மறுநாள் காலை ஜேம்ஸ் எழுந்த போது, வெற்றிச் செல்வனின் மார்பில் இழைந்திருந்தான். அவன் உடலும் உள்ளமும் புத்துணர்ச்சியுடன் விளங்கின. நேரம் காலை 8 மணியைத் தொட்டிருந்தது. அவன் மெல்ல தன்னுணர்வு அடைந்த போது அவன் தன் வலது கையைத் தூக்கிப் பார்த்தான். அதில் வெற்றிச் செல்வன் அணிவித்த கணையாழி இருந்தது. ஜேம்ஸ் மெல்ல சிரித்துக் கொண்டான். வெற்றிச் செல்வனின் மார்பில் இன்னும் இறுக்கமாக தன்னை இழைத்துக் கொண்டான். வெற்றிச் செல்வனின் வலது கரம் அவனைத் தழுவி தன்னுடன் அணைத்துக் கொண்டது. உலகின் மிக பாதுகாப்பான இடம் வெற்றிச் செல்வனின் அணைப்பு தான்…. ஜேம்ஸ் நினைத்துக் கொண்டான்… மேலும் இனிமேல் தான் அநாதை இல்லை என்பதும் அவனுள் ஒரு கர்வத்தை ஏற்படுத்தியது. இவ்வளவு இன்பங்களை தனக்கு ஈந்தவன், வெற்றிச் செல்வன் தான்.
”வெற்றி…” ஜேம்ஸ் அழைத்தான்.
“சொல்லு… ஜேம்ஸ் டார்லிங்….” வெற்றிச் செல்வன் கேட்டான்.
ஜேம்ஸின் காதுகளில் இன்பத் தேன் பாய்ந்தது. முதல் முறையாக வெற்றிச் செல்வன் தன்னை ஒருமையில் அழைத்தான். முதல் முறையாக தன்னை டார்லிங் என்று செல்லமாய் அழைத்தான். ஜேம்ஸுக்கு அதை மீண்டும் மீண்டும் கேட்க வேண்டுமென ஆசை எழுந்தது.
“டேய்…. சொல்லுடா… பூனைக்குட்டி…” வெற்றிச் செல்வன் இப்போது பொய்க் கோபம் பூண்டிருந்தான்.
ஜேம்ஸ் கலகலவென சிரித்தான்.
”நான் பூனைக்குட்டியா…?” ஜேம்ஸ் கேட்டான்.
“ஆமா… அதுவும் சாதாரண பூனைக்குட்டியில்ல… இந்த வெற்றியோட செல்ல பூனைக்குட்டி…” வெற்றிச் செல்வன் சொல்லிவிட்டு ஜேம்ஸை இழுத்து தன் மீது போட்டுக் கொண்டான்.
ஜேம்ஸின் விரல்கள் வெற்றிச் செல்வனின் மார்பு ரோமங்களில் கோலமிட்டன. தன் கன்னத்தை வெற்றியின் மார்பில் வைத்து அவன் படுத்துக் கொண்டான். இருவரின் உடல்களும் ஆடையின்றி இருந்தன. அவர்களுக்கு அது பற்றிய உணர்வே இல்லை…
உடல்கள் உரசும் போது ஒருவித வெப்பமான உணர்ச்சி ஏற்படும்… அதை நீங்கள் அனுபவித்தது உண்டா… அந்த வெப்பத்தில் நாம் என்றுமே நுகர்ந்திராத இன்பங்கள் எல்லாம் விளையும். அதிலும், சற்று குளிர் விளைந்திருக்கும் மழைக்கால காலைப் பொழுதுகளில், யாருமில்லாத அறையில், தன் காதலுடன் உடல் உரசி, உஷ்ணம் கூடி கிடந்திருக்கும் சுகம் இந்த உலகில் அனைவருக்கும் கிடைத்துவிடுவதில்லை. காதலின் மார்பில் அவன் இதயத் துடிப்பின் அதிர்வுகளை கன்னம் வைத்து உணர்ந்து மகிழ்வதே அலாதியான இன்பம் தான். அவன் மார்பு ரோமங்கள், காதோரம் வந்து கிசுகிசுவென சிலிர்ப்பூட்டும். அவன் வாசம் வந்து நாசி நரம்புகளை எல்லாம் இழுத்துப் பூட்டும். அவன் வலிமையான தோள்களில் சாய்ந்திருக்க இன்னும் இன்னும் பல ஆண்டுகள் வாழ்ந்திருக்க வேண்டுமென்று தோன்றும்… இந்த உலகில் வேறு எதுவுமே தேவையில்லை என்று தோன்றும்… காதலில் மட்டுமே இதெல்லாம் சாத்தியம். வெறும் கலவி சுகத்திற்காக கூடும் காளையர் பலர் காலை வந்தவுடன் காணாமல் போய்விடுவர். ஆனால், உண்மையான காதலர்க்கோ, கலவியை விட இந்தக் காலை நேரத்து காதல் தான் இன்பமான தருணம். கலவி வெறும் உரிமையை நிலைநாட்டும் நிகழ்வு, அவ்வளவு தான்.
ஜேம்ஸைப் புணர்ந்த போது வெற்றிச் செல்வன் அவன் மீது கொண்ட காதல் முழுமையுற்றது. அந்த முழுமையில் அவன் தன்னை இழந்திருந்தான். அவன் உயிரணுக்கள் இப்போது அவன் காதலனின் உடல்குழியில் விழுந்து கிடந்தன. ஜேம்ஸின் உடலோ, தன்மை இழந்திருந்தது. இனி அவனுக்கென்று ஒன்றும் இல்லை. அவன் காதலன் வெற்றிச் செல்வனின் இன்பம் தான் அவனுக்கு இன்பம். தன்னுள் தன் காதலன் நுழைந்த போது ஜேம்ஸ் தன் கண்களை இறுக மூடி, வெற்றிச் செல்வனின் மார்பில் முகம் புதைத்து அவன் இடையைச் சுற்றி தன் கால்களால் இறுகப் பற்றிக் கொண்டு, அவன் கைகளோடு தன் கைகளைப் பின்னிக் கொண்டு, அவன் இதழோடு தன் இதழை இழைத்துக் கொண்டு, அவனோடு ஒரு முழுமையான சங்கமம் நிகழ்ந்ததை ஜேம்ஸ் உணர்ந்தான். இதுவரை அவன் வாழ்வில் ஒருபோதும் அடைந்திராத ஒரு புதுவித உணர்ச்சி அது. வெளியே புயலுடன் இடி மழை பெய்து கொண்டிருந்தது. ஜேம்ஸின் குரலோ அவன் தொண்டைக்குள் ஒளிந்து கொண்டிருந்தது. அவ்வப்போது அவன் வாயிலிருந்து வெளிப்பட்ட ஒலிகளும் வெற்றிச் செல்வனின் இதழில் மறைந்து போனது. வெற்றிச் செல்வனின் மென்மையான காதல் கொஞ்சம் வன்மையாகத் துவங்கியது. ஜேம்ஸ் தடுக்கவும் இல்லை, தடுக்க விரும்பவும் இல்லை, தடுக்க முடியவும் இல்லை. இன்னும் வன்மையாக, இன்னும் இன்னும் வன்மையாக, வெற்றிச் செல்வனின் காதல் பொங்கி வழிந்து ஜேம்ஸை நிறைத்த போது, எங்கோ மழையின் சாரலில் நனைந்து கொண்டிருந்த இளந்தளிர்கள் சிலிர்த்துக் கொண்டன. தாம்பத்தியத்தின் தெய்வீக இன்பம் தான் இந்த இரு உயிர்களும் பகிர்ந்து கொண்ட இன்பம்.
ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் இடையே மட்டும் தான் தாம்பத்தியம் என நினைப்பது எவ்வளவு பெரிய அறிவீனம்….! இரு உயிர்களும் உடல்களும் உள்ளங்களும் உணர்வுகளும் ஒன்று பட்டு இசைந்து இன்பம் பாராட்டும் போது, ஆண் பெண் பாகுபாடுகள் அறுந்து போகின்றன. அங்கு கொண்டாடப் படுவது அன்பின் வெளிப்பாடான இன்பம் தான். அதில் பாலின வேறுபாடுகளை மூன்றாம் மனிதர்கள் பார்க்க இயலாது. ஏனெனில் அது இரு உயிர்கள் சம்பந்தப்பட்ட இன்பம். அதில் நுழைந்து பார்க்க மூன்றாமவருக்கு எந்த அனுமதியும் இல்லை. அது அநாகரிகமானது. ஜேம்ஸை தன்னுடையவனாக்கிக் கொள்ள வெற்றிச் செல்வனுக்கு முழு உரிமை இருந்தது ஏனெனில், ஜேம்ஸ் தன்னை வெற்றிச் செல்வனுக்கு கொடுத்துவிட எந்நேரமும் ஆயத்தமாயிருந்தான். விருப்பமுடன் கொடுக்கிறவன் கொடுக்க, விரும்பி எடுக்கிறவன் எடுத்துக் கொள்கிறான்…
ஜேம்ஸ், தன் காதலனின் மார்பில் ஓய்வெடுத்தது போதும் என்று எழுந்தான். ஜேம்ஸ் எழுந்தவுடன், வெற்றிச் செல்வன் எழுந்து நின்றான். சாளரம் வழியாக வந்த சூரிய வெளிச்சம் அவன் மேல் பட்டது. அவன் தன் இரு கைகளையும் விரித்து நன்றாய் உடலை உதறிவிட்டு நின்றான். அவன் உடலில் ஆடைகள் ஏதுமில்லை. ஜேம்ஸின் விழிகள் தன் காதலனின், தன் கண்ணாளனின் அழகை அள்ளி பருகிக் கொண்டிருந்தன. நின்ற நெடு ஆண்மகனின் அழகிற்கு எதுவும் ஈடாகுமோ என்ன…! அவன் குளியலறையை நோக்கிச் சென்றான். திரும்பி நின்று ஜேம்ஸை ஒரு குறு குறு பார்வை பார்த்தான். “வா… என்னுடன் வா குளிக்க…” என்று அந்தப் பார்வைக்குப் பொருள். ஜேம்ஸ் தன்னை மறந்து எழுந்து சென்று தன் காதலின் கைகளில் அடைக்கலமானான்.
குளியல் இத்துணை இனிமையாய், இன்பமாய் இருந்தது இன்று தான் இருவருக்குமே…. குளித்ததும் சொன்னான் வெற்றி…
“ஜேம்ஸ்… உன் உடம்புல தண்ணி பட்டதும் அது எப்படி கிளிட்டர் ஆகுது தெரியுமா…. அப்படிப்பட்ட இந்த உடம்பு என்னுடையதுனு நினைக்குறப்போ எனக்கு அப்படியே வானத்துல பறக்குற மாதிரி இருக்கு…”
”வெற்றி இந்த உடம்பு மட்டுமில்ல… இதுல ஓடற உயிரும், உனக்குத் தான் சொந்தம். உனக்கு மட்டும் தான் சொந்தம்… வாழ்க்கைல எந்த சூழ்நிலைலயும் இத நான் மாத்திக்க மாட்டேன்…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.
காதலர்கள் இருவரும் இன்று வாழ்க்கை துணைவர்களாக மாறிய பிறகு அவர்கள் வெளிநாட்டு பயணம் செல்வது மிக ஏதுவாக அமைந்திருந்தது.
மறுநாள் இவர்கள் இருவரும் திருமணம் செய்து கொண்ட விஷயத்தை சித்ராவிடம் தெரிவித்தார்கள். அவள் தன் மகிழ்ச்சியை அவர்களுக்கு தெரிவித்தாள். இருந்தாலும், அவள் உள்ளத்தில் தீராமல் அரித்துக் கொண்டிருந்த ஒரு பயத்தைப் பற்றி அவள் இவர்களிடத்தில் ஒரு போதும் தெரிவிக்கவில்லை. அவளுக்கு இன்னும் பயம் அதிகமாகியது. ஜேம்ஸும் வெற்றியும் மேற்கொண்டிருக்கும் இந்த பந்தம், எந்த அளவிற்கு தன்னுடைய குடும்பதில் புயலைக் கிளப்புமோ என அவள் பயந்தாள். இருந்தாலும் இதில் தான் செய்வதற்கு ஏதுமில்லை என அவள் வாளாவிருந்திருவிட்டாள்.
ஜேம்ஸும் வெற்றிச் செல்வனும் முதலில் சென்ற நாடு, ஸ்பெயின். அவர்கள் ஆராய்ச்சியில் தலைமை வகிக்கும் பார்சிலோனா பல்கலைக்கழகம் தான் அவர்களின் முதல் களம். பேராசிரியர் ஜியோவனியிடம் அவர்கள் கலந்தாலோசிக்க வேண்டும். அவர் ஒரு மென்மையான இனிமையான மனிதர். சிறந்த அறிவாளி. பல்கலைக் கழகத்தின் ஆழ்கடல் ஆராய்ச்சி பிரிவின் பேராசிரியராக இருபது ஆண்டுகளாக பணியாற்றிக் கொண்டிருப்பவர். பல ஆழ்கடல்களை அலசி ஆராய்ந்தவர்.
ஒரு திங்கட்கிழமை காலை 11 மணிக்கு அவர்கள் பேராசிரியர் ஜியோவனியின் அறையில் அவர் முன்னால் அமர்ந்திருந்தனர். கடந்த ஒரு மணிநேரமாக அவர்கள் ஆராய்ச்சி பற்றிய தகவல்கள் பரிமாறப்பட்டன. இப்போது எல்லாம் முடிந்து போன நிலையில்,
“மிஸ்டர்.ஜேம்ஸ்… நீங்களும், வெற்றியும் இன்னைக்கு சாயந்திரம் என் வீட்டுக்கு ஒரு சின்ன பார்ட்டிக்கு வரணும்…” என்று ஜியோவனி அழைப்பு விடுத்தார்.
“ஷ்யூர் டாக்டர்… இட்ஸ் அவர் ப்ளஷர்….” ஜேம்ஸ் உடனே அழைப்பை ஏற்றான். வெற்றிச் செல்வன் கொஞ்சம் வியப்படைந்தாலும், அதைப் பெரிதாக வெளியே காட்டிக் கொள்ளவில்லை.
அன்று மாலை ஜியோவனியின் வீட்டில் ஜேம்ஸும், வெற்றியும் இருந்தனர். அவருடைய வீடு மிகப் பெரியது. பார்சிலோனா நகரத்தின் ஒதுக்குப்புறமான இடத்தில் இருந்தது. பெரிய ஏரியின் கரையில் இருந்தது. அவருடைய மனைவியும் மக்களும் பழக இனிமையானவர்களாகவே இருந்தனர்.
அன்று இரவு தாங்கள் தங்கும் விடுதிக்கு திரும்பியதும், வெற்றிச் செல்வனும் ஜேம்ஸும் ஜியோவனி மற்றும் அவரது குடும்பத்தினரின் நட்பு கலந்த உபசரிப்பைப் பற்றி சிலாகித்துப் பேசினர்.
அன்று இரவு ஜேம்ஸின் உறவின் திளைத்து மகிழ்ந்தான் வெற்றிச் செல்வன். இருவரும் புதுமணத் தம்பதியராய் இருந்ததினால், அன்றாடம் உறவு கொள்வது இயல்பாய் இருந்தது. வெற்றிச் செல்வன் அதை ஒரு போதும் வலியுறுத்துவதில்லை. தானாகவே இருவரது மனமொத்தும் அது நடந்தது.
அடுத்து வந்த இரு நாட்களும், அவர்கள் அங்கு தங்கியிருந்து மேற்கொண்டு பல விவாதங்களில் பங்கேற்றுவிட்டு அங்கிருந்து சூரிக் பல்கலைக்கழகம் அமைந்துள்ள சுவிட்சர்லாந்து நாட்டின் சூரிக் நகரத்திற்கு பயணப்பட்டனர். அதற்கு முன், அவர்கள் ஜியோவனியின் வீட்டிற்கு சென்று அவரது மனைவி மக்களிடம் விடை பெற்றுக் கொண்டு அவரையும் அவரது குடும்பத்தையும், இந்தியாவிற்கு வருமாறு அழைப்பு விடுத்துவிட்டுத்தான் சென்றனர்.
சூரிக் நகரம் சுவிஸ் நாட்டின் தலைநகரமாகும். அங்கு அவர்கள் சூரிக் பல்கலைக்கழகத்தின் பெருங்கடல் ஆராய்ச்சி நிலையத்தின் தலைவர் வுட்விட்ச் அவர்களை சந்தித்து பல விவாதங்களை மேற்கொண்டனர். அங்கிருந்து அவர்கள் சென்றது, போர்ச்சுக்கல் நாட்டின் லிஸ்பென் நகருக்கு. அங்கு தங்களுடைய வேலையை முடித்துக் கொண்டு, அவர்கள், செயிண்ட் விக்டோரியா துறைமுகத்தில் இருந்து மிகப்பெரிய சுற்றுலா மற்றும் ஆராய்ச்சிக் கப்பலான “பெருங்கடல் கனவு” எனும் கப்பலில் புறப்பட்டனர். ஆங்கிலக் கால்வாய் வழியாக நார்வே நாட்டின் மிக்கைல் துறைமுகம் வரை செல்லும் அக்கப்பலில் அவர்கள் 12 நாட்கள் பயணம் செய்வார்கள். இருவருக்கும் ஒரே சொகுசு அறையை ஒதுக்குமாறு கேட்டுக் கொண்டனர். அதன்படி கப்பலின் மாலுமி அவர்களுக்கு தம்பதிகள் தங்கும் ஒரு அறையை ஒதுக்கித் தந்தார். அவருடன் முதல் நாள் இரவு அவர்கள் விருந்துண்ணவும் ஏற்பாடாகியிருந்தது. இவர்களுடன் சேர்ந்து, மொத்தம் 20 ஆய்வாளர்கள் அக்கப்பலில் பயணித்துக் கொண்டிருந்தனர்.
“மிஸ்டர்.ஜேம்ஸ், நான் உங்களோட கொஞ்சம் தனிமையில பேசலாமா…?” மாலுமி கேப்டன்.பால் மௌசன் அவர்கள் அவனிடத்தில் கேட்டார்.
மாலுமிக்கு இப்போது வயது 45 அல்லது அதற்கும் மேல் இருக்கலாம். ஆனால், அவர் இன்னும் கட்டுக்கோப்பான உடலுடன் இருந்தார்.
“கேப்டன்… உங்களோட நட்பு கிடச்சதுக்கு நான் ரொம்ப அதிர்ஷ்டம் பண்ணியிருக்கணும்…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.
“ஜேம்ஸ்… உங்க நண்பர் மிஸ்டர்.வெற்றி… ஹீ ஈஸ் ரியலி எ நைஸ் பர்சன்…” மாலுமி சொன்னார்.
“யெஸ் கேப்டன்… ஹீ ஈஸ் ரியலி நைஸ்…” ரியலி எனும் சொல்லுக்கு இன்னும் அழுத்தம் கொடுத்து ஜேம்ஸ் சொன்னான்.
“ஜேம்ஸ்… நான் ஒண்ணு கேக்கட்டுமா…? நீங்க ரெண்டுபேரும் பாய் ஃப்ரெண்ட்ஸா…?” மாலுமி நேரடியாக கேட்டார்.
“ஆமா கேப்டன்… ஆனா, அதுல உங்களுக்கு எந்த ஆட்சேபணையும் இருக்காதுனு நினைக்கிறேன்….” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.
“சேச்சே… எனக்கு எந்த ஆட்சேபணையும் இல்ல… ம்ஹூம்…” மாலுமி ஒரு பெருமூச்சு விட்டார். அவர் முகம் கவலையின் அறிகுறிகளைக் காட்டியது.
“உங்களுக்குத் தெரியுமா ஜேம்ஸ்… நான் ஒரு காலத்துல தீவிரமா ஹோமோசெக்ஸுக்கு எதிர்ப்பு தெரிவிச்சவன் தான்… எந்த அளவுக்கு தீவிரமான்னா என் சொந்த பையனே அந்த மாதிரி இருந்தும், அவனை வீட்டை விட்டு துரத்துற அளவுக்கு தீவிரமா…” மாலுமி சொன்னார்.
“ஓ… என்னால நம்ப முடியல கேப்டன்… இவ்ளோ நல்லா பழகற நீங்க அப்படி இருந்திருப்பீங்கனு என்னால நம்பமுடியல… எனிஹவ்… இப்ப உங்க பையன நீங்க திரும்பவும் சேர்த்துகிட்டீங்க இல்ல…?” ஜேம்ஸ் கேட்டான்.
“ஜேம்ஸ்… என்னால அவன சேர்த்துக்க முடியாது… ஏன்னா அவன் இந்த உலகத்துலயே இல்ல….” மாலுமியின் குரல் உடைந்தது.
ஜேம்ஸின் முதுகுத் தண்டு சிலிர்த்தது. அவன் இதயத்துடிப்பு அதிகரித்தது. அவன் தொண்டை கசந்தது.
பின்னர் மாலுமி சொன்னவற்றிலிருந்து நாம் தெரிந்து கொள்வது: மாலுமியின் மகன் 17 வயதான போது, அவன் தான் ஒரு ஓரினச்சேர்க்கை விரும்பி என்பதை வெளிப்படுத்தியிருக்கிறான். பின்னர், மாலுமி அவனிடத்தில் பேசுவதை நிறுத்திக் கொண்டார். அவனைத் தான் வணங்கும் தேவாலயத்தில் நுழைவதிலிருந்து தடை செய்தார். மேலும், தீவிர கிறிஸ்துவரான அவர், தன் மகன் ஒரு பெரும் பாவி என முடிவு செய்தார். அவனுக்கு நரகம் நிச்சயம் என நம்பினார். அதனால், அவனை வெறுக்கத் துவங்கினார். அவனுக்கோ ஒரே ஆதரவு அவன் தாயின் ஆறுதல் மொழிகள் மட்டுமே… அவன் ஒரு நாள் தன்னுடைய காதலனுடன் சுற்றித் திரிந்ததை பார்த்த மாலுமி அவனை வீட்டை விட்டே துரத்தினார். மேலும் தகாத வார்த்தைகளால் அவனை அர்ச்சித்தார். இதே நிலைதான் அவனுடைய காதலனுக்கும் ஏற்பட்டது. சமூகத்தில் தங்கள் குடும்பத்தாலேயே வெறுக்கப்பட்ட அவர்கள் துப்பாக்கியால் சுட்டு தற்கொலை செய்து கொண்டனர். மாலுமி தன் மகனுடைய உயிரற்ற உடலைப் பெற்றுக் கொண்ட போது தான் செய்த தவறை உணர்ந்தார். மேலும் அவர் வணங்கும் தேவாலயத்தின் பாதிரியார், இறைவன் எங்ஙனம் அனைத்து உயிர்களையும் ஒன்றாய் நேசிக்கிறான் என அவருக்கு புரியுமாறு பிரசங்கம் செய்தார். அன்றிலிருந்து மாலுமி, தன் மகனுக்கு தான் இழைத்த கொடுமையை எண்ணி மனம் குமுறிக் கொண்டே வாழ்க்கையை கழிக்கிறார்.
மாலுமி தன் மகனுடைய புகைப்படத்தை ஜேம்ஸுக்கு காண்பித்தார். அப்புகைப்படத்தை அவர் காண்பித்த போது துக்கம் தாங்காமல் அவர் கதறி அழுதார்.
“ஜேம்ஸ்… உங்களைப் பார்த்தா என் மகன போல இருக்கு… உங்க கிட்ட நான் மன்னிப்பு கேட்கணும்… நீங்க என்ன மன்னிச்சா என் மகனே என்ன மன்னிச்ச மாதிரி… என் மகனுக்கு நான் செஞ்ச கொடுமைக்கெல்லாம் எனக்கு நரகம் நிச்சயம்… ஆண்டவர் என்ன மன்னிக்க மாட்டார்…” மாலுமி ஜேம்ஸின் கைகளைப் பற்றிக் கொண்டு அழுதார். ஜேம்ஸுக்கு அவரைப் பார்க்க மிகவும் பாவமாக இருந்தது.
“கேப்டன்… நான் யாருமில்லாத அநாதை… என்கிட்ட போய் நீங்க மன்னிப்பெல்லாம் கேட்டுக்கிட்டு…” அவன் தயங்கினான்.
“இல்ல ஜேம்ஸ்… நீங்க அநாதை இல்ல… என்ன உங்க அப்பா போல நினச்சிக்கோங்க… இந்த உலகத்துல ஆண்டவன் யாரையுமே அநாதையா படைக்கிறதில்ல…. மனுஷங்க தான் மத்தவங்கள அநாதை ஆக்கிடுறாங்க… நான் என் மகன அநாதையாக்கினேன்… இப்ப நானும் என் மனைவியும் அநாதையா இருக்கோம்…” அவர் வருத்தத்துடன் சொன்னார்.
“ஜேம்ஸ்… நாம இந்த டூர் முடிஞ்சு வீட்டுக்கு போனவுடனே, நான் எங்க வீட்ல நம்மள பத்தி சொல்லப்போறேன்… நாம கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டதயும் சொல்லப்போறேன்…”
ஜேம்ஸுக்கு ஒரு அச்சம் பிறந்தது.
“வெற்றி…. இப்ப சொல்லித்தான் ஆகணுமா…?” அவன் குழப்பத்துடன் கேட்டான்.
“ஆமா ஜேம்ஸ்… என்னைக்கிருந்தாலும் அவங்க கிட்ட சொல்லித்தான ஆகணும்… இப்பவே சொல்லிட வேண்டியது தான்… எது நடந்தாலும், நான் உன் கூட தான் இருப்பேன் ஜேம்ஸ்… நீயில்லாத வாழ்க்கைய நான் நினச்சு கூட பாக்க விரும்பல…” வெற்றிச் செல்வன் ஜேம்ஸின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு சொன்னான். ஜேம்ஸ் அவன் மார்பிலிருந்து தன் முகத்தை நிமிர்த்தி அவனைப் பார்த்தான். வெற்றிச் செல்வன் ஜேம்ஸின் இதழில் முத்தமிட்டான்.
“வெற்றி…. எனக்கு நெஞ்சுக்குள்ள இனந் தெரியாத பயம் வருது… எது எப்படியாணாலும், நான் உனக்குத் தான்…. அதுல இருந்து நான் மாறமாட்டேன்…” ஜேம்ஸ் சொன்னான். அவன் வலது கையை உயர்த்தி, வெற்றிச் செல்வன் அணிவித்திருந்த கணையாழியை ஒரு முறை பார்த்துக் கொண்டான். அது சுடர் விட்டு பிரகாசமாய் விளங்கியது…
