நீயின்றி நானில்லை – பகுதி – 4

மறுநாள் அலுவலக நேரத்தில் ஜேம்ஸ் எதிர்ப்பார்த்ததைப் போலவே வெற்றிச் செல்வன் திருவான்மியூரில் வந்து ஜேம்ஸ் வழக்கமாக சீஃப் சண்முகசுந்தரத்தின் காரில் ஏறும் இடத்தில் வண்டியுடன் நின்றிருந்தான். ஜேம்ஸ் அதிர்ச்சியடையவில்லை. வெற்றிச் செல்வன் அவனைப் பார்த்து புன்னகைத்தான்.

“ஜேம்ஸ்… நீங்க நேத்து ராத்திரி பால்கனியில நின்னுகிட்டு என்னைப் பார்த்தீங்கனு எனக்குத் தெரியும்…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.

இப்போது ஜேம்ஸ் உண்மையில் அதிர்ச்சியடைந்தான். அமைதியாக ஏறி வெற்றியின் வண்டியில் அமர்ந்தான். வெற்றிச் செல்வன் வண்டியை முடுக்கினான். ஜேம்ஸ் நெருங்கி அமர்ந்து அவன் தோள்பட்டையை பற்றிக் கொண்டான். மழைக்காலம் முற்றியிருந்த காரணத்தால் இப்போது மழை அவ்வப்போது பெய்தது. அவர்கள் அலுவலகத்தை நெருங்கிய சமயம் பெருமழை அடித்தது. ஜேம்ஸ், உயர்ந்து வளர்ந்திருந்த வெற்றிச் செல்வனின் பின்னால் ஒளிந்து கொண்டு மழையின் சாரலில் இருந்து தன்னைக் காத்துக் கொண்டான். வெற்றிச் செல்வன் முழுதாய் நனைந்து போனான். ஜேம்ஸும் நனைந்தான். அலுவலகத்தை அடைந்ததும், இருவரும் தமது அறையை நோக்கி நகர்ந்தனர். ஜேம்ஸ் தன் அறைக்குள் சென்று அலமாரியில் வைத்திருந்த ஒரு உலர்ந்த துண்டினால் தலையைத் துவட்டினான். வெற்றிச் செல்வனும் நனைந்திருந்தான். அவன் மனதில் இரக்கம் பிறந்தது. மற்றொரு உலர்ந்த துண்டினை எடுத்துக் கொண்டு வெற்றியின் அறைக்குச் சென்றான்.

வெற்றிச் செல்வன் தன் மேல் சட்டையை கழற்றிவிட்டு உள்ளாடையுடன் இருந்தான். அவன் மார்பின் ரோமங்கள் ஈரத்தில் அவன் மார்போடு ஒட்டியிருந்தன. ஜேம்ஸ் அங்கு திடீரென பிரவேசித்தான். வெற்றியைக் கண்டதும் அவன் வாய் பிளந்து கொண்டது. வெற்றியின் ஆண்மையை ரசித்துக் கொண்டு அப்படியே ஒரு கணம் நின்றுவிட்டான். வெற்றி ஜேம்ஸைப் பார்த்து புன்னகைத்துக் கொண்டே அருகே வந்து அவன் கையில் இருந்த துண்டை வாங்கி தன் தலையைத் துவட்டினான். ஜேம்ஸ் வெட்கத்துடன் வேறு பக்கம் பார்த்தான்.

“நான் என் ரூம்ல இருக்கேன் வெற்றி…” சொல்லிவிட்டு வேகவேகமாக தன்னறைக்குச் சென்றான். வெளியே இடியும் மின்னலும் மழையும் மிகப் பிரமாதமாக இருந்தது. வானம் எனும் போர்வையினூடே ஒளிந்திருந்த நிலமகளை பயமுறுத்த பிரபஞ்சத்தின் வெளிச்சம் அடிக்கடி அந்தப் போர்வையைக் கிழித்துக் கொண்டு புவிக்கு வந்தாற் போல் இருந்தன அந்த மின்னல்கள் எல்லாம். இடியின் ஓசை இன்னும் மோசம். ஒவ்வொரு இடிக்கும் ஜேம்ஸின் உடல் நடுங்கியது. அவன் கண்கள் ஏதோ கெட்ட கனவினைக் கண்டவனைப் போல் கலங்கியது. அந்த இடி தன் தலைமீதே விழுந்துவிட்டாற்போல் அவன் பயந்தான். சரியாக அந்த சமயத்தில் வெற்றிச் செல்வன் உள்ளே நுழைந்தான். அவன் ஜேம்ஸின் நிலையைக் கண்டு பதறிப் போனான்.

“ஜேம்ஸ்… என்னாச்சு… எனி ப்ராளம்…?”

“இல்ல.. நத்திங் வெற்றி… நத்திங்… ஐ யாம் ஆல்ரைட்…” ஜேம்ஸ் சப்பைக் கட்டு கட்டினான்.

ஆனால் ஒவ்வொரு இடி சத்தத்துக்கும் அவன் உடல் குலுங்கியது. அவன் கண்கள் ஏனோ பயத்தால் சிவந்திருந்தன. வெற்றிச் செல்வனால் இக்காட்சியைக் காணவே இயலவில்லை. ஜேம்ஸ் ஒவ்வொரு முறை குலுங்கும் போதும், ஓடிச் சென்று அணைத்து அவனுக்கு ஆறுதல் சொல்ல அவன் இரு கரங்களும் மார்பும் துடித்தன. அவன் அங்கிருந்து வெளியேறி விட்டான். அவன் மனசாட்சி அவனுக்குள் சொல்லியது, “இந்த ஜேம்ஸைப் பற்றி ஏதோ மிகப் பெரிய ரகசியம் புதைந்து கிடக்கிறது. அதை வெளிக் கொணராமல் விடமாட்டேன்.”

வெற்றிச் செல்வன் பணியில் சேர்ந்து இரு மாதங்கள் கடந்தன. மழைக்காலம் முடிந்து பனிக்காலம் துவங்கியது. அன்றாடம் வெற்றிச் செல்வனின் வண்டியில் தான் ஜேம்ஸ் அலுவலகத்திற்கு வந்து செல்கிறான். இதுவரை ஒரு நாள் கூட அந்த முறை தவறியதில்லை. ஆனால் ஒரு முறை கூட ஜேம்ஸ் தன் வீட்டிற்குள் வெற்றிச் செல்வனை அழைக்கவில்லை. வெற்றிச் செல்வனும் அதைப் பற்றி கேட்டதில்லை. அவர்கள் பயணம் பெரும்பாலும் அமைதியானதாகவே இருக்கும். அப்படி மீறி வெற்றி ஏதேனும் பேசினால், ஜேம்ஸ் அமைதியாகவே இருப்பான். ஆனால், அவன் வண்டியில் வருவதை ஜேம்ஸ் ஒருபோதும் தவிர்த்ததே இல்லை. வெற்றிக்கு அதுவரை வெற்றிதான். அவன் அதற்குமேல் ஏதேனும் பேசி, அதையும் கெடுத்துக் கொள்ள விரும்பவில்லை.

ஆங்கிலப் புத்தாண்டிற்குப் பிறகு அவர்களுடைய முதல் கடல் பயணத்திற்கான நாள் குறிக்கப்பட்டது. அவர்கள் இருவருக்குமே இது முதல் முறையான கடல்பயணம் இல்லை. ஆனால், அவர்கள் இருவரும் இணைந்து செல்லும் முதற்பயணம் இதுதான். இந்த முறை கடல் மூழ்கு பயணம் இல்லை. அவர்கள் மாதிரிகள் சேகரிப்பதற்காக, இந்திய கடல்சார் கல்வி நிலையம் என்ற நடுவண் அரசின் நிறுவனம் மூலமாக, கடல்பயணம் செல்ல அழைக்கப்பட்டனர். அவர்கள் செல்லும் ஐ.என்.எஸ் மித்ரா என்ற கடற்படைக்குச் சொந்தமான கப்பலில் எல்லா வசதிகளும் செய்யப்பட்டிருக்கும். இந்திய அரசின் நேரடிப் பார்வையில் இந்த ஆய்வு மேற்கொள்ளப் பட்டிருப்பதால், இவர்களுக்கு தேவையான எல்லா வசதிகளும் பாதுகாப்பும் இந்திய அரசால் நேரடியாக வழங்கப்படும்.

ஜனவரி மாதக் கடைசியில் அவர்கள் கடற் பயணத்தைத் துவங்கினர். இப்பயணம் சுமார் 15 நாட்கள் நீடிக்கும். சென்னையிலிருந்து தூத்துக்குடி வரையிலான கிழக்குக் கடற்கரை பகுதியில் அவர்கள் சுமார் 300 இடங்களில் மாதிரிகளைச் சேகரிப்பர். கடல் நீரும், கடற் தரையில் எடுக்கப்படும் மண் மாதிரிகளும் சேகரிக்கப்படுவதற்கு கடற் மண் வெட்டி எனும் சிறப்புக் கருவி அக்கப்பலில் அமைக்கப்பட்டிருந்தது. கப்பலில் ஜேம்ஸுக்கும் வெற்றிச் செல்வனுக்கும் தனித்தனியாக அறைகள் ஒதுக்கப்பட்டன. இது போன்ற ஆய்வுக் கப்பல்களில் ஐ.என்.எஸ் மித்ரா தான் மிகவும் பெரியது. 1996 ஆம் ஆண்டில் இது கடற்படையிலிருந்து பிரிக்கப்பட்டு ஆய்வுக் கப்பலாக மாற்றப்பட்டது.

பெரும்பாலும், ஒரே நிறுவனத்தில் இருந்து ஆய்வுக்குச் செல்பவர்கள் இருவருக்கு ஒரு அறை என்ற வீதத்தில் ஒதுக்கப்படும். ஆனால், இம்முறை அவ்வாறின்றி தனித் தனி அறைகள் ஒதுக்கப்பட்டன. வெற்றிச் செல்வனுக்கு கொஞ்சம் ஏமாற்றமாகத் தான் இருந்தது. ஆனால், ஜேம்ஸுக்கு கொஞ்சம் நிம்மதியாக இருந்தது. ஆனாலும், வெற்றிச் செல்வன் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தன் மனதுக்குள் நுழைந்து இடம் பிடித்து விட்டதை எண்ணி ஜேம்ஸ் எரிச்சலடைந்தான். அதை எவ்வளவு முயன்றும் அவனால் தவிர்க்க இயலவில்லை. வெற்றிச் செல்வனிடத்தில் அவன் உதிர்த்த சுடுசொற்கள் மிக அதிகம். எடுத்தெறிந்து பேசிய தருணங்கள் மிகுதி. அவன் வீடு வரை தன்னை விட வந்தும் இதுவரை தன் வீட்டிற்குள் அவனை அழைக்காததை எண்ணி ஜேம்ஸ் பலமுறை வருந்துவதுண்டு. இருந்தாலும், அவ்வாறு இருப்பது தான் நல்லது என அவன் முடிவுடன் இருந்தான்.

ஆனாலும் ஜேம்ஸின் வைராக்கியத்தை அவ்வப்போது சீண்டிப் பார்க்கும் விதமாக வெற்றிச் செல்வன் நடந்து கொண்டான். அவர்களின் கடற்பயணம் துவங்கி நான்காவது நாள், இரவு நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. இரவு உணவிற்கான ஏற்பாடுகள் நடந்து கொண்டிருந்தன. அன்று அந்தக் கப்பலின் மாலுமிக்கு பிறந்தநாள் என்பதால் அவர் சிறப்பு விருந்துக்கு ஏற்பாடு செய்திருந்தார். அந்த மாலுமி ஜேம்ஸையும், வெற்றிச் செல்வனையும் அழைத்திருந்தார். ஜேம்ஸ் விருந்திற்காக ஆயத்தமானதும், வெற்றிச் செல்வனின் அறைக்குச் சென்றான். அங்கே வெற்றிச் செல்வன் காணப்படவில்லை.

“வெற்றி… யூ தேர்….”

“யா ஜேம்ஸ்… குளிக்கிறேன்… அங்கயே வெயிட் பண்ணுங்க வந்துடறேன்…”

ஜேம்ஸின் இதயத் துடிப்பு அதிகமானது. உடனே வெளியேறிவிட வேண்டும் என நினைத்தாலும், ஏதோ ஒன்று அவனை அங்கேயே இருக்கச் செய்தது. வெற்றிச் செல்வன் இடுப்பில் துண்டுடன் வந்தாலும், ஜேம்ஸ் அவனை ஏறிட்டுப் பார்க்கவில்லை. தரையைப் பார்த்த வண்ணமே இருந்தான். வெற்றிச் செல்வனுக்கு முதுகு காட்டி திரும்பி அமர்ந்திருந்தான். வெற்றிச் செல்வன் வேண்டுமென்றே இடுப்பில் ஒரே ஒரு உள்ளாடையுடன் துண்டை அவிழ்த்து கட்டிலில் போட்டிவிட்டு. கண்ணாடி முன்பு நின்று தன் தலைமுடியை அழகு செய்யத் துவங்கினான். ஜேம்ஸுக்கு இது ஒன்றும் தெரியாது. வெற்றிச் செல்வன் திரும்பி நின்று தன் ஆண்மை பொங்கும் அழகு உடலை காட்டியவாறு,

“ஜேம்ஸ்… என்ன உங்க மூஞ்சியில கருப்பா மை ஒட்டியிருக்கு…?” என்று கேட்டான்.

உடனே ஜேம்ஸ் வெற்றிச் செல்வனைத் திரும்பிப் பார்த்தான்.

“ஓ மை காட்….!!!!” ஜேம்ஸின் மனம் கத்தியது.

வெற்றிச் செல்வனின் அழகில் ஜேம்ஸின் மனம் ஈடுபட்டது. அவன் எவ்வளவோ முயன்றும் கண்களை அகற்ற முடியவில்லை. அவன் கைகள் உதறின. தொண்டை வறண்டது. உடலுக்குள் இனம் புரியாத உணர்ச்சிகள் ஏற்பட்டன. உடனே, அந்த அறையை விட்டு வெளியேறிவிட வேண்டும் என நினைத்தான். ஆனால், அவன் கால்கள் ஒத்துழைக்க மறுத்தன. எவ்வளவோ முயன்றும் அவனால் எழ இயலவில்லை.

“என்ன ஜேம்ஸ்… அப்படிப் பாக்குறீங்க…?” வெற்றிச் செல்வன் கடுமையான குரலில் கேட்டான்.

“ஹ… ஓ… சாரி… அது ஒண்ணுமில்ல… சாரி வெற்றி…” ஜேம்ஸ் இப்போது வேகமாக அறையை விட்டு வெளியேறி தன் அறைக்குச் சென்றான். அறையின் கதவுகளைத் தாழிட்டவுடன், அவன் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் அருவியாய் வழிந்தது. அவன் தன்னைத் தானே வெறுத்தான். வெற்றிச் செல்வனின் குரலில் இருந்த கடுமை அவனை மிகவும் புண்படுத்தியது.

திடீரென அறையின் கதவைத் திறந்து கொண்டு வெற்றிச் செல்வன் வந்தான். ஜேம்ஸ் சரியாக தாழிடவில்லை என்பதை புரிந்து கொண்டான்.

“ஜேம்ஸ்… ஏன் இப்படி பண்றீங்க…?” வெற்றிச் செல்வன் கேட்டுக் கொண்டே அருகில் வந்து ஜேம்ஸின் கண்களில் வழிந்த கண்ணீரைத் துடைத்தான். ஜேம்ஸின் உடல் சிலிர்த்தது. வெற்றிச் செல்வனின் ஆண்மை மிகுந்த வலிமையான கைகள் தன் தோளைச் சுற்றி இருப்பதை அவன் உணர்ந்தான். அவன் உடல் தளர்ந்து உள்ளம் தளர்ந்து அவன் உருகத் துவங்கினான். ஆனால், அதற்குள் அவனது அறிவு அவனை உறுதிப்படுத்தியது. வெற்றிச் செல்வனிடமிருந்து விலகிச் சென்றான்.

“ம்ம்ம்… வெற்றி, வா போகலாம்… பார்ட்டிக்கு நேரமாச்சு…” சட்டென்று அவன் குரலில் அதே கடுகடுப்பு தொற்றிக் கொண்டது.

வெற்றிச் செல்வனுக்கு எல்லாம் குழப்பமாக இருந்தது. ஆனாலும், அவன் இந்த விளையாட்டிலிருந்து வெளியேறத் தயாராயில்லை. ஜேம்ஸின் உறுதியும், அவன் தன்னைத் தவிர்க்கும் விதமும் வெற்றிச் செல்வனுக்கு இன்னும் இன்னும் ஆர்வத்தை உண்டாக்கியது. இந்த மர்மங்களை எல்லாம் உடைக்காமல் ஓயக்கூடாது என்ற உறுதியை அவனுக்குத் தந்தது.

அடுத்து வந்த நாட்களில் வெற்றிச் செல்வன் எவ்வளவோ முயன்றும், ஜேம்ஸை தன் அறைக்குள் தனியாக அழைத்துவர முடியவில்லை. அவனாலும், ஜேம்ஸ் அறைக்குள் நுழைய முடியவில்லை. ஆனால், மற்றபடி ஜேம்ஸ் இயல்பாக இருந்தான். அதே கடுகடுப்பு, கண்டிப்பு, உறுதி… எதிலும் மாற்றமில்லை. வெற்றிச் செல்வன் அவ்வப்போது ஜேம்ஸை சீண்டிப்பார்க்கவும் தவறுவதில்லை. இப்படியாக பதினைந்து நாட்கள் கழிந்தன. அவர்கள் ஊர் திரும்பவேண்டிய நாள் வந்தது. சென்னைத் துறைமுகத்தில் அவர்கள் வந்து இறங்கியதும், வெற்றிச் செல்வனும் ஜேம்ஸும் ஒரு ஆட்டோ அமர்த்திக் கொண்டு சென்றனர். திருவான்மியூரில் ஜேம்ஸ் இறங்க வேண்டிய இடம் வரும் வரை அவர்கள் அமைதியாகவே சென்றனர். அவன் இறங்க வேண்டிய இடம் நெருங்கியதும், வெற்றிச் செல்வன் தன் கையை நீட்டினான். ஜேம்ஸும் பதிலுக்கு கை குலுக்கினான்.

“ஹேப்பி பர்த்டே ஜேம்ஸ்….” வெற்றிச் செல்வன் புன்னகையுடன் சொன்னான்.

“வாட்…. பர்த்டேயா…? நோ.. நோ… இன்னைக்கு எனக்கு பர்த்டே எல்லாம் இல்லை…” ஜேம்ஸ் மறுத்தான்.

“பரவாயில்ல ஜேம்ஸ்… நான் ஒண்ணும் பெரிய ட்ரீட் எல்லாம் கேட்க மாட்டேன். ஒத்துக்கங்க…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.

“ஓ ஷிட்…. வெற்றி… பிராமிஸா இன்னைக்கு என் பர்த்டே இல்ல… நம்பு…” ஜேம்ஸ் எரிச்சலுடன் பேசினான்.

“ஜேம்ஸ்… ஒய் ஆர் யூ லையிங்…?” வெற்றிச் செல்வன் மீண்டும் கேட்டான்.

“ஓஃபோ… இல்ல வெற்றி… பிலீவ் மி…” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.

“அப்ப என்னைக்கு உங்க பர்த்டே…?” வெற்றி சாதாரணமாய்க் கேட்டான்.

“டிசம்பர். 25” ஜேம்ஸ் சொன்னான்.

“தாங்க்ஸ் ஜேம்ஸ்… இன்னைக்கு உங்க பர்த்டே இல்லைனு தெரியும்… என்னைக்கு உங்க பர்த்டேனு தெரிஞ்சிக்க தான் அப்படிச் சொன்னேன்… எனிஹவ்… இட்ஸ் நைஸ்… உங்களுக்கு கிறித்துமஸ் அன்னைக்கு பர்த்டேவா…!! ஓகே ஜேம்ஸ் நான் கிளம்புறேன்… டிரைவர் போலாம்…” வெற்றிச் செல்வன் வெற்றிப் புன்னகையுடன் அங்கிருந்து சென்றுவிட்டான். ஜேம்ஸ் சிறிது நேரம் அப்படியே அவன் போன திசையைப் பார்த்து நின்றிருந்தான்.

“ஜேம்ஸ்… நீ இந்த வெற்றிச் செல்வன்கிட்ட தோத்துப் போகப்போற… உன்னுடைய எந்த பருப்பும் இவன் கிட்ட வேகாது…” ஜேம்ஸின் மனம் அவனிடம் சொல்லியது…

(தொடரும்…)