அவர்கள் பயணிப்பதற்கு இன்னும் மூன்று நாட்களே இருந்தன. அன்று அவர்கள் ஜேம்ஸுடைய வீட்டில் இருந்தனர். ஜேம்ஸ் தன் பெட்டிகளை ஆயத்தம் செய்வதில் ஈடுபட்டிருந்தான். வெற்றிச் செல்வன் அவனுக்கு உதவியாய் இருந்தான்.
“வெற்றி… இந்த ரெண்டு சூட்கேஸ் போதும்பா எனக்கு….” ஜேம்ஸ் சிணுங்கினான்.
“அதல்லாம் இல்ல… இன்னொன்னு எடுத்துக்கங்க ஜேம்ஸ்…. நான் சொல்றத எல்லாம் இதுல வைங்க….” வெற்றி சொன்னான்.
“நான் சினிமாவே பாத்ததில்ல…” ஜேம்ஸ் ஞாபகப்படுத்தினான்.
“ஓஹ்ஓ… அது சரி… நீங்க ஏன் சினிமாவுக்கே போறதில்ல….?” வெற்றிச் செல்வன் கேட்டான்.
“ஏன்னா…? இதுவரைக்கும் என்ன யாரும் சினிமாவுக்கு வர்றயானு கேட்டதில்ல…” ஜேம்ஸ் சொன்னான். வெற்றிச் செல்வனின் இதயத்தில் கடப்பாரையால் குத்துவது போன்ற வலி. ஜேம்ஸ் அனுபவித்த அந்த தனிமையின் கடுமையான உணர்ச்சிகள் அந்த சொற்களில் வெளிவந்தன. கூடிப் பழகக் கூட ஒரு நண்பனில்லாத வாழ்க்கை. உறவும் உற்றவரும் இல்லாத அநாதை வாழ்க்கை. அவனால் சகித்துக் கொள்ளவே முடியவில்லை. தான் இத்தனை நாளாக அவனை ஒரு வெளியே அழைத்துச் செல்லாததை எண்ணி வெட்கிப்போனான். ஜேம்ஸும் இதுவரை அவ்வாறு அழைத்துப் போகுமாறு கேட்டதில்லை.
“என்ன ஒரு பொம்ம படத்துக்கு கூட்டிட்டுப் போ வெற்றி… எனக்கு கார்ட்டூன் படம்னா உயிரு…” ஜேம்ஸின் முகத்தில் குழந்தைத் தனம் பரவியது.
“ஷ்யூர் ஜேம்ஸ்… கண்டிப்பா கார்ட்டூன் பாக்கப் போவோம்…” வெற்றி உறுதி சொன்னான்.
அன்று இரவு சுமார் பத்து மணிக்கு, அவர்கள் தங்கள் விருப்பமான உணவு விடுதியில் இரவு உணவு அருந்திக் கொண்டிருந்தனர். ஜேம்ஸ் மிகவும் குதூகலமாக இருந்தான். அவன் வெற்றிச் செல்வனுக்குப் பிடித்த வெந்நிற ஆடை அணிந்திருந்தான். அவன் விருப்பப்படியே கார்ட்டூன் படம் பார்த்தாகிவிட்டது. அவன் ஒரு வெண்ணிலா ஐஸ்கீரீமை முழுதாக விழுங்கிக் கொண்டிருந்தான்.
“ஆமா… வெற்றி… நீ இருக்குறப்போ என்னால எல்லா கவலயும் மறந்துட முடியுது… எனக்கு என்னமோ ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு…. என் மேல அக்கற எடுத்துக்குற உன்ன பாக்குறப்போ, நான் ஒரு குழந்தையா மாறிடணும்னு தோணுது. என் அம்மானு ஒருத்தர் இருந்திருந்தா, என்ன இந்த மாதிரி அக்கறயா கவனிச்சிருப்பாங்க இல்ல….? அதே போல நீ என்ன பாத்துக்குற வெற்றி… எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு…” ஜேம்ஸ் கிசுகிசுப்பான குரலில் சொன்னான். அவன் கண்களில் ஆனந்தக் கண்ணீர் திரண்டிருந்தது.
வெற்றிச் செல்வன் ஜேம்ஸை ஆழமாகப் பார்த்தான். அந்தப் பார்வையில் ஒரு ஊடுறுவல் தெரிந்தது. ஜேம்ஸின் உள்ளத்தை அப்படியே உருக்கி தன்னுள் உறிஞ்சுக் கொள்ளும் பார்வை அது. இருவரும் அமைதியாக உண்டு முடித்தனர். புறப்பட எத்தனித்தனர். வெளியே சாரல் மழை பொழிந்து கொண்டிருந்தது. அவர்கள் குடையோ, மழைக்கவச ஆடையோ எடுத்துவர வில்லை.
“ஜேம்ஸ்… மழ பெய்யுது…” வெற்றி கொஞ்சம் கவலையுடன் சொன்னான்.
ஜேம்ஸ், வெற்றிச் செல்வனின் அருகில் வந்து அவன் காதருகில் சென்று சொன்னான்.
“அன்னைக்கு நீ என் வீட்ல உக்காந்துகிட்டு உனக்கு என்ன என்ன பிடிக்கும்னு சொன்னியே… ஞாபகம் இருக்கா வெற்றி… இந்த மாதிரி சாரல் மழ பெய்யறப்ப என்ன பைக்ல பின்னால உக்கார வச்சிகிட்டு, நான் உன்ன இறுக்கிப் பிடிச்சிக்கிட்டு மழையில நனைஞ்சிகிட்டே போகணும்னு சொன்னியே… இன்னைக்கு அந்த வாய்ப்பு கிடச்சிருக்கு….” ஜேம்ஸின் குறும்புச் சிரிப்பு அவன் முகத்தில் பொலிவைக் கூட்டியது.
வெற்றிச் செல்வனுக்கு இப்போதே வானத்தில் பறப்பது போலிருந்தது. விசிலடித்துக் கொண்டே வண்டியை கிளப்பினான். வெற்றிச் செல்வனுடன் இறுக்கமாக அணைத்துக் கொண்டு அமர்ந்தான் ஜேம்ஸ்… இருவரும் மழையில் நனைந்தனர். வண்டி சென்று கொண்டே இருந்தது. வெற்றிச் செல்வனின் கனவுகளில் ஒன்று நனவாகிக் கொண்டிருந்தது. இருவரும் வீடு வந்த சேர்ந்த போது மணி இரவு 11. வெற்றிச் செல்வன் வண்டியை பாதுகாப்பாக நிறுத்தி விட்டு வருவதற்குள், ஜேம்ஸ் வேக வேகமாக மழையில் நனைந்து கொண்டே உள்ளே சென்றான். தன் ப்ளாட்டை அடைந்து கதவைத் திறந்து கொண்டு நேரே குளிர்ப்பதனப் பெட்டியின் கதவைத் திறந்தான். இருட்டிக் கிடந்த அறையில் குளிர்ப்பதனப் பெட்டியின் வெளிச்சம்.
ஜேம்ஸின் பின்னால் வந்து உள்ளே நுழைந்த வெற்றிச் செல்வன் ஒரு கணம் திகைத்துப் போனான். குளிர்ப்பதனப் பெட்டியின் வெளிச்சத்தில் ஜேம்ஸ், வெந்நிற உடையில் மழையில் நனைந்த உடலுடன் காட்சியளித்தான். வெற்றிச் செல்வனின் வாய் திறந்து கொண்டது. ஜேம்ஸின் அழகு மற்றொரு பரிமாணத்தில் தெரிந்தது. வெற்றிச் செல்வன் கதவைச் சாத்தினான். “டொக்” என்ற ஒலி கேட்டு ஜேம்ஸ் திரும்பிப் பார்த்தான். வெற்றிச் செல்வன் தன்னையே வெறித்துப் பார்த்திருப்பதை அறிந்தான். அவன் உடல் சிலிர்த்தது. மழையில் நனைந்த தன் உடல் எந்த ஆடவனையும் தட்டி எழுப்பும் அளவுக்கு மிளிரும் என அவன் அறிந்திருந்தான்.
வெற்றிச் செல்வன், ஜேம்ஸைப் பார்த்துக் கொண்டே கூடத்தின் குழல்விளக்கை எரியச் செய்தான். ஜேம்ஸின் கன்னங்கள் சிவந்தன, வெட்கத்தில். வெற்றிச் செல்வன் அடிமேல் அடி வைத்து நெருங்கி வந்து கொண்டிருந்தான். ஜேம்ஸுக்கோ இதயத் துடிப்பு படிப்படியாக எகிறிக் கொண்டிருந்தது. சற்று அருகில் வந்தவுடன் வெற்றிச் செல்வன் ஓடிவந்து இறுக அணைத்துக் கொண்டான். அணைத்த வேகத்தில் ஜேம்ஸின் இதழ்களை தன்னுடன் இணைத்தான். இம்முறை இந்த முத்தம் காதலின் மெல்லிய இழை மட்டுமல்லாது, காமத்தின் வல்லிய இன்பமும் கூடியிருப்பதாய்ப் பட்டது ஜேம்ஸுக்கு. அவன் சுகத்தில் சற்று முனகினான். அவன் ஈர உடைகள் எல்லாம் எறியப்பட்டன. அவனைச் சுற்று ஒரு போர்வை சுற்றிக் கொண்டான். வெற்றிச் செல்வன் தன் கால்சட்டையில் இருந்து அவசர அவசரமாக ஏதோ ஒரு பொருளை எடுத்தான்.
அது ஒரு மோதிரப் பெட்டி. ஜேம்ஸின் இதயம் படபடவென அடித்துக் கொண்டது. வெற்றிச் செல்வன் ஜேம்ஸை தன்னுடன் இறுக அணைத்துக் கொண்டான். அவன் கண்ணெதிரே அந்த மோதிரப் பெட்டியைத் திறந்தான். அதில் இரண்டு தங்க மோதிரங்கள் மேற்புறம் ஒரு வைரக்கல் பதித்தவை. ஜேம்ஸ் எதுவும் சொல்வதற்குள், வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்,
“ஜேம்ஸ்… நான் ஒண்ணு கேட்பேன்… நீங்க ஒத்துக்கணும்… என்ன கல்யாணம் பண்ணிப்பீங்களா… கல்யாணம்னா ஊர் கூடி நடக்குறதில்ல… இதோ இந்த மோதிரத்த நீங்க எனக்கும் நான் உங்களுக்கும் போட்டாலே கல்யாணம் தான். நாம ரெண்டு பேரும் தான் இதற்கு சாட்சி… நமக்கு வேற சாட்சி எதுவும் தேவையுமில்லை. என்ன சொல்றீங்க ஜேம்ஸ்…?” வெற்றிச் செல்வன் பேசுவதற்கு மூச்சு வாங்கியது.
ஜேம்ஸ் ஒன்றும் பேசவில்லை. அவன் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் துளிகள் அவன் கன்னத்தில் உருண்டன. அவன் ஒரு மோதிரத்தை தன் கையில் எடுத்தான். வெற்றிச் செல்வனின் வலது கை மோதிரவிரலில் அதை மாட்டிவிட்டான். பின்னர் அவன் கைகளில் முத்தமிட்டான். அதே போல வெற்றிச் செல்வனும் ஜேம்ஸின் கைவிரலில் மோதிரம் அணிவித்தான். ஜேம்ஸின் உச்சு முகர்ந்தான். தன் மார்போடு அணைத்துக் கொண்டான். ஜேம்ஸ் உடலில் சுற்றப்பட்ட போர்வையுடன் வெற்றியை இறுக அணைத்துக் கொண்டான். ஜேம்ஸை மெல்லத் தூக்கி படுக்கையில் கிடத்தினான்.
அவன் அருகில் படுத்துக் கொண்டு ஜேம்ஸை இழுத்து தன் மீது படரவிட்டான். ஜேம்ஸ், வெற்றிச் செல்வனின் மார்பில் தலைசாய்த்து அவன் இதயத் துடிப்பை ரசித்துக் கொண்டிருந்தான். தன் தலையை தூக்கி வெற்றிச் செல்வனைப் பார்த்தான். வெற்றி புன்னகைத்தான். இதழ்களைக் குவித்து முத்தமிடுவதைப் போன்று சைகை செய்தான். ஜேம்ஸின் கண்ணோரம் கசிவு ஏற்பட்டது.
“வெற்றி… நீ எனக்கு மோதிரம் போட்டுவிட்ட இல்ல… அப்ப நீ என்னுடைய வாழ்க்கைத் துணை தானே… அப்ப இனிமே நான் அநாதை இல்ல… அப்படித்தான வெற்றி… இனிமே நான் அநாதை இல்ல…” ஜேம்ஸ் ஆனந்த புலம்பல் புலம்பினான்.
“கமான் ஜேம்ஸ்… இப்ப மட்டும் இல்ல… என்னைக்கு நான் உங்க வாழ்க்கைல வந்தேனோ அன்னைக்கே நீங்க அநாதை இல்லனு ஆயிட்டது. நான் இந்த உலகத்துல இருக்குற வரைக்கும் நீங்க அநாத இல்ல…” வெற்றிச் செல்வன் மெதுவாகச் சொன்னான்.
ஜேம்ஸ் தன் கைவிரல் மோதிரத்தை மீண்டும் மீண்டும் பார்த்துக் கொண்டான். அவனால் எதையுமே நம்ப முடியவில்லை. தான் அநாதை இல்லை இனிமேல் என தனக்குத் தானே பலமுறை சொல்லிக் கொண்டான்.
“இனிமே எனக்கு நீதான் சொந்தம்… உனக்கு நானும் ஒரு சொந்தம்… என்னோட உடம்புக்கும் உயிருக்கும் உள்ளத்துக்கும் உனக்கு முழு உரிமை இருக்கு வெற்றி… இப்ப நான் சொல்லவா…? என்ன எடுத்துக்க வெற்றி…. என் மேல உனக்கு இருக்குற உரிமைய நிலைநாட்டு…” ஜேம்ஸ் வெற்றியின் கண்களைப் பார்த்து பேசினான்.
“ஜேம்ஸ்… உரிமை இருக்குதான். அதுக்காக அதை இப்பவே நிலைநாட்டணும்னு அவசியம் இல்ல… பொறுத்து போகலாம்….” வெற்றிச் செல்வன் வாய் தான் பேசியது. ஆனால், அவன் உள்ளம் ஜேம்ஸை எடுத்து தன்னுடையவனாக்கிக் கொள்ளத் துடித்தது. காதலால் ஒன்று பட்ட உள்ளங்களில் உணர்ச்சிகள் வேறுபடுவதில்லை. ஜேம்ஸின் உள்ளத்திலும் இப்போது அந்த ஏக்க உணர்ச்சிகள் பெருகின. அவன் இதற்கு மேலும் தானே துவங்கினாலொழிய வெற்றிச் செல்வன் தன்னை தீண்டிவிட மாட்டான் என்பதை புரிந்து கொண்டான்.
ஜேம்ஸ் மெல்ல எழுந்து தன் உடலில் சுற்றி இருந்த போர்வையை விலக்கினான். குளியலறைக்குள் சென்றான். சில நொடிகள் கழித்து உடலில் ஒட்டுத் துணியுமின்றி வெளியே வந்தான். வெற்றிச் செல்வன் வெறித்துப் பார்க்குமாறு மெதுவாக நடந்து வந்து கட்டிலில் விழுந்தான். வெற்றிச் செல்வனின் கைகள் ஜேம்ஸை அணைத்தன. ஜேம்ஸின் பின்புறத்தை வருடின. அதன் மென்மையில் வெற்றி தன்னையே இழந்தான்.
அவன் கண்களில் இன்ப போதை தலைக்கேறிக் கொண்டிருப்பது தெரிந்தது. ஜேம்ஸ் உணர்ந்து கொண்டான். எல்லாத் தடைகளும் தகர்ந்து கொண்டிருப்பதை. அவன் தன்னை தயார் படுத்திக் கொண்டான். அந்த இன்பமான தருணங்கள் நெருங்கிக் கொண்டிருந்தன.
wow...each line shows the real love in them...even they got chance but waiting for the permission of each other...usually that is top most point of a true love without lust ...esp that words in the kalavi makes the reader to that mood...ha ha...
மன்னிக்கவும் நண்பரே தங்களின் கதையை படிப்பதை அதிகபட்சம் தவிர்க்கிறேன் ஏனென்றால் சிஜி யில் பலமுறை அழுது விட்டேன் மீண்டும் மீண்டும் அழ விருப்பமின்றி தவிர்க்கிறேன் ஆனால் தங்களின் புதுக் கதையில் என் கருத்து நிரப்பப்படும் அந்தக்கதை படிக்கும் ஆர்வம் எனக்குள் அதிகரிக்கிறது அந்த அன்பைத்தேடி கதையை விரைவில் பதியுமாறு கேட்டுக் கொள்கிறேன் அண்ணா
