நீயின்றி நானில்லை – பகுதி – 33

வெற்றிச் செல்வனுக்கு விசாகப்பட்டிணம் ஆராய்ச்சி நிலையத்தில் பதவி உயர்வுடன் வேலை வந்தது. அவன் ஜேக்கப் பாதிரியாருடன் கலந்து பேசினான். அவரும் அதற்கு இசைந்தார். அகிலனை அவன் பாட்டி, மணிமேகலையிடமிருந்து தள்ளி வைப்பது தான் சரியானது என அவரும் கருதினார். மணிமேகலை, பக்தி சிரத்தையுடன் அந்த ஆசிரமத்தில் பணி செய்தாள். அவ்வபோது தான் சிறு வயதில் தூக்கி எறிந்த மகனை நினைத்து அழுவாள். பாதிரியார் அவளுக்கு ஆறுதல் சொன்னாரேயன்றி உண்மையைச் சொல்லவில்லை.

     வெற்றிச் செல்வன் விசாகப்பட்டிணத்தில் நன்கு பதவியிலமர்ந்து பழகிக் கொண்டான். அவன் உடன் வேலை செய்வோரிடத்தில் அவன் கலகலப்பாக பழகினான். அகிலனை தன் மகன் என்றும், அவனுடைய தாயார் பிரசவத்தின் சமயம் இறந்து போனதாயும் சொல்லுவான். சித்ரா குழந்தையை நன்கு கவனித்துக் கொள்வாள். அகிலன் ஒரு வயதைக் கடந்திருந்த நிலையில், சித்ராவிற்கு மாரடைப்பு ஏற்பட்டது.

     நல்ல பெரிய மருத்துவமனையில் அவளைச் சேர்த்தான். இரண்டு நாட்கள் வரை போராடிவிட்டு அவள் மரணத்தை தழுவிக் கொண்டாள். அவள் இறக்கும் தருவாயில், வெற்றிச் செல்வனுடன் பேசினாள்.

“வெற்றி… இந்த சித்ரா ரொம்ப அதிர்ஷ்ட்டம் இல்லாதவ… நான் பொறந்தவுடனே என் அப்பா செத்து போயிட்டார். அண்ணன்கள் தான் எனக்கு நிழல். கல்யாண வாழ்க்கையும் தோத்துப் போயிடுச்சு… எனக்குனு ஒரு பிள்ளையும் இல்ல. உன்னை தான் என் பிள்ளையா நினச்சு வளர்த்தேன். நீயும் சந்தோஷமா வாழுறத பாக்க நான் குடுத்து வைக்கல. இப்ப இந்த குழந்தையை தாயா இருந்து வளர்க்கலாம்னு நினச்சா… அதுக்கும் கொடுப்பினை இல்லாம போயிடுச்சு…”

“சித்தும்மா… அப்படிலாம் சொல்லாதீங்க…. உங்களுக்கு ஒண்ணும் ஆகாது…” வெற்றிச் செல்வன் அழுகையை மிகவும் அடக்கிக் கொண்டு சொன்னான்.

“எனக்குத் தெரியும் வெற்றி… நான் பிழைக்கமாட்டேனு எனக்குத் தெரியும்…” சித்ரா வலுவின்றி பேசினாள்.

“சித்தும்மா என் கூட யாருதான் இருப்பா சித்தும்மா… ஜேம்ஸும் என்ன விட்டுட்டு போயிட்டான். இப்ப நீங்களும் போயிட்டா எப்படி…?” வெற்றிச் செல்வன் அழுதான்.

“வெற்றி… நான் சொல்லுவேன் கேளு… ஜேம்ஸ் கண்டிப்பா உன்கிட்ட திரும்பி வந்துடுவான். இந்த சித்தும்மா சொல்றேன் நம்பு… கண்டிப்பா அவன் உன்கிட்ட வருவான். நீயும் அவனும் சேர்ந்து வாழத்தான் போறீங்க… அகிலனும் உங்க கூட தான் இருப்பான்.. எனக்கு தெரியும் வெற்றி… நீங்க ரெண்டு பேரும் சந்தோஷமா வாழ்வீங்க… ஆனா அதையெல்லாம் பார்க்க இந்த சித்தும்மா கொடுத்துவைக்கல…” சித்ராவிற்கு மூச்சிரைத்தது.

வெற்றிச் செல்வன் அவள் கைகளை இறுகப் பற்றிக் கொண்டான். அவளருகிலேயே அமர்ந்திருந்தான். அவள் மூச்சு கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் அடங்கியது. அவள் இந்தப் பூவுல வாழ்வை நீத்தாள்.

கையில் சிறு பிள்ளையுடன் தன் தாயை பறிகொடுத்துவிட்டு வெற்றிச் செல்வன் அநாதையானான். இன்று வரை அவனும் அவன் பிள்ளையும் அநாதைகளாகவே வாழ்ந்து வருகின்றனர்.

வெற்றிச் செல்வன், எட்வர்டிடத்தில் எல்லாவற்றையும் கூறினான்.

“எட்வர்ட்… நான் தினமும் ராத்திரி, என் ஜேம்ஸோட பேசுவேன். அவனோட நான் சேர்ந்து எடுத்துகிட்ட ஃபோட்டோ என்கிட்ட இருக்கு. அதனோட பேசுவேன். அவன் இந்த உலகத்துல ஏதோ ஒரு மூலைல இருக்கான். சந்தோஷமா இல்லைனாலும், அமைதியா நல்லா வாழ்ந்திட்டிருக்கான். எனக்கு நல்லா தெரியும். என் மனசு சொல்லுது. அவன அநாதைனு சொல்லி விரட்டினவங்க என் வீட்டு மனுஷங்க… ஆனா, இன்னைக்கு நானே அநாதை தான். என் அம்மா சித்ரா, அவங்க இறந்த போது எனக்கு இந்த உலகமே இருட்டாயிடுச்சு… ஆனாலும் இன்னமும் நான் ஏன் ஒரு ஒளிய நோக்கி போறதாவே நினச்சுக்குறேன் தெரியுமா… என்னைக்கோ ஒரு நாள் ஜேம்ஸ் என்கிட்ட வந்துடுவான்னு ஒரு நம்பிக்க தான். எனக்கு அந்த நம்பிக்க பரிபூரணமா இருக்கு. சித்தும்மாவும் என்ன விட்டு போகும் சமயத்துல ரொம்ப நம்பிக்கையா சொன்னாங்க… அவங்க சொன்னது உண்மைதான். அவங்க அத ஏதோ தீர்க்கதரிசனத்துல பார்த்திருக்கணும்னு நினைக்கிறேன். அவங்க கண்ணுல தெரிஞ்ச ஒரு ஒளி, அப்பா…. அப்படியொரு பிரகாசத்த நான் யார் கண்ணுலயும் பார்த்ததில்ல… அந்த கண்கள் பொய் சொல்லாது எட்…

என் ஜேம்ஸ் இருக்கானே, அவனுக்கு ராத்திரில தூக்கத்துல பயப்படற குணம் உண்டு. அதுவும், இடி மழைன்னா அவனுக்கு பயம். இப்ப எங்க எந்த மூலைல அவன் இடி மழைக்கு பயந்துகிட்டு இருக்கானோ தெரியல… அப்பப்ப தூக்கத்துல கனவு கண்டு பயந்து கத்துவான். நான் பக்கத்துல இருக்கும் போதெல்லாம், அவன வாரி அணைச்சுப்பேன். ஆனா இப்ப நானும் தனியா தான் இருக்கேன். அவனும் தனியா தான் இருக்கான். அவன அணைச்சுக்கணும்னு என் நெஞ்சு தவியா தவிக்குது. அவனில்லாம எல்லாமே எனக்கு வெறுப்புதான். என்னால வாழ்கைய கொஞ்சம் கூட ரசிக்க முடியல. கொஞ்சமிருங்க எட்… நான் ஒண்ணு காட்டுறேன் உங்க கிட்ட…” வெற்றிச் செல்வன் எழுந்து உள்ளே சென்றான். எட்வர்ட் திறந்த வாய் மூடாமல் வியந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

“காதல் இவ்வளவு பெருசா…?” இந்தக் கேள்வி அவனுக்குள் உழன்று கொண்டிருந்தது.

உள்ளே சென்ற வெற்றிச் செல்வன் ஒரு டைரியை எடுத்துவந்தான். அதில் வரிசையாய் அழகாய் தமிழில் எழுதப்பட்டிருந்ததை படித்து எட்வர்டுக்கு விளக்கினான்.

1. வைகறையும் அழகில்லை

வைகறையும் அழகில்லை, என்னருகில் நீயில்லை

பொய்கலவா புன்னகையால் என்பொழுது புலராமல்

மெய்கலந்த மயக்கம் போய் புத்துணர்ச்சி கூடாமல்

கைகலந்து நாம் விளைத்த இன்பங்கள் வாராமல்

வைகறையும் அழகில்லை.

சிவந்திருக்கும் கீழ்வான விளிம்பைக் கண்டாலுன்

உவந்த தேன்சேர்க்கும் உதடுகளின் நினைவுகள் தான்

குவிந்த மலருண்ண குளிர்காற்று வரும்போது

நிவந்தமாய் உனைத் தழுவிய நெடுநாள் ஞாபகங்கள்

உடைகள் தேடி நாமும் உறக்கம் விழிக்கும் போது

கடைகள் போட்டு நீயும் கட்டழகை விற்பாயே

தடைகள் தாண்டி நானுன் தளிர்மேனி தழுவி பல

விடைகள் தேடியுனை வினாக்குறி ஆக்கிய அந்த

வைகறையும் அழகில்லை. என்னருகில் நீயில்லை.

2. காலையும் அழகில்லை

முட்டாள் மலர்களே…! காலையில் மலர்ந்தீர்…

சிட்டாள் குருவிகளை ஈர்ப்பதாய் நினைத்து

அட்டாள் கருப்பர் சுரும்புகள் ஈர்த்தீர்…

எட்டாக் கனிக்கு ஏப்பம்விட்ட எலிபோல…

நானும் உங்களைப் போல் நயமிழந்தேன்

வீணே அவனையென் விந்தை உள்ளத்தில் வைத்து

நானே எனக்கு நாற்படு கொடுமை செய்தேன்

ஏனே இந்த வீணுயிர் அவனின்றி எனக்கு…?

காலை நீடிக்கும் என்று களித்திருக்கும் பனித்துளி

மாலை வரும் வரை மஞ்சள் மலரொடு காதல்

லீலை பல செய்து இன்புற எண்ணம் கொண்டு

பாலை வெயில்வந்து ஆவி பறித்துச் செல்ல

கோவென்று கதறி குறுகி உயிரிழக்குமிந்த

காலையும் அழகில்லை. என் தோள் சேர நீயில்லை.

3. முற்பகலும் அழகில்லை

முற்பகலும் அழகில்லை. அற்புதமாய் எனக்கமைந்த

பொற்சுடராம் என்னவனும் என்னருகில் இல்லாமல்.

எற்பாடாம் இவ்வேளை அன்றொரு நாள் அவனருகில்

கற்காத பாடமெல்லாம் நான் கற்று கலவி செய்து

களிப்புகள் எய்திவந்த காட்சிகள் என்கண்ணில்

திளைத்திட இன்னும் நான் அவன் நினைவில் வாடிட

இளைத்த என் மேனிக்கு என்ன பதில் சொல்வேன்…?

உளைத்த மனமது உள்ளே துடிக்கிறதே என்செய்வேன்…?

இனிப்பும் சுவையில்லை. இன்பமும் நிறைவில்லை.

கனியும் கசப்பதுமேன்…? கன்னமுதம் காருவதேன்…?

இனியும் உயிரெதற்கு….? என்னவனைக் காண்பதற்கு.

பனித்திரைபோல் விதிவிலகி பகலவன்போல் அவன்வருவான்.

அதுவரையில்,

எற்பாடும் அழகில்லை. அற்புதமாய் எனக்கமைந்த

விற்பன்னன் அவனில்லை.

4. நண்பகலும் அழகில்லை

நண்பகலும் அழகில்லை. நண்பனவன் அருகில்லை.

உண்பதும் உடுப்பதும் உடலோடு உறவில்லை.

எண்பது வயதானாலும் என்னவனின்றி இறப்பில்லை.

கண்ணிருந்தும் காட்சியில்லை. காதலனவன் இங்கில்லை.

என்பிலதனை காயுமிந்த எரிசூரியன் என்னைக் காய்க.

அன்பிலாதொழிந்த என் ஆருயிர்க் காதலன் எங்கோ

பண்பிலா பெருங்கூட்டம் நிறைந்த இப் பாழுலகில்

துன்பியல் வாழ்க்கை செய்யும் துயரநிலை எதற்காக…?

பிஞ்சுக் கால்களுடனவன் பெருவெயிலில் நடப்பானோ…?

நெஞ்சமது நினைத்து நினைத்து நிம்மதி இழக்கிறதே…

கொஞ்சமேனும் என்மீது கருணை செய்வாயோ எம்மவர்

வஞ்சகத்தால் வாழ்க்கை இழந்தேன் வறுமையுற்றேன்.

வெஞ்சமர் போல் விதி செய்த விளையாட்டால் காதல்

பஞ்சமதில் தவிக்கிறேன். இந்தப் பகலவனை வெறுக்கிறேன்.

இன்னும் பலவரிகள் எழுதாமல் கிடந்தன. வெற்றிச் செல்வன் இதற்கு மேல் விளக்கத் தேவையில்லை. இதே போன்றதொரு கவிதையை இதே போன்றதொரு உணர்ச்சியை ஜேம்ஸிடம் கூறக்கேட்டவன் எட்வர்ட். அவன் இப்போது திகைப்பின் உச்சத்தில் இருந்தான். அவன் மனம் அவனுக்குள் பேசிக் கொண்டது.

“உண்மையிலேயே இவர்கள் பிரிந்துவிட்டனரா என்ன….? இல்லையில்லை இவர்கள் உடல்கள் தான் பிரிந்திருக்கின்றன… ஆனால், உயிரும் உணர்வும் உள்ளத்து எண்ணங்களும் அப்படியே ஒன்றாயிருக்கின்றன. அவன் சொல்வதையே இவனும் சொல்கிறான். அவன் நினைப்பதையே இவனும் நினைக்கிறான். விதி செய்த சதியால் பிரிந்திருக்கின்றனர். அவ்வளவு தான்…”

இந்த இருவரையும் ஒன்று சேர்க்க வேண்டிய தலையாய கடமை தன் மீது விழுந்திருப்பதை எட்வர்ட் உணர்ந்து கொண்டான். ஆனால், இதை மிகவும் கவனமாக செய்ய வேண்டும். ஜேம்ஸும், வெற்றிச் செல்வனும் ஒருவரையொருவர் சந்திக்க வேண்டும். அவ்வாறு அவர்கள் சந்திக்கும் போது தானும் அருகில் இருக்க வேண்டும். அந்தக் காட்சியை எக்காரணம் கொண்டும் இழந்து விடக்கூடாது. அதே சமயம் இதை மூவருடைய வாழ்க்கையிலும் மறக்கமுடியாத நிகழ்வாக மாற்ற வேண்டும்…. எட்வர்டின் மனம் சிந்திக்கத் துவங்கியது.

“எட்… என்ன ரொம்ப திங்க் பண்றீங்க….? இதெல்லாம் ரொம்ப ஃபன்னீயா இருக்கா….?” வெற்றிச் செல்வன் வெறுமையான புன்னகையுடன் கேட்டான். அவன் கண்களில் நீர்க்கோர்த்து கன்னத்தில் கோடிட்டிருந்தது.

“உண்மைய சொல்லணும்னா வெற்றி… எனக்கு என்ன பேசுறதுனே தெரியல… காதல் இவ்ளோ பவர்ஃபுல்லானதா…? எனக்கு ரொம்ப ஆச்சர்யமா இருக்கு…. அன்புக்கு இவ்ளோ சக்தி உண்டா…? எனக்கு புரியல… இதெல்லாம் நான் ஏன் என் வாழ்க்கையில இவ்ளோ நாளா புரிஞ்சிக்காம இருந்தேட்டுன்னு தெரியல…” எட்வர்ட் உள்ளதை உள்ளபடி கூறினான்.

“சரி எட்… இன்னும் இரண்டு கவிதை இருக்கு… ஆனா, அதை நான் இன்னொரு நாள் சொல்றேன்… இப்ப இதுக்கும் மேல என்னால சொல்ல முடியாதுன்னு நினைக்கிறேன்… நீங்க போய் தூங்குங்க ப்ளீஸ்….” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.

எட்வர்ட் அமோதித்தான். தூங்கச் சென்றான். அவன் உள்ளம் எப்படி இவர்களை ஒன்று சேர்ப்பது என சிந்தித்த வண்ணமாய் இருந்தது. சட்டென்று அவனுக்கு ஒரு யோசனை தோன்றவும் செய்தது. அவன் உதட்டில் ஒரு புன்னகை மலர்ந்தது. அவன் பெரிய சந்தோஷத்தை துவங்கி வைக்கப் போகிறான்…

என் பொழுதுகளின் புலம்பல்

வைகறைப் பொழுதில் வாடினேன் – அவன்

மேனியை மாலையாய் மார்பினில் சூடினேன்

என் குளிர் நீக்க வந்த வெப்பம் – அவன்

என் இரவெனும் பெருநதியிலெனை இழுத்துவந்த தெப்பம்.

அவனின்றி விடியல்கள் இருண்டதேன்...? – அவன்

இல்லாத இப்பொழுதில் இதயமும் மருண்டதேன்….?

விடியலில் கீழ்வானம் அழகாய் வெளுக்கும் – ஆனால்

அவனில்லா என்னுள்ளம் அவ்வழகை விலக்கும்.

என்னோடு அவனிருந்த மஞ்சம்  - இன்றோ

அவனோடு நான்வந்து துயில்கொள்ள கெஞ்சும்.

அவனோடு அமர்ந்து விருந்துண்ட திண்ணை – அவன்

நினைவோடு உணவருந்த வந்தாலே வெறுக்கும் என்னை.

அவன் மேனி தழுவி அலையாடிய தூவி – இன்று

அவனின்றி தனியாய்த் தவிக்கும் யானொரு பாவி.

(தொடரும்…)

கருத்துக்களைத் தெரிவிக்க: radharajesh18@gmail.com