நீயின்றி நானில்லை – பகுதி – 26

வெற்றிச் செல்வனுக்கு ஏதோ விபரீதம் நடப்பதாய் தெரிந்து போனது. அவன் மனசு ஒரு நிலையில் இல்லை. தன் வீட்டார் ஜேம்ஸோடு தொடர்பு கொள்ள மாட்டார்கள் என அவன் திடமாக நம்பினான். அதனால் தான் தைரியமாக அவன் விஷயத்தை பிரஸ்தாபித்துவிட்டு சென்றுவிட்டான். ஆனால், அவன் மங்களூரு செல்ல செல்ல அவனுக்குள் ஏதோ ஒரு சஞ்சலம் தொற்றிக் கொண்டது. அவன் தன் செல்போனைக் கொண்டு ஜேம்ஸுக்கு செய்த அழைப்புகள் எல்லாம் பதிலளிக்கப்படவில்லை. வெற்றிச் செல்வனின் மனம் பதைபதைத்தது. அவன் அங்கு சென்ற காரியத்தை முடிந்த வரை முடித்துக் கொண்டு, ஊர் திரும்பும் வழியில், சித்ரா அவனைத் தொடர்பு கொண்டாள்.

தான் வீட்டின் ஒரு அறையில் இரண்டு நாட்கள் அடைக்கப்பட்டு விட்டதாகவும், அதற்குள் ஏதேதோ நிகழ்ந்துவிட்டதாகவும் அவள் சொன்னாள். வெற்றிச் செல்வனுக்கு அதொன்றும் விளங்கவில்லை. அவன் வரும் வழியெங்கும் ஜேம்ஸ் பத்திரமாக இருக்க வேண்டும் என வேண்டிக்கொண்டே வந்தான். வந்திறங்கியதும், அவன் முதலில் சென்றது ஜேம்ஸின் வீட்டிற்கு. காவலாளி அவனிடத்தில் சாவியை நீட்டி, அன்றிரவு ஜேம்ஸ் சென்றதையும், அதன் பின்னர் திரும்பி வரவில்லையென்பதையும் சொன்னான். யாரோ ஒரு பெரியவரும் ஒரு அம்மாளும் வந்து சென்றதாகவும் சொன்னான். வெற்றிச் செல்வனுக்கு ஏற்பட்ட திடீர் சந்தேகத்தால், தன் பர்ஸில் இருந்த தன் தாய் தந்தையரின் புகைப்படத்தை காண்பித்தான். அவர்கள் வந்து சென்றதை உறுதி செய்து கொண்டான். அவன் உள்ளம் பயத்தால் அலறியது.

வேகவேகமாக வீட்டின் கதவுகளைத் திறந்து கொண்டு உள்ளே வந்தவனுக்கு அவன் கண்களில் முதலில் பட்டது இந்தக் கடிதம் தான். காற்றில் அலைபாய்ந்து கொண்டிருந்த அந்தக் கடிதத்தை அவன் கைகள் உதறலுடன் எடுத்தன. அதைப் படித்து முடித்தவுடன் வேரற்ற மரம்போல அவன் தரையில் சரிந்தான். அவன் முகத்தில் நீர்த்துளிகள் பட்டு அவன் மயக்கம் தெளிந்த போது, சித்ராவின் மடியில் அவன் கிடந்தான். அதே ஜேம்ஸ் வீட்டின் அதே கூடத்தில் இருந்தான். அவன் தலை சுற்றியது. தலை வலித்தது. சித்ராவைப் பார்த்தவுடன் அவன் கோவென அலறி அழுதான்.

“சித்தும்மா… எல்லாம் முடிஞ்சு போச்சு சித்தும்மா… எல்லாரும் சேந்து என் ஜேம்ஸ விரட்டிட்டாங்க… எல்லாம் முடிஞ்சு போச்சு….” வெற்றிச் செல்வன் அழுதான். அழுதான். அழுதான். அழுதான். அழுது கொண்டே இருந்தான். அவன் அழுகை நிற்கவில்லை. அவன் முகம் வீங்கிக் கொண்டே சென்றது. அவன் பற்கள் கிட்டிக் கொண்டன. கைகளும் காலும் இழுத்துக் கொண்டது. அவனுக்கு வலிப்பு ஏற்பட்டது. சித்ரா அலறினாள். அடுத்த இருபது நிமிடங்களில் அவன் அடையாறு மலர் மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டான். அவன் வலிப்பு நின்றுவிட்டிருந்தது.

“மைல்ட் ட்ரோமா…” மருத்துவர் சொன்னார். அதாவது மூளையில் சிறிய அதிர்ச்சி…. வாழ்வின் பெரும் அதிர்ச்சி அவன் மூளையை நல்லவேளையாக சிறிய அளவில் பாதித்திருந்தது.

உடனே அவன் அங்கிருந்து விடுவிக்கப்பட்டான்.

“சித்தும்மா… எனக்கு ஜேம்ஸ் வீட்டுக்கு போகணும்… இனிமே அந்த வீட்டுக்கு நான் வரமாட்டேன்…. வரவே மாட்டேன்…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.

ஆட்டோவில் வந்து கொண்டிருக்கும் போதே வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்,

“சித்தும்மா… நான் போய் ஜேம்ஸ தேடணும்… இப்பவே போய் தேடணும் சித்தும்மா….” அவன் ஒரு பைத்தியக்காரனைப் போல் பிதற்றினான்.

“வெற்றி… ஒரு வாரம் ஆயிடுச்சு வெற்றி… இப்ப எங்கணு போய் அவன தேடுவ…? அவன் ஆஃபீஸ்க்கு கூட வரல….” சித்ரா சொன்னாள்.

“எங்கயாவது போய் தேடணும் சித்தும்மா… என் ஜேம்ஸ் சித்தும்மா… அவனுக்கு இங்க யாரயும் தெரியாது… அவன் தனியா இருக்க பயப்படுவான்… நான் இல்லனா அவனால இருக்க முடியாது…. என் மடியில படுத்தா தான் தூங்குவான் சித்தும்மா… எல்லாரும் சேந்து அவன திரும்பவும் அநாதை ஆக்கிட்டாங்க சித்தும்மா….” வெற்றிச் செல்வன் வானத்தை பார்த்து சொன்னான்.

வீட்டிற்கு திரும்பியதும், கூடத்தின் சோபாவில் அமர்ந்தான். அப்படியே மேற்கூரையை பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வழிந்து கொண்டிருந்தது. சித்ராவிற்கு என்ன ஆறுதல் சொல்வது எனத் தெரியவில்லை.

“சித்தும்மா… இந்த லெட்டர்ல பாத்தீங்களா எவ்ளோ ரத்தம்… அவன ஏன் அடிச்சாங்க சித்தும்மா… அவன் பூப்போல மென்மையானவன்… அவனால இந்த அடிய கண்டிப்பா தாங்க முடியாது… அவன் எவ்ளோ துடிச்சிருப்பான் சித்தும்மா… நான் அவன காப்பாத்த முடியாதவனாயிட்டேன்…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.

எழுந்து மெதுவாக படுக்கையறைக்குச் சென்றான்.

“ஆஆஆஆஆ……..” படுக்கையறையில் இருந்து வெற்றிச் செல்வனின் அலறல் சத்தம் கேட்டது. சித்ரா உள்ளே ஓடிச் சென்றாள். அங்கே அவள் கண்ட காட்சி அவளை உறையச்செய்வதாயிருந்தது. படுக்கையின் மீது விரித்திருந்த போர்வை முழுதும் ரத்தக் கறைகள். அதிலிருந்த ரத்தக் கறைகளைப் பார்த்தால், ஜேம்ஸ் எந்த அளவிற்கு அடிக்கப்பட்டிருக்கிறான் என்பது தெளிவாகத் தெரிந்து போகும்.

“சித்தும்மா இங்க பாத்தீங்களா… என் ஜேம்ஸோட ரத்தம்… ஐயோ… சித்தும்மா அவன் இப்ப எப்படி இருக்கானோ தெரியலயே…. நான் என்னா செய்வேன்… எனக்கு ஒண்ணுமே புரியலயே… சித்தும்மா…” வெற்றிச் செல்வன் அழுதான்.

“உங்க அப்பா இப்படி காட்டுமிராண்டித் தனமா நடந்திருப்பாருன்னு நான் நினச்சி கூட பாக்கல வெற்றி… அவன் மனுஷனே இல்ல… ஒரு அநாதை பையன போட்டு இப்படி அடிச்சி வச்சிருக்கானே…” சித்ராவின் கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தோடியது. வெற்றிச் செல்வனை அவள் தன் மார்போடு அணைத்துக் கொண்டு ஆறுதல் படுத்த முயன்றாள். மிகவும் சிரமமாக இருந்தது அவளுக்கு.

வெற்றிச் செல்வன் அந்தக் கடிதத்தை மீண்டும் மீண்டும் படித்தான். ஒவ்வொரு வரியையையும் சொல்லி அழுதான்.

“என் மீது அன்பு செலுத்த யாருமில்லை வெற்றி… நானோ அநாதை…” வெற்றிச் செல்வனின் இதயத்தை வாள் கொண்டு அறுப்பது போன்ற வலி இந்த வரிகளை அவன் படித்த போது.

“ஜேம்ஸ்… தவறு செய்து விட்டாய்… உன் மீது அன்பு செலுத்த, உன்னை உயிராய் நேசிக்க நானிருக்கையில் நீயேன் எனை பிரிந்து சென்றுவிட்டாய். என் இன்பத்தை விட அவர்களின் இன்பம் உனக்கு பெரிதாய் போய்விட்டதா…?” வெற்றியின் மனதிற்குள் இது போல் ஆயிரமாயிரமாய் கேள்விகள்.

விடியும் வரை அழுதான். விடியும் வேளையில் அப்படியே உறங்கிப் போனான். சித்ரா அவனை எழுப்பவில்லை. அவள் ஆழமாக சிந்தித்து ஒரு தெளிவான முடிவுக்கு வந்திருந்தாள். வெற்றிச் செல்வன் எழுந்தவுடன் அம்முடிவை அவள் வெளியிடுவாள்.

வெற்றிச் செல்வன் எழுந்த போது முற்பகல் நேரமாயிருந்தது. அவனால் எழுந்து நிற்கும் அளவிற்கு தெம்பில்லை. அவன் சரியாக உண்டு இரண்டு மூன்று நாட்கள் ஆகியிருந்தது. இரவு முழுதும் அழுததால் அவன் ஆற்றல் மிகவும் மட்டுப்பட்டிருந்தது.

சித்ரா வந்தாள். கூடத்தில் வெற்றிச் செல்வனின் குடும்பத்தினர் வந்திருப்பதாய்ச் சொன்னாள். வெற்றிச் செல்வனுக்கு எங்கிருந்தோ ஒரு வேகம் வந்தது. அவன் எழுந்து கூடத்திற்கு வந்தான். அவன் கண்களில் முதலில் தென்பட்டது அழுகையுடன் அமர்ந்திருந்த விஜயலட்சுமி தான். அவளுக்கு அருகில், அவனுடைய தந்தையும் அமர்ந்திருந்தார். அவர் முகம் கடுகடுப்பாய் இருந்தது.

“நீங்க எல்லாம் இப்ப எங்க வந்தீங்க….? வெளிய போங்க எழுந்து… வெளியெ போங்க…” வெற்றிச் செல்வன் கத்தினான்.

“டேய்… சும்மா கத்தாத… வா நம்ம வீட்டுக்கு போவலாம்… உனக்கு இங்க என்ன வேல…?” அவன் அப்பா எழுந்து வெற்றிச் செல்வனின் அருகில் வந்தார்.

“என்ன தொடாத… வெளிய போ… நீயெல்லாம் மனுஷனே இல்ல… ஒரு அநாதை, அப்பாவிப் பையன போட்டு மாட்ட அடிக்கிறா மாதிரி அடிச்சிருக்கியே, நீ எல்லாம் மனுஷனே சத்தியமா இல்ல… வெளியெ போ….” வெற்றிச் செல்வன் கத்தினான்.

“அப்படித்தாண்டா அடிப்பேன்…. நம்ம குடும்ப மானத்த விட அந்த அநாதை பய உனக்கு பெரிசா போயிட்டானில்ல…?” அவன் அப்பா கோபமாக கேட்டார்.

“உனக்கு உன் புள்ளயோட சந்தோஷத்த விட, உன் குடும்ப கவுரவம் பெருசா போயிடிச்சா…?” வெற்றி கேட்டான்.

“எதுடா சந்தோஷம்… அந்த பயலோட சேர்ந்து வாழறதுதான் உனக்கு சந்தோஷமா…? அய்யோ… வெற்றி, நீ புரியாம பேசுற… ஒரு ஆம்பளயா லட்சணமா நீ ஒரு பொண்ண கல்யாணம் பண்ணிகிட்டு தான் சந்தோஷமா வாழமுடியும்…” வெற்றியின் தாயார், விஜயலட்சுமி பேசினாள்.

“போதும்மா…. நான் ஒண்ணும் சின்ன குழந்த இல்ல… உலக நடப்பு எனக்கும் தெரியும்… என் வாழ்க்கைய எப்படி வாழ்ந்தா சந்தோஷமா இருக்கும்னு எனக்குத் தெரியும்…. உங்களுக்கு உங்க புள்ளய இன்னும் புரியலம்மா… எனக்கு எது சந்தோஷம்னு உங்களுக்கு தெரியல… சின்ன வயசுல இருந்து நான் உங்க சந்தோஷத்துக்காக தான வாழறேன்…. உங்க கனவுதான எனக்கு நிஜமாகுது…. என் கனவு என்னைக்குமே கனவு தான…? அதுல உங்களுக்கு என்ன பங்கு இருக்கும்மா…? உங்க எல்லாருக்கும், உங்க கவுரம், உங்க திருப்தி, உங்க சந்தோஷம் தான் முக்கியம்…. என் சந்தோஷம், என் மனசு எவ்ளோ காயப்பட்டிருக்குனு உங்க யாருக்கும் அக்கற இல்லயே… நீங்க இன்னும் எவ்ளோ நாள் இந்த உலகத்துல வாழ்வீங்க… நான் இன்னும் குறஞ்சது 50 வருஷம் வாழணும்மா… அது வரைக்கும் உங்க சந்தோஷத்துக்கா இப்ப என்னோட உண்மையான வாழ்க்கைய தொலச்சிட்டு அத நினச்சு மனசுக்குள்ள புழுங்கி புழுங்கி, இன்னும் எவ்ளோ நாள் என்னால வாழமுடியும்…. இந்த மாதிரி கொஞ்சம் கூட சந்தோஷமில்லாம போலியா 50 வருஷம் வாழறதுக்கு, உண்மையான சந்தோஷத்தோட திருப்தியோட 5 வருஷம் வாந்தாலே போதும்மா… அதல்லாம் உங்களுக்கு புரியாது… எது எப்படியோ, எல்லாருமா சேந்து என் வாழ்க்கையில மண்ணள்ளி போட்டுட்டீங்க… ஒரு அப்பாவி வாழ்க்கைய அநியாயமா அழிச்சிட்டீங்க… இனிமே நானும் அநாதைதாம்மா… எனக்கு இனிமே நீங்க யாரும் தேவயில்ல… எல்லாரும் வெளிய போங்க…” வெற்றிச் செல்வன் மூச்சு முட்ட பேசினான்.

“இதான் உன் முடிவா…?” அவன் அப்பா கேட்டார்.

“யெஸ்…” வெற்றி சொன்னான்.

“சித்து, நீ பாத்தியா இவன் எப்படி பேசுறாண்ணு….?” விஜயலட்சுமி கேட்டாள்.

“விஜி அண்ணி, அவன் பேசுறது எனக்கு தப்புனு படல… நீங்க செஞ்சது மகா தப்பு…. பாவம்…. அவன் மட்டுமில்ல… நானும் இனிமே அந்த வீட்டுக்கு வர மாட்டேன்… நான் என் குழந்தை வெற்றியோட இந்த வீட்ல தான் இருப்பேன்…” சித்ரா அணித்தரமாக கூறினாள்.

“அப்பறம் என்ன… என்ன பாத்துக்க சித்தும்மா இருக்காங்க… அது போதும் எனக்கு… நீங்க யாரும் தேவயில்ல எனக்கு… என் ஜேம்ஸ அடிச்சி விரட்டினீங்க இல்ல… இப்ப இந்த புள்ள இல்லைனு நினச்சுக்கோங்க… உங்களுக்கு உங்க கவுரம் தான முக்கியம்… என் சந்தோஷத்த பத்தி உங்களுக்கு என்ன கவல…? போங்க வெளிய… இனிமே என்ன தேடி வராதீங்க… உங்க தொடர்போ, உங்க சொந்தமோ எனக்கு தேவயில்ல…” வெற்றிச் செல்வன் சொல்லிவிட்டு அவர்களை வெளியேற்றினான்.

கதவைச் சாத்தி தாழிட்டான். படுக்கையில் சென்று விழுந்தான். அவன் உள்ளம் இன்னும் கொதித்துக் கொண்டு தான் இருந்தது. இனி ஜேம்ஸை எங்கு சென்று தேடுவது….?

அலுவலகத்திற்கு சென்று ஜேம்ஸைப் பற்றி அவன் தெரிந்து கொள்ள நினைத்த எதுவும் பயனின்றியே முடிந்தது. எல்லாரும் இவனிடத்தில் ஜேம்ஸைப் பற்றி தெரிந்து கொள்ள முயன்றனர். அவர்கள் யாருக்குமே ஜேம்ஸைப் பற்றி உண்மையிலேயே எதுவும் தெரிந்திருக்கவில்லை. வெற்றி தன் அலுவலக அறையில் இருந்த போது, சீஃப்பிடமிருந்து இண்டர்காம் அழைப்பு வந்தது.

“என் ரூமுக்கு வா… உடனே…” அவர் அழைத்தார்.

வெற்றிச் செல்வன் அவருடைய அறைக்குச் சென்றான். அவனுக்கு என்னமோ, அவரிடத்திலிருந்து ஏதேனும் தகவல் தெரியக்கூடும் என்ற ஆசை இருந்தது.

“வாட் ஹாப்பண்ட் டு ஜேம்ஸ்….?” சண்முகசுந்தரம் கேட்ட கேள்வி அவனுக்கு இருந்த எதிர்ப்பார்ப்பை எல்லாம் முறியடித்தது. அவன் எல்லாவற்றையும் வெளிப்படையாக அவரிடத்தில் கூறினான்.

“புவர் பாய் ஜேம்ஸ்… ஐயாம் சாரி ஃபார் ஹிம்… அவன் உன்ன விட்டு இப்படி போயிருக்க கூடாது… மை காட்… என் புள்ள மாதிரி நான் அவன நினச்சேன்… இப்படி அவன் எங்க போனான்னே தெரியாம போயிடுச்சே… வெற்றி… நீ போலிஸ்ல கம்ப்ளைண்ட் கொடுத்தியா…?” சீஃப் கேட்டார்.

வெற்றிச் செல்வனுக்கு அப்போது தன் உரைத்தது. அவன் காவல்துறையில் புகார் பதிவு செய்தான். ஜேம்ஸின் புகைப்படம் மற்றும் அங்க அடையாளங்கள் அவர்களிடத்தில் தரப்பட்டன. ஆனால் அதற்கு ஒன்றும் பயனிருக்காது என அவன் அறிவான்.

வெற்றியின் வாழ்க்கை ஒரு குழப்பமான வட்டத்தில் திரும்ப திரும்ப சுழன்றது. அவன் தன் கிடைத்தற்கரிய செல்வத்தை தொலைத்துவிட்டான். அவனும் சித்ராவும், தேடாத இடமில்லை. போகாத ஊரில்லை… ஜேம்ஸை அவர்களால் கண்டறியமுடியவில்லை. ஆனால், ஜேம்ஸ் இந்த உலகின் ஏதோ ஒரு மூலையில் அமைதியாக வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறான் என்று அவர்கள் இருவருமே நம்பினர். வெற்றி அவ்வப்போது ஜேம்ஸ் எழுதிவிட்டுச் சென்ற கடிதத்தின் வரிகளை நினைத்துக் கொள்வான்.

“நீ சஞ்சலமில்லாமல் அமைதியாக வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் ஒவ்வொரு நொடியும், நானும் இவ்வுலகில் ஏதோ ஒரு மூலையில் சஞ்சலமில்லாமல் அமைதியாக வாழ்ந்திருப்பேன்.”

அன்பர்களே, நாம் இப்போது இந்தக் கதையின் அடுத்த பகுதிக்கு செல்ல, வாயுவேக மனோவேகமாக பயணித்து ஐந்து ஆண்டுகளைத் தாண்டிச் செல்ல வேண்டும். ஜேம்ஸ், வெற்றிச் செல்வனை விட்டுச் சென்ற 5 ஆண்டுகள் பிறகு….

ஐந்தாம் கவிதை - தேடல்

என் கையுறு செல்வத்தை

கணநேரத்தில் தொலைத்தேன்.

என் மெய்வருந்தி உளம்நொறுங்கி

உன்னை நான் தேடுகிறேன்.

என்னோடு இருப்பாய் என்று

எப்போதும் சொன்னவனே…

இன்று நான் இங்கே இரும்பும்

உறையும் குளிரில் உன்

வெப்பமின்றி தவிக்கிறேன்.

முதலைகள் திமிரும் இந்த

காட்டாற்று பெருநீரில்

தெப்பமின்றி மிதக்கிறேன்.

தொலைபேசி சிணுங்கினால்

அலைபாயும் என்மனதில்

நீதான் என்றெண்ணி

நெருங்கி வந்து பார்க்கையில்

யாரோ அழைத்திருக்க பதில்

கூறாது நானும் மறக்கிறேன்.

தேறாத நடைபிணமாய் இருக்கிறேன்.

மின்னஞ்சல் ஒன்று வந்தால்

உன்னஞ்சல் அது என்று

மின்னல் போல் திறக்கிறேன்.

பின்னர் அது நீயில்லை

என்னெஞ்சில் துடிக்கிறேன்.

உன்பெயரை யாரேனும்

உச்சரித்துப் போகையிலே

உளமுருகிப் போகிறேன்.

நீயன்றி வேறு யாரோ

நின்றிருக்க காண்கையில்

நெடும்மூச்சும் விடுகிறேன்.

கடும்தீயாய் சுடுகிறேன்.

இன்னும் எத்துணை நாள்

இப்படி நான் தவிப்பேன்…?

உயிரை வீணே சுமப்பேன்.

மண்ணின்று மறையுமுன்

மற்றொரு முறையேனும்

உன்னழகு முகம் கண்டேல்

உயிரை நான் உதிர்ப்பேன்.

உலகப் பிறப்பறுப்பேன்.

(தொடரும்…)

கருத்துக்களைத் தெரிவிக்க: radharajesh18@gmail.com