வெற்றிச் செல்வன் வண்டியை செலுத்த, ஜேம்ஸ் பின்னால் அமைதியாக அமர்ந்திருந்தான். வெற்றிச் செல்வன் ஒரு பெரிய வீட்டின், அதை வீடு என்று சொல்வதை விட, மாளிகை என சொல்வது தான் தகும், அதனுள் சென்றான். வண்டியை வாசலில் நிறுத்தாமல் ஓரமாக நிறுத்திவிட்டு,
“வா ஜேம்ஸ்… இது எங்க வீடு… உள்ள வாங்க… யூ ஆர் வெல்கம் டு மை ஹோம்…” என்று புன்னகையுடன் சொன்னான்.
ஜேம்ஸ் முதலில் ஆச்சரியப்பட்டுப் போனான்.
“ஓ… வெற்றி.. நீ இவ்ளோ பெரிய வீட்லயா இருக்க…?” ஜேம்ஸ் கேட்டான்.
“ஜேம்ஸ்… எங்க குடும்பத்த பத்தி நீங்க எப்பவாச்சும் கேட்டதுண்டா…? நாங்க பெரிய குடும்பம். கூட்டுக் குடும்பம். பரம்பர பரம்பரையா இங்க வாழற குடும்பம். சரி சரி…. உள்ள வாங்க போகலாம்….” வெற்றிச் செல்வன், ஜேம்ஸின் கையைப் பிடித்து இழுத்துச் சென்றான்.
ஜேம்ஸ் முதன் முதலாக ஒரு அழகிய குடும்பத்திற்குள் நுழைகிறான். அங்குள்ளவர்கள் இவனை எப்படி நினைப்பார்களோ, எப்படி பழகுவார்களோ என்ற எண்ணம் அவனுக்கு பயத்தைக் கொடுத்தது.
வராண்டாவில் நுழைந்ததும், சிறு பிள்ளைகள் பலர் விளையாடிக் கொண்டிருந்தனர். அவர்களை எல்லாம் தன் அண்ணன் மற்றும் அக்காள் பிள்ளைகள் என அறிமுகம் செய்தான் வெற்றி. அங்கிருந்து உள்ளே சென்றதும், தன் அப்பாவை காண்பித்தான். அவர் எங்கோ அவசரமாக வெளியே கிளம்பிக் கொண்டிருந்தார். அவருடன் அவரது தம்பி, வெற்றியின் சித்தப்பாவும் இருந்தார். அவர்கள் எல்லாம் நின்று பேச நேரம் இல்லாமல் பறந்து கொண்டிருந்தனர். அவர்கள் இருவருமே வக்கீல்கள். வெற்றிச் செல்வன் அவனுடைய அம்மா விஜயலட்சுமியை அறிமுகம் செய்தான். அவரும் ஏதோ ஸ்லோகம் சொல்லிக் கொண்டே ஒரு புன்னகையை சிந்தி அவனை வரவேற்று விட்டு அங்கிருந்து சென்றுவிட்டார். வெற்றியின் அண்ணன்கள் இருவர், ஏற்கனவே அலுவலகம் சென்றாகிவிட்டது. அக்காள், தன் கணவருடன் பக்கத்து தெருவில் தான் வசிக்கிறாள். அவள் கணவர் கஸ்டம்ஸ் ஆஃபீசர் என வெற்றி சொன்னான்.
“ஜேம்ஸ்… இப்ப நீ பார்த்த ஆள் எல்லாம் வேற… உண்மையிலேயே இந்த வீட்ல ரெண்டு ஜீவன நீ இன்னும் சந்திக்கணும். அவங்க தான் என் உண்மையான உலகம். அவங்க தான் என் மேல அக்கறை காட்றவங்க. நான் தினமும் வீட்டுக்கு வந்தாலும், வராட்டியும், இவங்க யாரும் கவலப் படமாட்டாங்க… ஆனா, அந்த ரெண்டு பேரும் கவலப் படுவாங்க. இன்னும் சொல்லப் போனா, அவங்க ரெண்டு பேர் மட்டும் தான் என் உண்மையான குடும்பம்…” வெற்றிச் செல்வனின் பீடிகை பலமாக இருந்தது.
“சித்தும்மா… சித்தும்மா…” அவன் அழைத்துக் கொண்டே சமையலறையின் பக்கம் சென்றான். ஜேம்ஸ் துணுக்குற்றான்.
“சித்தும்மாவா…?” என்று கேட்டான்.
“ஆமா ஜேம்ஸ்… இவங்க என் அத்தை சித்ரா… நாங்க எல்லாம் சித்து அம்மானு தான் கூப்பிடுவோம்… கல்யாணமே பண்ணிக்காம எங்க வீட்டோடயே இருந்துட்டாங்க… என்னயும், எங்க அண்ணங்களையும் அக்காவையும் வளத்தவங்க இவங்க தான்…” வெற்றி சொன்னான்.
ஜேம்ஸ் ஆர்வம் பொங்க வெற்றிச் செல்வன் அழைத்த திக்கையே பார்த்தான்.
“வர்றேன் வெற்றி…” என்று சொல்லிக்கொண்டே அங்கு வந்த அந்தப் பெண்மணியைப் பார்த்து ஜேம்ஸ் ஆச்சரியத்தின் கண்கள் அகல விரித்தான்.
அவள் ஒரு நாற்பது வயது பெண்மணி. பச்சை புடவை உடுத்தியிருந்தாள். அவள் முகத்தில் அற்புதமான பிரகாசம் இருந்தது. அவள் கண்கள் கருணையின் பிறப்பிடமாக இருந்தன. அவளது முகத்தைப் பார்த்தால் ஒரு தெய்வீகக் களை சொட்டியது. அவளைப் போன்ற ஒரு தாய் தனக்கு இருக்க மாட்டாளா என்று ஜேம்ஸின் உள்ளம் ஏங்கியது. ஆனால், அந்த நினைப்பை அவன் உடனே உதறிவிட்டான். அவன் அவளையே பார்த்தான். அந்தப் பெண்மணி, ஜேம்ஸைப் பார்த்து புன்னகை புரிந்தாள். ஜேம்ஸுக்கு உடலும் மனமும் சிலிர்த்தது.
“அம்மா… இது என்னோட கல்லீக் ஜேம்ஸ்… இவரு எனக்கு சுப்பீரியர் அங்க…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.
“அப்படியா… நைஸ் ட்ரஸ் ஜேம்ஸ்… கிளாட் டு மீட் யூ…” சித்ரா தன் கையை நீட்டினாள்.
”தாங்க்ஸ் மேடம்…” ஜேம்ஸ் சொல்லிவிட்டு அவள் கையைப் பிடித்து குலுக்கினான்.
“ஹேய்… மேடமாவது… கூடமாவது… கால் மீ அம்மா…” சித்ரா ஜேம்ஸின் தோளில் செல்லமாகத் தட்டிவிட்டு “வெற்றி… நீ இவன உன் ரூமுக்கு கூட்டிட்டுப் போ.. நான் காபி போட்டு கொடுத்தணுப்புறேன்…” என்று சொல்லிவிட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தாள்.
அவள் சொன்ன ஒரு சின்ன வாக்கியம் ஜேம்ஸின் உடலும் மனமும் உறைந்து போகச் செய்தது.
“கால் மீ அம்மா…”
“ஜேம்ஸ் என்ன யோசனை… வாங்க என் ரூமுக்கு போகலாம்…” வெற்றிச் செல்வன் சொல்லிவிட்டு ஜேம்ஸின் முகத்தைப் பார்த்தான். அவன் கண்கள் கலங்கியிருந்தன.
“ஜேம்ஸ்… எனி திங் ராங்… ஏன் உங்க கண் கலங்கி இருக்கு…” வெற்றிச் செல்வன் கேட்டான்.
“வெற்றி… அவங்க என்ன அம்மானு கூப்பிடச் சொல்றாங்க…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.
“ஸோ வாட் ஜேம்ஸ்…?” வெற்றிச் செல்வனுக்கு உண்மையிலேயே புரியவில்லை.
“இது வரைக்கும் நான் யாரையும் அம்மானு கூப்பிட்டதில்லை வெற்றி…” ஜேம்ஸ் சொன்னான். அவன் கண்கள் நீரைச் சொரிந்தன.
வெற்றிச் செல்வன் ஒரு கணம் நெருப்பை மிதித்தவன் போல துடித்தான். அந்தச் சொற்களின் கடுமையான உண்மை அவனை அப்படித் துடிக்கச் செய்தது. “அநாதை” என்ற சொல்லின் உண்மையான பொருள் இதிலிருந்து அவனுக்கு விளங்கியது.
“ஓ… ஜேம்ஸ்… வாங்க என் ரூமுக்கு போகலாம்…” அவனை அழைத்துக் கொண்டு சென்றான்.
“வெற்றி… நான் உண்மையிலேயே அவங்கள அம்மானு கூப்பிடலாமா…?” ஜேம்ஸ் கேட்டான்.
“கமான் ஜேம்ஸ்… ப்ளீஸ் என்ன கஷ்டப்படுத்தாதீங்க… நீங்க அநாதை இல்லைனு நான் அன்னைக்கே சொன்னேன்… நீங்க தாராளமா கூப்பிடலாம்…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.
“ஜேம்ஸ்… சித்ரா அம்மா, ரொம்ப உணர்வுபூர்வமானவங்க… தன் மனசுல பட்டத அப்படியே பேசுவாங்க… எல்லாரையும் நல்லா புரிஞ்சு நடந்துப்பாங்க… எல்லாருக்கும் அவங்கள ரொம்ப பிடிக்கும் இந்த வீட்ல…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.
கதவு தட்டப்பட்டது.
“உள்ள வாங்க…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.
சித்ராவே காபி எடுத்துக் கொண்டு வந்தாள்.
“சித்தும்மா… நீங்க என்ன கதவெல்லாம் தட்டிட்டு… நான் சமையக்காரனு நினச்சேன்…” வெற்றி செல்லமாக கோபித்துக் கொண்டான்.
“அப்படியெல்லாம் இல்ல மேடம்…” ஜேம்ஸ் வெட்கத்துடன் சொன்னான்.
“ஜேம்ஸ்… ஏற்கனவே சொன்னேன்… மேடம்மெல்லாம் வேணாம்… அம்மானே கூப்பிடு… நானும் உன் அம்மா மாதிரிதான்…” சித்ரா ரொம்ப சாதாரணமாய்ச் சொன்னாள்.
“சரிங்க…. அ…அ…அம்மா…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.
“தட்ஸ் குட்…” சித்ரா சொன்னாள்.
“அம்மா… நான் ஒண்ணு சொல்லட்டுமா…?” ஜேம்ஸ் கேட்டான். வெற்றிச் செல்வன் துணுக்குற்றான்.
“நான் ஒரு அநாதை… எனக்கு யாரும் கிடையாது… அதனால தான் எனக்கு எப்படி பழகுறதுண்ணு தெரியல…” ஜேம்ஸ் சொன்னபோது ஒரு கணம் சித்ராவின் சிரிப்பு மறைந்தது. அவள் கண்களில் வலி. அவள் கருணைமனம் ஜேம்ஸ் மேல் இரக்கப்பட்டது.
“ஓ… ஜேம்ஸ்… நீ ரொம்ப மோசம்… இப்படியெல்லாம் சொல்லக்கூடாது… எனக்கு ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கு… நான் ரொம்ப சென்சிடிவ் அண்ட் எமோஷனல்… சாரி… ஆனா, திரும்பவும் சொல்றேன்… என்ன உன் அம்மாவா நினச்சுக்க…. வெற்றி உன்ன இவ்ளோ தூரம் கூட்டிட்டு வந்திருக்கான்னா, நீ அவனுக்கு ரொம்ப க்ளோஸ் ஃப்ரெண்டா தான் இருக்கணும்… அதனால, நானும் உனக்கு அம்மா தான்…” சித்ரா சொன்னபோது அவள் குரல் உடைந்துவிடும் போல் இருந்தது.
“அம்மா… ஜேம்ஸ்… இப்ப நாம சந்தோஷமா இருக்கணும்… யூ நோ சித்தும்மா… ஜேம்ஸுக்கு உடம்பு சரியில்ல… அதனால தான் இன்னைக்கு ஆஃபீஸ் போகாம நம்ம வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு வந்தேன்…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.
சித்ரா, ஜேம்ஸின் உடல் நிலை பற்றி கேட்டறிந்தாள். அவனுக்குத் தேவையானபடி சமைக்க சமையலறைக்கு உத்தரவிட்டாள்.
“சரிப்பா… வெற்றி… பாட்டி வெயிட்டிங்… நான் சமையல் பண்ண போறேன்…” சொல்லிவிட்டு அங்கிருந்து சென்றாள் சித்ரா…
ஜேம்ஸுக்கு அவளை அம்மா என்று இன்னும் பல முறை அழைக்க வேண்டும் என்று ஆர்வம் பொங்கியது. இருந்தாலும் அவற்றை எல்லாம் அடக்கிக் கொண்டான்.
“ஜேம்ஸ்…. இப்ப பாரு ஒரு விளையாட்ட… என் கூடவே வா… நான் என்ன பண்றேனு கவனி…” வெற்றியின் கண்களில் குறும்பு படர்ந்திருந்தது.
ஜேம்ஸின் கையைப் பற்றி மெதுவாக இழுத்துக் கொண்டு தன் அறைக்கு அருகில் இருக்கும் மற்றொரு அறையின் வாசலில் இருந்த மேசை மீது, தன் காற்சட்டைப் பையிலிருந்து இரண்டு 5ஸ்டார் சாக்லெட்டுகளை எடுத்து வைத்தான்.
“ஜேம்ஸ்… பானு எங்க அண்ணன் பொண்ணு…” மெதுவாக சொன்னான்.
பின்னர் ஜேம்ஸின் கையைப் பற்றி இழுத்துக் கொண்டே தன் அறையின் கதவிற்குப் பின் ஒளிந்து கொண்டு, சாளரத்தை லேசாகத் திறந்து அந்த மேசையையே பார்த்தார்கள் இருவரும்.
அறையின் உள்ளே இருந்து ஒரு கை மட்டும் வெளியே வந்து அந்த இரண்டு 5ஸ்டார் சாக்லேட்டுகளைத் தேடியது. கையைப் பார்த்தாலே அது ஒரு வயதான பெண்மணியின் கை என நன்றாகத் தெரிந்தது. வெற்றிச் செல்வன் இப்போது வேகவேகமாகச் சென்று அந்தக் கையை கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டான். உள்ளே இருந்து “ஐயோ… ஐயோ…” என்று சத்தம் மட்டும் கேட்டது..
ஜேம்ஸ் ஆச்சரியமாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். வெற்றிச் செல்வன் அந்தக் கையை பற்றி இன்னும் வேகமாக இழுத்தான். உள்ளே இருந்து ஒரு பாட்டி வெளியே வந்தார். அந்தப் பாட்டியும், சித்ராவைப் போலவே இருந்தார். ஜேம்ஸுக்கு பார்த்தவுடனே புரிந்து போனது, இது வெற்றிச் செல்வனின் பாட்டி என்று. அவனுக்கு சிரிப்பு வந்தது.
“ஐயோ… ஐயோ… ஒரு வயசுப் பையன் என் கையப் புடிச்சு இழுக்குறான்… இங்க கேட்பாரே இல்லயா….” பாட்டி பெருங்குரலெடுத்துக் கத்தினாள்.
ஜேம்ஸ் இப்போது விழுந்து விழுந்து சிரித்தான். பாட்டி திரும்பி அவனைப் பார்த்தாள்.
“ஐயோ… ஒருத்தன் இல்ல.. ரெண்டு பேரு… யாராச்சும் உடனே ஓடி வாங்க…” அவள் மேலும் கத்தினான்.
ஜேம்ஸ் இப்போது இன்னும் இன்னும் சிரித்தான். வெற்றிச் செல்வன் பாட்டியின் கைகளை நழுவ விட்டான். ஜேம்ஸ் சிரிப்பதையே அப்படியே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். இதுவரை அவன் ஜேம்ஸ் இப்படிச் சிரித்துப் பார்த்ததில்லை. ஜேம்ஸ் சிரித்து சிரித்து கண்களில் தண்ணீர் வந்துவிட்டது. தன் வயிற்றைப் பிடித்துக் கொண்டு அருகில் இருந்த இருக்கையில் அமர்ந்தே விட்டான். பாட்டி இப்போது ஜேம்ஸ் அருகில் சென்று தன் கண்ணாடியை மேலே தூக்கிப் பார்த்தாள். அவள் கைகளில் அதற்குள் ஒரு 5ஸ்டார் தோலுரிக்கப்பட்டு அவள் வாய்க்குள் பாதி சென்று விட்டிருந்தது.
“டேய்.. வெற்றி… யாருப்பா இந்த தம்பி….?” பாட்டி கேட்டாள்.
இப்போது ஜேம்ஸுக்கு வெட்கமாய்ப் போனது.. உடனே எழுந்து நின்றான்.
“சாரி… பாட்டி… நான் ஜேம்ஸ்…. வெற்றிச் செல்வனோட கூட வேலை செய்றேன்…” ஜேம்ஸ் மென்மையாகச் சொன்னான்.
“ஓ… அப்படியா… சமர்த்து பிள்ளையா இருக்கியே…. இந்த வாலோட எப்படி சமாளிக்கிற…” பாட்டி கேட்டாள்.
“அப்படியெல்லாம் இல்ல பாட்டி.. வெற்றியும் கூட சமத்து தான்..” ஜேம்ஸ் நாணத்துடன் சொன்னான். திரும்பி வெற்றியைப் பார்த்தான். அவனோ ஜேம்ஸின் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். முதன்முதலாக தாஜ்மஹாலை நிலவொளியில் பார்ப்பவனைப் போல, முதன் முதலாக பிரம்மாண்டமான எகிப்திய பிரமிடைப் பாலைவனத்துக்கிடையில் பார்ப்பவனாக, முதன் முதலாக தன் குழந்தையை பச்சிளம் மாறா பிறந்த குழந்தையை பார்க்கும் தந்தையைப் போல, வெற்றிச் செல்வன் ஜேம்ஸைப் பார்த்தான். ஜேம்ஸுக்குள் இவ்வளவு அழகா…? அவன் நாணும் போது அவன் முகத்தில் படரும் செம்மை, அவன் சிரிக்கும் போது வரிசையாய் அழகாய் தெரியும் பற்கள். இதுவரை, ஜேம்ஸை இப்படிப் பார்த்ததில்லை வெற்றிச் செல்வன்.
“என்ன வெற்றி…?” ஜேம்ஸ் கேட்டான்.
வெற்றிச் செல்வனுக்கு சுயநினைவே அப்போது தான் வந்தது.
“ம்ம்ம்… ஒண்ணுமில்ல… ஒண்ணுமில்ல…” அவன் தத்தளித்தான்.
பாட்டி இப்போது ஒரு 5ஸ்டாரை முடித்துவிட்டு அடுத்ததை பிரித்திருந்தாள்.
“உம்ம்… உன் பேரு என்ன சொன்னப்பா…?” பாட்டி ஜேம்ஸைக் கேட்டாள்.
“ஜேம்ஸ்… பாட்டி…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.
“ஜேம்ஸ்… ஓ… கிறிஸ்டியனா… அப்ப வசதியாப் போச்சு… அடுத்த கிறிஸ்துமஸுக்கு எனக்கு கேக் கொண்டுவந்து கொடுக்கணும் சரியா…?” அவர் சொல்லிவிட்டு சிரித்தார்.
“சரி… பாட்டி… கட்டாயம் கொண்டுவந்து தர்றேன்…” ஜேம்ஸ் புன்னகையுடன் சொன்னான்.
“ஒண்ணு சொல்லட்டுமா ஜேம்ஸ்…. நீ ரொம்ப அழகா சிரிக்கிற… இதோ நிக்கிறானே தடிமாடு வெற்றி… இவனவிட நீ ரொம்ப அழகா சிரிக்கிற… எனக்கு உன்ன தான் பிடிச்சிருக்கு… ச்சே… நீயே என் பேரனா இருந்திருக்கலாம்.. இவன் சுத்த வேஸ்ட்…” பாட்டி சொல்லிவிட்டு வெற்றிச் செல்வனின் கன்னத்தில் இடித்தாள். ஜேம்ஸின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டாள்.
“சரியா சொன்னீங்க பாட்டி…” வெற்றிச் செல்வன், ஜேம்ஸைப் பார்த்துக் கொண்டே சொன்னான்.
ஜேம்ஸின் உடல் முழுதும் சிலிர்த்தது. வெற்றிச் செல்வனின் பார்வை தன் மீது படர்வது அவனுக்குள் ஏதோ செய்தது. அவன் அங்கிருந்து ஓடிச் சென்று எங்காவது மறைந்து கொள்ள வேண்டும் என்று நினைத்தான். அவனையும் மீறி சிரிப்பு வந்தது. வெற்றிச் செல்வனின் இதயம் வேகவேகமாக அடித்துக் கொண்டது. ஜேம்ஸ் தன்னிடத்தில் கூடிய விரையில் காதலைச் சொல்வான் என்று அவன் மனம் அவனிடத்தில் சொல்லியது. மனம் எதிர்ப்பார்ப்பதெல்லாம் நடந்துவிடுமா என்ன…?
very happiest moment in james life intresting to read...as vetri says only two only knows his feelings, in most of the joint family is happy bcaz of the chithammas...nowadays its very rare...money determines the relationship in big families...but its my opinion...sorry if it hurts somebody
