நீயின்றி நானில்லை – பகுதி – 6

வெற்றிச் செல்வன் அங்கிருந்து சென்ற பிறகு, ஜேம்ஸ் உடைந்து அழுதான். அவன் உடலும் உள்ளமும் சிறுத்துக் குலுங்கியது. அவன் செய்ய விரும்பாத ஒரு செயலைச் செய்துவிட்டான்.

“வெற்றி… உனக்குத் தெரியாது வெற்றி… இது நல்லதில்ல… என்ன விட்டுப் போயிடு வெற்றி… எனக்குள்ள வராத… என் மனச எடுத்துக்காத… என் உயிரையே விலையா கேக்காத… நீயில்லாம நானில்லைங்கற நிலைக்கு என்ன கொண்டு போயிடாத… வேணாம் வெற்றி… ப்ளீஸ் வேணாம்…” ஜேம்ஸின் உள்ளம் குமுறியது.

மறுநாள் காலை வழக்கம் போல வெற்றிச் செல்வன் வந்தான். இன்னும் அழகாய், புத்துணர்ச்சியோடிருந்தான். ஜேம்ஸ் தன் பழைய முகத்தை திருப்பிக் காட்டினான். அதே கடுகடுப்பு. எரிச்சல். வெறுப்பு மற்றும் கோபம். அவன் வெற்றிச் செல்வனிடத்தில் சரியாக பேசவில்லை. வெற்றிச் செல்வனுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. அவன் உடனடியாக தன் சந்தோஷம் புத்துணர்ச்சி இரண்டையும் இழந்துவிட்டான். பயணம் அமைதியாக இருந்தது.

அன்று முழுவதும் ஜேம்ஸ் திரும்பவும் பழையபடியே நடந்துகொண்டான். பல முறை முயற்சி செய்தும் வெற்றிச் செல்வனால் முந்தியநாள் கொடுத்த முத்தம் பற்றி பேச இயலவில்லை. இது அவ்வளவு எளிதல்ல என அவன் நினைத்துக் கொண்டான். ஜேம்ஸின் கண்டிப்பான நடத்தையில் வெற்றிச் செல்வன் இன்னும் புண்பட்டான். தான் எடுத்த முடிவுகள் ஒருவேளை தவறாகப் போய்விடுமோ என அஞ்சினான். வலியைப் பொறுத்துக் கொண்டு மற்றொரு வாய்ப்புக்காகக் காத்திருந்தான்.

மழைக்காலம் துவங்கியது. வெற்றிச் செல்வன் வேலைக்குச் சேர்ந்து ஓராண்டு நிறைவு பெற்றது. அன்று ஞாயிற்றுக் கிழமை. வெற்றி வீட்டில் இருந்தான். தன் அறையில், கட்டிலில் இன்னும் தூக்கம் கலைக்காமல் படுத்திருந்தான். அவன் கண்கள் திறந்து மேல்நோக்கி தளத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தன. அவன் உள்ளத்தில் ஜேம்ஸின் நினைவுகள். அவன் பெருமூச்செறிந்தான். இன்னும் எத்துணை நாள் இப்படியே காத்திருப்பது ஜேம்ஸுக்காக என அவன் அறிந்திருக்கவில்லை. ஆனாலும், அவன் உள்ளம் ஏனோ ஜேம்ஸிடமே ஈடுபட்டது. அவனால் வேறு யாரையும் நினைத்துக் கூடப் பார்க்க முடியவில்லை. அவன் அறைக்கதவு தட்டப்பட்டது. வெற்றிச் செல்வன் எழுந்து சோம்பல் முறித்துவிட்டு அறைக் கதவைத் திறந்தான். அங்கு வேணு நின்று கொண்டிருந்தான். வேணு, வெற்றிச் செல்வனின் சிறுவயது முதல் நண்பன். இருவரும் ஒரே பள்ளியில் படித்தனர். ஒரே கல்லூரியில், ஆனால் வேறு வேறு பாடப்பிரிவுகளில் படித்தனர். வேணு அடிக்கடி வெற்றியுடன் ஊர் சுற்றுவான். வெற்றிச் செல்வன் ஆராய்ச்சிப் பிரிவில் சேர்ந்ததிலிருந்து இருவரும் முன்பு போல் அவ்வப்போது ஊர் சுற்றுவதில்லை. எப்போதாவது வெற்றிச் செல்வன் ஞாயிற்றுக் கிழமைகளில் வீட்டில் இருக்கும் போது, வேணு அங்கு வந்து அவனை அழைத்துக் கொண்டு செல்வதுண்டு.

“வாடா… வேணு… உள்ள வா…” வெற்றி அழைத்தான்.

“டேய்… வெற்றி… இன்னும் தூங்கி எழுந்திருக்கலையா…? உன் கூட வெளிய போகலாம்னு வந்தேன்…” வேணு சொன்னான்.

“இல்ல மச்சி… ஒண்ணும் வேலையில்ல… அதான் அப்படியே சும்மா உக்காந்திருந்தேன்… எங்க போகணும்டா…?” வெற்றி கேட்டான்.

“அதாண்டா… சொன்னேனில்ல… மஞ்சுளா… அவளுக்கு ஒரு கிரீட்டிங்க் கார்டும் கிஃப்டும் கொடுக்கணும்டா…. இனியும் தாங்க முடியாதுடா… உடனே ப்ரோபோஸ் பண்ண போறேன்…” வேணு வெட்கத்துடன் சொன்னான்.

“ஓய்…. பார்ரா… வெட்கத்த…. சரி…. சரி… இரு… ஒரு பத்து பாஞ்சி நிமிஷத்துல ரெடியாயிடுறேன்… ஸ்பென்ஸர் ப்ளாஸா போகலாம்…” வெற்றி சொல்லிவிட்டு குளியலறையில் நுழைந்தான்.

நீர்த்தூவியின் கீழ் நின்று அந்த இதமான சாரலில் உடலை நனைத்துக் கொண்டிருந்த வெற்றிக்கு ஒரு அருமையான திட்டம் தோன்றியது. தானும் இதே போல ஒரு காதல் வாழ்த்து அட்டையும் பரிசும் வாங்கிச் சென்று ஜேம்ஸிடத்தில் தன் காதலைச் சொல்லிவிட வேண்டும் என்பது தான் அது. அவனுக்கு உடனே புத்துணர்ச்சி பிறந்தது. இந்த யோசனையை முன்னமே செய்யாமல் போனதை எண்ணி தன்னைத் தானே நொந்து கொண்டான்.

வேணுவும், வெற்றிச் செல்வனும் ஸ்பென்ஸர் பிளாஸாவில் உள்ள ஒரு பிரபல வாழ்த்து அட்டை மற்றும் பரிசுப் பொருட்கள் விற்கும் கடைக்குச் சென்றான். வெற்றிச் செல்வன் இது போன்ற கடைக்கு வருவது இதுவே முதல் முறை. முன்னொரு முறை ஜேம்ஸுக்கு “சாரி” என்ற ஒரு வார்த்தை மட்டும் உள்ள ஒரு அட்டையை கொடுத்திருந்தான். ஆனால், அது கூட அவன் ஏற்கனவே வைத்திருந்த அட்டை. அவன் வாங்கியதல்ல. இன்று இங்கு நிறைந்திருந்த அட்டைகளையும், பரிசுப் பொருட்களையும் அவன் பார்த்து பார்த்து மகிழ்ந்தான்.

வழக்கமாக எல்லாருக்கும் ஏற்படும் ஒரு குழப்பம் அவனுக்கும் ஏற்பட்டது. அதாவது, என்ன பரிசு வாங்குவது என்று. கடை முழுதும் தேடி, ஒரு அழகிய பொம்மை அவன் மனசைக் கவர்ந்தது. இரு இளைஞர்கள் கை கோர்த்துக் கொண்டிருப்பது போன்ற சிலை. அதன் கீழ்ப்புற பீடத்தில் “to my friend” என்று எழுதப்பட்டிருந்த ஸ்டிக்கர் இருந்தது. அவன் அந்த பொம்மையை எடுத்துக் கொண்டான். பின்னர் வேணுவிற்கு அட்டை தேட ஆரம்பித்தார்கள். பல்வேறு விதமான காதல் சொல்லும் அட்டைகள் இருந்தும் அவர்கள் இன்னும் இன்னும் எதிர்ப்பார்த்து தேடிக் கொண்டே இருந்தனர். கடைசியாக ஒரு அட்டை வேணுவிற்கு பிடித்துப் போனது. மற்றொரு அட்டையை வெற்றி வாங்க விழைந்தான்.

“ஏய்… வெற்றி… உனக்கு எதுக்கு ப்ரபோஸ் கார்ட்…?” வேணு வியப்பாய்க் கேட்டான்.

“ஓ… நத்திங்… இந்த கவிதை எனக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு. அதனால இந்த அட்டையை வாங்கலாம்னு… மத்தபடி நத்திங்…” வெற்றிச் செல்வன் ஒருவழியாக சமாளித்தான்.

அவன் வாங்கிய பரிசுப் பொம்மையில், நட்புக்கான வாசகம் இருந்ததால் அதைப் பற்றி வேணு ஒன்றும் கேட்கவில்லை. இருவரும் அவரவர் பொருட்களை வாங்கிக் கொண்டு அங்கிருந்து புறப்பட்டனர்.

அன்று மாலை தன் அறையில் வெற்றிச் செல்வன் அந்த பொம்மையை எடுத்துத் தன் கையில் வைத்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தான். அந்த பொம்மையைப் பார்த்தாலே அவனுக்கு உடல் சிலிர்த்தது. அதில் இரு இளைஞர்கள் கை கோர்த்துக் கொண்டு முகம் நிறைய சிரிப்போடு, கண்கள் நிறைய மகிழ்ச்சியோடு நடந்து சென்று கொண்டிருந்தனர்.

“ஜேம்ஸ்… இது போல நீயும் நானும் கை கோர்த்துக் கொண்டு அந்தக் கடற்கரை நெடுகிலும் நடக்கணும்… அந்த சில்லுனு வர்ற காத்துல நீ என் பக்கத்துல உரசி உரசி நடக்கும் போது….” வெற்றிச் செல்வன் பெருமூச்செறிந்தான். அவன் கண்களில் இரு சொட்டு கண்ணீர் வந்தது. அந்தப் பொம்மைக்கு முத்தமிட்டான். பின்னர் அந்த வாழ்த்து அட்டையை எடுத்தான். பிரித்தான் அதில் எழுதப்பட்டிருந்த கவிதையைப் படித்தான்.

“When I saw you first,

It was like living out my dreams,

Oh my love,

Won’t your eyes throw the lovable vision on me…?

Won’t your breath blow the warm love on me…?

Won’t your lips kiss mine with the essence of love..?

Won’t you hug me and make me feel your warmth…?

Won’t your fingers wipe out the salty tears from my eyes…?

Won’t your fragrance fill my nostrils with your flavor…?

Won’t your ecstasy fill my taste buds with your elixir…?

Won’t you just say me those three words…?

Those three words that would make me fragile…

Those three words that would pull out the dam outta my eyes…

Those three words that would entice my soul…

Those three words that would make my heart stop for a minute…

I deserve a life with you… the whole life may be…

I’m in love with you… Damn it… I cry…

I love you honey…

Please accept my love and let me live on this beautiful earth with you…

வெற்றிச் செல்வனின் கண்களில் இருந்து நீர் வழிந்தது. இதைப் படித்த பிறகு கட்டாயம் ஜேம்ஸ் தன்னிடத்தில் சொல்லுவான் என்ற நம்பிக்கை அவனுக்குப் பிறந்தது.

பொம்மையின் கீழ்ப் பீடத்தில் இருந்த “To my friend” என்ற அந்த ஸ்டிக்கரைப் பிய்த்து எறிந்து விட்டு அங்கு தன் கைப்பட எழுதிய “To my James, with love” என்ற புதிய காகிதத்தை ஒட்டினான். அந்த பொம்மையை ஒரு அட்டைப்பெட்டியில் வைத்தான். அதைச் சுற்றிலும் ஜேம்ஸுக்கு மிகவும் பிடித்த ஆரஞ்சு நிற வண்ணக் காகிதத்தை ஒட்டினான். அவனுக்கு நிறைவாய் இருந்தது.

உடனே நேரம் பார்த்தான். 7 மணி ஆகியிருந்தது. உடனே கிளம்ப வேண்டும் என முடிவு செய்தான். குளித்து முடித்து தன்னை முடிந்த வரை அழகு படுத்திக் கொண்டு 7.45 மணிக்கு வீட்டிலிருந்து புறப்பட்டான். பதினைந்து நிமிடத்தில் ஜேம்ஸ் வீட்டின் முன்புறம் அழைப்பு மணியை அழுத்த நின்றிருந்தான். அவன் கைகால்கள் எல்லாம் உதறின. அவன் தொண்டை வறண்டு விட்டது. அவனுக்குக் காய்ச்சல் வந்து விட்டது போன்ற உணர்ச்சி. அழைப்பு மணியை அழுத்தினான். சில மணித்துளிகள் காத்திருந்தான். கதவின் தாழ் திறக்கப்பட்டது. ஜேம்ஸ் அங்கு நின்றிருந்தான். வெற்றிச் செல்வனைப் பார்த்து அவன் முகம் வியப்புக் குறி காட்டியது. உடனே அது கடுகடுப்பாக மாறியது.

“வாட்…? வெற்றி… உனக்கு என்ன வேலை இங்க…?” ஜேம்ஸ் கொஞ்சம் கடுமையாகக் கேட்டான். பின்னர் அவனுக்கே தான் மிகவும் கடுமையாக நடந்து கொள்வதாகத் தோன்றியது. வெற்றியின் முகம் புண்பட்ட உணர்ச்சியைக் காண்பிப்பதைப் பார்த்ததும் அவன் கடுகடுப்பு எரிச்சல் எல்லாம் பறந்து போனது.

“உள்ள வா வெற்றி…” அவன் சொன்னான் அமைதியாக.

வெற்றிச் செல்வன் தயங்கி தயங்கி உள்ளே சென்றான். அவன் கையில் அந்த பரிசும், அட்டையும் இருந்த ஒரு பையை வைத்திருந்தான்.

உள்ளே சென்றதும் அங்கிருந்த இருக்கையில் ஜேம்ஸும், வெற்றியும் எதிரும் புதிருமாக அமர்ந்தனர்.

“அப்புறம்… என்ன விஷயம் வெற்றி….?” ஜேம்ஸ் கேட்டான்..

“அது… வந்து…. ஒரு முக்கியமான விஷயமா பேசணும் ஜேம்ஸ்…” வெற்றிச் செல்வனின் குரல் நடுங்கியது. கைகள் உதறின. அவன் மிகவும் பதட்டமாக இருப்பது அப்பட்டமாய்த் தெரிந்தது. அவன் கைகள் அந்தப் பையிலிருந்து அந்த அட்டையை எடுத்தன. ஜேம்ஸ், வெற்றிச் செல்வன் பையிலிருந்து எடுக்கும் எதையோ உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் முகம் மிகக் கடுமையாக இருந்தது. வெற்றி இன்னும் தன் மனதைத் திடப்படுத்த தவித்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் கைகள் அட்டையை வெளியே எடுத்தன….

(தொடரும்…)