நீயின்றி நானில்லை – பகுதி – 24

ஜேம்ஸ் துணுக்குற்றான். வெற்றிச் செல்வனின் தாயாரும் தந்தையும் இங்கு வந்திருப்பதில் என்ன காரணம் இருக்க முடியும் என அவனுக்கு புரியவில்லை. ஏதோ பிரச்சினை வரப்போவதாய் அவன் உள்ளம் அவனுக்குச் சொல்லியது.

“வாங்க… ஆண்ட்டி, அங்கிள்… வாங்க… உள்ள வாங்க…” அவன் அவர்களை அழைத்துச் சென்றான். அவர்கள் இருவரும் அமைதியாக அவனை பின் தொடர்ந்தனர். தன் வீட்டின் கதவுகளைத் திறந்து உள்ளே சென்று விளக்குகளை எரியச் செய்தான். பளீரென்று வெளிச்சம் அறை முழுதும் பரவியது. அவர்களை அமரச் செய்தான். அவர்கள் இருவரது முகங்களும் இறுகிப் போய் கிடந்தன. ஜேம்ஸ் அவர்கள் எதிரில் அமைதியாக அமர்ந்தான். அவர்கள் முகங்களை பார்க்க தயங்கி தரையைப் பார்த்தான். அவன் கைகள் ஒன்றையொன்று பின்னிக் கொண்டு அவன் கால்களை உதறாமல் பிடித்துக் கொண்டன. அவன் உடல் முழுதும் நடுங்கியது. அவன் தொண்டை வறண்டு போனது.

“சொல்லுங்க… ஆண்ட்டி… ஏதாச்சும் குடிக்க கொண்டு வர்றேன்…” ஜேம்ஸ் சொல்லிக் கொண்டே எழுந்தான்.

“இல்லப்பா… வேணாம்…” விஜயலட்சுமி தவிர்தாள்.

“நீ இங்கயே உக்காரு… உன் கிட்ட சில விஷயங்கள் பேசணும்…” தமிழ்ச்செல்வன் சொன்னார். அவர் குரலில் மிரட்டல் இருந்ததா, அதிகாரம் இருந்ததா, இல்லை வெறும் வேண்டுகோள் தானா என ஜேம்ஸால் நிர்ணயிக்க முடியவில்லை.

“ஜேம்ஸ்… நீ என் பையன சுனாமில இருந்து சாகாம காப்பாத்துன… ஆனா அதுக்கு கைம்மாறா அவனயே கேக்குறயே இது நியாயமா…?” விஜயலட்சுமி சுடச்சுட கேட்டாள்.

“ஆண்ட்டி…” ஜேம்ஸ் அதிர்ந்தான்.

“நீ யாரு ஜேம்ஸ்…? உன்ன பெத்தவங்க எங்க…? உன்ன யாரு வளர்த்தாங்க…? அடுத்தவங்க வீட்டு பிள்ளைங்கள எல்லாம் இப்படி கொத்திக்கிட்டு போக உனக்கு நிறைய அனுபவம் இருக்கு போல…” விஜயலட்சுமி நாராசமாய் கேட்டாள்.

“ப்ளீஸ் ஆண்ட்டி… அப்படி எல்லாம் சொல்லாதீங்க… நான் வெற்றிய உயிருக்குயிரா நேசிக்கிறேன்… அவனும் என்ன லவ் பண்றான்..” ஜேம்ஸின் கண்களில் நீர்க்கோர்த்தது.

“டேய்…. பொட்டப்பயல… நீ ஆம்புள தான… உனக்கு ஒரு பொண்ணு கிடைக்கல…” தமிழ்ச்செல்வன் தன் திருவாயை திறந்து மிரட்டினார்.

“என்னங்க… நீங்க இருங்க… நான் பேசுறேன்…” விஜயலட்சுமி சொன்னாள்.

“இவன் கிட்ட என்ன பேச வேண்டி இருக்கு… இவன் மேல கேஸ் போட்டு 7 வருஷம் உள்ள தள்ள சட்டத்துல இடம் இருக்கு… இவன மாதிரி ஆளுங்க எல்லாம் சமூகத்துக்கே விஷம்…” தமிழ்ச்செல்வன் சொன்னார்.

”உனக்கு குடும்பம்னா என்னனு தெரியுமா…? இப்படி குடும்பத்தோட சந்தோஷமா இருக்குற எங்க கிட்ட வந்து தான் உன் திறமை எல்லாம் காட்டணுமா… உனக்கு நாங்க என்னபா துரோகம் பண்ணோம்… இப்படி எங்க வீட்ல வந்து எங்க உப்ப சாப்பிட்டுட்டு எங்களுக்கு ரெண்டகம் நினைக்கிறியே… நீ விளங்குவியா…” விஜயலட்சுமி சாபம் விட்டாள்.

ஜேம்ஸின் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வழிந்தது. அவன் உடல் உதறியது. உள்ளம் துடிதுடித்தது. அவன் மனம் மருகியது.

“வெற்றி… நீ எங்க இருக்க… இப்ப இங்க வா வெற்றி… என்ன காப்பாத்து… இவங்க என்ன எப்படியெல்லாம் பேசறாங்க தெரியுமா…?” அவன் மனதிற்குள் கத்தினான்.

“ஆண்ட்டி…. நீங்க நினைக்கிறா போல ஏதுமில்ல ஆண்ட்டி… நான் எவ்வளோ முறை சொன்னேன்… இதெல்லாம் வேண்டாம்னு சொன்னேன்…. அவன் கேக்கல…. ப்ராமிஸா ஆண்ட்டி அவன் தான் நானில்லாம இருக்க முடியாதுன்னு சொன்னான்…” ஜேம்ஸ் வாதாடினான்.

“அவன் கெஞ்சுனா என்ன… இப்பவே அவன் வேணாம்னு சொல்லு… நாங்க போய்ட்டே இருக்கோம்…” விஜயலட்சுமி நிர்பந்தித்தாள்.

“அது என்னால முடியாது ஆண்ட்டி… அவன் என் கைல மோதிரம் போட்டு என்ன கல்யாணம் பண்ணிகிட்டான்… நான் அவனுக்குச் சொந்தம் ஆண்ட்டி…. என்னால அவன வேணாம்னு சொல்ல முடியாது… நான் அவன உயிருக்குயிரா நேசிக்கிறேன்…” ஜேம்ஸ் அழுது கொண்டே, தன் கை விரலைக் காண்பித்தான்.

தமிழ்ச்செல்வன் கோபத்தால் கொந்தளித்தார். தன் இடுப்பில் இருந்த பெல்ட்டை உருவினார்.

“ஏண்டா… நாயே…. ஏதோ ஒரு மோதிரத்த மாட்டிக்கிட்டு அவன கல்யாணம் பண்ணிகிட்டேனு சொல்றியா…? உனக்கு எங்கள பாத்த இளிச்ச வாயாட்டம் இருக்கா…?” கேட்டுக் கொண்டே தன் பெல்ட்டால் ஜேம்ஸை விளாசினார். அவன் கெஞ்சினான்.

“அங்கிள்… ப்ளீஸ்… அங்கிள்… அடிக்காதீங்க… அங்கிள்… வலிக்குது… என்னால முடியல ப்ளீஸ் அங்கிள்…” ஜேம்ஸின் கதறல் அவர் காதுகளில் விழவே இல்லை… விஜயலட்சுமி தமிழ்ச்செல்வனைத் தடுத்தாள்.

“ஏங்க… விடுங்க… ஐயோ கொஞ்சம் சும்மா இருங்க… ஏதாச்சும் படாத எடத்துல பட்டு செத்து கித்து போகப்போறான்… விடுங்க… ஏங்க… விடுங்க…” அவள் தடுத்ததால் அவர் கொஞ்சம் நிறுத்தினார்.

ஜேம்ஸுக்கு செத்துவிடலாம் என்று தோன்றியது.

“டேய்… மரியாதையா இந்த ஊர விட்டு ஓடிடு…. இங்க இருந்தினா உன்ன அடிச்சே கொன்னுடுவேன்…” தமிழ்ச்செல்வன் சொன்னார்.

ஜேம்ஸின் கை, கால், முதுகு, கழுத்து என எங்கு பார்த்தாலும் சதை கிழித்துக் கொண்டு ரத்தம் ஒழுகியது. அவனால் எழுந்திருக்கவே முடியவில்லை… அவன் தரையிலேயே முனகிக் கிடந்தான்.

“அம்மா… அம்மா…” என அவன் ஈனஸ்வரத்தில் முனகினான்.

விஜயலட்சுமி அவனை பிடித்து எழுப்பி அமரச் செய்தாள்.

“இங்கப் பாரப்பா.. நீயோ அநாதை… உன்ன மாதிரி புள்ள எனக்கு பொறந்திருந்தா நானும் குப்ப தொட்டியில தான் போட்டிருப்பேன்…. இப்ப என் பிள்ளையயும் உன்ன மாதிரி அநாதை ஆக்கலாம்னு பாக்குறியா…? உன்ன பெத்தவ புண்ணியவதி தான். அதான் இந்த அசிங்கத்த தன்னோட வச்சுக்காம தூக்கி எறிஞ்சுட்டா….” விஜயலட்சுமி சொன்னாள்.

ஜேம்ஸால் எதையுமே ஜீரணிக்க முடியவில்லை… அவன் இந்த உலகத்தில் தனித்து விடப்பட்ட ஒரு குருட்டுப் பிச்சைக்காரனைப் போல் தவியாய்த் தவித்தான். இந்த உடலில் உயிர் போய் விட்டால் எவ்வளவோ நன்றாயிருக்கும் போலிருந்தது அவனுக்கு….

“ஆண்ட்டி… என் உயிரே போனாலும் நான் வெற்றிய உண்மையா லவ் பண்றேன் ஆண்ட்டி… அதான் உண்மை… அவனோட சந்தோஷம் தான் என்னோட சந்தோஷம்…” ஜேம்ஸ் அழுது கொண்டே சொன்னான்.

“ச்சீ… வாய மூடு… நீயெல்லாம் மனுஷனா….? ஒரு ஜென்மமா…? அநாதை நாயே… உனக்கு உண்மையிலேயே என் புள்ள பேல அன்பு இருந்தா இப்படி உன்னோட சேர்த்து இந்த அசிங்கத்துக்கு ஆளாக்கிட்டு அவனையும் அநாதை ஆக்க நினைப்பியா…? உன்னோடதான் இருக்கணும்னு அவன் முடிவு பண்ணா அடுத்த நிமிஷம் நான் தூக்குல தொங்கிடுவேன்… உன்ன மிரட்டறேன்னு நினைக்காத… எங்க குடும்பம் உன்ன மாதிரி அநாதை இல்ல… எங்களுக்கு பரம்பரை பரம்பரையா வந்த கௌவரவம்னு ஒண்ணு இருக்கு… அதுக்கு உன்னால ஒரு பிரச்சினை வந்தா, அது என் பிள்ளை உடந்தையா இருந்தாலும் சரி… நாங்க எல்லாரும் அந்த நிமிஷமே உயிர விட்டுடுவோம்… அதுக்கு அப்புறம் நீங்க சந்தோஷமா இருங்க… உன்ன மாதிரியே என் புள்ளயையும் அநாதை ஆக்கிட்டு நிம்மதியா இரு….” விஜயலட்சுமி மூச்சு வாங்க பேசினாள்.

“நீயெல்லாம் போன ஜென்மத்துல என்ன பாவம் பண்ணியோ, இப்படி ஒரு கேடு கெட்ட கீழ்பொறப்பா பொறந்திருக்க…. இதுலயும் இப்படி அடுத்தவங்க குடி கெடுக்குறியே… சேச்சே… என்ன சொல்றது… உன்னயும் ஒரு தாய் பெத்தாளே… அவளெல்லாம்….” விஜயலட்சுமி ஜேம்ஸின் முகத்தில் துப்பினாள். அவள் கோவென கதறி அழுதாள்.

தமிழ்ச்செல்வன் அவளைத் தாங்கிப் பிடித்தார்.

“டேய்… என் குடும்பத்துல இப்படி வந்து புயல கிளப்பிட்டு நீ மட்டும் நல்லா இருந்திடல்லாம்னு நினைக்காதடா…. உன்ன எல்லாம் நான் கோர்ட்டுக்கு இழுத்து உன்ன அசிங்க படுத்தாம விடமாட்டேன்…” அவர் ஏதோ மிரட்டலாய் புலம்பினார்.

”ஏங்க… வாங்க போகலாம்… ஆனா ஒண்ணு, என் பெத்த வயிற இப்படி பத்தி எரிய வச்சானே இவனெல்லாம் எப்படி நல்லா இருப்பான்… இந்த ஜென்மம் மட்டுமில்லீங்க… இன்னும் எத்தன ஜென்மம் எடுத்தாலும் இவன் அநாதையா தான் இருப்பான். அநாதை பொணமாதான் போவான்….” விஜயலட்சுமி அழுது கொண்டே அங்கிருந்து சென்றாள். தமிழ்ச்செல்வன் அவளை கைத்தாங்கலாக பிடித்துக் கொண்டு சென்றார்.

அந்த அறை முழுதும் அமைதி நிலவியது. ஜேம்ஸ் கீழே விழுந்து கிடந்தான். அவன் உடல் முழுதும் ரத்தம் வழிந்து கொண்டிருந்தது. அவன் தோல் எல்லாம் பற்றி எரிவது போன்ற உணர்ச்சி… அவன் கண்கள் நீரை வார்த்துக் கொண்டிருந்தன.

சற்று முன்னர் நடந்த எல்லாவற்றையும் அவன் ஒரு முறை புரிந்து கொள்ள முயன்று கொண்டிருந்தான். தான் இப்போது என்ன செய்வது என புரியவில்லை. யாரிடத்தில் சென்று முறையிடுவது அல்லது யோசனை கேட்பது என தெரியவில்லை. இன்னும் அப்படியே கிடந்தான். விஜயலட்சுமியின் வசைச் சொற்களும், சாபங்களும் அவன் காதுகளில் இரைச்சலாக ஒலித்துக் கொண்டிருந்தன. மேலும், அவன் தலை முழுதும் கிறுகிறுத்தது.

கட்டிலின் அருகில் இருந்த மேசையின் மீது அவனும் வெற்றிச் செல்வனும் சேர்ந்து எடுத்துக் கொண்ட ஒரு புகைப்படம் இருந்தது. அதை கையில் எடுத்துக் கொண்டான். அவன் கண்களில் இருந்து வழிந்த நீர் அந்த புகைப்படத்தின் மேலிடப்பட்டிருந்த கண்ணாடியில் பட்டு வழிந்தது.

அவன் உடல் முழுதும் காயங்கள், மனம் முழுதும் காயங்கள். அவன் காயங்களின் குவியலாய் இருந்தான்.

“உன்ன பெத்தவ புண்ணியவதி தான். அதான் இந்த அசிங்கத்த தன்னோட வச்சுக்காம தூக்கி எறிஞ்சுட்டா” விஜயலட்சுமி பேசிய அந்த கொடுவாள் போன்ற வார்த்தைகள் அவன் இதயத்தை அறுத்துக் கொண்டிருந்தன.

“என் தாய் ஒரு பெரிய தீர்க்கதரிசியா என்ன, அவள் என்னை தூக்கி எறிந்து விட்டாள். என் முதல் காதலனும் என்னைத் தூக்கி எறிந்து விட்டான். இரண்டாவது முறை என் காதல், என் மணாளனை எனக்குத் தேடித் தந்தும் அவன் குடும்பம் என்னை தூக்கி எறிகிறதே…” ஜேம்ஸின் உள்ளம் அவனையே நொந்து கொண்டது.

“இப்ப என் பிள்ளையயும் உன்ன மாதிரி அநாதை ஆக்கலாம்னு பாக்குறியா…?” விஜயலட்சுமி கேட்ட அந்த கேள்வி அவனை சித்ரவதை செய்தது.

“என்னால் என் வெற்றியை அவன் குடும்பம் நிராகரித்தால் என்ன செய்வது…? என்னால் அவனுக்கு என்ன சந்தோஷத்தை கொடுக்க முடியும். அவன் குடும்பத்தை அவனிடமிருந்து பிரித்து அந்த துன்பத்தை தான் அவனுக்கு தரமுடியும்… ஓ… வெற்றி…. வெற்றி… நான் படித்து படித்து சொன்னேன் வெற்றி… இப்ப பாரு…. எனக்கு என்ன செய்யறதுன்னே தெரியல… ஓ… ஃபாதர்… ஃபாதர்… தயவு செஞ்சு நான் செஞ்சு குடுத்த சத்தியத்தை திரும்ப எடுத்துக்குறேன் ஃபாதர்… நான் இப்பவே இந்த நிமிஷமே என் உலக வாழ்க்கைய விட்டுட்டு நரகத்துல நுழஞ்சாதான் இந்த துன்பத்துல இருந்து தப்பிக்க முடியும்….” ஜேம்ஸின் உள்ளம் பலவாறாக புலம்பியது.

”என்னால என் வெற்றியும் அநாதையாவறத நான் விரும்பல… இதுக்கு உடனே ஒரு முடிவு எடுக்குறேன்…” ஜேம்ஸ் இதற்குமேலும் உட்கார முடியாமல், கட்டிலில் கிடந்தான். அவன் முதுகு கட்டிலின் மேலிருந்து போர்வையின் மீது பட்டதும் எரிச்சல் எடுத்தது. அவன் முதுகிலும், மார்பிலும் வடிந்த ரத்த துளிகள் அந்த போர்வையை நனைத்தன.

அவன் அம்மா என்று அழவும் முடியவில்லை, ஏனெனில் அவன் தாய் அவனை என்றோ தூக்கி எறிந்துவிட்டவள்…. அவன் கடவுளே என்று சொல்லி அழவும் முடியவில்லை ஏனெனில், கடவுள் அவனை கைவிட்டு பல நாட்கள் ஆகின்றன. அவன் யாரைச் சொல்லி அழுவது என தெரியாமல் தவித்தான்.

ஜேம்ஸ் இப்படியே எவ்வளவு நேரம் இருந்தானோ தெரியாது, திடீரென்று ஒரு முடிவு செய்தவனாக எழுந்தான். படுக்கைக்கு அருகில் இருக்கும் மேசையின் அலமாரியில் எதையோ தேடினான். பின்னர் அங்கு எதுவும் கிடைக்கப் பெறாமல், கூடத்துக்கு வந்தான். கூடத்தில் இருந்த மேசையின் மீது அது இருந்தது. அது ஒரு கிறுக்கும் குறிப்பேடு… அதனை எடுத்துக் கொண்டு மேசையின் அருகில் நாற்காலியை இழுத்துப் போட்டுக் கொண்டு அமர்ந்தான். அருகில் இருந்த ஒரு எழுதுகோலை எடுத்தான். அந்த குறிப்பேட்டில் எழுதத் துவங்கினான்.

”அன்புள்ள, என் உடல் உயிர் உள்ளம் ஆகியவற்றுக்கு உரிமையுள்ள என் மணாளன் வெற்றிச் செல்வனுக்கு, இந்த உலகில் வாழும் தகுதியை முற்றிலும் இழந்து விட்ட ஒரு அநாதை ஜேம்ஸ் எழுதுவது….

இந்த முடிவை நான் எடுத்ததற்காக உன்னிடம் மன்னிப்பு கேட்டுக் கொள்கிறேன் வெற்றி… எனக்குத் தெரியும் நீ இதற்காக எவ்வளவு துன்பப்படுவாய் என்று…..”

(தொடரும்…)

கருத்துக்களைத் தெரிவிக்க: radharajesh18@gmail.com