மாலை வீடு திரும்பும்போதே எரிச்சல் பற்றிக்கொண்டது.

“ரெண்டு நாளா மனசு அடிச்சுக்குது.. என் நிம்மதிய கெடுத்துட்டானே.. இன்னிக்கு விட்றதாயில்ல.. ரெண்டுல ஒண்ணு தெரிஞ்சாகணும்”

காலேஜ் கேம்பஸ் தாண்டி.. மெயின் ரோட்டில் இறங்கினேன்.. 

குமரன் குன்றம் தாண்டி அடுத்த ஐந்து நிமிட நடையிலேயே வீடு.. கடந்த இருபத்தைந்து வருடமாக வாடிக்கையாக நடக்கும் பாதை தான். யார் யாரோ எவ்வளவு சொல்லியும் டூ வீலர் வாங்கவேயில்லை.. நடக்கும் தூரத்தில் வேலையிடம்.. திருமணத்துக்கு முன்பே இங்கே குடிபெயர்ந்தது. வந்த புதிதில் கரூர் மனதில் அவ்வப்போது நிழலாடும்.. இப்போது இந்த சிட்லப்பாக்கமே தஞ்சமாக மாறிப்போனேன்.. அடுத்த ஐந்து வருடத்தில் திருமணமாகி மனோன்மணியையும் அழைத்து வந்தாகிவிட்டது. அப்போதே சொந்த வீடு கட்டியிருந்ததால் மனோவுக்கு வாடகை வீட்டு அசௌகர்யங்கள் ஏதுமில்லை.. ஆனாலும்.. அடிக்கடி வாங்கலை நினைத்துக்கொள்வாள்.. 

“ஆடிப்பெருக்கப்ப பாக்கணுமே.. ஜே ஜேன்னு இருக்கும்.. காவிரியை கண் கொள்ளாம பாக்கறதே அலாதியாயிருக்குங்க.. ம்ம்ம்..” அலுத்துக்கொள்வாள்.. 

“என்ன மனோ பண்றது.. வாங்கல்லயே இருந்தா நல்லாத்தானிருக்கும்.. வயித்துப்பாடுன்னு ஒண்ணு இருக்கே.. சக்கரை ஆலைல இருந்து எப்ப ஆர்டர் வருமோ.. கரும்ப வெட்டலாமா வேணாமான்னு கவலையில்ல.. அதெல்லாம் சரியா இருந்தாலும்.. அடுத்த நடவுக்கு.. இந்த வருசமாவது நேரத்துக்கு மேட்டூருக்குத் தண்ணி வரணுமேன்ற கவலையில்ல..”

ஆனாலும் அவள் பழகிக்கொண்டாள். இல்லத்தரசி உத்யோகம் பிடித்துப்போனது. அடுத்த ஐந்து வருடமாக தவமாய் தவமிருந்து பெற்றவன் தான் கௌதம். Placenta privia!.. மனோன்மணி பிரசவத்தின் போது பாடாய்ப்பட்டாள்.. மாமியாரிடம் சாடை மாடையாக செம வசவு எனக்கு.. 

“நான் அப்பவே சொன்னேன்.. என் பேச்ச யாரு கேக்கறா.. வாங்கல் மருத்துவச்சி பாக்காத பிரசவமா.. எம்பொண்ண பவுனு போட்டு கட்டிகொடுத்தது.. இப்படி அது வாழ்வா சாவான்னு போராட்றத பாக்கறதுக்கா.. பாப்பாத்தியம்மா.. உம் பொறுப்பு தாயே.. நீ தான் காப்பாத்தணும்..” சேலைத் தலைப்பை வாயில் பொத்திக் கொண்டு அழுதாள்..

என் நிலையைப் பார்த்து என் மாமனார் எனக்கு வக்காலத்து வாங்கினார்.. 

“த.. வாய மூடு.. விவரமில்லாமயா.. மெட்ராஸ்ல வச்சி தான் பிரசவம்னு முடிவெடுத்திருப்பாரு... எல்லாம் தெரிஞ்ச மாதிரி பேசாத.. பாரு.. இவரு மூஞ்சே சரியில்ல... உன்னால கண்ணு கலங்கி நிக்கறாரு.. ”

வாயை மூடிக்கொண்டாள்.. துணியில் சுற்றி கௌதமைக் காட்டியதும் பாதி உயிர் வந்தது.. லேபர் வார்டிலிருந்து அரைகுறை மயக்கத்தோடு மனோவை ஸ்டிரெச்சரில் தள்ளி வந்தார்கள்.. அவள் முழுதாக நினைவு திரும்பி குழந்தையைக் கேட்டதும் தான் மீதி உயிர் வந்தது... 

கௌதம் - போராடிப் பெற்ற பரிசு.. சின்னத்திட்டுக்கூட இல்லாமல் தான் வளர்த்தேன்.. தப்பு தப்பு.. வளர்த்தோம்.. ! இப்போது அவனால் தான் எனக்குள் இவ்வளவு போராட்டம்..

குமரன் குன்றத்தை நெருங்க நெருங்க... நெஞ்சு வேகமாக அடித்துக்கொண்டது.. ”முருகா.. ஏனிப்படி சோதிக்கற?” கோவிலை நோக்கிக் கும்பிட்டேன்...

தளர் நடையுடன் வீட்டை அடைந்தேன்.. மனோன்மணி.. பம்மியபடியே வந்தாள்.. இரண்டு நாட்களாக நான் நானாக இல்லை என்பதை அறிந்திருந்தாள்.. ஆனாலும் ஒன்றும் கேட்டுக்கொள்ளவில்லை.. 

“கௌதம் வந்துட்டானா?”

“இன்னுமில்லீங்க.. வர்ற நேரம் தான்.. நீங்க மாத்திட்டு வாங்க.. நான் காபி எடுத்தாறேன்..”

நான் முகமலம்பி.. ஹாலுக்கு வந்து சோஃபாவில் அமரவும்.. காபி தம்ளரை நீட்டினாள்.. வாயில் வைத்ததும்.. நாக்கை பதம் பார்த்தது..

“முண்டம்... அறிவில்லையாடி உனக்கு.. இப்படியா கொதிக்கக் கொதிக்க குடுப்ப..” மகன் மீதான் கோபத்தை மனைவி மீது காட்டினேன்.. 

இத்தனை வருடத்தில் ஒரு நாளும் கேட்டிராத வசவு. முனுக்கென்று கண்ணீர் கொப்பளிக்க... அவள் சமையல்கட்டிற்குள் புகுந்து கொண்டாள்.. 

அந்த எரிச்சல் அடங்கும் நேரத்துக்குள் க்ரில் கேட்டைத் தள்ளிக் கொண்டு கௌதம் சைக்கிளுடன் நுழைந்தான்.

(தொடரும்)

-- Edited by Rotheiss on Thursday 22nd of November 2012 03:19:21 PM

@ msvijay

என்னன்னு தெரியலைங்க.. எழுதி முடிக்கும்போது தான் தெரிய வரும்னு நினைக்கறேன்.. சிறுகதையா.. சின்னஞ்சிறுகதையான்னு!

@ Arasu25

ஹானஸ்ட்லி ஸ்பீக்கிங்.. இன்னும் முடிவே பண்ணலீங்க.. ரெண்டு மாசமா மனசுக்குள்ளயே குடைச்சலா இருந்த விஷயம் தான்.. ரெண்டு நாள் முன்னால லஞ்ச் ப்ரேக்ல ப்ரைவசி கிடைச்சதேன்னு டைப் பண்ணி.. கையோட காக்கிநாடா புறப்பட்டாச்சு..

அடுத்தப் பதிவ ரெடி பண்ணலாம்னா.. Quite often, getting lost in Nostalgia!!!

மத்தபடி.. மிஸ்டர் குழப்பம், மிஸ்டர் குழப்பாதி குழப்பம் பட்டத்துக்கெல்லாம் un opposed-ஆ நீங்க மட்டும் தான் ஜெயிக்க முடியும் சார்.. !! சந்தேகமே வேணாம்!!!!

வார்த்தை தொண்டையில் சிக்கி வெளிவர மறுத்தது...   “என் வல்வினை நீங்குமா?.. துன்பம் போகுமா?.. முருகா.. இதையெல்லாம் தாங்கற சக்தியாவது கொடப்பா..” 

தொடர்ந்து வாசித்தேன்.. முடித்ததும் இடம் விட்டெழுந்து.. அடிவாரம் வந்தேன்.. வீடு செல்ல மனம் ஒப்பவில்லை.. ஹஸ்தினாபுரம் ஏரி நோக்கி நடந்தேன்.. 

ஏன்? ஏன்? என்று உள்ளே குடையாய் குடைந்தது.. 

எந்த குறையும் வைத்ததில்லை அவனுக்கு.. எங்கு தவறினேன்.. எப்படித் தவறினேன் என்றே புரியவில்லை.. 

ஒற்றை மகனாய் இருந்தாலும்.. அடம்புடிக்கும் மடமையெல்லாம் இல்லை.. மனோவை போலவே அவ்வளவு சூட்சுமம்.. நல்ல குழந்தை தான்.. பள்ளியிலும் நல்ல மாணவன்.. டென்த் போர்ட் எக்சாமில்.. ”நானூத்தி ஐம்பதை தாண்டிருவியா கண்ணு?” அவன் அம்மா கேட்ட போது பதிலே சொல்லாமல்.. நானூற்றி எழுபத்தைந்து எடுத்து பள்ளியில் முதலாவதாகத் தேறினான்.. அவ்வளவு சூட்டிப்பு.. 

 “நல்லா படிக்கறான்.. நல்ல புள்ள.. வேறென்ன.. நான் தான் சரியா கவனிக்காம கொஞ்சம் இறுமாப்பா இருந்துட்டேனோ??” மனது கிடந்து அரற்றியது.. பலவாறு சிந்தித்ததில் தலைநோவு வேறு.. 

ஏரிக்கரை ரோட்டைத் தாண்டி அருகிலிருந்த கடையில் தேநீர் குடித்தேன்.. சில்லறை வாங்க மறந்து நடக்க.. கடைக்காரன்.. “இன்னா சார்.. ரொம்ப குஜாலா கீறியா.. துட்டு வேணாவா..? ஐநூறு ரூபா நோட் கொடுத்தது கூடவா ஞாபகமில்ல உனுக்கு.. “

எரிச்சலுடன் மீதி சில்லறை வாங்கிக் கொண்டு.. நடந்தேன்.. 

யாரோடோ கைத்தொலைபேசியில் பேசிக் கொண்டே சைக்கிளில் வந்தவன்..  என்னை எதிரேக் கண்டதும்.. தடுமாறினான்..

நானும் அவனும் ஒருவருக்கொருவர் வழிவிட குழம்பியதில்.. முன் சக்கரம் சாலையை விட்டு பள்ளத்தில் இறங்க சடாரென்று சைக்கிளோடு சரிந்தான்.. 

அவன் சட்டைப் பையிலிருந்து ஏதோ ஒன்று  என் காலருகே விழுந்தது.. எடுத்தேன்.. அவன் வேலையிட அடையாள அட்டை போலுமிருந்தது.. பெயர் வாசித்தேன்.. சரத் பாபு..!

பழைய நினைவுகள் சடுதியாய் தோன்றி மறைந்தன.. கை நடுங்கிற்று... அவனிடம் நீட்ட.. சுதாரித்தெழுந்தவன் வாங்கி சிரித்துக் கொண்டே.. 

“நேத்து இதே இடத்துல வேணும்னுட்டே ஒருத்தன விழ வச்சேன்.. இன்னிக்கு நானே விழுந்துட்டேன்.. தேங்ஸ் சார்.. வர்றேன்..” பறந்தான்..

மடியில் மகனைக் கிடத்தி ஊட்டிக் கொண்டிருந்தாள் மனோ.. உள்ளே வந்து நேரம் பார்த்தேன்.. மணி பத்தரையைத் தாண்டியிருந்தது..

அவள் என்னை பார்த்ததும் முகம் திருப்பிக் கொண்டாள்.. 

“எக்கேடா கெட்டு ஒழி..” என்பதாய் இருந்தது அவளது செய்கை.. நானும் பேசும் மனநிலையில் இல்லை.. 

கட்டிலில் மல்லாந்து ஃபேனை பார்த்தேன்.. 

சரத் பாபு..! 

பெயரை உச்சரித்தேன்.. 

உள்ளே தைத்தது.. 

“உனக்குப் பண்ணக் கொடுமைக்குத் தான் இப்போ படறேனாடா?” கண்ணீர் வழிந்தது.. 

முடிவெடுத்தேன்.. அவனை சந்தித்து மானசீகமாய் மன்னிப்புக் கேட்க வேண்டும்.. காக்கிநாடாவில் இருக்கிறானாம்.. உரத் தொழிற்சாலையில் வேலையாம்..  கடந்த மாதம் எங்கள் சக மாணவனொருவன் என்னை கல்லூரியில் தேடி வந்து பார்த்தபோது சொன்ன தகவல்.. ! 

அவன் நம்பரைக் கொடுத்தான்... வாங்கி வைத்திருந்து.. நண்பன் விலகியதும்.. குப்பையில் கடாசியது ஞாபகம் வந்தது.. வேதனை அதிகமானது.. !

எப்போது கண்ணயர்ந்தேன் என்றே நினைவில்லை..

காலையில் முதல் வேலையாக.. சக ஊழியன் முபாரக்கை அழைத்து விடுப்பு சொன்னேன்.. 

“ஆமா.. வியாழன், வெள்ளி.. அப்புறம் திங்ககிழமைக்கும் சேர்த்து சொல்லிரு முபாரக்.. நான் மண்டே வந்து அவர பாக்கறேன்னு சொல்லிடு..”

“...........”

 “ஏதோ அவசர வேலையாம்னு நீயே சமாளிப்பா..”

“..........”

“ ரொம்ப தேங்ஸ் முபாரக்.. நான் வச்சிட்றேன்”

மனோன்மணி இன்னும் ஆத்திரம் தீராமல் என்னை புறக்கணித்தாள்.. மதியம் வரை வீட்டிலிருந்தேன்.. வீடு மயான அமைதி காத்தது.. 

ஒரு மணி வாக்கில்.. கையிலொரு டிராவல் பேக்குடன்.. கிளம்பி.. சாணட்டோரியம் போய் எழும்பூர் வந்து.. இதோ.. சிர்காரும் கிளம்பி விட்டது... !

(தொடரும்)

@ Arasu25

ஒரு பயமும் வேணாம் கண்ணா.. எனக்குத் தான் இப்ப உதறலா இருக்கு... அடுத்து எப்படி போறதுன்னு..

@ msvijay

நிச்சயமா தமிழ் கடவுள் கான்செப்ட் உங்க பாதிப்பு தான்! கரூர், வாங்கல், காக்கிநாடா நீங்கலாக வரும் ஏனைய ஊர்கள்.. சென்னையின் புறநகர் பகுதிகள்.. உபயம்: கூகிள்

@ thamizhan

ஒரு புது லொகேஷனா இருக்கட்டுமேன்னு தான் கரூர் பக்கம் போனேன் கண்ணு..!

தவிப்புடன் அமர்ந்திருந்தேன்..!

இரண்டாவது மாடியின் நார்த் விங்கில்.. டாய்லெட்டிலிருந்து இரண்டு அறை தள்ளி எனக்கான அறை இருந்தது.. அறை எண் முந்நூற்றி இருபது!

இருந்த இரண்டு கட்டிலிலும் உட்கார்ந்து பார்த்து.. எது உறுதியாக இருக்கிறது என்பதை உறுதி செய்து பின் அதை எனக்காக இறுதி செய்தேன்.. 

அப்பா கிளம்பி சென்று இரண்டு மணி நேரமாயிருந்தது.. பிள்ளைகள் எண்ணிக்கை அரை டஜனுக்கு ஒன்று குறைய! அப்பாவுக்கு கடைக்குட்டியான என் மீது அலாதி பாசம். மற்றவர்கள் கரூரிலேயே பள்ளியிறுதியோடு படிப்பை முடித்து டெக்ஸ்டைல் கம்பெனிகளில் தஞ்சமடைய நான் மட்டும் அடம்பிடித்து சென்னை வந்தேன்.. தரமணியில் பட்டயப் படிப்பு!

பூக்கடையில் பஸ் ஏற்றி ஊர் அனுப்பி வைப்பதற்குள்.. மேல் துண்டு நனையும்படி அழுகையான அழுகை! அக்கா திருமணம் முடிந்து ஈரோடு புறப்பட்டபோது கூட.. துளி கண்ணீர் எட்டிபார்க்கவில்லை.. 

ஊரே அதிசயித்தது...  “பாத்தியா.. எவ்வளவு அழகா புத்தி சொல்லி பொண்ண தாட்டிவிட்டான்.. பழனிச்சாமி.. !”

ஆனால் இன்று..?!

“தனியா சமாளிச்சுக்குவியா கண்ணு..? எனக்கு மனசே இல்ல.. பாத்து நடந்துக்கோயா.. நம்ம கீழத்தெரு மாரப்பன் மகன் மெட்ராசுக்குத் தான் லோடு அடிக்கறானாமாம்.. மாசத்துக்கு ரெண்டு வாட்டி வருவானாமாம்.. அவன் கிட்ட உனக்கு ஒப்பிட்டு கொடுத்து வுட்றேன்.. அப்பப்ப செலவுக்கும் அவன் கிட்டயே பணம் அனுப்பி வைக்கறேன்.. நீ என்ன விவரம்னாலும் அவன்கிட்டயே சொல்லிவிடு.. ம்... அப்புறம்.. ஆடி நோன்பிக்கு எப்படியாவது லீவு சொல்லிட்டு வந்துரு..”

இன்னும் என்னை அரை ட்ரௌசராகவே நடத்தியது எரிச்சல் படுத்தியது.. என்றாலும்.. அறைக்குத் திரும்பியதும் வீட்டு நினைவு அதிகம் வாட்டியது..  “ஒப்பிட்டு அனுப்பி வைக்கறாராம்..” சிரித்துக் கொண்டேன்.. 

வீட்டு நினைவைக் கூட சமாளித்துவிடுவேன்.. அதை விட பெரிய தவிப்பு.. யார் அறை நண்பன் என்று தெரிந்து கொள்வதில் இருந்தது.. ஒரு வாரம் தன் அயனாவரம் மாமா வீட்டில் தங்கி விட்டு, பயம் தெளிந்த பின் சாவகாசமாக வந்து, ஒரு ஞாயிறு அன்று என் அறைக்கதவைத் தட்டினான் சரத் பாபு..

“யார் வேணும்.. “

“இங்க நவலடியான்றது..?”

“நான் தான்.. நீங்க..?”

 “நான் சரத் பாபு.. இந்த ரூம் தான் எனக்கு அலாட் பண்ணீருக்காங்களாம்.. ஹாஸ்டல் ஆஃபீஸ்ல சொன்னாங்க..”

நான் தான் சென்னையைக் கண்டு பயந்திருந்தேன் என்றால்.. இவனுக்கு ஜன்னியே வந்துவிடும் போல.. இத்தனைக்கு இவன் சொந்த ஊர்... சென்னைக்கு அருகிலேயே.. அதிக தூரமில்லை.. ஆம்பூர்..  தவிர அயனாவரத்தில் மாமா வீடு.. மண்ணடியில் பின்னி வீடு.. (அவன் சித்தி வீடாம்.. பின்னாளில் அவன் சொன்னது).. அடையாறு, கொஞ்சம் தள்ளி திருவான்மியூர் என்று ஏகப்பட்ட சொந்தங்கள்.. !

“அடிமை சிக்கி விட்டான்” என்றே ஆர்ப்பரித்தேன்.. 

முதலிரண்டு மாதங்களுக்குள்ளேயே.. எனக்கு சகல உதவிகளும் இவன் தான். மெஸ்ஸிலிருந்து சாப்பாடு எடுத்து வருவது.. காலையில் காபி தீருவதற்குள் எனக்கும் சேர்த்து தம்ளரில் பிடித்து வருவது.. என எல்லாமும் சரத் தான்! 

சேர்ந்து துணி துவைப்பது என்று தீர்மானித்து.. சோப் போடும் வேலையை நான் செய்வேன்.. கும்மி, அலசுவது அவன் வேலையாக இருக்கும்... பின் சேர்ந்து உலர வைப்போம்.. எதையும் தட்டாமல் செய்வான்..!

வகுப்பிலும் எனக்குக் குடை பிடிக்காத குறையாக வலம் வருவான்..! வார இறுதிகளில் மட்டும் ஆம்பூருக்கோ, அயனாவரத்துக்கோ பறந்திடுவான்..!

முதல் செமஸ்டரின் தேர்வுக்கு முந்தைய ஸ்டடி ஹாலிடேஸின் போது.. இந்திரா நகரில் ஒரு தியேட்டரில்  பலான படம் இரவுக் காட்சி பார்க்க அவனை வலுக்கட்டாயமாக இழுத்து சென்றேன்.. திரும்பும் வழியில் மழையில் மாட்டிக்கொண்டோம்.. தெப்பலாக நனைந்தபடி.. அறையை அடைந்தோம்..!!

(தொடரும்)

-- Edited by Rotheiss on Monday 26th of November 2012 07:32:24 PM

 nice ..continue   pa!!!!

என்று கம்மேண்டிவிட்டு எஸ்கப் ஆகுற கதைகள் ரோதீசுக்கு வராது . அருமையா வருது . இன்னும் என்னை அரை ட்ரௌசராகவே நடத்தியது எரிச்சல் படுத்தியதுஎன்கிற வரிகள் எனக்கு சாலபொருந்துகிறது .இப்படி தான் அதையும் இதையும் நினைச்சி ஹீரோ பாத்திரத்தோட என்னை ஓட்டிகிட்டு அப்புறம் ஹீரோ வருந்துரப்போ  நானும் கூட மூடவுட் ஆவுறது வழக்கம் ..  எப்படியோ இந்த கதைகளில் தான் என் வாழ்க்கை கூட பிரதிபலிகிறது  ரோதீஸ் கலக்குரம்மா ..

யு ஆர் மை intellectual hondaa  ....

அழகுக்கு அழகு சேர்க்க விஜய் கம்மென்ட்

. \\புலி மானை துரத்துவது" போன்று காட்டிட்டு, கோழி கூவுது, ஒரு ஓரத்தில் சரத் பாபு தேம்பி தேம்பி அழறான்......\\  கே டி வீ  மார்னிங் ஷோ படம் அனகமாய் இப்படிதான் இருக்கிறது  விஜய் . நிறைய படம் பார்பீங்களோ .

@ thamizhan

மழைல ஜலகிரிடைன்னா ஜல்பு தான்யா வரும்..!

@ msvijay

எப்பவும் அறுசுவை சைவ உணவு படைக்கறவர்... அசைவ உணவுக்கு அடிபோட்ற மாதிரி தெரியுதே?... அந்த கடைய மூடி ரொம்ப நாளாச்சு.. இப்ப நாங்களும்.. அக்மார்க் நெல்லை சைவ ஹோட்டலாக்கும்!!

@ Arasu25

ம்ம்ம்.. பாத்திரத்தோட ஒன்றிப் போறது நம்ம.. பாலா பட்டறையின் பாதிப்பா இருக்கலாம் கண்ணா.. எத்தன நாவல் படிச்சி விசும்பியிருப்போம், சிரிச்சிருப்போம்... இல்லையா?

@ Basher

// eluthukalin vannam kuda kathai sol kirathu! //

வாவ்.. அசத்தலா இருக்குயா.. நீங்க சொன்ன விதம்.. நன்றி..!

அறைக்குள் வந்ததும் வராததுமாக டவலை எடுத்து என்னிடம் கொடுத்தான்.. நான் என் தலையைத் துவட்ட.. அவன், சற்று முன் சுவர் ஏறிக்குதித்து ஹஸ்டலுக்குள் நுழைந்ததால்.. சிராய்ப்பு கண்டிருந்த என் முழங்காலில் கர்மசிரத்தையாய் போரிக் பௌடரைக் கொட்டினான்.. 

இது தான் அவன் இயல்பு.. தன் தலை ஈரம் பற்றி அவன் அக்கறை கொள்ளாமல் என்னை கவனித்துக் கொண்டான்.. 

நான் அதைப் பெரிதாக கண்டு கொள்வதில்லை.. ஏற்கனவே.. வீட்டின் கடைக்குட்டியாய், செல்லப்பிள்ளையாய்.. எல்லாவற்றிலும் முன்னுரிமை, அதிக ஒதுக்கீடு என்று பழக்கப்பட்ட எனக்கு.. இதையெல்லாம் உணர்ந்து கொள்ளும் மனப்பக்குவம் அப்போது இல்லை.. இப்போதுமே சில நேரங்களில் இல்லை!

அவன் என்னவோ.. எனக்குப் பணிவிடை செய்யவே பிறப்பெடுத்தது போலவும்.. நான் இதையெல்லாம் சர்வ சுதந்திரமாக அனுபவிக்கவே அவதாரம் எடுத்தது போலவும் நடந்து கொள்வேன்.. அன்றைய இரவு அப்படி ஒரு அத்துமீறலை அரங்கேற்றினேன்..

கண்ணை மூடியும் தூக்கம் என்னைப் புறக்கணித்தது.. சற்று முன் வெள்ளித்திரையில் பிரம்மாண்டமாகக் கண்ட உடலுறவுக் காட்சி இம்சித்தது.. குளிர் வேறு வாட்டியது.. ஒருக்களித்துப் படித்து கைகளை தொடையிடுக்கில் வைத்துக் கொண்டேன்.. 

”பொருளீட்டி வரச் சென்ற தலைவன், கையது கொண்டு மெய்யது பொத்தி கூடல் மாநகர் வீதியிலே குளிரிலே வாடும்  தன் நிலையை செங்கால் நாராய் மூலமாய் இப்படித் தானே தலைவிக்குத் தூது விட்டிருப்பான்.. 

என் நிலையை யாரிடம், யார் மூலமாய் அல்லது எதன் மூலமாய் சொல்வது..?”

போர்வையை விலக்கிப் பார்த்தேன்.. செங்கால் நாராய் அங்கில்லை.. செந்நிற மேனியில் என் சரத் பாபு தான் வாய் பிளந்து அயர்ந்து தூங்கிக் கொண்டிருந்தான்.. 

சற்றே தைரியத்தை வரவழைத்து எழுந்து அவன் கட்டிலருகே சென்றேன்... மெல்ல கட்டிலில் என்னை கிடத்தி அவனருகே ஒண்ட.. திடுக்கிட்டு விழித்தவன் ”என்ன?” என்பதாய்ப் பார்த்து பின் நகர்ந்து இடம் விட்டான்.. நான் கட்டிக் கொள்ள.. சற்றே.. தயங்கியவன்.. பின்.. மறுக்கவில்லை.. 

என் அத்துமீறலை அமைதியாய் ஏற்றுக் கொண்டான்.. இயங்கினேன்... அயரும் வரை இயங்கினேன்.. பின் அவனோடே தூங்கிப் போனேன்.. 

காலை கண்விழிக்கவே வெகு நேரமானது.. அவன் எதையோ மும்முரமாக எழுதிக் கொண்டிருந்தான்.. வொர்க்‌ஷாப் மேத்தமேட்டிக்ஸ் ஆக இருக்க வேண்டும்.. அது தான் அவனுக்கு ஏழரை..

“டேய் கொல்ட்டி.. காபி.. எடுத்தாந்தியா...”

“ம்ம்”  எழுதிக் கொண்டே பதில் தந்தான்..

நான் எழுந்து, சோம்பல் முறித்து.. பல் துலக்காமலேயே காபியைக் குடித்தேன்.. புத்தி தெளிந்தது.. இரவில் நடந்தவை நினைவில் நிழலாடின.. அருவருப்பு மேலீட்டது.. மீதி காபியை.. வெளியே சென்று.. பேசினில் கவிழ்த்தேன்..  தயக்கத்தோடு அறைக்குள் நுழைந்தேன்.. 

குற்ற உணர்வு ஆட்டிப்படைத்தது.. கட்டிலில் அமர்ந்து.. தரையையே வெறித்துப் பார்த்தேன்.. 

அவன் நெருங்கி வந்து.. "என்னடா ஜுரமா..?.. ஏன் டல்லா இருக்க?” என்றவாறே.. நெற்றியின் வெப்பம் அறிய புறங்கை வைக்க.. வேகமாக அவனைத் தள்ளி விட்டேன்.. 

“தொட்ற வேலையெல்லாம் வச்சிக்காத..”

“இல்லடா.. நைட் மழைல நனைஞ்சது ஜுரமா இருக்குமோன்னு..”

“எல்லாம் எனக்குத் தெரியும்.. உன் வேலை என்னவோ.. அத மட்டும் பாரு..”

அவன் அதற்கு மேல் எதுவும் பேசவில்லை.. விலகி... கணக்கை விட்ட இடத்திலிருந்து தொடர ஆரம்பித்தான்.. 

நான் என் கணக்கிற்கு விடையின்றி அதிகம் குழம்பினேன்..!

@ msvijay, thamizhan

சரத் பாபு-க்காக வரிஞ்சி கட்டிக்கிட்டு வர்றீங்க சரி.. உங்க அனுதாபம்.. கோபம் நியாயமானது தான்.. 

ஆனா.. இதுக்கெல்லாம்.. நான் காரணமில்லீங்.. எல்லாம் அந்த கொங்கு நாட்டு நாவலடியான் தானுங் காரணம்..

ரொம்ப கோபமா இருந்தா .. சாணட்டோரியம் போய்.. குமரன் குன்றம் எங்கன்னு கேட்டு விசாரிச்சு.. அங்க பக்கத்துலயே யார கேட்டாலும் சொல்வாங்க.. கௌதம் வீடு எதுன்னு.. 

நேர போய்... “நீயெல்லாம் ஒரு மனுசனான்னு” அவங்க அப்பன.. நாலு சாத்து சாத்திட்டு வாங்க.. 

@ msvijay

லட்டெல்லாம் இப்ப இல்லீங்கலாமா.. ஜிலேபி தான் கிடைக்குதாமா.. எப்படி வசதி?