ஜமுனா இறங்கியதும் அவள் அருகில் தனது பைக்கை கொண்டு வந்து நிறுத்திய ஸ்ரீதர், "மேடம். வெயிட் பண்ணுங்க.  நான் பார்க் பண்ணிட்டு வந்துடுறேன்." - என்று சொல்லிவிட்டு பார்க்கிங்கை நோக்கி சென்றான்.

"சீக்கிரம் வந்துடுப்பா.  எனக்கு ரொம்ப டென்ஷனா  இருக்கு." என்று சொல்லிவிட்டு வாசலில் நின்றாள் ஜமுனா.

மகனைப் பார்ப்பதற்காக சென்னையில் இருந்து கிளம்பியவள் இரவு எட்டு மணிவாக்கில் ரயில் வந்து சேர்ந்ததும் அவனது ஹோட்டலை விசாரித்துக்கொண்டு ஆட்டோவில் வந்து இறங்கி வரவேற்பறையை நோக்கி வந்து விசாரித்தாள்.

"நீங்க யாரு மேடம்.  கதிரவனுக்கு நீங்க என்ன வேணும்?" என்ற கேள்விக்கு, "நான் தான் கதிரவனோட அம்மா" என்று பதிலளித்ததும், "கதிரவன் சார் இப்போ ஹாஸ்பிடலில் இருக்காரு." என்ற பதிலைக் கேட்டதும் அதிர்ந்து போனாள் அவள்.

"என்னது? ஆஸ்பத்திரியிலா ? யாருக்கு என்ன?" என்று கேட்டவளுக்கு விபரத்தை நிர்மல்  
சொன்னதும் அவள் அடைந்த அதிர்ச்சிக்கு அளவே இல்லை.

அவளுக்கு ஏற்கெனவே கதிரவன் குறித்த அனைத்து விபரங்களும் தெரியும்.  

தான் சோம சேகரின் வேண்டுகோளுக்கு இணங்க அவரது கம்பெனியின் கணக்கை சரிபார்க்கும் வேலையில் இறங்குவதற்கு முன்பு ஜமுனாவிடம் அந்த விபரத்தை தெரிவித்திருந்தான் அவன்.

அப்போதே அவளுக்கு சற்று உறுத்தலாகத்தான் இருந்தது.  

சோமசேகர் ஏதாவது சதி செய்து தன் மகனைத் தன்னிடம் இருந்து பிரிக்கப் பார்க்கிறாரோ என்ற எண்ணம் கூட அவளுக்கு தோன்றியது.  

"என்ன இருந்தாலும் கதிரவன் விபரம் தெரிந்தவன்.  அதோடு அவன் திவாகர் தன்னிடம் காட்டும் அன்பையும், அக்கறையையும் பற்றி எல்லாம் சொல்லி இருக்கிறான்.  எப்போது அலைபேசியில் பேசினாலும் திவாகரைப் பற்றி புராணம் பாடாமல் இருக்கமாட்டான்.  அவளுக்கே அது ஆச்சரியமாகக் கூட இருந்தது.   படிக்கும் காலத்தில் அவனுக்கென்று நட்பு வட்டம் எதுவும் இல்லை.  அப்படிப்பட்ட தன் மகன் ஒருவரைப் பற்றி அதுவும் சோமசேகரின் மகனைப் பற்றி சொல்கிறான் என்றால் ..  கண்டிப்பாக அவன் நல்லவனாக, கண்ணியம் மிக்கவனாகத்தான் இருக்கவேண்டும்.  தகப்பன் செய்த தவறுக்கு அடுத்த தலைமுறையில் ஏற்படும் உன்னதமான நட்பை நாம் ஏன் கெடுக்கவேண்டும்.  போகட்டும்.. பழிவாங்குதல், வெறுப்பு உணர்ச்சி, ஜாதிக்கொடுமை எல்லாம் நம் காலத்தோடு போகட்டும்.  அடுத்த தலைமுறையாவது ஒருவரை ஒருவர் நேசிக்கக் கற்றுக்கொள்ளட்டும்.

இந்த ரீதியில் அவளது எண்ண ஓட்டங்கள் இருந்தமையால் அதையும் இதையும் சொல்லி மகனைக் குழப்ப விரும்பவில்லை அவள்.  சொல்வதால் மட்டும் திசை மாறிய தனது வாழ்வு மீண்டும் நேராகிவிடப்போகிறதா என்ன? அதனால் மகன் திவாகரைப் பற்றிச் சொல்லும் போதெல்லாம், "உனக்கு அவர் கூட வேலை செய்யறது ரொம்ப பிடிச்சு இருக்குன்னு தெரியுது.  அவர் மனசு சங்கடப்படுர மாதிரி நடந்துக்காதே கதிர். வேலையிலே கவனமா இருந்து நல்ல பேர் எடுத்துக்கப்பா." என்று சொல்லியதோடு நிறுத்திக்கொண்டாள் அவள்.

அவளுக்கு மகனின் உருவம் கண்முன்னாலேயே இருந்ததால் அவனைப் பார்க்கவேண்டும் என்ற ஆர்வம் உந்தித்தள்ளியது.   அவனுக்கு ஒரு இன்ப அதிர்ச்சியைக் கொடுக்கவேண்டும் என்று நினைத்து முன்னறிவிப்பு இல்லாமலேயே வெஸ்ட் கோஸ்ட் எக்ஸ்ப்ரஸில் பயணித்து வந்தவளுக்கு இப்படி ஒரு அதிர்ச்சி காத்திருக்கும் என்று அவள் கனவு கூடக் காணவில்லையே.

வண்டியைப் பார்க் செய்துவிட்டு வந்த ஸ்ரீதருடன் உள்ளே நுழைந்தாள் ஜமுனா.

அவசர சிகிச்சைப் பிரிவில் அவள் நுழையவும், ரத்தம் கொடுத்துவிட்டு கதிரவன் வெளியே வரவும் சரியாக இருந்தது.

"ரொம்ப தேங்க்ஸ் கதிரவா." - என்று தழ தழத்தார் சோம சேகர்.

"அங்கிள்.  இது ஒண்ணும் பெரிய விஷயம் இல்லே.  திவாகர் மீண்டு வரணும்.  அது தான் முக்கியம்.  நீங்க தைரியமா இருங்க ..  அவருக்கு ஒண்ணும் ஆகாது."என்று சொல்லிக்கொண்டிருந்த கதிரவன் தற்செயலாக திரும்பியவன் அங்கு ஜமுனா வந்து கொண்டிருப்பதை கண்டதும் திகைத்து நின்றான்.

பரபரப்பாக கதிரவனை நெருங்கிய ஜமுனா அங்கிருந்த மற்ற யாரையும் கவனிக்காமல்,"என்ன கதிரவா.  உன்னை பாக்க வந்தா இப்படி ஒரு அதிர்ச்சியான சேதி.  அது சரி.. உன்னோட திவாகர் சார் எப்படி இருக்கார். ?  அவரோட அம்மா இங்கே இருக்காங்களா?" - என்று சரமாரியாக கேட்டுக்கொண்டே போனாள் ஜமுனா.

"அம்மா.  அவருக்கு ஒரு மேஜர் ஆப்பரேஷன் பண்ணப்போறாங்க.  அது முடிஞ்சா அவர் நல்லபடியா ஆயிருவார்.  இதோ.. இவங்க தான் அவரோட அம்மா. " என்றவன் ஸ்வர்ணாவின் பக்கம் திரும்பி, "அம்மா.. இவங்க தான் என் அம்மா" - என்றான்.

ஸ்வர்ணாவின் கரங்களை ஆதரவாகப் பற்றிக்கொண்ட ஜமுனா, "ஒண்ணும் கவலைப் படாதீங்க அம்மா.  உங்க மகன் நல்ல படியாப் பொழைச்சு வந்துடுவாரு.   அவரோட நல்ல மனசைப் பற்றி கதிர் தம்பி என்கிட்டே நெறைய சொல்லி இருக்கு.  அந்த நல்ல மனசுக்கு எந்தக் குறையும் வராது.  " என்று கனிவுடன் ஆறுதல் சொன்னாள் ஜமுனா.

தாள முடியாத துயரத்தில் தத்தளிக்கும் மனசுக்கு ஆதரவான அன்பான ஆறுதல் வார்த்தைகள் தான் தேவை.  அதைக் கொடுப்பவர் யாராக இருந்தாலும் சரி அதைப் பற்றி ஒரு பொருட்டே இல்லை.

ஜமுனாவின் வார்த்தைகள் ஸ்வர்ணாவை மட்டும் அல்ல கல்பனாவையும் நெகிழ வைத்தன.

"ரொம்ப நன்றி அம்மா.  நீங்க சொல்லுறதே என் மகன் மீண்டு வந்த மாதிரி இருக்கு." - அவள் கரங்களை பற்றிக்கொண்டு பேசிய ஸ்வர்ணாவின் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வழிந்தது.

அவள் முதுகை ஆதரவாக தட்டிக்கொடுத்தாள் ஜமுனா.

சற்று நேரம் அங்கு கனத்த மௌனம் நிலவியது.

அந்த மௌனத்தை கதிரவன் தான் கலைத்தான்.

"நீங்க எப்படிம்மா இங்கே?  திடீர்னு வந்திருக்கீங்களே?"- என்று கேட்டான் அவன்.

"உன்னைப் பார்த்து ரொம்ப நாளாச்சு.  பெத்த தாய்க்கு மகனைப் பார்க்கணும் என்று தோணிச்சு.  அதான் வந்தேன்.  முதல்லே நேரா ஹோட்டலுக்குத் தான் போனேன்.  அங்கே போனப்புறம் தான் விஷயம் தெரிஞ்சிது.  கலங்கிப் போயிட்டேன்.  நல்ல வேளை.  இவர் இங்கே வரதா சொல்லி என்னை கூட்டிட்டு வந்தார்.  உன் மேல பழி தீர்க்குற அளவுக்கு யாருக்கு விரோதம் கதிரவா?"  - என்று கேட்டாள் ஜமுனா.

"அதுதான் அம்மா.  எனக்கும் தெரியலே. நடந்த சம்பவமே ரொம்ப ஷாக்கிங்கா இருக்கு.  இப்போ எதையும் யோசிக்கற நிலைமையிலே நான் இல்லே.  முதல்லே திவாகர் நல்ல படியா மீண்டு வரணும்.  அதுக்கு அப்புறம் தான் எல்லாமே." - என்றான் கதிரவன்.

உள்ளே அறுவை சிகிச்சை நடந்துகொண்டிருந்தது.  

அந்த நேரத்தில் ஸ்ரீதர் குறுக்கிட்டான்.

"கதிர் சார்.  நீங்க எல்லாரும் ஏதாவது  சாப்பிட்டீங்களா? பாவம் மேடம்.  ப்ரெக்னண்டா இருக்காங்க.  வெறும் வயத்தோட இருக்கலாமா?" என்று கரிசனத்துடன் கேட்டான் அவன்.

அப்போது தான் கதிரவனுக்கு உறைத்தது.

அவன் சோம சேகரின் பக்கம் திரும்பி, "அங்கிள்.  ஆபரேஷன் முடிய நேரமாகும்.  அதுக்குள்ளே நீங்க எல்லாரும் ஏதாவது சாப்பிடுங்க.  வயசானவங்க.  அது மட்டும் இல்லே.  கல்பனா மேடம் வெறும் வயத்தோட இருக்கக் கூடாது. " என்றான் அவன்.

"அதெல்லாம் ஒண்ணும் வேண்டாம்ப்பா.  என் மகனை நல்லபடியா பாக்குற வரைக்கும் எனக்கு ஒண்ணுமே வேண்டாம்." என்றார் சோம சேகர்.

அதையே அனைவரும் சொன்னார்கள்.

"எனக்கு ஒண்ணுமே வேண்டாம்.  "

"வேண்டாம்.  முதல்லே அவர் நல்லபடியா வரணும்.  அதுக்கு அப்புறம் தான் சாப்பாடே இறங்கும்."

இப்படியே பதில்கள் வந்தன.

அந்த நிலையில் ஜமுனா தான், "கண்டிப்பா உங்க மகன் நல்ல படியா வருவாரு.  அவர் அப்படி வந்தா பாக்குறதுக்கு உங்க ஒடம்புலே தெம்பு இருக்க வேண்டாமா?" - என்று ஸ்வர்ணாவிடமும்,

"வயத்துலே குழந்தைய சுமந்து கிட்டு இருக்கே..  உனக்காக இல்லாட்டாலும் வயத்துப் பிள்ளைக்காகவாச்சும் நீ சாப்பிட்டுதான் ஆகணும் அம்மா." - என்று கல்பனாவிடமும்,

"நல்லாத்தான் இருக்கு.  இவங்களுக்கு எல்லாம் ஆறுதல் சொல்லி சாப்பிடவைக்க வேண்டிய நீங்களே இப்படி சொன்னா.. "  - என்று சோம சேகரிடமும் சொல்லியவள்,

கதிரவனைப் பார்த்து, "கதிர். நீ போய் சாப்பிட எல்லாருக்கும் எதாச்சும் வாங்கிட்டு வாப்பா.  இவங்களை நான் பார்த்துக்கறேன்." - என்று சொல்லி அவனை அனுப்பி வைத்தாள் அவள்.

ஜமுனாவின் நடவடிக்கைகள் சோம சேகரையும், சந்திர சேகரையும் வியப்பில் ஆழ்த்தின.

இத்தனைக்கும் வந்தது முதல் அங்கு சந்திரசேகர் என்று ஒருவர் இருப்பதையே கவனிக்காதவள் போல - அவர்களால் தன் வாழ்க்கையில் எந்தப் பாதிப்பும் நேராததைப் போல அவள் நடந்துகொண்ட விதம் அவர்கள் இருவரையும் பேச்சிழக்க வைத்தது.

"இப்படியும் ஒரு பெண் இருப்பாளா? எத்தனை வருஷம் கழித்து நேரில் சந்திக்கிறோம்?.  மனசுக்குள்ளே கொஞ்சம் கூட படபடப்பே இல்லாமல் நிதானம் இழக்காமல் இவளால் எப்படி இப்படி சாதாரணமாக நடந்துகொள்ள முடிகிறது?" கேள்விகள் கொக்கி போட்டு சந்திர சேகரை சுண்டி இழுத்தன.  ஆனால் அவற்றுக்கு விடைகளைக் காணத்தான் அவரால் முடியவில்லை.

********************

ஆப்பரேஷன் தியேட்டரின் கதவைத் திறந்து கொண்டு வெளியே வந்தார் டாக்டர்.

அவரைச் சூழ்ந்து கொண்டார்கள் அனைவரும்.

"டாக்டர்.  ஆப்பரேஷன் நல்லபடியா முடிஞ்சிதா?  எங்க திவாகர் பிழைச்சிடுவானா.?" - ஒரே நேரத்தில் சோமசேகரும் ஸ்வர்ணாவும் கேட்டனர்.

"நான் தான் ஏற்கெனவே சொன்னேனே சார்.  எங்களால ஆனதை நாங்க செய்துவிட்டோம்.  இப்போ எதுவும் சொல்லமுடியாது.  அவருக்கு நினைவு திரும்புறதை வச்சுத்தான்  எதுவும் சொல்ல முடியும்." - என்றார் டாக்டர்.

அதைக் கேட்டதும் கலங்கித்தான் போனார்கள் அனைவரும்.

"நான் முதல்லே சொன்னமாதிரி இப்பவும் தர்ட்டி பெர்சென்ட் ஹோப் தான் எங்களாலே கொடுக்க முடியும்.  இனிமேல் அவருக்கு நினைவு திரும்புறதை வச்சுத்தான் எதுவும் சொல்ல முடியும். பார்க்கலாம்.  லெட் அஸ் வெயிட் அண்ட் ஸீ." என்றார் டாக்டர்.

ஸ்பெஷல் வார்டுக்கு திவாகர் கொண்டுவரப்பட்டான்.  

அவன் இருந்த நிலையைப் பார்த்ததும் செயற்கை சுவாசம் செலுத்தப்பட்டு அதன் மூலம் கஷ்டப்பட்டு சுவாசித்துக்கொண்டிருந்தவனைப் பார்த்ததும் நிலை குலைந்து போன கல்பனா மயங்கி விழுந்தாள்.

அவளைக் கவனிப்பதா அல்லது திவாகரைக் கவனிப்பதா என்று தத்தளித்துப் போனார்கள் அனைவரும்.   வாயும் வயிறுமாக இருப்பவளுக்கு ஏதாவது ஆகிவிட்டால் என்ன செய்வது என்ற தவிப்பு அனைவருக்கும் மேலோங்கி நின்றது.

கீழே விழப்போனவளை தன் தோளில் தாங்கிக்கொண்டாள் ஜமுனா.

அவளை சுயநினைவுக்கு கொண்டுவந்து கவனித்துக்கொள்ளும் பொறுப்பை அவளே ஏற்றுக்கொண்டாள்.

ஸ்பெஷல் வார்டில் சகல வசதிகளோடும் ஒரு தனி அறை திவாகருக்கு ஒதுக்கப்பட்டிருந்தது.

"தயவு செய்து இங்கே நெறைய பேர் வந்து கூட்டம் போடவேண்டாம்.  நோய்த் தொற்று வந்துவிட்டால் அவருடைய நிலைமை இன்னும் மோசமாகிடும்.  அதனாலே யாராவது ஒருத்தர் அவர் கூட இருந்து கவனிச்சுக்கிட்டாப் போதும்." என்றார் டாக்டர்.

அனைவரையும் முந்திக்கொண்டு, "நானே கவனிச்சுக்குறேன் டாக்டர்.  நான் சொன்ன மாதிரி செவண்டி பெர்சென்ட்டை நானே பார்த்துக்குறேன் டாக்டர். " என்றான் கதிரவன்.

"கதிரவா!" - என்ற சோம சேகரின் குரல் கரகரத்தது.

"கவலையே படாதீங்க அங்கிள்.  திவாகரோட விரல் நகத்தைக் கூட இழக்க விடமாட்டேன் நான்.  இங்கே இருந்து போகிறப்போ உங்க மகன் முன்னே இருந்த மாதிரியே முழுசா வருவாரு.  தைரியமா இருங்க." - என்று சொல்லிவிட்டு உள்ளே வந்தவன்... கதவை தாழிட்டுக்கொண்டான்.

கிழிந்த நாராக படுக்கையில் கிடந்த திவாகரின் தலைமாட்டுக்கருகில் நாற்காலியை இழுத்துப்போட்டுக்கொண்டு அமர்ந்தவன் அவன் காதருகே குனிந்து, "திவாகர்.  ஆப்பரேஷன் நல்லபடியா முடிஞ்சிருச்சு.  இப்போதான் நீங்க தைரியமா இருக்கணும்.  என்ன ஆனாலும் சரி.  உங்க ஒடம்புலே இருந்து விரல் நகத்தைக் கூட நீங்க இழக்கவே கூடாது.  முழுசா மீண்டு வரணும்.  எனக்கு நீங்க வேணும் திவாகர்.  நீங்க வேணும்.  எனக்கு மட்டும் இல்லே.  உங்க மனைவி, அப்பா, அம்மா எல்லாருக்கும் நீங்க வேணும் திவாகர்.  கண்ணைத் திறங்க திவாகர்.  நீங்க நல்லபடியா கண்ணைத் திறக்கணும்."- என்று மந்திரம் உச்சரிப்பதைப்போல திரும்பத் திரும்ப கூறிக்கொண்டே இருந்த கதிரவன் தன் மனதில் இருந்த அன்பையும், காதலையும் தேக்கிக்கொண்டு அவன் நெற்றியில் முத்தமிட்டான்.

கண்டிப்பாக திவாகர் மீண்டு வருவான் - என்ற நம்பிக்கை அவன் மனதில் முழுக்க வியாபித்திருந்தது.  

அந்த நம்பிக்கையை திவாகருக்கும் ஏற்படுத்தவேண்டுமே என்பதால் அவனது கையை எடுத்து தன கைக்குள் வைத்துக்கொண்டவனாக அவனது உள்மனதுடன் பேசிக்கொண்டே இருந்தான் கதிரவன்.

நேரம் நகர்ந்துகொண்டே இருந்தது.

வினாடிகள் நிமிடங்களாகி, நிமிடங்கள் மணிகளாகி ஓடிக்கொண்டே இருந்தன.

கதிரவன் இட்ட கட்டளைகளை திவாகரின் உள்மனது ஏற்றுக்கொண்டதோ என்னமோ, அவனது மேலிமைகள் லேசாக அசைய ஆரம்பித்தன.