நீயின்றி நானில்லை – பகுதி – 27

ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு பிறகு –

அமெரிக்காவின் மன்ஹாட்டன் நகரத்தின் நடுவில் அமைந்திருந்த அட்லாண்டிஸ் ப்ரீஸ் எனும் ஐந்து நட்சத்திர விடுதியின் 30 மாடிக் கட்டிடத்தின் 20வது மாடியில், அறை எண் 20-12ல் நாம் நுழைய வேண்டும். கொஞ்சம் கண்கூசச்செய்யும் நியான் விளக்குகள் பிரகாசமாய் எரிந்து கொண்டிருக்கும் தாழ்வாரத்தில் இருந்து நாம் அறைக்குள் திடுமென நுழையும் போது, கும்மிருட்டாய் இருக்கும். இரண்டு நிமிடங்களில் கண்கள் இருளுக்கு பழகிப் போனதும், நாம் நன்றாய்ப் பார்க்க வேண்டும். அறையின் கூடத்தில் நாம் இப்போது இருக்கிறோம். அங்கு யாரும் இருப்பதாய் தெரியவில்லை. பின்னர், படுக்கையறைக்குள் நுழைந்து காண்கிறோம்… அங்கே, கட்டிலில் அழகிய யுவதி ஒருத்தி, உடலில் ஆடைகளேதுமின்றி துயில் கொண்டிருந்தாள். அவள் உடலை அணைத்தவாறு, அழகிய அமெரிக்க வெள்ளை இளைஞன் ஒருவன் படுத்திருந்தான்.

அந்தப் பெண்ணின் அழகு உடல்கூறுகள் எல்லாம் சிவந்து போய், நிறைய பயன்படுத்தப்பட்டனவாக காணப்பட்டன. அவள் நிச்சயம், நன்றாய் புணரப்பட்டிருக்கிறாள். அந்த ஆடவன் ஒரு புணர்ச்சியிலக்கண பெருந்தகையாளனாய் இருக்க வேண்டும். அவர்கள் இருவரும் உறங்கிக் கொண்டிருக்கும் அழகு, அவர்கள் காதலர்கள் என காட்டியது.

அட, இது என்ன திடீர் ஒளி…? அந்த ஆடவனின் அருகில் கிடந்த கைபேசி ஒளிர்ந்தது. மெதுவாக சிணுங்கியது. இப்போது இரைச்சலாக ஒலித்தது. அவன் தூக்கம் மெல்ல மெல்ல கலைந்தது. அவன் உச்சு கொட்டிக் கொண்டே, அதை எடுத்துப் பார்த்தான்.

“ஜேம்ஸ் காலிங்….” என்று வந்தது.

அவன் அந்த கைபேசியின் பச்சை பொத்தானை அழுத்திவிட்டு அதைத் தன் காதில் வைத்தான்.

“ஹாய்… ஜேம்ஸ்…”

“எட்வர்ட்….. மை காட்… நீ எங்க இருக்க மேன்…?”

“கஸ் பண்ணு….”

“ஷிட்… சொல்லப்போறயா இல்லயா… நான் ராத்திரி எல்லாம் பயந்து போயிட்டேன்… இங்க வந்தும் ஆரம்பிச்சுட்டியா…?”

“ஜேம்ஸ்… ஹனி… உன் ரூமுக்கு பக்கத்து ரூம் தான்… 20-12…”

“மை குட்னஸ்… பக்கத்துல தான் இருக்கியா… சரி சரி…. நான் வரலாமா…? இல்ல நீ வர்றியா…?”

“நோ…நோ… நீ வந்துடாத… நானே வர்றேன்… ஆனா காலைல வர்றேன்…”

“எட்வர்ட்… உன் பக்கத்துல கடிகாரம் இருந்தா பாரு… மணி இப்ப 9…”

“வாட்… ஒன்பதா….?”

“யெஸ்… ராத்திரி எப்ப தூங்குன….?”

“எங்க தூங்குறது… இப்ப தான் கொஞ்ச முன்னாடி தூங்குனேனு நினைக்கிறேன்…”

“சரி… சரி… எப்ப வருவ…?”

“நமக்கு எத்தனை மணிக்கு மீட்டிங் ஜேம்ஸ்….?”

“மீட்டிங் மத்தியானம் 3 மணிக்கு தான்… ஆனா நான் இங்க போர் அடிச்சிகிட்டு இருக்கேன் இல்ல… ப்ளீஸ்டா… வந்துடு….”

“ஜேம்ஸ்… ஹனி… கொஞ்சம் இரு… இவ எழுந்துடுவா இப்ப…. இன்னும் ஒரே ஒரு முறை… அப்புறம் வந்துடுறேன்….”

“இன்னும் ஒரு முறையா…? எட்வர்ட்…. ஏற்கனவே எத்தனை முறை ஆச்சு…?”

“ஜஸ்ட் 5 டைம்ஸ்….” எட்வர்ட் இணைப்பை துண்டித்தான்.

கொஞ்ச நேரத்தில் அவனுக்கு குறுந்தகவல் ஒன்று வந்தது.

“ஜேம்ஸ்…” அவன் மனதிற்குள் சொல்லிக்கொண்டே, புன்னகையுடன் அதை படித்தான். ஜேம்ஸிடமிருந்து தான் வந்திருந்தது.

“எட்வர்ட்…. பாவம்டா அந்த பொண்ணு… கொஞ்சம் கருணை காட்டு அவள் மேல… அப்படியே என் மேலயும் தான்… நான் இங்க தனியா இருக்கேன் இல்ல… வந்துடு கண்ணா…”

எட்வர்டுக்கு சிரிப்பு பீறிட்டுக் கொண்டு வந்தது. எழுந்து மெதுவாக தன் உள்ளாடையை தேடினான். பின்னர் தன் ஆடைகள் ஒவ்வொன்றாய் தேடி அணிந்து கொண்டு, அந்த பெண்ணை உலுக்கி எழுப்பினான்.

“ஜெனிஃபர்… நான் இப்ப கிளம்புறேன்..” எட்வர்ட் சொன்னான்.

“சரி… பாக்கலாம்… தாங்க்ஸ் எட்….” ஜெனிஃபர் தூக்க கலக்கத்தில் சொன்னாள்.

நாம் இப்போது எட்வர்ட் செல்வதற்கு முன்னால், பக்கத்து அறைக்குள் சென்று பார்ப்போம். அங்கு ஜேம்ஸ் என்ற பெயரில் எட்வர்ட்டுக்கு அழைப்பு விடுத்ததும், தகவல் அனுப்பியதும், நம்முடைய ஜேம்ஸ் தான். அவனை நாம் இப்போது 5 ஆண்டுகள் கழித்து பார்க்க போகிறோம்…

ஜேம்ஸ்… முப்பது வயதுகளை கடந்தும் நம் ஜேம்ஸ், அப்போது நாம் பார்த்த அதே ஜேம்ஸைப் போல அப்படியே இருந்தான். பெரிய அளவில் உருவ மாற்றம் இல்லை… அவன் முகம் கொஞ்சம் வெளுத்தாற் போலிருந்தது. அவன் உதடுகள் இன்னும் சிவந்து போய் இருந்தன. அவன் கண்களில் ஒளியில்லை… எதோ ஒரு பெருஞ்சோகம் அவனுள் குடிகொண்டிருந்தது. அது என்னவேன்று நமக்குத்தான் ஏற்கனவே தெரியுமே….!

அவன் இப்போது இருக்கும் மனநிலை என்ன…? அவன் வாழ்க்கையில் என்னென்ன மாற்றங்கள் வந்திருக்குமோ எதுவும் நாமறியோம். அவன் தன் காதலன், வாழ்க்கை துணைவன், வெற்றிச் செல்வனை பிரிந்து வந்து ஐந்து ஆண்டுகள் கழிந்த நிலையில், இப்போது அவன் எப்படி இருக்கிறான் என நாம் அறிந்திருக்கவில்லை.

ஜேம்ஸின் அறைக்கதவு தட்டப்பட்டது. அவன் எழுந்து சென்று கதவைத் திறந்தான். எட்வர்ட் நின்றிருந்தான். நாம் இப்போது தான் எட்வர்டை நன்றாய் பார்க்கிறோம். நீலநிற கண்கள், செதுக்கிய முகம், சிவந்த உதடுகள், கட்டமைந்த உடல், ஆணழகின் பொக்கிஷம். சுமார் 26 வயதினனைப் போல காட்சியளித்தாலும், ஜேம்ஸை விடவும் ஓராண்டு பெரியவன். புன்னகை அரசன். முத்துப் பற்களுடன் அவன் புன்னகையில், விழாத பெண்களே இல்லை. ப்ளேபாய் என அவனை சொல்லும் அளவிற்கு பல பெண்களுடன் பழகுவான். எப்படிப்பட்ட பேரழகியையும் எளிதில் படுக்கைக்கு அழைத்து வந்துவிடுவான். மேற்கின் கலாச்சாரங்களில் ஊறிப்போன சராசரி அமெரிக்க இளைஞன். ஜேம்ஸைப் பார்த்து சிரித்தான்.

“எட்வர்ட்….” ஜேம்ஸ் அவனை அணைத்துக் கொண்டான்.

“ஜேம்ஸ்… ஸ்வீட்டி….” எட்வர்ட் ஜேம்ஸின் இதழில் முத்தம் பதித்தான்.

“எட்… என்ன உன்னோட லிப்ஸ் கொஞ்சம் ஸ்வீட்டா இருக்கு….?” ஜேம்ஸ் கேட்டான்.

“அதுவா…. அந்த ஜெனிஃபரோட…….” அதற்கு மேல் அவன் ஜேம்ஸின் காதுகளில் ஏதோ சொன்னான்… நமக்கு அது என்னவென்று கேட்கவில்லை. ஆனால், ஜேம்ஸின் காதுமடல் முதல், கழுத்தின் மடிப்பு வரை சிவந்து போனதை நாம் காண்கிறோம்.

”சீச்சி….” ஜேம்ஸ் எட்வர்ட்டை மார்பில் மென்மையாக குத்தினான்.

“சரி… அதெல்லாம் போகட்டும்… இன்னைக்கு என்ன ஸ்பெஷல்….?” எட்வர்ட் கேட்டான்.

“மறந்துட்டியா எட்…?” ஜேம்ஸ் அவனை ஆழமாகப் பார்த்தான்.

“ஓ… எப்படி மறப்பேன் ஜேம்ஸ்….? என் அழகான, அன்பான, ஸ்வீட்டான, இந்த ஜேம்ஸ நான் சந்திச்ச நான்காவது வருஷம் இன்னைக்கு… சரியா…?” எட்வர்ட், ஜேம்ஸின் கன்னத்தை கிள்ளினான்.

“வாவ்… எட்… உனக்கு நல்லா ஞாபகம் இருக்கு…. எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷம்…” ஜேம்ஸ், எட்வர்ட்டின் கழுத்தைக் கட்டிக் கொண்டான்.

“எப்படி மறக்க முடியும் ஜேம்ஸ்…? நான் ஒரு அநாதை போல வாழ்ந்திட்டிருந்தேன்…. உன்னால தான என் வாழ்க்கை இன்னைக்கு சந்தோஷமா இருக்கு… அத எப்படி மறக்க முடியும்….?” எட்வர்ட் கொஞ்சம் தீவிரமான முகபாவத்துடன் கேட்டான்.

“எட்…. நான் பேச வேண்டியதையெல்லாம் நீ சொல்லிட்டிருக்கியே….? இந்த அநாதைக்கு எட்வர்ட்னு ஒரு அண்ணன் கிடச்ச நாள் இன்னைக்கு…” ஜேம்ஸின் கண்களில் இருந்து நீர் வழிந்தது. அவன் எட்வர்ட்டின் மார்பில் சாய்ந்து கொண்டு கண்ணீர் வடித்தான்.

“சேச்செ… லூசு.. எதுக்கு கண்ணீர்….? அழக்கூடாது… இந்த எட்வர்ட் கடைசி வரைக்கும் உன் கூடவே தான் இருப்பான்… உனக்கு பாதுகாப்பா… நீ என் தம்பி மட்டுமில்ல… என் குழந்தை…” எட்வர்டின் கண்களும் கசிந்தன.

“இந்த உலகத்துல யாராலயும் நம்மளோட அன்ப புரிஞ்சிக்க முடியாது எட்… யார் என்ன நினச்சாலும், என் வெற்றிச் செல்வனுக்கு அப்புறம், என் மனசுல நீங்காம இருக்குறது நீதான்…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.

“வெற்றிச் செல்வன்….. எனக்கு அவன் மேல பொறாமையா இருக்கு ஜேம்ஸ்… இந்த உலகத்துல காதல் இவ்ளோ பெருசா என்ன… எனக்கு ரொம்ப ஆச்சர்யமா இருக்கு… உன்னபோல பல இந்தியர்கள நான் பார்த்திருக்கேன்… காதல்.. காதல்னு காதலுக்காக உயிர விடறாங்க.. இல்லனா காதலோடவே கடைசிவரைக்கும் தனியா வாழறாங்க… இது ரொம்ப ஆச்சரியமா இருக்கு…” எட்வர்ட் சொன்னான்.

“சரி… ஆரம்பிச்சிட்டியா உன்னோட இந்திய சந்தேகத்த…. விடுப்பா… நாம இப்ப என்ன பண்ண போறோம்னு சொல்லு….” ஜேம்ஸ் கேட்டான்.

“என்ன கொஞ்சம் குளிக்க விடுறியா…? நான் இன்னும் குளிக்கல…. என் மேல எல்லாம் ஜெனிஃபர் வாசன அடிக்கல உனக்கு….?” எட்வர்ட் கிண்டலாய்க் கேட்டான்.

“ஓவ்…. சரி… சரி… போய் முதல்ல குளி….” ஜேம்ஸ் அவனை தள்ளிக் கொண்டு போய் குளியலறையில் நிறுத்திவிட்டு வந்தான்.

தன் சூட்கேஸை திறந்து அதிலிருந்த வெற்றிச்செல்வனின் படத்தை எடுத்தான். வெற்றிச் செல்வன் இன்பமான தருணத்தில் முகமலர்ச்சியோடு இருந்த போது எடுக்கப்பட்ட படம். அவன் புன்னகையின் பிரகாசம் தான் இத்துணை நாளும் ஜேம்ஸை வாழவைத்திருக்கும் ஒரு இயக்குவிசை. தன் விரலோடு இருந்த வெற்றியின் மோதிரத்தை தடவிப்பார்த்தான். அப்படியே உறைந்து போனான். எட்வர்ட் வந்து தண்ணீரை அவன் முகத்தில் தெளித்த போதுதான் இந்த உலகத்துக்கு வந்தான். திரும்பி எட்வர்ட்டைப் பார்த்தான். எட்வர்ட் குளித்துவிட்டு முழு நிர்வாணமாய் நின்றிருந்தான். அவனைப் பார்த்தவுடன் ஜேம்ஸ் புன்னகைத்தான்.

“என்ன திரும்பவும் வெற்றியா…?” எட்வர்ட் கேட்டான். அவன் கட்டிலில் விழுந்தான். அவன் உடல் முழுதும் ஈரமாய் இருந்தது. நீர்த்திவளைகள் எங்கும் உருண்டன. அவன் உடல் மென்மையாய், வழுவழுப்பாய் இருந்தது. அவன் ஆண்மை அமைதியாய் நீண்டு கவிழ்ந்து இருந்தது. ஜேம்ஸ் அதைப் பற்றியெல்லாம் துளியும் அலட்டிக் கொள்ளவில்லை. அவன் மனம் முழுக்க வெற்றிச் செல்வனிடம் ஈடுபட்டிருந்தது. எட்வர்ட் எப்போதும் இப்படித்தான் நடந்து கொள்வான். ஜேம்ஸ் மாத்திரமல்ல, வேறு யாரிருந்தாலும், அதைப் பற்றியெல்லாம் கவலைப் படமாட்டான். நிர்வாணமாய் தன் அழகையெல்லாம் வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டுவதில் அவனுக்கு அலாதி ப்ரியம்…

இருவரும் ஒரே கட்டிலில் ஒன்றாய்த்தான் படுப்பார்கள். ஆனால், இதுவரை இருவர் மனதிலும் சஞ்சலம் வந்ததில்லை. ஜேம்ஸின் உள்ளம் முழுவதும் வெற்றியின் காதலால் நிரம்பியிருந்தது. எட்வர்ட்டுக்கோ, விதவிதமான பெண்களை படுக்கைக்கு கொண்டுவருவதிலேயே விருப்பம். பல இரவுகள் அவன் இருக்க மாட்டான். ஜேம்ஸுக்கு தனியே படுத்துறங்குவது பழகிவிட்டது. எட்வர்ட்டும் ஜேம்ஸும் அமெரிக்காவின், மரைன் எக்ஸ்ப்ளோர் எனும் நிறுவனத்தில் வேலை பார்த்தனர். இருவரும், முக்கியமான ப்ராஜக்டுகளில் ஆராய்ச்சியாளர்களாக இருந்தனர். இன்று ஒரு கருத்தரங்கத்தில் கலந்து கொள்வதற்காக மன்ஹாட்டன் நகருக்கு வந்திருந்தனர். மற்றபடி இருவரும் ஒரே வீட்டில் ஒன்றாய் வசிப்பது, ஃப்ளோரிடா நகரில்.

என்றைக்காவது எட்வர்ட் எந்த பெண்ணுடனும் வெளியில் செல்லவில்லை என்றால், இருவரும் ஒன்றாய் இரவு உணவு அருந்திவிட்டு, படுக்கைக்கு செல்வார்கள். ஜேம்ஸ் எட்வர்ட்டின் மார்பில் படுத்துக் கொண்டு, தானும் வெற்றிச் செல்வனும் வாழ்ந்திருந்த வாழ்க்கையைப் பற்றி எல்லாம் சொல்வான். அவ்வாறு சொல்லும் போது துன்பம் தாங்காமல் அழுவான். எட்வர்ட்டும் ஜேம்ஸின் துன்பத்தை நினைத்து அழுவான். ஆனால், இருட்டில் அதை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளமாட்டான். அவனைப் பொறுத்தவரை, ஜேம்ஸ் தான் அவன் வாழ்க்கையின் மிக முக்கியமான நபர். அவர்கள் சந்தித்த பிறகு, இந்த நான்கு ஆண்டுகளில், அவர்கள் ஒருவரையொருவர் விட்டு பிரிந்து இருந்ததில்லை. ஜேம்ஸின் உள்ளத்தின் இருக்கும் ஆறாத வலிகளை எல்லாம் தன்னால் இயன்ற அளவுக்கு ஆற்றியிருப்பதில் அவன் பொழுதுகளை அவன் மகிழ்ச்சியுடன் கழித்தான். முடிந்த வரை ஜேம்ஸை மகிழ்ச்சியுடன் வைத்துக் கொண்டான். தன்னை ஒரு தந்தையாகவும், ஜேம்ஸை தன் மகனாகவும் அவன் அவ்வப்போது நினைத்துக் கொள்வான். ஒரு முறை ஜேம்ஸுக்கு கடுமையான காய்ச்சல் வந்த போது கூட, அவனுக்கு பல பணிவிடைகள் செய்து அவனை ஒரு பொக்கிஷமாக பொத்திப் பாதுகாத்தான். இந்த நிகழ்ச்சிகள் எல்லாம், ஜேம்ஸுக்கு எட்வர்டின் மேல் தீராத அன்பையும், மாறாத பாசத்தையும் ஏற்படுத்தியிருந்தது.

அவன் உள்ளம் ஒவ்வொரு விநாடியும், வெற்றிச் செல்வனிடத்தில் சென்று சேரவேண்டும் என துடித்தது. ஆனால், அவன் அவ்வாறு செய்யக் கூடாது என்பதில் உறுதியாய் இருந்தான். அவ்வப்போது வெற்றிச் செல்வனின் படத்தை எடுத்துவைத்துக் கொண்டு அவனுடன் பேசுவான். ஆரம்பத்தில் இவ்வாறு அவன் செய்வதை எட்வர்ட் விரும்பவில்லை. அவ்வாறு செய்வதால் அவன் மனநிலை பாதிக்கபடலாம் என பயந்தான். ஆனால், காலப்போக்கில், அவ்வாறு ஜேம்ஸ் செய்வது, அவனுக்கு மனநிம்மதியை தருவதை அவன் உணர்ந்து கொண்டு அதை ஏற்றுக் கொண்டான்.

மதிய நேரம் நெருங்கியது.

“எட்வர்ட்… நாம இப்ப கிளம்புனா சரியா இருக்கும்… மீட்டிங்க் நேரம் நெருங்கிடுச்சு…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.

“ஓகே… இப்ப கிளம்புறேன்…” எட்வர்ட் தன்னை அலங்கரித்துக் கொண்டான். இருவரும் கிளம்பிச் சென்றனர்.

“டைம் என்னாச்சு….?” எட்வர்ட் கேட்டான்.

“12.30…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்… அவன் மனதில் ஒரு திடீர் உணர்ச்சி… ”இப்ப இந்தியாவுல நேரம் நடுராத்திரி 12 சரியா இருக்கும்…. என் வெற்றிச் செல்வன் தூங்கிட்டு இருப்பான்…” ஜேம்ஸ் நினைத்தான்.

அவன் நினைத்தது சரிதான்.

இரவு நேரம் 12 மணியாகியிருந்தது விசாகபட்டினத்தில். அங்குதான் வெற்றிச் செல்வன் வாழ்கிறான். அவன் வாழ்விலும் என்ன மாற்றங்கள் ஏற்பட்டது என நாம் அறியோம்…. இன்று இரவு ஏனோ, மிகுந்த இடியும் மழையுமாக இருந்தது.

வெற்றிச் செல்வன் கட்டிலில் உறங்கிக் கொண்டிருந்தான். திடீரென பெருத்த இடியோசை கேட்டதும் அவன் உறக்கம் கலைந்தது.

“அப்பா… அப்பா… பயமா இருக்குப்பா….” ஒரு மூன்றுவயது சிறுவன் வெற்றிச் செல்வனின் அருகில் படுத்திருந்தவன், எழுந்து அமர்ந்து கொண்டு சொன்னான்.

“குட்டிப்பையன் பயப்படறீங்களா… நான் என்ன சொல்லியிருக்கேன்…? பயப்படக்கூடாது என்னா…? அப்பாவ கட்டிக்கிட்டு படுத்துக்கோங்க… என் செல்லம் இல்ல…” வெற்றிச் செல்வன் தன் மகனை ஆறுதல் படுத்தி அணைத்து படுத்துக் கொண்டான்….

(தொடரும்…)

கருத்துக்களைத் தெரிவிக்க: radharajesh18@gmail.com