ஒன்னுமில்லைங்க..... இது ஒரு விளையாட்டு போலத்தான்.....
முதலில் நான் கதையை தொடங்கி வைக்குறேன்.... அதை அடுத்தவர் தொடரவேண்டும்.... இங்குள்ள யார் வேண்டுமானாலும் இதில் பங்குபெறலாம்.....
இரண்டு வரிகளுக்கு மிகாமல் உங்கள் பதிவு இருக்கணும்.... முந்தைய பகுதியின் தொடர்ச்சியாக மட்டுமே இருக்க வேண்டும்...
இது ஒரு தொடர் கதைபோல போகும், நமக்கு போர் அடிக்குறப்போ நிறுத்திக்கலாம்.....
முதலில் நான் தொடங்கி வைக்குறேன்.....
"அழகான காலை பொழுதின் வேளையில், மெல்லிய பனிக்கு மத்தியில் நடைபயிற்சி சென்றான் குமார்.... எதிரில் வருபவனை எங்கோ பார்த்த ஞாபகத்தில் யோசித்தவாறே அவனை க்ராஸ் செய்து போனான்..... மூளையை கசக்கி பிழிந்தும் அவனுக்கு நினைவு வரவில்லை....."
யோசனையோடு அருகம்புல் சாறு விற்கும் கடையை அடைந்து.. ஒரு கோப்பை நிறைய சாறு வாங்கி.. நிதானமாக பருகியவாறு ஓடிக்கொண்டிருந்தவனை வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்தவாறே சிந்தனை செய்தான்..
அந்த நடைபாதையின் முடிவு வரை சென்றவன்.. திரும்பி.. மெதுவோட்டமாக தன்னை நோக்கி வர திகைப்படைந்தான்..
"ஆண்டவா, இது என்ன சோதனை?.... இந்த குளிருல இப்படி யோசிக்க வைக்குறானே!...." என்று மனதிற்குள் நினைத்துக்கொண்டு, "சாரிங்க தெரியல, தப்பா எடுத்துக்காதிங்க..." என்றான்.... "அடப்பாவி, ஸ்கூல்ல ஒண்ணா படிச்சத கூட மறந்துட்டியா?" "ஸ்கூலா?..... அது அது வந்து......" "ஆமா.... மாயவரத்துல பத்தாவது வரைக்கும் ஒண்ணா படிச்சோமே?" "மாயவரத்துலையா?... நாசமாபோச்சு.... நான் படிச்சதெல்லாம் திருச்சில....." "நீ..... நீங்க..... மோகன் குமார்தானே?" பெருமூச்சு விட்டபடி, "இல்லைங்க, நான் ராம் குமார்" "ஓஹ் சாரி... நான் தப்பா நெனச்சுட்டேன்" பதட்டம் தணிந்து இப்போதுதான் எதிரில் நின்ற நபரின் முகத்தை கவனித்தான் குமார் ... ஏதோ ஒரு வசீகரம், ஈர்ப்பு அவனை அவனுள் படரவிட்டது.....
"en peru Sundar". "Thappa ninaikathenga, nan etho nyabagathil ungala en friend Mohan Kumarnu ninaichiten" enru Vazhinthan. Thodarnthu, ithu thaan sakku enbathupol, "inga thaan daily walking varuveengala", enru antha uraiyadalay valarka nainathu pechu koduka thodanginan.
Note: I am not familiar with Tamil typing. Sorry folks!
-- Edited by lovelyrascal on Friday 7th of December 2012 03:41:44 AM
-- Edited by lovelyrascal on Friday 7th of December 2012 03:42:33 AM
அவன் முகத்தைப் பார்க்கும்போது ஒரு இனம் புரியாத மகிழ்ச்சி, அவன் தன் எதிரே நிற்கின்றான் என்ற நினைப்பு கூட இல்லாமல் அவனை வைத்த கண் வாங்காமல் பார்ப்பதை நினைத்து அவன் முகம் சிவந்து போனான், இவ்வளவு அழகான ஒருவன் தன்னிடம் பேசுவதையே அவன் கனவு போல நினைத்து தன்னைத் தானே கிள்ளிப் பார்த்துக் கொண்டான்.
மெதுவாக ஒரு அசட்டு சிரிப்பை உதிர்த்துவிட்டு,
”உங்க பேர் என்ன?” என்றான் குமார்!
"என் பேரு சுந்தர்...தப்பா நினைக்காதீங்க, நான் ஏதோ ஞாபகத்தில் உங்கள என் ஃப்ரெண்ட் மோகன் குமார்னு நினைச்சிட்டேன்" என்று வழிந்தான். தொடர்ந்து, இது தான் சாக்கு என்பது போல், "இங்க தான் டெய்லி வாக்கிங் வருவீங்களா", என்று அந்த உரையாடலை வளர்க்க நினைத்து பேச்சு கொடுக்கத் தொடங்கினான்.
-- Edited by Rotheiss on Friday 7th of December 2012 06:22:49 AM
Ama na daily inga dha varuva but ungala innaiku dha pakara neengalum regular ah inga dha varuveengala nu sundhar keta... Illa na innaiku dha first time vara... inimel regular ah varuva nu kumar sonna ... Apdiye avan galoda conversation continue aachu... Sorry I dont have a software to type in tamil
"சிலரை பார்த்ததும் எங்கோ பார்த்தது போல தோன்றுவது இயல்பான ஒன்றுதான்... ஆனால், தனக்கு தோன்றிய அதே உணர்வு சுந்தருக்கும் தோன்றியதுதான் வியப்பு.... இதுதான் விதியின் விளையாட்டு போல" என்று தனக்குள் நினைத்துக்கொண்டார் குமார்.... அன்று முழுவதும் வேலையில் மனம் நாட்டமில்லாமல், காலை பொழுதினை நினைத்தே அலைபாய்ந்தது.... "ச்ச... போன் நம்பர் கூட வாங்க மறந்துட்டேனே...." "பார்த்த அஞ்சு நிமிஷத்துல போன் நம்பர் கேட்டா உன்ன கேவலமா பாப்பான்" "ஆமா... உண்மைதான்... எங்க போய்ட போறான், நாளைக்கு காலைல வாக்கிங் வருவான்ல, பார்த்துக்கலாம்" மனசாட்சியுடன் அவன் ஒரு சிறு விவாதம் நடத்தி முடித்து, மறுநாள் விடியலுக்காக காத்திருந்தான்....
சுந்தரிடம் என்ன பேசுவது,அவனைப் பற்றி எப்படி தெரிந்துகொள்வது என்று ஏதேதோ சிந்தனைகளுடன் நடைப்பயிட்சியைத் தொடங்கியவன்....இதோ நேற்று அவர்கள் முதன்முதலில் சந்தித்த இடத்தை அடைந்துவிட்டான் ......
வழக்கமாக ஆறு மணிக்கு வரும் குமார் அன்று காலை ஐந்து மணிக்கே வந்துவிட்டான். அந்த பூங்காவின் நுழைவுவாயிலை நோக்கி வழி மேல் விழி வைத்து பார்த்து கொண்டிருந்தான் .
தான் செய்யும் செயலை அவனாலேயே நம்பமுடியவில்லை. முன் பின் தெரியாத ஒருவனை பார்க்க நான் ஏன் இவ்வளவு காலையில் இங்கே காத்திருக்கிறேன். அவன் வசீகர முகத்தை மறக்கமுடியாமல் தூக்கத்தை மறந்துபோய் இப்படி தேவுடு காதிருப் பானேன் என்று ஒரு கழிவிரக்கம் வேறு.
அதோ அவன் தான். சுந்தர் வந்துகொண்டிருந்தான். வெள்ளை நிறத்தில் உடலோடு ஒட்டிய ஒரு டி ஷர்ட், கருப்பு நிறத்தில் ஒரு ட்ராக் பாண்ட்டு. அவனை பார்த்தவுடனேயே கவிதை பிறந்தது ,
ஆறடியில் ஆண்மகனாய் வளைந்த புருவமும் குவிந்த செவ்வாயும் காந்த கண்களும் தென்றலாய் தலை முடியும் சொர்க்கத்தில் இருந்து வந்தவன் இந்த சுந்தரன் !
கவிதையை சொல்லி முடிப்பதற்குள் குமார் முன் வந்து நின்றான் சுந்தர். முகத்தில் ஒரு புன்னகை.
வந்தவன், "ஹாய் குமார் , என்ன இவ்வளவு சீக்கிரமா வந்துட்டிங்க , யாரையோ தேடுறிங்க போல?" என்று கொக்கிபோட்டான்.
வழக்கம் போல சமாளிக்க முடியாமல் அசடு வழிந்தான் குமார். அவன் வழிவதை பார்த்து உள்ளுக்குள் சிர்த்து கொண்டான் சுந்தர்.
PS: Tried my best to type this in Tamil.
Thanks to Rothesis for translating the previous lines in Tamil.
Special thanks to Vijay for starting this. This is a very good platform for those who wants to write stories. Practice makes a man perfect. I am gonna use this opportunity for sure.
இருவரும் அன்றைய நடைபயிற்சியை மறந்து பேசிக்கொண்டிருந்தனர்.... நேரம் போனதே தெரியவில்லை... சுந்தரின் அலைபேசி அடித்தது..... "ஓஹ் எட்டு மணி ஆகிடுச்சா, இதோ வந்திடுறேன்மா" அழைப்பை துண்டித்துவிட்டு குமாரை பார்த்தார்... "குமார், இதோ பக்கத்துலதான் வீடு இருக்கு, ஒரு காபி சாப்ட்டு போறதுல உங்களுக்கு எதுவும் கஷ்டமில்லையே?" இப்படி அழகாக கேட்பவனிடம் எப்படி குமார் மறுக்க முடியும்.... இருவரும் சுந்தர் வீட்டை அடைந்தனர்..... எப்போதோ பழகிய வீட்டை போல இருந்தது குமாருக்கு.... மனதிற்குள் ஏதோ ஒரு இனம்புரியாத குழப்பம் உண்டானது.... கதவை திறந்து வெளியே வந்தார் ஒரு வயதான பெண்மணி..... குமாரை பார்த்து, "வாப்பா குமாரு, நல்லா இருக்கியா?" என்றார்.....
@ஆதர்ஷ்..... ரொம்பவும் நன்றி நண்பா..... கதை எழுத இங்கு நண்பர்கள் பலரும் ரொம்ப தயங்குறாங்க.... உங்க வாழ்க்கையில் இதுவரை நீங்க சந்தித்த நிகழ்வுகளை வைத்து மட்டுமே ஆயிரம் கதைகளை உருவாக்கலாம்..... அதற்கு ஒரு பயத்தை போக்கி அனைவரையும் எழுத வைக்கும் சிறுமுயற்சிதான் இது.... மேலும், நீங்க ரொம்ப அழகா எழுதுறீங்க, கவிதையும் அழகா இருக்கு....
ஒருகணம் திகைத்து போனான் குமார், அவன் திகைப்பை உள்ளுர ரசித்தான் சுந்தர். பிறகு குமார் உன்னைத்தான் அம்மா கேக்கறாங்க அவன் தோளை தொட்டு நினைவூட்டினான்.
"நான் நல்லா இருக்கேன்மா, நீங்க எப்படி இருக்கீங்க?", என்று கேட்டான். எனகென்னப்பா, நான் நல்லாத்தான் இருக்கேன், என்று சொன்னவள், குமாரை உள்ளே வந்து அமரச்சொன்னாள் . "பேசிட்டு இருங்கப்பா, நான் போய் காபி எடுத்துட்டு வந்தரேன்", என்று சமையலறைக்குள் சென்றாள்.
சுந்தர் குமாரிடம், "ஒரு நிமிஷம், போய் உடைமாற்றி வருகிறேன், என்று கூறிவிட்டு உள்ளே சென்றான்.
வீட்டை அளக்கதொடங்கினான் குமார். சிறிய வீடு, ஆனாலும் அதில் ஒரு அழகான அமைதி, கூடத்தின் ஒரு ஓரமாக மிகபெரிய அலமாரியும் அதில் புத்தகங்களும். அதற்கு பக்கதி ஒரு கண்ணாடி சட்டம், அதனுள்ளே ஒருவரது புகைப்படம். அச்சு அசலாக சுந்தர் போலவே, ஆனால் கொஞ்சம் வயதான தோற்றத்தில்.
குமார் அந்த படத்தையே வைத்தகண் வாங்காமல் பார்த்து கொண்டிருந்தபோது உள்ளே வந்தான் சுந்தர் , குமாரிடம் அவர் என் தந்தை இபோது உயிரோடு இல்லை என்று சுந்தர் சொல்லும் போதே, அவனனது விழியில் ஒரு துளி நீர் எட்டி பார்த்தது. குமாரும் சுந்தர் தன தந்தை மீது வைத்துள்ள பாசத்தை புரிந்துகொண்டான். எ ப்படி, எப்போது? என்று கேட்க நினைத்தவன், இப்போது வேண்டாம் என்று அமைதியானான். ஆனால் பாசமாக அவன் தோளை தொட்டு தலையை வருடிகொடுத்தான். குமாரின் வருடல் எதோ தென்றல் தன்னை தீண்டியது போல மெய்சிலிர்துபோனான் சுந்தர்.
சிவா பூஜையில் கரடி போல, அப்போது அங்கே காபியுடன் வந்தார் குமாரின் தாயார். இந்தமுறை அவர்களை பார்க்கும்போது எங்கேயோ பார்த்தமாதிரி இருக்கிறதே என்று யோசிக்க தொடங்கினான் குமார்.
சுந்தர் தன் தாயாருக்கு சொல்லும் அளவிற்கு "ஒருசில நாட்களில் எப்படி, எதனால் என்னுடன் இவ்வளவு நெருக்கம் காட்டுகிறான்?" என்று புரியாமல் குமார் குழம்பினான்..... அன்று முழுவதும் அவனுக்கு அந்த நினைப்பாகவே இருந்தது.... அலுவலகத்தில் வேலை ஓடவில்லை..... அரைநாள் விடுப்பு எடுத்தவன், சுந்தர் சொன்ன அவன் நிறுவனத்திற்கு செல்ல முடிவெடுத்தான்.... தன் விசையுந்தில் ஏறி, சுந்தர் அலுவலகம் சென்றான்.... அது ஒரு நடுத்தரமான நிறுவனம்.... வரவேற்பறையில் குமாரை பார்த்து சிரித்த பெண்ணொருத்தி அவனை வரவேற்றாள்.... "சுந்தர்....." என்று சொல்வதற்கு முன்பே அந்த பெண் அவனை பார்த்து, "நீங்கதான் குமாரா?.... சுந்தர் சார் உங்களுக்காகத்தான் வெயிட் பண்றார்.... நேரா போய் ரைட்'ல நாலாவது ரூம் போங்க" என்றாள்.... இவனுக்கோ மேலும் அதிர்ச்சி...... என்ன நடக்குது இங்க? என்று புரியாமல் அந்த பெண் சொன்ன அறையை நோக்கி நகர்ந்தான் குமார்...
கதை இப்போ பள்ளி பருவத்துக்கு போயிடுச்சா?.... ஹ்ம்ம்.... குதிரைகள் சீரான வேகத்தில் நல்ல படியா போகிறது.....
ஒரே ஒரு கேள்வி..... "கதாநாயகர்கள் என்றால் அழகாகத்தான் இருக்கணுமா?" னு வேதம் புதிது சத்யராஜை அறைந்து சிறுவன் சொல்வதைப்போல, என்னை யோசிக்க வைத்து, இப்போ அப்படி வர்ணனைகள் இல்லாமல் என்னுடைய கதையை கொண்டு செல்ல வைத்த பஷீரின் கதையில் "சூர்யா, ஆர்யா" வர்ணனைகள் ஏன்?....
அந்த பதின் வயதின் தொடக்கத்தில் உடலளவிலும், மனதளவிலும் ஏற்படும் மாற்றத்தை,குமாரால் பிரித்தறிய தெரியவில்லை. பள்ளியில் மாணவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் விளையாடும் பொழுதும் பேசிக்கொள்ளும் பொழுது,அவர்களை தவிர்த்து சுந்தர் கூடவே இருக்க விரும்பினான். இது ஏனென்று அவனுக்கு தெரியவில்லை.ஒரு நாள் கூட அவனை பார்க்காமல் இருக்க முடியவில்லை. அப்பொழுதுதான் ஒரு நாள் சுந்தர் பள்ளி வரவில்லை, அன்று முழுவதும் குமாருக்கு தன் உடல் பகுதியில் ஏதோ ஓர் உறுப்பு தொலைந்தது, போலவே வருந்தினான். அவனால் பள்ளியில் இருப்பு கொள்ள முடியவில்லை. மதியத்துடன் வீட்டுக்கு வந்துவிட்டான், அப்படி வந்தவன் நேராக சுந்தர் வீட்டுக்கு சென்றான். அங்கு சென்ற பிறகுதான் தெரிந்தது அன்று அவனுக்கு உடல்நிலை சரியில்லன்னு டாக்டர்கிட்ட போயிட்டு வந்து ஓய்வெடுத்துகிட்டு இருந்தான். அவனை பார்த்ததும் சுந்தரின் அம்மா, வாப்பா குமார் ராத்திரியிலிருந்து சுந்தருக்கு காய்ச்சலா இருந்தது, இப்பதான் கொஞ்சம் பரவாயில்லை, போய் பார்த்துவிட்டு வா, நான் காபி போட்டு வைக்கிறேன் என்று கூறி விட்டு சமயலறை சென்று விட்டார்.சுந்தர் அறையை அடைந்த குமார் அவனை தொட்டு பார்த்தான், உடம்பு சூடாத்தான் இருந்தது, சரி ஓய்வெடுக்கட்டும் நாளை வந்து பார்க்கலாம் என்று வந்து விட்டான். சுந்தரின் அம்மா கொடுத்த காபியை குடித்து விட்டு, நாளை காலை சுந்தரை தானே வந்து அழைத்து செல்வதாக கூறிவிட்டு சென்றான்.,,,,,,,,
