நீயின்றி நானில்லை – பகுதி – 31

சித்ரா இறந்துவிட்டாள் என்ற செய்தி எட்வர்டுக்கு அதிர்ச்சியைத் தந்தது. அவன் சித்ராவைப் பற்றி ஜேம்ஸிடத்திலிருந்து கேள்விப்பட்டிருக்கிறான். அவளுடைய தாயுள்ளம் பற்றியும், அவள் வெற்றிச் செல்வனுக்கும் அவனுக்கும் தந்த ஆதரவு பற்றியும் எட்வர்ட் ஒரு நொடி நினைத்துப் பார்த்தான். அவன் கண்கள் பனித்தன.

“எட்… என்னாச்சு…?” வெற்றிச் செல்வன் கேட்டான்.

“இல்ல வெற்றி… ஒண்ணுமில்ல… என்னோட அம்மாவ பத்தி நினச்சு பார்த்தேன்…. நான் எப்பவோ சின்ன வயசா இருந்த போது அவங்க இறந்துட்டாங்க… நான் இப்ப ஒரு அநாதை தான் வெற்றி…” எட்வர்ட் சொல்லிவிட்டு வெற்றிச் செல்வனின் முகத்தை கூர்ந்து நோக்கினான்.

அதில் வலியின் ரேகைகள் படர்ந்திருந்தன. “அநாதை” என்ற சொல் அவனுக்கு கண்டிப்பாக ஜேம்ஸை நினைவுபடுத்தியிருக்க வேண்டும். அவன் காதல் வலியில் தவித்ததை எட்வர்ட் பார்த்தான்.

ஜேம்ஸுக்கு சொல்லிவிடலாமா என்று எட்வர்ட் குழம்பினான். ஆனால், எதையும் பொறுத்திருந்து செய்ய வேண்டும். வெற்றிச் செல்வன் இன்னும் ஜேம்ஸை எந்த அளவுக்கு தன் மனதில் நிறுத்தியுள்ளான் என்பதை கண்டறிந்த பின்னரே, ஜேம்ஸுக்கு சொல்லலாமா அல்லது வேண்டாமா என்று முடிவு செய்ய வேண்டும் என தனக்குள் உறுதி செய்து கொண்டான்.

இன்னும் சிறிது நேரம் வெற்றிச் செல்வனும் எட்வர்டும் பேசிக் கொண்டிருந்தனர். அகிலன் எட்வர்டின் மேல் ஏறி இறங்கி விளையாடினான். எட்வர்டின் உயிர் உவந்தது. அவன் இந்தக் குழந்தையை மிகவும் விரும்பினான். கொஞ்சநேரத்தில் எட்வர்டின் மடியிலேயே அகிலன் உறங்கிப் போனான். எட்வர்ட் கிளம்பும் நேரம் வந்தது. அகிலனை அள்ளிச் சென்று படுக்கையில் போட்டுவிட்டு கிளம்பினான்.

”சேகர்… குழந்தைய பாத்துக்க… நான் சார கொண்டு போய் கஸ்ட் லாஞ்சில் விட்டுட்டு வர்றேன்….” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.

இருவரும் கஸ்ட் லாஞ்சை அடைந்ததும் வெற்றிச் செல்வன் விடை பெறத் தயாரானான்.

“தாங்க்ஸ் ஃபார் த நைஸ் டின்னர் வெற்றி… எனக்கு உங்க குடும்பத்த விட்டுட்டு வர்றதுக்கே மனசில்ல. உங்க சைல்ட் அகிலன், அவன எனக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு… அடிக்கடி உங்க வீட்டுக்கு வந்து அவனோட விளையாட நீங்க என்ன பர்மிட் பண்ணனும்..” எட்வர்ட் சொன்னான்.

“எட்… நீங்க இப்படியெல்லாம் கேட்கவே கூடாது… அது உங்க வீடு மாதிரி… நீங்க எப்பவேணும்னாலும் வரலாம். உங்கள மாதிரி விருந்தாளிங்க வர்ற நாங்க குடுத்து வச்சிருக்கணும்… என் பையனுக்கும் உங்கள ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு. அதனால தான் அவன் உங்க கூட சீக்கிரமா ஒட்டிக்கிட்டான்…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.

“வெற்றி, இந்தியர்கள் விருந்தோம்பலுக்கு பெயர்பெற்றவர்களுன்னு கேள்விப்பட்டிருக்கேன்… இன்னைக்கு அத நான் நேர்லயே தெரிஞ்சிகிட்டேன். உங்களோட அந்த சின்ன குழந்தைக்கு கூட விருந்தோம்பல் ரத்தத்துலயே ஊறிப் போயிருக்கு… எனக்கு ஒரே மலைப்பா இருக்கு இந்த நாட்ட நினச்சு…” எட்வர்ட் சிலிர்ப்புடன் சொன்னான்.

“இன்னும் நிறைய இருக்கு எட்வர்ட்… நீங்க போகப் போக தெரிஞ்சிப்பீங்க…” வெற்றிச் செல்வன் சொல்லிவிட்டு விடை பெற்றுச் சென்றான்.

அடுத்த நாள் முதல் அவர்கள் சேர்ந்து ஆராய்ச்சியில் ஈடுபட்டனர். ஒவ்வொரு விஷயத்திலும், எட்வர்டின் அறிவை நினைத்து வெற்றி திகைப்பதுண்டு. அதே சமயம், வெற்றியின் திறமையை எட்வர்டும் பாராட்டாமலில்லை. இருவரின் கைவண்ணத்தில் அந்த ஆராய்ச்சி மிகச் சிறப்பாய் நடந்தது. எட்வர்டும் வெற்றியும் கடந்த ஒரு வாரத்தில் நன்றாய் நெருங்கிப் பழகிவிட்டனர். வெற்றிச் செல்வனுக்கு எட்வர்டின் மீது ஒரு சகோதர பாசம் உண்டாகிவிட்டது. எட்வர்டும் அவ்வாறே…

எட்வர்ட் ஒவ்வொரு நாள் மாலையும் வெற்றிச் செல்வனின் வீட்டிற்கு வருவான். அகிலனுடன் சலிக்காமல் விளையாடி மகிழ்வான். சிலசமயம் அகிலனின் அழகிய மழலை மொழி கேட்டு மெய்மறந்து போவான். சில சமயம் அவன் பிள்ளை விளையாட்டுகளில் தன்னையே மறந்துவிடுவான். ஒவ்வொரு நாளும் விதவிதமான இந்திய உணவு வகைகளை வெற்றிச் செல்வனின் வீட்டில் உண்டு மகிழ்ந்தான். அகிலன் தூங்கும் வரை அங்கேயே தான் இருப்பான். அதன் பின்னர், வெற்றியும் எட்வர்டும் சிறிது நேரம் தங்களுடைய ஆராய்ச்சி பற்றியும், சொந்த வாழ்க்கை பற்றியும் பேசிக்கொண்டிருப்பதும் உண்டு. வெற்றிச் செல்வனிடம் தன்னுடைய காதல் விளையாட்டுகளை எல்லாம் எட்வர்ட் பகிர்ந்து கொள்வதுண்டு. வெற்றிச் செல்வனுக்கு மேலை நாட்டின் கலாச்சாரம் பற்றி நன்கு தெரியுமாதலால் அதைப் பற்றி அவன் பெரியதாய் எடுத்துக் கொள்ளவில்லை.

ஆனால், அதன் உள்ளத்தில் தீராமல் எரிந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு தீயை, பொங்கிக் கொண்டிருக்கும் ஒரு சோகப் பெருங்கடலை, யாரிடத்திலாவது பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டுமென்று வெற்றி தவியாய்த் தவித்தான். எட்வர்டுடன் பேசும் போது சில முறை தன்னை மறந்து சொல்லிவிட வாயெடுப்பான். ஆனால், அவனை ஏதோ ஒன்று வந்து தடுத்துவிடும்.

எட்வர்ட் தன் வீட்டிற்கு சென்ற பிறகு, அகிலன் உறங்குவதை உறுதி செய்து கொண்டு, சேகரை அகிலனுக்குத் துணையாக படுக்கச் சொல்லிவிட்டு, தன் அறைக்கு சென்று விடுவான் வெற்றிச் செல்வன். அவன் அறையில், அவன் படுக்கையில் சென்று விழுந்த அவனுக்கு, பழைய நினைவுகள் எழுந்தன. தன் படுக்கைக்கு அருகில் இருக்கும் மேசையின் அறையில் இருந்து ஒரு புகைப்படத்தை எடுத்தான். அது வெற்றியும், ஜேம்ஸும் சேர்ந்து எடுத்துக் கொண்ட புகைப்படம். அதைப் பார்த்த மாத்திரத்தில் அவன் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வழிந்தது.

“ஜேம்ஸ்… நீ எங்க இருக்க ஜேம்ஸ்… என்ன இன்னும் எத்தன நாள் இப்படி அழ வைக்கப் போற… என் வாழ்க்க முழுக்க நீ வரவே மாட்டியா…?” அவனுக்குள் எழுந்த அந்த சோகம் புதைந்த கேள்விகள் இன்று நேற்று வந்தவை அல்ல. ஐந்து ஆண்டுகளாக வந்தவை. வெற்றிச் செல்வன் இரவின் தூக்கத்தை தொலைத்துவிட்டு ஏதோ நினைவுகளில் மூழ்கியிருந்தான். விடியும் வேளை தானாகவே தூங்கிப் போனான்.

மறுநாள் மாலை எட்வர்ட் வழக்கம் போல் வெற்றிச் செல்வன் வீட்டிலிருந்து புறப்படும் சமயம், வெற்றிச் செல்வன் கேட்டான்.

“எட்… இன்னும் கொஞ்ச நேரம் இருக்கீங்களா… நான் உங்க கிட்ட கொஞ்சம் பேசணும்…”

எட்வர்ட் இசைந்தான். இருவரும் மொட்டை மாடிக்குச் சென்றனர். எட்வர்டின் இதயம் வேகவேகமாய்த் துடித்தது. இன்றைக்கு வெற்றி ஏதோ சில உண்மைகளை உரைக்கப் போவதாய் உணர்ந்தான்.

எட்வர்டும் வெற்றியும் அங்கு சென்று அமர்ந்த பிறகு, வெகுநேரம் வெற்றி எதுவும் பேசாமல் வானத்தையே பார்த்திருந்தான்.

“வெற்றி… இன்னும் உனக்கு டைம் வேணுமா… சொல்லணுமா வேணாமானு நீ யோசிக்க…?” எட்வர்ட் அக்கறையாய் கேட்டான்.

“இல்ல எட்… எனக்கு எப்படி ஆரம்பிக்கிறதுனு தெரியல…” வெற்றி தயங்கினான்.

“இப்ப நான் உன் கிட்ட ஒண்ணு கேக்கட்டுமா வெற்றி…?” எட்வர்ட் கேட்டான்.

“ஷ்யூர், கேளுங்க எட்…” வெற்றி சொன்னான்.

“உங்களுக்கு உண்மையிலேயே கல்யாணமாகி மனைவி இருந்தாங்களா…? ஏன்னா நான் எல்லாருடைய ஃபோட்டோவும் பாத்தேன்… ஆனா, அவங்க ஃபோட்டோவ பாக்கல… அதான் கேட்டேன்…” எட்வர்ட் நேருக்கு நேராய்க் கேட்டான்.

“மை காட்… எட்… நீங்க என் வேலைய சுலபமாக்கிட்டீங்க… இப்ப நீங்க கேட்ட இந்த கேள்விக்கான பதில் தான் நான் உங்க கிட்ட பேச நினைச்ச அந்த விஷயம்…” வெற்றி சொன்னான்.

“அப்ப சொல்லு வெற்றி…” எட்வர்ட் சொன்னான்.

”எட்…. இப்ப நான் சொல்லப்போகும் விஷயங்கள், என்னோட வாழ்க்கையோட மிகப்பெரிய ரகசியங்கள்… இத என்ன தவிர, எங்க அம்மா சித்ராவுக்கு மட்டும் தான் தெரியும். அவங்களும் இப்ப உயிரோட இல்ல… அதுக்கு அப்புறம் உங்களுக்கு மட்டும் தான் இப்ப சொல்றேன்… உங்க கிட்ட ஏன் சொல்றேனு நீங்க நினைக்கலாம்… அதுக்கு காரணம், நீங்க பொறந்து வளர்ந்த அந்த கல்ச்சர்ல இந்த விஷயங்கள பெரிசா எடுத்துக்க மாட்டாங்க அப்படிங்கறதால தான்…” வெற்றி சொன்னான்.

எட்வர்டிடம், தனக்கும் ஜேம்ஸுக்கும் பழக்கமானது பற்றியும், அதற்குபிறகு அவனை காதலித்து அவனை சம்மதிக்க செய்து அவனோடு சேர்ந்து வாழ இருந்த சமயத்தில் ஏற்பட்ட பிரிவு பற்றியும் சொன்னான் வெற்றி. இவையாவும் நாம் அறிந்தவை ஆதலால், அதற்கு பின் நடந்தவற்றைப் பற்றி வெற்றிச் செல்வன் சொன்னவற்றை நாம் அறிவோம்.

மேலும், வெற்றி சொன்னவை:

ஜேம்ஸ் தன் வாழ்க்கையை விட்டு சென்ற பின் வெற்றியும் சித்ராவும் அவர்கள் வீட்டை விட்டு வெளியே வந்து தனியே, ஜேம்ஸின் அப்பார்ட்மெண்டில் வசிக்கத் துவங்கினர். வெற்றியின் குடும்பத்தார் எவ்வளவோ முறை வந்து அழைத்தும் இருவரும் அங்கு செல்ல மறுத்துவிட்டனர். மேலும், சட்டப்படி தனக்கும் அவர்களுக்கும் எந்த தொடர்பும் இல்லையென்று வெற்றிச் செல்வனும் சித்ராவும், விடுதலை பத்திரம் எழுதி அனுப்பிவிட்டனர்.

வெற்றிச் செல்வன் ஒரு பைத்தியக்காரனைப் போன்று சுற்றித்திரிந்தான். சித்ராவுக்கு என்ன செய்வது என்றே தெரியவில்லை. அவளுக்கு யார் யார் மீதோ ஆத்திரம் வந்தது. ஜேம்ஸின் ரத்தம் தோய்ந்த அந்த துணியைப் பார்த்தாலே வெற்றிச் செல்வன் தேம்பி தேம்பி அழுவான். எனினும் சித்ராவால் ஏதும் செய்ய இயலவில்லை. இப்படியே ஓராண்டு கழிந்தது. வெற்றிச் செல்வன் ஓரளவுக்கு சோகத்திலிருந்து வெளிவந்திருந்தான். ஆனால், ஜேம்ஸை துளியும் மறந்தானில்லை. இப்படியிருக்கையில், ஒரு நாள், அப்பார்ட்மெண்டின் அழைப்பு மணி ஒலித்தது. மாலை நேரமாகையால் சித்ரா, வெற்றிச் செல்வன் இருவருமே அங்கு இருந்தனர். சித்ரா ஓடிவந்து கதவைத் திறந்தாள். அங்கு வெள்ளுடையில் ஒரு பாதிரியார் நின்றிருந்தார்.

“மன்னிக்கனும், நான் ஜேம்ஸ் அப்படிங்கறவர தேடி வந்தேன்… தப்பான வீட்ல மணியடிச்சுட்டேனு நினைக்கிறேன்… சாரி ஃபார் த டிஸ்டர்பன்ஸ்…” பாதிரியார் சொன்னார்.

“இல்ல ஃபாதர்… நீங்க சரியான வீட்டுக்கு தான் வந்திருக்கீங்க… இது ஜேம்ஸோட வீடு தான்… உள்ள வாங்க ப்ளீஸ்…” சித்ரா அவரை உள்ளே அழைத்தார்.

அவர் குழம்பிப் போய் உள்ளே வந்தார். அவரை கூடத்தில் அமரச் செய்தாள். வெற்றிச் செல்வன் படுக்கையறையிலிருந்து வெளியே வந்திருந்தான்.

“ஹலோ ஃபாதர்… நான் வெற்றிச் செல்வன்… ஜேம்ஸோட க்ளோஸ் ஃப்ரெண்ட்… நீங்க…?” வெற்றிச் செல்வன் இழுத்தான்.

“என் பேர் ஜேக்கப்… ஜேம்ஸோட கார்டியன்… அவன சின்ன வயசுல இருந்து வளர்த்த அந்த இல்லத்தோட இயக்குனர் நான் தான்…” ஜேக்கப் பாதிரியார் சொன்னார்.

வெற்றிச் செல்வன் எழுந்து நின்றான்.

“ஃபாதர்… உங்கள பத்தி ஜேம்ஸ் நிறைய சொல்லிருக்கார்…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்ன மாத்திரத்தில் அவன் கண்களில் நீர் திரண்டு வழிந்தது.

“மிஸ்டர்.வெற்றி, நீங்க ஏன் அழறீங்க…? ஜேம்ஸுக்கு என்னாச்சு…?” ஜேக்கப் பாதிரியார் பதற்றத்துடன் கேட்டார்.

வெற்றிச் செல்வனும், சித்ராவும் சேர்ந்து நடந்தவற்றி ஓரளவிற்கு சொல்லி முடித்தனர்.

“ஜீஸஸ்… கர்த்தரோட அருளால ஜேம்ஸூக்கு எதுவுமாகியிருக்காது… நீங்க பயப்படாதீங்க… அவன் எனக்கு சத்தியம் செஞ்சு கொடுத்திருக்கான். அவன் உயிர அவனே போக்கிக்க மாட்டான்… எனக்கு அது உறுதியா தெரியும்…” ஜேக்கப் பாதிரியார் சொன்னார்.

“எனக்கும் அது தெரியும் ஃபாதர்… அவன் உங்க கிட்ட செஞ்சு கொடுத்த சத்தியத்த பத்தி அடிக்கடி சொல்லுவான். அத தன்னால மீற முடியாதுண்ணும் சொல்லுவான்… அந்த ஒரு காரணத்துக்காகத் தான் நான் என் மனசளவுல, ஜேம்ஸ் எங்கயோ இருக்கான்ங்ற ஒரு நம்பிக்கையில இருந்துட்டு இருக்கேன்…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.

வெற்றிச் செல்வன், ஜேம்ஸை நினைத்து படும் அவஸ்தைகளைப் பற்றி சித்ரா ஜேக்கப் பாதிரியாரிடம் விளக்கமாக எடுத்துச் சொன்னாள்.

“மிஸ்டர்.வெற்றிச் செல்வன், இந்த உலகத்துல எல்லாமே இறைவனோட சித்தப்படி தான் நடக்கும். உங்க அன்பு தூய்மையானதா இருந்தா, இறைவன் அந்த அன்புக்கு உரியவங்களை கட்டாயம் சேர்த்து வைப்பார். என்ன பொறுத்த வரைக்கும் நாம எல்லாருமே இறைவனோட குழந்தைங்க தான். அதுல அவங்களோட குணங்கள் மாறுதே ஒழிய, யாருக்கும் தீங்கு நினைக்காத எந்த மனிதனையும் அவர் வெறுப்பதே இல்ல… எத்துணையோ பாதிரியாருங்க, உங்கள மாதிரி ஓரின ஈர்ப்பு இருக்குறவங்கள இறைவன் தண்டிப்பாருன்னு சொல்லலாம். ஆனா, என்னைப் பொறுத்தவரை அந்த கருத்து தப்புனு தான் சொல்லுவேன். ஜேம்ஸ் பிறந்த நாளிலிருந்தே ரொம்ப கஷ்டப்பட்டு தான் வளர்ந்தான். அவன் வாழ்க்கையில அவன் சந்திச்ச மனுஷங்களும் அவனுக்கு கஷ்டத்த தான் கொடுத்தாங்க. ஆனா, அவன் உங்க கைக்கு வந்து சேர்ந்தது அவன் செய்த அதிர்ஷ்டம். இப்ப அதுல ஒரு சிக்கல் ஏற்பட்டிருக்கு. பரவாயில்ல.. இது நிரந்தரமா இல்லாம போகலாம். அதனால அத நினச்சு நீங்க வருத்தப்பட்டு இப்படி உங்களையே அழிச்சுக்க கூடாது. நான் ஒரு கருத்து சொல்றேன். நீங்க எங்க ஹோமுக்கு அடிக்கடி வந்துட்டு போங்க… ஒரு காலத்துல உங்க ஜேம்ஸ் அங்க வளர்ந்திருக்கான். அவன் அந்த ஹோமுக்கு எவ்ளவோ செஞ்சிருக்கான். நீங்களும் உங்களால முடிஞ்ச சேவைய செய்யுங்க… ஆதரவில்லாதவங்களுக்கு நீங்க செய்யுற சேவை உங்களுக்கு ஒரு ஆறுதலா இருக்கும்…” ஜேக்கப் பாதிரியார் அறிவுரை தந்தார்.

சித்ரா, வெற்றிச் செல்வன் இருவருமே அந்த இல்லத்துக்கு அடிக்கடி வருவதாக இசைவு தெரிவித்தனர்.

சொன்னதோடன்றி, இருவரும் அடிக்கடி சென்றனர். வெற்றிச் செல்வனைப் பொறுத்தவரை, ஜேம்ஸ் வாழ்ந்திருந்த அந்த இடத்தில் அவனுக்கு சொல்லொணா மன அமைதி கிடைத்தது. ஜேம்ஸ் பயன்படுத்திய சில பொருட்களைக் கூட அவன் பார்த்தான். அவன் எழுதிய நோட்டுப் புத்தகங்களை பாதிரியார் அவனுக்குக் காண்பித்தார். அவன் அதைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் கண்ணீர் வடிப்பான். ஆறேழு மாதங்களாக அவனும் சித்ராவும் அந்த இல்லத்துக்கு நேரம் கிடைக்கும் போதெல்லாம் சென்று வந்தார்கள். அவர்களால் இயன்ற தொண்டுகளைச் செய்தும் வந்தார்கள்.

ஜேக்கப் பாதிரியார் அவர்களின் சேவையை வெகுவாக பாராட்டினார். அவர்களுக்கு வேண்டிய உதவிகளையும் ஆறுதலையும் அவர் தந்தார்.

ஒரு நாள் வெற்றிச் செல்வன் அலுவலகத்தில் பணியிலிருந்த போது, ஜேக்கப் பாதிரியாரிடம் இருந்து தொலைபேசி அழைப்பு வந்தது. பொதுவாக பாதிரியார் இது போன்ற சமயத்தில் தொலைபேசியில் அழைக்க மாட்டார். அதனால், வெற்றி என்னவோ ஏதோ என்ற சந்தேகத்துடன் அந்த அழைப்பை ஏற்றான்.

“வெற்றி, நான் ஜேக்கப் பேசுறேன்..”

“சொல்லுங்க ஃபாதர்…”

“இன்னைக்கு சாயங்காலம் நீங்க ஆஃபிஸ் முடிச்சவுடனே, சித்ராவ கூப்பிட்டுக்கிட்டு ஹோமுக்கு வந்து போக முடியுமா…? ஒரு முக்கியமன விஷயம்… நாம இப்ப ஃபோன்ல பேச முடியாது…”

“ஷ்யூர் ஃபாதர்… ஷார்ப்பா 7 மணிக்கு அங்க இருப்போம் நாங்க…”

“தாங்க்யூ வெற்றி…”

“தாங்க்ஸ் ஃபாதர்…”

”காட் ப்ளஸ் யூ மை டியர் சன்…”

ஜேக்கப் பாதிரியார் இணைப்பத் துண்டித்தார்.

தன்னை எதற்காக அவர் அழைத்திருக்க கூடும் என வெற்றிச் செல்வன் குழம்பினான். மாலை வருவதற்காய் காத்திருந்தான். அவன் வாழ்க்கையில் பெரும் மாறுதலை ஏற்படுத்தப் போகும் ஒரு நிகழ்ச்சி அன்று மாலை நடக்கப் போவதை அவன் அறிந்திருக்கவில்லை…

(தொடரும்…)

கருத்துக்களைத் தெரிவிக்க: radharajesh18@gmail.com