நீயின்றி நானில்லை – பகுதி – 32

வெற்றிச் செல்வனும் சித்ராவும், அநாதை விடுதியை அடைந்த போது மணி 7 ஐத் தாண்டியிருந்தது. இருவரும், ஜேக்கப் பாதிரியாரின் அறையை அடைந்தனர்.

“வாங்க… வெற்றி… சித்ரா… வாங்க…” பாதிரியார் அன்போடு அழைத்தார்.

“ஃபாதர்… எதுக்காக எங்கள அவசியம் வரணும்னு சொன்னீங்க…?” வெற்றிச் செல்வன் ஏறக்குறைய ஆர்வம் பொங்கிவழியக் கேட்டான்.

“சொல்றேன்… வெற்றி… ஜஸ்ட் எ மினிட்….” பாதிரியார் எழுந்து வெளியே சென்றார்.

சிறிது நேரம் கழித்து அவர் உள்ளே வந்தார். அவருடன் ஒரு வயதான பெண்மணியும் வந்தாள்.

“வெற்றி… இந்த அம்மா பேரு, மணிமேகலை. இவங்க இன்னைக்கு காலைல ஒரு குழந்தைய பக்கத்து தெருவுல இருக்குற ஒரு குப்பைத் தொட்டியில போட முயற்சி பண்ணப்ப மாட்டிக்கிட்டாங்க… அங்க இருந்த சில பேர் இவங்கள இங்க கொண்டுவந்து விட்டாங்க… நாங்க என்ன ஏதுன்னு விசாரிச்சப்ப இவங்க சில விஷயங்கள சொன்னாங்க… அத நீங்களே அவங்க வாயால கேளுங்க…” பாதிரியார் சொன்னார்.

அவர் சொன்ன அந்த அம்மாளுக்கு ஒரு அறுபது வயது இருக்கலாம். ஆனால், உறுதியாக சொல்லமுடியாது. அவள் முகத்தை வெற்றி மீண்டும் மீண்டும் பார்த்தான். அந்த முகத்தை அவன் எங்கோ எப்போதோ பார்த்திருக்கிறான். ஆனால், எங்கென்று சட்டென்று நினைவுக்கு வரவில்லை.

அந்த அம்மாள் சொன்ன வரலாறு:

மணிமேகலை, கோவையைச் சேர்ந்தவள். சிறு வயதிலேயே தாய் தந்தையை இழந்து தாய் மாமன் ஆதரவோடு வளர்ந்தாள். அவன் மாமன் மிகவும் நல்லவந்தான், ஆனால், அவனுக்கு வாய்த்த மனைவி அவ்வளவு நல்லவள் இல்லை. மணிமேகலையை சிறு வயது முதல் பல கொடுமைகளுக்கு ஆளாக்கினாள். அவள் மாமனோ, சரியான பொண்டாட்டி தாசனாய் இருந்த காரணத்தால், இவற்றை கண்டும் காணாமலும் இருந்துவிட்டான். மணிமேகலை பருவ வயதை எட்டியதும், அவளை இனியும் வீட்டில் வைத்திருக்க ஆகாது என எண்ணி அவளது மாமி, பக்கத்து தெரு பாட்ஷா பாயிடம் சொல்லி, பட்டிணத்தில் ஒரு வீட்டு வேலைக்கு ஏற்பாடு செய்தாள். மணிமேகலையும், தன் மாமியின் கொடுமையிலிருந்து தப்பினால் போதுமென பட்டிணத்து வேலைக்குப் போக சம்மதித்தாள்.

ஆனால், அவள் ஆசையில் மண்விழுந்ததுதான் மிச்சம். வீட்டு வேலை என்று ஏமாற்றி அவளை அழைத்து வந்த பாட்ஷா, அவளை விபச்சாரத்தில் தள்ளினான். பூப்பெய்தி ஒரே மாதத்தில் பத்து பேருக்கு பொண்டாட்டியாகினாள். இளம் வயது பெண் என்பதாலும், சிவந்த அழகான மேனியுடைவள் என்பதாலும், இவளுக்கு ஏகப்பட்ட கிராக்கி ஏற்பட்டது. ஓய்வின்றி அலைகழிக்கப்பட்டாள். சிறிது நாளைக்கெல்லாம் கர்ப்பவதியானாள். பிள்ளையும் பெற்றாள். அது ஆண் பிள்ளை. அவர்கள் தொழிலுக்கு உதவாது. அதனால், அதை ஒரு குப்பைத் தொட்டியில் கொண்டு வந்து போட்டாள். அதன் பின்னர் அயராது உழைத்தாள், விபச்சாரத் தொழிலில். மீண்டும் கர்ப்பம் தரித்தாள். இம்முறை பெண்பிள்ளை. சந்தோஷமாய் வளர்த்தாள்.

சில வருடங்கள் கழித்து சுதந்திரமாய் தொழில் செய்யத் துவங்கினாள். ஊருக்கு தன் மாமனையும், மாமியையும் தேடிச் சென்றாள். அவர்கள் இருவருமே உயிரோடு இருக்கவில்லை. தான் குப்பைத் தொட்டியில் எறிந்த பிள்ளையைப் பற்றி அடிக்கடி நினைத்து அழுவாள். ஆனால், அவளால் அழுவதைத் தவிர வேறொன்றும் செய்ய இயலாது. அவளது மகள் பூப்பெய்தினாள்.

அவளையும் தொழிலில் இறக்கினாள். கை நிறைய காசு பார்த்தாள். வயிறு நிறைய உண்டார்கள் தாயும் மகளும். அவள் மகளும் கர்ப்பமானாள். கொஞ்சகாலம் தொழிலை நிறுத்திவைத்தார்கள். நிறைமாத கர்ப்பினியாய் இருந்த அவள் பெண்ணை, அரசு மருத்துவமனையில் பிரசவத்திற்காக சேர்த்தாள். பிரசவத்தில் ஆண் குழந்தை. ஆனால், அவளுடைய மகள் பிரசவத்தில் இறந்து போனாள். மணிமேகலையின் வாழ்க்கை சொல்லொணா துயரத்தில் விழுந்தது. ஒரு ஆண்குழந்தையை வைத்துக் கொண்டு என்ன செய்வதென்றறியாமல் தவித்தாள். தன் பிள்ளையை எந்த குப்பைத் தொட்டியில் போட்டாளோ, அதே குப்பைத் தொட்டியில் போட்டுவிடுவதென்று முடிவு செய்து, அவ்வாறே போட முயன்ற போது கையும் களவுமாக பிடிபட்டாள். இங்கு வந்து சேர்ந்தாள். முதலில் தன் கதையை யாரிடமும் சொல்ல மறுத்தாள். ஜேக்கப் பாதிரியாரின் தெய்வீக அன்புக்குக் கட்டுப்பட்டு அவரிடத்தில் உண்மையை சொன்னாள்.

மணிமேகலையின் இந்த வரலாறை கேட்டு முடித்தவுடன், ஜேக்கப் பாதிரியார் மனவேதனையுடன் பெருமூச்செறிந்தார்.

“நீங்க போங்கம்மா….” அவளைப் பார்த்துச் சொன்னார்.

“ஃபாதர்… இந்த அம்மா சொன்னதெல்லாம் இருக்கட்டும்… எனக்கு இவங்கள எங்கயோ பார்த்த மாதிரி இருக்கு….” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.

“இருக்காதா வெற்றி… ஜேம்ஸோட அம்மா முகத்துல ஜேம்ஸோட ஜாடை தான இருக்கும்….” ஜேக்கப் பாதிரியார் மெதுவாய்ச் சொன்னார்.

சித்ராவும், வெற்றிச் செல்வனும் ஒரு சேர அதிர்ச்சியடைந்தனர்.

“ஃபாதர் நீங்க என்ன சொல்றீங்க… ஜேம்ஸோட அம்மாவா…?” சித்ராவும் வெற்றிச் செல்வனும் ஒரு சேர கேட்டனர்.

“ஆமா, வெற்றி… அவங்க மொத்தல்ல குப்பைத் தொட்டியில போட்ட்தா சொன்னாங்களே, ஒரு குழந்தை, அது வேற யாருமில்லை… ஜேம்ஸ் தான்… அதே குப்பை கொட்டுமிடத்தில தான் இன்னும் அந்த தெரு மக்கள் குப்பை கொட்றாங்க… அங்க தான் இந்த அம்மா, இப்ப தன்னோட பேரப்பையனையும் போட வந்திருக்கு. அப்ப தான் மாட்டிகிட்டாங்க…” பாதிரியார் சொன்னார்.

“ஃபாதர்… அதே குப்பைத் தொட்டி இன்னுமா அங்க இருக்கும்…?” வெற்றி நியாயமான சந்தேகத்தை எழுப்பினான்.

“இல்ல வெற்றி… அதே குப்பைத் தொட்டி இல்ல… ஆனா, அதே இடத்துல தான் இன்னைக்கும் குப்பை கொட்றாங்க… அதோட, இந்த அம்மா குழந்தைய போட்ட அன்றைக்கு கிறிஸ்மஸ் பண்டிகைன்னு சொல்றாங்க… எங்க ஆசிரமத்துக்கு ஜேம்ஸ் எடுத்துவரப்பட்டதும் அன்னைக்குத் தான்…” ஜேக்கப் பாதிரியார் சொன்னார்.

“ஃபாதர்… எனக்கு ஒரு ப்ராமிஸ் பண்ணித் தாங்க ப்ளீஸ்…” வெற்றிச் செல்வன் கேட்டான்.

“சொல்லுங்க வெற்றி…” பாதிரியார் கேட்டார்.

“ஒரு வேளை ஜேம்ஸ் திரும்பி வந்தா, அவன் கிட்ட இந்த அம்மா தான் அவனைப் பெத்த அம்மானு சொல்லிடாதீங்க…. என் ஜேம்ஸ் அநாதையா கூட இருக்கலாம், ஆனா, ஒரு விபச்சாரியோட பிள்ளையா, அப்பா பேர் தெரியாத பிள்ளையா இருக்க வேண்டாம்… ப்ளீஸ் ஃபாதர்….” வெற்றிச் செல்வன் கண்களில் கண்ணீர்… அவன் தொண்டை கசந்து வலித்தது. உண்மை கசக்கும், உண்மை வலிக்கும் என்பது இதுதான் போலும்.

“சரி வெற்றி… நான் சொல்லலை… இப்போதைக்கு அந்த அம்மாவையும் குழந்தையையும் எங்க ஹோமிலேயே தங்க வச்சிட்டோம். அவங்களும் இங்கயே இருந்து இந்த அநாதை குழந்தைகளுக்கு சேவை செய்ய விருப்பம்னு சொல்லியிருக்காங்க… நல்லதா போச்சுனு விட்டுட்டேன்….” பாதிரியார் சொன்னார்.

“ஃபாதர்… நான் ஜேம்ஸோட தங்கச்சி குழந்தைய பார்க்கலாமா…?” வெற்றிச் செல்வன் கேட்டான். சித்ராவுக்கு அந்த கேள்வி மிகுந்த ஆச்சர்யத்தை உண்டாக்கியது.

“ஷ்யூர்… இருங்க கொண்டுவரச் சொல்றேன்….” பாதிரியார் சொல்லிவிட்டு வெளியே சென்றார்.

ஒரு நடுத்தர வயது பெண்மணி ஒரு குழந்தையை தூக்கிக் கொண்டு உள்ளே வந்தாள். வெற்றிச் செல்வன் அந்தக் குழந்தையை தன் கைகளில் வாங்கிக் கொண்டான். பிறந்து சில நாட்களே ஆகியிருந்த பச்சிளங் குழந்தை. அவன் கைகளில் ஏந்திய போது அவன் மனம் கனத்தது.

“சித்தும்மா… இந்த குழந்தைய பாத்தீங்களா…? என் ஜேம்ஸ் மாதிரியே இருக்கான்….” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.

“ஆமாம்பா…” சித்ரா நாத்தழுதழுக்க சொன்னாள்.

“ஏன் சித்தும்மா…. இந்தக் குழந்தையும் என் ஜேம்ஸைப் போலவே அநாதை ஆயிடுச்சில்ல….? இவனுக்கு என் ஜேம்ஸைப் போலவே அம்மா அப்பா இல்லை… இவனையும் இந்த சமுதாயம் வெறுத்து ஒதுக்குமில்ல…? இவனும் தன் வாழ்க்கையில நினைச்சதெல்லாம் கிடைக்காம கஷ்டப் படணுமில்ல…? இவனும் தினம் தினம் அழுது, எல்லாத்துக்கும் பயந்து கடைசி வரைக்கும் என் ஜேம்ஸ் போல ஒரு துரதிருஷ்டசாலியா வாழணுமில்ல….? என்ன மோசமான நிலைமை பார்த்தீங்களா சித்தும்மா….? இந்தக் குழந்தைக்கு இந்த நிலைமை வரணுமா சித்தும்மா…?” வெற்றிச் செல்வன் சொன்ன போது, சித்ராவால் துக்கம் தாளமாட்டாமல் அழுதாள். அவன் கண்களில் இருந்து தாரை தாரையாய் நீர் கன்னத்தில் வழிந்தது.

“சித்தும்மா… என் ஜேம்ஸைத் தான் என்னால ஒழுங்கா பாத்துக்க முடியல… ஆனா, இந்தக் குழந்தைய என்னால இப்படியே விடமுடியாது. இவனை என் பிள்ளையா வளக்க ஆசப்படுறேன்… இவனுக்கு ஒரு குடும்பம் இருக்கணும்… இவன் அநாதைனு யாரும் சொல்லக்கூடாது…. ஃபாதர்… ப்ளீஸ் ஃபாதர்… இவன என் கிட்ட கொடுத்துடுங்க…. நான் இவன என் கண்ணுக்குள்ள வச்சி பார்த்துக்குறேன்… எங்க சித்தும்மா இவன தன்னோட பேரன போல பாத்துப்பாங்க…. எங்கள எல்லாம் வளர்த்தவங்க…. இவன வளர்க்க மாட்டாங்களா… ப்ளீஸ் ஃபாதர்… இவன ஒரு நல்ல குடும்ப வாழ்க்கையில சந்தோஷமா வளக்கணும்… இவன ஒரு நல்ல ஸ்கூல்ல சேர்த்து படிக்க வைக்கணும்…. என்ன அம்மா இல்லாத குழந்தயா வளரணும்… பரவாயில்ல… அநாதையா இருக்குறத விட, என்னை அப்பானு நினைச்சு வளரட்டுமே… ப்ளீஸ் ஃபாதர்… இவன என் கிட்ட கொடுத்துடுங்க….” வெற்றிச் செல்வன் வெறி பிடித்தாற் போல பேசினான். சித்ராவின் உடல் சிலிர்த்தது.

“ஆமா… ஃபாதர்… ப்ளீஸ் கொடுங்க… நாங்க வளர்க்கறோம்…” சித்ராவும் அழுது கொண்டே மடியேந்தினாள் பாதிரியாரிடம்.

“வெற்றி… எனக்கு உங்க உணர்ச்சிகள் புரியுது… சரி இருங்க… நான் அந்த அம்மாகிட்ட பேசி அவங்கள சம்மதிக்க வைக்குறேன் முதல்ல…” பாதிரியார் வெளியே சென்றார்.

வெற்றிச் செல்வன் தன் கைகளில் இருந்த அந்த மழலைச் செல்வத்தைப் பார்த்தான். அதன் பிஞ்சுக் கைகள் மூடியிருந்தன. அவன் கால்கள், வெற்றிச் செல்வனின் நெஞ்சில் பட்டன. அவன் முகம் களை பொருந்தி, ஜேம்ஸின் ஜாடையுடன் விளங்கியது. அந்தப் பிஞ்சு முகத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தால், இன்றெல்லாம் உணவு உறக்கமின்றி இருக்கலாம் போல் இருந்தது. வெற்றிச் செல்வனின் உள்ளத்தில் வற்றாத அன்பு ஊற்றெடுத்தது. அவன் அந்தக் குழந்தையை அப்படியே மார்போடு அணைத்துக் கொண்டான்.

“சித்தும்மா… நான் கேட்டதுல ஒண்ணும் தப்பில்லையே….?” வெற்றிச் செல்வன் கேட்டான்.

“இல்லைப்பா… நீ நான் வளர்த்த பிள்ளை… நீ எப்பவும் தப்பா கேக்க மாட்ட…. எனக்கு தெரியும்…” சித்ரா வெற்றிச் செல்வனின் தலையைக் கோதினாள். அவன் கைகளிலிருந்த அந்த குழந்தையை தன் கைகளில் வாங்கிக் கொண்டாள். அவன் கண்களைத் திறந்து பார்த்து சிரித்தான். அவள் கருச் சுமக்காத வயிற்றில், தாய்ப்பாசம் ஊற்றெடுத்து பால்வார்த்தது. அவள் இதயம் லேசாகி அவள் அந்த பெருமகிழ்ச்சியில் திளைத்துப் போனாள்.

பாதிரியார் உள்ளே வந்தார். மணிமேகலை அம்மாளும் வந்தாள்.

“ஃபாதர் சொன்னாருங்க… நீங்க என் பேரக்குழந்தைய தத்து எடுக்க ஆசப்படறதா சொன்னாருங்க…. என் வாழ்க்கையில எனக்கு இருக்குற ஒரே பிடிப்பு இந்த குழந்தை தானுங்க… இருந்தாலும், அதோட நல்ல எதிர்காலத்த கருத்துல வச்சு, நான் இந்தக் குழந்தைய உங்களுக்கு கொடுக்குறேங்க… நான் ஒரு ஜீவன் இருக்குறத இந்த குழந்தைக்கு தெரியவேணாம்ங்க… நீங்களே அவன கண்ணும் கருத்துமா பார்த்துகிட்டா சரிதானுங்க…” அவள் சொன்னாள். அவள் கண்களில் தண்ணீர் வழிந்தோடியது.

வெற்றிச் செல்வனும் சித்ராவும் அடைந்த மகிழ்ச்சி சொல்லில் அடங்காதது. அவர்கள் அந்த இல்லத்தை விட்டு திரும்பிச் சென்ற போது குழந்தையுடன் தான் சென்றனர்.

வெற்றிச் செல்வன் ஜேம்ஸின் வீட்டை அடைந்தான். சித்ரா சொன்னாள்,

“வெற்றி… நீ குழந்தையோட இங்கயே இரு… நான் போய் ஆலம் கரைச்சு கொண்டு வர்றேன்…. குழந்தைக்கு ஆரத்தி எடுத்து தான் உள்ள கூப்பிடணும்…”

“சரி… சித்தும்மா…” வெற்றி குழந்தையுடன் வெளியே நின்றிருக்க, சித்ரா உள்ளே சென்று ஆரத்திக்காக ஆலம் கரைத்து வந்தாள்.

குழந்தையை உள்ளே கொண்டு சென்று கட்டிலில் படுக்க வைத்தான்.

“சித்தும்மா… இந்த குழந்தைக்கு ஒரு நல்ல பேர் வைக்கணும்….” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.

பிறகு அவனே, “அகிலன்” என்று சொன்னான்.

“அகிலன்…. நல்ல பேர் தான் வெற்றி…” சித்ரா சொன்னாள்.

“இந்த பேர் தான் ஜேம்ஸுக்கு ரொம்ப பிடிக்கும்… அவனுக்கு அகிலன்ங்கற ஒரு எழுத்தாளரோட புஸ்தகம் தான் ரொம்ப பிடிக்கும். அந்த எழுத்தாளரோட பேரும் அவனுக்கு ரொம்ப பிடிக்கும். அவன் அடிக்கடி சொல்வான். அகிலன் அப்படினா, இந்த உலகத்துக்கே சொந்தமானவன், இல்ல இந்த உலகத்தையே சொந்தமாக்கியவன்னு அர்த்தம்… தன்னைப் போல அநாதையால நினச்சும் பார்க்க முடியாத பேரு அது அப்படினு. அதனால தான் சொல்றேன் சித்தும்மா… இந்த குழந்தைக்கு அகிலன்னு பேர் வைக்கலாம்…” வெற்றிச் செல்வன் கண்ணீரோடு சொன்னான்.

“அகிலன்… அகிலன்.. அகிலன்…” சித்ரா பலமுறை சொன்னாள். அவளுக்கும் கண்களில் நீர்த்துளிர்த்தது.

(தொடரும்…)

கருத்துக்களைத் தெரிவிக்க: radharajesh18@gmail.com