Disclaimer: This is a work of pure fiction. The characters, place, time and incidents are all purely fictional. Any resemblance to anyone, living or dead is purely coincidental. Rated as adult material for some language and incidents involved. Suitable for anyone of age 18 and above. Constructive comments and criticisms or just plain chats good or bad are most welcome.
இது முற்றிலும் கற்பனையான படைப்பு. இந்த கதையின் பாத்திரங்கள், இடம், காலம், சம்பவங்கள் என அனைத்தும் கற்பனையே. உயிருடன் இருக்கும்/இல்லாத ஒருவரை ஒத்திருப்பது தற்செயல் நிகழ்வாகவே அமைந்திருக்கும். சில வர்ணனைகள் மற்றும் சம்பவங்களைப் பொறுத்து வயது வந்தோருக்கான விஷயமாக வரையறுக்கப்பட்டுள்ளது. 18 வயதிற்கு மேற்பட்டோருக்கே உகந்தது. ஆக்கப்பூர்வமான பதிலுரைகள் எவ்வாறாயிருப்பினும் வரவேற்கப்படுகின்றன.
மேற்குத்தொடர்ச்சி மலைப்பகுதிக்குட்பட்ட குடகு மலை அந்த அதிகாலை குளிரில் செய்வதறியாது மௌனித்திருந்தது. அந்த மௌனம் அந்த மலைப்பிரதேசம் முழுவதும் பிரவாகித்தது போலவே அரண்மனையையும் ஆக்கிரமித்திருந்தது. ஆனால் அந்த சிறு கருங்கல் மண்டபத்தில் மட்டும் ஏதோ ஒரு சலனம். அது இளவரசன் மஞ்சுநாதன் குளியலுக்கு ஆயத்தப்படும் நேரம். அவன் ஆருயிர் நண்பன், உதவியாள், ஏவலாள் என அனைத்துமாகிய வீரய்யன் மஞ்சுநாதனின் ஆடைகளை நெகிழ்த்திக்கொண்டிருந்தான்.
இளவரசனுக்குரிய அங்க அடையாளங்கள் ஒன்றும் குறைவில்லாமல் மஞ்சுநாதன் ஓங்குதாங்காக இருந்தான். பெரிய கண்கள், கூர்த்த நாசி, மலர்ந்த செவிமடல்கள், தாமரையின் நிறத்தில் உதடுகள், அளவான கழுத்து, திரண்ட தோள்கள், விண்ணென்ற மார்புகள், அதில் சிகரமாய் சிவந்த காம்புகள்,ஒட்டிய வயிறு, சிறுத்த இடை, நீண்ட கைகள், சற்று அதிகமாகவே பெருத்திருந்த பின்புற மேடுகள், உறுதியான தொடைகள், அழகான பாதங்களுடன் கால்கள் என எல்லாமே அம்சமாக இருந்தன. அவன் ஆண்மைச்சின்னம் குதிரையை போட்டியிடும் அளவாய் நீண்டு பெருத்திருந்தது. அதின் கீழ் விரைகளிரண்டும் அழகுக்கு அழகு சேர்த்தன. வழமைபோலவே அவன் அழகை அள்ளிப்பருகியவாறு அவனை பிறந்த மேனியாக்கினான் வீரய்யன். மண்டபத்தை உறுதியான தேக்கு மர கதவுகள் மூடியிருந்தன. மண்டபத்தின் மேல்பகுதியில் நான்கு சாளரங்கள் குடகு வரையின் குளிர்ந்த காற்றை உள்ளே வருவித்துக் கொண்டிருந்தன. கருங்கல் தரையின் நடுவே சிறியதாக ஒரு குளம். அதில் தனைமறந்து நீச்சலில் திளைத்திருந்தான் மஞ்சுநாதன்.
அவனை கண்காணித்தவாறு குளத்தருகே சம்மணமிட்டு அமர்ந்திருந்தான் வீரய்யன். கண்காணித்தான் என்பதைவிட அவன் ஏவலுக்கு காத்திருந்தான் அந்த விசுவாச ஊழியன் என்பதே சரி.பத்தொன்பது வயதில் தன் உடலின் ஒவ்வொரு அங்கத்திலும் அரண்மனையின் செழிப்பான வாழ்வை பறைசாற்றிக்கொண்டிருந்தான். வீரய்யன் அரண்மனை வந்துசேர்ந்து கிட்டத்தட்ட மூன்று ஆண்டுகளாகிவிட்டது. அரண்மனைத்தோட்டத்தின் விரிவாக்கத்தின்போது வீரய்யன் குடும்பத்துக்கு சொந்தமான நிலப்பகுதி எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டதால், அவனது பெற்றோர் வேறு ஊருக்கு குடியமர்த்தப்பட்டு வீரய்யன் மட்டும் தன்னைவிட ஒரு வயது குறைவான மஞ்சுநாதனை கவனிக்கும் பொருட்டு அரண்மனையை வந்தடைந்தான். வந்த ஓரிரு நாட்களில் இளவரசனின் அன்புக்கு பாத்திரமானதால் விசேஷமாக பராமரிக்கப்பட்டான்.
நீந்தியவாறே அருகில் வந்த மஞ்சுநாதன், வீரய்யனின் சம்மணமிட்ட கால்களைப்பிரித்து குளத்தினுள் தொங்கவிடச்செய்தான். கால்களில் குளிர்பட்டதும் மெலிதாக முனகினான் வீரய்யன். அவனது நெஞ்சில் கைவைத்து அவனை பின்நோக்கித்தள்ள... இளவரசனுக்குக் கட்டுப்பட்ட வீரய்யன் முதுகு தரைபட சாய்ந்தான். கால்களை தொங்கவிட்டவாறு அவன் மல்லாந்திருக்க அவனது முழங்கால்களில் தன் முகத்தைத்தாங்கி அவனது ஆணுறுப்பை பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் மஞ்சுநாதன்.
வீரய்யன் லிங்கம் உணர்ச்சிமேலீட்டால் பெருக்கத்தொடங்க அவனது நெஞ்சு வேகமாக மூச்சுவாங்கியது!
”வீரா... இப்படி பார்க்கும்போது எப்படியிருக்கிறது தெரியுமா?”
“ம்..”
“வேணாட்டு வாழைபோல இருக்கிறதடா உன் லிங்கம்... என்னை விடவும் சற்றே பெரியதுதானடா உனக்கு”
”அப்படியெல்லாம் இல்லை மஞ்சு.. எல்லாம் அவரவர் பார்வையில் உள்ளது... என்னை பொறுத்தவரை இளவரசர் தான் இதிலும் பெரியவர்”
“உன் விசுவாசத்துக்கு முன் நான் போட்டியிட முடியாது.. ஒத்துக்கொள்கிறேன்.. அதற்கீடாக....” என்றவாறே....
அவனது உறுப்பை தன் செவ்விதழ்களால் கவ்வி சுவைக்க ஆரம்பித்தான்... வீரய்யன் நெஞ்சு படபடக்க மஞ்சுநாதனுக்கு ஒத்துழைத்தான்.
இது நாள்தோறும் நடக்கும் ஜலக்கிரீடையின் ஒரு அங்கமே.. சில நாட்கள் மஞ்சு வீரய்யனின் பின்புற மேட்டினூடே தன் ஆண்மையை செலுத்தி உறவுகொள்வான். வேறு சில நாட்களில் வீரய்யன் மஞ்சுவை புணருவான். அல்லது இருவரும் தரையில் படுத்தவாறே ஒருவர் உறுப்பை மற்றவர் சுவைப்பர். சில வேளைகளில் இவனும் இளவரசனோடு குளியலில் பங்குகொள்வான். சில நேரம் எதுவுமே நடக்காது. ஆனால் எதுவாயினும் அது மஞ்சுவின் விருப்பப்படி அவனது மனநிலையை பொறுத்தே அமையும். ஒருநாளும் அவனாக அத்துமீறமாட்டான் வீரய்யன். அவ்வளவு விசுவாசம், அன்பு.
என்னதான் வழக்கமாயிருந்தாலும் அன்றைய தினம் மஞ்சு அவ்வாறு நடந்துகொள்வதில் காரணமில்லாமல் இல்லை. அன்று போர்ப்பயிற்சிக்காக மஞ்சு வேணாட்டு குருகுலம் செல்லவிருக்கிறான். நான்கு வருட பயிற்சிக்காலத்தில் அரண்மனை வாசத்தை மறந்து குருவோடு தங்கியிருந்து கற்றாக வேண்டும். அரச குடும்பத்தாருக்கு மட்டுமே அனுமதி என்பதால் வீரய்யன் மஞ்சுவோடு சேரவியலாதுபோனது.
மஞ்சுவின் தாக்குதலுக்கு இலக்காகி சூடான அமுதத்தை அவன் வாயினுள் கசியவிட்டான் வீரய்யன். அமுது குடித்தும் ஆசை அடங்காது மஞ்சு சுவைப்பதை நிறுத்தவில்லை. சில விநாடிகளில் கவ்வியிருந்ததை விட்டுவிட்டு...
“ஏன் வீரா.. உன்னை பிரிந்து போகிறேன் இன்று.. உனக்கு வருத்தமில்லயா?”
“வருத்தம்தான்.... ஆனாலும் இளவரசர் இந்த பயிற்சி மேற்கொள்வது அவசியம்தானே.... தவிரவும் நான்கு வருடங்கள் சடுதியில் மறைந்துவிடும்..”
இவர்கள் உறவு விநோதமானது. நட்பா, பாசமா, விசுவாசமா என்றெல்லாம் வகைப்படுத்த இயலாதது. ஆத்மார்த்தாகவும் இல்லை. ஆனாலும் ஆழமான உறவு போலவும் தோன்றும். எது எப்படியோ அன்றைய தினம் இளவரசன் குருகுலவாசம் செல்வதற்கான ஆயத்தங்கள் துவங்கவிருக்கின்றன. அங்கே தூரத்தில் ஹொய்சாள இளவரசன் ஹேமாந்தனும் குருகுலம் செல்ல ஆயத்ததிலிருந்தான்.
மிகப்பெரிய ஒரு அரசியல்மாற்றத்தை அமைதியாக துவக்கிவைக்கப்போகிறது அன்றைய தினம்...!
மஞ்சுநாதன், வழிவழியாக காப்பாற்றப்பட்டு வரும் ஒரு வாய்மொழி அரசியல் ஒப்பந்தத்தின் விளைவு. அது சோழர்களுக்கும் குடகு அரசர்களுக்குமிடையேயான ஒப்பந்தம். அதன்படி இவ்விரு அரசகுடும்பத்தாரும் அவர்களுக்குள் மட்டுமே பெண் கொண்டும் பெண் கொடுத்தும் வந்தார்கள். இதன் பலனாக குடகின் தலைக்காவிரியில் பொங்கிப் பிரவாகிக்கும் காவிரி சோழ மண்டலத்தின் கடைமடை வரை எவ்வித தடையுமின்றி பாய்ந்து வளப்படுத்துக் கொண்டிருந்தாள்.
குடகு மக்களுக்கு அதன் பலனாக அவர்களை அச்சுறுத்திக் கொண்டிருந்த ஹொய்சாளரிடமிருந்து பாதுகாத்து வைத்திருந்தார்கள் சோழர்கள். தவிரவும் வருடந்தோறும் செந்நெல்லும், செங்கரும்பும், வாழையும், மஞ்சளும், இதர பரிசுகளும் சோழர்களிடமிருந்து போதும் போதுமென வந்துகொண்டிருந்தது. இதை சீர்வரிசையாகத் தருவதாக சோழர்கள் தெரிவித்துக் கொண்டாலும் காவிரியின் தங்குதடையற்ற வரவை உறுதிசெய்யும் வண்ணமாகவே இதனை நிகழ்த்தி வந்தார்கள்.
இதன்படி மஞ்சுநாதனின் தாய் சோழ நாட்டவள். தந்தை குடகு நாட்டவன். எனினும் அரசனும் தாய்வழியில் சோழனே. அலுவலக மொழியாக குடகு வட்டார மொழி வழக்கிலிருந்தாலும், அரச குடும்பத்து உரையாடல்கள் பெரும்பாலும் தமிழிலேயே நடந்து வந்தன். மஞ்சுநாதன் பிறந்த பிறகு அரசி மீண்டும் கருவுறாததால் இந்த ஒப்பந்தத்தைத் தொடரப்போகும் குலக்கொழுந்தாக மஞ்சு கருதப்பட்டான். அவனுக்கு முறைப்பெண்ணான காஞ்சன மாலை உறையூரில் மஞ்சுவை கரம்பற்றும் கனவோடு வளர்ந்து வந்தாள்.
இந்நிலையில் தான் மஞ்சுவின் குருகுலப் பயிற்சித்திட்டம் நடந்தேறவிருந்தது. வேணாட்டு மலைகளில் சுற்றிலும் அடர்ந்த காடுகள் சூழ்ந்த பகுதியில் கடும் பாதுகாப்போடு இருந்தன ஆசிரமங்கள். சேரநாட்டு மன்னர்களின் அன்புக்கு பாத்திரமான ஆசிரமத்து குருமார்கள் போர்ப்பயிற்சியை சேர இளவல்களுக்கு மாத்திரமில்லாமல் ஏனைய அரசகுமாரர்களுக்கும், அவர்கள் சேரர்களின் பரம் வைரிகளாக இருந்த போதிலும், பயிற்றுவித்து வந்தார்கள். இதன்படியே குடகு நாட்டு மஞ்சுநாதனும், ஹொய்சாள நாட்டு ஹேமந்தனும் அங்கு சேர்த்துக்கொள்ளப்பட்டார்கள். முதலாம் நாளில் அவர்களிருவருக்கும் சில உபதேசங்கள் வழங்கப்பட்டன. அதன் பின்பு அவர்களை வழியனுப்ப வந்த படைபரிவாரங்கள் உத்தரவு பெற்றுக்கொள்ள அவ்விருவரும் ஆசிரமத்தின் அதிகாரப்பூர்வ மாணாக்கரானார்கள். அவர்கள் அரச உடைகளை களைந்து ஏனையோரைப்போல இடைக்கச்சை மட்டும் அணிந்து கொண்டார்கள்.
அனைவர் முன்னிலையிலும் அவர்கள் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டு அவர்களின் தனித்திறமைகள் குறித்து பிரஸ்தாபிக்கப்பட்டு அவர்கள் அதுகாறும் கற்றிருந்த பயிற்சிகளை செய்துகாட்ட பணிக்கப்பட்டார்கள். மஞ்சுநாதனும், ஹேமாந்தனும் தங்கள் திறமைகளைக் காட்டும்பொழுது ஒருவரை ஒருவர் முறைப்பதும், இகழ்ச்சியாக புன்னகைப்பதையும் ஆசிரமத்து குருமார்கள் கவனிக்கத் தவறவில்லை. இருநாடுகளுக்குமிடையேயான பகையை அங்கிருந்தோர் அறிந்திருந்தார்கள். இதுபோல பல இளவரசர்கள் பகையோடு வந்து பயிற்சிக்குப்பின் உற்ற தோழர்களாக மாறிய விந்தையையெல்லாம் அந்த ஆசிரம்ம கண்டிருக்கிறது. இதனால் நிறைய நாடுகள் பகை மறந்து நட்பு பாராட்டி அதன் மூலம் பெரிய போர்கள் தவிர்க்கப்பட்டிருக்கின்றன.
தலைமை ஆசான் நல்லூர் நம்பி, இவர்களிருவரும் பகை மறக்கும்படியான எண்ணத்துடன் ஆசிரமப்பணிகளை ஒருமித்து செய்ய பணித்தார். அதன்படி முறைப்படியான பயிற்சி துவங்கும் மூன்று மாதங்கள் வரையிலும் சமைப்பது, காய் கறி நறுக்குவது, துவைப்பது போன்ற வேலைகளை இணைந்தே செய்தார்கள் மஞ்சுவும், ஹேமாவும். இணைந்தே வேலை செய்தாலும் மறந்தும் பேசிக்கொள்வதில்லை.
ஒருநாள் ஆசிரமத்து ஆவினங்களை காட்டினூடே மேய்க்கும் பொருட்டாக ஆசிரமத்தின் உறுதியான மூங்கில் கோட்டையை விட்டு காட்டுப்பகுதிக்கு வந்தார்கள். வழக்கம்போல ஒருவார்த்தையும் பேசிக்கொள்ளவில்லை. இடைவெளிவிட்டே நடந்து வந்தார்கள். ஓரிடத்தில் மாடுகளை மேயவிட்டு அவைகளை கண்காணித்தபடி அமர்ந்திருந்தார்கள். ஹேமந்தன் தான் வைத்திருந்த மூங்கில் கழியை காற்றில் சுழற்றிக் கொண்டிருந்தான். அது அவன் கைதவறி கீழே விழ நேர்ந்தது. அதைக் கண்டதும் மஞ்சுநாதன் சத்தமாக சிரித்தபடி தனது கழியை நிறுத்தாமல் சுழற்றி தன் திறமையை வெளிக்காட்டி பின்னும் இறுமாப்புடன் சிரித்து வைத்தான். ஒத்த வயதுடைய இளைஞர்கள் அவ்வாறு நடந்துகொள்வதென்பது இயல்பே! ஆனால் அவமானம் தாளாத ஹேமாந்தன் வேகமாக மஞ்சுவின் தோள்பற்றி அவனை கீழேத்தள்ளினான். சினங்கொண்ட மஞ்சு அவன் காலிடறி விட, ஹேமன் மஞ்சுவின் மீதே விழுந்தான். ஆவினங்கள் மிரட்சியோடு சூழ்ந்திருக்க.. அவ்விருவரும் மூர்க்கமாகத் தாக்கத்தொடங்கினார்கள். இதனூடே வேணாட்டு மலைமோதிய மேகங்கள் மழைசொரியத்தொடங்கின. எதனையும் பொருட்படுத்தாத இளைஞர்களிருவரும் தொடர்ச்சியாக பலப்பரீட்சையில் இறங்கினார்கள்.
இருவரும் சேறுபடிந்த உடம்போடு மல்யுத்தம் புரிய, அயற்சி மிகுதியால் ஒருநிலையில் ஒருவர் மீது ஒருவர் மயக்கமுற்றவர் போலும் கிடந்தார்கள். முதலில் கண்விழித்தவன் மஞ்சு. கீழிருந்த ஹேமன் இன்னும் விழிப்புக்கொள்ளவில்லை. எழ முயன்று பின் தோற்று மீண்டும் ஹேமனை அழுந்திக்கிடந்தான். அப்போதுதான் உணர்ந்தான் இடைவஸ்திரம் இல்லாததை. கண்களால் அருகே துழாவ, அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக இரு கச்சைகளும் சேற்றோடு சேறாகக் கிடக்க, அதிர்ச்சியோடு ஹேமனின் இடுப்பை நோக்க, அவனும் நிர்வாணியாக இருந்தான். அவனது வனப்பு ஒருகணம் மஞ்சுவை ஆட்டுவித்தது. பலமுறை வீரய்யனை அதுபோல கண்டிருந்தாலும் ஹேமனின் உடற்கட்டு மஞ்சுவை வீழ்த்தியது. இப்போது காதலுடன் ஹேமனை தழுவியவாறு மீண்டும் அவன் மீது பரவத்துவங்கினான். அவனது உதடுகள் அந்த ஹொய்சாள இளவரசனின் லிங்கத்தை ஆசையுடன் சுவைக்கத்துவங்க....
என்னப்பா இது சடேரென்று சாண்டில்யன் ஆகிட்டீங்க...கடல்புறா படிக்கிறமாதிரி இருக்கு. இந்த கதையை இதே நடையில் எடுத்து சென்று முடிப்பீரானால் எல்லா ஓரின தளங்களிலும் இது காபி செய்யப்பட்டு பரபரப்பாக பேசப்படும். எழுத்தாளர் யார் என்று தெரியாமல் போனாலும் கதை சாகாவரம் பெரும்.. எனக்கு கூட அப்படி ஒரு ஆசை உண்டு. அது வெறும் ஆசை தான் . உங்களால் முடிகிறது... ஒரு பெரும் சவால் உங்கள் முன். வெற்றிகரமாக சமாளியுங்கள் ..
ஹேமன் சிரமத்தோடு இமைகளை திறக்க முற்பட்டான். முழுமையாக பிரக்ஞை வந்திருக்கவில்லை.
மனம் நடந்ததை நினைவூட்டியது. வேகமாக மூச்சிறைத்தது. தலையை மட்டும் மெல்ல உயர்த்தி மஞ்சுவை பார்த்தான். “இவன் என்ன செய்கிறான்?!” என்ற வினாவோடு இன்னும் தலையை உயர்த்த, நொடிப்பொழுதில் வீறுகொண்டிருந்த அவனது குறியின் துடிப்பை அறிந்து, நடப்பதை உணர்ந்து கொண்டான். மஞ்சுவை தள்ளிவிட எத்தனித்தான். மெல்ல கையை தூக்க முற்பட்டான். உடல் முழுதும் அயற்சி. நடுக்கத்தோடு கைகளைத் தூக்கி மஞ்சுவின் தலையைத் தொட்டான்.
சட்டென்று தலையை உயர்த்தினான் மஞ்சுநாதன். “ஐயோ.. என்ன காரியம் செய்துவிட்டேன்?” என்ற மனோபாவனையோடு ஹேமந்தனை பார்த்தான். எழுந்து கொள்ள மனமில்லாமல் ஹேமந்தனை பயத்துடன் பார்த்தபடியே இருந்தான்!
யுகங்களாகக் கடந்த மௌன நொடிகளுக்குப் பின் ஹேமந்தனிடம் மெல்லியதாக ஒரு புன்முறுவல்!!
காலம் காலமாக இருந்த பகையுணர்வு புகையாய்க் காற்றில் கலந்து மறைந்தது.
சற்று தைரியத்துடன் தலை கவிழ்ந்து வேகம் கூட்டினான் மஞ்சு. ஆவினங்கள் “என்ன ஆயிற்று இவர்களுக்கு?” என்கிற விதமாய் தலை தூக்கிப் பார்த்து பின் தத்தமது வேலையைத் தொடர்ந்தன.
மஞ்சு மெல்ல மேலேறி அவன் நெஞ்சுக்கூட்டில் தலை சாய்த்தான். ஹேமன் அந்த புது உறவை ஆவலுடன் தழுவிக் கொண்டான். இருவரும் எழுந்து அருகிலிருந்த சுனையில் தங்களை சுத்தப்படுத்தி இடைக்கச்சைகளைக் கசக்கி பின் அரையிலே கட்டிக் கொண்டார்கள்.
ஒருவரையொருவர் தழுவிக் கொண்டு இதழமுது பருகினார்கள். இருவரது உள்ளத்தையும் காதல் நிறைத்திருந்தது.
பின் ஆவினங்களை விரட்டியவாறே ஆசிரமத்தை நோக்கி முன்னேறினார்கள்.
இவர்களின் காமக் களியாட்டத்தை அங்கிருந்த மரம், செடி, கொடி, ஆவினங்கள் அல்லாது இரு ஜோடி கண்களும் வெவ்வேறு திசைகளிலிருந்து கண்டு கொண்டன.
கண்களின் சொந்தக்காரர்கள் தத்தமது நாட்டை நோக்கி விரைந்தார்கள்.
ஆம்! அவர்கள் ஹொய்சாள, குடகு ஆட்சியாளர்களின் நம்பிக்கைக்கு பாத்திரமான ஒற்றர்கள்!!
நல்லூர் நம்பி அவர்களிருவரும் ஒன்றாக ஆசிரமத்துக்குள் நடப்பதைப் பார்த்து, அவர்களை ஒன்று சேர்ப்பதற்காக தான் செய்த முயற்சி வெற்றி பெற்றதென பேருவகைக் கொண்டார்.
ஆனால் குடகிலும், ஹொய்சாளத்திலும் நிலைமை வேறாயிருந்தது?!
அரசனும் அரசியாரும் அதிர்ச்சியில் உறைந்திருக்க, அந்த விசுவாசமான ஒற்றன் தான் வந்த வேலை முடிந்து புறப்பட்டான்.
முதலமைச்சர் அழைக்கப்பட்டார். அரசியார் அழுது அழுது செய்வதறியாதிருந்தாள். அரசன் அமைச்சரிடம் புலம்பிக் கொண்டிருந்தான்.
“எம் குலத்தில் இப்படி ஒரு அபகீர்த்தி உண்டாக ஒரு போதும் அனுமதியேன்”
“அரசே.. அமைதி கொள்ளுங்கள். இளவரசர் அறியா பாலகனல்ல. ஏதோ வயதின் வேட்கை, தனிமைச் சூழல் அவரை அப்படி ஒரு நிலைக்குத் தள்ளியிருக்கும்.”
“இல்லை அமைச்சரே.. எனக்கென்னவோ.. இது மிகுந்த துயரத்தை தருகிறது. எந்தையர் ஆட்சிக்காலத்தில் இப்படி ஒரு அவலட்சணமான காரியத்தை செய்த இருவர் கழுவிலேற்றிக் கொல்லப்பட்டிருக்கிறார்கள். அரசாங்க பதிவேட்டில் குறிப்பு உள்ளது. இப்போது எம் வம்சத்திலேயே அப்படி ஒருவன் பிறந்திருக்கிறான் என்பதை நினைக்கும் போது...” மேற்கொண்டு பேச முடியாமல் அரசர் கேவினார்.
அரசன் நிலை கண்டு, அரசியார் பெருங்குரலெடுத்து அழுதாள்.
“உடனடியாக உறையூருக்கு ஒலை அனுப்புங்கள் அரசே.. என் அண்ணன் மகளை எப்படியேனும் மணமுடிக்க வேண்டும். அப்படியே வேணாட்டுப் போர்ப் பயிற்சியை உடனடியாக கைவிட்டு மஞ்சு நாதன் நாடு திரும்ப ஏற்பாடு செய்யுங்கள்.” அரசனை பெரிதும் வேண்டிக் கொண்டாள்.
அமைச்சர் ஓலை வரைய ஆயத்தமானார்.
துவாரசமுத்திரத்தில்:
கைப்பாவையான மன்னன்... மகனின் கதை கேட்டு மீளாத் துயரடைந்தாலும், தன்னால் எவ்வித முடிவும் எடுக்க முடியாதென்பதால் அமைதி காத்தான்.
மன்னனின் மைத்துனன் வீரவல்லபன் வெஞ்சினத்துடன் குறுக்கும் நெடுக்குமாக நடந்தபடி தீவிர சிந்தனையாய் இருந்தான்.
தெளிவாக ஒன்று அவன் மனதில் தோன்றியது. இது உணர்ச்சி வசப்படும் நேரமன்று.
தன்னுடைய அரசியல் எதிர்காலத்துக்கு இந்த செய்தி எப்படி உதவப் போகிறது என்பதை நிர்ணயிக்க வேண்டிய தருணமிது.
ஒரு வேளை ஹேமந்தன் உண்மையாகவே அந்த கொடவ இளவலின் பேரில் மையல் கொண்டிருப்பானானால் தான் நினைத்ததை சாதிக்க ஏதுவாக இருக்கும். ஆகையால் இப்போதைக்கு கொடவரின் கோட்டையில் நடக்கும் மாற்றங்களை அவதானிக்க வேண்டும். அதற்கு முன்னதாக ஹேமனை நாடு திரும்ப உத்தரவிட்டு அவனது நிலைப்பாட்டை அறிய வேண்டும்.
“எப்படியேனும் இந்த செய்தியை சோழர் அரண்மனையை எட்டச் செய்தாலென்ன?! ஒருக்கால் சோழர் சினங்கொண்டு கொடவரை ஒடுக்கினால், கொடவரை உதவும் பொருட்டு களத்தில் குதிக்கலாம். இந்த ஹொய்சாளப் பேரரசுக்கும் அதன் வருங்கால மன்னனாக முடி சூடிக் கொள்ள சகல விதத்திலும் தகுதி பெற்ற எனக்கும் ஒரே அம்பில் பல கனிகளைக் கொய்வதற்கான வாய்ப்பிது!”
நம்பிக்கைகுரிய ஒற்றனொருவனை உறையூர் செல்ல பணித்தான்.
வீரவல்லபன் நினைத்ததை விடவும் அவன் விரும்பிய ஆட்சி மாற்றத்திற்கு வித்திடப் போகும் காட்சி மாற்றங்கள் வெகு விரைவாய் நடந்தேறின.
வேணாட்டின் குருகுலம் வழக்கத்திற்கு மாறாக பயிற்சிக்காலம் தொடங்கிய வேகத்திலேயே தம் மாணாக்கரை விடுவிக்க வேண்டிய துர்பாக்கிய நிலையை எட்டியது. நல்லூர் நம்பி நடப்பதொன்றையும் அறியாது கனத்த இதயத்துடன் மஞ்சுநாதனுக்கும், ஹேமந்தனுக்கும் பிரியாவிடை கொடுத்தார்.
காதலர்கள் நிலைமை இன்னும் பரிதாபம்!
அன்றில் பறவையாய் வாழ்வை அனுபவிக்க நினைத்த இளவல்கள் சேர்ந்த சிறிது நாட்களுக்குள்ளாகவே பிரிவை சந்திக்க நேர்ந்து, தத்தமது படைபரிவாரங்களுடன் தத்தமது நாடுகளை நோக்கி முன்னேறினர். பாவம்.. நடக்கப்போவதெதையும் அவர்கள் அறிந்திருக்கவில்லை!
தக்க சமயத்தில் உறையூருக்கு அவன் அனுப்பிய ஒற்றனால் கை மேல் பலன். சோழன் செய்தி கேட்டு சினந்தான். சினம் குணம் மறந்தது. குடகின் இளவல் செய்தது மன்னிக்க முடியாத குற்றமென்று கருதி அப்படி ஒரு பாவியை தன் மகளுக்கு மணமுடிக்க ஒரு போதும் தான் சம்மதிக்கப் போவதில்லையென்று பாண்டியனுடன் உறவு கொள்ள தூதனுப்பினான். இனி குடகினுடனான தொப்புள் கொடி முதலான எல்லா உறவுகளும் அனர்த்தமாகி விட்டதென்று முன் பின் ஆலோசிக்காமல் தன் குடிகளுக்கு முரசு அறிவித்துத் தெரிவிக்க உத்தரவு பிறப்பித்தான்.
குடகு கையறு நிலையில் ஆட்பட்டிருந்தது. சோழனின் புறக்கணிப்பு ஒருபக்கம். மஞ்சுநாதன் ஹேமந்தனுடனான தன் காதலில் கொண்டிருந்த பிடிவாதம் மறுபுறம். நாடு ஒருவித குழப்ப நிலையில் தவித்தது.
தெளிவாக இருந்தது வீரவல்லபன் மட்டுமே. சந்தடியின்றி ஒரு பெரும் படையுடன் குடகை நோக்கி முன்னேறினான். தன் மாமன் தன் காதலனுடன் சேர்த்து வைக்கப் போகிறான் என்ற மனக்கோட்டையுடன் இதயம் நிறைத்த காதல் நினைவுகளுடன் மஞ்சுவை கரம் பிடிக்க ஹேமன் ஆவலாய்... பேராவலாய்.. மாமனுடன் பயணப்பட்டான்.
வீரத்திற்கு பேர் போன கொடவர்கள், ஹொய்சாளரின் இந்த படையெடுப்பை எதிர்க்கத் துணிவின்றி, அவர்களது அப்போதைய மனநிலையினால் தாமாகவே வீழ்ந்தார்கள். குடகு ஹொய்சாளர் வசமானது. அரசவை கூட்டப்பட்டு வீரவல்லபன் முன்னிலையில் மஞ்சுநாதனும், ஹேமந்தனும் விசாரணைக்குள்ளாகினர்.
ஹேமந்தன் மாமனின் சூழச்சிக்கு இரையாகிப் போனதை எண்ணி கண்ணீர் வடித்தான்.
வீரய்யன் தன் பாசத்துக்கும் நேசத்துக்கும் சொந்தக்காரனான மஞ்சுவின் இந்த நிலையை காணச் சகியாமல், நடக்கப் போவதை யூகித்தறிந்த அந்த விசுவாச ஊழியன் மானுடம் வெறுத்து, தலை மழித்து, மரவுரி தரித்து வடக்கே வெகு தூரம் பயணப்பட ஆயத்தமானான். அவனொருவனின் நிலையை அங்கு யாரும் அக்கறையோடுப் பார்க்கப் போவதில்லை.. அவன் மட்டுமல்ல.. அவனைப் போன்றோர்களை சமூகம் எப்போதும் புறந்தள்ளி புறக்கணித்தே வந்திருக்கிறது.
விசாரணை - நேர் விசாரணை, குறுக்கு விசாரணை, சாட்சி விசாரணை என்ற எதற்கும் அவசியமில்லாமல் சடுதியில் முடிந்தது. அவ்விரு இளைஞர்களும் தாங்கள் கொண்ட காதலில் உறுதியாய் இருந்தார்கள்.
நினைத்தது நடந்த இறுமாப்பில் இருந்த வீரவல்லபன் தன் தீர்ப்பிலும் தன் கபட நாடகத்தை அரங்கேற்றினான்.
“மாட்சிமை பொருந்திய குடகின் சட்டத்திட்டத்தின் படியே, இந்த வழக்கின் தீர்ப்பை இறுதி செய்யப்போகிறேன். சட்டத்தின் கண் அனைவருமே சமம் - அது சாமானியன் ஆயினும் சரி.. அரச இளவலாயினும் சரி. இது போன்ற ஒழுக்கக் கேடுகளுக்குத் தரப்படும் தண்டனை ஏனையோருக்குப் பாடமாக அமையும் பொருட்டு இவ்விருவரையும் கழுவிலேற்றிக் கொல்.....”
“அம்மான்..!” ஹேமன் இடைமறித்தான்.
“குறுக்கீடு செய்வதற்கு மன்னிக்கவும். இப்போதும் நாங்கள் செய்த தவறு என்னவென்றே எங்களுக்கு விளங்கவில்லை. எனினும் தங்களின் தீர்ப்பைத் தலை வணங்கி ஏற்கிறோம். அடியேனது ஒரு கோரிக்கையை மட்டும் தாங்கள் அங்கீகரிக்க வேண்டுகிறேன்”
“உயிர்ப்பிச்சை அல்லாத என்னவொன்றும் ஏற்றுக்கொள்ளப்படும்”
“சாமான்யரைப் போல எங்களையும் கழுவிலேற்றிக் கொன்று எங்களை இழிவு படுத்தாதீர்கள். நாங்கள் மரணத்தைக் கண்ணெதிரே சந்திக்க விரும்புகிறோம். நாங்கள் ஒருவரையொருவர் தலை கொய்து உயிரை மாய்த்துக் கொள்ள அனுமதிக்க வேண்டும்.”
தலைக்காவிரியின் நடுவே மேடை அமைத்து தண்டனை நிறைவேற்றத்துக்காக நேருக்கு நேர் பார்த்த வண்ணம் நின்றார்கள் மஞ்சுவும் ஹேமனும். இருவர் கண்ணிலும் கண்ணீர். ஆனாலும் இதழ்க்கடையோரம் புன்சிரிப்பு. உள்ளே மனக்கோட்டை மண்கோட்டையாய் சரிந்த ஏமாற்றம்.. ஆனாலும் கல்கோட்டை போல் உறுதியாயிருந்தது நெஞ்சுரம். தங்களை சேர்த்து வைக்கப் போகும் மரணத்தைத் தழுவ பயமின்றி ஆயத்தமானார்கள்.. இறுதியாய் ஒருமுறை முத்தமிட்டுப் பிரிந்து வாளைக் கையிலேந்தினார்கள்.
சுற்றிலும் பிரவாகித்த பொன்னி நிலைகொள்ளாது தவித்தாள்.
“இது அநியாயம், அக்கிரமம். ஏதுமறியாத இவர்கள் செய்த பாவம் தானென்ன?” அவளது மன்றாட்டு ஒருவர் செவிகளையும் எட்டவில்லை..!
க்ஷணப் பொழுதில் வாள் அவர்களது தலையைக் கொய்து பொன்னியின் மடியில் உருட்டியது..
வாரி அணைத்துக் கொண்டவள்... அவர்களது குருதியையும் தன் மேல் பூசிக் கொண்டு.. தான் வாழ்க்கைப்படப் போகும் தஞ்சை தரணிக்கு நியாயம் கேட்க.. புறப்பட்டாள்...!
தன் கையறு நிலை கண்டு வெட்கி, சினந்து, அரற்றி, பெருங்குரலெடுத்து சிவசமுத்திரத்தில் அழுது புரண்டு... ஸ்ரீரங்கப்பட்டிணம் தாண்டி.. வேகமாய்.. அதிவேகமாய்.. சேடிப்பெண்கள் கபினி, ஹேமாவதி, ஹாரங்கி, ஆர்க்காவதி, சிம்சா, சொர்ணவதி துணைக்கு வர... கொங்கு நாடடைந்து.. பவானி, அமராவதி, நொய்யல் ஆகியோரை உடனழைத்து... விரித்த கைகளோடு அகண்ட காவிரியாய்.. சோழர் நாட்டு திருச்சீர புரம் கடந்து ... அரங்கனையும் மன்றாடி... சோழ தேசம் முழுவதும் அரசலாறாய்.. வெட்டாறாய், வெண்ணாறாய், மன்னியாறாய்.. பரம்பி விரிந்து ... கண்ணில் கண்ட எல்லோரிடமும் நியாயம் கேட்டாள்...
“இந்த இரத்தப் பழிக்கு பதிலேது... தன் மகவை தேர்காலிலிட்டு பசுவின் கண்ணீருக்கு நீதி செய்த மனுநீதிச்சோழன் அரசாண்ட தேசத்தில் என் மன்றாட்டுக்கு செவி சாய்க்க எவருமில்லையா?? ஐயோ... நானும் இனி ஹொய்சாளர் மதகுகளில் சிறைபட்டு போவேனே... என் துயர் நீக்க யாருமில்லயா... சோறுடைத்த சோழ நாட்டில் ஒருவருமேயில்லையா.... புலிக்கொடி வீரம் வெற்றாகிப் போனதேன்...?”
யாரும் அவளுக்கு செவிசாய்க்கவில்லை...
வங்கக்கடலன்னை அவளை ஆறுதல் படுத்த.. ஆவி அணைத்துக் கொண்டாள்...
காவிரி பயணிக்கும் வழிகள்,ஆவலுடன் சேரும் துணை நதிகளின் பெயர்கள் தரப்பட்டிருப்பது கதைக்கு இன்னும் சிறப்புச் சேர்க்கிறது,அதற்குள் முடிந்துவிட்டதே என்னும் அங்கலாய்ப்பு அதிகம் மேலிடுகிறது
இப்படியெல்லாம்
