நீயின்றி நானில்லை – பகுதி – 11

ஜேம்ஸிடத்தில் வெற்றி பேசத்துவங்கினான்.

“ஜேம்ஸ்… நான் சொல்றத எல்லாம் கவனமா கேக்கணும்… தயவு செஞ்சு நடுவுல பேசாதீங்க… நான் முதல் முதல்ல உங்களோட இண்டர்வ்யூக்கு வந்தப்போ, அந்த ஆஃபீஸ்ல இருந்த எல்லாருமே என்ன ரொம்ப பாவமா பாத்தாங்க… ஒண்ணு ரெண்டு பேரு, என் கிட்ட வந்து உங்களோட முசுடு சுபாவத்த பத்தி சொன்னாங்க… வேல செய்ய தகுதியான ஒரு பாஸ் நீங்க இல்லைனு சொன்னாங்க. உங்க கிட்ட என்னால தாக்கு பிடிக்க முடியாதுன்ணு சொன்னாங்க. அவங்க சொல்றத எல்லாம் நான் கேட்டுகிட்டேன். எனக்கு எப்பவுமே என்னோட ஜட்ஜ்மெண்ட் மேல தான் நம்பிக்கை. அடுத்தவங்க என்னதான் சொன்னாலும் நானா பாத்து எனக்கா தோணுச்சுனா தான் முடிவெடுப்பேன். அதனால அன்னைக்கு அவங்க சொன்னதெல்லாம் நான் பெரிசா எடுத்துக்கல.

அவங்க சொல்றத வச்சு, நீங்க நடுத்தர வயசுல்ல ஆளா இருக்கலாம்னு நினச்சேன். ஆனா உங்கள முதல் முதல்ல பாத்தப்ப, எல்லாரும் அவ்வளவு நெகட்டிவா சொன்னது உங்களப் பத்திதானானு எனக்கு ஆச்சரியமா இருந்துச்சு… உங்கள முதல் முதல்ல பாத்தப்பவே எனக்கு ஒரு விஷயம் தோணுச்சு. அதாவது நீங்க ஒரு “கே” தான் இருக்கணும்னு. எனக்கு எப்படி சொல்றதுண்ணு தெரியல ஜேம்ஸ்… நான் எனக்குனு ஒரு லவ்வர் பாய் வேணும்னு ரொம்ப காலம் கற்பன பண்ணதுண்டு. உங்கள பாத்தவுடனே அது நீங்கதான்னு எனக்கு தோணுச்சு. அதுக்கெல்லாம் காரணம் சொல்ல முடியல ஜேம்ஸ்… நமக்கு ஒருத்தர பாத்தவுடனே பிடிச்சு போச்சுனா அதுக்கு காரணம் சொல்ல முடியுமா என்ன…?

நீங்க என்னிடத்துல வெறுப்பா பேசினதும், என்ன அவாய்ட் பண்ணதும் எனக்குள்ள தாங்க முடியாத கோபத்தயும் ஆர்வத்தயும் உண்டாகிடுச்சு. எனக்கு உங்க கூட பழகணும், உங்க மனசுல ஏதோ ஒரு கஷ்டம் இருக்கு, அத போக்கணும்னு எல்லாம் ஆச வந்திடுச்சு. எனக்குத் தெரியல ஜேம்ஸ்… ஏன்னு தெரியல.. எனக்கு உங்கள ரொம்ப பிடிக்கும்.

நீங்க கோபப்படும் போதும், சில சூழ்நிலைகள தவிர்க்கும் போதும் எனக்குத் தெரிஞ்சுபோச்சு ஜேம்ஸ், அதாவது, உங்களுக்கும் என்ன பிடிக்கும்னு தெரிஞ்சுபோச்சு… உங்களால இல்லைனு சொல்ல முடியாது ஜேம்ஸ்… இப்பகூட உங்க சந்தர்ப்பம் சூழ்நிலைய நீங்க சொன்னீங்களே தவிர, என்ன பிடிக்காதுண்ணு சொல்லல.

என்ன பத்தி உங்களுக்கு தெரியுமா ஜேம்ஸ்….? அதாவது, என் குடும்பத்த பத்தி, என் கேரக்டர பத்தி… எனக்கு என்ன பிடிக்கும், என்ன பிடிக்காது, என்னோட பொழுதுபோக்கு என்ன, என்னோட பலம், வீக்னஸ், என்னோட தனிப்பட்ட வாழ்க்கை, என்னோட சந்தோஷம், துக்கம், என்னோட ஃப்ரெண்ட்ஸ், இப்படி எதுவுமே உங்களுக்கு தெரியாது ஜேம்ஸ்… அதப் பத்தியெல்லாம் மணிக்கணக்கா உங்க கூட உக்காந்து பேசணும்னு எனக்கு ஆச… ஏன்னு தெரியல… ப்ராமிஸா நான் ஏன் உங்ககிட்ட இவ்ளோ அட்டாச் ஆகறேணு எனக்குத் தெரியல. நம்ம ரெண்டு பேரோட மனசுலயும் ஒருத்தர் மேல ஒருத்தருக்கு ஈர்ப்பு இருக்கு ஜேம்ஸ்… அது ஏதோ பூர்வ ஜென்மங்கள்ல இருந்த ஒரு உறவோட தொடர்ச்சியா இருக்கலாம். எனக்குத் தெரியல ஜேம்ஸ்…

உங்கள ஜீவா கைவிட்டத நீங்க இன்னும் நினச்சிகிட்டு வாழ்க்கைல வேற யார் மேலயும் நம்பிக்க இல்லாம இருக்கறது தப்பு ஜேம்ஸ்… நான் அப்படி பட்ட ஆள் இல்ல… என் காதல என்னால கைவிட முடியாது. அத ஜெயிக்கறதுக்காக எந்த நிலமைக்கும் நான் தயாராவே இருப்பேன். உங்க கூட ஒரு பொழுதுபோக்கா பழகறதுக்கோ, உங்கள வெறும் செக்ஸுவலா அப்யூஸ் பண்றதுக்கோ நான் உங்கள லவ் பண்ணல ஜேம்ஸ்… எனக்கு உங்கள ரொம்ப பிடிக்கும். அதுனால தான் லவ் பண்றேன்.

என் உடம்புல உசிரு ஓடறவரைக்கும் உங்கள நான் கைவிட்டு ஓடிடமாட்டேன் ஜேம்ஸ்.. எந்த சூழ்நிலைலயும் உங்கள நான் ஏமாத்த மாட்டேன். எனக்கு உங்கள எப்படி நம்பவைக்கறதுன்னு தெரியல. ஆனா, என் கிட்ட இப்ப எந்த ப்ரூஃபும் இல்ல. என் மனசுக்கு மட்டும் தான் தெரியும் நான் உங்கள எந்த அளவுக்கு லவ் பண்றேனு… நீங்க தனியான ஒரு ஆள் இல்ல ஜேம்ஸ்… உங்கள சுத்தி என் நினைவுகள் இருக்கு… உங்களுக்கும் என் நினைவுகள் உண்டுனு எனக்குத் தெரியும். ஆனா, வாழ்க்கைல என்னிக்கோ நடந்த ஒரு பழைய நிகழ்ச்சியால எல்லாரையும் அதே போல நினைக்கிறீங்க… அது தப்பு ஜேம்ஸ்…

என் குடும்பம் ரொம்ப பெரிசு… எனக்கும் எதிர்ப்புகள் வரலாம்தான். ஆனா, அத எல்லாம் எதிர்த்துக் கொண்டு என்னால வாழமுடியும். நான் என் சொந்தக் கால்ல நிக்கத் தெரிஞ்சவன். என்னால உங்க கூடவே கடைசிவரைக்கும் வாழ முடியும். அதான் உண்மை ஜேம்ஸ்…. ஒருவேள நீங்க நான் உங்க உடம்புக்காகத் தான் உங்கள லவ் பண்றதா நினச்சீங்கனா, அதுக்கும் ஒரு வழி இருக்கு ஜேம்ஸ்… நீங்க என்ன லவ் பண்றேனு சொல்லுங்க… உங்களுக்கே எப்ப நான் தேவையோ அதுவரைக்கும் நான் உங்கள தொடகூட மாட்டேன். ப்ராமிஸா சொல்றேன் ஜேம்ஸ்.. எனக்கு உங்க உடம்பு வேண்டாம். உங்ககூட பழகணும்… உங்கள லவ் பண்ணனும். உங்க மேல உயிரா இருக்கணும்… உங்க பக்கத்துலயே இருக்கணும்.. அவ்ளோதான்… வேற எதுவும் எனக்கு வேணாம்.

நீங்க இப்ப எதுவும் சொல்லவேணாம் ஜேம்ஸ்… இப்ப என்ன உங்க ஃப்ரெண்டாவாவது ஏத்துக்கங்க… கொஞ்ச கொஞ்சமா நான் உங்க மனசுல வந்துட்டா என்ன நீங்க ஏத்துக்கங்க… இல்லைனா பரவாயில்ல… அதுக்காக நான் வருத்தப்பட மாட்டேன். ஆனா, என் கிட்ட பழகிப் பார்க்காமலேயே, வேணாம்னு சொல்லிடாதீங்க… என்னால உங்களுக்கு சந்தோஷம் தான் கிடைக்குமே ஒழிய, எந்த சூழ்நிலையிலும் உங்களுக்கு உங்க மனசு கஷ்டப்படறா மாதிரி எதுவும் நடக்காது. ப்ளீஸ் ஜேம்ஸ்… என் காதல முளைக்கும் போதே சாகடிசிடாதீங்க….

என்ன நம்புங்க… நான் உங்களுக்கு எந்த ஒரு விதத்துலயும் வலியேற்படுத்த மாட்டேன். நான் ஜீவாவைப் போல முதுகெலும்பில்லாத கோழையில்ல… இப்போ நான் கிளம்புறேன் ஜேம்ஸ்… நீங்க எதுவும் இதுக்குள்ள முடிவு பண்ண வேணாம்… என்ன புரிஞ்சுக்கங்க முதல்ல… நான் வர்றேன் ஜேம்ஸ்…. குட்நைட்…”

ஜேம்ஸ் அங்கிருந்து சென்றுவிட்டான். ஜேம்ஸ் அவனை வாசல் வரை வழியணுப்பிவிட்டு கதவைத் தாழிட்டுக் கொண்டு வந்தான். இருக்கைக்கு அருகில் கிடந்த அந்த பொம்மையையும், அட்டையையும் எடுத்துக் கொண்டு தன் கட்டிலறைக்குச் சென்றான். கட்டிலின் மீது அமர்ந்து அந்த பொம்மையை கையிலெடுத்துக் கொண்டான்.

அதிலிருந்த அந்த இளைஞர்களில் ஒரு பொம்மை ஜேம்ஸைப் போலவும், மற்றொன்று வெற்றிச் செல்வனைப் போலவும் இருந்தது. ஜேம்ஸ் அந்த பொம்மையையே வெகு நேரம் உற்றுப் பார்த்தான். பின்னர் அவன் கட்டிலில் படுத்தான். பொம்மையை தன் மார்போடு அணைத்துக் கொண்டான். அவன் கண்களில் இருந்து வெந்நீர் வழிந்தது. அவன் இப்போது குலுங்கி குலுங்கி அழுதான். அவன் உள்ளம் கதறியது. அவனால் தன் உணர்ச்சிகளை அடக்க இயலவில்லை. அந்த பொம்மையை முத்தமிட்டான். அவன் மனசாட்சி கூக்குரலிட்டது.

“வெற்றி… எனக்கு உன்ன பிடிக்கும் வெற்றி… ஆனா, எனக்கு தைரியமில்ல வெற்றி… என்னால முடியாது… இன்னொரு முற இன்னொருத்தர இழக்க எனக்கு தைரியமில்ல… திரும்பவும் ஒரு ஏமாற்றத்த என்னால ஏத்துக்க முடியாது… அதனால என் வாயில இருந்து உனக்கு தேவையான வார்த்தை என்னைக்கும் வராது வெற்றி… என்னைக்குமே வராது… கடைசி வரைக்கும் உன்ன நினச்சு நான் அழுதுகிட்டே இருந்தாலும் இருப்பேனே தவிர, திரும்பவும் ஒரு முறை காதல்ல விழுந்து அத இழக்க நான் தயாராயில்ல… வெற்றி, உன்னால முடிஞ்சா என்ன வற்புறுத்தி, வலுக்கட்டாயமா அடஞ்சாதான் உண்டு. ஆனா, அத நீ என்னைக்குமே செய்ய மாட்ட… எனக்குத் தெரியும்…”

ஜேம்ஸ் அழுதான். அழுதான்.. விடியும் வரை அழுதான். விடியும் வேளையில் அவனுக்கு உறக்கம் வந்தது. அப்படியே உறங்கிப் போனான். காலையில் அவன் எழுந்த போது விடிந்து வெகுநேரமாகியிருந்தது. திங்கட்கிழமை அல்லவா. அலுவலகம் செல்ல வேண்டும். அவன் எழுந்திருக்க முயன்றான். தலை பாரமாக இருந்தது. படுக்கைக்கு எதிரே இருந்த கண்ணாடியில் முகம் பார்த்தான். முகம் வீங்கியிருந்தது. கண்கள் சிவந்திருந்தன. இரவெல்லாம் அழுததால் அவன் தலை வலித்தது. அவன் மெதுவாக எழுந்து படுக்கையில் அமர்ந்தான். நேரம் பார்த்தான். வெற்றிச் செல்வன் வழக்கமாக வந்துவிடும் நேரம் தான். ஜேம்ஸ் நினைத்துக் கொண்டிருக்கும் போதே அழைப்பு மணி ஒலித்தது. வெற்றிச் செல்வன் தன்னைக் காணாமல் மேலே வந்திருக்கக் கூடும் என நினைத்தான்.

மெதுவாக எழுந்து சென்று கதவைத் திறந்தான். வெற்றிச் செல்வன் மிக மிக புத்துணர்ச்சியோடு அங்கு நின்றிருந்தான். அவன் கையில் ஒரு பால் பாக்கெட் இருந்தது.

“குட் மார்னிங் ஜேம்ஸ்…. எனக்குத் தெரியும் நீங்க ராத்திரியெல்லாம் அழுதிருப்பீங்கனு… அதனால எப்படியும் நீங்க இன்னைக்கு ஆஃபீஸ் போக முடியாது… நான் இப்பதான் கீழ இருந்த டெலிஃபோன் பூத்துல இருந்து ஆஃபீஸ்கு போன் பண்ணி பிரபா கிட்ட நம்ம ரெண்டு பேரும் வர மாட்டோம்னு சொல்லி, சீஃப் கிட்ட சொல்லசொன்னேன். அப்படியே பால் வாங்கிட்டு வந்தேன்.. நீங்க போய் கொஞ்சம் சூடான தண்ணில குளிச்சிட்டு வாங்க… நான் உங்களுக்கு சூடா காஃபி போட்டுத் தர்றேன்… சமையல் ரூம் அந்தப் பக்கம் தானே…?” வெற்றிச் செல்வன் பேசிக் கொண்டே, ஜேம்ஸை மேற்கொண்டு பேசவிடாமல் சமையல் அறையில் நுழைந்துவிட்டான். ஜேம்ஸ் எதுவும் சொல்லவில்லை. அவன் குளியலறையில் நுழைந்தான்.

கதவைத் தாழிட்டான். தாழ்ப்பாளை ஒரு முறைக்கு மறு முறை சோதித்தான். பின்னர் தன் முட்டாள் தனத்தை எண்ணி தன்னயே வெறுத்துக் கொண்டான். வெற்றிச் செல்வன் குளியலறைக்குள் எட்டிப் பார்க்கும் அளவுக்கு நாகரீகமில்லாத ஒரு கயவன் அல்ல. பின்னர் கதவை சரியாகக் கூட மூடாமல், குளித்தான். சூடான நீர் உடம்பில் படப்பட, அவனுக்கு புத்துணர்ச்சி பிறந்தது. நல்லவேளையாக வெற்றிச் செல்வன் துயரத்தில் வீழ்ந்துவிடவில்லை. அந்த மட்டிலும் ஜேம்ஸுக்கு மகிழ்ச்சி தான். ஒருவேளை வெற்றிச் செல்வன் தன்னைப் போலவே சோகத்தில் மூழ்கியிருந்தால், இவன் மனம் இவனையே வெறுத்திருக்கும்.

ஜேம்ஸ் குளித்து முடித்து இடுப்பின் துண்டுடன் வெளியே வந்தான். வெற்றிச் செல்வன் ஜேம்ஸின் கட்டில் மேல் அமர்ந்து செய்தித்தாள் படித்துக் கொண்டிருந்தான். ஜேம்ஸ் தொண்டையைக் கனைத்துக் கொண்டான். வெற்றிச் செல்வன் கட்டிலில் இருந்து எழுந்து ஜேம்ஸ் நிற்பதற்கு எதிர் திசையில் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டு,

“ஜேம்ஸ்… உங்களுக்கு காஃபி போட்டிருக்கேன்… நீங்க ட்ரெஸ் பண்ணிக்கிட்டு ஹாலுக்கு வாங்க…” என்று சொல்லிவிட்டு சென்றுவிட்டான்.

ஜேம்ஸ் நல்ல உடையாக உடுத்திக் கொண்டு கூடத்திற்கு வந்தான். அவன் உடம்பு கொஞ்சம் தெம்பாக இருப்பதாகத் தோன்றியது அவனுக்கு. அவன் முகமெல்லாம் வீக்கம் குறைந்து கண் சிவப்பு எல்லாம் மாறியிருந்தது. ஜேம்ஸ் வெற்றிச் செல்வனால் தயாரிக்கப் பட்ட காஃபியை குடித்தான். அதன் மணமும் சுவையும் அவனை மெய்மறக்கச் செய்தன. அவன் குடித்து முடித்த போது அவன் தலைவலியும் போய்விட்டது.

“ஹவ் டு யூ ஃபீல் நவ் ஜேம்ஸ்…?” வெற்றி கேட்டான்.

“ம்ம்ம்… ஃபீலிங் பெட்டர்… தாங்க்ஸ் வெற்றி…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.

“தாங்க்ஸ் எல்லாம் எதுக்கு ஜேம்ஸ்… நீங்க எனக்கு சொந்தமானவரு… உங்களுக்கு எந்தவொரு கஷ்டம்னாலும் அதுல எனக்கும் பங்குண்டு… நான் அழவே இல்ல ஜேம்ஸ்… நான் அழவும் மாட்டேன்… நீங்க எனக்குக் கிடைப்பீங்க… எனக்கு அந்த நம்பிக்கை நூத்துக்கு ஆயிரம் பர்சென்ட் இருக்கு….” வெற்றிச் செல்வன் ஜேம்ஸின் கண்களை நேராக பார்த்துச் சொன்னான்.

ஜேம்ஸ் எதுவும் பேசவில்லை. தன் எதிரே அமர்ந்து கொண்டு தன் மீது அடாவடியான காதலைச் சொல்லும் வெற்றிச் செல்வனைப் பார்த்து பிரமித்தான். அவன் உள்ளம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வெற்றிச் செல்வனின் காதலில் கரைந்து கொண்டிருந்தது.

“சரி… ஜேம்ஸ்… வாங்க போகலாம்… நாம இப்ப ஒரு இடத்துக்கு போகப் போறோம்…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.

“எங்க வெற்றி….?” ஜேம்ஸ் ஆர்வமாய்க் கேட்டான்.

“அது சர்ப்ரைஸ்… டு யூ ட்ரஸ்ட் மீ ஜேம்ஸ்…?” வெற்றி கேட்டான்.

“யெஸ் வெற்றி…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.

“அப்ப வாங்க போகலாம்….” சொல்லிவிட்டு ஜேம்ஸின் கைகளைப் பற்றி இழுத்தான் ஜேம்ஸ்…

(தொடரும்….)