அன்று மாலை ஆறரை மணிக்கு, ஜேம்ஸ் வெற்றியுடன் வண்டியில் சென்று கொண்டிருந்தான்.
“வெற்றி… ப்ளீஸ் எங்க போறோம்னு சொல்லு…” ஜேம்ஸ் நூறாவது முறையாகக் கேட்டான்.
“நீங்க சைலண்டா வாங்க ஜேம்ஸ்… போனதுக்கபறம் தெரியும்…” வெற்றியும் நூறாவது முறையாக சொல்லியிருப்பான்.
நகரத்தின் தலைசிறந்த ஒரு மூன்று நட்சத்திர விடுதியில் நுழைந்தான். இன்று தனக்கு வெற்றிச் செல்வன் விருந்து கொடுக்கப்போவதாக ஜேம்ஸ் புரிந்து கொண்டான். இருவரும் வண்டியிலிருந்து இறங்கி விடுதிக்குள் நுழைந்தனர். வெற்றிச் செல்வன் ஜேம்ஸை அழைத்துக் கொண்டு மின் தூக்கி வழியாக மேலே சென்றான். இரண்டாவது மாடியில், ஜேம்ஸ் வியந்து போகும் அளவுக்கு ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட்டிருந்தன. அங்கு தான் பார்ட்டி நடக்கும் கூடம் இருந்தது. அந்தக் கூடம் இன்று ஜேம்ஸின் பிறந்தநாள் விழாவுக்காக பதிவு செய்யப்பட்டிருந்தது. ஜேம்ஸுடன் வேலை செய்யும் அனைவரும் அங்கு ஏற்கனவே குழுமியிருந்தனர். ஜேம்ஸ் வியப்பில் விழி விரித்தான்.
இதெல்லாம் வெற்றிச் செல்வனின் ஏற்பாடுகள்தான் என அவனுக்கு விளங்கிற்று. அவன் வெற்றிச் செல்வனுக்காக பச்சாதாபப்பட்டான். ஆனால், தான் வெளிநாடு செல்வது என்ற முடிவில் எந்த மாற்றமும் செய்து கொள்ளவில்லை. ஒரு விதத்தில் இந்தக் கூட்டமும் நல்லது தான் இங்கேயே தன்னுடைய வெளிநாட்டுப் பயண அறிவிப்பும் செய்துவிட ஏதுவாக இருக்கும் என அவன் நம்பினான்.
அவர்கள் நுழைந்ததும் அனைவரும் கைகள் தட்டி வரவேற்றனர். ஜேம்ஸ் கூச்சப்பட்டான். சீஃப் சண்முகசுந்தரம் கூட அங்கு இருந்தார். ஜேம்ஸ், மிகவும் பெருமிதமாக கேக் வெட்டினான். அனைவரும் கைகள் தட்டி பாராட்டினர். உடனே விருந்து துவங்கியது.
“ஆமா சார்…. எனக்குக் கூட ரொம்ப சர்ப்ரைஸிங்கா இருந்தது. அப்படியே இந்தக் கூட்டத்துல என்னோட சர்ப்ரைஸிங் விஷயத்தையும் சொல்லிடலாமானு யோசிக்கிறேன்…” ஜேம்ஸ் சொன்ன போது, வெற்றிச் செல்வனுக்கு குழப்பமாய் இருந்தது. இருந்தாலும் அவன் அமைதியாக நின்று வேடிக்கை மட்டும் பார்க்க முடிவு செய்திருந்தான்.
“தட்ஸ் எ குட் ஐடியா…” சீஃப் அனுமதி கொடுத்துவிட்டார்.
ஜேம்ஸ் உடனே பார்ட்டி ஹாலின் நடுவில் இருந்த ஒரு மேடையின் மீது ஏறி நின்றான். தன் கைகளைத் தட்டி பேசத் துவங்கினான்.
“அட்டென்ஷன் எவ்வரிபடி… நீங்க எல்லாரும் என் பர்த்டே பார்ட்டிக்கு வந்ததுக்கு ரொம்ப தாங்க்ஸ்… உங்க எல்லாரோடையும் சேர்ந்து நான் கொண்டாடப் போற கடைசி பார்ட்டி இதுதான். ஏன்னா… நான் கூடிய சீக்கிரமே யு.என் ப்ராஜக்ட்ல சேரப் போறேன்… யு.எஸ் ல செட்டில் ஆகப் போறேன்… அதனால அதுக்கும் சேர்த்து இந்த பார்ட்டினு வச்சிக்குங்க… தாங்க்ஸ் ஒன்ஸ் அகைன்…” ஜேம்ஸ் சொல்லி முடித்ததும் கைதட்டல் ஒலிகள் விண்ணைப் பிளந்தன. அனைவருக்குமே ஜேம்ஸ் சென்றுவிடுவதில் சந்தோஷம் தான்… பிரபாவும் ரவியும் தங்களை மறந்து சந்தோஷப்பட்டனர்.
“ஆமா… பிரபா… இனி எனக்கும் கொஞ்சம் ஃபிரீ தான்… உன்ன நான் நிதானமா காதலிக்க முடியும்….” ரவி சொன்னான். ஆனால், அதன் பின் தன் நாக்கைக் கடித்துக் கொண்டான். இதுவரை அவன் தன் காதலை தெரிவிக்கவேயில்லை… இப்போது அதுவாகவே வெளியே வந்து விட்டது.
“ம்ம்ம்… ரவி… இப்பவாவது சொன்னீங்களே…!” பிரபா வெட்கப்பட்டாள். ரவி இன்னும் குஷியாகிவிட்டான். ஆக, அனைவருமே சந்தோஷமாக இருந்தனர். ஒருவரைத் தவிர… ஆம், நாம் அறிந்தது தானே… வெற்றிச் செல்வன் மட்டும் தன் உடலைவிட்டு உயிர் பிரிந்தாற் போல், நடைபிணமாக அங்கும் இங்கும் நடந்து கொண்டிருந்தான். அவன் முகத்திலிருந்து எதையும் யாராலும் புரிந்து கொள்ள முடியாத படி அவன் முகத்தை வைத்திருந்தான்.
ஜேம்ஸ் தான் சொல்ல வேண்டியதைச் சொன்னதும் முதலில் தேடியது வெற்றிச் செல்வனைத் தான். அந்தக் கூடத்தின், அந்தக் கூட்டத்தின் ஒரு மூலையில் வெற்றிச் செல்வனைக் கண்டதும் அவன் அருகில் சென்றான். வெற்றிச் செல்வனின் முகம் அமைதியாய் இருந்தது. அவன் ஜேம்ஸ் அருகில் வந்ததும் கைகளைக் குலுக்கினான்.
“கங்க்ராட்ஸ் ஜேம்ஸ்… ஆல் தி பெஸ்ட்…” வெற்றிச் செல்வன் உரக்கச் சொன்னான்.
“தாங்க்ஸ் வெற்றி…” ஜேம்ஸ் குழப்பமாய்ச் சொன்னான். வெற்றிச் செல்வனின் முகத்தை உற்று உற்று பார்த்தான். அவனால் எதுவும் கண்டறிய முடியவில்லை.
பார்ட்டி ஒருவழியாக முடிந்த போது நேரம் இரவு 11 ஐ தாண்டியிருந்தது. அனைவரும் ஒவ்வொருவராக கலைந்து சென்றனர். கடைசியாக சீஃப் சண்முக சுந்தரம் சென்றார். ஜேம்ஸும் வெற்றிச் செல்வனும் வண்டியில் சென்றனர்.
பயணவழி நெடுகிலும், வெற்றிச் செல்வன் அமைதியாகவே இருந்தான். ஜேம்ஸுக்கு எதுவும் புரியாமல் குழம்பினான். தன்னை வெற்றிச் செல்வன் மிகுதியாக காதலிப்பது தெரியும். அதனால், இந்தச் செய்தி அவனுக்கு அதிர்ச்சி அளிக்கக்கூடியதாய் இருக்கும் என நினைத்தான்.
ஜேம்ஸின் வீடு வந்தது. ஜேம்ஸ் இறங்கிக் கொண்டான்.
“வெற்றி… கொஞ்சம் வீடு வரைக்கும் வந்துட்டுப் போ…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.
“ஷ்யூர் ஜேம்ஸ்… வாங்க போகலாம்…” வெற்றிச் செல்வன் வண்டியை நிறுத்துமிடத்தில் நிறுத்திவிட்டுச் சென்றான்.
வீட்டிற்குள் நுழைந்ததும் ஜேம்ஸ் தன் அறைக்குள் நுழைந்தான். வெற்றிச் செல்வன் இருக்கையில் அமர்ந்தான். அவன் கண்கள் மேல்நோக்கி வெற்றிடத்தைப் பார்த்தன. ஜேம்ஸ் தன் உடைகளை மாற்றிக் கொண்டு வந்தான்.
“வெற்றி… நான் ஒண்ணு கேக்கட்டுமா…?” ஜேம்ஸ் கேட்டான்.
“கேளுங்க ஜேம்ஸ்…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.
“வெற்றி… நான் இன்னைக்கு பண்ண அனோன்ஸ்மெண்டால உனக்கு கஷ்டமா…?” ஜேம்ஸ் கேட்டான்.
வெற்றிச் செல்வன் பெருமூச்சு விட்டான். தன் முகத்தை கைகளால் நன்றாய் துடைத்துக் கொண்டான்.
“இதுக்கு என்ன பதில் எதிர்ப்பாக்குறீங்க ஜேம்ஸ்…? இல்ல நான் சொல்ற பதிலால எதாவது மாறிடுமா என்ன…?” வெற்றிச் செல்வன் ஜேம்ஸைப் பார்த்துக் கேட்டான். அவன் முகத்தில் மரண அமைதி தவழ்ந்தது.
“வெற்றி… நான் உன்ன மறக்க முடிவு பண்ணி ரொம்ப நாள் ஆச்சு… அதுல நான் அல்மோஸ்ட் ஜெயிச்சுட்டேன்… உன்ன விட்டு இப்ப தூரமா போக நினைக்குறேன்… அதனால நம்ம ரெண்டு பேருக்குமே நல்லது… நீ உன் வாழ்க்கையில ஃபர்தரா ப்ரோசீட் பண்ணனும் இல்ல வெற்றி…!” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.
“ஓ… ரொம்ப கரக்ட் ஜேம்ஸ்… நான் என் லைஃப கட்டாயம் ப்ரோசீட் பண்ணனும்… பண்ணுவேன்… நீங்க ரொம்ப ஹார்ட் ஒர்க்கர் ஜேம்ஸ்… எப்படியோ என்ன மறந்துட்டீங்க… எனக்கு அவ்ளோ ஹார்டா ஒர்க் பண்ணத் தெரியல. என் விருப்பத்துக்கும், என் வாழ்க்கைக்கும் நீங்க இவ்ளோ மதிப்பு கொடுக்குறீங்களே ஜேம்ஸ்… அதுவே எனக்கு சந்தோஷம் தான்… ஆனா ஜேம்ஸ் நான் ஒண்ணு சொல்லவா…?” வெற்றிச் செல்வன் இன்னும் அமைதியாகத் தான் பேசிக் கொண்டிருந்தான்.
“சொல்லு வெற்றி…” ஜேம்ஸ் கேட்டான்.
“ஜேம்ஸ்… நீங்க என்ன மறந்துட்டேன்னு சொன்னீங்களே அது உண்மை தானா…?” வெற்றிச் செல்வன் ஜேம்ஸின் கண்களைப் பார்த்துக் கேட்டான்.
“யெஸ்…” ஜேம்ஸ் வெற்றிச் செல்வனின் முகத்தைப் பார்த்து மெதுவாய்ச் சொன்னான்.
வெற்றிச் செல்வனின் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் இப்போது வழிந்து அவன் கன்னங்களில் ஓடியது. அவன் இதழ் துடித்தது. அவன் நெஞ்சு பிளப்பது போன்ற வலி வலித்தது.
“இன்னொரு முறை சொல்லுங்க ஜேம்ஸ்…” வெற்றிச் செல்வன் அழுது கொண்டே கேட்டான்.
“ஓ… ஷிட்… வெற்றி… எத்தன முற கேட்டாலும் அதைத்தான் சொல்வேன்… நான் உன்ன மறந்துட்டேன். ஐ டோண்ட் லவ் யூ… ஐ டோண்ட் லவ் யூ… ஐ ஹேட் யூ… எனக்கு உன்ன பிடிக்கல… பிடிக்கல… சுத்தமா பிடிக்கல….” ஜேம்ஸ் வெறி கொண்டவனைப் போல கத்தி விட்டு தன் அறைக்குள் சென்றுவிட்டான். கதவைச் சாத்திக் கொண்டான்.
வெற்றி அப்படியே அடியற்ற மரம் போல சாய்ந்தான். சோபாவிலேயே படுத்துக் கொண்டு அழுதான். அவன் காதுகளில் ஜேம்ஸ் வெறியோடு சொன்ன அந்த வார்த்தைகள் இன்னும் நெருப்புக் குழம்பாகப் பாய்ந்து கொண்டிருந்தன. அவனால் எதையுமே புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. ஜேம்ஸின் கண்கள் தன்னை வெறுத்துவிட்டனவா….? அவன் இதயத்தில் நானில்லையா….? அவன் என்னை தூக்கி எறிந்து விட்டானா…? என அவன் தன்னைத்தானே ஆயிரம் முறை கேட்டுக் கொண்டான்.
அவனால் அழுகையை நிறுத்த முடியவில்லை… இனி தன் உயிரை சுமந்து கொண்டிருப்பது வீண்…
“சித்தும்மா… ஒருவேள ஜேம்ஸ் என்ன பிடிக்கலைனு சொல்லிட்டார்னா நான் என்ன செய்வேன்…?” அவன் அன்று சித்ராவின் மடியில் படுத்து அழுத போது சொன்ன வார்த்தைகளை நினைத்துக் கொண்டான்.
“சித்தும்மா… இப்ப அது நடந்துடுச்சு… இந்த வெற்றி இப்ப தோத்துட்டான்… என் ஜேம்ஸ் என்ன வேண்டாம்னு சொல்லிட்டாரு….” வெற்றிச் செல்வன் தன் வாய்க்குள் சொல்லிக் கொண்டான். அவன் கண்களில் அருவி பெருக்கின. அவன் வாய் திறந்து கொண்டது. அவன் உடல் குலுங்கியது.
உள்ளே அறையில், ஜேம்ஸின் நிலையை அந்த அறையின் சுவர்கள் தான் அறியும். அவன் தன் வாயைப் பொத்திக் கொண்டான். நன்றாக பொத்திக் கொண்டான். அவன் அழுகுரல் வெளியே கேட்கவே கூடாது என அவன் கண்டிப்புடன் இருந்தான். அவன் அழுதான்… அழுதான்… அழுதான்… அழுது அழுது அவன் கண்கள் களைத்துப் போய் அவனை உறக்கம் தழுவிய போது நேரம் விடியற்காலை 3 மணி.
வெற்றி செல்வன் இன்னும் உறங்கவில்லை. அவன் தன் தலையை கையில் பிடித்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தான். பின்னர் மெதுவாக எழுந்து சென்று கடிகாரத்தைப் பார்த்தான். நேரம், இப்போது சுமார் 5 ஆகியிருந்தது…
எழுந்து மெதுவாக ஜேம்ஸின் அறைக்கதவைத் தள்ளினான். அது திறந்து கொண்டது. ஜேம்ஸ் அதனை தாழிட்டிருக்கவில்லை… வெற்றிச் செல்வன் உள்ளே சென்றான். கட்டிலில் ஜேம்ஸ் உறங்கிக் கொண்டிருந்தான். அவன் முகம் அமைதியாய் இருந்தது. வெற்றிச் செல்வனின் கண்கள் வற்றிப் போயிருந்தன. அவன் ஜேம்ஸின் அருகில் அமர்ந்தான். ஜேம்ஸின் மூடிய கண்களுக்குள் அவன் விழிகள் அசைந்து கொண்டிருந்தன. அவன் கனவு கண்டிருந்தான்… வெற்றி அவன் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.
வெகு நேரம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். ஜேம்ஸ் இப்போது சற்று முகம் அசைத்தான். ஆனால் அவன் எழுந்திருக்கவில்லை. அவன் உதடுகள் அசைந்தன. அவன் கனவு கண்டு உளறுகிறான்… வெற்றிச் செல்வன் ஜேம்ஸின் அருகில் சென்று அவன் என்ன சொல்கிறான் எனக் கூர்ந்து கவனிக்கச் செய்தான்.
“வெற்றி… வெற்றி… வெற்ற்ற்ற்ற்… றி…. வேணாம்… வெற்ற்ற்ற்றி…. என்ன மறந்துடு… நான் அநாதை…. என்ன மறந்துடு…. வெற்ற்ற்ற்றி…. என்னால உனக்கு கஷ்டம் தான் மிச்சம்… வெற்ற்ற்றி…. வேணாணாணாம்….” ஜேம்ஸின் உடல் குலுங்கியது. அவன் மூடிய விழிகளுக்குள் அவன் அழுதான். அவன் வாயிலிருந்து ஒரு வித்தியாசமான ஒலி வெளிப்பட்டது. அவன் கத்த முற்பட்டான்.
வெற்றிச் செல்வன் பதறிப்போய் ஜேம்ஸின் உடலைக் குலுக்கினான். ஆனால் அதற்குள் ஜேம்ஸ்… “வெற்றீறீறீறீ….” என்று கத்திவிட்டான். பதறியடித்து எழுந்தும் விட்டான். வெற்றிச் செல்வனைப் பார்த்ததும் அவன் என்ன நினைத்தானோ தெரியவில்லை… அப்படியே பாய்ந்து அணைத்துக் கொண்டான்.
“ப்ளீஸ் வெற்றி… அப்படியேல்லாம் பண்ணாத…. வேணாம்…” என்று பிதற்றினான்.
“ஜேம்ஸ்… ஜேம்ஸ்… என்னப் பாருங்க… என்னாச்சு…?” வெற்றிச் செல்வன் அவனை மேலும் உலுக்கினான்.
ஜேம்ஸ் இப்போது தன் சுயநினைவுக்கு வந்தான். சுற்றும் முற்றும் பார்த்தான். வெற்றியிடமிருந்து தள்ளிச் சென்றான்.
“ஓ… ஐயாம் சாரி வெற்றி… ஏதோ கெட்ட கனவு… அதான் கத்திட்டேன்…” ஜேம்ஸ் சுவற்றில் இருந்து கடிகாரத்தைப் பார்த்தான்.
“ஓ காட்… மணி 6.30 ஆயிடுச்சா….” அவன் சொன்ன போது தான் வெற்றியும் நேரத்தைக் கவனித்தான்.
“ஜேம்ஸ்… ப்ளீஸ் என் கூட வாங்க…” வெற்றிச் செல்வன் அழைத்தான்.
“நோ…. வெற்றி… என்ன கம்பள் பண்ணாத…” ஜேம்ஸ் மறுத்தான்.
“இல்ல ஜேம்ஸ்… இந்த ஒரு தடவ… வாங்க… நீங்க தான் இனிமெ இங்க இருக்கப் போறதில்லயே…. இப்ப வாங்க…. ப்ளீஸ்… வாங்க…” வெற்றிச் செல்வன் ஜேம்ஸின் கையைப் பிடித்து இழுத்தான்.
“சரி.. வெற்றி… வர்றேன்… கொஞ்சம் இரு முகம் கழுவிட்டு வர்றேன்…” ஜேம்ஸ் எழுந்து சென்றான்.
அரை மணி நேரத்தில் வெற்றிச் செல்வனுடன் ஜேம்ஸ் இருசக்கரவாகனத்தில் சென்று கொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் வேலை செய்யும் அலுவலகத்தின் அருகில் இருக்கும் ஒரு அரசாங்க விடுதியின் பின்புறம் இருக்கும், கடற்கரைக்குச் சென்றார்கள். வெயில் சிறிது தலை எட்டிப் பார்த்திருந்தது. அன்று ஞாயிற்றுக் கிழமையாய் இருந்ததாலும், ஊருக்கு ஒதுக்குப் புறமாய் இருந்ததாலும், அந்தக் கடற்கரை வெறிச் என்று இருந்தது.
வெற்றியும் ஜேம்ஸும் ஒரு மொட்டைப் பாறையின் மீது அமர்ந்தனர்.
“ஜேம்ஸ்…. நீங்க என்ன கனவு கண்டீங்கனு என்கிட்ட சொல்ல முடியுமா…?” வெற்றி கேட்டான்.
“நான் கனவு எல்லாம் காணல… ஏதோ…. எனக்குத் தெரியல… மறந்துட்டேன்…” ஜேம்ஸ் வேக வேகமாய்ச் சொன்னான்.
“ஜேம்ஸ்… நீங்க என்ன கனவு கண்டீங்கனு உங்களுக்குத் தெரியும்… சொல்லுங்க…” வெற்றி இப்போது உறுதியாய்க் கேட்டான்.
“இல்ல வெற்றி.. எனக்கு ஞாபகம் இல்ல… லீவ் மி…” ஜேம்ஸ் கத்தினான்.
“நோ…. ஐயாம் நாட் லீவிங் யூ…. நீங்க என்ன ரொம்ப ரொம்ப லவ் பண்றீங்க… அத ஒத்துக்க மாட்டங்கறீங்க…” வெற்றிச் செல்வன் இப்போது கத்தினான்.
“இல்ல…இல்ல… அது பொய்… நான் உன்ன லவ் பண்ணல…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.
“சத்தியம் பண்ணுங்க ஜேம்ஸ்…. நீங்க ரொம்ப நேசிக்கிற இந்த கடல் மேல சத்தியம் பண்ணுங்க…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.
“சத்தியம் பண்ண வேண்டிய அவசியம் எனக்கு இல்ல வெற்றி…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.
“அப்ப நீங்க பொய் சொல்றீங்க…” வெற்றி கிண்டலாய்ச் சொன்னான்.
“ஓகே…. ஓகே… சத்தியம் தான பண்றேன்…” ஜேம்ஸ் சொல்லிவிட்டு எழுந்து கடற்கரையை விட்டு நடக்கத் துவங்கினான்.
வெற்றி அந்த மொட்டைப் பாறையின் மீது ஏறி நின்று கொண்டு சொன்னான்.
“ஜேம்ஸ்… என் மேல லவ் இல்லைனு பொய் சத்தியம் பண்ணா இந்த கடல் பொங்கிடும்..” அவன் கத்தினான்.
“ஐ ப்ராமிஸ் வெற்றி… நான் உன்ன லவ் பண்ணல…” என்று சொல்லிக் கொண்டே ஜேம்ஸ் திரும்பி வெற்றியைப் பார்த்தான்.
அங்கே அவன் கண்ட காட்சி அவனை அப்படியே அதிர்ச்சியில் உறையச் செய்தது. அவன் உடல் சிலிர்த்தது… பயத்தில் உதறியது…
“வெற்றி… இங்க வா… வெற்றி.. இங்க வந்துடு வெற்றி…” ஜேம்ஸ் கத்தினான்.
வெற்றிச் செல்வன் பின்னால் திரும்பி கடலைப் பார்த்தான். அவன் கண்கள் அகல விரிந்து அவன் வாய் பிளந்து கொண்டது. உண்மையிலேயே கடல் பொங்கி எழுந்து அப்படியே வானுயர நீர்த்திரை போட்டுக் கொண்டு அவர்களை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தது.
அன்று கிறிஸ்துமஸ் தினத்திற்கு மறுநாள். டிசம்பர் மாதம் 26 ஆம் தேதி… 2004 ஆம் ஆண்டு….
wow...nice karthik.....feel the emotional scene of a love stroy..... கடல் பொங்கி எழுந்து அப்படியே வானுயர நீர்த்திரை போட்டுக் கொண்டு அவர்களை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தது. feel that visually
