நீயின்றி நானில்லை – பகுதி – 23

“ஜேம்ஸ்…. உடனே என் ரூமுக்கு வா…” சண்முகசுந்தரத்தின் குரல் இண்டர்காமில் கேட்டது.

அடுத்த இரண்டு நிமிடங்களில் அவன் அவர் முன்னால் நின்றிருந்தான்.

“ஜேம்ஸ்… நம்மளோட கரண்ட் ப்ராக்ரஸ் ரிப்போர்ட் உடனே நம்ம மங்களூர் மரைன் ரிசர்ச் செண்டருக்கு போயாகணும். கூடவே எக்ஸ்ப்ளைன் பண்ண நம்ம வெற்றிச் செல்வன போகச் சொல்லணும்… வர்ற 17ம் தேதி, டாக்டர்.பானர்ஜி கூட அவனுக்கு அப்பாய்ண்ட்மெண்ட் பிக்ஸ் பண்ணியிருக்கேன்… உடனே ஒரு ஃபர்ஸ்ட் க்ளாஸ் ஏசி டிக்கட், ட்ரெய்ன்ல அவனுக்கு புக் பண்ணிடுங்க…” அவர் சொல்லி முடித்தார்.

ஜேம்ஸ் முதலில் திகைத்தான்.

“சீஃப்… வெற்றி மட்டும் போனா போதுமா…?” ஜேம்ஸ் குரலில் ஏமாற்றத்தின் அப்பட்டமான ஒலி.

“யெஸ் ஜேம்ஸ்… அவன் மட்டும் போனா போதும்… உனக்கு இங்க நிறைய வேலை இருக்கு ஜேம்ஸ்… வெற்றி ஈஸ் எனஃப்… பானர்ஜி மீதிய அவராவே புரிஞ்சுப்பாரு…” சண்முகசுந்தரம் சொன்னார்.

“சரி… சீஃப்…” ஜேம்ஸ் அங்கிருந்து தடுமாற்றத்துடன் வெளியேறினான்.

இந்த விஷயத்தை வெற்றிச் செல்வனிடத்தில் சொன்ன போது, அவன் முகம் வெளிறிப் போனது.

“ஜேம்ஸ்… நீயில்லாம நான் மட்டுமா…?” வெற்றி ஏமாற்றத்துடன் கேட்டான்.

“வேற வழியில்ல வெற்றி… சீஃப் ரொம்ப ஸ்டிரிக்டா சொல்லிட்டார். 17ம் தேதி உனக்கு பானர்ஜியோட மீட்டிங்…” ஜேம்ஸ் பரிதாபமாகச் சொன்னான்.

“வாட்…? 17ம் தேதியா…? ம்ம்ம்…. அதுவும் சரிதான்… 15ம் தேதி நான் வீட்ல நம்ம விஷயத்த சொன்னவுடனே கொஞ்சம் பிரச்சனை வரத்தான் செய்யும். நான் இந்த வேலைய சாக்கா வச்சிக்கிட்டு இங்கிருந்து போயிட்டா, அவங்களுக்குள்ளயே பேசி ஒரு முடிவுக்கு வந்துடுவாங்க…” வெற்றிச் செல்வன் யோசனையாய் சொன்னான்.

“ஆனா… வெற்றி… நீ திரும்பி 21ம் தேதிதான் வருவ…. 15ம் தேதி ராத்திரி உனக்கு ட்ரெயின்… ஏறக்குறைய 6 நாள் உன்ன விட்டு நான் பிரிஞ்சி இருக்கணும்…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.

“ஜேம்ஸ் டியர்… எனக்கு மட்டும் சந்தோஷமா என்ன…? உனக்கு விளங்குதா இல்லையானு தெரியல… கடந்த இரண்டு வருஷத்துல நாம பிரிஞ்சதே இல்ல ஒரு நாள் கூட… இப்ப என்னடான்னா 6 நாள்… ஓஃபோ, என்னால முடியாதுனு நினைக்கிறேன் ஜேம்ஸ்….” வெற்றிச் செல்வனின் குரல் தழுதழுத்தது.

“சீச்சீ…. பயித்தியம்… 6 நாள் தான… கண்ணமூடி திறக்குறதுக்குள்ள முடிஞ்சிடும்…” ஜேம்ஸ் அவனுக்கு ஆறுதலாய் வாயால் பேசினாலும், அவன் உள்ளம் துடித்தது.

“ஜேம்ஸ்… அப்ப இன்னைல இருந்து 15ம் தேதி வரைக்கும், என்ன நீ ஸ்பெஷலா கவனிக்கனும்…” வெற்றிச் செல்வன் ஜேம்ஸின் காதுகளில் கிசுகிசுத்தான். ஜேம்ஸின் கன்னங்களில் ரத்தம் கூடி செவ்வரியோடிய அழகை கண்டு ரசித்தான்.

அன்றிரவு ஜேம்ஸ் வெற்றிச் செல்வனை இறுக்கமாக அணைத்துக் கொண்டு உறங்கினான். உண்மையில், வெற்றிச் செல்வனின் ஆசைப்படி சிறப்பாக கவனித்தான். அதன் களைப்பில் அடித்துப் போட்டாற் போல உறங்கிக் கொண்டிருந்தான். வெற்றிச் செல்வனும் இன்பத்தில் திளைத்து இளைப்பாறிக் கொண்டிருந்தான்.

அவன் உதடுகளில் ஜேம்ஸின் இனிப்பு இன்னமும் சுவையூட்டிக் கொண்டிருந்தது. சாளரத்தின் வழியாக குளிர்ந்த காற்று இதமாக வந்து கொண்டிருந்தது. அவன் ஜேம்ஸை தன் மீதிருந்து இடறி அருகில் கிடத்தினான். பின்னர் தன் தலைக்கு கையை முட்டுக் கொடுத்துக் கொண்டு, உலகளந்த பெருமாள் படுத்த திருக்கோலம் போல், தன் கூரிய விழிகளால், தன் வாழ்க்கையை பகிர்ந்து கொண்டவன் ஒரு குழந்தையைப் போல் உறங்கும் அழகை சுவைத்துக் கொண்டிருந்தான். ஜேம்ஸின் கண்கள் தன் இமைகளை அழகாக மூடி அமைதியாக உறங்கிக் கொண்டிருந்தன. அவன் நாசி, காற்றை உள்வாங்கி வெளியிட்டு சீராக மூச்செறிந்து கொண்டிருந்தது. அவன் செவ்விதழ்கள் எங்கோ சாளரத்தின் வழியாக வரும் நிலவின் ஒளிக்கீற்றில் மினுமினுப்புடன் விளங்கின. அவன் அழகிய கழுத்தும் அவன் மார்பும் அவன் மூச்சு விடுவதில் மெதுவாக மேலெழுந்து கீழிறங்கி விளங்கியது. அவன் உடலில் ஆடைகள் ஏதுமில்லை.

வெற்றிச் செல்வன் மெல்ல தன் முகத்தை ஜேம்ஸின் மார்புக்கருகில் கொண்டுவந்து தன் இதழ்களால் அதை வருடினான். ஜேம்ஸின் உடலில் இருந்துவரும் ஒரு வித மணம் அவன் நாசியைத் துளைத்து அவன் நுரையீரலில் எல்லாம் நிரம்பி அவன் நரம்புகளை எல்லாம் வசீகரித்தது. அவன் இன்னும் அழுத்தமாய் முத்தம் கொடுத்தான். இப்போது அவன் இதழ்கள் இன்னும் ஈரமாய் ஜேம்ஸின் மார்பை பதம் பார்த்தன.

“வெற்றி….” ஜேம்ஸின் குரல்.

“ஜேம்ஸ்…. நீ இன்னும் தூங்கலயா…?” வெற்றியின் குரலில் காமம் அப்பட்டமாய் தெரிந்தது.

“உன்னால தூங்க முடியாத போது நான் மட்டும் எப்படி தூங்குவேன் வெற்றி…? உனக்கு இப்ப என்ன வேணும்னு எனக்குத் தெரியும்…” ஜேம்ஸ் சொல்லி அடங்கவும், அவன் மீது வெற்றிச் செல்வன் பாயவும் சரியாக இருந்தது.

இந்த சில மாத தாம்பத்தியத்தில், இருவரும் ஒருவரையொருவர் நன்கு புரிந்து கொண்டனர், உடலுறவு விஷயத்தில். யாருக்கு என்ன பிடிக்கும், பிடிக்காது என நன்றாய் தெரிந்து வைத்திருந்தனர்.

காலை கண்விழித்துப் பார்த்தான் வெற்றிச் செல்வன். ஜேம்ஸ் அவன் மீது கிழிந்த நாராய் உறங்கிக் கொண்டிருந்தான். அவனுக்கு சுருக்கென ஒரு வலி இதயத்தில் வலித்தது. ஒருவேளை தன் இச்சைக்காக ஜேம்ஸை தான் அதிகமாக புணர்ந்துவிட்டோமோ என்ற குற்ற உணர்ச்சி அவனுக்குள் ஏற்பட்டது.

அவன் மெதுவாக ஜேம்ஸின் தூக்கத்தை கலைக்காமல் எழுந்து சென்று சூடாக காபி போட்டுக் கொண்டுவந்து பின்னர் ஜேம்ஸை எழுப்பினான்.

“ஹலோ… என்ன சார் இன்னைக்கு காபி எல்லாம் போட்டு தடபுடலா கவனிக்கிறீங்க….?” ஜேம்ஸ் கிண்டலாய்க் கேட்டான். அவன் குரலில் இன்னும் தூக்கம் கலையவில்லை.

“அது வந்து, நேத்து ராத்திரி உன்ன ரொம்ப படுத்திட்டேன்ல… அதனால தான்… ஐயாம் எக்ஸ்ட்ரீம்லி சாரி ஜேம்ஸ்…. என்னால உன் மேல உள்ள ஆசைய கட்டுப்படுத்த முடியல… அதனால தான் கொஞ்சம் ஓவரா போயிடுச்சு நேத்து…” வெற்றிச் செல்வன் கெஞ்சும் குரலில் சொன்னான்.

”ஓ.. வெற்றி… லூசு மாதிரி பேசாத… நான் ஓவர்னு சொன்னேனா…? நான் அன்னைக்கே உனக்கு சொன்னேன்… இந்த ஜேம்ஸோட உடல், உயிர், உள்ளம் எல்லாம் உனக்கு மட்டும் தான்… அத நீ எப்பவேணும்னாலும் கேக்கலாம்… எடுத்துக்கலாம்… நீ வேற நான் வேற இல்ல வெற்றி… அடுத்த வாரம், நீ 6 நாள் என்ன பிரிஞ்சி இருக்க போறயே… அப்ப இந்த உடல் தான் பிரிஞ்சி இருக்குப் போகுதே ஒழிய, உயிரும் உள்ளமும் ஒண்ணாதான் இருக்கும்…” ஜேம்ஸின் கண்களில் கசிவு ஏற்பட்டது.

வெற்றிச் செல்வன் ஜேம்ஸை மார்புற தழுவிக் கொண்டான்.

“ஜேம்ஸ்… நீ என் வாழ்க்கைல வந்தது நான் செஞ்ச ரொம்ப பெரிய புண்ணியம்… உன்ன நான் நழுவவிடமாட்டேன்…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.

இருவரும் அலுவலகம் கிளம்பிச் சென்றனர். மூன்று நாட்களுக்கு அவர்கள் தங்களைப் பிரிவுக்கு தயார் செய்து கொள்வதிலேயே கழித்தனர். சனிக்கிழமை இரவு வந்தது. விடிந்தால், வெற்றிச் செல்வன் அவன் வீட்டுக்கு போய்விடுவான். அங்கிருந்து நேராக செண்ட்ரல் ரயில் நிலையத்துக்கு. ஜேம்ஸ், மாலை நேராக செண்ட்ரல் ரயில் நிலையத்துக்கு வழியனுப்ப வந்துவிடுவதாக ஏற்பாடு.

இரவு உணவுக்குப் பின் இருவரும் படுக்கச் சென்றனர். படுக்கையில் வெற்றிச் செல்வனின் மார்பு மீது தலைவைத்து ஜேம்ஸ் அவனை அணைத்துக் கொண்டு படுத்திருந்தான். இருவருமே தூங்கவில்லை. தூக்கம் வரவுமில்லை. உடலுறவின் மீது ஆசையுமில்லை. அவர்களின் உணர்ச்சிகள் எல்லாம், அப்படியே அடங்கிப் போயிருந்தன.

“ஜேம்ஸ்…. நானும் நீயும் பிரிஞ்சி இருக்கப்போற இந்த ஆறு நாள் எப்படி இருக்கும்…?” வெற்றிச் செல்வன் கேட்டான். அவன் மேலே கூரையைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

“தெரியல வெற்றி… எப்படி இருக்கும்னு தெரியல… எனக்கு மனசு கஷ்டமா இருக்கு… அவ்ளோ தான்… ஏன் வெற்றி… பேசாம நானும் லீவு போட்டுட்டு உன் கூட வந்துடட்டுமா…? சேச்சே… அது முடியாது இல்ல… சீஃப் நிறைய வேல இருக்குணு சொன்னாரே…” ஜேம்ஸ் ஒரு பிச்சியைப் போல் தனக்குள் உளறிக் கொண்டான்.

வெற்றிச் செல்வன், ஜேம்ஸை தட்டிக் கொடுத்தான். ஜேம்ஸின் உடல் சற்று குலுங்குவது போலிருந்தது. வெற்றி அவன் முகத்தை தன் கைகளால் ஏந்திப் பார்த்தான். ஜேம்ஸின் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வெள்ளம் அவன் கன்னங்களில் வழிந்து கொண்டிருந்தது.

“ஜேம்ஸ்… ஜேம்ஸ்… இங்க பாரு… இப்படியெல்லாம் நீ அழறதா இருந்தா நான் மங்களூரு போகல… விட்டுடு. என் வேலைய கூட நான் ரிசைன் பண்ணிடறேன்…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான் உண்மையாக…

“இல்ல… வேணாம் வெற்றி… ஐயாம் சாரி.. இனிமே அழல… அழல…” ஜேம்ஸ் தன் கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டான்.

“வெற்றி… நாளைக்கு நீ உங்க வீட்ல நம்மள பத்தி பேசப்போறியே என்ன ஆகும்னு நினைக்கிற…?” ஜேம்ஸ் குரலில் கவலை வெளிப்பட்டது.

“ஒண்ணும் பெருசா ஆகாது ஜேம்ஸ்… முதல்ல கொஞ்சம் ஆளாளுக்கு கத்துவாங்க… அப்புறம் கெஞ்சுவாங்க… நான் ஒரே பிடியில நிப்பேன்… அப்புறமா எப்படியோ போனு தண்ணி தெளிச்சு விட்டுடுவாங்க…. நான் பட்டும் படாம இருந்துப்பேன்… எது எப்படியோ, உன் கூடவே தான் நான் இருக்கப் போறேன்…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.

“ம்ம்ம்…” ஜேம்ஸ் அமைதியாக ஆமோதித்தான்.

இருவரும் வெகுநேரம் விழித்துக் கொண்டு இது போல கதைகள் பேசிக் கொண்டு, பிரிவாற்றாமையில் உழலப் போகும் தங்கள் மனங்களை தயார் செய்து கொண்டிருந்தனர். எப்போதோ விடியற்காலையில் உறங்கிப் போயினர். காலையில் எழுந்து தன் வீட்டிற்கு ஆயத்தமாகிச் சென்றான் வெற்றிச் செல்வன். அவனுக்கு துணிகளை எல்லாம் எடுத்துக் கொண்டு மாலை ரயில் நிலையம் வருவதாக ஜேம்ஸ் சொல்லியிருந்தான்.

மாலை 7 மணியைத் தொட்டிருந்தது நேரம். ஜேம்ஸும், வெற்றிச் செல்வனும் மங்களூரு விரைவு வண்டி புறப்பட இன்னும் அரை மணி இருப்பதால், நடைமேடையில் இருந்த ஒரு இருக்கையில் அமர்ந்திருந்தனர். ரயில் நிலையம் கூட்டமாக இரைச்சலாக இருந்தது.

“அப்புறம்… உங்க வீட்ல இன்னைக்கு எப்படி போச்சு வெற்றி…?” ஜேம்ஸ் கேட்டான். அவன் வந்து பத்து நிமிடங்கள் ஆகியிருந்தன.

“ம்ம்ம்… எல்லாம் நான் எதிர்ப்பார்த்தா மாதிரி தான் ஜேம்ஸ்… சாயந்திரம் கிளம்புறதுக்கு அரை மணிநேரம் முன்னாடி தான் சொன்னேன்… எல்லாரும் தாம் தூம்னு குதிச்சாங்க…. அப்புறமா அழுது ஆர்ப்பாட்டம் பண்ணாங்க… மிரட்டியும் பார்த்தாங்க…. கெஞ்சியும் பார்த்தாங்க… நான் என் பிடியில ஸ்ட்ராங்க இருந்தேன்… அப்புறமா சரி எப்படியோ போய்த் தொலைனு தண்ணி தெளிச்சு விட்டாங்க… யாரும் என் கூட சரியா பேசலை… ஆனா அதுக்காக என்ன வெறுத்து ஒதுக்கலை… எது எப்படியோ எல்லாம் காலம் போக போக சரியாயிடும்…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.

”ஹூம்….” ஜேம்ஸ் பெருமூச்செறிந்தான்.

“என்னால உன் வீட்ல உனக்கு கெட்டபேர் இல்ல வெற்றி….?” ஜேம்ஸ் கேட்டான்.

“உனக்காக இந்த உலகத்துல எல்லார் கிட்டயும் கெட்டபேர் எடுக்கவும் நான் தயார் ஜேம்ஸ்… எனக்கு என் பேர் முக்கியமில்ல… நீ தான் முக்கியம்.. உன்னோட வாழற இந்த வாழ்க்கைதான் முக்கியம்…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்ன போது அவன் குரல் தழுதழுத்தது.

“வெற்றி… ப்ளீஸ் இதுக்கு மேல எதுவும் சொல்லாத… எனக்கு அழுகை வந்துடும்… இது பப்ளிக் ப்ளேஸா இருக்கு… இங்க அழ நான் விரும்பல… நீயில்லாம என் நாட்களும் இரவுகளும் தனியாதான் இருக்கப் போவுது… நான் உன்ன ரொம்ப மிஸ் பண்ண போறேன் வெற்றி….” ஜேம்ஸ் சொன்னான். அவன் எந்நேரமும் அழுதுவிடுவான் போலிருந்தது. ஆனால், வெற்றிச் செல்வன் புறப்படும் இச்சமயத்தில் தான் அழக்கூடாது என்பதில் திடமாக இருந்தான்.

ரயில் வண்டி புறப்படும் நேரம் ஆனது. வண்டியின் பாதுகாப்பு அதிகாரி விசில் ஊதினார். பச்சை வண்ண விளக்கு அசைக்கப்பட்டது. வெற்றிச் செல்வன் நகரும் வண்டியில் ஏறிக் கொண்டான். ஜேம்ஸுக்கு திடீரென ஒரு வலி தொண்டையில் வந்தது. அவன் இதயம் கனத்தது. அவன் தன்னை நிலைப்படுத்திக் கொண்டான். அவன் வெற்றிச் செல்வனைப் பார்த்து கைகளை அசைத்தான். மிகவும் சிரமப்பட்டு சிரிக்க முயற்சி செய்தான். ஆனாலும், அவன் கண்களில் வெற்றிச் செல்வனின் காட்சி கலைந்தது. கண்ணீர் திரையில் எல்லாம் மங்கலாக தெரிந்தது. அவன் உடலில் இருந்து உயிர் பிரிந்து போவது போன்ற ஒரு உணர்ச்சி அவனுக்கு ஏற்பட்டது.

வெற்றிச் செல்வனும் இதே போன்ற உணர்ச்சியில் தவித்தான். தன் காதலன், தன் வாழ்க்கைத் துணைவனை முதன் முதலாக 6 நாட்கள் பிரிந்திருக்கப் போகும் உணர்ச்சி அவனை வாட்டி வதைத்தது. ரயில் மெல்ல மெல்ல ஜேம்ஸை விட்டு விலகிச் சென்று கொண்டிருந்தது.

ஜேம்ஸ் மெதுவாக அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்து சென்றான். ரயில் நிலையத்துக்கு வெளியே வந்தான். ஒரு ஆட்டோவில் ஏறினான். அவனுக்கு பீறிட்டு வந்த அழுகையை அடக்கிக் கொண்டான். தன் வெற்றிச் செல்வன் நல்லபடியாக திரும்பி வரவேண்டும் என மனதிற்குள் பிரார்த்தனை செய்து கொண்டான்.

திருவான்மியூரில் இருந்த அவன் அப்பார்ட்மெண்டுக்கு சென்று இறங்கி ஆட்டோகாரனுக்கு பணம் கொடுத்துவிட்டு திரும்பியவன் முன் அப்பார்ட்மெண்ட் காவலாளி நின்றிருந்தான்.

“சார்…” காவலாளி அழைத்தான்.

“என்ன செல்வம் சொல்லுங்க….?” ஜேம்ஸ் கேட்டான்.

“உங்கள பாக்க ஒரு ஐயாவும் அம்மாவும் வந்திருக்காங்க சார்…” காவலாளி செல்வன் சொன்னான்.

“அப்படியா… யாரு…?” ஜேம்ஸ் குழம்பிப் போய் கேட்டான்.

“தெரியல சார்… அதோ அங்க நிக்கிறாங்க… வாங்க சார்…” செல்வன் ஜேம்ஸை ஒரு வில்லோ மரத்தடிக்கு அழைத்துச் சென்றான்.

சாலையின் சோடியம் ஆவி விளக்கின் வெளிச்சத்தில் ஜேம்ஸ் உற்று பார்த்தான். அங்கு நின்றிருந்தவர்கள், வெற்றிச் செல்வனின் தந்தை தமிழ்ச்செல்வன் மற்றும் தாயார் விஜயலட்சுமி….

(தொடரும்…)

கருத்துக்களைத் தெரிவிக்க: radharajesh18@gmail.com