நீயின்றி நானில்லை – பகுதி – 13

ஜேம்ஸ் பாட்டியைப் பார்த்தான். பின்னர் வெற்றிச் செல்வனைப் பார்த்தான். சிரிப்பு அவன் முகத்தில் பூத்தது. கண்கள் நாணத்தில் தரையைப் பார்த்தன.

“சரிப்பா ஜேம்ஸ்… நான் என் வேலைய போய் பாக்குறேன்… அடிக்கடி வந்துட்டுப் போ… நான் சொன்னத மறந்துடாத… வரும்போதெல்லாம் எனக்கு 5ஸ்டார் வாங்கிட்டு வரணும்… சரியா…?” பாட்டி ஜேம்ஸின் கன்னங்களை வருடி தன் கைகளை நெட்டி முறித்து அவனுக்கு கண் திருஷ்டி கழித்தாள். பலபலவென அவளுக்கு நெட்டி முறிந்தது.

“அப்பா உன் மேல எவ்ளோ திருஷ்டி…?” பாட்டி சொல்லிக் கொண்டே தன் அறைக்குள் சென்றாள்.

“எல்லாம் ஒரே ஒருத்தர் பாக்குறதால வர்ற திருஷ்டி தான் பாட்டி…” ஜேம்ஸ் பாட்டியின் காதுகளில் விழாதவாறு அதேசமயம் வெற்றிச் செல்வனின் காதுகளில் விழுமாறு சொன்னான்.

“சரி ஜேம்ஸ்… வாங்க என் ரூமுக்கு போவோம்… நீங்க இன்னும் நிறைய ஆல்பம் எல்லாம் பாக்கணும்…” வெற்றிச் செல்வன் சொல்லிக் கொண்டே ஜேம்ஸை தன் அறைக்கு அழைத்துச் சென்றான்.

அறைக்குள் நுழைந்து தன் பின்னால் கதவைச் சாத்தியதும், ஜேம்ஸ், வெற்றிச் செல்வனின் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டான்.

“வெற்றி… ரொம்ப தாங்க்ஸ்… என்ன உங்க வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு வந்ததுக்கு… ஒரு குடும்பம்னா எப்படி இருக்கும்ணு இன்னைக்கு நான் பாத்துட்டேன்… சித்ரா அம்மாவ எனக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு…. அவங்கள மாதிரி ஒரு அம்மா எனக்கு வேணும்னு நான் எவ்ளோ நாள் அழுதிருக்கேன் வெற்றி… அம்மாவோட விளையாடணும், சண்ட போடணும், அவங்க மடியில படுத்து அவங்களோட சேலை வாசம் பிடிக்கணும்… இன்னும் என்ன என்னமோ ஆசைகள் எனக்கு இருக்கு. ஆனா, எனக்குத் தெரியும் வெற்றி… அதுக்கெல்லாம் நான் கொடுத்துவைக்கல. என் வாழ்க்கைல அன்பு சாஸ்வதம் இல்லாத ஒண்ணு… என் மேல அன்பா இருந்த இம்மானுவேல் பாதிரியார் சீக்கிரமே செத்துட்டார்… எங்க தாஸ் அண்ணன், அவரும் போய்ட்டார்… என் கண் எதிர்லயே போய்ட்டார்…. என்ன லவ் பண்றேனு சொன்ன ஜீவாவும் என்ன விட்டுட்டு போயிட்டார்… என்னால சாக கூட முடியல வெற்றி… என் வாழ்க்கைல எந்த அர்த்தமும் இல்ல… அநாதைக்கு இந்த உலகம் ஒருவேளை எப்பவாவது நல்லது செய்யக்கூடும்… ஆனா, என்னப் போல அநாதை அதுவும் ஒரு “கே”, எனக்கு யார் நல்லது செய்வாங்க..? எனக்கு அம்மானு ஒருத்தி இருந்திருந்தா நான் எவ்ளோ சந்தோஷமா இந்த உலகத்துல இருந்திருப்பேன்… சித்ரா அம்மா மாதிரி எனக்கு ஒரு அம்மா இல்லயே வெற்றி….

ஆனா, வெற்றி… இந்த நாள நான் என் வாழ்நாள் முடியுற வரைக்கும் மறக்க மாட்டேன்… இதெல்லாம் உன்னால தான் வெற்றி… உனக்கு என் ஆயுசு முழுக்க நான் கடன் பட்டிருக்கேன்….” ஜேம்ஸ் சொல்லும் போது அவன் அழுகையை அவனால் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை.

அதைவிட வெற்றிச் செல்வனுக்கு வந்த அழுகை இன்னும் அதிகம். அவன் பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு தன் கண்ணீரைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டான்.

“ஜேம்ஸ்… சித்தும்மா சொன்ன மாதிரிதான்… நீங்க இனிமே அநாதை இல்ல… நாங்க எல்லாரும் இருக்கோம்… அத புரிஞ்சுக்கங்க… ப்ளீஸ் அழாதீங்க… எனக்கு கஷ்டமா இருக்கு…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான். ஜேம்ஸ் தன் கண்ணீரைத் துடைத்துக் கொண்டான். வெற்றிச் செல்வனின் விழிகள் தன்னையே பார்ப்பதை அவனால் உணர முடிந்தது. அவன் மெதுவாக தன் முகத்தை தரையை நோக்கி செலுத்தினான். அமைதியாக இருந்தனர் இருவரும் சிறிது நேரம்…

மதிய உணவிற்கான நேரம் வந்தது. அனைவரும் மதிய உணவு உண்டனர். வெற்றிச் செல்வனின் வீட்டில் இருந்த சிலரே மதிய உணவிற்கு இருந்தனர். மற்றவர் எல்லாம் அவரவர் வேலையில் மூழ்கியிருந்தனர். ஜேம்ஸ் இந்த அளவிற்கு சுவையான உணவை சாப்பிட்டதே இல்லை…. அவன் உள்ளம் மகிழ்ச்சியில் நிறைந்து இருந்ததால் அவன் வயிறு நிரம்ப உண்டான். வெற்றிச் செல்வனே ஆச்சரியப்பட்டான் ஜேம்ஸ் சாப்பிட்டதைப் பார்த்து.

மதிய உணவு முடிந்து அரை மணிநேரம் கழித்து, வெற்றிச் செல்வனின் படுக்கையறையில், ஜேம்ஸும் வெற்றிச் செல்வனும் அமர்ந்து பேசிக்கொண்டிருந்தனர். வெற்றிச் செல்வனின் காதுகளில் ஒரு சிற்றொலி பெருக்கியின் மூலம் அவன் இசையில் மூழ்கியிருந்தான். அவன் கண்களோ ஜேம்ஸையே விழுங்கிக் கொண்டிருந்தன.

“வெற்றி… என்ன அப்படி பாக்குற… எனக்கு ரொம்ப அநீஸியா இருக்கு….” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.

“ஓ.. சாரி ஜேம்ஸ்… ப்ளீஸ் இந்த பாட்ட கேளுங்களேன் இப்ப…” வெற்றிச் செல்வன் சொல்லிவிட்டு ஜேம்ஸின் காதுகளில் அந்த ஒலி பெருக்கியை மாட்டிவிட்டான். முதலில் அமைதியாக இருந்தது. அப்புறம் அந்தப் பாடல் ஒலித்தது.

“ஒரு பொய்யாவது சொல் கண்ணே…

உன் காதல் நான் தான் என்று…

அந்த சொல்லில் உயிர் வாழ்வேன்…

அந்த ஒரு ஒரு ஒரு சொல்லில் உயிர் வாழ்வேன்…

பூக்களில் உன்னால் சத்தம்…

மௌனத்தில் உன்னால் யுத்தம்…

இதை தாங்குமா எந்நெஞ்சம்… இதைத் தாங்குமா எந்நெஞ்சம்…”

ஜேம்ஸின் மனதைக் கூர்மையாகத் தாக்கியது இந்தப் பாடல் வரிகள். அவன் நிமிர்ந்து வெற்றிச் செல்வனைப் பார்த்தான். அவன் கண்களில் நீர்க்கோர்த்து அவன் முகம் ஏக்கத்திலும், அவன் மனம் வலியிலும் தவித்தது. ஜேம்ஸுக்கு நெஞ்சே வெடித்துவிடுவது போல் இருந்தது. ஓடிச் சென்று அணைத்து “அழாதே வெற்றி… நான் உனக்குத்தான்…” என்று சொல்லவேண்டும் போல் தோன்றியது. அவன் தன் முகத்தை வேறு புறமாகத் திருப்பிக்கொண்டான். அந்தப் பக்கத்தில் இருந்த சுவரில், வெற்றியின் குடும்பப்படம் தொங்கியது. ஜேம்ஸின் மனம் இறுகிப் போனது. அவன் தன் உந்துதல்களை எல்லாம் உள்ளடக்கிக் கொண்டான். இது நடவாது, நடைமுறைக்குத் தகாது என அவன் அவனுக்கே சொல்லிக் கொண்டான்.

அவனுக்கு உடனே அந்த இடத்தில் இருந்து ஓடிவிட வேண்டும் போல் தோன்றியது.

“வெற்றி… நான் கிளம்புறேன் வெற்றி… ப்ளீஸ்… எனக்கு வீட்டுக்கு போகணும்…” ஜேம்ஸ் சொன்னான் திரும்பிப் பார்க்காமல்… அவன் உள்ளம் சொல்லியது “வெற்றி… என்ன அப்படியே அறைஞ்சு அடிபணிய வச்சிடு வெற்றி… என்னால என்னைக்குமே என் காதல வெளிப்படையா சொல்ல முடியாது… நான் ஒரு கோழை….”

“இல்ல ஜேம்ஸ்… இருந்துட்டு சாயங்காலமா போலாமே…” வெற்றிச் செல்வன் குரல் உடையும் தருவாயில் இருந்தது நன்றாய்த் தெரிந்தது.

ஜேம்ஸ் இன்னும் தன் மனதைக் கல்லாக்கிக் கொண்டான்.

“இல்ல வெற்றி… இருக்கட்டும்… நான் கிளம்புறேன்… ஆட்டோ பிடிச்சி போயிடறேன்…” ஜேம்ஸ் எழுந்து கொண்டுவிட்டான்.

வெற்றிச் செல்வன் அனலிட்ட புழுவாய்த் துடித்தான். அவன் உள்ளம் வெந்து குமைந்தது. அவனால் எதுவும் பேச முடியவில்லை.

“ப்ளீஸ்… ஜேம்ஸ்… நான் உங்கள கொண்டு போய் விடறேன்… என் கூட வண்டியில தான வந்தீங்க… இப்ப அதே போல வண்டியிலயே நான் உங்கள கொண்டு போய் விடறேன்… ப்ளீஸ்….” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான். அவன் குரலில் ஜீவன் இல்லை… அவன் உடலில் மட்டும் ஏதோ உயிர் உலவிக் கொண்டிருந்தது.

“ஓகே….” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.

வெற்றிச் செல்வன் எழுந்து சென்று சித்ராவை அழைத்துவந்தான்.

“என்னப்பா… கிளம்புறியா…? இருந்துட்டு ராத்திரி போலாம்ல…?” சித்ரா அக்கறையாய்க் கேட்டான்.

“இல்லம்மா… எனக்கும் ஆச தான்… ஆனா, கொஞ்சம் வேலை இருக்கு வீட்ல… நான் வர்றேம்மா…” ஜேம்ஸ் சொன்னான். சித்ராவின் கால்களைத் தொட்டு தன் கண்ணில் ஒற்றிக் கொண்டான். அவன் உடலும் உள்ளமும் சிலிர்த்தது. ஒருவேளை தெய்வீக உணர்ச்சி இப்படித்தான் இருக்கும் போலும்…

“நல்லா இருக்கணும்பா… நீ இனிமே அநாதைனே சொல்லக்கூடாது… நாங்க எல்லாம் இருக்கோம் உனக்காக…. சரியா…” அவள் சொல்லிவிட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தாள்.

“போலாம் வெற்றி…” ஜேம்ஸ் சொன்னான் எங்கோ பார்த்துக் கொண்டே…

“ஓ.. யா….” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.

வெற்றியும் ஜேம்ஸும் பயணத்தில் ஒன்றும் பேசவில்லை. வெற்றியின் மனம் சஞ்சலத்தில் மூழ்கியிருந்தது. ஜேம்ஸின் உள்ளமோ சுயபச்சாதாபத்தில் தவித்தது. ஜேம்ஸ் குடியிருக்கும் அபார்ட்மெண்ட் வந்தது. ஜேம்ஸ் இறங்கிக் கொண்டான்.

“ஜேம்ஸ்… நான் போயிட்டு வர்றேன்… டேக் கேர் ப்ளீஸ்… நாளைக்கு காலைல மீட் பண்ணுவோம்… குட் நைட்… ப்ளீஸ் உடம்ப பாத்துக்கோங்க….” வெற்றிச் செல்வன் எங்கோ வெற்றிடத்தைப் பார்த்துக் கொண்டு பேசினான்.

ஜேம்ஸ் “ம்ம்ம்” என்றான்… “உள்ள வரலாமே வெற்றி…” என்று சொல்ல நினைத்தான் ஆனால் சொல்லவில்லை. அதற்குள் வெற்றி சென்றுவிட்டான். ஜேம்ஸ் தன் வீட்டின் கதவை திறந்து கொண்டு உள்ளே சென்றான்.

கதவைத் தாழிட்டான். தன் படுக்கையறையில் நுழைந்தான். வெற்றி அவனுக்காக கொடுத்திருந்த அந்த பொம்மையை எடுத்துக் கையில் வைத்துக் கொண்டான்…

“சாரி… வெற்றி… நான் உன்ன ரொம்ப ஹர்ட் பண்றேனு எனக்குத் தெரியுது… எல்லாம் நான் போன ஜென்மத்துல செஞ்ச பாவம்.. இந்த ஜென்மத்துலயும் நிறைய சேத்துக்குறேன்… கட்டாயம் எனக்கு நரகம் தான் கிடைக்கும்…” ஜேம்ஸின் கண்ணீர்த் துளிகள் சிந்தின. அவன் அந்த பொம்மையை மார்போடு அணைத்துக் கொண்டு கட்டிலில் விழுந்தான்.

வெற்றி திரும்பவும் வீட்டிற்கு வந்தான். தன் அறைக்குள் சென்று கதவைத் தாழிட்டுக் கொண்டான். தன் படுக்கையில் சென்று அமர்ந்தான். அவன் மேசை அறையில் இருந்த அந்த புகைபடக் கொத்தை எடுத்தான். அதன் அடியில் ஒரு புகைப்படம், அது ஜேம்ஸுடையது. அதைப் பார்த்ததும் அவன் கண்களில் நீர் மடை திறந்த வெள்ளம் போல் வழிந்தது.

அவனுக்கு எதுவுமே பிடிக்கவில்லை… அந்தப் புகைப்படத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

“ஜேம்ஸ்… உனக்கு ஏன் ஜேம்ஸ் இவ்ளோ பிடிவாதம்… என் மேல உனக்கு நம்பிக்கையே இல்லையா…? நான் என்ன செஞ்சா என்ன நம்புவ…? ஒருவேள நான் உனக்காக செத்துப் போனா என்ன நம்புவயா…? அப்பவாவது, நான் சாகறதுக்கு ஒரு நொடி முன்னாடியாவது என்ன லவ் பண்றேனு ஒரு வார்த்த சொல்ல மாட்டியா…? எனக்கு ஒரு சான்ஸ் கிடச்சா, கட்டாயம் உனக்காக என் உயிர விடவும் தயாரா இருக்கேன் ஜேம்ஸ்… உனக்காகத் தான இந்த உயிரே… அத உனக்குக் கொடுக்குறதுலயும் எனக்கு சந்தோஷம் தான்…”

வெற்றி அந்த புகைப்படத்திடமே பேசினான். அவன் கண்களில் இருந்து ஆறாய் பெருகி வழிந்த கண்ணீர் அந்த புகைப்படத்தை நனைத்தது. அவன் தன் கண்களி அந்தப் படத்திலிருந்து அகற்றவில்லை. அவன் கண்ணீரும் நிற்கவில்லை..

வெற்றிச் செல்வனின் அறைக்கதவு தட்டப்பட்டபோது தான் அவன் தன் சூழலை உணர்ந்தான். கடிகாரத்தைப் பார்த்தான். மணி இரவு 9 ஐ தொட்டிருந்தது. நிச்சயம் இது சித்ரா தான்… தன்னை இரவு உணவிற்காகத் தான் அழைக்கிறார்கள் எனப் புரிந்து போனது அவனுக்கு…. தன் முகத்தை நன்றாய் துடைத்துக் கொண்டு சென்று கதவைத் திறந்தான். சித்ரா புன்னகையுடன் நின்றிருந்தாள்.

“வெற்றி… சாப்பிட வா…” அவள் அழைத்தாள்.

“சித்தும்மா… ப்ளீஸ் என்ன விட்டுடுங்க… எனக்கென்னமோ மத்தியானம் சாப்பிட்டதே இன்னும் செரிக்காத மாதிரி இருக்கு… பசியும் இல்லம்மா.. அதனால ராத்திரி ஒருவேள சாப்பிடாம இருந்து பாக்கலாம்…” அவன் சொன்னான். ஆனால் இது என்ன… அவன் பேச்சு ஏன் இப்படி உடைந்து போகிறது… சித்ரா கட்டாயம் கண்டுபிடித்து விடுவாள்…

“வெற்றி… இங்க என்ன பாரு….” சித்ரா இப்போது கொஞ்சம் கண்டிப்புடன் சொன்னாள்.

“வாட்ஸ் த ப்ராப்ளம்…? உள்ள போ…” சொல்லிக்கொண்டே சித்ரா அறைக்குள் வந்தாள். கதவைத் தாழிட்டாள். வெற்றியின் கட்டிலில் சென்று அமர்ந்தாள்.

“கமான் வெற்றி… தேர் மஸ்ட் பி சம் ப்ராப்ளம்… என்ன ஆச்சு…?” சித்ரா கேட்டாள்.

வெற்றி என்ன செய்வது என்றே தெரியாமல் தவித்தான். மெல்லவும் முடியாமல் விழுங்கவும் முடியாமல் அவன் பாடு படு திண்டாட்டமாகப் போனது.

“ஒண்ணுமில்ல சித்தும்மா… ஏதோ குழப்பம் அவ்ளோ தான்…” வெற்றி உளறினான்.

“வெற்றி… நான் ஒண்ணு கேக்கட்டுமா…? உனக்கும் ஜேம்ஸுக்கும் நடுவுல ஏதோ இருக்குனு எனக்குத் தோணுது…” சித்ரா சற்றும் பிசிறு தட்டாமல் சொன்னாள். வெற்றியின் முகத்தை கூர்ந்து கவனித்தாள்.

“வெற்றி.. கிட்ட வா…” சித்ரா அழைத்தாள். அவன் வந்தான்.

“வாட் ஈஸ் திஸ்… நீ அழுதியா…?” அவள் கேட்டான். அவன் என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் தலையாட்டினான்.

“பட் ஒய்….? வெற்றி… ஜேம்ஸ் ஈஸ் சம்திங்க் மோர் தேன் யுவர் கல்லீக்… எனக்குத் தெரியும்… உன் ஃப்ரெண்ட் அப்படினு இது வரைக்கும் வேணுவ தவிர வேற யாரும் இங்க வந்ததில்ல… அவனும் உனக்கு பால்ய சிநேகிதன்… இப்ப என்ன புதுசா ஜேம்ஸ்…. நீ அவன பார்க்குற பார்வையில ஏதோ இருக்கு வெற்றி… கமான் டெல் மி த ட்ரூத்…” சித்ரா அவனை வலியுறுத்தினாள்.

வெற்றிச் செல்வன் சித்ராவின் அருகில் அமர்ந்தான். அவனால் இனியும் அவளிடத்தில் எதையும் மறைக்க இயலாது. ஜேம்ஸின் படத்தை எடுத்து காண்பித்தான்…

“சித்தும்மா… ஐயாம் இன் லவ் வித் ஜேம்ஸ்… யெஸ்… நான் ஜேம்ஸ லவ் பண்றேன்… உயிருக்குயிரா லவ் பண்றேன்… சித்தும்மா… ஐயாம் “கே”…” அவன் சொன்னான். அவன் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வழிந்தது.

“சித்தும்மா… ப்ளீஸ் டோண்ட் ஹேட் மி… தயவு செஞ்சு… நான் உங்கள கெஞ்சி கேக்குறேன்… என்ன தள்ளி வச்சிடாதீங்க…” வெற்றிச் செல்வனால் பேசவே முடியவில்லை… சித்ராவின் மடியில் விழுந்து கதறினான்.

சித்ரா ஒரு கணம் அதிர்ச்சியின் பிடியில் தன்னை முழுதும் மறந்திருந்தாள்…. அவள் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் திரண்டு வழிந்தது… அவளின் கைகள் அவளையும் மீறி, வெற்றிச் செல்வனின் தலையைக் கோதி அவனை ஆறுதல் படுத்தின.

“வெற்றி… வெற்றி... வெற்ற்ற்றி…. இங்க பாரு… என்ன பாரு ஒரு நிமிஷம்… இத பாரு…. ச்சே… இப்படி அழக்கூடாது… என்ன வார்த்த சொன்ன… சித்தும்மா உன்ன ஏன் வெறுக்கப் போறேன்… இங்க பாரு வெற்றி… நீ என் மகன்… நீ யாரா இருந்தாலும் என் செல்வம்… என்னோட தங்கம் டா நீ… உன்ன நான் வெறுப்பேனா.. உன்ன தள்ளி வைப்பேனா…? இதப்பாரு வெற்றி, நான் ஒன்னே ஒண்னு சொல்லிக்க ஆசப்படுறேன்… எந்தக் காரணத்த கொண்டும் என்கிட்ட சொன்னத இந்த வீட்ல வேற யார்கிட்டயும் சொல்லிடாத….” சித்ரா வெற்றியின் கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டே பேசினாள்.

வெற்றிச் செல்வன், ஜேம்ஸுக்கு தனக்கு இடையில் நடக்கும் விஷயங்களை எல்லாம் அவளிடத்தில் சொன்னான். இடையிடையே அழுதான். அவளும் அழுதாள். ஜேம்ஸின் மீது அவளுக்கு அளவிலா இரக்கம் சுரந்தது.

“சித்தும்மா… ஜேம்ஸ் என்ன ஏத்துக்கலைனா என்னாகும்னு என்னால நினச்சு கூட பாக்க முடியாது… அவருக்கு என்ன பிடிக்கும். ஆனா, அத ஒத்துக்க மனசு வர மாட்டேங்குது அவருக்கு…. எனக்கு என்ன செய்றதுனே தெரியல சித்தும்மா… செத்துடலாம் போல இருக்கு….” வெற்றிச் செல்வன் குலுங்கி குலுங்கி அழுதான். அவன் உள்ளமெல்லாம் வலித்தது.

(தொடரும்….)