“ஜேம்ஸ்… நீங்க இன்னும் வெளிநாட்டுக்கு போகலயா…?” அவன் கேட்டான். ஜேம்ஸின் மனம் சஞ்சலம் படும்படியாக இருந்தது அந்தக் கேள்வி.
“வெற்றி… நீ ஏன் இப்படி ஒரு கேள்வி கேட்ட…?” ஜேம்ஸ் கேட்டான்.
“இல்ல ஜேம்ஸ்…. உங்களுக்கு என்ன பிடிக்கல… ஏதோ நான் பிழைக்கணும்னு நீங்க என்ன லவ் பண்றதா ஒரு பொய் சொன்னீங்க… அதுக்காக உங்கள இங்கயே இருக்கணும்னு சொல்ற அளவுக்கு நான் கொடுமைக்காரன் இல்லீங்க… நீங்க தாராளமா போய்வாங்க…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான். அவன் முகம் முழுதும் சிறிது வியர்த்திருந்தது.
ஜேம்ஸின் கண்களில் இருந்து கண்ணீர்த் தாரை வழிந்தது.
“வெற்றி… என்ன ஏன் இப்படி சோதிக்குற…? என் நிலைம உனக்கே நல்லா தெரியும்… நான் உன்ன லவ் பண்றேங்கறதும் உனக்குத் தெரியும்… இத எல்லாம் விட்டுட்டு போயிடணும்னு தான் நினச்சேன்… ஆனா விதி யார விட்டது. என் மனசு விட்டு சொல்றேன் வெற்றி… உன் நிழல்ல வாழணும்னு ஆசப்படுறேன்… உன் மேல என் உயிரயே வச்சிருக்கேன்… அதனால தான் உன்ன விட்டுட்டு தூரமா போக பாத்தேன்… என்னால உன் வாழ்க்கையில பின்னாடி பெரிய குழப்பங்கள் வரும். உன் குடும்பமே உன்ன வெறுத்தாலும் வெறுக்கும்… அதையெல்லாம் என்னால பாக்க முடியாது வெற்றி… அதனால தான் இந்த இடத்த விட்டு போக நினச்சேன்.
எனக்குத் தெரியும் வெற்றி… உன்ன நான் ரொம்ப கஷ்டப்படுத்திட்டேன்… நீ என்ன உன் மனசுல வச்சிக்கிட்டு எவ்ளோ கஷ்டப்பட்டங்கறது எனக்கு நல்லாவே தெரியும். அதுக்காக ஒவ்வொருநாளும் நான் அழுதிருக்கேன்… ஆனா, எனக்கு பயமா இருக்கு வெற்றி… என்னால உன் வாழ்க்கையில சந்தோஷத்த விட சங்கடம் தான் அதிகமா வரும். என்னால உனக்கு நிம்மதிய விட, பிரச்சினைகள் தான் ரொம்ப வரும். அதனால தான் என் காதல நான் மறச்சே வச்சேன்.. இப்ப முடியல வெற்றி… இனிமேலும் முடியாது… என்ன நடந்தாலும் நடக்கட்டும்… நான் உன்ன காதலிக்கத்தான் போறேன்… உன்னோட தான் என் வாழ்க்கை இருக்கணும்னு ஆசப்பட்டுட்டேன்… எனக்கு நீதான் இனிமே எல்லாமே வெற்றி… எத்தன நாள் காத்திருக்கச் சொன்னாலும் காத்திருக்கேன்… நீ நல்லா யோசிச்சு ஒரு முடிவ சொல்லு…” ஜேம்ஸின் குரல் உதறியது. அவன் அழுகையை அடக்கிக் கொள்ள எவ்வளவோ முயற்சி செய்தான்.
“யோசிச்சு சொல்ல ஒண்ணுமே இல்ல ஜேம்ஸ்… நான் உங்கள எவ்ளோ லவ் பண்றேனு உங்களுக்கே தெரிஞ்சிருக்கு…. ஒண்ணு சொல்றேன் ஜேம்ஸ்… நான் கட்டாயம் என் குடும்பத்துக்காக உங்கள விட்டுட்டு போயிட மாட்டேன்… வாழ்வோ, சாவோ, அத உங்க கூட தான் நான் அனுபவிப்பேன்… இது என் ஜேம்ஸ் மேல சத்தியம்…” வெற்றிச் செல்வன் குரல் தழுதழுத்தது.
ஜேம்ஸின் உடலெல்லாம் கிளர்ச்சி… “என் ஜேம்ஸ்” என்று வெற்றிச் செல்வன் சொன்ன அந்த வார்த்தைகள் அவன் இதயத்தில் புகுந்து உண்டாக்கிய கிளர்ச்சி அது. அவன் உள்ளமும் ஆன்மாவும் தன் பிரக்ஞையை இழந்து அவனுள் ஒரு உணர்ச்சி போராட்டமே ஏற்பட்டது.
“ஓ…. வெற்றி… நீ எனக்குள்ள என்னன்னம்மோ பண்ற…” ஜேம்ஸ் வெற்றியின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு சொன்னான். அவனுள் எழுந்த அடக்கமுடியாத உணர்ச்சிகளின் விளைவால், குனிந்து, வெற்றியின் இதழில் முத்தமிட்டான். பின்னர் நாணம் அவனைப் பிடுங்கித் தின்றது. புன்சிரிப்பு மலர அந்த அறையை விட்டு ஓடிவிட்டான்.
வெற்றிச் செல்வனின் நிலையை நான் விவரிக்க இயலாது. என் தமிழும் அதற்கு சொல்தேடி அலைய இயலாது. அவன் அந்தக் கணமே எழுந்து ஓடி விளையாட ஆயத்தமாயிருந்தான். அவன் உடலும் உள்ளமும் நிறைவான குணம் கண்டாற் போலிருந்தது.
வெற்றிச் செல்வன் இருந்த அறைக்கு வெளியே ஜேம்ஸ் ஒரு நாற்காலியில் அமர்ந்திருந்தான். அவன் உள்ளம் உள்ளேயே சுற்றிக் கொண்டிருந்தது. அவன் இதழில் வெற்றிச் செல்வனின் சுவை. அவன் உள்ளத்தை இத்தனை நாளும் அழுத்தியிருந்த பெருஞ்சுமை இப்போது மறைந்து போயிருந்தது. அவனுக்குள் காதலின் வித்து விழுந்து, விருட்சமாகி, கிளைபரப்பி, வேர் ஊடி, மலரெடுத்து, மணம் பரப்பிக் கொண்டிருந்தது. இந்த நொடியே வெற்றிச் செல்வனின் கைகளில் அடைக்கலமாகி விடவேண்டுமென அவன் உள்ளம் தவித்தது.
சாப்பிடப் போனவர்கள் எல்லாம் வந்தார்கள். சித்ரா மட்டும் உள்ளே சென்றாள்.
“வெற்றி… வெற்றி….” அவள் மெதுவாக அழைத்தாள்.
வெற்றிச் செல்வன் கண்களைத் திறந்தான். அதிலே தான் எவ்வளவு ஒளி…! அவன் சித்ராவைப் பார்த்ததும் புன்னகைத்தான். அந்த புன்னகையில் எவ்வளவு நிறைவு இருந்தது…! சித்ரா கண்டுகொண்டாள்.
“சித்தும்மா… சித்தும்மா… உங்களுக்கு ஒண்ணு தெரியுமா…? ஜேம்ஸ் என் காதலை ஏத்துக்கிட்டாரு…” அவன் சொன்னான். அதற்கு மேல் அவனுக்கு பேச்சு வரவில்லை.. சிரிப்பும் அழுகையும் கலந்து வந்தது.
“இனிமே… நான் சாகவே மாட்டேன் சித்தும்மா… என் ஜேம்ஸோட வாழணும்…” அவன் மேலும் சொன்னான்.
சித்ராவின் உடலெல்லாம் பூரிப்பு. அவளுக்கு அழுகைவந்தாலும் அடக்கிக் கொண்டாள். தன் குழந்தை இனி சாகமாட்டான் என்ற நம்பிக்கை அவளுக்கு வந்தது. அவள் வெற்றியின் உச்சி முகர்ந்தாள்.
“என்ன சித்தும்மா…? என் மேல ஜேம்ஸ் வாசனை வருதா…? அவர் என்னை கிஸ் பண்ணாரு…” வெற்றிச் செல்வன் புன்னகையுடன் சொன்னான்.
“ஓஓஓஓ…. அவ்ளோ தூரம் போயாச்சா….!!!” சித்ரா சிரித்துக் கொண்டே அங்கிருந்து சென்றாள்.
வெளியே ஜேம்ஸ் ஒரு மூலையில் அமர்ந்திருந்தான். அவன் முகத்தில் ஆயிரம் சூரியப் பிரகாசமாக ஒரு வெளிச்சம். சித்ராவுக்குத் தெரியும் அது காதலால் தான் என்று… உறுதியாக இவன் வெற்றியைக் காதலிக்கிறான்… சித்ரா ஜேம்ஸின் அருகில் சென்றாள்…
“ஜேம்ஸ்… என் கூட வா… நீ இன்னும் சாப்பிடவே இல்லயே… வா சாப்பிடலாம்…” சித்ரா அழைத்தாள்.
ஜேம்ஸ் அவளைப் பார்த்து புன்னகைத்தான். எழுந்து அவளுடன் சென்றான்.
“ஆனா… அம்மா… எனக்கு பசிக்கவே இல்ல….” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.
“எனக்குத் தெரியும் ஜேம்ஸ்… இனிமே பசிக்கவும் செய்யாது… தூக்கமும் வராது…” சித்ரா பூடகமாய்ச் சொன்னாள். ஜேம்ஸுக்குக் குழப்பமாய் இருந்தது.
“லவ்வா…? அப்படியெல்லாம் ஒண்ணுமில்லம்மா…” ஜேம்ஸ் குழைந்து கொண்டே சொன்னான்.
“ரியலி….?” சித்ரா நின்றுவிட்டு கேட்டாள்.
“யெஸ்… ரியலி…” ஜேம்ஸ் தயங்கித் தயங்கி சொன்னான்.
“அப்ப சரி… நான் இப்பவே போய் வெற்றி கிட்ட சொல்றேன்… நீ யாரயும் லவ் பண்ணலேனு…” சித்ரா சொன்னாள். சொல்லிவிட்டு திரும்பிச் செல்ல ஆரம்பித்தாள்.
ஜேம்ஸ் அவள் முன்னால் சென்று நின்றான்…
“அம்மா… நீங்க என்ன சொல்றீங்க…? உங்களுக்கு……” என்று இழுத்தான்.
“தெரியும் ஜேம்ஸ்…. வெற்றி என் கிட்ட எப்பவோ சொல்லிட்டான். நீ எங்க வீட்டுக்கு வந்துட்டு போனியே… அப்பவே எனக்கு தெரியும் இந்த விஷயம்…” சித்ரா சொன்னாள்.
ஜேம்ஸின் இளஞ்சிவப்பு நிற முகத்தில், செம்மை மேலும் படர்ந்தது. அவனது ரத்த ஓட்டம் முழுதும் முகத்துக்குச் சென்றது. அவன் ஓடி ஒளிந்து கொள்ள இடமில்லாமல் தவியாய்த் தவித்தான்.
“ஜேம்ஸ்…. இதுல தப்பு என்ன இருக்கு….? என் பையன் விருப்பம் தான் என் விருப்பமும்…” சித்ரா சொன்னாள்.
ஜேம்ஸ் சித்ராவின் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டான். அவன் கண்கள் நன்றியறிவித்தன.
“அம்மா… நீங்க சொன்ன இந்த வார்த்தை என் மனசுக்கு ரொம்ப ஆறுதலா இருக்கு… நான் வெற்றிச் செல்வன உயிருக்குயிரா விரும்புறேன்… அவனில்லாம என்னால இனிமே இருக்க முடியாது…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.
“ஜேம்ஸ்… அவன் உயிர காப்பாதினதுக்கு ரொம்ப தாங்க்ஸ்….” சித்ரா சொன்னாள்.
“அம்மா… எல்லாரையும் போல நீங்களும் சொல்றீங்களே… அந்த அலையில அவன் போயிருந்தா, நானும் அவனோட சேர்ந்து போயிருப்பேன்…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.
“இல்ல ஜேம்ஸ்… நான் அந்த சுனாமி பத்தி சொல்லல… நீ அவனோட காதல ஏத்துக்கிட்டயே அதச் சொன்னேன்… ஒரு வேள நீ வெளிநாட்டுக்கு போயிருந்தா, என் குழந்தை இன்னைக்கு என்ன நிலைல இருந்திருப்பானோ தெரியாது… என்னால அத நினச்சு கூட பார்க்க முடியல…” அவள் முகம் வலியின் அறிகுறிகளைக் காட்டியது.
“அந்த மாதிரி எதுவும் நடக்காம இன்னைக்கு நீ அவன் கிட்ட லவ்வ சொன்னது ரொம்ப பெரிய விஷயம்பா… அவன் எவ்ளோ சந்தோஷமா இருக்கான்னு எனக்கு மட்டும் தான் தெரியும்… தினந்தினம் என் மடியில படுத்துகிட்டு உன்ன நினச்சு அவன் அழுதது கொஞ்சம் நஞ்சமில்ல… ஒவ்வொரு நாளும் எனக்கு நரகம் போல இருக்கும், என் குழந்த அழறத பாக்க… என்னால என்ன சொல்ல முடியும்பா… உன் கிட்ட வந்து கம்பள் பண்ணவா முடியும்…? அப்படி பண்ணாலும் அது தப்பு தான…? அதனால அந்த விநாயகர் கிட்ட தான் தான் வேண்டிட்டே இருந்தேன்… எப்படியோ எல்லாம் நல்லபடியா முடிஞ்சது இப்ப….” சித்ரா தான் மனதிற்குள் பூட்டி வைத்திருந்ததை எல்லாம் வெளியில் கொட்டினாள்.
“அம்மா… அந்த மாதிரி நான் நினச்சது தப்பு தான்… உண்மையான லவ் என்னைக்குமே பிரிஞ்சு போயிடாது… இந்த சுனாமி எத்தனையோ லட்சக்கணக்கானவங்கள பிரிச்சது… இன்னைக்கு என்னையும் வெற்றிச் செல்வனையும் சேர்த்து வச்சிட்டது… ஆனா, அம்மா… நீங்க சொன்னீங்களே… தினந்தினம் வெற்றி அழுதான்னு, அந்த அழுகைக்கும் அந்தக் கண்ணீருக்கும் முழுக்க முழுக்க நான் தான் காரணம்… அதுக்கு தண்டனையா எனக்கு நரகம் தான் கிடைக்கும்…” ஜேம்ஸ் சொல்லிவிட்டு அழுதான்.
“இந்த அநாதையையும், தன்னோட உயிரா நினச்ச அவன நான் இவ்ளோ தவிக்க விட்டத நினச்சா எனக்கு என் மேலயே வெறுப்பு வருது…” அவன் தன்னையே இழித்துக் கொண்டான்.
“ஜேம்ஸ்… நீ அப்படியெல்லாம் சொல்லக்கூடாது… இனிமே நீ அநாதை இல்ல… யாரோட ஆதரவு உனக்கு இருக்கோ இல்லையோ… இந்த சித்தும்மா ஆதரவு உனக்குத் தான்…” சித்ரா சொன்னாள் உண்மையாக.
அதன் பிறகு நடந்தைவை எல்லாம் வேக வேகமாக நடந்தன. சித்ரா எப்படியோ வெற்றிச் செல்வனை குணமாக்குவதில் குறியாக இருந்தாள். அன்றாடம் வந்து அவனுடன் இருப்பாள். ஜேம்ஸ் தினமும் காலையும் மாலையும் வருவான். ஒவ்வொரு நாட்களில், இரவு இருந்து பார்த்துக் கொள்ளவும் செய்வான். ஆனால், வெற்றிச் செல்வனுக்கும் அவனுக்கும் இடையில் எந்தவொரு உரையாடலும் இரண்டு மூன்று நிமிடங்களுக்கு மேல் நடக்காது. அப்படியே இரண்டொரு நிமிடங்கள் நடந்தாலும், அவை பெரும்பாலும் அலுவலகம் பற்றியதாகவே இருக்கும்.
அவர்களுக்குள் ஒரு தவிப்பு ஏற்பட்டிருந்தது. அந்த தவிப்பை வெற்றிச் செல்வன் மருத்துவமனையில் இருந்து வெளியேறினால் தான் போக்க முடியும். அவர்கள், அவர்களுக்கென தனியான நேரம் ஒதுக்கவேண்டும். உலகமே அவர்கள் இருவருக்கு இடையில் வந்து நின்று கொண்டால் போன்றதொரு பிரிவை அவர்கள் இப்போது உணர்ந்தனர். சித்ராவுக்கு எல்லாம் புரிந்தாலும், இதொன்றும் புரியவில்லை. அவள் எப்போதும் ஜேம்ஸுடனும், வெற்றிச் செல்வனுடனுமே இருப்பாள். அவர்களும் இதையெல்லாம் பெரிது படுத்தவில்லை. அவர்களுக்கென ஒரு நேரம் வரத்தானே போகிறது… அதற்காக காத்திருந்தனர்.
அதுவரை அவர்கள் விழிகள் தாம் பேசிக் கொண்டன. ஒருசில சமயங்களில் சித்ரா அவர்களுடன் பேசிக் கொண்டிருப்பாள். ஆனால், அவர்கள் இருவரும் ஒருவரையொருவர் கண்கொட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டிருப்பார்கள். அப்படி என்னதான் பார்ப்பார்களோ…! சித்ராவுக்கு அது போன்ற தருணங்களில் தர்ம சங்கடமாக இருக்கும். அவள் எழுந்து நழுவி விடுவாள். வெற்றிச் செல்வன் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நடக்கப் பழகவேண்டுமென மருத்துவர் சொன்ன போது, ஜேம்ஸ் உதவி செய்ய முன்வந்தான். வெற்றிச் செல்வனும் ஜேம்ஸின் தோள்களைப் பற்றி அவன் இடையில் கை சுற்றி வலியே தெரியாமல் நடப்பான். வேறு யார் வந்து உதவி செய்தாலும், வலியில் கத்துவான். இது சித்ராவைத் தவிர மற்றவருக்கு விளங்குவதில்லை.
வெற்றிச் செல்வன் மருத்துவமனையில் இருந்து விடுவிக்கப் பட்டு வீட்டிற்குச் சென்ற பிறகு, ஜேம்ஸ் அடிக்கடி செல்ல முடிவதில்லை. எப்போதாவது ஒருமுறை சென்று பார்ப்பான். வெற்றிச் செல்வனோ வழி மீது விழி வைத்துக் காத்துக் கிடப்பான். ஜேம்ஸின் புகைப்படத்தை கையிலேந்தி இருபத்துநான்கு மணிநேரமும் பார்த்துக் கிடப்பான். அதில் என்ன தான் அப்படி உள்ளதோ தெரியவில்லை…!!
வெற்றி சொல்வான்: “சித்தும்மா… உங்களுக்கு என் மேல எவ்ளோ அன்பு இருக்கு…?”
சித்ரா சொல்வாள்: “ஜேம்ஸ் ரொம்ப அதிர்ஷ்டசாலி…”
வெற்றி சொல்வான்: “இல்லவே இல்ல… நான் தான் ரொம்ப கொடுத்து வச்சவன்…”
இப்படியாக அவர்கள் பேசிக் கொண்டாலும், ஜேம்ஸ் வந்தால், வெற்றியின் வாயடைந்து போகும். அவன் விழிகள் ஜேம்ஸை பருகும். அவன் இதயம் படபடத்துக் கிடக்கும். யாருக்கும் அப்பாற்பட்ட ஒரு உணர்ச்சி அவனை ஆட்கொள்ளும்.
இரு மாதங்கள் முற்றிலும் கழிந்த பின்பு, வெற்றிச் செல்வன் அலுவலகத்துக்கு வந்தான். ஜேம்ஸ் அன்று மிகவும் பதட்டமாக இருந்தான் என்பது அப்பட்டமாகத் தெரிந்தது. அன்று மாலை வெகு நாட்கள் கழித்து முதன் முறையாக ஜேம்ஸ் வெற்றிச் செல்வனுடன் வண்டியில் சென்றான். இருந்தாலும் அவன் ஏனோ தள்ளியே அமர்ந்தான். வெற்றிச் செல்வன் வேண்டுமென்றே பிரேக் போடவில்லை. தன் வீடு வந்ததும் ஜேம்ஸ் இறங்கிக் கொண்டான். வெற்றிச் செல்வன் சென்று விட்டான். இரண்டு நாட்கள் அவ்வாறே நிகழ்ந்தது.
சனிக்கிழமை இரவு தன் வீட்டு வாசலில் இறங்கிக் கொண்ட ஜேம்ஸ், அன்று வெற்றிச் செல்வனின் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டேன்.
“வெற்றி… கீழ இறங்கி என் வீட்டுக்கு வா…” அழைத்தான்.
“சரி… ஜேம்ஸ் வர்றேன்….” வெற்றிச் செல்வன் சொல்லிவிட்டு வண்டியை நிறுத்துமிடத்தில் நிறுத்தினான்.
(சுபம்) போடுவீர்கள் என்று பார்த்தால் மறுபடியும் (தொடரும்..). கதை சுவாரசியமாகப் போனாலும், கதாநாயகர்கள் படும் துன்பம் தாங்கமுடியவில்லை.. இதற்கு மேலும் அவர்களுக்கு சோதனையா?
