அன்பார்ந்த நண்பர்களே,

நான் கார்த்திக். ராதா ராஜேஷ் என்ற பெயரில் உங்களுக்கு எல்லாம் எனக்குத் தெரிந்த கதைகளைச் சொன்னவன்.

இந்த தளத்தில் மீண்டும் வெகுநாட்கள் கழித்து கதை எழுத விரும்பி வந்துள்ளேன்.

“அன்பைத்தேடி” என்ற தலைப்பில் ஒரு கதை உருவாகிக் கொண்டிருக்கிறது.

கூடியவிரைவில் அந்தக் கதையுடன் உங்களைச் சந்திக்கிறேன்.

அதுவரை, பொறுக்கவும், உங்களில் சில பேர் படித்து மகிழ்ந்திருந்தாலும், மீண்டும் படிக்கவும், புதியவர்கள் படிக்கவும் எனது

“அன்பெனும் பூங்காற்று” கதையை இங்கு பதிவிடுகிறேன்.

உங்கள் மேலான கருத்துக்களை அறிவதில் பெரு மகிழ்ச்சி அடைவேன்.

நன்றி.

இக்கதையின் கடைசி சில பகுதிகளை எழுதும் போது நானும் அழுதேன். அதன் உணர்ச்சியின் மிகுதியால் என் உள்ளமும் வலி கொண்டு தன் விழி வழி வழிந்தோடியது. அன்பினாலே பெரும் இன்பங்கள் மட்டுமே எப்போதும் விளையும் என விதி செய்திருந்தால் எவ்வளவு நன்றாயிருக்கும். அன்பின் பெருக்கிலே, துன்பமும் விளையும் என விதி செய்திருப்பதை நாம் என்ன சொல்ல முடியும்...!

உங்கள் கண்ணீர் துளிகள் என் எழுத்திற்கு கிடைத்த பாராட்டு முத்துக்கள்.

நன்றி ramnav நண்பரே...!

கார்த்திக்.

அன்பெனும் பூங்காற்று - 2

அருணால் வழங்கப்பட்ட அந்த புகைப்படக் குறிப்பேட்டை பார்த்துக் கொண்டிருந்த மோகனுடைய கண்களில் நீர் பெருக்கெடுத்தது. யார் அந்த அருண்...? அவனுக்கும் மோகனுக்கும் என்ன உறவு...? இப்பூவலகில் பரந்துபட்ட நாடுகளில், வழங்கப்படும் அல்லது வழங்கப்பட்ட மொழிகள் எதில் தேடினாலும் அந்த உறவை விளக்கும் சொற்கள் காணப்படமாட்டா... அந்த உறவை நாம் விரிவாக அறிந்து கொள்ள, புரிந்து கொள்ள சுமார் 24 ஆண்டுகள் முன்னோக்கி பயணிக்க வேண்டும். நாம் இப்போது அதைத்தான் செய்யப்போகிறோம்... வாய் வேகம்... மனோ வேகம் எனச் சொல்லப்படும் வேகத்தில் நாம் இன்றைக்கு 24 ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய நெறுப்பூரின் மேட்டுத் தெருவிற்குச் செல்வோம்...

நெறும்பூரின் மிகவும் புகழ்பெற்ற மனிதர், சோமசுந்தரம் அவர்கள் தான். அவர்தான் மோகனின் அப்பா. மோகனுக்கு இப்போது 5 வயது. முதல் வகுப்பில் படிக்கிறான். சோமசுந்தரம், மெத்தப் படித்தவர், தொழிலதிபர். அவரது மனைவி, வசுந்தரா, மோகனின் அம்மா, அவரும் மெத்தப் படித்தவர். கணவனின் உளம் அறிந்து நடப்பதில் வல்லவர். கணவன் மனைவி இருவரும் சேர்ந்து தொழிலை நடத்தி வந்தனர். மோகன்ராஜ், வீட்டின் ஒரே செல்லப்பிள்ளை. சோமசுந்தரம் வசுந்தரா தம்பதிக்கு வெகுநாட்கள் கழித்து பிறந்த பிள்ளை. பல கோடி சொத்துகளுக்கு ஒரே வாரிசு. ஆனால், நெறுப்பூரில் அவர்கள் இருந்த வீடு, சோமசுந்தரத்தின் முன்னோர் வாழ்ந்த பூர்வீக வீடு. அந்த வீட்டின் அருகில் இருந்த வீடுகளில் எல்லாம் சோமசுந்தரத்தின் உறவினர்கள் இருந்தனர். அவர்களும் மிகவும் பெரிய பணக்காரர்கள் தான்.

5 வயது மோகனின் பிடித்தமான பொழுதுபோக்கு, தன் வீட்டு மதிற்சுவரின் அருகில் அமர்ந்து கொண்டு தெருவில் போவோர் வருவோரை வேடிக்கைப் பார்ப்பது. அன்று அவர்களின் எதிர்வீடு அல்லோலகல்லோலப் பட்டது. அங்கு தனது தந்தையின் நண்பரான சிவசுப்ரமணியன் என்ற சிவசு இன்று குடிவருகிறார். மோகனின் தந்தை தான் முன் நின்று எல்லா ஏற்பாடுகளையும் செய்திருந்தார். வசுந்தரவும் சோமுவும் சிவசுவின் குடும்பத்தினரின் வருகைக்காகக் காத்திருந்தனர். சிவசு, தனது குடும்பத்தினருடன் ஒரு பெரிய வண்டியில் வந்தார். முதலில் சிவசு இறங்கினார். அவர் மிகவும் அமைதியான தோற்றமுடைய நபர். அவருக்குப் பின் மிக அழகு நிறைந்த ஒரு பெண்மனி இறங்கினார். அவர்தான் தெய்வானை, சிவசுவின் மனைவி. அவளுடைய கையில் ஒரு வயதேயான ஒரு குழந்தை. அந்தக் குழந்தையின் முகத்தில் களை சொட்டியது. அது தான் அருண். அவர்களுடைய ஒரே புதல்வன். சோமுவும், வசுந்தராவும் சிவசுவையும், தெய்வானையையும் வரவேற்பதில் திளைத்திருந்தனர். வசுந்தரா, அருணைத் தன் கையில் வாங்கி வைத்துக் கொண்டாள். அருணின், மழலைச் சிரிப்பு அனைவரையும் கவர்ந்திழுத்தது. அவனுடைய ஒளி பொருந்திய கண்களும், கொழு கொழு கன்னங்களும் அவனை அந்த வட்டாரத்திலேயே மிகவும் புகழ்பெற்ற குழந்தையாகச் செய்துவிடும் போலிருந்தது.

வசுந்தரா தன் மகனை அழைத்தாள்.

“மோகன்... மோகன்... இங்க வா...”, மோகன் ஓடி வந்தான். தன் தாயின் கையில் இருக்கும் குழந்தையைப் பார்த்ததும், மோகனுக்கு மகிழ்ச்சி பொங்கியது.

“அம்மா... இந்தப் பாப்பா யாருமா...?” மோகன் கேட்டான்.

“இது அந்த அங்கிள் ஆண்ட்டியோட பாப்பா... உன் தம்பி... இவன் பேரு அருண்... உனக்குப் பிடிச்சுருக்கா...?” வசுந்தரா கேட்டாள்.

 “ஹை... என் தம்பி பாப்பாவா... எனக்கு பிடிச்சிருக்கு... ஓய் குட்டிப் பையா... வா...வா...வா...” மோகன் தன் பிஞ்சுக் கைகளைத் தட்டி குழந்தையை அழைத்தான்.

திடீரென, அருண் பாப்பா இரைச்சலாய் சிரித்தான். மோகனைப் பார்த்ததும் அவனிடத்தில் தாவிக்கொண்டு சென்றான். அனைவருக்கு இது ஒரே வியப்பாய் போய்விட்டது. ஆனால், சிவசுவும், சோமுவும் மிகவும் மகிழ்ந்தனர். தங்கள் குழந்தைகள் ஒருவரோடு ஒருவர் அண்ணன் தம்பியாய் வளர வேண்டும் என்பது அவர்கள் இருவரின் உள்ளக்கிடக்கையாய் இருந்தது.

சிவசுவின் குடும்பம் நன்றாய் குடியமர்ந்து பழகத் துவங்கியது. அன்றாடம் பள்ளி முடிந்ததும், மோகன், சிவசுவின் வீட்டிற்கு சென்று விடுவான். அருணுடன் விளையாடுவது தான் அவனுடைய பொழுது போக்கு. அருணும் மோகனைப் பார்த்தவுடன் எக்காளமிடுவான்.

மோகன் குழந்தையை தூக்கிக் கொஞ்சுவதும், விளையாடுவதும், அவனுடைய மழலை மொழியைக் கேட்டு மகிழ்வதும், அவன் பிஞ்சுக் கரங்களைப் பற்றி மகிழ்வதும் என அருணுடன் இருந்தால் பொழுது போவதே தெரியாது. எப்போதாவது அருண் அழுதால், மோகனுக்குப் பொறுக்காது. உடனே அவன் அழுகை நிறுத்த இவன் குட்டிக்கரணம் அடிப்பதும், கைதட்டி ஒலியெழுப்புவதும் என விளையாட்டுக் காட்டுவான். அவன் அதற்கும் அழுகையை நிறுத்தவில்லை என்றால், இவன் கலவரமாகி விடுவான். தெய்வானையும் வசுந்தராவும் மோகன் குழந்தை மேல் வைத்திருந்த அன்பையும் பாசத்தையும் பார்த்து மகிழ்ச்சி அடையாத நாளே இல்லை... அருண் முதல் முதலாய் கால்பதித்து நடந்தபோதும், சிறு சிறு சொற்கள் பேசி அழைத்த போதும், சற்று அறிவுடைமையுடன் செயல்பட்ட போதும், மோகன் அருகில் இருந்து பார்த்து ரசித்தான். அருணுக்கு இரண்டு வயது ஆகும் போது மோகனுடனே எப்போதும் இருப்பான். அன்றாடம் மோகன் பள்ளிக்கு செல்வது கூட அருணை ஏமாற்றி விட்டுத்தான் செல்ல வேண்டும். அவ்வாறு அவன் சென்ற பிறகு சுமார் அரை மணி நேரமாவது அருண் அழுது கொண்டே இருப்பான். அவன் அம்மா, வசுந்தரா அத்தை எல்லாரும் சேர்ந்துதான் அவனை அமைதிப்படுத்த இயலும்.

நாளைடைவில், அருணும், மோகனும் ஈருடல் ஓருயிர் என்பதைப் போன்ற இணைபிரியாதவர்கள் ஆனார்கள். மோகனைப் பொறுத்தவரை அருண் அவன் உடன் பிறவா தம்பி. அவனுக்கு எந்த துன்பமும் வராமல் பாதுகாக்க வேண்டிய கடமை இவனுக்கு உண்டு என எப்போதும் எண்ணுவான். அருணைப் பொறுத்த வரை, மோகன் தனக்கு மட்டுமே சொந்தமானவன். வேறு எந்தக் குழந்தையை மோகன் கொஞ்சினாலும் அருணுக்கு கோபம் வரும். அது போல, யாராவது மோகனைத் திட்டினால் அருணுக்குக் கடுமையான கோபம் வரும். மோகனுடன் சேர்ந்துதான் அருண் உணவு உண்பான். மோகன் அருகில் படுத்துக் கொண்டு அவன் மீது கால் போட்டுதான் தூங்குவான். அருண், மோகனின் உள்ளத்தில் எப்போதும் ஒளிவிடும் அன்புச்சுடரானான். மோகன், அருணின் உலகமானான்.

இவர்கள் அன்பு இதுபோலவே இருந்துவிட்டிருந்தால் எவ்வளவு நன்றாயிருந்திருக்கும். இன்று மோகன் பட்ட துன்பங்கள் எல்லாம் இல்லாமல் போயிருக்கும். ஆனால், விதி என்ற ஒரு வினைப்பயன் இருக்கிறது. அதன் அதிரடியான ஆட்டங்களுக்கு யாரால் தான் ஈடுகொடுக்க இயலும். அருணின் சிறுவயது முதலே அவன் மிகவும் உணர்ச்சிவயப்படும் ஒரு குழந்தையாக இருந்தான். அதிலும், மோகன் என்று வந்தால், அவன் உணர்ச்சி மிகுதியை யாராலும் கட்டுப்படுத்த இயலாது. மோகனுக்கு அருணைச் சீண்டி விளையாடுவது எப்போதும் பிடிக்கும். அவன் தன் மீது வைத்திருக்கும் அபரிமிதமான அன்பையும், உரிமையையும் உறுதி செய்து கொள்வதில் அவனுக்கு எப்போதுமே அலாதி விருப்பம். அதிலும், அவன் தன் மீது உரிமை கொண்டாடுவதைப் பார்க்க பார்க்க மோகனுக்கு மிகவும் இறுமாப்பாக இருக்கும். அவன் உள்ளம், அருணிடத்தில் ஏற்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் மாற்றங்களைக் கவனிக்கத் தவறிவிட்டது. அது விதியின் விளையாட்டு. வினைப்பயன். அதை யாராலும் மாற்றிவிட முடியாது.

(தொடரும்…)

கருத்துக்களைத் தெரிவிக்க: radharjaesh18@gmail.com

அன்பெனும் பூங்காற்று - 4

மோகன் ஒன்றை மட்டும் உறுதி செய்து கொண்டான். அதாவது, எந்த ஒரு சூழ்நிலையிலும் அருணைத் தனியாய் விட்டு ஏங்கச் செய்யக் கூடாது. அவனது சின்னஞ்சிறு உள்ளம் அதைத் தாங்காது. அதனால், அவன் இப்போதெல்லாம் அருணுடன் அவ்வப்போது காணப்பட்டான். அருணுக்கும் உள்ளுக்குள் மிகவும் மகிழ்ச்சி தான். ஆனால், இரவு நேரங்கள் தான் மிகவும் சிக்கலாய் இருந்தன மோகனுக்கு. அருண் இப்போதெல்லாம், மோகனை நன்றாய் அணைத்துக் கொண்டு அவன் மார்பில் முகம் புதைத்து தான் உறங்குகிறான். மோகனுக்கு மிகவும் சங்கடமாய் இருந்தது. அவனால் சொல்லவும் முடியவில்லை, சொல்லாமலிருக்கவும் முடியவில்லை. அதுவும், காலை வேளைகளில், மோகனுக்கு விறைப்பு ஏற்படும் போது அதை மறைக்க அவன் படாதபாடு பட வேண்டியிருந்தது. இருந்தாலும், அருணுக்காக அவன் பொறுத்துக் கொண்டான்.

மோகனுக்கு பதினைந்தாவது பிறந்தநாள் நெருங்கியது. அப்போது அவன் அடுத்த வகுப்பிற்கு சென்ற வேளை. ஒருநாள் அவன் தன் வகுப்பில் அமர்ந்து வீட்டுப்பாடங்களை எழுதிக்கொண்டிருந்தபோது, வகுப்பறையின் வாசலில் ஒரு புதிய உருவம் தென்பட்டது. அவள் ஒரு இளம் பெண். புதிய மாணவி. அழகின் முழு உருவம் அவள். அவள் தான் மேகலா. மோகன் அவளை வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்தான். தன் கனவில் அடிக்கடி தோன்றி அவனைக் காமுறச் செய்த அந்த காதலி இவள் தான். அவன் இவளை நினைத்து பலமுறை தன்னின்பம் கண்டதுண்டு. இப்போது அவளை நேரில் காண்கிறான். அவள் இவனைப் பார்த்ததும் ஒரு அழகிய மயக்கும் சிரிப்பை உதிர்த்துச் சென்றாள். மோகன் எதிர்ப்பார்த்திருக்கவில்லை. அவன் அப்படியே சொக்கிப் போனான். நாளைடைவில், மேகலா, மோகனுடன் நெருங்கிப் பழகத் துவங்கினாள். மோகனும் அவளது நெருக்கத்தை மிகவும் விரும்பினான். ஆனால், எப்பாடுபட்டாவது அருணுடன் இருக்கத் தவறியதில்லை.

அருணுக்கு இப்போது பன்னிரெண்டு வயது ஆயிருந்தாலும், அவன் இன்னும் சிறுவனைப் போல் தான் இருந்தான். பொதுவாக, மோகன் சற்று வளர்த்தியான உருவமுடையவன். அருண், வளர்த்தி குறைவு தான். இதனாலேயே, மோகன் அருணை தன் மார்பில் கிடத்தி உறங்கச் செய்வது இயலுவதாயிருந்தது. ஆனால், மோகன் தற்போது முடிந்த வரை அருணை தள்ளிப் படுக்கச் செய்து கொண்டிருந்தான். இரவு நேரங்களிலும், வைகறைப் பொழுதிலும், மேகலாவின் கவர்ச்சியை எண்ணி மோகனின் உடலும் உள்ளமும் கிளர்ந்தெழும் ஆண்குறியை அவன் தன் வலது கையால் அடக்கி ஆண்டுவந்தான். இதனால் முடிந்த வரை அருணைத் தள்ளிப் படுக்கச் செய்தான். அருணுக்கு இவையொன்றும் தெரியாது. அவன் அறிந்ததெல்லாம் மோகன் இருக்கும் உலகம் தான். மோகனில்லாத ஒரு உலகம் எப்படியிருக்கும் என் அறிந்து கொள்ள அவன் எள்ளளவும் விரும்பவில்லை.

மோகன், மேகலாவின் வீட்டுக்கு அவளின் அழைப்பின் பேரில் சென்றான். இருவரும் சேர்ந்து படிப்பில் சில ஐயங்களைத் தீர்த்துக் கொண்டனர். மோகனுக்குத் தெரியும், மேகலா தன்னை விரும்புகிறாள் என்று. அவனும் மேகலாவை விரும்பினான். ஒருநாள் மோகன் மேகலாவின் வீட்டுக்குச் சென்றபோது அவள் பெற்றோர் வெளியே சென்றிருந்தனர். மோகன், மேகலாவிடம் தன் காதலைச் சொல்லி ஒரு வாரம் ஆகியிருந்தது. அவளும் அதை ஏற்றுக் கொண்டாள். இதனாலெல்லாம் கிளர்ந்திருந்த மோகன், மேகலாவை அணைத்து அவள் இதழைச் சுவைக்கத் துவங்கினான். அவள் அவனைத் தள்ளிவிட்டாள்.

“சீச்சீ... நீ இதுபோல ஆசையோட தான் எங்கிட்ட பழகறேனு எனக்குத் தெரியாது... கெட் லாஸ்ட்...” அவள் கத்திவிட்டாள்.

மோகனும் தொங்கிய முகத்துடன் அவ்விடத்தை விட்டு அகன்றான். அதன் பின் ஓரிரு வாரங்கள் மேகலா இவன் பக்கம் கூட திரும்பவில்லை.

மோகன் ஏக்கத்தால் தவித்தான். இருப்பினும் வேறுவழியின்றி அதைப் பொறுத்துக் கொண்டான். ஏறக்குறைய ஒவ்வொரு இரவும் தன் ஆண்குறையை தூண்டி இன்பம் கண்டான். அருண் நன்றாய் உறங்குகிறானா எனப் பார்த்துக் கொண்டு அதைச் செய்வான். சில மாதங்கள் இவ்வாறு நடந்து வந்தது. அருண் மெல்ல மெல்ல பருவ வயதை எட்டினான். மோகனுடைய பதினாறாவது பிறந்தநாள் வந்தது. அருண் இப்போது உருவ அளவில் சிறு மாற்றம் அடைந்திருந்தான். அவன் ஆண்மை துளிர்த்து தழைக்கத் துவங்கியது. அவன் இப்போதெல்லாம், பெரும்பாலும் அமைதியானவனாகவே இருந்தான். யாருடனும் அதிகமாய்ப் பழகுவதில்லை. பள்ளியில் எப்போதும் தனியாய் இருப்பான், இல்லை, மோகனுடன் இருப்பான். வீட்டில், மோகனுடன் தான் இருப்பான். இல்லையேல், தனியாய் அமர்ந்தி ஏதோ ஆழ்ந்த சிந்தனையில் இருப்பான். எப்போதும் அவன் முகம் ஒரு வலிக்குறி காட்டும். அவன் உள்ளம் தீராத வலியில் இருப்பதாய்த் தெரியும்.

ஒருநாள் அவன் உறக்கத்தில் தன் கட்டில் அசைவதை உணர்ந்து மெதுவாய் விழித்தான். கண்களைத் திறந்து பார்த்த போது, அருகில் மோகனிடமிருந்து தான் அந்த அசைவு வந்து கொண்டிருப்பதைக் கண்டான். தன் உடலை அசைக்காமல், முகத்தை மட்டும் திருப்பி என்ன நடக்கிறது எனக் கண்டான். அவன் கண்கள் அகல விரிந்தன. அவன் ஏற்கனவே ஓரிரு முறை மோகனின் ஆணுறுப்பைக் கண்டதுண்டு. ஆனால், இவ்வளவு பெரியதாக, இவ்வளவு அருகிலிருந்து இப்போதுதான் காண்கிறான். அதைவிட ஒரு முக்கிய தகவல், இக்காட்சி அவனை மகிழ்வுறச் செய்வதாய் இருந்தது. அவனுக்குத் தெரியாத ஒரு மாற்றம், புரியாத ஒரு கிளர்ச்சி அவனுக்கு உண்டாயிற்று. அவன் உள்ளம் எழுப்பாத அலைகளே இல்லை. அவன் அப்படியே பார்த்திருந்தான். அவன் கண்கள் இப்போது மோகனின் அந்த மோகனமான முகத்தைப் பார்த்தன. காதல் பூத்த தருணம் இது. அருணின் ஒவ்வொரு அணுவும் மோகனின் அந்த மோகன வதனத்தின் காட்சியில் கரைந்தன. மோகன் கண்கள் மூடி காமம் நுகரும் அந்தக் காட்சியை அவன் கண்கொட்டாமல் பார்த்தான். அவன் உள்ளத்தில் உடனடியாக எழுந்த ஒரு உணர்வு…

“மோகன்… இந்த இன்பத்தை நான் உனக்குத் தரவேண்டும்… வாழ்நாள் முழுக்க… நீ தான் என்னுயிர்… ஐ லவ் யூ சோ மச்… என் வாழ்க்கை உன்னைச் சுற்றிதான் பின்னப்பட்டுள்ளது. நான் உன் அடிமைதானே மோகன்…”

அவன் மோகனின் முகத்தைப் பார்த்துக் கொண்டே தூங்கிப்போனான். ஆனால், அவன் உள்ளம் தூக்கத்தை மறந்து எழுந்து கொண்டது. அது மோகனின் காதலுக்காக ஏங்கத் துவங்கியது.

யாராலும் விளக்க இயலாத, ஒரு மாபெரும் புதிர்தான் இந்தக் காதல். இன்னும் எத்துனை நூற்றாண்டுகளானாலும் இதை யார் தான் விளக்க இயலும்…? தன் பருவத்தில் மலர்ச்சியில், தான் சிறுவயது முதல் பழகிய, அடிமையாகிவிட்ட அந்த மோகனுக்காக தன் உள்ளத்தை வரித்துக் கொண்டான் அருண். இனி அவன் உடல் உள்ளவரை, உயிர் உள்ள வரை, அந்த உள்ளம் மோகனைத் தவிர யாரையும் ஏற்றுக் கொள்ளாது. அவன் தன்னையே அர்ப்பணிக்கத் துணிந்துவிட்டான்.

மோகனின் உள்ளமோ, மேகலாவின் மேனியெழிலிலும், காதற் வேட்கையிலும் கரைந்து கொண்டிருந்தது. இங்கே ஒருவன் தன்னை எண்ணி தன் வாழ்நாள் முழுதையும் தனக்காக கொடுத்துவிடத் துடிப்பதை அவன் அறிந்திருக்கவில்லை. விதியின் விளையாட்டை யார் தான் தடுத்து விட முடியும்…? இனி, அவர்கள் வாழ்க்கை இன்பத்தின் பாதையில் இருந்து விலகிச் செல்லத் தான் வேண்டும்.

(தொடரும்…)

கருத்துக்களைத் தெரிவிக்க: radharajesh18@gmail.com

அன்பெனும் பூங்காற்று - 6

மோகனுக்குக் குழப்பம் ஒன்றும் பெரியதாய் இல்லை. அருண் வயதுக் கோளாறினால், இவ்வாறு நடந்து கொள்கிறான். தனக்கு இன்பம் கிடைப்பதால் தானும் இதை ஆமோதிக்கிறோம். மோகன், இந்த செயல்களுக்கு பின்னால் ஒரு சிறுவனின் பிஞ்சு உள்ளம் அடிமையாகிப் போவதை அறிந்திருக்கவில்லை. அருணும் அவ்வாறு ஒரு அறிகுறியைக் காட்டவில்லை. மேகலா பாராமுகமாக இருந்தாலும், மோகன் அவளை மறக்காமலிருந்தான். ஒவ்வொரு நாளும் அருணின் கைகள் வருடும் போது மேகலாவை நினைத்துக் கொண்டு காமம் பெருக்குவான். இந்த வழக்கம் சற்றேறக்குறைய அன்றாடம் நடந்தது. மோகனும் நன்றாய் இன்பம் நுகர்ந்தான். அருண் ஒவ்வொரு நாளும், மோகனின் விந்துவைச் சுவைத்த பின் தான் உறங்க இயலும் என்ற நிலைக்கு வந்தான்.

அருணின் வகுப்பு நண்பர்கள் ஒருநாள் உடலுறவைப் பற்றிப் பேசிக் கொண்டிருப்பதை அருண் கேட்டான். அவன் நேரடியாக யாருடனும் அவ்வளவாக பழகாததால் அவர்களிடத்தில் சென்று அதைத் தெளிவாகக் கேட்க இயலவில்லை. ஆதலால், சற்று தள்ளி நின்று வேறு ஏதோ ஒரு வேலையை செய்வது போல் நடித்துக் கொண்டே அவர்கள் பேசுவதைக் கேட்டான். அவர்களில் ஒருவன் முந்தைய நாள் தன் அண்ணி, அண்ணனின் ஆண்குறியை வாயில் வைத்துச் சுவைத்ததைப் பற்றி பேசிக்கொண்டிருந்தான். அருண் முதலில் இதைக் கேட்டுத் திகைத்தான். இது போல கூட செய்வார்களா என்ன...? பின்னர், அவன் மேலும் மற்ற மாணவர்களின் விமர்சனங்களையும் கேட்டான். ஒவ்வொருவருவனும் தான் கண்ட அல்லது கேட்ட வாய்வழிப் புணர்ச்சி பற்றி சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள். எல்லாவற்றையும் கேட்க கேட்க அருணுக்கு வியப்பாக இருந்தது. பின்னர் அவன் வழக்கம் போல் தனிமையில் அமர்ந்து இது குறித்து சிந்திக்கலானான். மோகனைத் தன் உளம் கொண்ட காதலனாக, கணவனாக வரித்துக் கொண்ட பின் அவன் ஆண்குறியைச் சுவைப்பதில் தவறேதும் இருப்பதாய் அவனுக்குத் தோன்றவில்லை. ஒருவேளை அந்தச் சுவை பிடிக்காமல் போகக்கூடும். ஆனால், எதையுமே முயற்சி செய்து பார்க்காமல் எதுவும் சொல்ல இயலாது அல்லவா..? அதனால் இன்று இரவு அதை முயன்று பார்க்க வேண்டும் என்ற முடிவுக்கு வந்தான்.

அன்று இரவு வழக்கம் போல் மோகன் கட்டிலில் படுத்துக் கொண்டான். அவன் இப்போதெல்லாம் உள்ளாடை எதுவும் அணிவதில்லை. அருணின் கைகள் கையாளுவதற்கு வசதியாக அவன் உள்ளாடைகளைத் தவிர்த்தான். அருண் வந்து வழக்கம் போல் மோகனின் நெற்றியில் முத்தமிட்டான். மோகனும் அருண் நெற்றியில் முத்தமிட்டான். பிறகு இருவரும் படுத்துக் கொண்டனர். பின்னர், மோகனின் கீழாடையை அருண் விலக்கினான். மோகன் தன் கால்களை நன்றாய் அகட்டி வைத்துக் கொண்டான். முதலில் அருணின் மென்மையான சூடான கைகள் நன்றாய் அவன் ஆண்குறியை இயக்கின. மோகன் சுகத்தில் மெய்மறந்து கண்கள் மூடினான். திடீரென, சூடான, ஈரமான், மிக மிக சுகமளிக்கும் ஏதோ ஒன்று அவன் ஆண்குறையைத் தழுவியது. அவன் என்னவென்று சுதாரிக்கும் முன்பு அவனுக்குத் தெரிந்து போனது, அருண் தன் வாயால், அவனது ஆண்குறியை உறிஞ்சி சுவைப்பது. மோகன் பதறி எழுந்தான். அருணைத் தள்ளிவிட்டான். அருண் சற்றேறக்குறைய கட்டிலில் இருந்து கீழே விழுந்து விட்டான். அவன் எழுந்து திகைத்து நின்றான்.

“அருண்... நீ என்ன செய்றேன்னு தெரிஞ்சு தான் செய்றியா...?” மோகன் மெல்லிய குரலில் கேட்டான்.

“தெரியும் மோகன். தெரிஞ்சு தான் செய்றேன்.. எனக்குப் பிடிச்சிருக்கு... அதனால அதை வாயில வச்சேன்... எனக்கு அது வேண்டும் மோகன். ப்ளீஸ் தடுக்காத... நீ சும்மா படுத்திரு போதும்...” அருண் சொன்னான். ஏறக்குறைய கெஞ்சினான்.

“இல்ல அருண்... எனக்கு என்னமோ இதெல்லாம் தப்புனு தோணுது..” மோகன் சொன்னான்.

“ஏன் மோகன்... என்ன பிடிக்கலயா உனக்கு... நான் செய்றது பிடிக்கலயா...? ப்ளீஸ்... என்ன ஒதுக்கிடாத...” அருணின் கண்களில் இப்போது நீர்வீழ்ச்சி. மோகனால் அதைக் காணச் சகிக்கவில்லை. அருண் அழுவதை அவன் எப்போதும் விரும்பியதில்லை. அவனால் அதைத் தாங்கிக் கொள்ளவும் முடியாது. சரி, வந்தது வரட்டும் என்று அவன் கட்டிலில் படுத்தான். அவன் ஆண்குறி வான் பார்த்து நின்றது. அருண் ஓடிச் சென்று அதை தன் வாயில் நுழைத்துக் கொண்டான். தான் சிறுவயதில் விரும்பி சாப்பிடும் குச்சி மிட்டாயைப் போல் அதை நன்றாய் சுவைத்து மகிழ்ந்தான். மோகனின் விந்து அவன் தொண்டையில் இறங்கிய அந்த தருணத்தில் அவன் தன்னையே மறந்தான்.

 “என் மோகனின் விந்து எனக்குள்...” அருணின் மேனி சிலிர்த்தது.

மோகனுக்கோ இது ஒரு இன்பப் பேருவகை. ஆம், இதுவரை இந்த சுகத்தை அவன் நுகர்ந்ததில்லை. எவ்வளவு சுகம்...! அவனால் அதை மறக்க இயலவில்லை. ஆனால், அருணின் வாயில் அகப்பட்ட தனது ஆணுறுப்பு மேகலாவின் மேனியைத் துளைத்ததாக அவன் கற்பனை செய்து கொண்டான். அதனாலேயே அவன் வீரியம் இன்னும் கூடியது.

அதற்குப் பின் தான் அந்த வினை நடந்தது. அருண் இப்போதெல்லாம் அன்றாடம் தன் வாய்வழிப் புணர்ச்சியைத் தொடர்ந்தான். ஆனால், அவனுக்குத் தெரியும் தான் அடுத்த கட்டத்திற்கு செல்ல வேண்டும் என்று. ஆனால், அது மோகனின் ஒத்துழைப்பு இல்லாமல் நடந்தேறாது. அருண் தன்னை மோகனிடத்தில் இழக்க வேண்டும் என்பது தான் அந்த ஆசை. அது பேராசை. மோகன் இதற்கு ஒரு போதும் ஒத்துக் கொள்ள மாட்டான். ஆனால், அருணின் உள்ளம் சொல்லியது, மோகன் இதற்கு இசைவான் என்று. அல்லது, அவனை இசையும் வண்ணம் கட்டாயப்படுத்த வேண்டும். அருண் ஒரு திட்டம் வகுத்தான். அதன் செயல்வடிவம் இன்று இரவு நடந்தேறும். இன்றோடு, அருண் எனும் தனியொருவன் அழிந்துபடுவான். நாளை முதல் அவன் மோகனின் அருண். மோகனோ, அருணின் மோகன். இதை நினைக்கும் போதே அருணுக்கு உடல் சிலிர்த்தது. அவன் கண்கள் நீர்த்தது. அந்த ஒரு நொடிக்காய் அவன் தவமிருந்தான். இரவு மோகன் படுத்தவுடன், அவன் ஆண்குறி விறைத்துக் கொண்டது. அருணின் வெம்மையான வாய்பட்டு மகிழ அவன் காத்திருந்தான். அருண் இம்முறை மிக அழகாக ஆழமாகப் புணர்ந்தான் வாய்வழியாக. மோகன் இன்பத்தின் உயரத்திற்கே சென்றுவிட்டான். சரியாக இந்த சமயத்தில், அருண் மோகனின் காதருகே சென்று சொன்னான்.

“மோகன்... ப்ளீஸ் ஃபக் மி...” அருணின் தெளிவாக சொற்கள் மோகனின் காதுகளில் விழுந்தன. மோகனால் ஒரு நொடி நம்ப இயலவில்லை. அவன் ஆண்குறியோ தவித்தது. அவன் காம இச்சையை நன்றாய் கிளறிவிட்ட இந்தச் சிறுவன், இன்னும் வெறியேற்றும் விதமாய் பேசியதும் மோகனின் உடலே வெடித்துவிடும் போல் அழுத்தத்தில் தவித்தது. அவன் அருணிடத்தில் வாதம் செய்ய இப்போது இயலாது. அவன் உணர்வுகள் எல்லாம் மேகலாவின் உடலை எண்ணி எண்ணி தீயில் வாடித் தவித்தது போன்ற உணர்ச்சி.

அருண் தன் உடலை நளினமாய்க் கட்டிலி கிடத்தி, தன் கால்களைக் காற்றில் படரவிட்டு மோகனை வரவேற்றுக் கிடந்தான். அந்த 14 வயது இளைஞனின் உடல் இப்போது இந்த 17 வயது இளைஞனின் உடலுக்காய்க் காத்திருந்தது. மோகன், இப்போது மோகவெறியின் பிடியில் இருந்தான். அவன் ஆண்குறி அவனிடத்தில் கெஞ்சியது. அதன் பேச்சுக்கு அவன் செவிமடுத்தான். அருணின் மீது படர்ந்தான். அவன் சிறிய மென்மையான இறுக்கமான துளையை தன் தடித்த கடினமான நீண்ட ஆணுறுப்பால் திறந்தான். அருணின் கண்களில் நீர் வழிந்தது. அதைக் கவனிக்க மோகனுக்கு பொறுமையோ, கனிவோ இல்லை. அந்த புணர்ச்சியில் அவன் தன்னை மறந்து போனான். கண்களை மூடி, மேகலாவின் மேனியை நினைத்துக் கொண்டான். அவனுக்குக் கீழ் கால் விரித்து இருப்பது மேகலா தான். அருண் இல்லை. மேகலாவின் மன்மத மேடுதான் இவன் ஆணுறுப்பை அழுத்தி சுகம் தருவதாய் நினைத்தான். அவன் தலைக்குள் கிறுகிறுவென குருதி ஓடியது. அவன் கண்கள் மேல் குத்தி நின்றன. அவன் உடல் நாலாவித உணர்ச்சிகளின் பிழம்பால் உருகி ஓடியது.

அருணோ, வலியால் வாடி, பின் இன்பத்தால் இழைந்து, மோகனின் புணர்ச்சியில் தன்னை மறந்து, தன்னை இழந்து தன் காதலன், கணவன் அவன் தரப்போகும் அந்த அன்புப் பரிசிற்காகக் காத்திருந்தான். அவன் உடல் மோகனின் உடலோடு சேர்ந்து ஆடியது. மோகனால் இனியும் அந்த அழுத்தத்தை பொறுக்க முடியாது. அவன் உதடுகள் குவிந்து கொண்டன.

“ஆ...ஆ....ம்ம்ம்....மேகலாஆஆஆஆ.....” அவன் கத்தி அடங்கினான். அவன் ஆண்குறி வெடித்து அடங்கியது. அருண் காதுகளில் தெளிவாக விழுந்தன அந்த சொற்கள். அவன் உள்ளத்தில் ஆழமாய் விழுந்தது ஒரு பேரிடி...

(தொடரும்…)

கருத்துக்களைத் தெரிவிக்க: radharajesh18@gmail.com

அன்பெனும் பூங்காற்று - 8

நாளாக நாளாக, மோகன் மேகலாவுடன் நெருங்கிப் பழகத் துவங்கினான். காதல், காம இச்சையில் சூடு பறந்து கொண்டிருந்த நேரம். மோகன், அன்றாடம் அருணிடத்தில் தனக்கும் மேகலாவுக்கும் இடையில் நடக்கும் உரையாடல்களைப் பற்றி சொல்லிக் கொண்டிருப்பான். தனக்குத் தெரியாமலேயே மோகன் தான் அன்பு செலுத்தும் அருணை, ஆழமான யாராலும் மீட்க இயலாத பள்ளத்தில் தள்ளிக் கொண்டிருந்தான்.

அருணும் தெரிந்தே விழுந்தான். மோகனைத் தவிர அவனால் எதையும் நினைக்க இயலவில்லை. பொதுவாகப் படிப்பைப் பொறுத்த வரை, அருண் தான் முதல் மாணவன். அவனை யாராலும் அடித்துக் கொள்ள முடியாது. மோகன், பெரிய அறிவாளி இல்லை என்றாலும், நன்றாய்ப் படிக்கும் மாணவன் தான். அருண் இப்போதெல்லாம், முற்றிலும் அமைதியாகிவிட்டான். படிப்பு, எழுத்து, மோகன், இவைதான் அவன் வாழ்க்கை. உணவும் உறக்கமும் கூட மறக்கப்பட்டன.

ஒருநாள் மோகன் வழக்கத்தை விட மகிழ்ச்சியாக வீட்டிற்கு வந்தான். அருண், மோகனைப் பள்ளியில் இன்று பார்க்க முடியவில்லை. கூடிய விரைவில் மோகன் பள்ளிப்படிப்பை முடிக்கப் போகிறான். கல்லூரிப் படிப்பில் சேரப்போகிறான். இந்நிலையில், இன்று மோகன் மகிழ்ச்சியாக இருப்பதை அருண் கவனித்தான். ஆனால், அவன் ஏனென்று கேட்கவில்லை. சொல்லக்கூடியதாயின், மோகனே வந்து சொல்லுவான் என அவனுக்குத் தெரியும். அவன் எண்ணியது போலவே, மோகன் வந்தான்.

“அருண்... அருண்...” என்று அழைத்துக் கொண்டே அருணின் அருகில் வந்தான். அருணின் மடியில் தலைவைத்து படுத்தான். அருண், மோகனின் தலைமுடியைக் கோதினான்.

“அருண்... இன்னைக்கு நான் ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கேன்.. ஏன் தெரியுமா...?” மோகன் கேட்டான்.

“ஏன்...?” இது அருண்.

“இன்னைக்கு மேகலாவும் நானும்.... வந்து... அதாவது... மேகலாவும் நானும்... செக்ஸ் வச்சிக்கிட்டோம்..” மோகனின் சொற்கள் அருணின் காதுகளில் ஈயத்தைக் காய்ச்சி ஊற்றின. அவன் எச்சில் கூட விழுங்க இயலாத அளவிற்கு அவன் நெஞ்சு வலித்தது. தலை சுற்றியது. அவன் அப்படியே மயங்கி விழுந்தான். மோகன் பதறினான். அவனுக்கு என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை. உடனே அருகில் இருந்த நீர்க் குவளையை கொண்டு அருணின் முகத்தில் தெளித்தான். அருண் மெல்ல கண்களைத் திறந்து பார்த்தான். அவன் தலை மிகவும் வலித்தது. அவன் கண்கள் சிவந்து இருந்தன.

“அருண்... என்ன ஆச்சு அருண்...?” மோகனின் கண்கள் கலங்கியிருந்தன.

“தெரியல மோகன்... திடீர்னு தல சுத்துச்சு... கண்ணு இருட்டிடுச்சு...” அருண் சொன்னான்.

மோகனின் கண்களில் இப்போது நீர் வழிந்தது. அவன் அருணின் நெற்றியில் முத்தமிட்டான். அவனைத் தன் மார்போடு அணைத்துக் கொண்டான். மெதுவாய் அவனைக் கட்டிலில் கிடத்தினான். அன்று அருணுக்கு ஏற்பட்டது வெறும் மயக்கம் மட்டுமல்ல. அவன் பின்னாளில் பெறப்போகும் துன்பங்களின் துவக்கம். அந்தச் சிறுவனுக்கு இனி வாழ்வு வசந்தம் அல்ல. வலி.

அப்போதைக்கு அருண் நன்றாகி விட்டதால், அதன் பின்னர் அந்த மயக்கத்தை இருவருமே மறந்து விட்டனர். மோகன், மேகலாவுடன் அடிக்கடி உடலுறவு கொள்ளத் துவங்கினான். அவர்கள் இருவருமே காதலில் கட்டின்றி கிடந்தனர். இவையெல்லாம் அருணுக்குத் தெரியும். அவன் உள்ளம் கிடந்து தவியாய்த் தவிக்கும். இதையெல்லாம் மிகவும் சிந்தித்தால், அவனுக்குத் தலைவலி வரும். பின்னர் மயக்கம் வரும். இப்போதெல்லாம் அவனுக்கு அடிக்கடி மயக்கம் வருகிறது. அவன் உடல் மிக மெலிந்து அவன் கன்னங்கள் ஒட்டிப் போய், அவன் மிகவும் கொடுமையான உருவத்தோடு தோன்றினான். தெய்வானைக்கு தன் மகனை எண்ணி கவலை ஒரு புறம் அரித்தது. அவன் உள்ளத்தில் ஏதோ ஒன்று இருப்பதை அவள் அறிவாள். ஆனால், அது என்ன என கேட்கும் துணிச்சல் அவளுக்கு இன்னும் வரவில்லை. ஆனால், தன் மகனை அருகிலேயே இருந்து நிழல் போல் தொடர்ந்து பாதுகாத்தாள். யாரானாலும், விதியின் வலிய விளையாட்டை மாற்றிவிட முடியாது.

அருணின் வாழ்க்கையில் மற்றுமொரு துன்பமாக, மோகன் பொறியியல் படிக்க வீட்டை விட்டு வெளியூர் செல்ல வேண்டிய கட்டாயம். அவன் படிக்கப் போகும் அதே கல்லூரியில், அவன் படிக்கப்போகும் அதே படிப்பில் மேகலாவும் சேரப் போகிறாள். அருண் இனித் தனியாகிவிடுவான். அதை எண்ணி அவன் தனியாக அழுத இரவுகள் எண்ணிலடங்கா...

மோகன், கல்லூரிக்குச் சென்ற பிறகு, அன்றாடம் இரு முறையாவது கைபேசியில் அழைப்பான். அருணும் எப்போதும் அவன் அழைப்பிற்காகவே காத்திருப்பான். ஒரு நாளைக்கு ஒரு முறையாவது மோகனின் குரலைக் கேட்காமல் அவனால் இருக்கவே முடியாது. அதே போல் ஒரு மாதத்திற்கு ஒரு முறையாவது அவன் ஊருக்கு வந்து அருணைப் பார்ப்பான். அந்த ஒரு நாளுக்காக அருண் காத்திருப்பான். அன்று இரவு, அருண், மோகனை கட்டி அணைத்துதான் தூங்குவான். ஆனால், இப்போதெல்லாம் மோகன் அன்றாடம் பேசுவதில்லை. இரண்டு நாளைக்கு ஒரு முறைதான் அழைப்பான். கேட்டால், வேலை வேலை என்று சொல்லுவான். பின்னர் அதுவும் மூன்று நாளைக்கு ஒரு முறை என ஆனது. அப்படியே கழுதை தேய்ந்து கட்டெறும்பான கதையாய், வாரம் ஒரு முறை மட்டுமே அழைத்தான். ஊருக்கு வருவதும் மூன்று மாதங்களுக்கு ஒரு முறை என்றானது.

பின்னர் அதுவும் நின்று போனது. இப்போதெல்லாம் மாதம் ஒரு முறை அல்லது இரண்டு மாதங்களுக்கு ஒரு முறை மட்டுமே அழைப்பான். அதுவும் ஓரிரு நிமிடங்கள் பேசிவிட்டு வைத்து விடுவான். ஊருக்கு வருவதோ எப்போதாவது ஒரு முறைதான். வந்தாலும், அருணோடு வந்து உறங்குவதில்லை. அவன் மட்டும் தனியாய் அவன் வீட்டிலேயே உறங்கி விடுவான். சில சமயங்களில் அருணை வந்து பார்க்கக் கூட மாட்டான். அருணால் எதுவும் செய்ய முடியவில்லை. அவன் மிகுந்த துன்பத்தில் உழன்றான். இதனிடையே அவன் உடல்நிலை வேறு அவனைத் துன்பத்தில் ஆழ்த்தியது. அவனால், அதிலிருந்து மீண்டு வர இயலாது எனத் தோன்றியது. அதற்கேற்றாற் போல் ஒருநாள் அவன் மயங்கிவிழுந்தான். நீர்த் தெளித்தாலும் அவனால் எழ இயலவில்லை. அவனை உடனடியாக மருத்துவமனைக்குத் தூக்கிச் சென்றனர். அவசர சிகிச்சைப் பிரிவு தான் அவனுக்கு அடைக்கலம் கொடுத்தது. தெய்வானையும் சிவசுவும் கைகளைப் பிசைந்து கொண்டு நின்றிருந்தனர். மருத்துவர், சிவசுவுக்கு நண்பர்தான். அவர் வெளியே வந்து தன்னறைக்குச் சென்றுவிட்டு, பின்னர் சிவசுவை வருமாறு சொல்லி அனுப்பினார். சிவசுவும் போனார். மருத்துவரின் அறையில் தன் மகனின் துயரநிலை அவர் அறிந்து கொள்வார். விதியின் விளையாட்டு மிகவும் கொடியது.

(தொடரும்…)

கருத்துக்களைத் தெரிவிக்க: radharajesh18@gmail.com

அன்பெனும் பூங்காற்று - 9

சிவசுவின் உடல் பதறியது. தன் ஒரே குழந்தை, அருண், இப்படி வாடிப் போய்க் கட்டிலில் கிடப்பதைப் பார்க்கையில் அவருக்கு தன் உயிரைக் கொடுத்தாவது தன் மகனைக் காக்க வேண்டும் என்று தோன்றியது. தெய்வானை, அழுத கண்களுடன் அமர்ந்திருந்தாள். தன் மகனுக்கு ஏதோ நடக்கிறது என அவள் எப்போதுமே ஐயுறுவாள். அந்த ஐயம் இன்று திரிபற உண்மையாகிவிட்டது. அவள் உள்ளம் சதா அருணின் நலன் வேண்டி, தொழுது கொண்டிருந்தது. கண்கள் அழுது கொண்டிருந்தன. இவர்களுக்கெல்லாம் மேல் வேறொரு உள்ளமும் உயிரும் அருணுக்காக அழுது கொண்டு அலைபாய்ந்து கொண்டிருந்தது. ஆம், மோகனுக்குத் தகவல் சொல்லப்பட்டது. அவன் பதறியடித்துக் கொண்டு வந்து கொண்டிருந்தான். அவன் காரோட்ட பயந்ததால், மேகலாவே காரைச் செலுத்துக் கொண்டு வந்தாள். அவளுக்கும் அருணைத் தெரியும்.

மருத்துவர் வந்து சிவசுவைத் தன் அறைக்கு வரச் சொன்ன பிறகு, சிவசுவும் தெய்வானையும் விரைந்து சென்று மருத்துவர் அறையை அடைந்தனர்.

“வாங்க... மிஸ்டர் அண்ட் மிஸஸ் சிவசு... இப்படி உக்காருங்க...” மருத்துவர் சொன்னார்.

“டாக்டர்... என் பையனுக்கு என்ன ஆச்சு... ப்ளீஸ் சொல்லுங்க டாக்டர்...” தெய்வானை பதறினாள்.

“மிஸஸ். சிவசு, இத உங்களுக்கு நான் புரிய வைக்க ட்ரை பண்றேன். உங்க மகனுக்கு வந்திருக்கிறது, மனம் சார்ந்த உடல்நோய். அதாவது, அவன் ஃபிஸிகலா ஓகே. பட்... மெண்டலி ரொம்ப டிஸ்டர்ப்ட். அதோட அவனுக்கு இப்ப தேர்ட் ஸ்டேஜ் பைபோலார் சிண்ட்ரோம். இத க்யூர் பண்ண முடியாது. அந்த எல்லையெல்லாம் தாண்டிப் போச்சு. அவன் இப்ப ரொம்ப கிரிட்டிக்கல் கண்டிஷன்ல இருக்கான். அவன் ப்ரெய்ன் நெர்வ்ஸ் எல்லாம் ரொம்ப டேமேஜ் ஆயிருக்கு. அல்மோஸ்ட், ஹெ லாஸ்ட் ஆல் த மெமரி. அதாவது, அவனுடைய பெரும்பாலான நினைவுகள் அழிஞ்சிருக்கலாம். இப்ப எதுவும் சொல்ல முடியாது. அவன் மயக்கம் தெளிஞ்சா தான் எதுவும் சொல்ல முடியும். அவனுக்கு சின்ன வயசில இருந்தே இது இருந்திருக்கு. நாம கவனிக்காம விட்டுட்டம். சைக்கலாஜிக்கலா அவனுக்கு ஏதோ ப்ராப்ளம் இருந்திருக்கு. அது என்னான்னு தெரிஞ்சா தான் எதுவுமே செய்ய முடியும். பாக்கலாம். கொஞ்சம் வெயிட் பண்ணுவோம். இப்போதைக்கு அவன் உயிருக்கு ஒரு குறையும் இல்ல... அதனால தைரியமா இருங்க...” மருத்துவர் பொழிந்து தள்ளினார்.

“தெய்வமே... என் குழந்தைக்கு இப்படியா ஆகணும்...?!!” சிவசு குலுங்கினார். அவர்களுடைய இத்துணை ஆண்டு குடும்பவாழ்க்கையில், சிவசு இவ்வாறு அழுது தெய்வானைப் பார்த்ததில்லை. அவள் தன் கணவனை அமைதிப்படுத்த வேண்டியதாகிட்விட்டது.

“டாக்டர்.. இந்த பைபோலார் சிண்ட்ரோம் எதனால வந்திருக்கலாம்னு சொல்ல முடியுமா...?” தெய்வானை கேட்டாள்.

“இல்லம்மா... இப்ப நாம எதுவும் சொல்ல முடியாது. பொதுவா இந்த மனநோய், வாழ்க்கையில மனசளவுல ரொம்ப அடிபட்டவங்களுக்கு தான் வரும்... அருண் மனச ஆழமா பாதிச்ச சம்பவம் ஏதோ நடந்திருக்கணும். அதுவும் அவன் சின்ன வயசுலயே நடந்திருக்கணும். அத அவன் ரொம்ப நினச்சு இப்படி ஆயிட்டான். அவன் ரொம்ப அமைதியா, யாரிட்டயும் பேசாம இருந்தானா, சமீபத்துல...? அவன் சாப்பாடு பழக்கவழக்கத்துல மாறுதல் இருந்துச்சா...?” டாக்டர் கேட்டார்.

“ஆமா.. டாக்டர்.. அவன் சில மாசமாவே யார் கிட்டயும் பேசாம இருந்தான். சாப்பாடும் சரியா சாப்பிட மாட்டான். ஒரு நாளைக்கு ரெண்டொரு வார்த்த தான் பேசுவான். அதுவும் அவன் அண்ணன் மோகன் கிட்ட தான் பேசுவான்...” தெய்வானை சொன்னாள்.

“ஈஸ் இட்...? மோகன் இப்ப எங்க..? நான் உடனே அவர பாக்கணுமே...” டாக்டர் ஆர்வமாய்ச் சொன்னார்.

“அவன் வெளியூர்ல படிச்சிட்டிருக்கான் டாக்டர்... இப்ப அவனுக்குச் சொல்லிட்டோம். வழியில வந்திட்டிருக்கான்... இன்னும் ஒன் ஆர் டூ ஹவர்ஸ்ல வந்திடுவான்...” தெய்வானை சொன்னாள்.

“சரி... அவர் வந்ததும் என்ன மீட் பண்ணச் சொல்லுங்க... ஒண்ணும் பயப்படாம தைரியமா இருங்க...” டாக்டர் சொன்னார்.

சிவசுவும், தெய்வானையும் மருத்துவர் அறையை விட்டு வெளியேறினர். சிவசு, அறைக் கதவின் ஆடி வழியாக, தன் மகனைப் பார்த்தார். அவர் பெற்றமனம் வலித்தது. தெய்வானையோ கடவுளரின் பேரில் நம்பிக்கை வைத்து அழுதவண்ணமாயிருந்தாள். சோமுவும், வசுந்தராவும் வந்து சேர்ந்தனர். மோகன் வந்து கொண்டிருப்பதாய் தெரிவித்துவிட்டு, சிவசுவுக்கும் தெய்வானைக்கும் ஆறுதல் சொல்லினர். வசுந்தரா அருணின் அருகில் சென்று பார்த்தாள். அவள் கண்கள் வெந்நீரை வார்த்தன. அருணும் அவளுக்கு மகன் போலத் தான். அவன் இவ்வாறு கிடப்பதைப் பார்த்து பதறிப்போனாள்.

சற்றைக்கெல்லாம், மோகன் வந்து சேர்ந்தான். அவன் கண்ணீர்க் கடலில் வந்தான். தெய்வானையின் மடியில் படுத்துக் கொண்டு அழுதான். அருணைக் கண்ணாடி வழியாகக் கூடப் பார்க்கவில்லை அவன். அவனால் அருணின் அந்த நிலைமையைப் பார்க்க இயலாது. அதைத் தாங்கிக் கொள்ளும் வல்லமை அவனிடத்தில் இல்லை.

“மோகன்... டாக்டர் உன்கிட்ட பேசணும்னு சொன்னாருப்பா... அவரப் பார்த்திட்டு வா...” தெய்வானை சொன்னாள்.

மோகன் விரைந்து மருத்துவரின் அறையை அடைந்தான்.

“வாங்க மோகன்... ப்ளீஸ் டேக் யுவர் ஸீட்...” மருத்துவர் சொன்னார். அவரின் கூரிய கண்கள் மோகனை ஊடுறுவிப் பார்த்தன. அவன் உண்மையானவன் என அவர் பார்த்தவுடன் அறிந்து கொண்டார்.

“டாக்டர்... அருணுக்கு என்ன ஆச்சு...? அவன் தான் என் உயிர் டாக்டர்...” மோகன் சொன்னான்.

“யெஸ் மோகன்... அத தெரிஞ்சுக்க தான் நாங்க இப்ப கஷ்டப்படுறோம்.. உங்க ஹெல்ப் தேவைப்படுது...” டாக்டர் சொன்னார்.

“கண்டிப்பா டாக்டர்... நான் ஹெல்ப் பண்ண தயாரா இருக்கேன்...” மோகன் உணமையாய்ச் சொன்னான்.

“யு சீ மிஸ்டர் மோகன்.... ஹீ ஈஸ் ஹாவிங் பைபோலார் சிண்ட்ரோம். அதாவது மனச்சிதைவு நோய். அவரோட மூளைல பல பகுதிகள்ல நரம்புகள் டேமேஜ் ஆயிருக்கு. ஹெவி டேமேஜ். அவரோட சின்ன வயசுல இருந்து நீங்க இருந்திருக்கீங்க... அவருக்கு எதுனா, மெண்டலா ப்ராப்ளம் இருந்ததுண்டா...?” டாக்டர்  கேட்டார்.

“மெண்டலா ப்ராப்ளமா...? சேச்சே... அவன் ரொம்ப சாதாரணமா, மத்தவங்கள மாதிரி தான் இருந்தான் டாக்டர். என்ன... யார் கூடயும் அவ்வளவா பேசமாட்டான்... நான் -னா அவனுக்கு உயிரு. நானும் அப்படித்தான். மத்த படி, அவன் படிப்புல ரொம்ப கெட்டி. அமைதியானவன். அவ்ளோதான்...” மோகன் சொன்னான்.

“வெரி ஃபைன் மோகன்... அவரோட பர்சனல் லைஃப் எப்படி...? ஐ மீன் எனி லவ்...?” மருத்துவர் விசாரித்தார்.

“இல்ல டாக்டர். எனக்கு தெரிஞ்ச வரைக்கும் அவன் யாரையும் லவ் பண்ணல... ஆனா, பாஸ்ட் ஒன் இயரா நான் அவன் கூட இல்ல... இல்லைனாலும், அப்பப்ப ஃபோன்ல பேசிட்டிருந்தேன். அப்படி எதாவது இருந்திருந்தா அவன் என் கிட்ட சொல்லியிருப்பானே....” மோகன் உறுதியாய்ச் சொன்னான்.

“சரி... மோகன்.. வாட் அபவுட் செக்ஸூவலி... உங்களுக்குத் தெரிஞ்சு அவனுக்கு எதாவது அஃபேர்...” மருத்துவர் நாசுக்காய் கேட்டார்.

“இல்ல டாக்டர்... ஒரு ரெண்டு மூனு வருஷத்துக்கு முன்னாடி, எனக்கும் அவனுக்கும் கொஞ்சம் செக்ஸுவல் அஃபினிட்டி இருந்துச்சு... பட், அப்புறமா அத நாங்க நிறுத்திட்டோம். அவன் நார்மலாதான் இருந்தான்.” மோகன் தயங்கிய வண்ணமாய்ச் சொன்னான்.

“செக்ஸூவல் அஃபினிட்டினா... எந்தளவுக்குனு சொல்ல முடியுமா...?” அவர் கேட்டார்.

“சரி டாக்டர்... என் அருணுக்காக நான் சொல்றேன்... அருணுக்கு என் மேல ஒரு செக்ஸுவல் அஃபக்‌ஷன் உண்டு. அவன் என்னோட ஓரல் செக்ஸ் வச்சுக்கிட்டான். அப்புறமா ஒரு தடவ அவன ஃபக் பண்ண சொல்லிக் கேட்டான். சில முறை நான் அவன ஃபக் பண்ணதுண்டு. ஆனால், அதெல்லாம் மூனு நாலு வருஷத்துக்கு முன்னாடி இருக்கும். அப்புறமா அதை நாங்க நிறுத்திட்டோம்...” மோகன் சொன்னான்.

“ஓ.. சரி... பட், இதெல்லாம் அடல்ட் ஏஜ்ல ரொம்ப காமன்... நீங்க சொல்றத வச்சு பாக்கும் போது அருண் ஹோமோசெக்ஸுவலா இருக்கலாம்னு நினைக்கிறேன். ஒருவேள அது கூட அவருடைய நிலைமைக்குக் காரணமா இருக்கலாம்...” மருத்துவர் சொன்னார்.

“இல்ல டாக்டர்... அவன் ஹோமோசெக்ஸுவல்னு நான் நம்பல. ஏன்னா.. அவன் வேற யார் கூடயும் செக்ஸ் வச்சுகிட்டது இல்ல...” மோகன் சொன்னான்.

“மோகன்... அது உங்களுக்கு கன்ஃபார்ம்மா தெரியுமா...? நீங்க அவர் கூட இல்லாமலிருந்த இந்த கொஞ்ச நாள்ல அது நடந்திருக்கலாம் இல்லையா...?” டாக்டர் அறிவுடன் கேட்டார்.

“யெஸ் டாக்டர்... யு ஆர் கரக்ட். மே பி... நீங்க சொன்ன மாதிரி நடந்திருக்கலாம்..” மோகன் சொன்னான்.

“ஒகே மோகன்... தாங்க்ஸ் ஃபார் யுவர் கோஆப்பரேஷன்... நீங்க போகலாம். தைரியமா இருங்க.. அருணுக்கு ஒண்ணும் ஆகாது...” மருத்துவர் சொன்னார்.

மோகன் வெளியேறிய பின், மருத்துவர் ஆழ்ந்த சிந்தனையில் அமர்ந்தார். அவரால், எதையுமே ஊகிக்க முடியவில்லை. எங்கேயோ, எதையோ நாம் கவனிக்கத் தவறுகிறோம் என்ற எண்ணம் அவருக்கு தலை தூக்கியது. இருந்தாலும் அவருக்கு ஒன்றும் புரிபடவில்லை.

(தொடரும்...)

கருத்துக்களைத் தெரிவிக்க: radharajesh18@gmail.com

அன்பெனும் பூங்காற்று - 11

கடற்கரையில் காற்று மிகுதியாய் வீசிக்கொண்டிருந்தது. கடல் அலைகள் அவ்வப்போது கரையில் வெகுதொலைவு வந்தேறிச் சென்றன. அலைப்புறும் அந்தக் கடல் போல மோகனின் உள்ளமும் அலையுண்டு கிடந்தது. அவன் கண்கள் அந்தக் கடலினையும் தோற்கடிக்கும் வண்ணமாய் நீர்ப்பெருக்கிக் கிடந்தன. அவன் கடலும் வானமும் ஒன்று சேரும் அந்த தொலைவுக் காட்சியைப் பார்த்தான். ஏனோ அவன் உள்ளத்தில் ஒரு வேறுபட்ட சிந்தனை எழுந்தது. அதாவது, தனக்கும், அருணுக்குமான உறவு, இந்த வானத்திற்கும் கடலுக்குமான உறவைப் போன்றது. என்றுமே ஒன்று சேர முடியாதது. ஆனால், ஒன்றாய்ச் சேர்ந்துவிட்டது போன்ற ஒரு தோற்றத்தை தொலைவில் ஏற்படுத்துகிறது. இந்தத் தோற்றப்பிழையில் அருண் மயங்கிவிட்டதையும், அதனால் இன்று அவன் தன் வாழ்வே சுழியாகும் நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டிருப்பதையும், அதற்குத் தெரிந்தோ தெரியாமலோ தான் ஒரு கருவியாகி விட்டதையும் நினைத்து அவன் வலி கொண்டான். அவன் அருண் மீது மிகுந்த அன்பு கொண்டிருந்தான். அந்த அன்பே இன்று வினையாய்ப் போய்விட்டது.

மோகன், தன்னருகில் யாரோ வந்து நிற்பதை உணர்ந்தான். திரும்பிப் பார்த்தான். மேகலா நின்றிருந்தாள்.

“மேகலா...! வா... உட்கார்...” மோகன் சற்று நகர்ந்து அவளமர இடங் கொடுத்தான்.

“மோகன்... வாட் ஹாப்பண்ட் டு யூ...? ஏன் இப்படி உக்காந்திருக்க...?” மேகலா மோகனின் தோள்களில் அன்பாய் கைவைத்தாள்.

இதுவரை தளும்பிக் கொண்டிருந்த அந்த அணை உடைந்தாற் போல, மோகன், மேகலாவின் மடியில் விழுந்து கதறி அழுதான். மேகலாவுக்குத் தெரியும். அருணின் இந்த நிலை தான் மோகனின் துன்பத்திற்கு காரணம் என்று. அவள், மோகனின் முதுகில் வருடி அவன் உள்ளத்தின் துன்பத்தை தணித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

“மோகன்... டியர்... டோண்ட் க்ரை... நாம என்ன பண்ண முடியும்...? ப்ளீஸ்... டோண்ட் க்ரை... அருணுக்குச் சரியாயிடும்...” அவள் ஆறுதலாய்ப் பேசினாள்.

“இல்ல... மேகலா... என்னால தான் இவ்வளவும்... யெஸ்... ஐ எம் தெ ப்ளடி ரீஸன் ஃபார் ஆல் தீஸ் திங்க்ஸ்..” மோகன் மீண்டும் கதறினான்.

“மோகன்... நீ என்ன பண்ணுவ...?” மேகலா சொன்னாள்.

“இல்ல... மேகலா... நான் உன் கிட்ட ஏற்கனவே சொல்லியிருக்கேன் இல்ல... எனக்கும் அருணுக்கும் இருந்த சில செக்ஸுவல் அஃபினிட்டி பத்தி...? அதையெல்லாம் அவன் சீரியஸான ரிலேஷன்ஷிப்பா நினைச்சிகிட்டு இந்த நிலைக்கு வந்திட்டான்... ப்ளடி ஹெல்.... ஐ டிட் தி மிஸ்டேக்..” மோகன் சொன்னான்.

“லீவ் இட் மோகன்... யூ ஆர் நாட் தி ரீஸன்.. ஜஸ்ட் ஸ்டாப் இட்...” மேகலா மோகனை அணைத்துக் கொண்டாள்.

“மேகலா... நான் இப்ப முடிவு பண்ணிட்டேன்... இனிமே நான் அருணைப் பார்க்கக் கூட போறதில்லை... அவன் என்ன மறக்கணும்... இனி அவன் வாழ்க்கையில நான் இல்லவே இல்லை...” மோகன் தீர்மானமாய்ச் சொன்னாள்.

“ஃபைன் தட்ஸ் அ குட் டிஸிஷன்...” மேகலா சொன்னாள்.

“நாம நாளைக்கே ஊருக்கு போறோம்... அடுத்த வருஷம் நம்ம டிகிர் முடிஞ்ச உடனே, நாம ஏற்கனவே ப்ளான் பண்ணா போல ஹையர் ஸ்டடீஸ்க்கு அப்ராட் போறோம்...” மோகன் அடித்துச் சொன்னான்.

மேகலாவும், மோகனும் இன்னும் சிறிது நேரம் அங்கேயே பேசிவிட்டு வீட்டிற்குத் திரும்பினர்.

மோகன் சொன்னது போலவே செய்தான். அவன் ஊருக்கு போன பின், அருண் மருத்துவமனையில் இருந்து வீடு திரும்பிய பின், மோகன் அருணைச் சந்திப்பதைத் தவிர்த்தான். சோமுவிற்கோ, வசுந்தராவிற்கோ இதுபற்றி ஒன்றும் பெரியதாய்த் தெரிந்திருக்கவில்லை. ஆனால், தெய்வானையால் இதைப் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. தன் பிள்ளை மோகன் மீது மிகுதியான பற்று வைத்ததால் தான் இந்தப் பிரச்சினை என்று அவளுக்குப் புரிந்திருந்தது. அவள் அமைதியாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள், நடப்பவற்றையெல்லாம்.

சிறிது காலத்துக்கு அமைதியாய் இருந்த சிவசு, சோமு இடையேயான பனிப்போர் வெடித்து பெரியதாக கிளம்பியது. சிவசுவும் சோமும் நெறுபூரிலிருந்து வேறு வேறு பகுதிகளுக்குச் சென்று விட்டனர். தெய்வானை வசுந்தரா இடையேயான நட்பும் அத்துடன் ஒரு முடிவுக்கு வந்துவிட்டது. சோமுவும் வசுந்தராவும் சிவசுவின் குடும்பத்தைப் பற்றி முற்றிலும் மறந்து போனார்கள்.

மோகனுக்கு இந்த அதிரடி மாற்றங்களெல்லாம் ஒருவிதத்தில், உளக்கசப்பைத் தந்தாலும், ஒரு விதத்தில் அவனுக்கு அமைதியைக் கொடுத்தது. இவற்றாலெல்லாம், தனக்கும், அருணுக்கும் இடையே ஒரு நீடித்த பிரிவு ஏற்பட்டு விட்டதை அவன் உணர்ந்தான்.

அருணின் நிலையை யார்தான் புரிந்து கொள்ளக் கூடும். அவன் சிறிது காலத்துக்கெல்லாம் நன்றாய் உடல் தேறிவிட்டதாய் மோகன் அறிந்தான். அத்துடன் அருணைப் பற்றிய நினைவுகளுக்கு முற்றுப் புள்ளி வைத்துவிட்டான்.

மோகன் சில மாதங்கள் கழித்து அமெரிக்க நாட்டுக்குப் பயணமானான். ஒரு தலைசிறந்த பல்கலைக்கழகத்தில் வணிக மேலாண்மை படிக்க அவனுக்கு வாய்ப்பு கிடைத்தது. அதை விட இரட்டிப்பு மகிழ்ச்சியான தகவல், மேகலாவும் அதே பல்கலையில் அதே படிப்பில் சேருவது தான். இருவரும் அமெரிக்க நாட்டிற்கு பயணமானார்கள். ஈராண்டுகளில் அவர்கள் காதலை வீட்டிற்குச் சொல்லி, அதனால ஏற்பட்ட எதிர்ப்புகளை மீறி அவர்கள் திருமணம் செய்து கொண்டதும், மோகன் விவாகரத்து பெற்றதும் நாம் முன்னமே அறிந்தது. இதோ இன்று மோகன் அருணைப் பற்றிய கேள்விகளுக்கு விடை தேடியே இந்தியா வந்துள்ளான். அவனுடைய அருண் எப்படி இப்போது இருக்கிறான் என அவன் அறிந்து கொள்ள வேண்டும்.

வெளிநாட்டிலிருந்து திரும்பி வந்து தன் அறையில் இவ்வாறாக பழைய நினைவுகளில் மூழ்கிக் கிடந்த மோகன், அருண் தனக்கு அன்புடன் அளித்த அந்தப் புகைப்பட குறிப்பேட்டை பார்த்து கண்ணீர் பெருக்கிக் கொண்டிருந்தான்.

அருண்… நான் உன்னை இப்போது தேட வேண்டும். உன்னருகில் வராது, தொலைவில் இருந்து நீ இன்பமாய் வாழ்வதைக் காண வேண்டும். நீ இப்போது எப்படி இருப்பாய்…? எங்கே இருப்பாய்…? உன்னை நான் எவ்விதம் கண்டுபிடிக்கப் போகிறேன்….? தெரியவில்லை… ஆனால், நான் உன்னைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும் அருண்… கட்டாயம் கண்டுபிடிக்க வேண்டும்…

மோகன், தன் மதிய உணவை முடித்த பின், தன் படுக்கையறையில் சிறிது நேரம் ஓய்வெடுத்தான். இத்துணை காலம், இடையறாத பணிகளுக்கு நடுவேயும், அருணைப் பற்றிய நினைவுகள் அவனைத் துன்புறுத்திக் கொண்டிருந்தன. அருணை அந்நிலையில் தள்ளியதற்காகவும், அதன் பிறகு விட்டு ஓடி வந்ததற்காகவும், அவனை தொடர்பு கொள்ளாததற்காகவும், அவன் குற்ற உணர்ச்சியில் ஒவ்வொரு நாளும் துடித்துக் கொண்டிருந்தான்.

அருணை எவ்வாறு கண்டுபிடிப்பது… எங்கிருந்து தொடங்குவது என அவன் குழம்பிக் கொண்டிருந்தான். தொலைக்காட்சியின் பலவித அலைவரிசைகளினூடே அவன் குறிக்கோளின்றி உழன்று கொண்டிருந்தான். திடீரென, ஒரு நிகழ்ச்சி அவன் கருத்தைக் கவர்ந்தது. பலரும் தொலைபேசியில் கேட்கும் கேள்விகளுக்கு, ஒரு மருத்துவர் பதில் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்… அருண் அந்த மருத்துவரை ஊன்றிப் பார்த்தான். தொலைக்காட்சி அறிவிப்பாளர், இப்போது நிகழ்ச்சியின் விளம்பர இடைவேளையை அறிவித்தார்.

“நேயர்களே, மனநலம் குறித்த உங்கள் சந்தேகங்களுக்கு மனநல மருத்துவர் கோபிநாத் அவர்கள் பதிலளித்துக் கொண்டிருக்கிறார். நீங்கள் தொடர்பு கொள்ள வேண்டிய தொலைபேசி எண்………. அவரது முகவரி……. இப்போது சிறிது நேரம் விளம்பர இடைவேளைக்குப் பிறகு சந்திப்போம்…”

மோகன், கோபிநாத்தைத் தெரிந்து கொண்டான். அவரது தொலைபேசி எண்ணையும், முகவரியையும் குறித்துக் கொண்டான். அவனுக்கு எங்கிருந்து துவங்குவது எனத் தெரிந்துவிட்டது. ஆனால், தான் இறங்கப்போகும் இந்த செயலில் தன் உள்ளம் நொறுங்கி, உயிர் வலித்து, உலகின் உன்னதமான ஒரு காதலைக் காணப்போவதை அவன் அறிந்திருக்கவில்லை. மிகவும் பயங்கரமான நிகழ்வுகள் நடைபெறப் போவதை அவன் தெரிந்திருக்கவில்லை. விதி வலியது…

(தொடரும்…)

கருத்துக்களைத் தெரிவிக்க: radharajesh18@gmail.com

அன்பெனும் பூங்காற்று – 13

குறிப்பு: இக்கதையின் இனி வரும் பகுதிகளைப் படிப்போர், உணர்ச்சிகளை அடக்கியாளும் திறன் படைத்தவராய் இருத்தல் நலம். எவ்வித உணர்ச்சியும் கதையில் மட்டுமே நடக்கும் நிகழ்வுகள் என்ற உண்மையை விளங்கியவருக்குப் புரியும். துன்பியலை விரும்பாதோரும், துன்பியலைப் பொறுக்காதோரும், வெளியேறிவிடுதல் நலம். உங்கள் கண்கள் சிந்தும் கண்ணீர்த் துளிகளை அருணுக்குக் காணிக்கை ஆக்குகிறேன்.

மோகன், தெய்வானையால் அமரச் செய்யப்பட்டபின், அவனால் இதற்கு மேலும் பொறுத்திராத நிலை வந்தபின், அவன் கேட்டான்.

“அம்மா... அருண் எங்கம்மா...? அவன நான் பாக்கணும்...” மோகனின் குரல் நடுங்கியது.

“மோகன்... நான் உனக்கு காஃபி தரட்டுமா...? குடிச்சிட்டு கிளம்புவ... ரொம்ப நேரமாயிடுச்சு இல்ல....” தெய்வானை அவனை திசை திருப்பினாள்.

“ஏம்மா... நான் அருண பாக்கக் கூடாதா....?” மோகன் அப்பாவியாய்க் கேட்டான். அவன் கண்களில் திரண்டிருந்த கண்ணீர், விழுந்துவிடுவதாய் பாசாங்கு காட்டியது. அவன் அழுதுவிடுவானோ என தெய்வானையின் உள்ளம் துடித்தது.

“வேண்டாம்... மோகன்... அவன் வேணாம்னுதான் நீ போன... அது அப்படியே இருக்கட்டும்... நான் உன்ன தப்பு சொல்ல மாட்டேன்.. உனக்கு உன் வாழ்க்கை முக்கியம் தான்... எனக்கு என் கொழந்தையோட வாழ்க்கை முக்கியம். அவன் சாகும் போதாவது நிம்மதியா சாகணும் மோகன்....” தெய்வானை திடசித்தம் உள்ளவளைப் போல் பேசினாள். அவள் உள்ளம் அமைதியாய் இருப்பதாய்த் தோன்றியது. அவள் கண்கள் காய்ந்து கிடந்தன. அதில் உயிரொளி மங்கிக் கிடந்தது.

“அம்மா... அருண் சாகக்கூடாது....” இதற்கு மேல் மோகனால் சொல்ல முடியாது. அவன் தேம்பி அழத் துவங்கினான். தெய்வானை இப்போது உருகினாள். அவள் தாய்மை உள்ளம் இன்னொரு பிள்ளை அழுவதைப் பார்க்கப் பொறுக்கவில்லை.

“அம்மா.... அருண் என் உயிர்... அது சத்தியம்... அவன் நிம்மதிய கெடுக்க வரல... அவனப் பாக்கணும்... அவன என் கூட கூட்டிட்டு போகணும்... அவன் இனி வாழ்நாள் முழுக்க என் கூட இருக்கணும்... ப்ளீஸ் மா... ப்ளீஸ்... அவனப் பாக்கணும்... எனக்கு இந்த நினப்பு தாங்கல மா.... அவனோட மெமரீஸ் என்ன தினம் தினம் சாகடிக்குது... அவன நான் பாக்கணும்... ப்ளீஸ் மா...” மோகன் தெய்வானையின் கால்களில் விழுந்து அழுதான். தெய்வானையின் திடசித்தம் கலங்கி ஆவியாகிப் போனது.

“என் கொழந்தைக்கு சாகும் போது இந்த சந்தோஷம் கிடைக்குமா மோகன்...?” தெய்வானை மேலும் மேலும் கேட்டுக் கொண்டே இருந்தாள்.

“ஐயோ... அம்மா.... ப்ளீஸ் அப்படி எல்லாம் சொல்லாதீங்க... அருண் சாகமாட்டான்... அவன் என்கூட இருப்பான்... அவனப் பாக்கணும்...” மோகனால் தாங்கொணாத துயரத்தைத் தெரிவிக்கும் துடிப்பு தெரிந்தது. அவன் பேசிய இந்த சொற்களெல்லாம், சில ஆண்டுகளுக்கு முன் பேசப்பட்டிருந்தால், இந்நிலைமை வந்திருக்காது. ஆனால், விதியின் விளையாட்டை யார் தான் அறிய முடியும்...? அவன் அன்று தெரிந்து கொள்ளாத ஒரு உண்மை, இன்று அவனுக்குத் தெரிந்தது. அதாவது அவன் அருணைக் காதலிக்கிறான் என்பது தான் அந்த உண்மை...

“மாடியில மூனாவது ரூம்....” தெய்வானை சொன்னாள்.

மோகன் தரையில் இருந்து எழுந்தான். வெறிபிடித்தவனைப் போல் ஓடினான். எதிரிலிருந்த எல்லாவற்றிலும் அவன் கால்கள் இடித்துக் கொண்டன. ஆனால், அவன் ஓடினான். அருணை அணைத்துக் கொள்ள வேண்டும்.. ஓடினான். தெய்வானையின் முகத்தில் வறண்ட சிரிப்பு. ஒரு தண்ணீர் குடுவையை எடுத்துக் கொண்டு, ஒரு பெரிய வாளியை எடுத்துக் கொண்டு அவள் மாடி ஏறினாள். அவள் எதையோ எதிர்ப்பார்க்கிறாள்.

ஓடிச் சென்ற மோகன், மூனாவது அறையைத் திறந்தான். முதலில் அவ்வறை இருட்டாக இருப்பதாய் அவனுக்குத் தோன்றியது. அதன் பின்னர் அவன் கண்களை இடுக்கிக் கொண்டு பார்த்ததில், கட்டிலில் யாரோ இருப்பதாய் தோன்றியது.

“அருண்... அருண்...” மோகன் கூப்பிட்டான். கதவின் அருகில் ஏதேனும் விளக்குப் பொத்தான் இருக்கிறதா எனத் தேடினான்... அவன் கையில் கிடைத்த அந்த பொத்தானை அழுத்தினான். விளக்கின் பளீர் ஒளி அறையில் பரவியது.

“ஓ...........வ்...ஓ..........வ்....” மோகன் வயிற்றிலிருந்து எல்லாம் வாய் வழியாக வந்திறங்கியது. அவன் வாந்தி எடுத்தான். கட்டிலின் மீது அருண். நாம் இப்போது அருணைப் பார்க்கிறோம், பத்து ஆண்டுகள் கழித்து, மோகனைப் போலவே....

அவன் உடலில் சதை என்று ஒன்று இல்லவே இல்லை. வெறும் எலும்புக் கூடு போல் இருந்தான். அவன் தலை மட்டும் பெரியதாக இருந்தது. அவன் கண்கள் குழிவிழுந்து கிடந்தது. அவன் உடலில் அங்கங்கு ஈ மொய்த்திருந்தது. அவன் கால்களில் இருந்து ரத்தமும் சீழும் வழிந்து கிடந்தது. ஒரு வித துர்நாற்றம் அவன் மீது அடித்தது. அவன் மார்பு சீராக ஏறி இறங்கி அவன் உயிர் வாழ்வதை உணர்த்திக் கொண்டிருந்தது. தெய்வானை நல்ல வேளையாக மோகனின் பின்னாலேயே வந்ததால் அவனை அமைதிப்படுத்த முடிந்தது. அவள் அமைதியாக அவனுக்கு நீர் கொடுத்து குடிக்கச் செய்து, அவன் எடுத்த வாந்தியை தூய்மைப்படுத்துவதில் முனைப்பாய் இருந்தாள். மோகனால் இன்னும் எதையும் நம்ப இயலவில்லை. அவன் தரையில் விழுந்து கிடந்தான். எழுந்திருக்க முயன்றான், முடியவில்லை. உடல் வலுவற்றுக் கிடப்பதாய்த் தோன்றியது. அவன் கண்கள் எரிச்சலாய் உணர்ந்தன. அவன் வாயில் கோழை குமட்டிக் கொண்டு வந்தது. அவன் உள்ளத்திலோ, அவனுக்குத் தெரிந்த அருணின் முகம். அதில் எப்போதும் ஒளிரும் புன்னகை. அருணின் விளையாட்டுத்தனமான பேச்சுக்கள், எல்லாம் வந்து எதிரொலித்தன. அந்த அருணா இவன்...? இதற்கெல்லாம் நான் தான் காரணமா...? ஆஆஆ..... மோகன் அழுதான்.... வீடே இரண்டாய் பிளக்கும் படி அழுதான்...

“அம்மா... அம்மா...” தெய்வானையை அழைத்தான்.

“இதுக்கெல்லாம் நான் தான் காரணமா...? நான் இப்பவே சாகறேன்... என் அருண் இப்படி ஆயிட்டானே...” மோகன் கதறியழுதான். கூக்குரலிட்டுக் கத்தினான். ஓலமிட்டான்.

சுமார் ஒரு மணிநேரம் கழித்து மோகனின் உடல் நடுக்கம் குறைந்திருந்தது. அவன் தெய்வானையின் அருகில் அமர்ந்திருந்தான். அவனுக்கு கையில் ஒரு சூடான தேநீர்க் கோப்பையை கொடுத்தாள் தெய்வானை.

“நீ அருண விட்டுட்டு போனப்புறம்... கொஞ்ச நாள்ல அவன் சரியானதா நாங்கெல்லாம் நினச்சோம். அவனும் கொஞ்ச கொஞ்சமா சகஜ நிலைக்கு வந்தான். நாங்க எல்லாருமே நீ செஞ்சது ரைட்டுனு தான் நினச்சோம். டாக்டர் கோபிநாத்தும் கூட அதத்தான் சொன்னாரு. அவனோட பைபோலார் சிண்ட்ரோம் இன்னும் சரியாகல. அவன நல்லா பாத்துக்கணும்னு அவரு சொன்னாரு. நாங்க அவன நல்லா பாத்துகிட்டோம். அவன் திரும்பவும் ஸ்கூல் போனான். ஆனா, ஒரு நாள் ராத்திரி அவன் ரூமுக்கு நான் தற்செயலா போனப்போ, அவன் யார் கிட்டயோ பேசுற குரல் கேட்டு நான் போய் பாத்தேன். அவன் உன் ஃபோட்டவ வச்சிகிட்டு பேசிட்டிருந்தான். எனக்கு உனக்கும் அவனுக்கும் நடுவுல நடந்த சில விஷயங்கள பத்தி ஒரு ஊகம் இருந்துச்சு. அதனால அவன் அப்படி பேசினதை நான் பெரிசா எடுத்துக்கல. ஆனா, டாக்டர் கிட்ட அடுத்த முறை போன போது அதப் பத்தி சொன்னேன். அவர், இனிதான் அருணை கவனமா பாத்துக்கணும்னு சொன்னார். அவரு சொன்னா போலவே ஒரு நாள் அவன் கைல ப்ளேடால கிழிச்சிக்கிட்டான். அது சின்ன அறுப்பு தான்னாலும், அவன் உடம்புல ஏற்கனவே ரத்தம் குறைவா இருந்ததால, அவன் மயங்கி விழுந்திட்டான். அவன நாங்க கொஞ்சநாள் ஆஸ்பிட்டல்ல வச்சிருந்தோம். தினமும் நீ வந்து பாத்தியா இல்லையானு அவன் கேட்டு கிட்டே இருப்பான்... நானும் எதையோ சொல்லி சமாளிச்சேன். உன்ன திரும்ப கூப்பிடலான்னு நான் சொன்னப்போ, டாக்டர்தான் வேண்டாம்னு சொல்லிட்டாரு. உனக்கும் இந்த விஷயத்துக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லைனும், உனக்கு இதனால வீண் தொந்தரவு தான்னும் அவன் சொன்னார்.

டாக்டர் சொன்னது சரின்னு பட்டதால நாங்களும் உன்ன கூப்பிடல. நாளாக ஆக, அருண் உடல் மேல மேல பலவீனமா போச்சு. சரியா சாப்பிட மாட்டேனு அடம் பிடிச்சான். அப்பப்ப பச்ச புள்ள மாதிரி அடம் பிடிச்சான். டாக்டர் குடுத்த எந்த மருந்தும் ட்ரீட்மெண்டும் அவன் கிட்ட செல்லுபடி ஆகல. அவன் என்ன நினைக்கிறான்னே கண்டு பிடிக்க முடியல. அவன் மூளை நரம்புகள் எல்லாம் கொஞ்சம் கொஞ்சமா டேமேஜ் ஆகறதா டாக்டர் சொன்னார். அப்ப தான் ஒரு பயங்கரமான விஷயம் நடந்துச்சு....

(தொடரும்…)

கருத்துக்களைத் தெரிவிக்க: radharajesh18@gmail.com

அன்பெனும் பூங்காற்று – 15

இப்போது எல்லாமே விரைவாக நடந்தேறியது. அருண் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மீண்டான். அவன் மீட்சியைக் கண்டு மருத்துவர்களே மிரட்சி கொண்டனர். எல்லாமே தலைகீழாக மாறியது. அருண், தன் வடிவம் எழில் பெற மீண்டும் உடல் தேறி வருவதை மருத்துவர் கோபிநாத் மிக எச்சரிக்கையுடன் கையாண்டார். மோகனைப் பொறுத்த வரை, காலை அருண் கண்விழித்தது முதல், இரவு கண்ணுறங்கும் வரை அவனுக்குத் தேவையான எல்லா பணிவிடையும் செய்தான். அருணுக்கு உணவு ஊட்டுவது மோகன் தான். அதனாலேயே அருண் கூடுதலாக உண்டான். தெய்வானையைப் பொறுத்த வரை மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை. சிவசுவும் எதையும் கண்டும் காணாமலும் இருந்தார்.

அருணின் படுக்கையறையில் ஒருநாள் மோகனும் அருணும் இருந்த ஒரு பிற்பகல் பொழுது அது.

“மோகன்...” அருண் அழைத்தான். அவன் நன்றாய் தேறிவிட்டாலும், இன்னும் படுக்கையில் தான் வெகுநேரம் கழித்தான்.

“சொல்லு அருண்...” மோகன் அருணின் அருகில் சென்று அவன் நெற்றியில் முத்தமிட்டான். சில நாட்களாக அருணின் கண்களில் ஒருவித உயிரொளித் தென்பட்டது. இதுவரை நோயில் வீழ்ந்து, வாடியிருந்த அவன் வதனம் இப்போது உற்சாகம் பொங்கும் ஒளிநிலவாய் விளங்கியது. மோகன் எவ்வளவு நேரமானாலும் செலவிட்டு அருணின் அழகிய அப்பாவித்தனாமான அன்பு எனும் பேரூற்று பாய்கிற அம்முகத்தைப் பார்த்துக் கொண்டே இருக்கச் சொன்னாலும் செய்வான்.

“என் டேபிள் ட்ராயர்ல ஒரு டைரி இருக்கு... அத எடு ப்ளீஸ்...” அருண் கேட்டான். மோகன் அடுத்து இருந்த அந்த மேசையின் அறையைத் திறந்து நீல வண்ணத்திலிருந்த அந்த குறிப்பேட்டை எடுத்துத் தந்தான்.

“அதப் பிரி மோகன்... அதுல ஒரு வெள்ளைத் தாள் இருக்கும் பாரு அத எடு....” அருண் சொன்னான்.

“இதுவா...?” மோகன் ஒரு வெள்ளைத் தாளை எடுத்துப் பிரித்தான். அதில் அருணின் முத்து முத்தான கையெழுத்தில் ஒரு கவிதை எழுதப்பட்டிருப்பதைக் கண்டான்.

“ஓஹோ... இது நீ எழுதின கவிதையா அருண்...?” மோகன் புன்னகையுடன் கேட்டான்.

“ஆமா, மோகன்... இது நான் எழுதினது தான்... இந்த கவிதை உனக்குத் தான்.... நீ அப்புறமா படிச்சி பாரு...” அருண் சொன்னான். அவன் கண்கள் வெற்றிடத்தை உற்று நோக்கியனவாக இருந்தன. அவன் உள்ளத்தில் பழைய நினைவுகள் பாய்வதாய் மோகன் உணர்ந்தான். உடனே அவன் பேச்சை மாற்ற வேண்டியவனாய்,

“உனக்குத் தெரியுமா அருண்... எனக்கு டைவர்ஸ் ஆயிடுச்சு...” என்று சொன்னான்.

மோகன் எதிர்ப்பார்த்ததைப் போலவே அருணின் சிந்தனை கலைந்தது. திடீரென மோகன் சொன்ன செய்தியை அவன் ஏற்றுக் கொள்ள முயன்றான்.

“அப்போ உனக்கு கல்யாணம் ஆயிடுச்சா மோகன்...” அருணின் குரலில் ஏமாற்றம் மிகுந்திருந்தது.

“ஆமா... அருண்... எனக்கும் மேகலாவுக்கும் கல்யாணம் ஆகி, எனக்கு ஒரு மகன் இருக்கான்... அவன் பேர் என்ன தெரியுமா...? அருண்.... ஆமா, உன் பேரு தான் அவனுக்கும்...” மோகன் சொன்னான்.

“அப்படியா...? என் பேரா....? நான் அவனப் பாக்கணும் மோகன்...” அருண் ஆவலாய்க் கேட்டான்.

“கண்டிப்பா பாக்கலாம் அருண்... ஆனா, இப்ப இல்ல... அவன் அவனோட அம்மாவோட இருகான். யு.எஸ்ல இருக்காங்க... நான் அவங்கள இங்க வரச் சொல்றேன். அப்ப நீ அவனப் பாக்கலாம்...” மோகன் சொன்னான்.

“நீ ஏன் மேகலாவ விட்டு பிரிஞ்ச...? சாரி... மோகன்... நான் உன் பர்சனல் விஷயங்கள்ல ரொம்ப மூக்க நுழைக்கிறேன்...” அருண் சொன்னான்.

“சேச்சே... லூசு... அப்படி எல்லாம் இல்ல... எங்க ரெண்டு பேருக்கும் ஒத்துப் போகல. அதனால நாங்க பிரிஞ்சிட்டோம். ஆனா, இப்பவும் நண்பர்களா இருக்கோம்...” மோகன் சொன்னான்.

“ஓ... அப்படியா... சரி மோகன்... எனக்குத் தூக்கம் வருது..” அருண் சொல்லிக் கொண்டே, மோகனைக் கட்டிக் கொண்டான். மோகன் அருணின் முதுகை வருடி, மெதுவாகத் தட்டிக் கொடுத்து அவனை உறங்கச் செய்தான். பின்னர், அருணைக் கட்டிலில் கிடத்திவிட்டு, அருகில் இருந்த நாற்காலியில் சென்று மோகன் அமர்ந்தான். அவன் கைகளில் இருந்த அந்த வெள்ளைத் தாளை எடுத்து படிக்கத் துவங்கினான்.

இலவம் பழுக்க வேண்டி

ஏங்கியிருந்த கிளிபோல் நானும்

எத்தனை நாட்களாக

ஏமாந்து காத்திருந்தேன்.

இலவம் வெடித்துப் பின்

எனைப் பார்த்துச் சொன்னது,

“ஏனின்னும் இருக்கிறாய்

ஏமாந்த கிளியே - உன் மேல்

எள்ளளவும் காதல்

எனக்கில்லை” என்று.

ஆம்!

ஏனின்னும் இருக்கிறேன்..?

எனக்கே தெரியவில்லை.

நானின்னும் வாழ்வதற்கு

நாட்களும் சுமையாகும்.

உன்னை இழந்த பின்னும்

உயிர் எனக்கு வெல்லமா..?

மயிர் விழுந்தாற் போலொருநாளென்

உயிர் விழும் உன் மடியில்

ஒரு சொட்டு நீரேனும்

உன் கண்ணில் வடிந்திட்டால்

என் இறுதயம் வேகும் அன்பே,

இல்லையென்றால் என்ன

இன்பங்கள் ஏதுமில்லை

வாழும் நாட்கள் மட்டும்.

துன்பங்கள் துணைவரும்

வாழ்க்கை முடிந்த பின்னும்..

உன்னிடம் காதலைப்

பிச்சையாய்க் கேட்ட ஏழை

உன்னை இழந்த பின்னும்

உயிர்வாழும் நானோ கோழை.

இறைவன் அழைப்பான் என்று

என் இன்னுயிர் காத்திருக்கும்

அதற்குள் நீ வருவாய் என்று

என் இருவிழி பூத்திருக்கும்.

உன் இதழ்சுவைத்த

இன்பங்களை இழந்துமந்த

இனிப்பு இன்னும்

எனக்குள்ளே வாழும்.

உன் விரல் தீண்டி

விழித்த அந்த பொழுதுகள்

முடிந்த பின்னும்

ஏனிந்த வாழ்க்கை.

என் வானத்தில்

வர மறுத்த நிலவாய் நீ

இன்னும் இருள் படர்ந்த

வானமாய் நான்.

அன்று உண்டென்று சொன்னதெல்லாம்

உண்மையென்று எண்ணி நான்

உயிராக உனை எண்ணி

உற்சாகம் கொண்டிருந்தேன்

இன்று

இல்லையென்று சொல்லி

எனை நீயும் தள்ளியபின்

ஏனோ தெரியவில்லை

என்னுயிர் பிரியவில்லை.

மோகனின் கண்களில் நீர்த்தாரை வழிந்தது. அவனுக்குத் தெரியும் அருண் ஏன் இவ்வாறு எழுதினான் என்று...

அருண்... உன்னுயிர் பிரியவில்லை... ஏனென்று தெரியுமா...? நான் உன்னோடு வந்து சேர்வேன் என்று அதற்குத் தெரியும் அருண்... ஆம்... இதோ இன்று நான் உன்னைப் பார்க்க வேண்டும்... உன்னோடு இந்த பொழுதுகளைக் கழிக்க வேண்டும் என்பதற்காகத் தான் உன்னுயிர் இன்றுவரை வாழ்ந்து வந்தது. நல்லவேளையாக நான் வந்துவிட்டேன் அருண்.. இனி உன்னுயிர் ஏன் போக வேண்டும்...? நான் தான் இருக்கிறேனே...!

ஆனால், அருணின் உயிர் போகாமல் இருந்ததற்கு வேறொரு முக்கிய காரணம் இருக்கத்தான் செய்தது.

(தொடரும்...)

கருத்துக்களைத் தெரிவிக்க: radharajesh18@gmail.com

அன்பெனும் பூங்காற்று – 17

அருணின் நிலைமை சீராக இருப்பதாய் மருத்துவர் சொன்னார். அனைவரும் அவசர சிகிச்சை பிரிவின் முன் கூடியிருந்தனர். மோகன் மட்டும், நாற்காலியில் அமைதியாய் அமர்ந்திருந்தான். மருத்துவரின் அழைப்பிற்காய்க் காத்திருந்தான். அழைப்பும் வந்தது. அவன் எழுந்து மருத்துவர் கோபிநாத்தின் அறையை நோக்கி நடந்தான். அவன் கண்கள் கோவைப் பழம் போல் சிவந்திருந்தாலும் கண்ணீர் வரவில்லை. அவன் மருத்துவரின் முன்னால் சென்று அமைதியாக அமர்ந்தான்.

“யெஸ்... மோகன்.. திஸ் ஈஸ் தெ டைம்... எல்லாம் ஓவர்...” கோபிநாத் சொன்னார்.

“இன்னும் எவ்வளவு நாள்... அதாவது... எவ்வளவு நேரம் டைம் கொடுப்பீங்க டாக்டர்...?” மோகன் கேட்டான்.

“இன்னும் மூணு இல்லைனா நாலு மணிநேரம்...” அவர் சொன்னார்.

“சரி டாக்டர்... வேற யாருக்கும் தெரிய வேணாம்... அவன் நல்லாயிடுவான்னு நான் சொல்லிடறேன்...” மோகன் சொன்னான்.

“அதுவும் சரிதான்... சாரி.. மோகன்.. இந்த உயிர் அனாவசியமா போகப்போகுது... என்னால எதுவும் செய்ய முடியல..” மருத்துவர் தன் கைகளை மேசையில் ஓங்கிக் குத்திக் கொண்டார்.

“நீங்க என்ன பண்ணுவீங்க டாக்டர்...? உங்களால முடிஞ்ச வரைக்கும் அவன இவ்வளவு நாள் வாழ வச்சீங்க... அதுவே போதும்... அவன் உயிரோட இருந்தது எனக்காகத் தான்... டாக்டர் உங்களுக்கு அடுத்த ஜென்மத்துல நம்பிக்க இருக்கா...?” மோகன் அமைதியாய்க் கேட்டான்.

“இதுக்கு என்னால பதில் சொல்ல முடியல மோகன்...” அவர் சொன்னார்.

“அப்படி இருந்துச்சுனா, நான் கேவலமான கீழ்த்தரமான ஒரு பிறவியா தான் பிறப்பேன்... என் அருணுக்கு நான் செய்த பச்சை துரோகத்துக்கு.... எனக்கு எப்பவும் மன்னிப்பே கிடைக்காது...” மோகன் எழுந்து அறையை விட்டு வெளியேறினான்.

தெய்வானையும், சிவசுவும், மோகனின் வரவை ஆவலோடு பார்த்திருந்தனர்.

“ஒண்ணுமில்லைமா... அவன் இன்னும் ரெண்டு நாள்ல சரியாயிடுவானாம்... நீங்க வீட்டுக்குப் போங்க... ராத்திரி ரொம்ப நேரமாயிடுச்சு... நான் அவனப் பாத்துக்கிறேன்.. நாளைக்குக் காலைல என்ன வந்து மாத்துங்க...” மோகன் சொன்னான்.

தெய்வானையும், சிவசுவும் நிம்மதியடைந்தனர். தெய்வானை முதலில் மறுத்தாலும், சிவசு மற்றும் மோகனின் வற்புறுத்தலுக்கு இணங்கி வீட்டுக்குச் சென்றனர்.

மோகன், மெல்ல அருண் இருந்த அறையின் கதவைத் திறந்து கொண்டு உள்ளே சென்றான்.

அருண் இன்னும் கண்களை மூடியபடி தான் இருந்தான். மோகன் அவன் அருகில் சென்று அமர்ந்தான். சுமார் இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன், நான்கு வயது அருண் உறங்கும் போது, எட்டு வயதான மோகன் அருகில் அமர்ந்து அதைப் பார்த்துக் கொண்டே இருப்பான். அதே போல் இப்போதும் அருண் ஒரு குழந்தையைப் போல கண்களை மூடியிருந்தான். மோகன் அவன் முகத்தையே வெறித்துப் பார்த்தான். அவன் உள்ளம் ஏனோ பெரும் வலியைச் சுமந்து கொண்டு இன்னும் அமைதியாய் இருந்தது. அவன் அருணின் மென்மையான கையை தொட்டுப் பார்த்தான். இன்னும் சில மணியில், இக்கை உறைந்துவிடும். இவன் என்னை விட்டு எங்கோ தொலைவில் சென்று விடுவான். மோகன் இப்போது அழ வேண்டுமென நினைத்தான். ஆனால், இது என்ன... அருணின் கண்கள் மெதுவாய்த் திறந்து கொண்டன.. அவன் முதலில் சற்று குழம்பியது போல் தோன்றினாலும், பின்னர் மோகனைப் பார்த்து வலிவற்ற புன்னகை புரிந்தான்.

“மோகன்.. என் தலைய உன் மடியில தூக்கி வச்சுக்கோ…. ப்ளீஸ்…” அருண் கெஞ்சினான். மோகன் வைத்துக் கொண்டான்.

“மோகன்.... ஏன் பொய் சொன்ன...?” அருண் கேட்டான்.

“என்ன அருண்... என்ன பொய்...?” மோகன் திருப்பிக் கேட்டான்.

“என் கூட கடைசி வரைக்கும் இருப்பேனு சொன்னியே... என்னக் காதலிக்கிறேன்னு சொன்னியே...” அருணின் கண்களில் நீர்த்துளிகள் திரண்டிருந்தன.

“அது பொய் இல்ல அருண்... சத்தியம்.. இப்பவும் அதத் தான் சொல்றேன்...” மோகன் சொன்னான்.

“எனக்குத் தெரியும் மோகன்... நான் இப்ப உன்கிட்ட பேசறதுதான் கடைசி... இனி நமக்குள்ள எதுவும் இல்ல... நான் பிறந்திருக்கவே கூடாது தெரியுமா...? நல்லவேளையா ரொம்ப நாள் இருந்து கஷ்டப் படாம சீக்கிரமே போயிடறேன்...” அருண் சொன்னான். அவன் கண்கள் ஒளி வெள்ளமாய் இருந்தன.

மோகன் எங்கோ வெற்றிடத்தை வெறித்துக் கொண்டிருந்தான்.

“எல்லாத்துக்கும் நான் தான் காரணம்... இல்ல அருண்...?” அவன் கேட்டான். எங்கோ பார்த்துக் கொண்டே...

“மோகன்... நீ எப்படி காரணமாவ...? இல்ல... நீ இல்ல... நான் உன்ன முதல்ல பாத்த அந்த சின்ன வயசில, உன் நிழல்லதான் என் வாழ்நாள் முழுசும் வாழணும்னு முடிவு பண்ணேன். அது ஏன்னு எனக்குத் தெரியாது மோகன்... உன்ன எனக்கு ரொம்ப பிடிக்கும்... யாராவது எனக்குச் சாக்லேட் குடுத்தா அத உனக்குக் குடுக்காம சாப்பிட மாட்டேன்... நீ வந்ததும் உனக்குக் கொடுப்பேன்... நீ என்ன சாப்பிடிறியானு கேக்காம எல்லாத்தையும் நீயே சாப்பிடுவ.. எனக்கு ஏக்கம் இருந்தாலும் நீ சாப்பிடுறியேனு சந்தோஷமா இருப்பேன். ஏன்னு கேக்குறியா மோகன்...? எனக்குத் தெரியாது... உன்ன எனக்குப் பிடிக்கும். அதுக்கு என்ன பேர் வேண்டுமானலும் வை... ஆனா, உன்ன தவிர எனக்கு வேற எதுவும் தெரியாது. உன் மார் மேல படுத்து தூங்கின அந்த ராத்திரிகள் தான் நான் நிம்மதியா தூங்கினது... அப்புறம் எனக்குத் தூக்கமே வர்றது இல்ல மோகன்... என் மண்டைக்குள்ள ஏதோ இனம் புரியாத சத்தம் கேட்டுட்டெ இருக்கும். அத நான் யார் கிட்ட சொல்வேன் மோகன்...? உனக்கு மேகலாவதான் புடிச்சிருந்தது. எனக்கு என்ன செய்யறதுனே தெரியல மோகன்... நான் ஒண்ணே ஒன்னு கேக்கவா...? உண்மையிலேயே உனக்கு என்ன பிடிக்குமா மோகன்...?” அருண் கேட்ட போது மோகன் தன் தடைகளை எல்லாம் இழந்திருந்தான்.

“மோகன்... ஒரு நாள் என் வீட்டு வாசல்ல நீ வந்து நின்னிட்டிருந்த... உன்ன கூப்பிட்டுகிட்டே நான் உன் பின்னாடி நடந்து வந்தேன்.. நீ எங்கேயோ போய் மறஞ்சிட்ட... அந்த தடியான ஆள் என்ன பின் மணையிலே அடிச்சிட்டான் மோகன்... என்ன ரெண்டு பேரா சேந்து குண்டு கட்டா தூக்கி போய் என்னென்னவோ செஞ்சாங்க மோகன்.. எனக்கு ரொம்ப வலிச்சது... நீ மரத்து மறைவுல இருந்து பாத்திட்டிருந்தா போல இருந்துச்சு... நான் லூசு.. நீ தான் அமெரிக்காவுல இருந்தியே... அவங்க என்ன சிகரெட்டாலேயே சுட்டாங்க... எனக்கு அழுகை வந்திச்சு மோகன்... என்ன ஏன் இப்படி விட்டுட்ட மோகன்... என்ன பிடிக்கலைனுதான் அவங்க கிட்ட என்ன விட்டுட்டயா...?

ஏன் மோகன் எனக்கு மட்டும் உன் மேல இவ்ளோ அன்பு வரணும்...? ஏன் அதே அன்பு உனக்கு என் மேல வரல...? ஏன் மோகன் எல்லாரும் என்ன பைத்தியம்னு சொன்னாங்க...? நான் அந்த அறையில இருட்டுல படுத்துகிட்டு நீ எப்ப வருவனு பாப்பேன்... என் கால் எல்லாம் ரத்தம் மோகன்... ஒரே நாத்தம்... என்னால முடியல மோகன்.. நான் செத்து போறேன்... எனக்கு வாழப் பிடிக்கலை... நான் பைத்தியம் தானே மோகன்...? எனக்கு உடம்பு சரியில்லைனு அம்மா கூட எப்ப பாத்தாலும் அழுவாங்க... அம்மா எங்க மோகன்...? அவங்களும் என்ன வேணாம்னு வீட்டுக்கு போய்ட்டாங்களா...? ஏன் மோகன்... குட்டி அருணுக்கு என்ன பிடிக்குமா...? அவன் என்ன அங்கிள்னு கூப்பிட்டான் மோகன்... ஒரு வேளை நான் பெண்ணா பிறந்திருந்தா நீ என்ன கல்யாணம் பண்ணிகிட்டிருப்ப இல்ல...? அப்ப குட்டி அருண் மாதிரி ஒரு பையன் நமக்கும் பிறந்திருப்பான் இல்ல...? அதெல்லாம் ஏன் நடக்கல மோகன்...? என் வாழ்க்கையே நாசாமா போச்சே மோகன்..? நான் செத்துட்ட அப்புறம், எனக்கு நீ தான் கொள்ளி வைக்கணும் மோகன்...”

அவன் கண்களில் ஆறாய் பெருகி ஓடிய கண்ணீரை அவனால் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை... அவன் தொண்டைக்குழிக்குள் இரும்புச் சம்மட்டியால் அடிப்பதைப் போன்ற வலி. அவன் தானும் அக்கணமே உயிர்விட்டு விடவேண்டும் என விரும்பினான். தன் அருண் தன் மீது வைத்திருந்த எந்த அன்பையும் புரிந்து கொள்ள இயலாத தானே பெரிய முட்டாள்.

“ப்ளீஸ்... மோகன்... சொல்லு... நான் செத்துடப் போறேனு பொய் சொல்லாத... உண்மையச் சொல்லு... உனக்கு என்ன பிடிக்குமா..?” அருண் கேட்டபோது அவனும் அழுதான்.

“நான் சாகப்போறேன் மோகன்.... உன்ன விட்டு விட்டு நிரந்தரமா போகப் போறேன்... இனி நான் உனக்குத் தொந்தரவே இல்லை மோகன்... ஆனா, என்ன பிடிக்கலைனு மட்டும் சொல்லிடாத...” அருண் பைத்தியம் போல் உளறினான்.

“மோகன்... ஒரே ஒரு முறை சொல்லு மோகன்... உண்மையிலேயே என்ன விட உனக்கு மேகலா தான் பிடிச்சிருந்ததா...? நான் ஏன் இன்னும் சாகாம இருக்கேன்னு இந்த டாக்டரெல்லாம் நினைச்சாங்க மோகன்... எனக்குத் தான் தெரியும்.. நீ என்னத் தேடி வருவன்னு தான் நான் உயிர கையில புடிச்சிட்டு காத்திருந்தேன். இப்ப நீ வந்துட்ட... உன் கிட்ட இந்த கேள்வியக் கேக்கணும்னு தான் காத்திருந்தேன்... சொல்லு மோகன்... என்ன உனக்குப் புடிக்குமா...? உன் மனசில என்ன வச்சிருக்கியா மோகன்... சொல்லு...” அருண் இப்போது மூச்சிறைத்தான்.

“யெஸ்...யெஸ்...யெஸ்... அருண்... நான் உன்ன என் மனசு பூரா வச்சிருக்கேன்... இப்பவும்....” மோகன் தேம்பி அழுதான்.

அருணின் கண்கள் சிரித்தன. அவன் கண்களில் மிளிர்ந்த ஒளி ஒரு கணம் மிகுதியாய்க் கூடியது. மறுகணம் முற்றும் அணைந்துவிட்டது. அவன் உயிர்ச்சுடர் அணைந்துவிட்டது. அருண் சென்றுவிட்டான். இவ்வுலகை விட்டு மறைந்துவிட்டான்.

மோகனின் கைகள் அருணின் கைகளைத் தொட்டன. உயிரில்லா அருணின் உடலை அவன் பார்த்தான். தான் குழந்தை முதல் அன்பு செலுத்திய தன் ஆருயிர் அருண் இப்போது அங்கு இல்லை. மோகனின் உள்ளம் ஆயிரம் ஊசிகளால் தைக்கப்பட்டதைப் போல் வலித்தது. மருத்துவர் கோபிநாத் கதவைத் திறந்து கொண்டு வந்தார். அருணின் கைகளைத் தொட்டுப்பார்த்தார்.

“இட்ஸ் ஓவர் மோகன்... அவ்ளோதான்...” அவர் சொன்னார்.

அருணின் திறந்திருந்த கண்களை அவர் மூட முயன்றார்.

“ப்ளீஸ் டாக்டர்... வேண்டாம்.. மூடாதிங்க...” மோகனின் குரல் எங்கோ தொலைவில் கேட்டது.

“டாக்டர்... காலைல வரைக்கும் இந்த உடம்ப.... (ஐயோ ஆண்டவா... என் அருண் இப்போது வெறும் உடம்பா...) என் அருண இங்க வச்சிருக்க அனுமதிக்கணும்.. ப்ளீஸ் டாக்டர்...” மோகன் கேட்டான்.

“யா.. ஐ அண்டர்ஸ்டாண்ட்... வச்சிருங்க மோகன்... நோ ப்ராப்ளம்..” மருத்துவர் அறையை விட்டு வெளியேறிவிட்டார்.

மோகன் அருணின் கண்களைப் பார்த்தான். அதில் ஒளியேதுமில்லை. அவன் உள்ளம் அமைதியைத் தேடிக் கொண்டிருந்தது. அருணின் சிறுவயது முதல் அவனோடு பழகிய நாட்களை மோகன் நினைத்துக் கொண்டான். அருணின் சிரிப்பும், அழுகையும், கோபமும், அச்சமும், காதலும், சோகமும் எல்லாமும் மோகனுக்கு நினைவில் வந்தன.

“மோகன்... ப்ளீஸ் ஃப்க் மீ...” அருண் கேட்டது இப்போது நினைவுக்கு வந்தது.

“மோகன்... எப்ப என்ன பாக்க வருவ...?” அருண் தொலைபேசியில் பேசியது இப்போது நினைவுக்கு வந்தது. இனி தான் வந்து பார்க்கவோ, பேசவோ அருண் இல்லை. இருக்கவும் மாட்டான்.

இனி இந்த உலகம் தனக்கு எப்படி இருக்கும்..? அதில் அருண் இல்லை… அவன் எங்கே சென்றான்….? இவ்வுலகை விட்டே மறைந்துவிட்டான்… இல்லை இல்லை… அவனை அன்பு செலுத்தாது நான் தான் கொன்று விட்டேன்…

மோகன் அந்த அறையை விட்டு வெளியேறினான். அருணைத் தனியாய் விட்டு விட்டு அவன் சென்றான். இனி அருணுக்குத் துணை தேவையில்லை... மோகன், மருத்துவமனையின் வெளியில் இருந்த ஒரு சிறிய பூங்காவின் இரும்பு நாற்காலியில் சென்று அமர்ந்தான். அவன் உள்ளம் அலைகடலனெ இரைச்சல் மிகுந்ததாயிருந்தது.

“மோகன்...” அருணின் குரல் அவன் காதருகில் கேட்டது. அவன் திரும்பிப் பார்த்தான். அங்கு யாரும் இல்லை.. இருள் சூழ்ந்திருந்தது. மோகனின் உடலை காற்று வந்து தழுவிக் கொண்டிருந்தது. மோகனின் உடல் முழுதும் குளிர்ச்சியாக இருந்தது. அருணின் மூச்சுக் காற்றும், அவன் பேச்சுக் குரலும் அவனுள் இன்னும் உணர்ந்து கொண்டேயிருந்தன.

“அருண்...” மோகன் இப்போது அழுதான். நாற்காலியில் இருந்து கீழே விழுந்து அழுதான். தான் இழந்து விட்ட அன்புச் செல்வத்தை நினைத்து அழுதான்.

“மோகன்...” அருணின் குரல் மீண்டும் கேட்டது... மோகன் திரும்பிப் பார்த்தான். குளிர்ச்சியான மென்மையான காற்று வீசியது. அது அருண் மோகன் மீது கொண்ட அன்பு நிறைந்த காற்று... அன்பெனும் பூங்காற்று... அது மோகனின் உள்ளத்தை தணித்தது. அவன் உதடுகள் முனு முனுத்தன.

“என் அருண் சாகவில்லை... அவன் என்னைச் சுற்றி தான் இருக்கிறான்... இந்தப் பூங்காற்றில் அவன் மூச்சுக் காற்று இருக்கிறது... என் அருண் சாகவில்லை...”

(முற்றும்)

கருத்துக்களைத் தெரிவிக்க: radharajesh18@gmail.com