எனக்கான வாழ்க்கையை நான் மட்டுமே வாழ்ந்து கொண்டு இருந்த தருணங்கள். புது இடம், புது வேலை, புது மனிதர்கள் என்று தினம் தினம் சுவாரஸ்யமாக நகர்ந்து கொண்டு இருந்தது. இரண்டாவது முறையாக வேலை மாற்றியத்தில் பை நிறைய சம்பளம். வேறென்ன கேட்க வேண்டும், அளவற்ற சந்தோஷமும் எல்லையற்ற சுதந்திரமும் என் இளமையை மெருகேற்றி கொண்டு வந்தது.

சென்னையில் தங்குவதற்கு இடம் பார்த்து கொடுத்தார் மாமா. அவர் நண்பரின் வீடு. அவர்களும் அந்த சூழலும் எனக்கு ஏற்றதாக இல்லை. சில வாரங்களிலே ஆபீஸ் நண்பர்களுடன் தங்க தொடங்கினேன். குப்பைக்குள் இருப்பது போல அந்த பேச்சிலர் வீடு. நானே சோம்பேறி. எனக்கே சினம் ஏறியது. எல்லாவற்றையும் கழட்டி விட்டு தனியாக வீடு எடுத்து தங்கினேன்.

சென்னை நகரத்தில் அப்படி ஒரு வீடு அமைந்தது என்னுடைய அதிர்ஷ்டம். மாடியில் இரண்டு அறைகள் கொண்ட வீடு. ஏராளமான டெரஸ் ஏரியா. கொல்லையில் மாமரம்.  நடுவே கிணறு. அதை அடுத்து எலுமிச்சை மரம். மற்றும் தென்னை மரங்கள். பக்கவாட்டு பகுதியில் மலர் செடிகள். ரம்மியமான வீடு. எல்லாவற்றையும் விட சிகரம் வைத்தார் போல் காலையில் கூவி எழுப்பும் பறவைகள். குருவிகளை காணாத சென்னையில் எப்பொழுதாவது வந்து செல்லும் கிளிகள் அதிசயமாக இருந்தது.

ஆனால் வீட்டுக்குள்ளே நானும் தனிமையும் மட்டும் தான். பகலெல்லாம் சாதுவாக வலம் வரும் தனிமை பூனை இரவானதும் அனகோண்டாவாக தலை தூக்கும். ஓர் இளைஞனின் இரவுகள் எத்தனை நரகமானது என்று படுக்கைக்கு மட்டும் தான் தெரியும். பெரும்பாலான இரவுகளை நான் பீர் மற்றும் சிகரட் உதவியால் கடத்தி விடுவேன். அதையும் மீறி அனகோண்டா நள்ளிரவுகளில் இடுப்பை சுற்றி நெரிக்கும். தலையை திருகி வீசினால் மீண்டும் பலநூறு பாம்புகளாக படுக்கையில் நெளியும். அதில் ஒன்றை மட்டும் சீராட்டி தடவி கொடுத்தால் மற்றவை எல்லாம் கட்டிலில் இருந்து காணாமல் போகும்.

எனக்கு ஒரு கனவு உண்டு. எனக்கே எனக்கென ஒருவன் வேண்டும். எனக்காகவே படைக்கப்பட்டவனாக அவன். இருக்க வேண்டும். என் இம்சை இரவுகளை இனிமையாக மாற்ற அவன் வருவான். இதுவரை பல சட்டைகளை போட்டு பார்த்து இருக்கிறேன். அவற்றில் சிலது இறுக்கமாக இருக்கும். சிலது தொள தொள என்று இருக்கும். எல்லாமே ட்ரையல் தான். நிரந்தரமாக எதுவும் இல்லை. வாழ்க்கையில் எல்லாவற்றுக்கும் ஒரு  ட்ரையல் ரூம் இருந்தால் முயன்று பார்த்து விட்டு மறுத்து விடலாம். காலம் முழுதும் வேண்டாத லக்கேஜை சுமக்க வேண்டியதில்லை. எனக்கு மிகவும் பொருத்தமான ஒருவனை தேடுகிறேன்.அவன் அன்பே எதிரியாகி என்னை கொல்ல வேண்டும். நான் அரசனாகி அவனை ஆள வேண்டும். என் பெருத்த பசிகளுக்கு இரையாகி என்னையே உண்ண வேண்டும்.முடிவில்லாமல் நீளும்  கனத்த இரவுகளுக்கு துணையாக அவன் வர வேண்டும். தீர தீர சுரக்கும் இன்பங்களை துவள துவள பகிர வேண்டும். இடைவெளியே இல்லாமல் இரவு முழுதும் கட்டிலின் நான்கு கால்களை வலிக்க வலிக்க நிற்க வைத்து இருக்க வேண்டும்.. பெருகும் வியர்வையில் இருவரும் புனிதமாக வேண்டும், அது பெருகி அறை எங்கும்  காம வாசனை வீச வேண்டும். விடிந்த பிறகு எந்த உறுத்தலும் இல்லாமல் அன்றைய நாளை துவங்க வேண்டும். பகல் முழுதும் ராத்திரி ஏக்கங்களை அவன் விதைத்திருக்க வேண்டும். அவன் என் பாவங்களை கழுவி படுக்கைகளை பரிசுத்தமாக்குவான். அவனைத்தான் தேடுகிறேன். அவன் சாயலை எதிர்ப்படுகிற எல்லோர் முகங்களிலும் தேடுகிறேன். அவனை தேடி கொண்டே இருக்கிறேன். இறுதி வரை கண்ணில் சிக்காமலே அவன் போய் விடுவானோ? இறைவா, அவனை என்னிடம் விரைவில் அனுப்பி வை. அவன் மட்டும் கிடைத்து விட்டால் இறைவா இனி ட்ரையல் பார்ப்பதை நிறுத்தி விடுகிறேன்.

தினமும் மின்சார ரயிலில் தான் பயணம். அப்போது மீட்டர் கேஜ் ரயில் தான் சென்னையின் இன்னுமொரு அடையாளம்./ வழியில் எத்தனையோ முகங்களை எதிர்கொள்கிறோம். எல்லோரையுமா பிடித்து விடுகிறது. சிலர்  மட்டும் கவர்ந்து விடுகிறார்கள். அதிலும் சிலரால் தான்  புன்னகைக்க முடிகிறது. அதை தொடர்ந்து ஒரு சிலரால் தான் நெருங்கி வர முடிகிறது. அருகே வந்து ஒரிருவர்களால் தான் அழகான உரையாடலை துவங்க முடிகிறது. அப்படியே அந்த உரையாடலை தொடர்ந்து யாரோ ஒருவனால் தான் அடுத்த கட்டதிற்கு நகர்த்தி  செல்ல முடிகிறது. அவனால் அடுத்த நாளைக்கும் நீள வாய்ப்பு தர முடியுமா என்பது சட்டையின் அளவை பொருத்து தான் முடிவு செய்ய முடிகிறது. அப்படியே சட்டை பிடித்து இருந்தாலும், தொடர்ந்து அணிவதால் அலுத்து விடுகிறது அல்லது கிழிந்து விடுகிறது. பெரும்பாலும் ஏற்கனவே சொன்னது போல் எனக்கு பொருத்தம் இல்லாதவையாகவே அமைந்து விடுகிறது.

மாலை பொழுதுகள் துணை இல்லாத இளைஞர்களுக்கு ஒரு சாபம். அந்தி மாலையில் அருகாமையில் இதமாக இருக்க ஒரு துணையை தேட துவங்க ஏக்கம் பிறக்கும். அந்த மயக்கம் மெல்ல மெல்ல மாறி வெறியாகி அவனை மிருகமாக மாற்றி விடும். மிருகத்திற்கு தான் வெட்கம் கிடையாதே, அதற்கு தான் இடம் பொருள் தெரியாதே. ஆனால் எனக்குள் தோன்றும் மிருகத்தினை அழித்து விடுகிறேன் என்னுடைய எல்லைகளை மீறுவதில்லை. புதிய சட்டைகளை இப்பொழுது எல்லாம் தேடுவதில்லை 

ஆரம்பத்தில்என்னுடையமாலைகளைகடற்கரையில்கழித்துவந்தேன். பிறகுஅதுவும்அலுத்துபோய்விடஎன்னுடையமாலைகளைஆபீசில்நீட்டிகொண்டுஇருந்தேன். அவ்வாறில்லாமல்அன்றுமாலைசரியானநேரத்தில்ஆபீஸ்சைவிட்டுகிளம்பினேன். நுங்கம்பாக்கம்ரயில்நிலையத்தில்காத்திருந்தேன். இரவுகளைவிரட்டபீர்எனக்குஉதவியாகஇருக்கும். மாலைகளில்எனக்குதுணையாகஇருப்பதுசிலவாரபத்திரிகைகளை. தினமும்என்கையில்அன்றைக்குவெளிவந்தஒருபுத்தகம்இருக்கும். தலைகவிழ்ந்துபடிக்கும்போதுயாரையும்நிமிர்ந்துபார்க்கவேண்டியதேவைஇருக்காது. இல்லையா?

அது பிப்ரவரி மாதத்தில் ஒரு மாலை நேரம். அன்றைய தினம் மிக நல்ல நாளாக அமைந்தது. எல்லா கடவுள்களாலும் ஆசீர்வதிக்க பட்ட ஒரு நாளாக எனக்கு வாய்த்தது. அன்றோடு என்னுடைய தேடல் ஒரு இறுதிக்கு வந்தது. அந்த இரவு முடியும் போது எனக்கான அவனை கண்டு கொண்டேன்.

 அவன் தான் பாரி. எனக்கென பிறந்த பாரி.

-- Edited by Night on Wednesday 11th of September 2013 11:11:01 PM