செழியா , மணி நீங்கள் எப்படி ,இந்த உறவை வீட்டில் விரைவில் ஏற்றுக்கொள்வார்கள் என்று எதிர் பார்த்தீர்கள் என்று எனக்கு புரியவில்லை( பொக்கிஷம் கதை படிப்பவர்களும், முந்தைய பகுதியில் தீபக்கின் அம்மா ஏற்றுக்கொண்டது போல் தான் முடித்திருப்பேன் , அதை படித்த நீங்களும் ஏற்றுக்கொண்டீர்கள் , எப்படி நாம் சொன்னதும் நம் உறவுகள் நம் வலிகளை, எங்கு புரிந்து கொள்கிறார்கள் என்று? யாரவது ஒருவர் கேட்பீர்கள் என்று நினைத்தேன் ஆனால் யாருமே கேட்கவில்லை,? ஓகே நான் யாரை வைத்து இதை எழுதுகிறேனோ அவனின் வாழ்கையில் , அவன் உறவு இதை ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை, இனி என்ன நடக்கிறது என்று பார்ப்போம்) தீபக் சொல்லும் போது அவன் கண்ணில் இருந்து கண்ணீர் கொட்டியது. சந்துருவும் அழுதான். செழியா உன் வலிகள் எனக்கு புரிகிறது. இது போன்ற வலி , வேதனை உனக்கு மட்டும் அல்ல, இந்த field -ல் காமத்தை விடுத்து காதலை தேடும் அனைவருக்கும் இருக்கிறது. நீ , என்னையும், சந்த்ருவையும் பொக்கிஷம் என்றாய், இந்த பொக்கிஷங்கள் அனுபவித்த , சந்தித்த ஒரு வலி , இழப்பு எங்கள் இருவரின் உயிர் இந்த பூமியில் இருக்கும் வரை மறையாது அழியாது என்று சொல்லும் போதே தீபக்கின் குரல் கம்மியது.அன்று , சந்தோஷமாக காலேஜ் போனேன். விழா தொடங்குவதற்கும் நான் அங்கு செல்வதற்கும் நேரம் சரியாக இருந்தது. அங்கு சென்று , நான் சுற்றும் முற்றும் தேடியும் , நான் தேடிய முகம் அங்கு இல்லை. சந்துருவை தான் தேடினேன் அவன் என் பார்வையில் தென் படவே இல்லை. விழாவும் தொடங்கியது, சந்துருவை கானவே இல்லை. campare செய்யும் ஜானோ என்னையே பார்த்துக்கொண்டு இருந்தான். தீபக்கிற்கு ஜானிடமாவது சந்துரு எங்கே என்று கேட்கலாம் என்று அவன் மனம் சொன்னாலும், ஏதோ ஒன்று தடுத்தது தீபக் அமைதியாக இருந்தான். ஜான் மைக்கில் அடுத்ததாக உங்களை மகிழ்விக்க இரண்டாமாண்டு மாணவனின் நடனம் உங்கள் கண்ணுக்கு விருந்தாக என்று சொல்லிவிட்டு சென்றானே தவிர பெயர் சொல்லவில்லை ஜான். தீபக்கோ ஏன் இங்கு வந்தோம் என்பதை போல் தலையை கீழே குனிந்தார் போல் அமர்ந்திருந்தான். இரண்டாமாண்டு மாணவர்கள் சந்துரு.... சந்துரு.... சந்துரு... என்று கத்தினர். அப்போது தான் தீபக் தலையை நிமிர்ந்து பார்த்தால் ஸ்டேஜில் சந்துரு நின்றிருந்தான். தீபக்கிற்கு சந்துருவை பார்த்ததும் மகிழ்ச்சி கரை புரண்டோடியது. சந்துரு அணிந்திருந்த ஆடையை பார்த்ததும் தீபக்கிற்கு இன்னும் மகிழ்ச்சி , ஏனெனில் சந்துரு அணிந்திருந்தது கருப்பு நிற ஜீன்ஸ், இறுக்கமான உடம்பை கடித்தார் போல் நீல நிற பனியன் அணிந்திருந்தான். சந்துருவிற்கும் தீபக் தான் அணிந்திருந்த நிறத்திலேயே வந்திருப்பதை பார்த்து மகிழ்ந்தான்.இருவரும் நீ எப்படி இருக்கிறாய் , என் ஆடை எப்படி இருக்கிறது என்பது போல் பல விஷயங்களை விழி வழி பேசிக்கொண்டனர். காதல் மொழி விழி வழி பேசுவது என்பதை நன்கு உணர்ந்த ஜோடிகளாய் இருந்தனர் சந்துருவும் தீபக்கும். பாடல் போடப்பட்டது சந்துரு, "தொட்டு தொட்டு போகும் தென்றால் தேகம் எங்கும் வீசாதோ, விட்டு வீட்டு தூறும் தூறல் வெள்ளம் ஆக மறதோ " என்ற பாடலுக்கு மிகவும் வேகமாக ஆடினான். அந்த பாடலில் ஒரு சில வரிகளை தீபக்கை பார்த்தவாறே ஆடினான். சந்துரு அந்த பாடலின் கடைசி வரிகளை தீபக்கை பார்த்தவரே ஆடினான், அது" விண்ணும் ஓடுதே மண்ணும் ஓடுதே கண்கள் சிவந்து தலை சுற்றியதே, இதயம் வலிக்குதே இரவு கொதிக்குதே இது ஒரு சுகம் என்று புரிகிறதே , மேலும் வலியோடு , சந்துரு தீபக்கை பார்த்தவரே பாடிய வரி, இது தீபக்கிர்க்கும் நன்கு புரிந்தது, அது"பூட்டி வைத்த உறவுகள் மேலே புதிய சிறகு முளைக்கிறதே, இது என்ன உலகம் என்று தெரியவில்லை விதிகள் வரைமுறைகள் புரியவில்லை, இதய தேசத்தில் இறங்கி போகையில் இன்ப துன்பம் எதுவும் இல்லை" என்ற பாடலுக்கு ஆடி முடித்தான் சந்துரு. சந்துரு ஆடி முடித்ததும் கை தட்டல் சத்தம் காதை கிழித்தது. தீபக் எழுந்து நின்று கை தட்டியதில் சத்தம் விண்ணை தொட்டது, அவனின் கை விரல்களும் அவன் தட்டிய வேகத்தில் சிவந்திருந்தது. துராத்தில் இருந்து சந்துருவும் தீபக்கும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து சிரித்துக்கொண்டு இருந்தனர். அடுத்ததாக , விழாவில் professor மேடை ஏறி , இறுதியாண்டு மாணவர்களே இது உங்களின் காலேஜ் கடைசி மேடை, விரும்புவோர் உங்கள் திறமையை காட்டலாம் என்று சொல்லிவிட்டு கிழிரங்கினார். இறுதியாண்டு மாணவர்கள் மச்சான் நீ போய் படுடா என்று குண்டுகட்டாக தீபக்கை மேடை ஏற்றினர், துரத்தில் இருந்து தீபக்கை ஏற்றுவதை பார்த்து சிரித்துக்கொண்டு இருந்தான் சந்துரு. மேடையிலிருந்து சந்துருவை பார்த்தவாறே, பாட ஆரம்பித்தான் தீபக் . " பழைய குரல் கேட்கிறதே யாரோ யாரோ......... புதிய குரல் அழைக்கிறதே யாரோ யாரோ.......... எதனோடு என் நெஞ்சு செவி சாய்க்குமோ......... இல்லை இரண்டோடும் சேராமல் உயிர் மாய்க்குமோ.....உயிரே .உயிரே ............." இந்த இரண்டு வரியோடு மேடையிலிருந்து இறங்கினான் தீபக். தீபக் சந்ட்ருவிடம் பேசுவதற்காக அவன் பக்கத்தில் நின்று கொண்டிருந்தான்.அப்போது அங்கிருந்த அனைவரும் , தீபக் , சந்துருவை பார்த்து என்னடா !!!!!!!! ரெண்டு பேருக்கும் லவ் failiue அஹ என்று கிண்டலடித்தனர். அதற்கு தீபக் சொன்னான் லவ் failiue ஆகறதுக்கு வாய்ப்பே இல்லை , so u do 't feel that machi's என்றான் திமிராக . பின் அமைதியாய் தீபக்கின் எதிரில் நின்று கொண்டிருந்த சந்துருவிடம் தன் வீட்டில் நடந்ததை எல்லாம் சொன்னான், நம்மை அம்மா ஏற்றுக்கொண்டார் என்றும் தீபக் சந்தோஷமாக சொன்னான்.. ஆனால் சந்ட்ருவால் துளியும் நம்ப முடியவில்லை. ஆனால் சந்துருவின் மனதில் அப்போதே தோன்றியது ஏதோ ஒரு பெரிய ஆபத்து இருக்கிறது என்று மட்டும் அவன் உள் மனது சொல்லியது., பின் தன் பேக்கில் இருந்து ஒரு கவரை எடுத்து கொடுத்தான் தீபக்.. அதை வாங்கி பிரித்து பார்த்தான் சந்துரு அதில் சந்துருவிற்கு பிடித்த பிரவுன் & சாண்டில் நிறத்தில், பிடித்த ஷெர்வானி இருந்தது. சந்துரு அதை வாங்கி தீபக்கை பார்த்து சிரித்தான். பின் சந்துரு தன் பேன்ட் பாக்கெட்டில் இருந்து உள்ளங்கையில் அடங்குவது போல் உள்ள ஒரு சிறிய பாக்ஸை தீபக்கிடம் தந்தான் சந்துரு. தீபக் அதை திறந்து பார்த்தால் வெள்ளியில் T என்ற இனிஷியல் போட்ட மோதிரம் ஒன்று இருந்தது. தீபக் சந்துருவை செல்லமாய் தொடையில் கிள்ளினான். பலமுறை தீபக் சந்துருவை பல முறை கிள்ளியிருக்கிறான் அதை விட , இப்போது அவன் கிள்ளியதை மிகவும் ரசித்தான். ஏனெனில் திபக் சந்துருவை கிள்ளி வெகு நாட்கள் ஆகிறது , ஏன் தீபக் கைகள் சந்துருவின் மேல் பட்டே வெகு நாட்கள் ஆகிறது. பின் சந்துரு சொன்னான் ,டேய் சந்துரு உன் இனிஷியலும் போடா வேண்டியது தானே என்றான். தீபக் நல்லா உன் கண்ணை கழுவிட்டு பாரு, T -இங்குற உன் எழுத்துக்குள்ள C -இங்குற என் எழுத்து இருக்கு பாரு என்றான். அதன் பிறகு தீபக் சிரித்துக்கொண்டே அந்த மோதிரத்தை பார்த்தால் சந்துரு சொல்வது போல் இருந்தது. டேய் சந்துரு பெருசா போடா வேண்டியது தானா என்றான் தீபக். சந்துரு கவிதையாய் சொன்னான் " தீபக் எப்போதுமே உனக்குள் தான் நான், நீயில்லாமல் நான் இருக்க மாட்டேன் என்றான்" சந்துரு தீபக்கை பார்த்து கண்ணடித்தவாறே. அதுவரை அந்த மோதிரத்தை கையில் அணியாமல் அப்படியே வைத்திருந்தான் தீபக். சந்துரு திட்டினான் , கையில போடு என்றான் முறைத்தவாரே. தீபக் அந்த மோதிரத்தை , சந்துருவிடம் நீட்டி எனக்கு இது வேண்டாம் புடி என்றான். தீபக் சொல்லி முடித்ததும் , சந்துருவின் கண்களில் கண்ணீர் கொட்டியது. தீபக் சிரித்துக்கொண்டே சந்துருவின் தலையில் தட்டி , சந்துருவின் கரங்களை தன் கையில் பற்றிய தீபக் சொன்னான், சும்மா விளையாட்டுக்கு சொன்னேன்டா, இப்படி ஒரு சின்ன விஷயத்தை கூட தாங்க முடியாமல் அழுகிற உன்னை நினைத்தால் தான் எனக்கு பயமா இருக்கு, அதே சமயம் பாசமா இருக்கு. இப்படி குழந்தை போல் அழுகிற உன்னை விட்டு நான் எங்கேயும் போக மாட்டேன். சரி உன் கையாலேயே எனக்கு இந்த மோதிரத்தை மாட்டி விடு என்றான் தீபக் , சந்துருவிடம். தன் கண்ணீல் இருந்த கண்ணீரை துடைத்துக்கொண்டே மோதிரத்தை வாங்கிய சந்துரு அதை தீபக்கின் கையில் மாட்டினான்.சந்துரு தீபக் இருவருமே தங்களுக்குள் ஏதோ திருமணமே முடிந்தது போல் சந்தோஷப்பட்டனர்.தீபக் மெதுவாக முக்கியமான அவன் ஆசைபட்டுக்கொண்டிருக்கும் ஒரு விஷயத்திற்கு சந்துருவிடம் காய் நகர்த்தினான். அது " டேய் சந்துரு , நீ வாங்கி தந்த மோதிரத்தை நீயே என் கையில் மாட்டிவிட்டாய், அது போல் என்று நிறுத்தி சந்துருவை பார்த்து சிரித்தான் தீபக், ஆனால் சந்துரு சட்டென்று ஒன்றும் புரியாமல் அது போல் என்ன தீபக் எனக்கு புரியல சொல்லு என்றான். டேய் மக்கு !!!!!!!! சந்துரு நீ எனக்கு மோதிரம் மாட்டி விட்ட மாதிரி நான் வங்கி வந்த ஆடையை நான் உனக்கு போட்டு விட வேண்டாமா என்று சிரித்தான். பாவி... நீ இருக்கியே கேடிடா நீ என்று லேசாக முதுகில் தட்டினான் . சிரித்துக்கொண்டே தீபக், சரிடா நான் வீட்டுக்கு கிளம்புறேன் என்று சந்துருவை தீபக் ஒரு hug செய்துவிட்டு திரும்பினான். சந்துரு, தீபக் என்று அழைத்து , டைம் இருந்தா ஹாஸ்டலில் என் ரூமுக்கு வந்து எனக்கு நீ வாங்கி வந்த ட்ரெஸ் போட்டு விட்டுட்டு போ என்று சொன்னான். அடுத்த நிமிடமே தீபக் சந்துருவின் அறையில் இருந்தான். எப்போதும் போல அதிகப்படியான காதலின் வெளிப்பாடாய் தீபக் சந்துருவின் காமம் வெளிப்பட்டது . பின் இரவு ஆனதால் வேக வேகமாக தன் வீட்டிற்கு கிளம்பினான் தீபக் , அவனை வழி அனுப்பினான் சந்துரு. அதன் பிறகு தீபக்கிடம், தீபக்கின் அம்மா சரியாக பேசவும் இல்லை , முன்பு போல் தீபக்கிடம் நடந்து கொள்ளவும் இல்லை , ஏதோ இழந்தது போல் , பறிகொடுத்தது போல் அமைதியாகவே இருந்தார். ஆனால் தீபக் தன் அம்மா இப்படி இருப்பதை பெரிதாய் எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. ஏனெனில் தன் அம்மா , தன்னுடைய இத்தனை நாள் கனவு பலிக்கவில்லையே, என்ற வருத்தம் தான் அது சரியாகிவிடும் என்று நினைத்தேன். ஆனால் எனக்காகவே வாழ்ந்தவர், என்னால் என் அம்மா மன நோய்க்கு ஆளாகுவார் என்று நான் துளியும் எதிர் பார்க்கவே இல்லை!!! இல்லை!!! என்று பக்கத்தில் இருந்த சந்துருவின் தோளில் சாய்ந்து கொண்டான், அவன் வாயில் இருந்து அடுத்த வார்த்தை வராமல் தொண்டை அடைத்தது.. மணியும், செழியனும் வெறுமையாய் சந்துரு தோளில் சாய்ந்திருந்த தீபக்கையே பார்த்தனர். இனி உங்களுக்கு சந்தோஷம் மட்டும் தான் இருந்திருக்கும் என்று அவசரப்பட்டு சொன்னதை நினைத்து வருந்தினான் செழியன் ,. ஏனெனில் செழியனுக்கே தெரிந்தது , எதற்கும் தைரியமாய் இருக்கும் தீபக்காலேயே பேச முடியவில்லை என்றால் ஏதோ ஒரு கசப்பான சம்பவம் இருக்கிறது என்று செழியனுக்கு தோன்றியது.