரை. உறக்கத்திலும் தன் மாமாவின் அணைப்பில் தான் உறக்கம். அந்த வீட்டில் காலை முதல் இரவு வரை ஆயிரம் முறையேனும் அல்லது அதைவிட அதிகமாக, மாமா மாமா என்ற ஒலிதான் கேட்டுக்கொண்டே இருக்கும். அன்பரசனின் குரல் தான் அது. தமிழரசன் தான் அவனை துயிலெழுப்ப வேண்டும். அவன் தான் குளிபாட்ட வேண்டும். அவன் தான் சோறூட்ட வேண்டும். அவனுடன் தான் பள்ளிக்கூடம் செல்லுவான். அவனுடன் தன் விளையாடுவான். அவனுடன் தான் சண்டை போடுவான். அவனுடன் தான் கொஞ்சுவான். அவனுடன் தான் தூங்குவான். தமிழரசனுக்கோ, தன் உயிரே அன்பரசன் தான். இந்த உலகத்தில் அவன் தன் தாய் தந்தையை விடவும், அத்தை மாமனை விடவும் அதிகம் நேசித்தது அன்பரசனைத் தான்.

“அன்பு... அன்பு... அன்பு...” என்று அவன் வாய் நிறைய ஆயிரம் முறை அழைத்துக் கொண்டே இருப்பான்.

கடற்கரையிலும், ஆற்றங்கரையிலும், கழிமுகக் கரையிலும், தென்னங்காட்டிலும், அலையாத்தித் தோப்பிலும், கோயில் குளக்கரை, புளியமரத்தடி, பள்ளிக்கூட மைதானம், பாழுங்கிணற்றடி, அலையின் ஓரங்கள், படகின் நிழல், எப்போதும் காற்றடிக்கும் ஏகாந்தமான மாலை நேர கடற்கரை என எங்கும் இவர்கள் குரல் ஒலித்துக் கொண்டே இருக்கும். மாமனும் மைத்துனனும் சேர்ந்து சுற்றாத இடமில்லை அந்த ஊரில். நாகரத்தினம் இவர்களின் அன்பைப் பார்த்து அவ்வப்போது ஆனந்தக் கண்ணீர் பெருக்குவாள். வாத்தியார் கூட இதை வியந்து பார்ப்பார். தமிழரசனிடம் இருந்த அத்துணை நல்ல பழக்கங்களும் அன்பரசனுக்கு வந்தன. இருவருமே படிப்பில் மிக கெட்டி. தமிழரசன் தான் அன்பரசனுக்கு ஆசிரியர். அவனுக்கோ ஆசிரியரே இல்லை. சமயத்தில் வாத்தியார் சில பாடங்களைச் சொல்லித்தருவார். மற்றபடி அவனே கற்றுக் கொள்வதில் மிகவும் கெட்டிக்காரன்.

விடுமுறை நாட்களில் அன்பரசனும் தமிழரசனும் காலை சிற்றுணவோடு கிளம்பினால், மாலை தான் வீடு வந்து சேருவார்கள். பெரும்பாலும் தோப்புக்கோ, துறைக்கோ சென்று கைகோர்த்து நடந்து, கதைகள் எல்லாம் பேசி, தமிழரசனின் அறிவுரைகளில் அன்பரசன் நனைந்து சிரித்து விளையாடி, வீடு வந்து சேர மாலை ஆகிவிடும். அன்பரசன் வளர வளர கொஞ்சம் பிடிவாத குணம் நிரம்பியவனாகவே வளர்ந்தான். எல்லாம் அவன் மாமன் தமிழரசனின் செல்லம் தான். தமிழரசன் மிகவும் அமைதியானவன். தன் அத்தையையோ, மாமனையோ எதிர்த்து எந்த கேள்வியும் கேட்பதில்லை. அவர்கள் பேச்சுக்கு மறுபேச்சு இல்லை. அவர்கள் வார்த்தையை தலைமேல் கொண்டு செயல்படுவான். பல சந்தர்ப்பங்களில் வாத்தியார் தமிழரசனின் மனதில் உள்ள் ஆசைகளை தெரிந்து கொள்ள நினைத்து தோற்றது தான் மிச்சம்.

அவன் தன்னை சீராட்டி வளர்க்கும் அத்தையையும் மாமனையும் எதிர்க்காமல், அவர்கள் மனம் கோணாமல் நடக்க வேண்டும் என்பதில் குறியாக இருந்தான். அன்பரசன் எவ்வளவு தான் பிடிவாதம் பிடித்தாலும், தமிழரசன் இல்லாத நேரத்தில் மட்டுமே வாத்தியாரும் அவர் மனைவியும் அவனைக் கண்டிப்பார்கள். தமிழ் இருந்தால், அவன் பொறுப்பில் விட்டுவிட்டு அமைதியாய் இருப்பார்கள். அவன் எதிரில் கண்டித்தால் அவ்வளவு தான்...! அன்பரசனுக்கு தன் மாமா தமிழ் தன் மீது வைத்திருக்கும் அளவு கடந்த அன்பினால், ஒரு வித மமதையே ஏற்பட்டிருந்தது. வேண்டுமென்றே அவன் சேட்டைகள் செய்வான். யாரும் அவனைத் திட்டவோ அடிக்கவோ முடியாமல் தவிப்பதைப் பார்ப்பதில் அலாதி பிரியம் அவனுக்கு.

தமிழரசன் பன்னிரெண்டாம் வகுப்பை முடித்த போது அதிக மதிப்பெண்களுடன் தேறியிருந்தான். அவனுக்குச் சென்னையிலே ஒரு நல்ல கல்லூரியில் இடம் கிடைத்தது. பிரிவின் நேரம். விடுதியில் தங்கி படிக்க வேண்டும். அன்பரசன் ஆறாம் வகுப்பு முடித்து ஏழாம் வகுப்புச் செல்லும் நேரம். கயல்விழி ஐந்தாம் வகுப்பில் நுழையப்போகிறாள். நாகரத்தினம் தன் அண்ணன் மகனை பிரிந்து எப்படி தான் இருக்கப்போகிறாளோ யாமறியோம்.

கல்லூரி செல்வதற்கு முன் நாள், தமிழரசனும் அன்பரசனும் கடற்கரையோரம் இருக்கும் வட்டப்பாறையின் மீது அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்தனர். கடல் அலைகள் ஓடி வந்து அவர்கள் கால்களை நனைத்து விட்டுச் சென்று கொண்டிருந்தன.

“மாமா... நீ கட்டாயம் போகத்தான் வேணுமா...?” அன்பரசன் கேட்டான். அவன் எந்நேரமும் அழுதுவிடுவான் போலிருந்தது.

“ஆமாண்டா... நல்ல காலேஜ்... நல்ல கோர்ஸ்... மிஸ் பண்ண முடியாதுடா...” தமிழரசன் சொன்னான்.

“சரி மாமா... கோர்ஸ மிஸ் பண்ண முடியாது... ஆன என்ன மிஸ் பண்ணலாம்ல...?” அன்பரசன் கேட்டான். அவன் கண்களில் கண்ணீர் முட்டிக் கொண்டு நின்றது.

“இங்க வா அன்பு...” தமிழரசன் தன் கைகளை திறந்து அன்பரசனை அழைத்தான். அவன் ஓடி வந்து அணைப்பில் விழுந்தான். அதற்குமேல் அவன் கண்ணீர் அணைபோட முடியாத வெள்ளம் போல் தன் மாமனின் மடியில் திறந்தோடியது.

“அழாத அன்பு... நான் சொல்லப்போறத நல்லா கவனிச்சுக்க...!” தமிழரசன் சொன்னான்.

அதன் பிறகு அவன் சொன்னவை எல்லாம், காதல் வரலாற்றின் பக்கங்களில் பொன்னால் பொறிக்கப்பட வேண்டிய செய்திகள். அவன் உள்ளம் திறந்து எல்லாம் சொன்னான். அன்பரசனுக்கு புரிந்தவை பாதி... புரியாதவை மீதி...

(தொடரும்...)

 கருத்துக்களுக்கு தொடர்பு கொள்க : radharajaesh18@gmail.com