தீபக் அம்மா, போக வேண்டாம் என்று சொன்னதை நினைத்து வருத்தப்பட்டான். பின் எப்படியும் இன்று காலேஜ் போக வேண்டும் என்ற முடிவில் தன அம்மாவிடம் பேசினான்,. அம்மா இது தன் கடைசி நாள், இன்றோடு எனக்கும் அந்த கல்லூரிக்கும் எந்த ஒரு தொடர்பும் இல்லாமல் ஆக போகிறது. அதனால், நான் கண்டிப்பாக இன்று போய் தான் ஆகா வேண்டும் என்று கெஞ்சாத குறையாக கேட்டான். தன் பிள்ளை தான் சொல்வதை தான் கேட்பான், என்ற நம்பிக்கையில் இருந்தார் தீபக்கின் அம்மா.ஆனால் , இன்று தீபக்கின் மனக்குமுறல் , அவன் மனதில் இத்தனை நாள் இருந்த மன அழுத்தம் எல்லாம் இன்று வெடிக்க போகிறது என்று தெரியாமல் தீபக்கின் அம்மா கட்டளை, கோபம் , அன்பு எல்லாவற்றையும் ஒரு கலவையாய் கலந்து ஒரு வார்த்தையில் சொன்னார், """ நீ இன்று மாலை 5 மணிக்கு காலேஜ் செல்ல வேண்டாம்""" என்றார். தீபக்கால் இந்த வார்த்தையை பொறுத்துக்கொள்ள முடியவே இல்லை.தீபக் பேச ஆரம்பித்தான், என்னம்மா நீ என்னை பற்றி நினைத்துக்கொண்டு இருக்கிறாய். இப்போதெல்லாம் என் விஷயத்தில் நீ செய்யும் எதுவும் எனக்கு துளி கூட பிடிக்கவே இல்லை. தீபக் இப்படி சொன்ன போதே அதிர்ச்சியாகி உறைந்து நின்றவர் தான், தீபக் பேசி முடிக்கும் வரை அப்படியே இருந்தார். 22 வருஷமா நீங்க உங்கள் பாசம் அப்டிங்கற வார்த்தையில நான் என்ன என்ன இழந்திருக்கிறேன் தெரியுமா. இந்த உலகத்தில் அம்மாவிற்கு அடுத்து உன்னதமான உறவு "நட்பு" அந்த உறவை நீ இன்று வரை என்னிடம் வரவே விடவில்லை. என்றோ நான் சிறிய வயதில் செய்த தவறுக்காக நீ என்னை மன்னித்தாய்,. என்று நினைத்தேன் ஆனால் நீ ,இப்போது நண்பர்கள் உறவே இல்லாதது போல் செய்து எனக்கு நீ தண்டனை தான் தந்திருக்கிறாய் என்பது இன்று தான் எனக்கு புரிகிறது. அம்மா நீங்கள் என்னிடம் அன்பாக நெருக்கமாக இருந்திர்கள் என்பதை நான் ஒருபோதும் மறுக்கவும் இல்லை, மறுக்கவும் முடியாது. ஆனால் தாயிடம் பகிர்ந்து கொள்ள முடியாத சில உணர்வுகளை , என் வயது எனக்கு தந்தது, அது என் தவறல்ல , என் வாழ்கையில் இந்த விஷயங்களை நான் சந்திக்க வேண்டும் என்று நீ என்னை இந்த உலகத்திற்கு அடையாளம் காட்டும் போதே கடவுள் முடிவு செய்தார் போல அதன் விளைவு தான் இது. அன்று 9 வயதில் நான் செய்த செயலுக்காக நீங்கள் என்னை அனைவரிடமும் இருந்து விலகியே இருக்க வைத்தீர், ஆனால் இன்றோ நான் அந்த செயலின் மையப்புள்ளியில் இருக்கிறேன். இனி நானே நினைத்தாலும் , குறைக்க முடியுமே தவிர மறக்க முடியவே முடியாது. பிளிஸ் என்னை புரிஞ்சிகிங்க , என்னுடைய அம்மா உங்களாலே என்னை புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை என்றால் , வேறொருவர், யார் என்னை புரிந்து கொள்வார்கள். இந்த விஷயம் நடந்து மூன்று நாட்கள் ஆகிறது இதுவரை நான் உங்களை எதுவும் கேட்கவே இல்லை , காரணம் அவன் எதும் கேட்க வேண்டாம் என்று சொன்னதால். ஆம் அம்மா , நான் உங்களை எவ்வளவு நேசிக்கிறேனோ அது போல் நான் அவனையும் நேசிக்கிறேன். நான் யாரை பற்றி பேசுகிறேன் என்று உங்களுக்கு புரிகிறதா, சந்துருவை தான் சொல்கிறேன். அவனை எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும் அம்மா, அவனுடன் இருந்தால் தான் ,நீங்கள் எதிர் பார்க்கிற வாழ்க்கை இல்லை என்றாலும், என் வாழ்க்கை நன்றாகவும், நிம்மதியாகவும், சந்தோஷமாகவும் இருக்கும். சந்துரு மிகவும் நல்லவன், அமைதியானவன், மற்றவர்களின் உணர்வுகளுக்கும் மரியாதை தரக்குடியவன். சந்துருவை நீங்கள் அடிப்பீர்கள் என்று நான் கனவிலும் நினைத்து பார்க்கவே இல்லை. இருந்தும் அவன் உங்கள் மனநிலையில் இருந்தே அவன் யோசித்து ஒரு முடிவு செய்தான். அதுதான் நானும் சந்துருவும் பிரிவது , இதை நாங்கள் இருவரும் வலியோடு உங்களுக்காக ஏற்றுக்கொண்டோம். இந்த நிமிடம் வரை நானும் சந்துருவும் பேசிக்கொள்வதே இல்லை. அம்மா நீங்கள் சந்துருவை நினைத்து தானே என்னை காலேஜ் போக மறுக்கிறீர்கள், என்று எனக்கு புரிகிறது. உங்களுக்காக எனக்கு துளி கூட விருப்பமே இல்லாத இந்த திருமணத்திற்கு நான் சம்மதித்தேன். எனக்காக , நான் இன்று கல்லூரிக்கு போகிறேன் , நான் சந்த்ருவிற்காக போகவில்லை(இதை சொல்லும் போது மட்டும் அமைதியாய் சொன்னான், ஏனெனில் அவன் உள்மனதுக்கு தெரியும் , இந்த ஒரு விஷயம் மட்டும் தன் அம்மாவிடம் பொய் சொல்கிறோம் என்று) அந்த நிகழ்ச்சியில் கலந்து கொள்ளவே செல்கிறேன் , என்று சொல்லி நிறுத்தினான் தீபக். அதுவரை சிலை போல் நின்றிருந்த தீபக்கின் அம்மா , மெதுவாக நடந்து சென்று சமையலறையில் இருந்து காலை உணவு எடுத்து வந்து டேபிளில் வைத்தார். தீபக் ஆசையாய் என்னம்மா நான் அப்ப காலேஜ் போகவா என்று கேட்டான். தீபக்கின் அம்மாவோ மெல்லிய குரலில், மதிய உணவும் தயார் செய்து friedgeil வைத்திருக்கிறேன் , சாப்பிட்டு ரெஸ்ட் ஏடு என்று சொன்னார். இவ்வளவு சொல்லியும் தன் அம்மா தன்னை புரிந்து கொள்ள வில்லையே என்ற எண்ணமும், சந்துருவை பார்க்க முடியாதோ என்ற விரக்தியும் ஒருசேர சேர்ந்து, டேபிளில் இருந்து காலை உணவு இருந்து பிளேட்டை லேசாக தள்ளினான், ஆனால் அது டேபிளில் இருந்தே கீழே விழுந்து உடைந்தது. தீபக்கின் அம்மா இதை எதிர் பார்க்கவே இல்லை, தீபக்கும் தான் கீழே விழும் என்று அவன் எதிர் பார்க்கவே இல்லை.தீபக்கின் அம்மா எதுவும் பேசாமல் ஆபீஸ்கு கிளம்பினார்.தீபக்கிடம் நான் பொய் வருகிறேன் என்று சொல்லிவிட்டு சென்றார் தீபக்கின் அம்மா. தீபக் முன் கதவை சாத்திவிட்டு , தீபக் அவன் அறையில் போய் அமர்ந்தான். அப்போது யோசித்தான் , நாம் அதிகமாக பேசிவிட்டோமோ அம்மாவிடம் என்றும், இன்று சந்துருவை பார்க்க முடியாதோ என்றும் நினைத்துக்கொண்டே , அப்படியே தூங்கிவிட்டான். மாலை 3 மணிக்கு தூக்கத்தில் இருந்து எழுந்தான் , எழுந்த பிறகும் அவன் மாலை காலேஜ் போக முடியுமா? முடியாதா? என்ற எண்ணத்திலேயே இருந்தான். அவனுக்கே தெரிந்தது, நாம் இன்று காலேஜ் போக முடியாது என்று, ஏனெனில் தீபக்கின் அம்மா எப்போதும் வீட்டுக்கு வரும் நேரமே மாலை 6 மணி , அவர் வந்த பிறகு அவரிடம் கேட்டுக்கொண்டு கிளம்புவது முடியாத காரியம். தீபக்கின் அம்மாவிடம் சொல்லாமல் செல்வதற்கும் தீபக்கிற்கு மனசு வரவில்லை அமைதியாய் இருந்தான், அப்போது மாலை 4 மணி காலிங் பெல் அடிக்கும் சத்தம் கேட்டது, இந்த நேரத்தில் யாராக இருக்கும் என்று நினைத்துக்கொண்டே தீபக் கதவை திறந்தான். தீபக்கிற்கு ஒரே அதிர்ச்சி, எதிரில் நின்றிருந்தது தீபக்கின் அம்மா, அதுவும் கையில் புதுப் புது துணி கவர்களை பிடித்துக்கொண்டு தீபக்கை பார்த்து சிரித்தவாறே நின்றிருந்தார். உள்ளே தீபக்கும் , தீபக்கின் அம்மாவும் வந்தனர். தீபக் என்னை மன்னிச்சிடுங்க என்றான். தீபக்கின் அம்மா எதுவும் பேசாமல் தன் கையில் இருந்து கவரை தீபக்கிடம் கொடுத்தார். தீபக் அந்த கவரை வாங்கி பார்த்தான், அதனுள் அவனுக்கு பிடித்த நிறத்தில் லைட் புளு(light blue ) முழுக்கை சட்டை, அதற்கு கருப்பு நிற ஜீன்ஸ் இருந்தது. தீபக்கின் அம்மா சொன்னார், இதை போட்டுட்டு காலேஜ் போ!!!!!! என்றார் தீபக்கின் அம்மா திபக்கிடம். தேங்க்ஸ்மா என்று சொல்லிவிட்டு வேகமாக தன் அறைக்கு ஓடினான் தீபக். கதவை திறந்து வெளியில் வரும் போது தீபக்கின் அம்மா வாங்கி தந்த ஆடையில் இன்னும் அழகாக இருந்தான். தீபக்கையே பார்த்து ரசித்துக்கொண்டு இருந்தார் தீபக்கின் அம்மா. பின் , ஆண்டனி சிக்கன் பிரியாணி வாங்கிட்டு வந்தேன் வா சாப்டிட்டு போ என்றார். தீபக்கும் வேக வேகமாக சாப்பிட்டு கிளம்பினான். கிளம்பும் போது, தீபக் பின்னாடி மாட்டிக்கொள்ளும் ஒரு பேக்(beg ) எடுத்துக்கொண்டான், அந்த பேக்கை பார்க்கும் போதே அதனுள்ளே ஏதோ இருக்கிறது என்று மட்டும் தீபக்கின் அம்மாவிற்கு தெளிவாக தெரிந்தது. தீபக் காலேஜ் செல்வதற்கு அவனுடைய பைக்கை எடுத்துக்கொண்டு , தீபக் அம்மாவை பார்த்து போய் வருகிறேன்மா என்றான், அதற்க்கு தீபக்கின் அம்மா சரிப்பா பார்த்து போப்பா , என்று சொல்லிவிட்டு சந்துருவை கேட்டேன் என்று சொல்லு என்றார் சிரித்தவாரே. தீபக் இதை எதிர் பார்க்கவே இல்லை, சந்தோஷத்தில் சரிம்மா என்று சொல்லிவிட்டு கிளம்பினான் , தீபக்குள் சந்தோஷம் கரை புரண்டு ஓடியது, தன் அம்மா இப்படி சொன்னதும். தீபக் நினைத்துக்கொண்டே போனான் தன் அம்மா சந்துருவை பற்றி கேட்டதை சந்துருவிடம் சொன்னால் சந்துரு ரொம்ப சந்தோஷப் படுவான் என்று வேக வேகமாக பைக்கை கல்லூரியை நோக்கி செலுத்தினான்.தீபக்கும், சந்துருவும் இதுவரை சொன்னதை கேட்டதும் செழியனுக்கும், மணிக்கும் ரொம்ப சந்தோஷம். தீபக் உங்க அம்மாவும் ஏத்துகிட்டாங்க , இனி உங்க வாழ்கையில எல்லாம் நல்லதா தான் நடக்கும் என்றான் செழியன். அப்போது செழியன் , மணியின் பக்கம் திரும்பி மணி இப்போது உனக்கு என்ன நியாபகம் வருகிறது என்றான். மணி முழித்தான், சிறிது நேரத்திற்கு பிறகு , ஸாரி செழியா , எனக்கு எதுவும் நியாபகம் வரல என்றான் முழித்தவாறே. செழியன் வெறுமையோடு சொன்னான், நீ எதுக்குடா என்னிடம் ஸாரி கேக்குற, உன்னை பார்த்து நியாபகம் இருக்கான்னு கேட்டதுக்கு நான் தான் ஸாரி சொல்லணும். என்னை நீ நேசித்திருந்தால் நான் உன்னுடன், இருந்தது, பேசியது, நீ என்னிடம் பேசியது எல்லாம் நியாபகம் இருக்கும். நீ தான் கடைசி வரை என்னை நேசிக்கவே இல்லையே, மணி உன்னிடம் நான் சொல்ல நினைத்த ஒன்றை இப்போது சொல்கிறேன், நீ எனக்கு அன்பு, புரிதல் , காதல் இதை எனக்கு நீ தரவில்லை என்றாலும், வலி, வேதனை, என் கனவுகளை சுக்கு நுறாய் உடைத்தல் இதை எல்லாம் பல மடங்கு அதிகமாகவே தந்திருக்கிறாய். சரி அதையெல்லாம் விடு நான் சொல்லவந்தது என்னவென்றால் , அன்று நாம் கடைசியாய் சண்டை போட்டு பிரிந்தோமே, அதுவும் நீ ஒரு வார்த்தையில் , "அவனா நீ " என்று கேட்டு காயப்படுத்தினாயே அப்போது உன் நண்பன் ராஜ் சொன்னனே கே திருமணம், ஒன்றாய் இருப்பது கோடியில் ஒன்று தான் நடக்கும் என்று , அதை நானும் நிஜ வாழ்கையில் உணர்ந்திருக்கிறேன், அதனால் இதை சொல்கிறேன் என்று நிறுத்தினான் செழியன். அந்த நிமிடம் செழியனை பார்க்கும் போது, தீபக்கிற்கும், சந்துருவிற்கும் புரிந்தது, செழியனின் வார்த்தைகளில் , செழியன் மனதாலும், தேகத்தாலும்(உடம்பாலும்) அதிகமாக காயப்பட்டிருக்கிறான் என்று நன்கு உணர்ந்தனர். மணிக்கு , செழியனின் இந்த கேள்விகளுக்கு பதில் சொல்லத் தெரியாமல் அமைதியாகவே இருந்தான். செழியன் சொன்னான், ராஜ் சொன்னது போல் , கோடியில் ஒரு ஜோடி தான் இந்த தீபக்கும், சந்துருவும். தீபக், சந்துரு உங்களை பார்க்கும் போது எனக்கு பொறாமையாக இருக்கிறது. எனக்கு மட்டும் அல்ல "" கூட்ட நெரிசலுள்ள ஒரு திருவிழாவில் தன் பெற்றோரை விட்டு தொலைந்து போன , குழந்தை அழுது கொண்டு நிற்பது போல்" இந்த field -ல் : காமச் சந்தையில், காமத் திருவிழாவில், எந்த திசையில் போக வேண்டும் என்று தெரியாமல் , அதிகமாய் வந்த கண்ணீரை அடக்கிக் கொண்டு , இந்த காமத் திருவிழாவில் , அப்பாவியாய் யாரும் அதிகமாய் விரும்பாத ""காதலை"" தேடுகிறோம். அப்படி தேடிக்கொண்டிருப்பவர்களுக்கு நீங்கள் கோடியில் ஒருவராகவே, ஏன்? என் கண்ணுக்கு நீங்கள் "♥""♥""♥"பொக்கிஷமாகவே"♥""♥""♥" தெரிகிறீர்கள் என்று இவ்வளவு நேரம் அடக்கி வைத்திருந்த கண்ணீர் அத்தனையும் கண்ணீல் அருவியாய் கொட்டியது செழியனுக்கு . செழியனை சமாதானம் செய்ய வேண்டும் என்று தீபக், சந்துரு, மணி மூவருக்குமே தோன்றியது ஆனால் என்ன சொல்லி செழியனை தேற்றுவது என்று மூவருக்குமே தெரியவில்லை. செழியனின் கண்ணீர், வெறும் கானல் நீராய் போகவில்லை.........