அலுவலக வாசலில் வந்து வண்டி நின்றதும் ஜேம்ஸின் மனம் ஒரு நொடி “அடடா இதற்குள் வந்துவிட்டதே” என்று நினைத்தது. ஆனால், உடனடியாக அந்த நினைப்பை உதறினான் ஜேம்ஸ்… கீழே இறங்கியதும், வெற்றிக்கு நன்றி கூட சொல்ல மறந்தவனாய், விடுவிடுவென தன் அறையை நோக்கிச் சென்றுவிட்டான். வெற்றிச் செல்வனின் வண்டியில் ஜேம்ஸ் வந்து இறங்கியதை பிரபாவும் ரவியும் இன்னும் சிலரும் ஆச்சர்யத்துடன் பார்த்தனர்.
“வெற்றி… என்னால நம்பவே முடியல… ஆமை இது வரைக்கும் சீஃப் வண்டியைத் தவிர வேற யார் வண்டிலயும் ஏறினது கிடையாது…” பிரபா பெருமிதமாய்ச் சொன்னாள்.
“பிரபா… அது தான் இந்த வெற்றி… என்ன அவரால அவாய்ட் பண்ண முடியாது…” வெற்றி ஒரு கிண்டலான தொனியில் சொன்னான்.
“பை த பை பிரபா… நான் போய் அவர பாத்துட்டு வர்றேன்…” வெற்றிச் செல்வன் சொல்லிவிட்டு எழுந்து சென்றான்.
கழவறைக்குள் சென்றான். கண்ணாடி முன் நின்று தன்னை இன்னும் அழகாக்கிக் கொண்டான். தன் பிம்பத்தை தானே பார்த்து கண் சிமிட்டினான். தன் உதடுகளை நாவால் நக்கி ஈரமாக்கிக் கொண்டான். தன் சட்டையின் மேல் பொத்தானை கழற்றிவிட்டு தன் மார்பின் இளமயிர்கள் தெரியுமாறு வைத்துக் கொண்டான்.
“ஜேம்ஸ்… இரு இரு… உன்ன என்ன பாடு படுத்துறேன் பாரு… நீயே என் மடியில வந்து விழற வரைக்கும் உன்ன விட மாட்டேன்…” வெற்றிச் செல்வன் மனதிற்குள் சொல்லிக் கொண்டான்.
ஜேம்ஸின் அறையை நோக்கிச் சென்று கதவைத் தட்டினான்.
“யெஸ்… கம் இன் வெற்றி…” ஜேம்ஸின் குரல் கேட்டது.
“ஜேம்ஸ்… நீங்க சொல்லுங்க… நான் இன்னைக்கு என்ன பண்ணனும்…?” வெற்றிச் செல்வன் நேராய் மிக நேராய் ஜேம்ஸின் கண்களைப் பார்த்துக் கேட்டான்.
ஆனால், ஜேம்ஸின் கண்களோ, வெற்றியின் மீது படர்ந்திருந்தன. வெற்றிச் செல்வனின் ஒவ்வொரு அம்சமும் ஜேம்ஸை சுண்டி இழுத்தது. அவன் கண்கள், அடர்ந்த புருவம், கன்னம், உதடு, கழுத்து, மார்பில் இளரோமங்கள், நீண்ட கைகள், உயர்ந்த உருவம் என அனைத்தும் ஜேம்ஸை பெருமூச்செறியச் செய்தன. வெற்றிச் செல்வன் வேண்டுமென்றே தன்னை வெறுப்பேற்றுவதாக அவன் மனம் சொல்லியது. தான் அவனைப் பார்ப்பதும், அந்தப் பார்வையின் பொருளும் நன்கு தெரிந்திருந்தும், அவன் வேண்டுமென்றே தன்னை சீண்டிப் பார்ப்பதாய் ஜேம்ஸின் மனம் சொல்லியது. இத்தகைய எண்ணமே அவனுக்கு கடுகடுப்பையும், வெறுப்பையும் உண்டாக்கியது.
“வெற்றி.. முதல்ல, உன் ப்ராஜக்ட் பத்தி நீ நல்லா தெரிஞ்சிக்கணும்… இதுவரைக்கும் நாம கொடுத்த பிரபோசல்ஸ் எல்லாம் லைப்ரரில இருக்கு. அதையெல்லாம் எடுத்து நீ உன் டேபிள்ல வச்சிக்க.. முதல்ல ஒரு ரெண்டு மூணு நாளைக்கு நீ அதையெல்லாம் படி. அப்புறமா வந்து என் கிட்ட நீ படிச்சத எல்லாம் பத்தி சொல்லு. நாம மேற்கொண்டு டிஸ்கஸ் பண்ணி எங்க இருந்து ஸ்டார்ட் பண்றதுனு பாக்கலாம்…” ஜேம்ஸ் பேசிக் கொண்டே வெற்றிச் செல்வனின் முகத்தைப் பார்த்தான். வெற்றிச் செல்வனின் கூரிய கண்கள் தன்னை ஊடுருவிப் பார்ப்பதாய் அவன் உணர்ந்தான்.
“சரி… ஜேம்ஸ்.. நான் நீங்க சொன்ன மாதிரியே செய்றேன்.. ம்ம்ம்ம்… ஜேம்ஸ் ஒண்ணு சொல்லட்டுமா…?” வெற்றிச் செல்வன் கேட்டு நிறுத்தினான்.
ஜேம்ஸ் தலையை நிமிர்த்தி வெற்றிச் செல்வனை ஒருவித வியப்புடன் பார்த்தவாறு.. “என்ன சொல்லப் போற வெற்றி…?” என்று மெதுவாகக் கேட்டான்.
“ஜேம்ஸ்… நீங்க இன்னைக்கு ரொம்ப ஹாண்ட்சம்மா இருக்கீங்க…” வெற்றிச் செல்வன் சிறு கவர்ச்சியான புன்னகையுடன் சொல்லிவிட்டு ஜேம்ஸைப் பார்த்து கண்சிமிட்டிவிட்டு அங்கிருந்து சென்றுவிட்டான்.
“ஓஓ..” ஜேம்ஸுக்கு என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை. சொல்வதற்குள் வெற்றியும் சென்றுவிட்டான். அத்துடன் கண்ணடித்துவிட்டு வேறு சென்றுவிட்டான்.
ஜேம்ஸின் மனம் ஏனோ மகிழ்ச்சியில் துள்ளிக் குதித்தது. வெற்றிச் செல்வனின் கைகளில் தான் தன்னை கொண்டு சேர்த்துவிட வேண்டும் என அவன் இச்சை கொண்டான். ஆனால் அடுத்த விநாடியே அந்த ஆசையை நிராகரித்துவிட்டான். அவனுக்கு கையும் ஓடவில்லை, காலும் ஓடவில்லை.
அன்று மாலை வரை அவன் வெற்றிச் செல்வனை சந்திக்கவேயில்லை. எப்படியாவது வெற்றியைப் பார்த்துவிடுவோம் என நம்பினான். ஆனால், அவன் இந்தப் பக்கமே வரவில்லை. அவனை வரவழைக்கவும் இவனுக்கு மனமில்லை. ஜேம்ஸ் கடிகாரத்தைப் பார்த்தான். நேரம் இரவு 7 மணி ஆகியிருந்தது. இந்நேரம் அவன் போயிருப்பான் என நினைத்தான். ஆனால், அதே சமயம், வெற்றி ஜேம்ஸின் அறைவாசலில் வந்து நிற்பது தெரிந்தது.
“யெஸ்.. வெற்றி உள்ள வா” ஜேம்ஸ் அழைத்தான்.
“ஜேம்ஸ்… போகலையா… வாங்க போகலாம் என் வண்டியில…” வெற்றிச் செல்வன் மிக உரிமையுடன் அழைத்தான்.
ஜேம்ஸ் இப்போது மிகவும் கடுகடுப்பானான்.
“நோ ப்ராப்ளம் வெற்றி… நான் வழக்கம் போல சீஃப் கார்லயே போயிக்குறேன்…” ஜேம்ஸ் கடுமையாகச் சொன்னான்.
“சரி..” வெற்றிச் செல்வன் சென்றுவிட்டான்.
ஜேம்ஸ் இன்னும் சிறிது நேரம் காத்திருந்தான். நேரம் கடந்து போகவே, சீஃப் சண்முக சுந்தரத்தின் இண்டர்காமில் தொடர்பு கொண்டான். அடித்துக் கொண்டே இருந்துவிட்டு நின்றுபோனது. உடனே அவன் தன் அறையைப் பூட்டிக் கொண்டு வெளியே வந்து அவரது அறை நோக்கிச் சென்றான். அந்த பகுதி முழுவதும் இருட்டாய் இருந்தது. அவர் போய்விட்டிருந்தார். ஜேம்ஸ் பதட்டமாய் வெளியே வந்தான். அங்கு ஒரு வண்டி கூட இல்லை. வெறிச் என்று இருந்தது. தொலைவில் மட்டும் ஒரு இருசக்கர வண்டி நிற்பது தெரிந்தது. ஜேம்ஸ் அருகில் சென்று பார்த்தான். வெற்றி அங்கு நின்றிருந்தான்.
“வெற்றி… சீஃப் போயிட்டிருக்கார்… இஃப் யூ டோண்ட் மைண்ட் என்ன கொஞ்சம் மெயின் ரோட் வரைக்கும் கொண்டு விட முடியுமா…? நான் அங்கிருந்து ஆட்டோ புடிச்சி போயிடறேன்…” ஜேம்ஸ் கொஞ்சம் தண்மையாகக் கேட்டான்.
“வாங்க ஜேம்ஸ் நான் உங்களுக்காகத் தான் வெயிட் பண்ணிட்டிருக்கேன்…” வெற்றி சொல்லிவிட்டு வண்டியை கிளப்பினான். ஜேம்ஸ் ஏறி அமர்ந்து கொண்டதும் விசையை முடுக்கினான். வண்டி வேகமெடுத்தது.
”எனக்காகவா…? ஏன் உனக்குத் தெரியுமா சீஃப் போயிட்டாருனு…?” ஜேம்ஸ் கேட்டான்.
“ஓ.. தெரியுமா.. இன்ஃபாக்ட் அவர போகச் சொன்னதே நான் தான்… அவரு வெளிய வந்து உங்கள கூப்பிடச் சொன்னாரு… நான் தான் நீங்க போக சார் அவரு என் கூட வருவாருனு சொல்லிட்டேன்…” வெற்றிச் செல்வன் சர்வ சாதாரணமாகச் சொன்னான்.
ஜேம்ஸுக்கு கடுமையாக கோபம் வந்தது. ஆனால், அதே சமயத்தில் வண்டியை விசையுடன் முடுக்கினான் வெற்றி. ஜேம்ஸுக்கு இப்போது கோபம் பறந்து போய் பயம் வந்துவிட்டது. அவன் வெற்றியை இறுகப் பற்றிக் கொண்டான். எங்கே இறங்க வேண்டுமென நினைத்தானோ அதையும் தாண்டி வெற்றி சென்றான். ஜேம்ஸ் உடனே கத்தினான்.
“வெற்றி… இங்கயே நிறுத்து நான் இறங்கிக்கிறேன்…”
“ஜேம்ஸ்… உங்க வீடு எங்க இருக்கு…?”
“திருவான்மியூர்ல இருக்கு…”
“அப்ப அப்படியே உக்காருங்க… நான் உங்கள அங்க இறக்கிவிடுறேன்…”
“பரவாயில்ல வெற்றி… நான் இங்கயே இறங்கிக்கிறேன்…”
ஜேம்ஸ் சொன்னதை வெற்றிச் செல்வன் காதுகளில் வாங்கியதாகவே தெரியவில்லை. அங்கிருந்து நேராய்க் கொண்டுவந்து ஒரு பெரிய உணவகம் முன்பாக வண்டியை நிறுத்தினான்.
“ஜேம்ஸ் கொஞ்சம் இறங்குங்க…”
“வெற்றி… இங்க எதுக்கு வண்டிய நிறுத்தின…?”
“ஜேம்ஸ்… இன்னைக்கு நீங்க என்னோட சாப்பிடணும்…”
“நோ… நோ.. சான்ஸே இல்ல… நான் வீட்டுக்கு போகணும்.. நீ போய் சாப்பிடு வெற்றி.. நான் ஆட்டோ பிடிச்சு போயிடுறேன்…”
வெற்றிச் செல்வன் ஜேம்ஸின் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டான். அவன் கண்களை ஆழமாகப் பார்த்தான். உதட்டை நாவால் ஈரப்படுத்திக் கொண்டான்.
“ப்ளீஸ்… ஜேம்ஸ்.. எனக்கு வேலை கிடச்சதுக்கு ட்ரீட்டுனு வச்சிக்கோங்க…” வெற்றிச் செல்வன் கொஞ்சலாக கெஞ்சலாகக் கேட்டான்.
ஜேம்ஸ் “வேண்டாம்” என்று சொல்லுவதற்கு வாயைத் திறந்து “சரி… வர்றேன்…” என்று சொல்லிவிட்டான்.
அப்படிச் சொன்னதுக்காகத் தன்னைத் தானே நொந்து கொள்ளவும் செய்தான். ஒருவேளை இவன் இதற்குப் பிறகு என் வீட்டிற்கு வந்துவிட்டுச் செல்வதாகச் சொல்லி அடம்பிடிப்பானோ என்ற பயமும் அவன் மனதிற்குள் இருந்தது. அங்ஙனமாயின், வெகுநாட்களாகத் தன்னைப் பற்றி யாருக்கும் தெரியாமல் மறைத்து வைத்திருந்த ரகசியங்கள் வெளிப்பட்டுவிடக் கூடுமல்லவா… அதனால அவன் பயந்தான்.
இரவு உணவு அருந்துதல் எந்த விதமான சிறப்பான நிகழ்வுகளும் இன்றி கழிந்தது. ஜேம்ஸ் என்ன விரும்பிச் சாப்பிடுகிறானோ அதையே தான் வெற்றிச் செல்வனும் சாப்பிட்டான். ஆனால், அந்த முழுநேரமும் அவன் ஜேம்ஸை வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். ஜேம்ஸுக்கு அது நன்றாகவேத் தெரிந்தது. அவனால் அமைதியாக இயல்பாக இருக்க முடியவில்லை. தன்னையே வெற்றிச் செல்வன் வெறித்துப் பார்க்கிறான் எனத் தெரிந்ததும், அவன் இருக்கையில் நெளிந்தான். இருந்தாலும், அவனால் எழுந்து செல்லவோ, இந்த விருந்தினைக் கைவிடவோ முடியவில்லை.
விருந்து முடிந்ததும், வெற்றிச் செல்வன் விருந்திற்கான பணத்தைச் செலுத்திவிட்டு, இருவரும் வெளியே வந்தனர்.
“ஜேம்ஸ்… நீங்க இங்கிருந்து ஆட்டோ பிடிச்சு போயிடுங்க… எனக்கு கொஞ்சம் அவசர வேலையிருக்கு.. நான் உடனே கிளம்பியாகணும்… மணி ரொம்ப ஆயிடுச்சு…” வெற்றிச் செல்வன் இயல்பாய்ச் சொன்னான்.
“ஓ… ஷ்யூர் வெற்றி.. எனி ஹவ் தேங்க்ஸ் ஃபார் த லிஃப்ட் அண்ட் டின்னர்… குட் நைட்…” ஜேம்ஸின் மனது இப்போதுதான் அமைதிப் பெருமூச்செறிந்தது. அப்பாடா… அவன் வரவில்லை என அவனுக்கு அவனே சமாதானம் சொல்லிக் கொண்டான்.
ஜேம்ஸ் வெளியே சாலையில் சென்ற ஒரு ஆட்டோவிற்கு கைகாட்டினான். அது நின்றதும் அதில் ஏறிக் கொண்டு, வெற்றிச் செல்வனைப் பார்த்து கையசைத்தான். அவன் முகத்தில் சிறிதளவும் புன்னகையில்லை. வெற்றியும் கையசைத்து விட்டு இருவரும் எதிரெதிர் திசையில் சென்றனர்.
ஆட்டோவின் பின் புறமாக இருந்த கண்ணாடி வழியாக, வெற்றி தன்னை பின் தொடர்ந்து வருகிறானா எனப் பார்த்தான். ஆனால், வெற்றியோ திரும்பியே பார்க்காமல், வண்டியில் மிகவேகமாக எதிர் திசையில் சென்று கொண்டிருந்தான். ஜேம்ஸூக்கு மிகவும் நிம்மதியாக இருந்தது. ஆட்டோவானது திருவான்மியூர் சிக்னலில் இருந்து இடது புறமாகத் திரும்பியது.
வெற்றிச் செல்வன் தன் வண்டியில் மிக வேகமாகச் சென்று கொண்டிருந்தான். சாலையில் அந்த அளவிற்கு போக்குவரத்து நெரிசல் காணப்படவில்லை. தூரல் வருவது போல் இருந்தது. வேகமாகச் சென்றவன் திடீரென பிரேக் பிடித்தான். வண்டியை தடாலடியாய்த் திருப்பி வந்த திசையிலேயே வேகமாக முடுக்கினான். திருவான்மியூர் சிக்னலை ஒரே நிமிடத்தில் அடைந்து இடது புறமாகத் திருப்பினான். தூரத்தில், திருவான்மியூர் பேருந்து பணிமனை அருகே ஜேம்ஸ் பயணிக்கும் ஆட்டோ போய்க் கொண்டிருப்பதைக் கண்டான். அதனை உடனடியாகப் பின் தொடர்ந்தான். ஆட்டோ, மருந்தீஸ்வரர் கோயிலைத் தாண்டிச் சென்றது. வெற்றிச் செல்வன் ஒரு டாடா சுமோ வாகனத்தின் பின்புறமாக இருந்து கொண்டு பயணித்தான். அவன் கண்கள் ஆட்டோவை தவறவிடாமல் பின் தொடர்ந்தன. ஆட்டோ, ஒரு பெரிய அடுக்குமாடி குடியிருப்பினுள் நுழைவதைக் கண்டான். அந்த குடியிருப்பின் வெளியிலேயே, வண்டியை நிறுத்திவிட்டு மறைவாக இருந்து கொண்டு கவனித்தான் வெற்றிச் செல்வன். ஜேம்ஸ் ஆட்டோவை விட்டு இறங்கி பணம் கொடுத்துவிட்டு, கட்டிடத்தின் உள்ளே நுழைந்தான். வெற்றிச் செல்வன் சிறிது நேரம் கழித்து பின் தொடர்ந்தான்.
அதற்குள், ஜேம்ஸ், மின் தூக்கி வழியாக ஏறிச் சென்றுவிட்டிருந்தான். ஆனால், மின் தூக்கியின் சிவப்பு நிற மின்னணு விளக்கு, அது மூன்றாவது மாடியில் சென்று நின்றதாகக் காட்டியது. அத்துடன், அந்த மின் தூக்கி கீழே இறங்கியது. ஜேம்ஸின் வீடு மூன்றாவது மாடியில் தான் இருக்கக் கூடும்.
வெற்றிச் செல்வன் அதே மின் தூக்கியின் வழியாக மூன்றாவது தளத்தை அடைந்தான். மொத்தம் நான்கு வீடுகள் அங்கு இருந்தன. அதில் ஏதோ ஒன்றில் தான் ஜேம்ஸ் இருக்கிறான். முதலில் 401 என்ற எண்ணில் இருந்த வீட்டின் முன் சென்றான். கதவு சிறிது திறந்தே இருந்தது. ஆனால், உள்புறம் இரும்பு கதவு பூட்டப்பட்டிருந்தது. திறந்திருந்த அந்த சிறு பகுதியின் வழியாகப் பார்த்த போது சுவற்றில் ஒரு முருகன் படம் மாட்டப்பட்டு அதற்கு அன்று காலை மலர் மாலையும் அணிவிக்கப் பட்டிருந்தது. ஆக, இது ஜேம்ஸின் வீடாக இருக்க முடியாது என வெற்றிச் செல்வன் முடிவு செய்து கொண்டு. அடுத்த வீட்டிற்குச் சென்றான். அங்கு கதவு நன்றாக அடைக்கப்பட்டிருந்தது. அழைப்பு மணியை அழுத்தினான். பின்னர் வேகவேகமாகச் சென்று மாடிப்படியின் கீழ்ப்புறத்தில் ஒளிந்து கொண்டான். கதவு திறக்கும் சத்தம் கேட்டது. உள்ளே இருந்து ஜேம்ஸ் வெளியே வந்தான். அவன் அன்று அலுவலகத்திற்கு அணிந்து சென்றிருந்த அதே உடையில் இருந்தான். இப்போது தான் உள்ளே நுழைந்திருந்ததால் உடை மாற்றாமல் இருந்திருக்கக் கூடும். இருந்தும் சட்டையின் மேல் மூன்று பொத்தான்களை அவிழ்த்திருந்தான். அதன் வழியாக அவன் மார்பு நன்கு தெரிந்தது. சலவைக் கல்லைப் போல் அது மினுமினுப்பாயும் வழுவழுப்பாயும் இருந்தது. அவன் இப்படியும் அப்படியுமாக எட்டிப் பார்த்தான். பின்னர் உதடுகளைச் சுழித்துக் கொண்டான். பிதுக்கினான். மீண்டும் உள்ளே சென்று கதவைத் தாளிட்டுக் கொண்டான்.
சில விநாடிகள் கழித்து வெற்றிச் செல்வன் வெளியே வந்தான். ஜேம்ஸ் தாளிட்டுச் சென்ற கதவின் முன்பு சென்று நின்றான். வீடு எண் 402. வெற்றிச் செல்வனின் முகத்தின் ஒரு வெற்றிப் புன்னகை மலர்ந்தது.
“ஜேம்ஸ்… நீ என் கிட்ட வசமா மாட்டிக்கிட்ட…” அவன் மனதிற்குள் சொல்லிக் கொண்டான். அங்கிருந்து வெளியே அமைதியாக வந்து தன் இருசக்கர வாகனத்தைக் கிளப்பினான். அவன் அவ்வாறு கிளம்பிச் செல்வதை உப்பரிகையில் நின்று கொண்டு அமைதியாகப் பார்த்திருந்த ஜேம்ஸின் முகத்தின் ஒரு குறும்புப் புன்னகை மலர்ந்தாலும், கொடூரமான கோபமும் பூத்தது. அவன் வெற்றிச் செல்வன் கிளம்பிச் சென்ற திசையையே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.
மறுபதிப்பாகத்தானே வெளியிடறீங்க.. வேகமாக அடுத்த பதிவை பதியுங்க நண்பா.. இந்தக் கதையைப் படித்து முடிச்சுட்டு சஸ்பென்சோட தூங்க முடியாது.. மனம் பூரா இந்தக் கதைதான் இருக்கு.
