மதன் வாசலில் காத்திருந்தான். நேற்று மாலையில் இருந்து அவன் ஒருவனே உள்ளும் வெளியிலுமாக அல்லாடி கொண்டிருந்தான். நல்ல வேளை முதல் பிரசவ வலி வந்த நேரம் அவன் வீட்டில் இருந்தான். அவளை அள்ளி போட்டு கொண்டு வரும்போது வழியிலே அந்த வலி காணாமல் போயிருந்தது. அது பொய் வலி, பிறகு விடிய விடிய அவளோடு பேசி கொண்டு பாதுகாப்பாக இருந்தான். நடுவில் ஒரு முறை அங்கிளை வீட்டில் பார்த்து விட்டு வந்தான். அதற்கு பிறகு நிஜ வலி இன்று மாலை வந்ததும் அடுத்த சில நிமிடங்களில் அழகான பெண் குழந்தை பெற்றெடுத்தாள். 

அவர்கள் வந்ததும் மதன் கார்  அருகே  சென்றான் அந்த இளைஞன் அங்கிளை காரில் இருந்து பார்த்து இறக்கினான். கை குலுக்கி நன்றி சொல்லிவிட்டு உள்ளே அழைத்து சென்றான் மதன். அங்கிள் கொஞ்சம் பதட்டத்துடன் இருந்தார். பேத்தியை காண போகும் அவசரம் அவர் நடையில் இருந்தது. குடும்பத்தில் புது வரவு இந்த மண்ணிற்கு வரும்போது எல்லோருக்குமே கடுக்கடங்கா மகிழ்ச்சி தானே. அந்த அறைக்குள் இப்போது தாயும் சேயும் அருகருகே இருந்தனர். 

"அப்படியே அம்மா மாதிரி இருக்கு குழந்தை. பாருங்க அங்கிள்" என்று தொட்டில் அருகே அழைத்து சென்றான் மதன்.

"மது.. மது,, யாரு வந்திருக்காங்க பாரு"

"மது மதுமிதா கண் விழிச்சு பாரு" என்றான் மதன். அந்த இளைஞன் தேவை இல்லாமல் ஜெர்க் அடித்தது ஏனென்று புரியவில்லை.

மதன் குனிந்து லாவகமாக குழந்தையை கையில் ஏந்தி அங்கிளிடம் கொடுத்தான். இது தான் முதல் முறை. குழந்தையை பக்குவமாக ஏந்தும் போது மெல்லிய நடுக்கம் விரலில் பரவியது. அவர்களிடம் சொல்லி விட்டு அந்த இளைஞனை வெளியே அழைத்து வந்தான். லிப்ட்டில் இருவரும் எதிர் எதிரே நின்றிருந்தனர். அவன் பதட்டமாகவே இருந்தான். மதனை பார்ப்பதும்  பிறகு பார்வையை திருப்புவதுமாக தவிப்புடன் இருந்தான். ஏதோ சொல்ல நினைத்து  தயங்குவதுமாக இருந்தான். வார்த்தைகள் சறுக்கி கொண்டு நழுவியது.

"என் பேரு மதன், உங்க பேரு சொல்லவில்லையே ?."

"ம ம மை நேம் இஸ் சக்கரவர்த்தி" என்றான். பெயரை சொல்வதிலே அவன் குழப்பம் மதனுக்கு வெளிப்பட்டது.

இருவரும் வெளியே டீகடைக்கு வந்தனர். மதன் சிகரட் பெட்டியை நீட்டிய போது, மது மறுத்தான். 

"ஏன் ரொம்ப டென்ஸ்டா இருக்கீங்க?"

"அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லை சார்"

"உங்களுக்கு வேற எதாவது அப்பாயின்மென்ட் இருந்து அது எங்களால டிஸ்டர்ப் ஆச்சா? சோ சாரி" என்றான் மதன்.

"நோ சார்,  ஐ யாம் வெரி ஹாப்பி டுடே" என்றான் மது.

"பார்த்த அப்படி தெரியலையே, எதையோ மிஸ் பண்ணின மாதிரி இருக்கீங்க"

"இல்லை. பனிரெண்டு வருஷத்துக்கு முன்னாடி மிஸ் பண்ணினது இப்போ தான் கிடைச்சு இருக்கு"

"ஓ, கிரேட். அப்போ இருங்க நான் போய்  சொல்லிவிட்டு வர்றேன். உங்களை வீட்ல ட்ராப் பண்றேன்" என்று மதன் உள்ளே சென்றான்.

சில நிமிடங்களில் மதன் காரை எடுத்து கொண்டு வாசலுக்கு வந்த போது மது சிகரெட்டை தரையில் போட்டு நசுக்கினான். அதே கார். நேற்று இரவு துரத்திய அதே கார். மது உள்ளே ஏறியதும் ஜன்னலை ஏற்றி விட்டு  ஏ சி யை மதன் கூட்டினான்.

"நீங்களும் அதே பிளாக் தானா, எந்த ப்ளோர்?"

மது பதில் சொன்னான்.

"எங்க வொர்க் பண்றீங்க?"

அது ஒரு பன்னாட்டு மென் பொருள் நிறுவனம். அது இருக்கும் இடத்தை கேட்டபோது அதையும் சொன்னான். தான் மட்டும் தனியாக அந்த பிளாட்டில் வசிப்பது, தானே சமைத்து சாப்பிடுவது, நேரம் போவது தெரியாமல் தனியே தண்ணி அடிப்பது வரை சொன்னான். அவன்  மிக சகஜமாக பேச ஆரம்பித்ததை மதன் உணர்ந்தான்.

"இன்னைக்கு நைட் டின்னர் நம்ம ரெண்டு பேரும் ஒன்னா சாப்பிடலாமா?" என்று மதன் கேட்டான்.

"என்ன சார். அப்பா ஆனதுக்கு ட்ரீட் தர்றீங்களா?" என்று மது கேட்டதும் மதன் கலகலவென்று சிரித்தான். ஒரு ரெஸ்டாரண்டில் கார் நின்றது. அவ்வளவாக கூட்டம் இல்லை. இருவரும் இடம் பிடித்து எதிர் எதிர் அமர்ந்தனர். மெனு பார்த்து ஆர்டர் செய்யும் போது மதுவிடம் என்ன பிடிக்கும் என கேட்டபோது தான் மேஜை மேலே இருந்த அந்த கீ செயினை மதன் கவனித்தான்.அதில் இரண்டு எம் எழுத்துக்கள் இருந்தன. ஒன்று பெரிய எம், அதன் இரண்டு கால்களுக்கும் நடுவே சின்ன எம் தொங்கி கொண்டு ஒன்றோடு ஒன்று பிணைந்து இருந்தது. எதேச்சையாக எதிரில் இருந்த அவன் கழுத்தில் மறைந்து இருந்த சங்கிலியிலும் அதே போன்று இரண்டு எம் எழுத்தக்கள். மதனுக்கு ஏனோ நினைவுகள் மேல் எழும்பி அலைகளாய் அடித்து கொண்டு இருந்தது. அந்த நினைவலைகளில் சிக்கிய இலையாய் மது. 

அன்றைய மது ஒரு வளர்ந்த குழந்தை. உடலிலும் முகத்திலும் உணர்விலும் அடுத்த நிலைக்கு உயர துடிக்கும் சிறுவன். நல்லது எது கேட்டது எது என்று பிரித்து பார்க்க தெரியாத சிறுவன். அப்படி பகுத்து பார்க்க வேண்டும் என்பது கூட தெரியாதவன். அந்த சிறு வயதில் தாயை விட்டு பிரிந்து, தகப்பனிற்கும்  தானே  சமைத்து, இளம் வயதில் பெரிய பொறுப்புகளை அதன் வலி தெரியமாலே சுமப்பவன்.

மதுவிற்கு காமத்திற்கும் காதலுக்கும்  வித்தியாசம் தெரியாது. காதலுக்கும் பாசத்திற்கும் வித்தியாசம் தெரியாது. பாசத்திற்கும் அன்புக்கும் வித்தியாசம் தெரியாது. அவனுடைய அன்பு எப்போதும் கண்ணை கட்டி கொண்டு இருக்கும்  குருட்டுத்தனமான அவன் அன்பிற்கு எதிரில் வரும் எதுவும் தெரியாது. அவனுக்கு தெரிந்ததெல்லாம் மதன் மட்டும் தான். அந்த அன்பிற்கு இடம் பொருள் ஏவல் தெரியாது. அவனுடைய அபரிமிதமான அன்பை அப்படியே மதனிடம் கொட்டி விடுவான்.

அன்றைக்கு மது கோபத்தில் சுவரோடு ஒட்டி கொண்டு நின்று இருந்தான். அவனுடைய புத்தகப்பை தரையில் கிடந்தது . பள்ளி முடிந்து நேராக மதனை தேடி வந்து விட்டான்.அவனுடைய கோபத்திற்கு அர்த்தம் புரியாமல் மதுவை வியப்புடன் பார்த்தான்.

"உங்களுக்கு என்னை பிடிக்கலையா""

"ஏண்டா?"

"என்னை ஏன் பிடிக்கலை?"

"அப்படி எல்லாம் இல்லை டா."

"பொய் சொல்லாதீங்க, உங்களுக்கு என்னை பிடிக்கலை தான?"

"நிஜமாதாண்டா"

"இல்லை, அப்படினா எனக்கு ஏன் தரல, அவனுக்கு மட்டும் எதுக்கு தந்தீங்க. நான் கருப்பா இருகிறதால தான எனக்கு நீங்க தரல." என்றான் மது. அதை சொல்லும் பொது அவன் ஆற்றாமை மிக மோசமாக வெளிப்பட்டது.

"யாருக்கு, என்னடா தந்தேன். விவரமா சொல்லு"

"சங்கர் எல்லாம் சொல்லிட்டான்" என்று மது சொன்னதும் தான் உரைத்தது.

நேற்று இரவு மதன் நிறைய குடித்து இருந்தான். மித மிஞ்சிய போதை ஆளை தூக்கியது சுய நினைவின்றி கட்டிலில் கிடந்தான். தினமும் இரவு அவனுக்கு சாப்பாடு பழனியம்மா தான் கேரியரில் கொண்டு வருவாள். எப்பொழுதும் வாசலில் நின்ற படியே கதவை தள்ளி உள்ளே வைத்து குரல் கொடுத்து விட்டு சென்று விடுவாள். திறந்திருந்த அவன் மார்பை யாரோ அமுக்குவது போல் உணர்ந்தான் மிக மிருதுவாக அவன் மார்பை தடவி விட்ட படி அவன் முகத்தருகே குனிந்து பெயர் சொல்லி அழைக்க, மெல்லிய மூச்சு காற்று அவன் காது மடலை குறுகுறுக்க செய்தது. பழனியம்மாளை அவனுக்கு மிக பிடிக்கும். ஒற்றை நாடி தேகம். இவன் முகத்தை பார்த்து பேச மாட்டாள். அத்தனை வெட்கம். இழுத்து அணைத்து உருட்டி தள்ளியபடி மதன் மேலே படர்ந்தான். எந்த எதிர்ப்பும் இல்லை. முகமெங்கும் முத்தமிட்டான். மார்பில் தடவி கொக்கியை அவிழ்க்க முயன்றபோது அங்கே பட்டன் தான் தட்டு பட்டது. போதை சுருள் சுருளாக கரைய, சுயநினைவு சுளீரென சுட்டதும் கண்களை அகல விரித்து பார்த்தான். அது பழநியம்மாவின் தம்பி சங்கர். சடாரென எழுந்து நெகிழ்ந்த லுங்கியை இடுப்பில் இறுக்கினான். அந்த சங்கரிடம் மிரட்சி இல்லை. ஏற்றுகொள்வது போல் காத்திருந்தான். தலையை உலுக்கி நேரம் பார்த்தான். அவனை விரட்டி விட்டான். மதன் ஒரு போதும் யாரையும் சீரழிக்க முயன்றதில்லை.

மதனுடைய இரண்டு கைகளும் மதுவை நோக்கி நீண்டது. நிராகரித்தலின் கொடுமை யை மதன் அறிவான். தயக்கமே இல்லாமல் மது அவனை நோக்கி ஓடிவந்து அவன் இடுப்பை கட்டி கொண்டான். மதன் குனிந்து அந்த சிறுவனின் முகத்தை ஏந்தி நெற்றியில் கனிவாக முத்தம் பதித்தான். 

"உனக்கு என் மேல அவ்வளவு பிரியமா டா ?"

"என்னக்கு மட்டும் தான் நீங்க தரனும். யாருக்கும் கிடையாது. என்னக்கு நீங்க வேணும் எனக்கு மட்டும் தான் வேணும்" என்று அந்த மது இறுக அணைத்து கொண்டான்.

அலைகள் ஓய்ந்து இலை கரை ஒதுங்கியது. மதன் சாப்பிட்டு கொண்டே எதிரில் இருந்த சக்கரவர்த்தியை பார்த்தான். அவனிடத்தில் மதுவின் சாயல் துளி கூட இல்லை. அவனை சந்தித்த நேரத்தில் இருந்து அவனிடம் மாறி மாறி காணப்பட்ட தயக்கம், பதட்டம் எல்லாம் மதுவை நினைவுபடுத்தியது. அன்றைய சிறுவன் மது இப்போது எங்கு இருக்கிறானோ?