கதையில் வரும் பாத்திரங்கள் சம்பவங்கள் அனைத்தும் கற்பனையே யாரையும் குறிப்பிட்டு எழுதபடவில்லை
1
வைராக்கியம்
“அண்ணே!! அண்ணே!! இன்னும் எந்திரிக்கலயா? டீ வாங்கிட்டு வந்திருக்கேன் குடிண்ணே!!”
ஏராளமான தொழிற்சாலைகளும், சிறு சிறு இரும்பு முதலான லேத் பட்டறைகளும், காலம் முழுவதும் உழைத்தாலும் ஒண்டு குடித்தனம் நடத்துகின்ற மக்களும், அவர்கள் வசிக்காத பகுதிகளில் அவர்கள் போடும் குப்பைகளும், அது நிறைந்த பன்றிகளும், எந்த தெருவில் புகுந்தாலும் அப்படி இப்படி சுத்தி பிரதான சாலைக்கு வழிகாட்டுவதும், எங்கு பார்த்தாலும் சிறு சிறு கோவில்களும், அது நிறைந்த பக்தர்களும், தாழப்பறக்கும் விமானங்களும், தடதடக்கும் மின்சார இரயிலோசையும் கொண்ட “பாடி” யின் பெரியார் நகரை சேர்ந்த ஒரு முட்டு சந்தில் உள்ள அறையில் வாடகைக்கு தங்கி இருப்பவனின் குரல் தான் மேற்கண்ட விளிப்பு குரல்.
இதற்குமுன் மேற்சொன்ன அறையை உரிமையாளர் கார் நிறுத்தும் ஷெட்டாக பயன்படுத்தி இருக்கப்பதற்கான அடையாளங்களும் தென்படுகிறது. சனிமூலையில் ஒரு மண்ணெண்ணெய் ஸ்டவ், அதை சுற்றி சில ஒடுக்கு பாத்திரங்கள், ஒரு குடம்; மூடி இருக்கிறது. தொடர்ந்து ரயில் பெட்டிகள் போல வரிசை கட்டி நிற்கும் சிறு சிறு பிளாஸ்டிக் டப்பாக்கள். அஞ்சறை பெட்டியில் அடங்கி இருக்க வேண்டிய பலசரக்கு டப்பாக்கள் உலகை காணும் ஆவலில் வெளி வந்து விட்டன போல.!! தொடர்ந்து இதற்கு முன் சொன்ன சமையலறை சூழலுக்கு சம்பந்தம் இல்லாத ஒரு விலையில்லா மின்விசிறி யாரையோ பார்த்து சுற்றி கொண்டு இருக்கிறது. அது யாரென்று பிறகு பார்ப்போம், தொடர்ந்து சூழலுக்கு சம்பந்தம் உள்ள ஒரு மிக்சியும், ஒரு அட்டை பெட்டியின் மீது “அழகன் முருகனிடம் ஆசை வைத்தேன்; அவன் ஆலயத்தில் அன்பு மலர் பூசை வைத்தேன்” என்று P.சுசீலா தேனினும் இனிய குரலால் பாடிகொண்டிருக்கும் ஒரு FM செட். அதனை தொடர்ந்து உள்ள ஐந்து அடுக்கு கொண்ட ஷெல்பில் முதலாவதில் தலை இல்லாத மண்ணெண்ணெய் விளக்கு ஒன்று, ஒரு ஹெல்மெட், சிறு சிறு மருந்து டப்பாக்கள், சிலபல காகித துண்டுகள் இருந்தன, இரண்டாவதில் தலை சாய்ந்து கிடக்கும் ஒரு பேனா ஸ்டான்ட், “கூள் ப்ளூ” வாசனை திரவியம், உடைந்த கண்ணாடி, சீப்பு, சோப்பு, முதலான களைந்து கிடக்கும் அலங்கார வஸ்துக்கள், மூன்றாவது முழுவதும் அண்ணாவின் ஓரிரவு, வேலைக்காரி முதல் சேகுவேரா வரை புரட்சி தொடர்பான புத்தகங்கள், சிவாவின் மொழிபெயர்ப்பில் கோட்டயம் புஷ்பனாத்தின் அமானுஷ்ய நாவல்கள், ராஜேஷ் குமாரின் திகில் ரோஜா உள்பட பல நாவல்கள், சுகிசிவத்தின் சுந்தரகாண்டம், மதனின் வந்தார்கள் வென்றார்கள், தற்கால நடிகர் நடிகைகள் புன்னகைக்கும் சிலபல விகடன்கள், குமுதங்கள் என ஒன்றுக்கு ஒன்று தொடர்பு இல்லாத புத்தகங்கள், கடைசி முழுவதும் கந்தர கோலத்தில் அவிழ்த்து எறியப்பட்ட துணிகள். தொடர்ந்து சுவற்றில் ஆணி அடித்து சணலால் கட்ட பட்ட கொடியில் தொம்பங்க்கூத்தாடி தோளில் கிடப்பது போல கசமுசா என்று தொங்கும் துணிகள், தொடர்ந்து இருக்கும் பின் புற வாசல் போன்ற ஒன்றில் எட்டி பார்த்தால் முதல் வரியில் “டீ” வாங்கி வந்தவன் உடலை நனைக்காமல் தலையை மட்டும் நனைத்து நுரை வர வழைத்து கொண்டிருகிறான். அனேகமாக குளிக்கிறான் போலிருக்கிறது. சரி உள்ளே வருவோம். அவன் வாங்கி வந்த “டீ” யின் மீது ஒரு சிறு நாளிதழ் துண்டு கொண்டு மூட பட்டிருகிறது. அந்த காகிதம் எப்பொழுது பறக்கும் நாமெல்லாம் அதில் விழுந்து சாகலாம் என்று ஆவலுடன் காத்து கிடக்கும் நான்கைந்து ஈக்கள் அதனை சுற்றி கொண்டிருக்கிறது. அருகில் தலை முதல் கால் வரை போர்த்தி கொண்டு வாளைமுள் போல நீண்டு கிடக்கும் அந்த ஆஜானு பாகுவான உருவத்த்திற்கு இடது பக்கத்தில் இரண்டு சூட்கேஸ்கள், மனித குடலை வாரி வழியவிட்ட பேச்சியம்மன் வாய் போல துணிகுடல் வழிய மூடியும் மூடாமலும் கிடக்கிறது. அதனை தொடர்ந்து அறையின் இரும்பு கதவின் இடுக்கில் நேற்று இரவு சமைத்த காய்கறி குப்பைகளும், அதனோடு உறவாடும் ஒரு தேய்ந்து போன கட்டை விளக்குமாறும் அருகிலேயே பிய்ந்த செருப்புகள் இரண்டு ஜோடி, பிய்யாத செருப்பு ஒரு ஜோடி, ஒரு ஜோடி கேன்வாஸ் ஷூ என்றுமொத்தமாக ஆண்கள் மட்டும் வசிக்கும் அறை என்று ஆறுமாத குழந்தை கூட பார்த்ததும்சொல்லி விடும் வகையில் இருக்கிறது அந்த அறை.
“என்ன அண்ணே!! இன்னும் எந்திரிக்கலையா?” இம்முறை கையால் தட்டுகிறான். தலையில் ஊற்ற பட்ட நீர் இப்பொழுது அவன் உடலில் வழிந்தோடி கொண்டிருகிறது. கை இடுக்குகளில் மட்டும் சோப்பு போட்டு கழுவி இருப்பான் போல. அங்கிருந்தும் கொஞ்சம் நீர் வழிகிறது. அனேகமாக இருபது முதல் இரூபத்தி மூன்று வயதிற்குள் இருக்கும் இளைஞன். ஒரு வாரமாக வழிக்க படாத தாடி, ஓரளவிற்கு அம்சமாகத்தான் இருக்கிறான்.
“என்னனே எத்தன தடவ எழுப்புறது என்திரின்னே!!” இந்த முறை சலிப்பு தெரிகிறது. ஆனால் தூங்குபவனிடம் பதிலுக்கு எந்த வித அசைவும் இல்லை.
“என்ன? ஒரு அசைவும் இல்ல? ஒரு வேளை செத்துகித்து போய்ட்டாரா?? அய்யயோ!!! ஹவுஸ் ஒனருக்கு என்னடா பதில் சொல்றது? தேவி சொன்ன மாதிரி தேவை இல்லாம மாட்டிகிட்டமா? அவள வண்டலூர் அழச்சிட்டு போறன்னு வேற சொல்லிட்டனே இப்ப போகலன்னா தொலச்சிடுவாளே!! அப்பா அக்கினி வீரா!! எந்த அசம்பாவிதமும் நடக்க கூடாது” ன்னு போர்வைய விளக்கி பார்த்தான்.
“அப்பாடா!! மூச்சிருக்கு”
ஓடிபோய் மூடி இருந்த குடத்தை திறந்து கையை விட்டு ஒரு கை தண்ணீர் அள்ளி வந்து அவன் முகத்தில் தெளித்தான். தூக்கம் களைந்தவனாய் கண்களை கசக்கி கொண்டு எழுந்தான் அவன்.
“என்னனே இப்புடி தூங்குற? நான் பயந்தே போயிட்டன்”
“என்ன மணி செத்துட்டன்னு நெனச்சிட்டியா?” சிறிதும் பதற்றம் இன்றிசிரித்து கொண்டே கேட்டான் அவன்.
“அப்புறம் என்னண்ணே!! ஏற்கனவே உனக்கு உடம்பு சரி இல்ல அதான்!”
“ஹேய்!! ஒன்னு தெரிஞ்சிசிக்க எனக்கு சாவு இப்ப கெடையாது. ஒரு வைராக்கியத்துக்காக என் உயிர் காத்து கிட்டு இருக்கு அது முடியாம என் உசுரு போவாதுப்பா.”
“சரி சரி ஒரு முக்கியமான வேலையா வெளில போறன். நீ எங்கியாவது போரீயான்னே? உடம்பு இப்ப எப்டி இருக்கு?”
“ம்ம் கொஞ்சம் பரவால்ல இருமல் கொஞ்சம் கொறஞ்சிருக்கு தம்பி, நான் எங்க போ போறன் எங்கியாவது வேலை கேட்டு போவன் அதான்!! நீ போ நான் பாத்துகிறேன்.”
“சரிண்ணே நீ டீய குடிச்சிட்டு போய் கடைல சாப்புடுக்க. நான் மதியம் வர மாட்டேன் ஒன்னும் சமைக்காத நைட் நான் வந்து சமைக்கிறேன்.”
பேசிக்கொண்டே தயாரானவன் கொடியில் தொங்கி கொண்டிருந்த ஜீன்சையும், டீ ஷர்ட் ஒன்றையும் இழுத்து போட்டு கொண்டு ஷெல்பில் இருந்த ஹெல்மெட்டை எடுத்து மாட்டி கொண்டு கிளம்பி விட்டான்.
அவனை பார்த்து கொண்டே இருந்த தூங்கி எழுந்தவன் போர்வையை விளக்கி விட்டு எழுந்து, கீழே விரிக்க பட்ட பாய் முதலானவைகளையும் அவனுக்கு மேலே விரிக்க பட்டிருந்த போர்வை முதலானவற்றையும் மடித்து அருகில் இருந்த பெட்டிகளின் மீது வைத்து விட்டு பின் புறம் சென்று முகம் கழுவி விட்டு வந்து அந்த டீயை கையில் எடுத்து கொண்டு அமர்ந்தான்.
ஓரளவிற்கு சூடாக இருந்த டீயை நாக்குக்கு கொடுத்த பொழுது அதனை மூடி இருந்த காகித்தத்தில் இருந்த எழுத்துகளை கண்களுக்கு கொடுத்தான்.
அதில் இருந்த வரிகளை பார்த்து இவனது செவ்வரி ஓடிய கண்களில் நீர் வரி ஓட துவங்கி இருந்தது.
அந்த காகிதத்தில் முப்பது வயது மதிக்க தக்க ஒரு வாலிபரின் பாஸ்போர்ட் அளவு புகை படத்துடன் ஒரு விளம்பரம் கொடுக்க பட்டிருந்தது.
அது என்ன விளம்பரம்? அதனை கண்டதும் ஏன் இவன் அழ வேண்டும்? அந்த புகைப்படம் யாருடையது?
இவைகளுக்கெல்லாம் பத்தாண்டுகளுக்கு முன் கும்பகோணத்தில் நடந்த சில நிகழ்வுகள் தான் காரணம்.
-- Edited by KUZHAGAN on Friday 20th of December 2013 11:59:24 PM
பரபரப்பில்லாமல் வழக்கமான பொழுதாகத்தான் இன்றைய பொழுதும் விடிந்து கொண்டிருகிறது சுந்தரராஜனுக்கு. நேற்று பன்னீர் அண்ணன் வகையறாக்களுடன் இரவு பதினோரு வரை உக்கார்ந்து சீட்டு விளையாடியதாலோ என்னவோ இன்றைய பொழுது விடிந்ததே அவனுக்கு தெரியவில்லை, அசந்து தூங்கிவிட்டான். “டிடிடிங் டிடிடிங் டிடிடிங்” என்று மூன்றாவது முறையாக ஒலிக்க துவங்கி இருக்கிறது “டைம்பீஸ்”. ஏற்கனவே இரண்டு முறை அதனை தலையில் தாங்கி வாய்மூட சொல்லிவிட்டதால் இந்த முறை கட்டாயம் எழுந்தே ஆக வேண்டும்.
“ச்சே!! இதுவேற சனியன், மனுசன நிம்மதியா தூங்க விடுதா?? இப்பதான் படுத்த மாதிரி இருக்கு அதுக்குள்ள பொழுது பளபளன்னு விடிஞ்சிருக்கு”
சலிப்புடன் போர்வை, தலையணை வகையறாக்களை மடித்து வைத்து விட்டு எழுந்து போய் காற்றாடியை நிறுத்தினான். கைலியை ஒருமுறை அவிழ்த்து மீண்டும் கட்டிக்கொண்டு. வெளியில் வந்து, வாசற்படி அருகே இடது புறம் எட்டி பார்த்தான். “ம்ம் சைக்கிள் கெடக்கு” மனதிற்குள் நினைத்து கொண்டான். பின் வலதுபுறம், “மொத நம்பர் வண்டிய காணும்!!” யோசித்தான்
“ம்ம்.......... நேத்தே பன்னீர் அண்ணன் சொன்னருல்ல திருநாகேஸ்வரத்துல வேலை இருக்குனு, போயிருப்பார்!! யார்? யார கூட்டிகிட்டு போயிருக்காருன்னு தெரில. சரி வந்தந்தும் விசாரிச்சிக்கலாம். மத்த ரெண்டு வண்டியும் கெடக்கு நாம போய் கெளம்ப வேண்டியதுதான்”
உள்ளே வந்து சுவற்றின் மீது இருந்த சோப்பு, பிரஷ் முதலான குளியல் உதவியாளர்களை அழைத்து கொண்டு கொல்லை புறத்திற்கு சென்றான். அங்கு பாத்ரூம் போன்ற ஒரு தட்டி அடைப்பினுள், நான்கைந்து பன்றிகள் நின்றுகொண்டிருக்க, ஒன்றிரண்டு பன்றிகள் படுத்து கொண்டிருந்தன.
“அடடா!!. நெத...ம் இதே எழவா போச்சு!! ந்த… ந்த… எந்திரி எல்லாம் ஓடு” விரட்டினான்.
இயற்கையாகவே பயந்த சுபாவம் உள்ள பன்றிகள் மிரண்டு ஓடின. அவைகளின் பிரத்தியோக அடையாளங்களான சேறு, சகதிகளால் தூய்மை இழந்து காணப்படும் அந்த தட்டி அடைக்கப்பட்டு, தரையில் செங்கல் பதிக்கபட்ட பாத்ரூமை அருகில் கிடக்கும் விளக்குமாறின் உதவியோடு தண்ணீரை ஊற்றி சுத்த படுத்தினான்.
அன்றாடங்காச்சிகள் எனப்படும் உழைக்கும் வர்க்க கூலிதொழிலாளிகள் அதிகம் வசிக்கும் கும்பகோணத்தின் ஒதுக்குபுறமான காவிரிகரைதான் நாம் இப்பொழுது பார்க்கும் இடம். ரோடு போடுவதற்கும், சித்தாள் வேலைகளுக்கும், டெலிபோன் குழிகள் வெட்டுவதற்கும், குப்பைகள் அள்ளுவதற்கும், சாக்கடைகள் நோண்டுவதற்கும், பிணங்கள் எரிப்பதற்கும், புதைப்பதற்கும் கும்பகோணம் நகர மக்களுக்கு பேருதவியாக இருப்பது இந்த பகுதி மக்கள்தான்.
எங்கு பார்த்தாலும் சிறு சிறு குடிசைகள் அது நிறைந்த மக்கள், அந்த அந்த குடிசைகளில் இருந்து சிறு சிறு துணை நதிகளாக பெருக்கெடுத்து மகாநதியான காவிரியில் கலக்கும் சாக்கடைகள், அதனை சுற்றி மேயும் பன்றிகள், ஆங்காங்கு கயிறுகள் என்றால் என்ன? என கேட்கும் ஆடு, மாடுகள், என்று ஒரு மனிதன் மூக்கை பிடித்து கொள்ள பலவிதமான வாய்ப்புகளை வழங்கியபடி கும்பகோணம் நகரத்தின் மை பொட்டாய் விளங்கி கொண்டிருக்கிறது அந்த பகுதி.
காலைகடன்களை முடித்து, குளித்து தனக்கு மிகவும் பிடித்த அந்த நீல நிற அரை கை சட்டையை அணிந்து அதற்கு தோதாக இஸ்திரி செய்யப்பட்ட பேன்ட் ஒன்றை எடுத்து மாட்டி கொண்டு, கண்ணாடியில் தன் வனப்பை பார்த்து பெருமித பட்டு கொண்டே, அந்த வீடு போன்ற அறையை அல்லது அறை போன்ற வீட்டை பூட்டி சாவியை பாக்கெட்டில் போட்டு கொண்டு தன் சைக்கிளில் புறபட்டான் சுந்தரராஜன்.
மேற்கண்ட வாலிபனை பற்றித்தான் நாம் விரிவாக நிறைய பேச வேண்டி உள்ளதால், இனி அவனை சுருக்கமாக “சுந்தர்” என்று அழைத்து கொள்ளலாம்.
இருபத்தி நான்கு வயதாகும் சுந்தரை பார்த்ததும் பொறுப்புள்ள இளைஞன் என்று சொல்லிவிடலாம். பனிரெண்டாம் வகுப்புடன் நிறுத்த பட்ட படிப்பு. அன்றிலிருந்து உழைப்பு, அதனால் ஏற்பட்ட உடல் வனப்பு என பார்க்கும் எவரையும் ஒருகணம் நிதானிக்க வைக்கும் அழகு முகத்துடன் இருந்தான் சுந்தர். எண்ணெய் தடவ பட்டிருந்தாலும் படிவேனா?? என்று கேட்கும் முடி காற்றில் அலைபாய வேகமாக மிதிக்க பட்ட சைக்கிள்
[ “ஸ்ரீ சீதளாதேவி செப்டிக்டேங் கிளீனிங் வொர்க்ஸ்”
உரிமை: சுந்தரராஜன். சுபம் மருத்துவமனை அருகில், கும்பகோணம்.]
என்று போர்ட் வைக்க பட்ட அந்த மஞ்சள் நிற சிறிய கட்டிடத்தின் வாசலில் போய் நின்றது. சைக்கிளை நிறுத்தி விட்டு பூட்டை திறந்து ஷட்டரை தூக்கி விட்டான். சாக்கு படுதா கொண்டு மூடப்பட்ட “டிவிஎஸ் எக்செல்” வண்டி ஒன்று உள்ளே நிருத்தி வைக்க பட்டிருந்தது. அருகில் ஒரு மேசை, அதன் மீது இரண்டு இத்துபோன நோட்டுகள், ஒரு ஐதர்அலி காலத்து டெலிபோன், ஒரு தண்ணீர் குவளை, ஒரு டீ கும்பா போன்ற பொருட்கள் இருந்தன. மேலும் நான்கைந்து நாற்காலிகளுடன் ஒரு சுழலும் நாற்காலி, ஆணியில் தொங்கி கொண்டிருக்கும் ஐந்தாறு கடவுளர்கள். என்று எளிமையாக காட்சி அளித்தது சுந்தரின் அலுவலகம்.
வண்டியை இழுத்து வெளியில் நிறுத்தி விட்டு மூலையில் கிடந்த விளக்குமாறை எடுத்து அறையை தூய்மையாக்கினான். பின் வாளியில் இருந்த தண்ணீரை வாசலில் தெளித்து, மேசை ட்ராயரில் மடித்து வைக்கபட்டிருந்த கோல மாவை கொண்டு வாசலில் “பூ கோலம்” போல எதோ போட நினைத்து, பின் “சிக்கு கோலமாக” உருமாறி கடைசியாக பரங்கி பூ போன்று எதையோ வரைந்து வைத்தான். பிறகு, வரும் பொழுது வாங்கி வந்திருந்த பூ பொட்டலத்தை பிரித்து சாமிகளுக்கு போட்டு ஊது வத்தியை கொளுத்தி வைத்து விட்டு தனது சுழல் நாற்காலியை இழுத்து போட்டு அமரும் பொழுது சரியாக எட்டுமணி என்று கடிகாரம் சொல்லியது.
ஜன்னலை திறந்து விட்டு பார்த்தான். அந்த பக்கத்தில் சுபம் மருத்துவ மணையின் ஒரு அறை தெரிந்தது. அந்த அறையின் ஜன்னலும், இவனது ஜன்னலும் நேருக்கு நேராக இருந்தன.
வழக்கமாக இந்த நேரத்திக்கு அந்த அறைக்கு டியூட்டி டாக்டர் வந்திருக்க வேண்டும். ஆனால் கடந்த ஒரு வாரமாக யாரும் வரவில்லை. இந்த சன்னல்கள் வழியாக நடந்த தகவல் தொடர்புகலாலேயே சுந்தரும் அந்த மருத்துவ மனையில் பணிபுரிந்த ஒரு பெண் மருத்துவரும் நல்ல நண்பர்களாகி விட்டனர். ஆனால் அந்த பெண் மருத்துவருக்கு திருமணம் நடந்தேறி விட்டதால் அவர் இனி அந்த அறைக்கு வரபோவதில்லை. சுந்தர்கூட அவரது திருமணத்திற்கு போன வாரம் தஞ்சாவூர் போய் வந்தான். ஏற்கனவே ஒருவாரம் ஆகி விட்டதால் அந்த அறைக்கு புதிய மருத்துவர் சீக்கிரமே வந்து விடுவார் என்பது சுந்தரின் கணிப்பு. இன்னும் எதை எதையோ கணித்து கொண்டிருந்தவனின் கவனத்தை களைக்கும் விதமாக அவன் மேசையில் இருந்த தொலைபேசி அலறியது. அதனை எடுத்து காதில் வைத்து.
“அதான் தம்பி உப்பிலியப்பன் கோயில் வடக்கு வீதில பச்ச பெயின்ட் அடிச்ச மாடி வீடு, வாசல்லையே நம்ப வண்டி நிக்கும்“
“சரி சரி இருங்க வரேன்”
சைக்கிளை எடுத்து உள்ளே போட்டு பூட்டி விட்டு, வண்டியை எடுத்து கொண்டு மேற்படி முகவரிக்கு சென்றான். திருநாகேஸ்வரம் பெரிய கோயிலை கடந்ததும் சிறிது தூரத்திலேயே உப்பிலியப்பன் எனப்படும் ஒப்பிலியப்பன் கோயில் இருந்தது. புரட்டாசி மாதம் துவங்கி இருப்பதாலும் காலை நேரம் என்பதாலும் பெருமாள் கோயிலான அந்த ஆலயத்தின் வாசலில் கூட்டம் அலைமோதியது, அவருக்கு ஒரு வணக்கத்தை வண்டி ஒட்டியபடியே போட்டுவிட்டு வடக்கு வீதிக்குள் சென்றான்.
தேரோடும் வீதி என்பதால் ஒரே நேராக இருந்தது. முதல் பார்வையிலேயே, “ஸ்ரீ சீதளாதேவி செப்டிக்டேங் கிளினிங் வொர்க்ஸ்” என்று எழுதப்பட்ட சின்டெக்ஸ் டேன்க் தாங்கிய தட்டுவண்டி நிற்பது தெரிந்தது. சுந்தரிடம் இதுபோல மூன்று வண்டிகள் இருக்கின்றன எல்லாம் மோட்டார் வண்டிகள். இது முதல் நம்பர் வண்டி மற்ற இரண்டும் இந்நேரம் அவனது அலுவலகத்துக்கு இல்லை “ஆபீசுக்கு” வந்திருக்கும்.
வண்டியை போய் அருகில் நிறுத்தியதும் காம்பவுன்ட் உள்ளே நின்று கொண்டிருந்த மூன்று ஆண்கள் வெளியில் வந்தனர். அதில் இருவர் இருபதுகளில் இருக்கலாம் போல இருக்கிறது. பரட்டை தலை, பாக்கு போட்ட பற்கள், தூக்கி தொடை தெரிய கட்டப்பட்ட கைலிகள் என்று காட்சி அளித்தனர். மற்றொருவர் “பிர்லா” என்று எழுதப்பட்ட மஞ்சள் நிற டீஷர்ட்டுடன் வேட்டி கட்டிக்கொண்டு, தலையில் ஒரு பச்சை நிற துண்டால் முண்டாசு போல எதையோ கட்டி கொண்டிருந்தார், முப்பதுகளில் இருக்கலாம், அனேகமாக அவர்தான் பன்னீர் அண்ணனாக இருக்க வேண்டும்.
“என்னண்னே!! எங்க அந்த அம்மா?”
“தோ!! உள்ள போயிருக்கு இரு வரேன்” போய் காலிங் பெல்லை அழுத்தினார் பன்னீர்.
“நல்ல படிச்ச பொம்பளதான் போலருக்கு, அய்யயோ!! ஆனா தொறந்த வாய மூட மாட்டுதுப்பா!!” என்று அவர் சொல்லிகொண்டிருக்கும் போதே
“வா தம்பி நீதானா அந்த ஓனர் அய்யா?” என்று ஓசை கேட்ட திசை நோக்கிய பொழுது அரக்கு கலரில் பதினைத்து கஜ கைத்தறி புடவையை ஐயங்கார் பாணி மடிசாராக கட்டி கொண்ட பெண்மணி ஒருவர் நின்று கொண்டிருந்தார். மூக்கிற்கு மேலிருந்து நெற்றி வகிடுவரை இழுக்கப்பட்ட மெல்லிய நாமம். நல்ல கலையான முகம் சற்றுமுன் குளித்த அடையாளமாக தலைமுடியை ஒரு துண்டுடன் சேர்த்து கொண்டை போட்டிருந்தார். நாற்பது வயது மதிக்கலாம்.
மேற்படி பெண்மணி அவர்கள் கும்பகோணத்தில் இருக்கும் ஒருதனியார் பொறியியல் கல்லூரியில் கணித பிரிவு பேராசிரியையாக பணியாற்றுகிறார். நல்ல அறிவு, அதை விட தாண்டிய சமயபற்று உண்டு அவருக்கு.
“ஏன் தம்பி நான் தெரியாமத்தான் கேக்குறேன், இப்பலாம் மெஷின் வெச்சிதான கிளீன் பண்றேள்? அப்புறம் எதுக்கு ரெண்டாயிரம்?, போனவாரம் ஒரு ஆளு வந்தாரு கலியன்னு, ஆயிரத்து ஐநூறு குடுங்க கையாலேயே மொண்டு ஊத்திடுறேன்னு சொன்னாரு தெரியுமோ? நான்தான் மெஷின் இருக்குறப்போ இந்த வேலையெல்லாம் மனுஷா செய்யபடாதுன்னுட்டு அவர அனுப்பிச்சிட்டேன். நீ சொல்றத பாத்தா அவரையே வெச்சி பண்ணிருக்கலாம் போல?”
“வாஸ்தவம்தாம்மா!! நாங்களும் இதுக்கு முன்னாடி தொட்டி உள்ள எறங்கி கையாள தான் சுத்தம் பண்ணுனோம், இப்பதான் பேங்க்ல லோன்லாம் போட்டு பத்தாளுக்கு வேல குடுத்து, நாத்தம் வெளில தெரியாம சுத்தம் பண்ணி குடுக்குறோம், ஒரு எரநூறு ரூவாய்க்கு இப்புடி பிரச்சன பன்னுறீங்களேம்மா? இது உங்களுக்கே நாயமா இருக்கா?”
“ஏம்மா?? இந்த எரநூறு ரூபாய மிச்சம் பண்ணி என்னமா செய்ய போறேள்? பேசாம குடுத்து அனுப்பிட்டு வேலைக்கு கெளம்புங்கம்மா” புதிதாக ஒரு ஆண் குரல் கேட்டது.
அந்த பெண்மணி நின்ற நிலையில் இருந்து திரும்ப்பி பார்த்தார், சுந்தரும் உள்ளே எட்டி பார்த்தான், சட்டை போடாமல் உள் பனியனுடன் நிற்கும் ஒரு வாலிபன், நல்ல சிவப்பு நிறம், கரு கரு என்று வழித்து சீவ பட்ட முடி, தோளில் கிடக்கும் பூணூல், கம்பீரமான உடல் வாகு, கற்சிலை போன்ற முகம், இருபத்தி ஐந்து நான்குவயது மதிக்கலாம் அநேகமாக அந்த அம்மாவின் மகனாக இருக்கும் போலிருக்கிறது.
அவனை பார்த்துமே சுந்தருக்கு மனம் பூரிக்க துவங்கி விட்டது, “ஆஹா!! எவ்ளோ சூப்பரா இருக்கான், என்னா? அழகு. என்னா கலரு? என்னா மூக்கு அப்படி இப்படி என்று பலவித “என்னா” களை போட்டு கொண்டிருந்த சுந்தரின் கவனம் களைய அந்த பெண்மணி பேச துவங்கினார்..
“ஸ்ரீராம், யூ டோன்ட் நோ எனிதிங் அபௌட் திஸ் பீப்ல்ஸ், ஐ இல் மானேஜ் தெம், யூ கேன் ரெடி போர் யூர் டியூட்டி”
அவன் ஒருமுறை எட்டி சுந்தரை பார்த்து விட்டு உள்ளே போய்விட்டான். அவனது பெயர் ஸ்ரீராம் என்பது மட்டும் புரிந்தது சுந்தருக்கு.
இதை கேட்டதும் அந்த அம்மாவுக்கு தன்னைத்தான் சொல்கிறான் என்று மனதில் பூரிப்பு தாளவில்லை.
பன்னீர் அண்ணன் ஒருவாறு கோபித்து கொண்டாலும், அவரை சமாளித்து சகாக்களுடன் திருநாகேஸ்வரத்திலேயே ஒரு சிறிய கடையில் காலை உணவை முடித்து கொண்டு அனைவரும் கிளம்பினார்கள். டேங்கில் நிரம்பி இருக்கும் கழிவை ஒதுக்குபுறமாக கொண்டு போய் கொட்டுவதற்கு அவர்கள் போய்விட்டனர். தெரிந்தவர் ஒருவரை பார்த்து பேசி விட்டு ஒன்பது மணி சுமாருக்கு மீண்டும் போய் தனது அலுவலகத்தை திறந்து நாற்காலியில் அமர்ந்தான். அவனது எண்ணம் முழுவதும் ஸ்ரீராமைத்தான் சுற்றி வந்தன.
அவனது அழகு இப்பொழுது சுந்தருக்கு தேவைப்பட்டது, அவனோடு ஒருமுறையாவது கூட வேண்டும் என்று அவன் உள்ளம் ஏங்கியது, இன்னும் எதை எதையோ கற்பனை செய்து கொண்டிருந்தவன்சட்டென்று நினைத்து கொண்டான்
“உள்ள போகும் பொழுது நம்மள ஒரு மாதிரி பாத்துட்டு போனானே!! ஒருவேளை அவனும் நம்மள மாதிரிதானா? அவன் நம்மக்கிட பேசுற வாய்ப்பாவது கெடைக்குமா?”
“ச்சே சாக்கட கிண்டுற நீ எங்க? சந்தனம் மரம் மாதிரி இருக்குற அவன் எங்க? வீணா கற்பனை பண்ணிக்கிட்டு ஏமாந்து போகாத!!”
தன்னை தானே ஒருமுறை எச்சரித்து கொண்டு எழுந்து போய் ஜன்னலை திறந்தான். மருத்துவமனையின் அந்த பக்க அறையில் நான்கைந்து பேர் நின்றுகொண்டு இருக்க. ஒரு ஆண் நாற்காலியில் அமர்ந்திருந்தார்.
“ஐ!! புது டாக்டர் வந்தாச்சா??” என்று ஒரு கணம் உத்து பார்த்தவனுக்கு அப்படமாக தெரிந்தது ஸ்ரீராமின் முகம்.
சற்றுமுன் வரை யாரை நினைத்து ஏக்க பெருமூச்சுவிட்டானோ? அவன் இப்பொழுது தொட்டுவிடும் தூரத்தில் இருக்கிறான். சுந்தரின் மனம் கனவு கோட்டையில் காதல் கொடி கட்ட துவங்கி விட்டது. அந்த கொடி பறக்குமா? இல்லை ஏறிய வேகத்திலேயே இறங்குமா?
வாயிலில் வைக்கபட்டிருந்த விநாயகருக்கு ஒரு வணக்கத்தை போட்டுவிட்டு தனது ஹீரோஹோன்டாவை நிறுத்தி விட்டு உள்ளே நுழைந்த பொழுது வரவேற்பில் அமர்ந்திருந்த பெண் எழுந்து நின்று “குட்மார்னிங் சார்”” என்றாள்.
“அன்னைக்கு மொத தடவ வந்தப்ப ரொம்ப எகத்தாளமாக பதில் சொன்ன பொண்ணுதானே இவள்?”” மனதில் நினைத்து கொண்டே பதிலுக்கு சின்னதாக புன்னகைத்து விட்டு, சென்னை சென்ட்ரலில் பெரிய அறிவிப்பு பலகைக்கு எதிரே வரிசையாக அமர்ந்திருக்கும் ஜனக்கூட்டம் போல உக்காந்திருந்த ஜனத்திரளை கடந்து
“ Rtr. Dr.செல்வம் MS., Dip Ortho., Dip Diab.,”
என்று வெள்ளி நிறத்தில் எழுதபட்டிருந்த கதவின் அருகே சென்றான். கதவின் அருகில் நீல நிற புடவை கட்டியிருந்த பெண் ஒருத்தி நின்றுகொண்டிருந்தாள் முல்லை பூ வைத்திருக்கிறாள் போல மணம் மெல்லிதாக வீசுகிறது.
“சார் இருக்காரா? சிஸ்டர்””
“ம்ம் இருக்காங்க சார்!! இப்பதான் உள்ள வந்தாங்க, நீங்க போங்க” கதவை திறந்து விட்டாள்.
அமைதியான அறை, கண்ணாடி பதிக்க பட்ட பெரிய மேசை இடுப்பு வரை மறைக்க, தலையில் ஒரு காலத்தில் முடிகள் இருந்ததற்கான சில அடையாளங்களுடன் வெள்ளை நிற அறைக்கை சட்டையில் ஒரு மனிதர் அமர்ந்திருக்கிறார். மேசை மீது ஒரு தெர்மாமீட்டர் நீட்டிக்கொண்டு இருக்க, ஸ்டெத்தாஸ்கோப், ஸ்பிக்மோ மானோமீட்டர், ஒரு காலிங்பெல் ட்ரிக்கர், பிரிஸ்கிரிப்ஷன் நோட் (சின்னது ஒன்று பெரியது ஒன்று), ஒருபேனா ஸ்டான்ட் என்று ஒரு மருத்துவரிடம் இருக்க வேண்டிய பொருட்கள் எல்லாம் அழகுற காட்சி அளிக்கின்றன
“குட்மார்னிங் சார்””
“ம்ம்…. மார்னிங் மார்னிங் வாங்க ஸ்ரீராம், உக்காருங்க””
அவருக்கு அழகாக ஒரு புன்னகையை பதிலாக உதிர்த்துவிட்டு மிடுக்காக எழுந்து தனக்கு ஒதுக்க பட்டிருக்கும் அறைக்கு சென்றான்.
அழகும், அறிவும் நீ முந்தி நான் முந்தி என போட்டி போட்டு கொள்ளும் இளைஞன் ஸ்ரீராம். பொது மருத்துவத்தில் மருத்துவ மேற்படிப்பை தற்பொழுதுதான் முடித்திருக்கிறான். குறிப்பிட்ட அளவிற்கு போதுமான மதிப்பெண்களை பள்ளி இறுதி வகுப்பில் பெற்றிருந்தாலும், “பார்வர்ட் கேஸ்ட்” எனப்படும் பிராமண வகுப்பில் பிறந்ததால் அரசு கல்லூரியில் இடம் குதிரை கொம்பாகி விட்டது. படித்தது எல்லாம், தனியார் மருத்துவ கல்லூரியிலும், பலகலை கழகங்களிளும்தான். சற்றுமுன் பேசிய மருத்துவர் செல்வம், ஸ்ரீராமின் தந்தைக்கு தெரிந்தவர் என்ற வகையில் இங்கு பணியில் அமர்த்த பட்டிருக்கிறான்.
அறைக்குள் நுழைந்தவனுக்கு உள்ளே நின்று கொண்டிருந்த மற்றொரு நீல புடவை வணக்கத்தோடு வரவேற்பு வைத்து பின் வெளியேறியது. சுழற் நாற்காலியை இழுத்து போட்டு மேசைக்கு அருகே அமர்ந்தான். அவனுக்கு எதிரே ஒரு முக்காலியும், சுவற்றை ஒட்டி இடுப்பு உயரத்திற்கு நகரக்கூடிய கட்டில் ஒன்றும் போடபட்டிருக்கிறது. கட்டிலுக்கு வலது புறம் சிறிது தொலைவில் மற்றொரு சிறிய அறை, அதன் கருப்பு நிற கண்ணாடி கதவில் ஒரு ஆள் வெளியிலிருந்து பார்க்கும் வகையில் சிறிய வெள்ளை நிற பகுதி, அந்த அறையின் இடது புறம் ஒரு ஜன்னல்; மூடி இருக்கிறது. நல்ல வெளிச்சத்துடன் சில பல மின் விளக்குகள், உச்சியில் ஒரு காற்றாடி, அருகில் ஒரு நிற்கும் காற்றாடியோடு இன்னும் சில பல மருத்துவமனை வகையறாக்களுடன் காட்சி அளிக்கிறது அந்த அறை.
“சிஸ்டர்..!!” அழைத்தான்
“ம்ம்... சொல்லுங்க சார்” ஓட்டமும் இல்லாமல் நடையும் இல்லாமல் ஒருவித பரபரப்பை காட்டிக்கொண்டு ஓடிவந்தது அந்த நீல புடவை.
“ம்ம்.. உங்க பேரு என்ன??”
“சித்ரா சார்”
“ ம்ம் சரி.. இந்த ஜன்னல் மூடிதான் இருக்குமா எப்போதும்?”
“இல்ல சார் இதுக்கு முன்னாடி இருந்த மேடம், திறந்துதான் வெச்சிருப்பாங்க, இப்ப கூட திறந்துதான் இருந்தது. நான்தான் சார் மூடினேன்.”
“ம்ம் சரி சரி கொஞ்சம் திறந்து விட்ருங்களேன்”
தன்னை ஒரு பணிந்த பெண்மணியாக காட்டிகொண்ட அந்த தாதி, போய் ஸ்ரீராமின் வாழ்க்கையில் பலவித மாற்றங்களை உண்டாக்க போகும் ஜன்னலை திறந்து விட்டாள். அதன் வழியே நோக்கிய ஸ்ரீராமுக்கு மற்றறொரு மூடிய ஜன்னல் தெரிந்தது.
“ஐ!! குடைக்குள் மழை மாதிரி, ஜன்னலுக்குள் ஜன்னலா??” மனதிற்குள் நினைத்து கொண்டான்.
கதவை திறந்துவிட்ட அந்த பெண் வெளியேற, அறையில் ஒரு அசாத்திய தனிமை வாய்த்தது அவனுக்கு, மேசையின் கீழிருந்த ட்ராயரை இழுத்தான். சிலபல கோப்புகள், துண்டுகாகிதங்கள், ஒன்றிரண்டு எக்ஸ்ரே புகைப்படங்களுடன், நான்கைந்து மாதங்களுக்கு முன் வெளிவந்த ஒரு வார இதழும் காட்சி அளித்தது. எல்லாவற்றையும் அள்ளி ஒரு நோட்டம் விட்டு விட்டு அந்த வார இதழை எடுத்து புரட்டினான். பிரபல ஜவுளிக்கடை விளம்பரங்களுடன் துவங்கிய அந்த இதழில் செய்திகளை விட விளம்பரங்கள்தான் அதிகம் இருந்தன. மேலோட்டமாக புறட்டி கொண்டிருந்தவனை கடந்து சென்றது “சின்டெக்ஸ்” என்ற வார்த்தை. சற்றே நிதானித்தவன் மீண்டும் அந்த பக்கத்திற்க்கு வந்தான். அது “சின்டெக்ஸ் டேன்க்” விளம்பரம்.
“காலையில எங்கயோ இத பாத்தோமே!!!??” என்று எண்ணியவனுக்கு வீட்டு வாசலில் காலையில் நிகழ்ந்த சம்பவங்கள் நினைவிற்கு வர துவங்கியது.
“இந்த அம்மா!! ஏன்தான் இப்டி இருக்காங்களோ தெரில!! ஒரு இரநூறு ரூபாய்க்கு போய் காலைல அவங்கள்ட்ட எவ்ளோ விவாதம்??” என்று நினைத்து கொண்டவனுக்கு சட்டென சுந்தரின் முகம் மின்னலென வெட்டியது.
“அவனும் நல்ல பையன்தான், அந்த லட்சனமான மொகம்ன்னு சொன்னானே!! நம்மளையா!!?? சும்மா சொல்ல கூடாது அவனும் லடச்சனமாதான் இருந்தான்!!”
நினைவுகளை கலைக்கும் விதமாய் மூன்று ஆண்கள் அறைக்குள் நுழைந்தனர். மூவரும் இருபதுகளின் துவக்கமென்றும், கல்லூரி மாணவர்கள் என்றும் பார்த்ததும் சொல்லிவிடலாம். அதில் ஒருவன் இடுப்பில் இரண்டு கைகளையும் வைத்து முகத்தில் தான் ரொம்ப அவதி படுவது போன்ற ஒரு தோற்றத்தை காட்டி கொண்டு நிற்கிறான்.
“ம்ம் என்னாச்சு?” என்று கேட்ட ஸ்ரீராமிடம் இடுப்பில் கை வைத்தவனின் அருகில் நிற்கும் மற்றொருவன் பேச துவங்கினான்.
“சார் உக்காருற இடத்துல, சின்னதா கட்டி மாதிரி வந்துருக்கு போல சார், இவ்ளோ நாளா அந்த அளவுக்கு வலி இல்ல போல சார்!! ஆனா நேத்தி நைட்லருந்து ரொம்ப தாங்க முடியலையாம், காலைல மோஷன் போறப்ப கொஞ்சம் ப்ளட் லீக் ஆனதா சொல்லுறான்”
“யாருக்கு?”
“எனக்குதான் சார்” இடுப்பில் கை வைத்திருப்பவனுக்கு குரலில் கொஞ்சம் வேதனை தெரிகிறது
“உக்காருங்க, டோக்கன் குடுங்க” சித்ரா அருகில் வந்து நிற்கிறாள்.
“வலி அதிகமா இருக்கா?” ஸ்டெத்தாஸ் கோப்பால் அவனது நெஞ்சை தொட்டு கொண்டே கேட்கிறான்
“ஆமா சார் ரொம்ப முடில”
“ம்ம்... சரி அந்த ரூம்குள்ள போங்க” எழுந்து செல்கிறான், மற்ற இருவருக்கும் அடக்க முடியாத சிரிப்பு முகத்தில் தெரிகிறது.
“சிஸ்டர்!!??”
“ஓகே!! சார் கிளவுஸ், ஜெல் எல்லாம் ரூம்லேயே இருக்கும் சார்”
அவளின் புரிதலை வியந்த படியே
“சரி சிஸ்டர் அப்பனா நீங்க இங்கயே வைட் பண்ணுங்க; உங்க ரெண்டு பேருல ஒருத்தர் உள்ள வாங்க” என்று அவர்களிடம் சொல்லி விட்டு அவன் உள்ளே செல்ல சிறிது நேரம் கழித்து மூவரும் வெளியே வந்தனர்.
கைகளை கைகுட்டையில் துடைத்து வாறே வந்து இருக்கையில் அமர்ந்து கொண்ட ஸ்ரீராம், ப்ரிஸ்க்ரிப்ஷன் பேடில் “எக்ஸ்டெர்னல் ஹெம்மராயிடு” என்று ஆங்கிலத்தில் கிறுக்கி வட்டமிட்டவாறே பேசினான் ஸ்ரீராம்
“ம்ம் “வெளிமூலம்தான்” இது கொஞ்சம் சிவியராத்தான் இருக்கு இவ்ளோ நாளா ஒன்னும் ட்ரீட்மென்ட் எடுக்கலையா?, பட் பெருசா ஒன்னும் பிரச்சன இல்ல!! சின்னதா ஒரு சர்ஜரி பண்ணுற மாதிறி இருக்கும், இப்ப வலிக்கு மருந்து எழுதுறேன், ஈவ்னிங் டோக்கன் போட்டு சர்ஜரியன்ட்ட கன்சல்ட் பண்ணிக்குங்க”
சில பல சம்பிரதாய நடைமுறைகளுக்கு பின் அவர்கள் வெளியேறிய பொழுது எதேச்சையாக ஜன்னலை பார்த்த ஸ்ரீராமுக்கு, முன்பு மூடியிருந்தது இப்பொழுது திறந்திருப்பதும், அங்கிருந்து ஒரு ஆண் தன்னையே பார்ப்பதும் புரிந்தது.
“ம்ம்.... இவன எங்கயோ பாத்துருக்கமே!!ம்ம்ம்.. காலைல நம்ம வீட்டுக்கு வந்தவன்” என்று என்னியவன் அவனை பார்த்து சிரிக்க முயன்ற பொழுது அங்கிருந்து பார்த்து கொண்டிருந்த சுந்தர் சட்டென முகத்தை திருப்பி கொண்டான்.
“அப்பா!! இவரென்ன? இப்டி பாக்குறார்!! விட்டா இப்பவே முழுங்கிடுவார் போலருக்கே!! என்று எண்ணிகொண்டான் சுந்தர். அதற்குள் பன்னீர் அண்ணன் சுற்றம் புடை சூழ அந்த அலுவலகத்துக்குள் நுழைத்தார். அவருடன் வந்தவர்கள் அங்கு கிடந்த மற்ற நாற்காலிகளை ஆக்கிரமித்து கொள்ள, சுந்தரால் மேலும் ஜன்னல் பக்கம் திரும்ப இயல வில்லை. வந்தவர்களுடன் சிறிது நேரம் பேச்சு கொடுத்து கொண்டே இருந்தவன் எதேச்சயாக பார்ப்பது போல ஸ்ரீராமை பார்த்தான், ஆனால் அங்கு ஸ்ரீராம் இல்லாது போகவே சிறிது நேரம் அங்கேயே பார்த்து தேடிகொண்டிருந்தான்!!
“என்ன தம்பி அந்த டாக்ட்டர் அம்மாவுக்குத்தான் கல்யாணம் ஆயிட்டே!! இன்னும் என்ன அங்கேயே மொறச்சி பாக்குற? ம்ம் இந்நேரம் உன் இடத்துல நான் இருந்தா அந்த பொண்ண நானே கல்யாணம் கட்டி இருப்பேன்!! நீயும்தான் இருக்கியே!! சாம்பாறு” என்றான் பன்னீர்
திடுகிட்ட சுந்தர் “ஏன்னே!! உங்களுக்கு நான் தான் கெடச்சனா?? அவங்க எவ்ளோ பெரிய ஆளு என்டலாம் பேசுனதே பெரிய விஷயம், அவங்களோட சேத்து வெச்சு பேசுறீங்களே!! வாய கழுவுங்கன்னே!!”
தொடர்ந்து அவர்களுடன் பேச்சு கொடுத்து கொண்டே இருந்தாலும் அவன் மனம் ஏனோ!! மீண்டும் மீண்டும் அந்த அறையை நோக்கிய படியே இருந்தது.
சிறிது நேரத்திற்கு பின் எங்கேயோ சென்றிருந்த ஸ்ரீராம் மீண்டும் தன் இருக்கையில் அமர்ந்திருப்பது தெரிந்தது. ஆனால் இவன் பார்க்கும் பொழுது எல்லாம் ஸ்ரீராம் இந்த பக்கம் பார்ப்பது போலவே தெரிய வில்லை. மிகுந்த ஏமாற்றமாய் போய்விட்டது சுந்தருக்கு.
இங்கு இப்படி இருக்க அங்கு முதல் நாளாக இருந்தாலும் தொடர்ச்சியான நோயாளிகளின் வருகை ஸ்ரீராமை அதிகமாகவே வேலை வாங்கி கொண்டிருந்தது. வருபவர்களை அக்கறையுடன் விசாரித்து, அவ்வபொழுது தாதிமார்களை பணித்து கொண்டிருந்தாலும் அவனுக்கு ஏனோ? மனம் ஜன்னலுக்கு பின் அமர்ந்திருப்பவனை பார்க்க துடித்தது. ஆனால் இவன் பார்க்கும் நேரமெல்லாம் அவன் அங்கு அமர்ந்திருக்கும் மற்றவர்களுடன் பேசிகொண்டிருப்பது சிறிது சலிப்பாகவே இருந்தது. அப்படி இப்படி என்றுமணி பதினொன்றை தொட்ட பொழுது மீண்டும் ஒருமுறை அந்த அறையை பார்த்தவனுக்கு அந்த ஜன்னல் மூடியிருப்ப்பது தெரிந்து மெலிதாக அதிர்ந்து
“ம்க்கும்... மூடியாச்சா....!!”என்று மனதில் நினைத்து கொண்டவன்
“சிஸ்டர்.!!!” என்று அழைத்தான்
வெளியிலிருந்து வந்த அந்த பெண் “சொல்லுங்க சார்....!!” என்றாள்
“ம்ம் டீ குடிக்கணும் போல இருக்கு எங்க...” என்று இவன் முடிப்பதற்குள்
“வாசல்லதான் சார் ஒரு கடை இருக்கு வெயிட் பண்ணுங்க சார் தோ வாங்கிட்டு வர சொல்லுறேன்..” என்று அங்கிருந்த ஒரு பிளாஸ்க்கை எடுத்து கொண்டு புறப்பட தயாரானாள்
“ம்ம்ம்.. இருங்க இருங்க.. வாங்கிட்டெல்லாம் வர வேண்டாம்!! பேஷண்ட்ஸ் யாரும் இல்லைல? நானே போய்ட்டு வந்துடுறேன்!!” என்று கழுத்தில் தொங்கி கொண்டிருந்த ஸ்டெத்தை கழட்டி மேசை மீது வைத்து விட்டு எழுந்து வெளியேறினான்.
டீக்கடை
வாசலில் விபூதி பட்டைகளுக்கு இடையில் மெலிதாக தெரியும் பித்தளை வெந்நீர் தவளைக்கு முன் மற்றொரு தவளை போல நின்று கொண்டிருந்தவரிடம்
“சுகர் தூக்கலா ஒரு டீ” என்று சொல்லி விட்டு கடையின் உள்ளே நோட்டம் விட்டான். பார்சல் டீ, காப்பிகளுக்கு பிளாஸ்க்குடன் காத்திருக்கும் சிலர், இரண்டு மூன்று டெஸ்க்களில் போண்டா பஜ்ஜிகளை வாய்க்குள் சிறைபடுத்தி கொண்டிருந்த நான்கைந்து மனிதர்கள் என்று ஸ்ரீராமின் பார்வை அவர்களை எதேச்சயாக கடந்த பொழுது சுதாரித்தான். அவர்களில் ஒருவன் சுந்தர்.
“ம்ம்ம். ஓஹோ!! இவன் அவனில்ல??”இவன் சுதாரிக்கும் பொழுது சுந்தரும் இவனை பார்க்க, காத்திருந்த கண்கள் நான்கும் சந்தித்து கொண்டன.
ஸ்ரீராமுக்கு அவனிடம் பேசவேண்டும் போல இருந்தது
“நாமே பேச்சு கொடுக்கலாமா?? ஏதாவது நெனச்சிகிட்டானா?? அப்டியே இருந்தாலும் என்னத்த போய் பேசுறது?? நம்மள யாருன்னு கேட்டா என்ன பண்ணுறது?? ஆயிரம் கேள்விகள் மனதிற்குள் சிறகடித்தன.
“இவர் ஏன் நம்மையே பாக்குறார்?? அப்பா!! என்னமா? இருக்கார்? போய் பேசலாமா? என்னத்த பேசுறது? இவனுங்கள வேற கூட கூட்டிட்டு வந்திட்டமே!! என்று சுந்தரும் தடுமாறி கொண்டுதான் இருந்தான்.
இதற்குள் ஒரு யோசனை தோன்றவே!!, மனதிற்குள் ஒருவாறு வசனங்களை யூகித்து கொண்ட ஸ்ரீராம், சுந்தரை நோக்கி கை காட்டி “இங்க வாங்க” என்பது போல சைகை செய்தான்
“திடுகிட்ட சுந்தருக்கு அட்ரீனலீன் ஆறு உடலுக்குள் பெருக்கெடுக்க மெலிதாக உதற துவங்கியது”
என்னதான் அடுக்கடுக்காக வடை, போண்டா, பஜ்ஜிகள் அணிவகுத்திருந்தாலும் பன்னீருக்கு எப்பொழுதும் நெய்வருக்கிதான் முதல் சாய்ஸ். வருக்கியை சின்ன சின்னதாக உடைத்து நனைத்து உள்ளுக்குள் அனுப்பியப்பின், மீந்திருக்கும் தூளை அப்படியே டீயில் கொட்டி, பிறகுதான் குடிக்க துவங்குவார். அதற்குள் அந்த இடமே டீ தேவர்களுக்கும், நெய்வருக்கி அசுரர்களுக்கும் சண்டை நடந்த போர்களம் போல காட்சி அளிக்கும்.
“அண்ணே!! உண்மையாவே எதுக்குதான்னே வடையில ஓட்டை போடுறாங்க?” மெதுவடையின் ஓட்டைக்குள் விரலை விட்டு கிருஷ்ண பரமாத்மா சக்கரம் சுழற்றுவது போல உயர்த்தி காட்டி பன்னீரின் கவனத்தையும் டீ குடித்து கொண்டிருந்த சுந்தரின் கவனத்தையும் களைத்தான் அவர்களுடன் வந்திருந்த மற்றொரு ஆசாமி.
சட்டென திரும்பிய சுந்தர்
“ஏண்டா!! ஓட்டைக்கான காரணம் தெரிஞ்சாதான் வடை உள்ள இறங்குமா?? மூடிகிட்டு சீக்கிரம் தின்னுடா!!” என்றவன் பன்னீரை பார்த்து “ஏன்னே!! பச்சபுள்ளகூட கொஞ்சம் டீசன்ட்டா சாப்புடும்ன்னே!!”
என்று தலையில் அடித்து கொண்டே இந்த பக்கம் திருப்பிய பொழுதுதான் அவனை ஸ்ரீராம் பார்த்து கொண்டு நிற்பதை கவனித்தான்.
சட்டென மனதிற்குள் ஒரு பூரிப்பும் ஒருவித படபடப்பும் ஆட்கொண்டது. நிதானிப்பதற்குள் சுந்தரை நோக்கி கை காட்டி “இங்க வாங்க” என்பது போல சைகை செய்தான் அவன்.
ஒன்றும் யோசிக்காமல் மந்திரத்திற்கு கட்டுபட்டவன் போல எழுந்து ஸ்ரீராமிடம் சென்றுவன் தெரிந்தவர் என்று அவனை பார்த்து சிரிப்பதா?, தெரியாதவர் போல முகத்தை வைத்து கொண்டு என்னவென்று கேட்பதா? என்று குழம்பினான் சுந்தர்.
அங்கு நிலவிய மௌன யுத்தத்தை பேச்சுவார்த்தை மூலம் முடிவுக்கு கொண்டுவருபவனாய் பேசத்துவங்கினான் ஸ்ரீராம்.
“நீ.. நீங்க!!? உங்களை எங்கியோ பாத்திருக்கேனே??”
“அடப்பாவி!!” நல்ல நடிப்புடா!!” என்று மனதுக்குள் நினைத்து கொண்டே
“ஓஹோ!! அப்ப என்னைய பாத்ததும் உங்களுக்கு தெரிஞ்சிட்டுல? அப்புறம் ஏன்? தெரியாத மாறி கேட்டிங்க”
எதிர்பாராத கேள்வியில் அசடு வழிந்தான் ஸ்ரீராம், இருந்தாலும் சமாளித்து கொண்டவன் “சரி!! சரி!! இந்தாங்க பணம்” என்று பணத்தை எடுத்து நீட்டியதும் சட்டென முகம் மாறியது சுந்தருக்கு.
“டாக்டர் சார்!! இந்த பணம் எனக்கு வேணாம்ன்னு விட்டுட்டு வந்துட்டேன், வேனுமாயிருந்தா அங்கேயே போராடி வாங்கிட்டு வந்திருப்பேன். நான்லாம் நல்ல மனுஷங்கள சம்பாதிக்கனும்ன்னு நினைக்கிறவன், எனக்கு பணம் ஒரு பெரிய விஷயம் இல்லை. உங்க பணத்த நீங்களே வெச்சிகுங்க.” சட்டென கூறிவிட்டு திரும்பிய பொழுது உடன் வந்தவர்கள் சாப்பிட்டுவிட்டு அருகில் வரவே அதற்குண்டான பணத்தை கடைக்காரரிடம் கொடுத்து விட்டு புறப்பட எத்தனித்தான் சுந்தர். அப்பொழுது கடைவாசலில் வண்டியை நிறுத்தி விட்டு உள்ளே வந்த ஒரு நபர் ராமுக்கு அருகில் சென்று அவனை அடையாளம் கண்டு பேச்சு கொடுத்தார்.
“அடடே!! ஸ்ரீராம்.. என்ன இங்க நிக்கிற..”
“வாங்கோ!! மாமா.. இந்த ஹாஸ்பிட்டலதான் ஜோயன்ட் பண்ணிருக்கேன்”
“அதுலாம் ஒன்னும் இல்ல மாமா நன்னாதான் இருக்கா.. நான்தான் பீபி செக் பண்ணுனேன் நார்மல்தான். சரி மாமா நான் உள்ளே போறன் டைம் ஆயிட்டு”
நெற்றியில் நீண்ட நாமக்கோடு வரைந்திருந்த மேற்படி பேர்வழியிடம் ராம் விடைபெற்று கொண்டாலும் அவன் மனம் முழுவதும் சுந்தர்தான் வியாபித்திருந்தான். அவனுக்கு முகம் சுருங்கி போய்விட்டது. இதுவரை அவனிடம் இப்படி முகத்தில் அடித்தது போல யாரும் பேசியது இல்லை. “ச்சே.. இவன் இப்புடி பேசுவான்னு எதிர் பாக்குலையே!! நாம ஏதோ செய்ய போவ கடைசியில தப்பா நினைச்சிட்டானே” மனதிற்குள் பொருமிய படியே மருத்துவமனைக்குள் நுழைந்தான்.
டீ கடையில் இருந்து வந்தவுடன் வேறு சில வேலைகள் காரணமாக வெளியில் செல்ல வேண்டி இருந்ததால் அலுவலகத்தை பூட்டிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு சுந்தர் தன் சகாக்களுடன் வெளியேறிவிட்டான். அன்றைய நாளில் அதற்குமேல் இருவரும் பார்த்து கொள்ளவில்லை என்றாலும் காலையில் தன்னால் அவமான படுத்தபட்ட ராமை நினைத்து வருந்திகொண்டுதான் இருந்தான் சுந்தர்.
மாலைமங்கி இரவு சூழ துவங்கிய பொழுது நகரத்தில் இருக்கும் பெரிய பெரிய கோயில்களில் ஒலிபெருக்கி வழியே இனிய கானங்கள் பக்தியை பரப்பி கொண்டிருந்தது. சுந்தருக்கு மனம் மிகவும் சஞ்சல பட்டது.
“ச்சே!! அவர்ட்ட நாம கொஞ்சம் அதிகமாத்தான் பேசிட்டோம்,ஏதோ ஜாலியா பேச வந்தாரு ,மூஞ்சில அடிச்சா மாதிரி பேசிட்டமே, நம்மள பத்தி எவ்ளோ கேவலமா நெனச்சிருப்பார்.” என்று எண்ணிய படியே அமர்ந்திருந்தவனுக்கு அவனிடம் உடனே பேசவேண்டும் போல இருந்தது. “என்ன செய்யலாம்?” என்று யோசித்தவன் என்ன நினைத்தானோ தெரிய வில்லை வெளியில் வந்து பார்த்தான். பன்னீர் அண்ணன் சகாக்கள் லைட் வெளிச்சத்தில் சீட்டு விளையாடி கொண்டிருந்தனர். சந்தடி செய்யாமல் வீட்டை பூட்டி விட்டு சைக்கிளை எடுத்து கொண்டு புறபட்டான். முதலில் திருநாகேஸ்வரம் போய் அவுனுடைய வீட்டிற்கு செல்வதாய் இருந்தவன் பாதி வழியிலேயே வேறு யோசனை தோன்றவே சட்டென முடிவை மாற்றிக்கொண்டு தன்னுடைய அலுவலக்ம் நோக்கி சென்றான்.
ஷட்டரை தூக்கி விட்டு இருண்டிருந்த அறைக்கு ஸ்விட்ச் மூலம் ஒளியூட்டினான். பின் வேகமாக சென்று மேசை இழுப்பறையை திறந்து அதிலிருந்த டெலிபோன் டைரக்டரியை எடுத்து திருநாகேஸ்வரம் தொலைபேசி இணைப்பகத்தின் கீழுள்ள எண்கள் இருக்கும் பக்கத்தை புரட்டினான். “S”வரிசையில் ஸ்ரீராம் என்ற பெயர் இருக்கிறதா என்று தேடினான் ஐந்து பேர் இருந்தனர் ஆனால் டாக்டர் ஸ்ரீராம் வீட்டு முகவரியுடன் ஒருவரும் பொருந்தி போகவில்லை. தன் திட்டம் இப்படி தோல்வியில் முடியும் என்று அவன் எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை. இருந்தாலும் அவன் மனபட்சி தளராமல் வேறு ஒரு குறிப்பளித்து உதவியது.
“ஒருவேளை வேறு யாரோட பேருலையாவது கனெக்ஷன் இருந்தா??”
“இருந்தா மட்டும் கண்டு பிடுச்சிடுவியா?? அவன் பேரதவிர அவங்க வீட்டுல வேற யார் பேரும் தெரியாதே!! ஏன் தெரியாது காலைல அவர்ட்ட ஒரு ஆளு பேசுனப்போ ரெண்டு பேரு சொன்னானே அது என்ன?? என்று தனக்குள்ளேயே கேட்டு கொண்ட படி மூளையை துருவியனுக்கு அறை நிமிட யோசனைக்கு பின் வரது, பத்மா என்று நினைவுக்கு வந்தன அந்த இரண்டு பெயர்களும்.
“வர” வரிசையில் தேடினான் வரதன்,வரதப்பன்,வரதபெருமாள், வரதராஜன் என்று தேடி தேடி சலித்து விட்டு “பி” வரிசைக்கு போய் பத்மாவை தேடினான். ஐம்பத்தி நான்கு பத்மா இருந்தனர், தலை சுற்றியது அவனுக்கு இருந்தாலும் தன் முயற்சியில் தளராமல் தேடியவனுக்கு பலன் கிடைத்தது. காலையில் அவன் சென்ற ராமின் வீட்டு முகவரியில் ஒரு பத்மா இருந்தார். நிச்சயம் இவர்தான் ராமின் அம்மாவாக இருக்க கூடும் என்று எண்ணியபடியே அந்த எண்னுக்கு அருகில் இருந்த தொலைபேசியில் தொடர்பு கொண்டான்.
“டிரிங்” “ட்ரிங்” என்று பனிரெண்டு முறை ஒலித்து அடங்கியது அது. எதிர் முனையில் எந்த பதிலும் இல்லை. மீண்டும் முயற்சித்தான். சரியாக ஆறாவது “ட்ரிங்” கில் எதிர் முனை “ஹலோ” என்றது.
சங்கு சக்கரத்திற்கு நடுவில் நாமவடிவத்தை தலைமேல் தாங்கி இருக்கும் நிலைக்கதவை தாண்டி அந்த
இல்லத்திற்குள் நாம் நுழையும் பொழுது சாம்பிராணி மணம் மனதை நிறைக்கிறதோடு
“மாலே மணிவண்ணா மார்கழி நீராடுவான்
மேலையார் சேய்வனங்கள் வேண்டுவன கேட்டியேல்
ஞாலத்தை எல்லாம் நடுங்கமுறல்வன
பாலண்ண வண்ணத்தில் பாஞ்ச சன்யமே!!”
என்ற திருப்பாவை பாடல்வரிகள் இசைநயத்தோடு மெலிதாக அந்த அறையை நிரப்பிகொண்டிருக்கிறது. வெள்ளைநிற தரைக்கல் பதிக்கப்பட்ட விஸ்தாரமான கூடத்தின் மையத்திலிருந்து மாடிப்பகுதிக்கு செல்லும் படிகள் மேலெழும்ப அதற்கு இடப்புறத்தில் மீண்டும் நாமவடிவம் தாங்கிய ஒரு சிறிய நிலைக்கதவு மணிகள் கோர்க்கபட்டு அழகாக காட்சி அளிக்கிறது அனேகமாக பூஜையறையாக இருக்கலாம். தொடர்ந்து மற்றொரு அறை பூட்டி இருக்கவே, மாடிப்படியின் இடப்பக்கத்தில் இன்னொரு அறை மூடியும் மூடாமலும் இருக்கிறது. தொடர்ச்சியான மற்றொரு அறையானது கதவின்றி ஆவென்று திறந்திருக்க உள்ளே எட்டி பார்த்தோமானால் அங்கு அணிவகுத்துள்ள பாத்திரங்களிலிருந்து அது சமையலறை என்று அறிந்து கொள்ளலாம் தொடர்ந்து பத்தடி தூரத்தில் சில மரநாற்காலிகள் புடைசூழ வீற்றிருக்கும் வட்டவடிவ மேசையொன்றின் மீது ஒரு தண்ணீர் குவளையும் சில பாத்திர பண்டங்களும் புலப்படுகின்றன அங்கிருந்து சற்று முன்னே நகர்ந்தால் டீப்பாய் ஒன்றின் மூன்று பக்கங்களிலும் போடபட்டிருக்கும் சோபாக்களில் நடுவில் உள்ள சோபாவில் ஒருபெண்மணி அமர்ந்துகொண்டு ஏதோ புத்தகம் வாசித்து கொண்டிருக்கிறார். அவருக்கு நேரெதிரே இருக்கும் சுவற்றை ஒட்டி தொலைக்காட்சி பெட்டியும் அதன்மேல் டிவிடி ப்ளேயர் ஒன்றும் அதற்கு மேல் கிழக்கும் மேற்குமாக இரண்டு ஸ்பீக்கர்களும் இருக்கின்றன. நாம் இந்த அறைக்குள் நுழையும் பொழுது கேட்ட திருப்பாவை வரிகள் இந்த ஸ்பீக்கர்களின் உபயம்தான் போலிருக்கிறது. புத்தகம் வாசித்து கொண்டிருக்கும் மேற்படி அம்மாள்தான் நாம் இரண்டாம் அத்தியாயத்தில் சந்தித்த ஸ்ரீராமின் அம்மா, மீண்டும் அதே போன்றொரு பதினைந்துகஜ புடைவையில்தான் இருக்கிறார் ஆனால் இந்தமுறை சிவப்புநிறம்.
கையில் இருந்த கணித புத்தகத்தின் பக்கங்களில் ஊர்ந்து கொண்டிருந்த அவரது தீர்க்கமான கண்கள் இப்பொழுது ஏதோ குழம்புவதுபோல தெறிகிறது. அருகில் இருந்த கால்குலேட்டரை எடுத்து ஏதோ கணக்குபோட்டு பார்த்தவரின் சந்தேகம் தீரவில்லை போல டீப்பாயின் மேல்கிடந்த இங்க்பேனாவை எடுத்து நோட்பேடில் எழுத முனைந்தவரின் கவனத்தை கவரும் விதமாக “அம்மா.. செத்த தண்ணீ கொண்டு வரேளா..” என்று மாடியில் இருந்து ஸ்ரீராமின் குரல் கேட்டது.
“டேய் நான் வேலையா இருக்கேன் நீ கீழ இறங்கி வரப்டாதா?? வந்து குடிச்சிக்கோடா!!” என்ற தாயாரின் வார்த்தைகள் ஸ்ரீராமின் காதுகளை எட்டியதா என்பது சந்தேகமே!
சிறிதுநேர அமைதிக்குப்பிறகு மாடியறையின் வாசலில் தோன்றிய ஸ்ரீராம் “ஏம்மா!! கொஞ்சம் தண்ணிதானே கேட்டேன்” என்றான்
“ஏண்டா உங்கப்பாவுக்கும் உனக்கும் நான் செத்தே உக்காந்தா பிடிக்காதே.. அதான் வெளில வந்துட்டில கீழவந்து குடியேன் நான் வேலையா இருக்கேன்னு சொன்னா புரியாதா நோக்கு!!” சற்றே கடுமையை காட்டினார் ராமின் அம்மா.
அவருக்கு பதில் எதுவும் சொல்லாமல் மேலிருந்து இறங்கிய ராம் சமையல் அறைக்குள் பிரவேசித்த அடுத்த வினாடி கூடத்தின் மூலையில் உம்மென்று இருந்த தொலைபேசி “கிளிளிளில்ங் கிளிளிளிளிங்” என்று வீறிட்டது. ராம் வந்து தொலைபேசியை எடுப்பான் என்றெண்ணிய பத்மா சமையல் அறைக்குள் எட்டி பார்த்தார் ஆனால் அவன் வருகிற வழியாய் தெரியாது போகவே எழுந்து போய் டிவிடியை நிறுத்தி விட்டு தொலைபேசியை எடுத்து காதுக்கு கொடுத்து “ஹலோ!!” என்றார்.
டெலிபோன் டைரக்டரியில் ராம் வீட்டு தொலைபேசி எண்ணை பலவித பிரயத்தனங்களுக்கு பிறகு கண்டறிந்து தொடர்பு கொண்டபடி காத்திருந்த சுந்தருக்கு ராமின் வீட்டில் ராமை தவிர அவனது தாய்தந்தை என்ற இரண்டு ஜீவன்கள் வாழ்கின்றன என்ற என்னமோ ஒருவேளை அவர்களுடன் பேச நேர்ந்தால் எப்படி பேசப்போகிறோம் என்ற முன்னேற்பாடுகளோ இருக்கவில்லை. நேரடியாக ராம்தான் எடுக்க போகிறான் “நம்ம வாய்ச அவர் அடையாளம் கண்டுபிடிப்பாரா??” என்று தனக்குதானே கேள்வி கேட்டபடி எதிர்பார்ப்பின் உச்சத்தில் இருந்தவன் “ஹலோ” என்ற ஒரு பெண்மணியின் குரல்கேட்டு அதிர்ச்சியின் உச்சத்திகு போய் பின் அமைதியாகி விட்டான்.
“ஹாலோ!!” “ஹலோ!!”.. என்று இரண்டுமுறை கனிவாக கேட்ட பத்மா பிறகு சற்று மிரட்டலான தொனியில் “ஹலோ” “ஹலோ” என்றார்.
“ஏம்மா ளோ ளோங்கறேள் யாரும் பேசலேன்னா வச்சிட்டு வாங்கோளேன் ஏதோ ராங்கால் போலருக்கு” என்ற ராமின் குரல் வந்த திசையை நோக்கிய பத்மா அலுப்புடன் ரிசீவரை “லொடக்”” என்று அதற்கான இடத்தில் பொருத்திவிட்டு பழையபடி கணக்கு நோட்டுடன் போய் ஐக்கியமானார்.
“ப்ப்பா... அந்த அம்மா எடுத்துட்டு போலயே.. ஆனா அவரு பக்கத்துலதான் இருக்குற மாதிரி இருக்கு திரும்ப போட்டோம்ன்னா அவர் எடுக்க வாய்”ப்பு இருக்கு... “ என்று மனதிற்குள் நினைத்தவனாய் துண்டித்த தொடர்ப்பை புதுப்பித்து மீண்டும் முயற்சித்த அதே சமயம் ராமின் வீட்டு வாசலில் யாரோ ஒருவர் அழைப்பு மணியை அழுத்தவே அது “கிகிக்கி” என்று கிளியாய் கத்தியது. தண்ணீர் பருகிவிட்டு மீண்டும் மாடியறைக்கு படியேறிகொண்டிருந்த ராம் தாயை தொந்தரவு செய்ய வேண்டாம் என்று எண்ணியவனாய் கீழிறங்க துவங்கினான். ஆனால் முன்னிரவு நேரத்தில் இப்படி அழைப்பு மணி ஒலிப்பது இந்த வீட்டில் வழக்கத்துக்கு மாறானது என்பதால் “ராம் நானே பாத்துகிறேன் நீ போய் வேலைய பாரு” என்று கூறியபடியே அந்த அம்மாள் வாசல் கதவை திறந்து வெளியேறினார் அந்த திசையிலிருந்து வீட்டுக்குள் பிரவேசிக்கும் குசல விசாரிப்பு வார்த்தைகளிலிருந்து “யாரோ தெரிந்தவர் வந்திருக்கிறார் போல”” என்றெண்ணி மேல்நோக்கி அடிஎடுத்த அவனது கால்களுக்கு விலங்கிடும் வகையில் மீண்டும் தொலைபேசி வீறிட துவங்கியது. வாசலை நோக்கினான் அம்மா வருவது போல தெரியவில்லையாதலால் இறங்கி விடுவிடுவென சென்று ரிசீவரை எடுத்து காதில் அனைத்து ஹலோ.. என்றான்.
இந்த வார்த்தைகளுக்காகவே எதிர்முனையில். காத்திருந்த சுந்தர் சொல்லமுடியாத உணர்ச்சிக்கு தள்ளபட்டு மேலே பேச நாவசையாமல் விக்கித்து போய் அமைதியாக ஒரு ஆனந்த நடனமிட்டு கொண்டிருந்தான். மலைகளில் இருந்து பொங்கி பெருகிய நதி கலங்களில் தேங்கி நிற்பது போல சுந்தரின் உணர்ச்சிகளும் தேங்கி நின்றன..
ஆனால் “பேசு பேசு இவ்ளோ நேரம் கஷ்ட்டப்பட்டு நம்பர கண்டு பிடிச்சு இப்புடி பிள்ளையார் மாதிரி உக்காந்திருக்கியே அறிவுகெட்ட முண்டம் பேசுடா” என்று அவனது உள்ளுணர்வு எச்சரித்ததை ஆமோதிக்கும் விதமாக கொஞ்சம் கடுமையாகவே எதிர்முனையில் “ஹலோ” போட்டு கொண்டிருந்தான் ஸ்ரீராம்.
“ஆமா”!! நீங்க யார்னு எனக்கு தெரியலையே சாரி” ராமின் குரலில் சற்று குழைவு கலக்க துவங்கியது.
“சாரிங்க காலைல உங்கமனச புரிஞ்சிக்காம கஷ்ட்ட படுத்திட்டேன் எனக்கு உறுத்திகிட்டே இருந்துது அதான் எப்டியாவது உங்கள்ட்ட பேசணும்னு முடிவு பண்ணி தொந்தரவு குடுக்கும் படி ஆயிடுச்சு””
மடைதிறந்த வெள்ளமாய் பேசிமுடித்த சுந்தரின் வார்த்தைகள் படிந்திருந்த நினைவுகளை கிளறிவிடவே அது ஒலித்துகொண்டிருக்கும் குரலுடன் கலந்து பேசுவது யார் என்று ஸ்ரீராமுக்கு உணர்த்தியது.
அந்த டீக்கடை சம்பவத்திலிருந்து நிகழும் நொடிவரை யார்மனதை காயமாக்கி விட்டோம் என்ற எண்ணம் ராமை உறுத்தியதியதோ அவனே எதிர்பாராமல் இப்படி பேசுவது அவனுக்கு வியப்பை ஏற்படுத்தி இருப்பதில் ஆச்சர்யப்பட ஒன்றும் இல்லைதானே
“ஓஹோ!! உங்கபேரு சுந்தரா.. எப்படி நம்பர் தெரிஞ்சிது, என்னால் நம்பவே முடியலயே!! தயவுசெஞ்சி என்ன தப்பா நெனைக்காதீங்க நான் ஏதோ பேச போய் உங்க மனச கஷ்ட்ட படுத்திட்டேன்” என்றான் ராம்
“ஆமாம் அம்மா வேற இருக்கங்கள்ள...” இப்போதுதான் ராமுக்கும் நாபகம் வரவே வாசலை நோக்கிய பொழுது பத்மா உள்ளுக்குள் வந்து கொண்டிருந்தார்
“சரி சுந்தர் அப்பனா நாம நாளைக்கு அந்த டீக்கடைல மீட் பன்னுவோமா”” அரைமனதாக கேட்டவனுக்கு
“சரி டாக்டர் அப்ப நான் வைக்கிறேன்”” என்று மனதே இல்லாமல் தொடர்பை துண்டித்தான்.
கண்ணிமைக்கும நேரத்தில் ஏற்பட்ட கனவுபோல இருந்தது ராமுக்கு நடந்தவையெல்லாம், ஆச்சரியமும் கேள்விகளும் சேர்ந்து அவனது மனதை துளைக்கவே தொலைபேசிக்கருகில் சிலையாய் நின்றவனை
“என்ன ராம் யார் போன்ல?? ஏன் இப்புடி நிக்கிற”” என்ற பத்மாவின் குரல் சகஜமாக்கவே “ஒண்ணுமில்லைமா மறுபடியும் ஏதோ ராங்கால்தான்”” என்று கூறிவிட்டு துள்ளலாக மாடியேறினான்.
பட்டுப்போன மரத்திற்கு பாய்ந்த நீரைப்போல தனக்குதவிய டெலிபோன் டைரக்டரியை ஏதோ ஒரு புனித நூல்போல மிகுந்த மரியாதையுடன் எடுத்து மேசை இழுப்பறையில் வைத்துவிட்டு மீண்டும் ஒருமுறை ராம்வீட்டு நம்பரை சொல்லி பார்த்துக்கொண்டே மகிழ்வாய் அந்த அலுவலகத்தை பூட்டிவிட்டு வீடுநோக்கி நடையைகட்ட துவங்கி இருந்தான் சுந்தர்.
முன்னிரவு நேரமாதாலால் அமைதியாய் இருக்க வேண்டிய அவனது குடியிருப்பு பகுதி அல்லோகல படுவது போல தெரிந்தது.
“ஏன் எல்லாம் இன்னும் முழிசிகிட்டு கிடக்குங்க, எதும் சண்டையா!!” என்று தனக்குள் கேட்டபடி வீட்டை நெருங்கியவனுக்கு சாம்பசிவத்தின் வீட்டிலிருந்து வெளியேறி கொண்டிருந்த அழுகை குரலும் அங்கு குழுமியிருக்கும் குடியிருப்பு சகாக்களும் குறிப்பால் உணர்த்தியது “கிழவி புட்டுகிச்சு”” என்பதுதான்.
ஆம் அந்த குடியிருப்பு வாசிகளில் ஒருவரான சாம்பசிவத்தின் தாயார் சில நாட்களாக எமன் வாசலை காணகாத்து கொண்டிருந்தார் அதற்கான வாய்ப்பு அவருக்கு வெகுநாட்களாக இழுத்தடிக்கப்பட்டு கொண்டிருந்ததால் அந்த பகுதி மக்கள் அனைவரும் தினம் தினம் கிழவி எப்டி இருக்கு என்று விசாரித்த படியே ஒரு மரணத்திக்காக காத்திருந்தனர். அந்த மரணம்தான் தற்பொழுது நடந்தேறியிருக்கிறது.
சுந்தர் நேரடியாக அந்த வீட்டருகில் சென்ற பொழுது அங்கு அந்தபகுதி ஆண்கள் எல்லோரும் பந்தல் போடுவது, தற்காலிக மின்விளக்கு அமைப்பது, துக்கம் சொல்லி அனுப்புவது என்று ஒரே கொண்டாட்டமாக காட்சி அளித்து கொண்டிருந்தனர்.
சுந்தரை எதிர்பார்த்து கொண்டிருந்த பன்னீர் அருகே ஓடி வந்து “என்ன தம்பி எங்க போயிட்ட?? எவ்வளவு நேரம் உனக்காக வைட் பண்ணுறது?””
“ஏன்னே என்ன விஷயம்? என்ன ஏன் எதிர்பாக்குறீங்க? ஆமா எப்ப ஆச்சு?”
“இப்பதான் காமணிநேரம் ஆவுது செட்டுக்கு சொல்ல வேணாமா கிழவி பாவம் எம்மா நாலா இத்துகினு கெடந்து இப்பதான் அடங்கி இருக்கு அத நல்ல விதமா அடக்கம் பண்ண வேணாமா?? சாம்ப சிவம் உறுமிசெட்டு வைக்கணும்ன்னு சொல்லிட்டான். நாந்தான் அட்வான்ஸ் கொடுத்து ஆளு கூப்ட போறேன் நீயும் வா போய்ட்டு வந்துடுவோம்”.”
இதுபோன்ற சமூகசேவைகளுக்காகவே தான் படைக்கப்பட்டதாக கருதி கொள்ளும் பன்னீர் மற்ற காரியங்களுக்கு சுந்தரை அழைகிறாரோ இல்லையோ உறுமிசெட்டு, குறவன் குறத்தி புக்கிங் போன்ற விஷயங்களுக்கு சுந்தரைத்தான் அழைத்துபோவார் மற்றவர்களை போல குறத்தி வேஷம் கட்டும் பெண்களை பார்த்து வழிவதில் தன்னிடம் சுந்தர் போட்டியிடமாட்டான் என்பதுகூட இதற்கு காரணமாக இருக்கலாம்.
எந்தவித பயமோ, தயக்கமோ எதுவும் இல்லாமல் வீட்டுக்கு தொடர்பு கொண்டு பேசிய சுந்தரை வியந்தபடியே முதல்நாள் இரவை போக்கிய ராம் மருத்துவமனையில் தன் அறையின் ஜன்னலை திறந்து வைத்து கொண்டு அவனுடைய வரவிற்காக மறுநாள் காலை காத்திருந்தானே ஒழிய பூட்டியிருந்த ஜன்னல்தான் திறக்கும் வழியாய் தெரியவில்லை. வழக்கத்திற்கு மாறாக நோயாளிகளின் வருகை வேறு அதிகமாக இருந்தது.
“ஒருவேளை நம்மள பாக்க கூடாதுங்கற என்னத்துனால ஜன்னல தொறக்காமலே இருக்கானோ என்னவோ”” தனக்குள் எழுந்த கேள்விக்கு விடைகாணும் நோக்கத்துடன் மதியஉணவு நிமித்தம் இல்லத்திற்கு செல்லும் பொழுது அந்த திசைக்கு நேரெதிரே இருக்கும் சுந்தரின் அலுவலக வாசலுக்கு வந்தும் சோதித்து பார்த்தான் ராம். உண்மையில் வாசல் கதவும் பூட்டிதான் இருந்தது. சலிப்புடன் வண்டியை திருப்பியவனுக்கு அவனது உள்ளுணர்வு எச்சரித்தது
“ஏன் நாம சம்பந்தமே இல்லாம அவன பாக்க நினைக்கிறோம்!! நேத்து ஏதோ நாம பணம் கொடுத்தோம் முகத்துல அடிச்சாமாதிரி பேசுனான், அதுக்காகத்தான் நைட் போன் பண்ணிருப்பான் இதுக்கு போய் அவன ஏன் நீ தேடுற?? உன் தகுதிக்கு இது பொருந்தாத ஆசை தேவை இல்லாம ஏதாவது கற்பனை பண்ணிக்கிட்டு அலையாத!!”” என்று நினைத்தவாறே அங்கிருந்து புறப்பட எத்தனித்தவனை மீண்டும் ஒரு கேள்வி வந்து தாக்கியது.
“சரி அப்டியே இருந்தாலும் நம்ம வீட்டு நம்பர் அவனுக்கு தெரிய வாய்ப்பு இல்லையே?!!”
“ஏன் இல்லை ஒருவேளை கிளீனிங் வொர்க் சம்பந்தமா அம்மா கூட கொடுத்துருக்கலாம், இருக்கலாம் என்ன இருக்கலாம் அப்டித்தான் இருக்கும் நீதான் தேவை இல்லாம கற்பனை பண்ணிக்கிற”” என்றெண்ணியவாரே அங்கிருந்து நகர்ந்தவன் மதிய உணவை முடித்து கொண்டு மீண்டும் மருத்துவமனை வந்தடைந்தான் பெரிதாக ஒன்றும் வேலை இல்லாததால் தன்னுடைய அறையில் கிடந்த சில மருத்துவ ஏடுகளை புறட்டி கொண்டிருந்தான். மனமானது அவ்வபொழுது ஜன்னல் திறந்து விட்டதா என்று பார்க்க தூண்டினாலும் வைராக்கியத்துக்கு கட்டுபட்டவன் போல அந்த பக்கமே பார்க்காமல் இருந்தவனிடம்’ “சார் உங்கள சார் வரசொல்லுறார்”” என்று ஒரு தாதி வந்து கூறிசென்றாள்.
மருத்துவர் செல்வத்தின் அறைக்குள் நுழைந்த பொழுது அவருக்கு எதிரிலேயே மற்றொருவன் அமர்ந்திருந்தான்.
“வாங்க ஸ்ரீராம் உக்காருங்க””
“தேங்க்ஸ் சார் வாரசொன்னிங்கன்னு...””
“எஸ் எஸ் இவர்தான் டாக்டர் பிரசாத் உங்க கொளிக், நியூ அப்பாயிண்ட்மெண்ட் பட் இன்னும் மாஸ்டரேட் பண்ணுல நைட் டைம்ல ட்யூட்டி பாப்பாரு, இனிமேல் ஈவ்னிங் அஞ்சு மணிக்கு இவர் வந்ததும் நீங்க வீட்டுக்கு கெளம்புங்க” என்று அவர் பேசி முடிக்கும் முன்னமே புதியவனை பார்த்தான்.
சுருட்டை முடி, சிவந்த நிறம், பிரேம் இல்லாத கண்ணாடி, பளீர் நிற உடை என்று இளம் மருத்துவனுக்குரிய சம்பிரதாய இலக்கணங்களுடன் கண்ணை கவரும் விதத்தில் சிலீரென புன்னகைத்து கைகுலுக்க ஆயத்தமாய் கைகளை நீட்டியவனிடம் பதிலுக்கு தன் கரத்தை நீட்டி சினேக புன்னகை வீசியபடி சிறிது நேர பரஸ்பர விசாரிப்புகளில் ஈடுபட்ட ஸ்ரீராமுக்கு தலை வலிப்பது போல இருந்தது. கைகடிகாரம் வேறு நேரம் ஐந்து பத்து என்றது.
“ஒகே சார் நான் கெளம்புறேன் சார் நாளைக்கு பாக்கலாம்” என்று கூறி இருவரிடமும் விடை பெற்றபடியே அங்கிருந்து வெளியேறி தன் அறைக்குள் நுழைந்த பொழுது ஆச்சர்ய வரவேற்பாக சுந்தரின் அலுவலக ஜன்னல் திறந்திருக்கும் காட்சி அமைந்திருந்தது. அருகிலேயே இந்த அறையை நோட்டம் விட்டபடி காத்திருக்கும் அவனுடைய கண்களில் தன்னை கண்டதும் ஒரு மகிழ்ச்சி அளவளாவுவதை கவனிக்கவும் ராம் தவறவில்லை.
தொடர்ந்து சுந்தரின் வாயிலிருந்து வார்த்தை முத்துக்கள் சரம் சரமாய் வந்து விழுந்தன.
“சார் எவ்ளோ நேரமா இங்க நிக்கிறேன்!!! ஒரு முக்கியமான வேலைனால இன்னைக்கு வரமுடியல் சார் உங்கள்ட்ட கொஞ்சம் தனியா பேசணும் சாயந்திரம் தாராசுரம் பெரிய கோயிலுக்கு வந்துடுங்க சார், ஏழு மணிக்குலாம் வைட் பண்ணுறேன், கண்டிப்பா வந்திடுங்க சார் ப்ளீஸ்”” ஓட்டை பானை தண்ணீர் போல இடைவெளி இன்றி வார்த்தைகளை கொட்டிவிட்டு சட்டென ஜன்னலை மூடி பார்வையிலிருந்து அகன்றான் அவன். இடிஇடித்து ஓய்ந்தார் போல இருந்தது ராமுக்கு
மனதிற்குள் ஆசை இருந்தாலும் காலையிலிருந்து ஜன்னல் திறக்கும் என்று ஏமாந்ததாலோ இல்லை தலைவலி காரணமாகவோ ராமின் மனது இப்படி யோசித்தது
“என்ன விளையாட்டா?? திடீர்னு வந்தான் பொரி மாதிரி பட்டு பட்டுன்னான் அவன் பாட்டுக்கு போயிட்டான், இவன் கூப்ட இடத்துக்குலாம் வரதுக்கு நான் என்ன அவன் வீட்டு வேலக்காரனா?? ஏழு மணிக்கு வைட் பன்னுவானாமே, பண்ணட்டும் எனகென்ன??””
எதிர்மறை எண்ணங்களோடு அந்த அறையை விட்டகன்று வீடுநோக்கி பயணித்த பொழுது தாரை தப்பட்டை புடைசூழ ஒரு மரண ஊர்வலம் சாலையை கடந்து கொண்டிருந்தது. உதிர்ந்துகிடக்கும் சாமந்தி பூக்களின் மனமும் காற்றில் கலந்த ஊதுவத்தி மனமும் அவனது தலைவலிக்கு நெய்யூற்ற மேளசத்தமோ டான் டான் என்று தலைக்குள் முழங்கி தீவைத்து கொண்டிருந்தது.
எரிச்சலுடன் செல்பவன் தாராசுரம் செல்வானா?, இல்லையெனில் காத்திருப்பதாக சொல்லி சென்றவனின் மனநிலை எப்படி இருக்கும்? காத்திருங்கள் அடுத்த பதிவு வரை
