நீயின்றி நானில்லை – பகுதி – 22

அவர்கள் கடற்பயணத்தை இனிதாய் நிறைவுசெய்து கொண்டு, மாலுமிக்கு தங்கள் அன்பைத் தெரிவித்துவிட்டு அடுத்த கட்டமாக அமெரிக்க நாட்டிற்கு பயணம் மேற்கொண்டனர். கலிஃபோர்னியா பல்கலைக்கழகத்தில் அவர்கள் சந்திக்க வேண்டிய பேராசிரியர்.மவுமேன், ஒரு சிறந்த கடலோடி ஆவார். அவர் ஆய்வு செய்யாத கடல்களே இல்லை. அவரிடத்தில் தங்கள் ஆலோசனைகளை முடித்துக் கொண்டு சில மாதிரிகளையும் பெற்றுக் கொண்டு அங்கிருந்து லண்டன் செல்லவேண்டும் ஜேம்ஸும் வெற்றியும். பின்னர், துபாய் வழியாக மும்பை வந்தடைய வேண்டும். இன்னும் அவர்கள் பயணம் நிறைவு பெற்று ஊர் திரும்புவதற்கு 10 நாட்களே இருந்தன.

இந்த வெளிநாட்டுப் பயணத்தில் அவர்கள் ஒருவரையொருவர் நன்றாய் புரிந்து கொள்ளத் துவங்கினர். ஏற்கனவே அவர்கள் நன்கு புரிந்து கொண்ட காதலர்களாக இருந்தாலும் கூட, இந்நெருக்கமான தனிமையான பயணம் அவர்களை இன்னும் அருகிவரச் செய்தது. இரவின் மடியில் அவர்கள் காதல் கொள்ளும் நிமிடங்களில் ஒருவருக்கு என்ன பிடிக்கும் என்ன பிடிக்காது என்பதை மற்றவர் புரிந்து கொண்டனர். இதனால், அவர்களின் தாம்பத்ய இன்பம் செழித்து ஓங்கியது.

ஜேம்ஸின் மென்மையான உடலின் உணர்ச்சி மிகுந்த இடங்களை வெற்றிச் செல்வன் நன்கு அறிந்து வைத்திருந்தான். அந்த இடங்களை மெதுவாக தீண்டுவதன் மூலம் ஜேம்ஸை தன் கட்டுப்பாட்டுக்குள் எளிதாக கொண்டு வந்துவிட முடியுமென அவன் அறிந்திருந்தான். ஜேம்ஸைப் பொறுத்தவரை, தான் சுகத்தில் மெதுவாக முனகினால் கூட வெற்றிச் செல்வன் வெறி கொண்டு விடுவான் என்பது தெரியும். அவன் வெறி கொண்டால், தன் உடல் முழுதும் பழுத்துவிடும் என்பதும் அவனுக்குத் தெரியும். அவன் என்ன நடந்தாலும், எதையும் தடுப்பதில்லை. அவனுடைய கொள்கை ஒன்று தான். இந்த உடலுக்கு உரிமை பூண்டவன் வெற்றிச் செல்வன். அவன் கேட்கும் போது கொடுக்கக் கடமைப் பட்டவன் இந்த ஜேம்ஸ்… என்ன ஒரு அழகிய காதல் சிந்தனை…!

”ஜேம்ஸ்… உன் உடம்புல மட்டும் எங்கிருந்து இந்த இனிப்பு வருது…?” ஒருநாள் ஜேம்ஸின் மார்பில் தன் உதடுகளால் உரசிக் கொண்டே வெற்றிச் செல்வன் கேட்டான்…

“என்ன கேட்டா… எனக்கெப்படி தெரியும்…?” ஜேம்ஸால் பதில் சொல்லவே முடியவில்லை… மூச்சு முட்டியது வெற்றிச் செல்வனின் தீண்டலில்…

“எனக்கென்னமோ, இந்த ஜென்மத்துல என்னால இந்த உடம்ப விட முடியாதுனு தோணுது ஜேம்ஸ்… உண்மையிலேயே, தினமும் ருசிச்சாலும் திரும்ப திரும்ப ருசிக்கணும் போல இருக்கு…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.

“டேஸ்ட் பண்ணு வெற்றி…. இது உனக்குத் தான சொந்தம்… நான் வேண்டாம்னு சொல்ல மாட்டேன்…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.

அவர்களின் இன்பமான வாழ்க்கையில் என்றுமே இல்லை என்ற சொல் வரக்கூடாது என ஜேம்ஸ் ஆசைப் பட்டான். தான் எவ்வளவு சிரமத்தில் இருந்தாலும், வெற்றி கேட்கும் போது கொடுத்துவிட வேண்டும் என அவன் விரும்பினான். ஒவ்வொரு இரவும் வெற்றிச் செல்வனின் உயிரணுக்களை தன்னுள் வாங்கிக் கொண்டு அவன் மார்பில் புரண்டு உறங்கும் போது தன் பிறப்பின் பொருள் ஈடேறுவதாக நினைத்துக் கொள்வான். ஒரு சில நாட்களில் வெற்றிச் செல்வனின் அன்பு அதிகமாகும் போது அவன் ஆண்மை கிளர்ச்சியுறும் போது, அவன் வேகவேகமாக புணர்ச்சி கொள்வான். மறுநாள் முழுதும் ஜேம்ஸால் சரியாக நடக்க இயலாது. வலிக்கும். ஆனால், அவ்வாறு ஒவ்வொரு முறை சுருக்கென்று வலிக்கும் போதும், அவன் இதழில் ஒரு குறுநகை பூக்கும். தன் காதலன் தனக்கு தந்த பரிசாக அதை எண்ணிக் கொள்வான். தன் காதலன் தன்னுடலில் ஒன்று கலந்திருப்பதையே அது குறிப்பதாக அவன் எண்ணினான்.

அவர்களுக்குள் எல்லா புரிதல்களும் ஏற்பட்டு அவர்கள் ஒரு ஆதர்ச தம்பதிகளாக மாறினர். பார்வையிலேயே எல்லாம் பரிமாறிக் கொள்வது. தீண்டலிலேயே என்ன வேண்டுமென தெரிவிப்பது, என எல்லா வகையிலும் அவர்களின் தாம்பத்யம் சிறந்தது.

ஒருநாள் வெற்றிச்செல்வனின் காதலும் காமமும் கரை கடந்து சென்றபின் அவன் தன் காதலனும் வாழ்க்கைத் துணைவனுமான ஜேம்ஸைப் புணர்ந்தான். புணர்ச்சியின் விளையாட்டை முடித்தவுடன், தன் மார்பில் படுத்து ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டிருந்த ஜேம்ஸிடத்தில் வெற்றிச் செல்வன் கேட்டான்.

“ஜேம்ஸ்… நான் ஒன்னு கேக்கவா…? என் கூட செக்ஸ் வச்சுக்கும் போது உனக்கு வலிக்குதுல்ல…?”

“ம்ம்ம்ம்….” ஜேம்ஸ் ஆமோதித்தான்.

“அப்புறம் ஏன் ஜேம்ஸ் என்கூட உனக்கு செக்ஸ் வச்சுக்க பிடிக்குது….? அந்த வலி உனக்கு என் மேல ஒரு வெறுப்ப ஏற்படுத்தலயா…?” வெற்றி கேட்டான்.

“வெற்றி… ஒரு தாய் தன் குழந்தைய பெத்துக்கும் போது எவ்ளோ வலிக்கும்… தன்னோட உடம்பையே கிழிச்சுகிட்டு வர்ற அந்த குழந்தைய அவ வெறுக்கவா செய்யுறா…? அது மேல உயிரையே வைக்கல…? ஏதோ ஒன்றிரண்டு தாய்கள், என் தாயப் போல, தன் குழந்தைய தூக்கிப் போடுலாம். ஆனா, மத்தவங்க எல்லாம் அப்படியில்லாம ஏன் வச்சு கொஞ்சறாங்க… ஒரு குழந்த பல் முளச்ச உடனே அத தூக்குறவங்க எல்லாத்தயும் கடிக்கும். அதுவும் கொஞ்சம் வலிக்கத்தான் செய்யும். அதுக்காக அந்த குழந்தைய யாரும் தூக்காம விடமாட்டாங்க… எல்லாமே அன்போட வெளிப்பாடு தான் வெற்றி… எனக்கு உன் மேல இருக்குற அன்போட வெளிப்பாடும் அப்படித்தான… நீ எனக்குள்ள பெணிட்ரேட் பண்ணும் போது எனக்கு வலிக்கும் தான். ஆனா, அது என்னோட வெற்றிக்கு சுகத்தை தரக்கூடிய வலிதான அப்படினு நினச்சாலே போதும், வலியெல்லாம் பறந்துடும். நான் வலிக்கும் போதும், உனக்கு இன்பம் கிடைக்கணும்ங்கற என் எண்ணம், என் அன்பு, அது தான் ரொம்ப பெருசு வெற்றி… வலி எல்லாம் அப்ப சின்னதாயிடும். நீ எனக்குள்ள நுழைஞ்சுக்குற போது நீ என்மேல எவ்ளோ உரிமையோட இருக்குற அப்படிங்குற எண்ணம் எனக்கு வருது. அந்த எண்ணம் என் மனசுல உன் மேல இருக்குற அன்ப அதிகமாக்குது… வலி எல்லாம் தெரியறதே இல்ல… அந்த வலி, இன்ஃபாக்ட் இப்ப ஒரு சுகமா மாறிடுச்சு…

என்னைக்குமே எல்லாருக்குமே இது போல அதிர்ஷ்டம் கிடச்சுடாது வெற்றி… நீதான் எனக்கு கிடச்ச அதிர்ஷ்டம்… உன்னால வலிக்காத ஒவ்வொரு இரவும் எனக்கு வீண்தான். மறுநாள் காலைல நான் நடக்கும் போது சுருக் சுருக்குனு வலிக்குமே, அந்த வலி, பகல் முழுக்க எனக்கு என் வெற்றி இருக்கான்னு ஒரு நினப்ப கொடுக்கும். அத நான் எப்படி சொல்றது வெற்றி… அந்த நினப்பு ஒரு தெய்வீகமான நினப்பு என்ன பொறுத்த வரைக்கும். இதுல யாருமே எதுவுமே கமெண்ட் பண்ண முடியாது. என் வெற்றி எனக்கு கொடுத்த பரிசு அந்த வலிதான். அதுக்காக நான் ஒவ்வொரு நிமிஷமும் ஏங்குவேன் என் வாழ்க்கைல…”

ஜேம்ஸ் மூச்சு விடாமல் பேசினான். வெற்றிச் செல்வன் வைத்த கண் வாங்காமல் அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

“அப்படினா, இப்ப இன்னும் கொஞ்சம் வலி கொடுக்கலாமா…?” வெற்றிச் செல்வன் குறும்புப் புன்னகையுடன் கேட்டான்.

ஜேம்ஸ் அவனைப் பார்த்து பொய்யாக முறைத்துக் கொண்டு வெற்றிச் செல்வனின் மார்பில் செல்லமாக கடித்தான்.

“வலி போதுமா…?” ஜேம்ஸ் கேட்டான்.

“ஆஆவ்… இஸ்ஸ்ஸ்… போதும் போதும்… இப்ப நான் கொஞ்சம் வலி கொடுக்குறேன்…” வெற்றிச் செல்வன் சொல்லிக்கொண்டே ஜேம்ஸை கீழே தள்ளி அவன் மீது படர்ந்தான். விளக்கு அணைந்து அறையே இருளடைந்தது.

ஜேம்ஸும் வெற்றிச் செல்வனும், இந்தியா வந்தடைந்தனர். அவர்களின் பயணம் இனிதாய் நிறைவேறியதாக அவர்கள் மேலதிகாரியான சண்முகசுந்தரத்திடம் சொல்லினர். அவர்கள் கொண்டு வந்த மாதிரிகளை ஆய்வுக்குட்படுத்துவதில் சில வாரங்களை செலவிட்டனர்.

வெற்றிச் செல்வன் வாரத்தில் இரு நாட்கள் தன் வீட்டிலும், மற்ற இரவுகளை ஜேம்ஸ் வீட்டிலும் கழித்திருந்தான். அதுவும் மாறிப் போய், எல்லா இரவுகளையும் ஜேம்ஸுடனே கழித்தான். அவன் ஜேம்ஸை கணையாழி அணிவித்து திருமணம் செய்து கொண்டது சித்ராவுக்குத் தெரியாது. அவர்கள் யாருக்குமே தெரிவிக்க விரும்பவில்லை.

சித்ராவைப் பொறுத்த வரை அவர்களின் காதல் முழுவீச்சில் பரவிக் கொண்டிருக்கிறது. அதை தான் தொந்தரவு செய்ய விரும்பவில்லை. வெற்றியின் பெற்றோரோ அவர் வீட்டாரோ இதைப் பற்றியெல்லாம் கவலைப்படவும் இல்லை. அவரவர் அவரவரது வேலையில் மூழ்கியிருந்தனர்.

ஜேம்ஸின் குணம் பழக் இனிமையாய் மாறிப் போனதை அவன் அலுவலக பணியாளர்கள் வெகுவாக வியந்தனர். அவனது சீஃப் சண்முகசுந்தரமும் அதைக் கண்டு வியந்து தான் போனார். எல்லாம், வெற்றிச் செல்வனுடன் ஏற்பட்ட நட்பினால் தான் என எல்லாரும் நம்பினர். சிலர் அவ்வப்போது வெற்றிச் செல்வனை அணுகி அவனிடத்தில் வெளிப்படையாக இதைப் பற்றி சொல்லவும் செய்தனர். எல்லாமுமே இன்பமாக நிகழ்வுகள் அனைத்துமே இனிமையாக இருந்தன.

ஒருநாள் அலுவலகத்தில் ஆய்வுப்பணி செல்லும் விதம் குறித்த ஆலோசனைக் கூட்டம் நடந்தது.

“ஜேம்ஸ்…. வெற்றிச் செல்வன்… இந்த ரிசர்ச் நல்ல வேகத்துல போகுதுண்ணு எனக்கு நம்பிக்க இருக்கு… இருந்தாலும், இன்னும் வேகம் தேவைனு நான் நினைக்கிறேன்… இன்னும் கொஞ்சம் நீங்க உழைக்கணும்…” சீஃப் சண்முகசுந்தரம் பேசினார்.

“சீஃப்… நாங்க எங்களால ஆன முயச்சிகள எடுத்திட்டுதான் இருக்கோம்… இன்னும் கண்டிப்பா ஒரு வருஷம் தேவை எல்லாத்தயும் எக்ஸ்பரிமெண்டலா முடிக்கணும்னா…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.

“ஜேம்ஸ்… ஒரு வருஷம் இல்ல, ரெண்டு வருஷம் எக்ஸ்டண்ட் பண்ண கூட நம்மால முடியும்… இருந்தாலும், இன்னும் ஒரு வருஷத்துல முடிக்கணும்னுங்கறது என்னோட ஆச…” சீஃப் சொன்னார்.

“கண்டிப்பா சீஃப்… எங்களால முடிஞ்ச எல்லா வேலயும் நாங்க பாக்குறோம்… வி வில் பி வித் யூ சீஃப்….” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.

சண்முகசுந்தரத்திற்கு முழு உளநிறைவு ஏற்பட்டது.

“ஓகே மை பாய்ஸ்… எனக்கு சாட்டிஸ்ஃபேக்‌ஷன் இருக்கு… இருந்தாலும்… ஹாவ் சம் பெய்ன்… பிகாஸ் நோ பெய்ன், நோ கெய்ன்… வலி இல்லாம பலன் இல்ல…” சண்முகசுந்தரம் சாதாரணமாக சொன்னார்.

ஜேம்ஸும் வெற்றிச் செல்வனும் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டனர். ஜேம்ஸ் கொஞ்சம் சிரமத்துடன் சிரிப்பை அடக்க முயன்றான். ஆனால், வெற்றிச் செல்வனோ வாய்விட்டு சிரித்தே விட்டான். அவனைப் பார்த்த ஜேம்ஸுன் சிரிப்பை அடக்கமுடியாமல் சிரித்தான். முதலில் சண்முகசுந்தரத்திற்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. இருந்தாலும் அவரும் சிரித்து வைத்தார். அவர் அசடு வழிய சிரிப்பதைப் பார்த்ததும் இவர்கள் மேலும் மேலும் சிரித்தனர். அந்த அறை முழுதும் சிரிப்பின் ஒலி பரவிக் கிடந்தது.

அன்றிரவு ஜேம்ஸும், வெற்றிச் செல்வனும் அந்த அலுவலக நிகழ்வைப் பற்றியே பேசி சிரித்துக் கொண்டிருந்தனர். இரவு உணவு முடிந்து அவர்கள் படுக்கைக்குச் செல்லும் நேரம் வந்தது. அன்றிரவு அவர்களின் உடலுறவு வழக்கம் போல, இன்னும் உணர்ச்சி நிறைந்ததாய் இருந்தது. ஜேம்ஸ், வெற்றிச் செல்வனின் மார்பில் களைப்புடன் விழுந்து கிடந்தான். அவன் மார்பு ரோமங்களை தன் விரலால் வளைத்து கோலமிட்டுக் கொண்டிருந்தான்.

“ஜேம்ஸ்… இந்த மாசம் 15ம் தேதி, எங்க வீட்ல ஒரு சின்ன விசேஷம்… எங்க வீட்டு மனுஷங்க எல்லாரும் அன்னைக்கு வீட்ல இருப்பாங்க…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.

“ஓ… அப்படியா வெற்றி… நீயும் அங்க போய் எல்லாரையும் பார்த்துட்டு இருந்துட்டு வா…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.

“யெஸ்… நானும் அங்க போகணும்னு தான் இருக்கேன்… அதோட அன்னைக்கு எல்லாரும் அங்க இருப்பாங்கங்கறதால நம்ப விஷயத்த பத்தியும் அன்னைக்கு அவங்க கிட்ட பேசலாம்னு பாக்குறேன்…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.

“வெற்றி… எனக்கு ரொம்ப பயமா இருக்கு… ஏன்னு தெரியல… இப்போதைக்கு அந்த விஷயத்த நாம தள்ளிப் போடலாம் இல்ல…” ஜேம்ஸ், வெற்றிச் செல்வனை இறுகப் பற்றிக் கொண்டான். அவன் மனதில் ஏற்பட்ட அச்சத்தால் அவன் உடல் உதறியது. வெற்றிச் செல்வன் தன் இருகைகளையும் ஜேம்ஸின் உடலைச் சுற்று போட்டுக் கொண்டு அவனை தன்னுடன் இறுக்க அணைத்துக் கொண்டான்.

“இல்ல… ஜேம்ஸ்… இந்த சந்தர்ப்பத்துல நான் அத பேசியே ஆகணும்… என்னைக்கா இருந்தாலும் இந்த விஷயத்த நாம பேசித்தான ஆகணும்…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.

“கரக்ட் தான் வெற்றி… நாம என்னைக்கா இருந்தாலும் இந்த விஷயத்த பேசத்தான் வேணும்… ஆனா அந்த சந்தர்ப்பம் தானா வரட்டுமே… நாமலே ஏன் வரவழைக்கணும்…” ஜேம்ஸ் கேட்டான்.

“ஜேம்ஸ்… அந்த சந்தர்ப்பம் இப்ப தானா தான் வந்திருக்கு…” வெற்றிச் செல்வன் பூடகமாகச் சொன்னான்.

“நீ என்ன சொல்ற வெற்றி….” ஜேம்ஸ் புரியாமல் கேட்டான்.

“எனக்கு கல்யாணம் பண்ணி வைக்குறத பத்தி பேசத்தான் அன்னைக்கு எங்க வீட்ல எல்லாரும் ஒண்ணா சேரப்போறாங்க… எப்பவும் எங்க வீட்ல கல்யாண விஷயம்னா எல்லாரும் சேர்ந்து தான் டிஸ்கஸ் பண்ணுவாங்க… இப்ப கூட என் கல்யாண விஷயமா தான் பேசப் போறாங்க… இந்த சந்தர்ப்பத்தயும் விட்டுட்டா அப்புறமா எப்ப பேசமுடியும்…?” வெற்றிச் செல்வன் ஜேம்ஸின் முகத்தைப் பார்த்துக் கொண்டே பேசினான்.

வெற்றிச் செல்வன் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் போதே, ஜேம்ஸின் முகம் இருண்டு போய், கண்கள் கலங்கிப் போய், கண்ணீர் துளிகள் கன்னங்களில் உருண்டோடின. வெற்றிச் செல்வன், ஜேம்ஸின் முகத்தை தன் கைகளின் ஏந்தினான்.

“இங்க பாரு ஜேம்ஸ்… எனக்கு நீதான் இந்த ஜென்மத்துல லைஃப் பார்ட்னர்… அத யாராலும் மாத்த முடியாது… எது நடந்தாலும் இதுல இருந்து நான் பின்வாங்க மாட்டேன்…” வெற்றிச் செல்வன் ஸ்திரமான குரலில் சொன்னான்.

(தொடரும்…)

கருத்துக்களைத் தெரிவிக்க: radharajesh18@gmail.com