அது ஒரு கடற்கரையோர சிற்றூர். மிக அழகு வாய்ந்தது. ஒரு புறம் ஓயாது இரைந்து கொண்டிருக்கும் கடல் அலைகள். மறுபுறம், சலசலத்து ஓடும் ஒரு ஆறும் உண்டு அங்கே. ஆம், அந்த ஆறு கடலில் கடக்கும் கழிமுகமும் அவ்வூரின் தெற்கில் தான் அமைந்திருந்தது. ஆக, சுற்றிலும் இயற்கை தன் எழிற்கோலங்களை வரைந்திருந்த அழகிய சிற்றூர். அங்கு தான் சிதம்பரம் வாத்தியார் வீடு இருந்தது. நிரம்ப அறிவுபெற்ற அவர்தான் அவ்வூரின் பெரிய மனிதர்களில் ஒருவர். மிகவும் நேர்மையானவர். இளகிய உள்ளமும், அன்பு சுரக்கும் விழிப்பார்வையும், இனிய பேச்சும், தெள்ளிய அறிவும் பெற்ற மாமனிதர். அவரது மனைவி நாகரத்தினம். திருமகளின் அழகும், புனிதமும் ஒன்றிணைந்த மங்கையர்க்கரசி அவர். அவ்வூரின் அருகில் இருக்கும் மற்றொரு ஊரைச் சேர்ந்தவள். அவளது உடன்பிறப்பு, மாசிலாமணி முதலியார். பெரும் நிலக்கிழார். அவருக்கு திருமணம் ஆகி ஒரு பிள்ளை பிறக்கையில் அவரது மனைவி பரிமளகாந்தி இயற்கை எய்துவிட்டாள். ஒரு குழந்தையுடன் அவர் தனியாய் நின்ற போது, அவருக்கு ஆதரவு கொடுத்து அன்பு செலுத்தியது அவரது அம்மான் மகனான ஆசிரியர் சிதம்பரம் தான். மாசிலாமணி தன் தங்கை நாகரத்தினத்தை தன் அம்மான் மகனுக்கே மணம் செய்து தந்தார். நாகரத்தினம் தன் அண்ணன் மகனை தன் மகனாகவே கருதி பாதுகாத்துப் பேணிவந்தாள். மாசிலாமணி வேறொரு திருமணம் செய்து கொள்ள அவர் உள்ளம் இடந்தரவிலை. அவர் தன் உள்ளத்தின் குரலுக்கே மதிப்பளிபவர்.
நாகரத்தினம் தன் திருமணத்திற்குப் பின் இரண்டு ஆண்டுகள் தவமிருந்து பெற்ற பிள்ளை, அன்பரசன். அவனுக்கு இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பின் பிறந்தவள் கயல்விழி. தனக்கென்று இரண்டு பிள்ளைகள் இருந்தாலும், தன் அண்ணன் மகனிடம் அன்பு செலுத்துவதில்ஒரு போதும் குறை வைப்பதில்லை நாகரத்தினம். அவளை தன் அன்னையாகவே நினைத்து வளர்ந்தான், தமிழரசன். ஆம், அதுதான் அவன் பெயர். தன் அத்தையின் பெரிய பிள்ளை அன்பரசனைக் காட்டிலும் ஆறு வயது மூத்தவன். அவனுக்கு நான்கு வயதாகும் போது அவனை தன்னுடன் அடுத்த ஊருக்கு அழைத்துச் சென்றுவிட்டார் அவன் தந்தை மாசிலாமணி முதலியார். அவனுடன் பேசி மகிழ்வதிலும், விளையாடி கழிப்பதிலும் அவர் சொல்லொணா உளநிறைவடைந்தார். தன் மனைவி தனக்கு அளித்துச் சென்ற உறுதுணையாக அவனைக் கருதினார்.
அவனை தன் ஊரிலேயே பள்ளிக்கூடத்திலும் சேர்த்துவிட்டார். தமிழரசனுக்கு தன்னுடைய தந்தையுடன் இருப்பதில் அலாதி இன்பம் தான். அவன் ஊர், நண்பர்கள், பள்ளி, வயல் என எல்லாமே அவனுக்குப் பிடிக்கும். ஆனால், அனைத்திலும் சொர்க்கம், தன் அத்தை வீடு. அவள் பெற்றெடுத்த செல்வங்கள். அதிலும், மூத்தவன் அன்பரசன் தான் அவன் உயிர். அவன் சிறு குழந்தையாய் இருக்கும் போது அவனைத் தன்னால் தூக்க இயலாமல் தூக்கிக் கொண்டு ஊர் முழுக்க சுற்றுவான். இவன் நான்கு வயது பாலகன். அவன் ஒரு வயது மழலை. அன்பரசன் சிறு குழந்தையாய் இருந்தாலும், தன் மாமன் தமிழரசனுடன் இருக்கையில் அமைதியாய், புன்சிரிப்புடன் இருப்பான். வேறு யாராவது தூக்கினால் நிற்காமல் அழுவான். நாகரத்தினம் இதை கண்டு பூரித்துப் போவாள். தன் அண்ணன் மகன் மீது தன் மகனுக்கு இருக்கும் பாசத்தால் நெகிழ்ந்து போவாள். வாத்தியாரோ, தன் மைத்துனன் மகனை தன் மகனாகவே எண்ணுவார். எது வாங்கினாலும், அவனுக்கும் சேர்த்து தான் வாங்குவார். தன் மகன் மாத்திரம் பெண்ணாய் பிறந்திருந்தால் தன் மறுமகனுக்கே மணம் செய்து கொடுத்து உறவு காத்திருப்பார். அந்தக் கவலை அவருக்கு எப்போதும் உள்ளத்தில் உண்டு. அதை அவ்வப்போது நாகரத்தினத்திடமும், தன் மைத்துனர் மாசிலாமணியிடமும் சொல்லுவார். நாகரத்தினமும் அதே கவலையில் உழல்வாள். தனக்கு ஒரு பெண் பிறக்க வேண்டுமெனெ அந்த சிவபெருமானிடம் வேண்டிக்கொண்டே இருப்பாள்.
அவள் வேண்டுதல் பலிக்கவே செய்தது. அன்பரசன் பிறந்து இரண்டு ஆண்டு கழித்து கயல்விழி பிறந்தாள். நாகரத்தினமும், சிதம்பரமும் அளவற்ற மகிழ்ச்சி கொண்டனர். அதையெல்லாம் விட மகிழ்ந்தவர் மாசிலாமணி தான். அன்று அவர் தன் மகிழ்ச்சியை வெளிப்படுத்த தன் மறுமகளுக்கு செய்த சீர்வரிசையைப் பார்த்து இரண்டு ஊருமே வாய்பிளந்து நின்றது. எப்படியும் மாசிலாமணியின் பிள்ளை தமிழரசன் தானே கயல்விழிக்கு முறைமாமன் என எல்லாருமே முடிவு செய்தனர். இப்போது தமிழரசனுக்கு ஒன்பது வயது. நான்காம் வகுப்பு படிக்கிறான். அன்பரசனுக்கு மூன்று வயது. இன்னும் பள்ளியில் சேர்க்கவில்லை. கயல்விழிக்கு ஒரு வயது. தன் மழலைவாயால் பேசத் துவங்கியிருந்தாள். ஒவ்வொரு வார இறுதியும் வாத்தியார் வீடு கலகலத்துவிடும். மாசிலாமணி தன் மகன் தமிழரசனுடன் அங்கு வந்துவிடுவார். தமிழரசனைக் கண்டால் அன்பரசனும், கயல்விழியும் ஆட்டம் போடுவர். அவனும் அவர்களை உயிராய் நினைத்து அன்பு செலுத்துவான். மூன்று குழந்தைகளும் விளையாடுவதைப் பார்க்க கண்கொள்ளா காட்சியாய் இருக்கும்.
அன்பரனின் துடுக்குத்தனமான பேச்சு அவர்களை மகிழ்விக்கும். எப்போதும் தமிழரசனின் கை பிடித்தபடியோ, மடியில் அமர்ந்தபடியோ, முதுகில் பயணித்தபடியோ இருப்பான். “மாமா... மாமா...” என வாய் நிறைய அழைப்பான். இவன் அழைப்பதைப் பார்த்து கயல்விழியும் அழைப்பாள். தமிழரசன் இருந்தால், குழந்தைகள் இருவருமே அவனிடன் தான் உணவு உண்பார்கள். அவன் ஊட்டினால் தான் சாப்பிடுவேன் என அடம் பிடிபார்கள். நாகரத்தினம் அவர்களைக் கண்டித்தாலும் தமிழரசன் தடுத்துவிடுவான்.
“இருக்கட்டும் அத்த... நான் ஊட்டுறேன்...” அவனுக்கு அது ஒரு பெரிய வரம். அந்த குழந்தைகளின் சிரிப்பில் மகிழ்ந்து, அவர்களின் அழுகையில் கரைந்து அவர்களின் அப்பாவித்தனத்தில் தன்னையே மறந்துவிடுவான் அந்தச் சிறுவன்.
இன்று, நாகரத்தினத்தின் இருபிள்ளைகளுக்கும் காது குத்தும் விழா. காலையில் மாசிலாமணி நேரமே எழுந்து கிளம்பிக் கொண்டிருந்தான்.
“டேய் தமிழு.....” அவர் கத்தினார். தன் பிள்ளையை எழுப்பிக் கொண்டிருந்தார்.
“சீக்கிரம்டா... அங்க விசேஷம் ஆரம்பிச்சிடும்... வாத்தியார் வேற நம்பள எதிர்பார்த்திட்டிருப்பார்டா....!” அவர் சொல்லிக் கொண்டே கிளம்பிக் கொண்டிருந்தார்.
தமிழரசன் பொறுமையாய் எழுந்து கிளம்ப ஆரம்பித்தான். இருவரும் காலை 7 மணி பேருந்தைப் பிடிக்க சாலைக்கு வந்துவிட்டனர். தட்டாங்கிழவி எனும் செவிட்டுக் கிழவி அந்த வழியாக வந்து கொண்டிருந்தாள்.
“என்ன முதலியாரே...! தங்கச்சி வீட்டுக்கு கிளம்பிட்டீங்களாக்கும்...!” அவள் உரக்கக் கேட்டாள்.
“சரி சரி... என்ன விசேஷம்..? இவ்ளோ காலைலயே கிளம்பிட்டீங்க...?” கிழவிக்கு காது ரொம்பவும் மட்டு தான்.
தமிழரசன் சிரித்தே விட்டான். மாசிலாமணிக்குக் கூட சிரிப்பு வந்தது.
“ஏங்கண்ணு சிரிக்குற...?” கிழவி தமிழரசனின் கன்னத்தைக் கிள்ளி ஒரு முத்தமிட்டுக் கொண்டே கேட்டாள்.
“ஒண்ணுமில்ல பாட்டி சும்மாதான்...” அவன் சொன்னான்.
“ஆங்.... நீ சிரிக்கையில, உங்க அம்மாவ பாத்தா மாதிரி இருக்கு... மகராசி... பூவும் பொட்டுமா போய்ச் சேர்ந்துட்டா...” கிழவி புலப்பிக் கொண்டே இடத்தைக் காலி செய்தாள்.
மாசிலாமணிக்கு தன் மனையின் சிரிப்பு நினைவில் வந்து, கண்ணை நீரால் நிரப்பியது. தமிழரசன் அமைதியாய் இருந்துவிட்டான்.
“பாம்...பாம்..” பேருந்தின் சத்தம் அவர்களது சிந்தனையைத் தடை செய்தது.
அவர்கள் இருவரும் ஏறிக்கொண்டதும் பேருந்து புறப்பட்டது.
மாசிலாமணியைப் பார்த்து பேருந்து நடத்துடன் கும்பிட்டார்.
“என்ன நடராஜா... இன்னிக்கு கொஞ்சம் லேட்டு போலருக்கே...?” மாசிலாமணி கேட்டார்.
“ஆமா முதலியாரே... வழில கொஞ்சம் பிரச்சினை அதான்...” அவன் சொல்லிக் கொண்டே பயணச்சீட்டு வழங்கிக் கொண்டிருந்தான்.
முதலியார் தன் மகனுடன் வாத்தியார் வீட்டுக்கு வந்த போது, அவர்கள் இவர்களை ஆவலுடன் எதிர்ப்பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.
“அத்த... அன்பு எங்க...?” தமிழரசன் கேட்டான்.
“இன்னும் தூங்குதுங்க ரெண்டும்....!” அவள் சொன்னாள்.
“நாகு... இங்க வா ஒரு நிமிஷம்...” வாத்தியாரின் குரல் கேட்டதும் அவள் எழுந்து ஓடினாள். தமிழரசன் அங்கு நிற்கவில்லை. படுக்கையறையை நோக்கின் துள்ளி ஓடினான்.
அன்பரசனும் கயல்விழியும் அருகருகே உறங்கிக் கொண்டிருந்தனர். அவன் அன்பரசனை மெதுவாய் தட்டி எழுப்பினான்.
“டேய் அன்பு.... எந்திரிடா...”
அன்பரசன் கண்களை மெதுவாக திறந்து கொண்டே சிணுங்கினான். தமிழரசனைப் பார்த்தவுடன் சிணுங்கல் நின்றுவிட்டது.
“மாமா....” அன்பரசன் கத்தினான். கயல்விழியும் எழுந்து கொண்டாள் அந்த சத்தத்தில். சிணுங்கவும் துவங்கினாள்.
“டேய்... கத்தாத... பாப்பா எழுத்துட்டா பாரு...” தமிழரசன் அவளை மெதுவாக தட்டிக் கொடுத்தான்.
எல்லாரும் கோவிலுக்கு கிளம்பிவந்து சேர்ந்தனர். ஆசாரி வந்து சேர்ந்தார். வாத்தியார் அவரிடம் பேச்சுக் கொடுத்தார். சடங்குகள் எல்லாம் துவங்கின. அன்பரசனும், கயல்விழியும் மொட்டையடிக்கப்பட்டனர். குளிர்ச்சியாக சந்தனம் தடவினான் தமிழரசன்.
“மாமா... நீங்க இங்க வந்து உக்காருங்க... புளைங்கள உங்க மடியில உக்கார வச்சுதான குத்தணும்...” வாத்தியார் மாசிலாமணியை அழைத்தார்.
”இருக்கட்டும் வாத்தியாரே... என் புள்ள மடியில உக்கார வைங்க...” அவர் நயமாய்ச் சொன்னார். அனைவருக்குமே சம்மதம் தான்.
தமிழரசனை உக்கார வைத்தனர். அன்பரசன் ஏற்கனவே அழத்துவங்கியிருந்தான்.
“இந்தாடா.. இந்த வாழப்பழத்த வச்சிக்க... காது குத்தற சமயத்துல அவன் வாயில வச்சி திணிச்சிடு...” மாசிலாமணி தன் பிள்ளைக்குச் சொன்னார். அவனும் கூட கொஞ்சம் மிரண்டு தான் போயிருந்தார். ஆசாரி ஊசியுடன் அன்பரசனை நெருங்கினார். அவன் கண்களை இறுக மூடிக்கொண்டு தமிழரசனைக் கட்டிக் கொண்டான். சிணுங்கவில்லை.
மாசிலாமணிக்கும் நாகரத்தினத்துக்கும் உடல் சிலிர்த்தது. அவருக்குத் தான் தெரியும் ஏன் என்று. இதே போல நாகரத்தினத்துக்கு காதுகுத்தும் சமயம், சிறுவனாய் இருந்த அவர் குறுக்கே விழுந்து தடுத்தார். தன் தங்கைக்கு வலிக்கும் என பதறினார். இன்றோ அவர் மகன் தன் தங்கை மகனுக்கு வலிக்கும் என பதறியதைக் கண்டு அவர் உளம் நெகிழ்ந்தார். நாகரத்தினத்தின் கண்கள் பனித்தன. தமிழரசன் இப்போது ஆசாரியின் கைகளைத் தடுத்துக் கொண்டிருந்தான்.
“மாமா.. வேற வழி இருக்கா...?”” வாத்தியார் மாசிலாமணியைப் பார்த்துக் கேட்டார்.
“வாத்தியாரே... இவன் ஆம்பிள புள்ள தான... காதுகுத்தி ஒண்ணும் ஆக போறதில்ல... பேசாம பூவால குத்தறதுனு ஒரு சடங்கு இருக்கு அத செஞ்சுடுவோம்... என்ன ஆசாரி என்ன சொல்றீங்க...?”” அவர் கேட்டார்.
“ஆமாங்க... ஊசிக்கு பதிலா மல்லிப்பூவால காதுல ஒத்தி எடுத்தா அந்த சடங்கு முடிஞ்சிடும். ஆனா பொம்புளப்பிள்ளய அப்படியே விட முடியாதேங்க...”” அவர் சொன்னார்.
“அப்பா... வேணாம்ப்பா... அவ சின்ன பாப்பா தான, ரொம்ப வலிக்கும்ப்பா...”” தமிழரசன் மீண்டும் தடுத்தான்.
“சரி... நீ அன்பரசன கூட்டிட்டு கோயிலுக்குள்ற போ... அவன் பயப்படுறான் பாரு...”” மாசிலாமணி சொன்னார்.
தமிழரசன் மெதுவாய் எழுந்து அன்பரசனைத் தூக்கிக் கொண்டு போனான். அன்பரசனோ யாரையும் பார்க்கவில்லை. தன் மாமாவை இறுகக் கட்டிக் கொண்டு அமைதியாய் இருந்தான்.
தமிழரசன் அந்தப் பக்கம் போனதும், மாசிலாமணி வேகவேகமாய் அமர்ந்தார். தன் மறுமகளை தன் மடியில் அமர்த்திக் கொண்டார்.
“ஆசாரி.. இப்ப குத்துங்க...”” அவர் சொன்னார். இரண்டு நிமிடத்தில் சுமுகமாய் முடிந்தது. தமிழரசன் கோயிலுக்குள் சென்று அமர்ந்து கொண்டான்.
“அன்பு... செல்லம்.. நீ பெருசானா யார கல்யாணம் பண்ணிப்ப....?”” அவள் தன் மகனைக் கேட்டாள்.
“தோ... தோ.... நான் பெருசானா... தமிழ் மாமாவ தான் கல்யாணம் பண்ணிபேன்...”” அன்பரசன் மழலை மொழியில் சொன்னான்.
வீடே அதிரும் படி எல்லாரும் சிரித்தார்கள். அன்பரசனுக்கு ஒரு வெட்கமாய்ப் போய்விட்டது. ஓடிச்சென்று தன் மாமா தமிழரசனின் பின்னால் ஒளிந்து கொண்டான். தமிழரனும் கூட சிரித்தான்.
“அடேயப்பா... கேட்டியா அண்ணா... நான் அடிக்கடி சொல்வேனில்ல... இவன் பொண்ணா பொறந்திருந்தா உன் பிள்ளைக்கு கட்டி வச்சிருப்பேன்னு... அதக்கேட்டுட்டு இப்படிச் சொல்றாண்ணா...”” அவள் சிரித்து சிரித்து அவள் கண்ணில் நீர் வந்துவிட்டது.
சில ஆண்டுகள் கழித்து அதே அன்பரசன் அதே தமிழரசனைத்தான் கல்யாணம் செய்து கொள்வேன் என்று சொல்லும் போது அவள் கண்களே வற்றிவிடும் அளவிற்கு நீர் வரப்போவதை அவள் அறிந்திருக்கவில்லை. அங்கே அனைவரின் சிரிப்பையும் மீறி மற்றொரு சிரிப்புச் சத்தம் யாருக்கும் கேட்காமல் போனது. அது விதியின் சிரிப்பு.
தொடரும்...
தங்கள் மேலான கருத்துக்களுக்கு radharajesh18@gmail.com
-- Edited by karthickssn on Tuesday 18th of June 2013 08:12:38 AM
