2

பங்குனி மாதக் கத்திரி வெயில் தார்ச் சாலையின் மத்தியில் கானல் காவிரியை ஏற்படுத்திக்கொண்டிருக்க, அந்தக் கானலைக் கிழித்துக்கொண்டு, அகிலனின் பைக் சீறிக் கொண்டிருந்தது. கைப்பேசி ஒலித்து அவனை அழைக்க, பைக்கை ஓரங்கட்டிவிட்டு, அழைப்பது யாரென்று பார்த்தான். தமிழின் அம்மா!

“ஹலோ.. சொல்லுங்க ஆன்டி..”

“தம்பி.. கொஞ்சம் வீடு வரைக்கும் வர முடியுமா?” குரலில் எட்டு ரிக்டர் பதற்றம்..

“என்ன விஷயம் ஆன்டி.. ஏதும் பிரச்சினையா?”

“போன்ல சொல்லற விஷயம் இல்லப்பா.. உடனே வர முடியுமா?”

“சரி ஆன்டி.. வர்ரேன்..”

“கடவுளே.. தமிழுக்கு ஏதாச்சும் ஆகியிருக்குமா?” பயம் அவனை மலைப் பாம்பாய்ச் சுற்றியது. தன் காதலை வீட்டில் சொல்லி, நேற்றே வீட்டை வேறு பகைத்துக் கொண்டாயிற்று. இப்பொழுது ஒரு பிரச்சினை என்றால், ஒரு உதவிக்குக் கூட அவனுக்கு ஆளில்லை..

பயம் தலைக்குமேல் பருந்தாய் வட்டமிட, தமிழின் வீட்டுக்கு வண்டியை ஓட்டினான். வீட்டினுள் நுழைந்ததும், கூடத்தில் கலவரமான முகத்துடன் தமிழின் அம்மா அமர்ந்திருந்தார். தமிழைத் தேடினான்.. வீட்டிலில்லை.

“என்ன ஆச்சு ஆன்டி.. ஏதச்சும் பிரச்சினையா?”

“கொஞ்ச நேரம் முன்ன உங்க அப்பாவும், மாமாவும் வந்திருந்தாங்கப்பா.. இனிமே தமிழ் உன்னோட பேசவோ, பழகவோ கூடதுன்னு மிரட்டிட்டு போனாங்க”

அகிலனுக்கு இப்போதுதான் உறைத்தது. அவன் தந்தையும், மாமாவும் அவனைக் கெஞ்சி, மிரட்டி, எமோஷனல் பிளாக்மெயில் செய்து, பற்றாக்குறைக்கு அவன் அம்மாவை விட்டும் நயமாகப் பேசவைத்து, எப்படியோ அவன் மனதை மாற்றப் பார்த்தார்கள். அகிலன் எதற்கும் பிடிகொடுக்கவில்லை. எனவே இப்படி ஒரு ஆயுதத்தை எடுத்திருக்கிறார்கள்.

“என்னப்பா பிரச்சினை? தமிழ் ஏதும் தப்புப் பண்ணிட்டானா? எதுக்காக இப்படி மிரட்டிட்டு போறாங்க? உனக்கு ஏதும் தெரியுமா?”

அகிலன் என்ன சொல்ல என்று தெரியாமல் வாய்க்குள் வார்த்தைகளை மென்றுகொண்டிருக்க, தமிழ் அந்நேரத்தில் வீட்டினுள் நுழைந்தான். இருவர் முகபாவத்தையும் பார்த்தவன், ஏதோ தவறிருக்கிறதென உணர்ந்தான்..

“என்னடா? ஏதும் பிரச்சினையா? ஏன் ஒரு மாதிரி இருக்க? அம்மா.. உங்க முகமும் சரியில்லையே.. என்ன ஆச்சு?”

தமிழின் அம்மா வலுக்கட்டாயமாக ஒரு புன்னகையை ஒட்டிக்கொண்டு, “அதெல்லாம் ஒன்னுமில்லை டா..” என்று சமாளிக்க முயல, “அப்பாவும் மாமாவும் வந்து மிரட்டிட்டு போயிருக்காங்க டா..” என்றான் அகிலன்.

பதறிப்போன தமிழ், “அம்மா… உனக்கு ஒன்னும் ஆகலயே..” என்று பாய்ந்து அருகில் வந்தான்..

“ஒன்னுமில்லைப்பா.. ”

“சாரி டா..” என்றான் அகிலன்.

“இல்லை டா.. இது என் தப்புதான்.. நான்தான உன்ன கட்டாயப்படுத்தி வீட்டுல சொல்லச் சொன்னேன்.. என் அவசர புத்தியாலதான எல்லாமும்..”

“அப்படி நினைக்காத டா.. என்னைக்கு இருந்தாலும், சொல்ல வேண்டிய விஷயம் தான..”

“என்னதான் பிரச்சினை.. கொஞ்சம் புரியும்படியா சொல்லுங்களேன்..”

இதற்கு மேல் எதையும் மறைக்க முடியாது என்பதை உணர்ந்த இருவரும், எல்லா உண்மைகளையும் சொல்லத் துவங்கினர்.. கொஞ்சம் குழப்பம், கொஞ்சம் கோவம், நிறைய கண்ணீருடன் எல்லாவற்றையும் கேட்டுக்கொண்டிருந்தார் தமிழின் அம்மா.. இறுதியில் ஏதும் சொல்லாமல் எழுந்து அடுப்படிக்குள் சென்றுவிட்டார்.

அடுத்தது என்ன என்று தோன்றாமல், இருவரும் குழம்பி நின்ற அந்த நேரத்தில், அகிலனின் கைப்பேசி அலறியது. அதை எடுத்து காதுக்குக் கொடுத்தவன், ஒரு சுருக்கமான உரையாடலுக்குப் பின் திரும்பி வந்து, “அசோஸியேட் எடிட்டர் கால் பண்ணார் டா.. வேதாரண்யம் தங்க பிஸ்கட் கடத்தல் மேட்டர கவர் பண்ண சொல்லி இருக்கார். நான் நாளைக்கே அங்க போகணும். பேசாம நீயும் எங்கூட வந்துடு. இந்தப் பிரச்சினை எல்லாம் கொஞ்சம் ஆறட்டும்” என்றான்.

தமிழ் எந்த பதிலும் சொல்லாது மௌனமாயிருந்தான். அவன் தாயின் மௌனம் அவனையும் ஊமையாக்கிவிட்டிருந்தது. அவன் தந்தையை இழந்த பின்பு, தனி ஆளாக நின்று அவனை ஆளாக்க அவள் பட்ட கஷ்டம் அவனுக்குத் தெரியும். இதுநாள்வரை அவன் தாய் அவன்மீது எதற்காகவும் கோவப்பட்டது இல்லை. இப்போது அவளின் கோவம் அவன் மனதுக்குப் பெரும் பாரமாயிருந்தது.

தமிழ் பேசாதிருந்தாலும் அவன் ஏன் அப்படி இருக்கிறான் என்று அகிலனுக்குப் புரிந்தது. மௌனத்தின் அர்த்தம் புரியாதவனுக்கு வார்த்தைகளின் அர்த்தம் புரிய வாய்ப்பில்லை அல்லவா? அவன், “சரி டா.. நீ யோசி.  நான் சாயங்காலம் கால் பண்றேன்” என்று சொல்லிவிட்டு வெளியேறச் சென்றான். வாசல்வரை சென்றவன் திரும்பிவந்து, தமிழின் நெற்றியில் முத்தமிட்டு, “கவலைப்படாத டா.. எவ்ரிதிங்க் வில் பி ஆல்ரைட்..” என்று சொல்லிவிட்டு, கிளம்பிச் சென்றான்.

அகிலன் சென்றதும் தமிழ் அடுப்படிக்குள் சென்று, “அம்மா.. எதுச்சும் சொல்லும்மா.. ஏன் இப்படிப் பேசாம இருக்க?” என்றான்.

“என்னடா பேசச் சொல்ற? அதான் எல்லாம் நீயே முடிவு பண்ணிட்டயே? இன்னும் நான் பேச என்ன இருக்கு?”

“இதே இப்ப ஒரு பொண்ண கூட்டிவந்து இவள தான் நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கப் போறேன்னு சொல்லி இருந்தா நீ சந்தோஷமா ஏத்துக்கிட்டிருப்ப இல்ல.. ஆனா என் மனசில இவன் மேல தான் காதல் வந்தது.. அது என் தப்பா?”

“நீ ஆயிரம் காரணம் சொல்லலாம்.. ஆயிரம் பேர உதாரணம் காட்டலாம். ஆனா எனக்கு ஒரு பேரனோ பேத்தியோ எடுத்துக் கொஞ்சனும்னு ஆசை இருக்காதா? அது முடியாதுல்ல?”

“கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு குழந்தை பாக்கியம் இல்லாம எத்தனை பேர் இருக்காங்க? அது மாதிரி எனக்கு ஆகி இருந்தா என்னம்மா பண்ணி இருப்ப?”

“நீ நல்லா பேசக் கத்துக்கிட்ட.. ஆனா நீ என்ன சமாதானம் சொன்னாலும் என் மனசு ஆறாது டா.. இன்னும் என்ன என்ன எல்லாம் பண்ணப் போற? முன்னமே சொல்லிடு.”

“நாளைக்கு அகிலன் வேலை விஷயமா வேதாரண்யம் போறான். நானும் அவனோட போகலாம்னு இருக்கேன்”

“வீட்டைவிட்டு போகப்போறன்னு சொல்லு. அதானே”

“இல்லம்மா.. நாங்க இந்த இடத்த விட்டுப் போனாத்தான் இந்தப் பிரச்சினை ஆறும். அதான்..”

“என்னமோ.. எல்லாம் உன் இஷ்டத்துக்குத் தானே பண்ற.. இன்னும் நான் சொல்லி என்ன ஆகப் போகுது?”

இதற்கு மேல் என்ன சொல்வது என்று தமிழுக்குத் தெரியவில்லை. அதற்கு மேல் அவன் ஏதும் பேசவும் இல்லை.

அடுத்த நாள் மாலை.. தமிழும் அகிலனும் ஆளுக்கொரு டிராவல் பேகுடன் ஒரத்தனாடு பேருந்து நிலையத்தில் நின்றுகொண்டிருந்தனர். அங்கிருந்து பட்டுக்கோட்டை சென்று, பட்டுக்கோட்டையில் இருந்து வேதாரண்யம் போக வேண்டும். பேருந்துக்காக காத்திருந்தபோது, “குட்டி..” என்று ஒரு குரல் அழைத்தது. தமிழ் சட்டென்று பின்னே திரும்பிப் பார்த்தான். இந்தப் பெயர் சொல்லி, அதுவும் இவ்வளவு வாஞ்சையாக அவனை அழைக்கும் ஒரே ஜீவன் அவன் தாய்தான்.. அவர்தான் அங்கு நின்றிருந்தார்.

இருவரும் தமிழின் தாயாரை நோக்கிச் சென்றனர். தமிழ் ஏதும் பேசவில்லை. தலைகுனிந்து மௌனமாக நின்றிருந்தான். இனிப்பைத் திருடும்போது பிடிபட்ட குழந்தையைப் போல.

“பத்திரமா பார்த்து போய்ட்டு வாப்பா.. உடம்பப் பாத்துக்கோ..”

“அம்மா..” என்றான் உடைந்த குரலில்.. வேறு வார்த்தைகள் வரவில்லை.

அவன் தாயாலும் மேலும் பேச முடியவில்லை. கண்களில் நீர் கோர்க்க, “இரண்டு பேரும் சந்தோஷமா, நல்லபடியா இருங்க..” என்று சொல்லிவிட்டு, விடுவிடு எனத் திரும்பிச் சென்றுவிட்டார்..

இருவரும் உறைந்துபோய் சிறிதுநேரம்அங்கேயே நின்றுகொண்டிருந்தனர். கண்கள் கண்ணீரால் திரையிட, வெளியிடத்தில் வைத்து அழுதுவிடக்கூடாது என்று தங்களைக் கட்டுப்படுத்திக்கொண்டனர். சில கணம் சென்று அவர்கள் மீண்டபோது, அவர்களை ஏந்திச் செல்ல, துர்கா டிராவல்ஸ் பேருந்து காத்துக்கொண்டிருந்தது.

(தொடரும்)

5

“ஆம்புலன்ஸ கலைஞர் பூங்காவுக்குத் திருப்புங்க.. சீக்கிரம்.. சீக்கிரம்.. எங்க அந்த தம்பி... ஆங்... உயிர் இருக்குதாம்பா.. மயக்கமா இருக்கானாம்... போற வழில வரதராஜன் சாருக்கு சொல்லிடலாம்.. அவங்க இந்நேரம் பாப்பாக்கோவில் தாண்டியிருப்பாங்கன்னு நினைக்கறேன்.. ”

ஆம்புலனஸ் சீறிக் கிளம்பியது.. கண்களை இறுக்க மூடிக்கொண்டு கண்ணீர் வழிய வேண்டியபடியே வந்தான் தமிழ்..

“உன் திருவடியை உறுதியென்றெண்ணும் எந்தலை வைத்துன் இணையடி காக்க.. என்னுயிர்க் குயிராம் இறைவன் காக்க.. பன்னிருவிழியால் பாலனைக் காக்க...” அம்மாவிடம் கற்றது.. கஷ்டமென்றால் கவசம் தான் துணை.. மெலிதாய் உதடு பிரித்து  வேண்டினாலும்.. கேட்கவே செய்தது.. தலைவர் கவலையோடு அவனைப் பார்த்தார்.. 

கலைஞர் பூங்கா தாண்டி கடற்கரையை ஒட்டி நின்றது.. புலரத் துவங்கியிருந்த நேரமாகையால்.. அவ்வளவாக கூட்டமில்லை.. ஒரு சிமெண்ட் பெஞ்சில் கிடத்தியிருந்தார்கள்.. உயிர் மட்டும் தான் இருந்தது.. அந்த கோலத்தில் அவனைப் பார்த்ததும்.. தமிழ் அதிர்ச்சியில் உறைந்தான்..

ஆம்புலன்ஸ் ஊழியர்கள்.. அவசரகதியில் சுழன்றார்கள்.. சற்றைக்கெல்லாம்.. வண்டியில் ஏற்றப்பட்டு மருத்துவமனை நோக்கி விரைந்தது.. முன்புறம்.. ஓட்டுனருக்கும் தலைவருக்குமிடையே அமர்ந்து.. பின்பக்க சாளரத்தின் வழியே.. அகிலனுக்குத் தரப்படும் பராமரிப்பை விழிநீரோடு பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்..

“எஸ் சார்.." "ஓகே சார்” களோடு..  ஆம்புலன்ஸ் ஊழியர் மருத்துவரின் கட்டளைக்களுக்குப் பதிலிறுத்துக் கொண்டு வந்தார்..

தலைவர்... வரதராஜன் சாரைத் தொடர்பு கொண்டு விவரம் சொன்னார். 

“உயிருக்கு ஒண்ணும் ஆபத்தில்லன்னு தான் சார் நினைக்கறேன்..” அவஸ்தையோடு தமிழின் பரிதாப பார்வையைத் தவிர்த்தார்.

கண்கள் சொரிந்த கண்ணீரோடு உச்சாடனையைத் தீவிரப்படுத்தினான்.. அவன் மட்டில்.. எல்லா தருணங்களிலும் மெய்வருத்த முயற்சி செய்தாலும்.. கூலி என்னவோ தெய்வம் தருவதே!

கெட்வெல் மருத்துவமனை வெள்ளுடை தரித்த ஆள் அம்பு சேனையோடு ஆம்புலன்ஸை எதிர்கொண்டது.

தலைவர் வரதராஜன் சாரோடு மருத்துவமனையினுள் விரைய.. தனித்து விடப்பட்டவன்.. மருத்துவமனை வளாகத்தினுள் இருந்த சந்நிதிக்கு மாறினான். மூடிய கதவுகளை வெறித்துப் பார்த்தபடி நின்றான்... ஆம்புலன்ஸ் வாசலை எட்டும் முன்னே.. “சரணம் சரணம் சண்முகா சரணம்” சொல்லி முடித்திருந்ததால்.. மௌனமாக நின்றான்.. உளமாற இறைஞ்சும் பொழுது வார்த்தைகளுக்கு அவசியமேது..

“நல்ல காலம்... பயப்படும்படியா எதுவுமில்ல.. ஹை டிப்பெண்டிசிக்கு ரெஃபர் பண்ணியிருக்கேன்.. சீக்கிரமே.. ஹி வில் பீ பேக் டு நார்மல்..” டாக்டரின் உத்தரவாதம் இறுக்கம் தளர்த்தியது..  ”இஃப் நெசசரி, லீகல் ஃபார்மாலிட்டீஸ் ப்ரொசீட் பண்ண ஆரம்பிச்சுடுங்க சார்.. யார் முதல்ல ஸ்பாட் பண்ணது..?”

அப்போது தான் தமிழ் பற்றிய நினைவே வந்தது.. ”அந்த தம்பி கூடவே தான இருந்துச்சு... எங்க போச்சுன்னு தெரியலையே...” மீனவர் தலைவர் சுற்றும் முற்றும் தேட.. 

“நீங்க இருங்க.. வர்ஷா.. வாசல் பக்கம் நிக்கறானான்னு கொஞ்சம் பாரம்மா.. இந்த களேபரத்துல அவன விட்ருப்போம்.. வேற எங்கயும் போயிருக்க மாட்டான்.. பாவம்.. ரொம்ப அழுதானாம்.. சாப்பிட மாட்டேனுட்டானாம்.. இங்க வராம என்ன பண்றான்..?”

வெளியே வந்து சுற்றும் முற்றும் தேடினாள்..  சந்நிதியின் பின்புறம் சுவற்றில் சாய்ந்தபடி கவலை தோய்ந்த முகத்தோடு அமர்ந்திருந்தான்.

கையொன்று தோளை அழுத்தவும்.. திடுக்கிட்டு திரும்பினான்..

“தமிழ்?”

வார்த்தையால்.. “ஆ..ஆமா..” பார்வையால்.. “நீங்க?”

“நான் வர்ஷா... ஃபோன்ல சொன்னனே.. சீஃப் எடிட்டர் பொண்ணுனு.. நல்ல நேரத்துல கால் பண்ணி சொன்னீங்க.. நீங்க மட்டும் சொல்லலைன்னா.. மை காட்.. நினச்சிக் கூட பாக்க முடியல.. ஆமா.. நீங்க எப்படி அவரோட..”

“அ.. அது.. சும்மா தான் அவனோட வந்தேன்.. அவன் மட்டும் தான் நேத்து போனான்.. ரொம்ப நேரமா நாட் ரீச்சபிள்னு வந்ததால தான்.. போனேன்.. இப்படியெல்லாம் ஆகும்னு..” கேவலோடு நிறுத்தி.. தலை கவிழ்ந்து தோள் குலுக்கி அழுதான்..

“ரிலாக்ஸ்.. ஒண்ணுமாயிடல.. நல்லாயிருக்கார்.. வாங்க.. உள்ள போகலாம்..”

“முருகா.. இல்லைங்க.. எனக்கு அவன அப்படி பாக்கறதுக்கு சக்தியில்லங்க... அவன் நல்லாயிருக்கான்றதே எனக்குப் போதும்.. ஒரு முக்கியமான வேலயிருக்கு.. ஒரு சின்ன ஒப்லிகேஷன்.. ”

“சொல்லுங்க”

“விலாவரிய சொல்ல முடியாது... எப்படியும் அவங்க வீட்டுக்கு தகவல் சொல்லியிருப்பீங்க... அவங்க வர்ற நேரம் நான் இங்க இருக்கக் கூடாது... என்னோட வந்தீங்கன்னா... ரூம் வெக்கேட் பண்ணிட்டு... அகில் திங்ஸ் உங்ககிட்ட ஒப்படைச்சுடுவேன்...”

“என்ன சொல்றீங்க... ஒப்படைச்சிட்டு.. நீங்க எங்க போறீங்க...?”

“இப்பவே சொல்லணுமா..?”

“சரி இருங்க.. வரேன்... அப்பாகிட்ட சொல்லிட்டு... நம்ம வண்டில போயிடலாம்...”

நொடியில் திரும்பினாள்...

வண்டியை டிரைவர் செலுத்த.. பின் சீட்டில் அமர்ந்தார்கள்..

“அப்பா.. சரி சொன்னதா பாத்தா.. போலீஸுக்குப் போக மாட்டார்னு நினைக்கறேன்.. நீங்க இங்க இருக்கணும்னு அவசியமில்ல தான்... ஆனாலும்..  அவசியம் போய் தான் ஆகணுமா?”

அவனிடம் பதிலில்லை..

சற்றைக்கெல்லாம் வருண் லாட்ஜின் முகப்பில்... லெட்ஜரை தலைக்கு வைத்து படுத்திருந்தவன்... சட்டென எழுந்து.. குழப்பமாக பார்த்தான்.. ஆணும் பெண்ணுமாக அதிகாலை வேளையில்??

சந்தேகத்திற்கு இடமில்லாமல்... அவளை ரிசப்ஷனில் விட்டு... அறையை காலி செய்துவிட்டு திரும்பினான்..

அவன் வருவதற்குள்... சந்தேகம் முற்றிலும் நிவர்த்தியாகியிருந்தது... தன் பங்குக்கு வருத்தமும் ஆறுதலும் தெரிவித்து ரிசப்ஷன் ஆள் வழியனுப்பினான்...

அகிலனின் லாப்டாப், பை, இத்யாதிகளை அவளிடம் ஒப்படைத்து.. “சரிங்க.. நான் கிளம்பறேன்.. அகில நல்லா பாத்துக்குங்க” இமை பாரம் தாங்காமல் கண்ணீர்த் துளியை கன்னம் வழியே உருட்டி விட்டது... 

சிநேகமாய் கேசம் கலைத்து... “டோண்ட் ஒர்ரி... உங்க உயிர நாங்க பத்திரமா பாத்துப்போம்...” அவள் பார்வையில் ஆயிரம் அர்த்தம் பொதிந்திருந்தது.

“எ.. எப்படி தெரியும்.. அ.. அ.. அப்படியெல்லாம் ஒண்ணுமில்லையே...” என்றெல்லாம் பிதற்றுவது தான் அதை அனர்த்தமாக்கி விடும்.. 

தமிழ் அம்மாவிடம் வளர்ந்த பிள்ளை... சூது வாது இல்லையே ஒழிய.. சூட்சுமம் புரிந்தவன்... உதடு பிரியாது... ஈரவிழிகளோடு.. அவள் ஆறுதலுக்கு நன்றி சொன்னான்..

“அப்பாடா... எங்க போறீங்கன்னு இப்பவாச்சும் சொல்வீங்களா?”

“ம்ம்... நிச்சயமா... பழனிக்கு”

(தொடரும்)

கல்கண்டு, பஞ்சாமிருத, விபூதி கடைகளை தாண்டி, நடைபாதை வியாபாரிகளை கடந்து அடிவார பிள்ளையாரை வணங்கும் நெரிசலான மக்களை தாண்டி மலையேறினான் அகிலன். முருகனை தேடி மக்கள் வெள்ளம் அரகரா கோஷமிட்டு மேலேறிகொண்டிருந்தது, எங்கு பார்த்தாலும் “பழனிமலை முருகனுக்கு... அரஹரோஹரா..” என்ற கோஷங்களும் மொட்டைத்தலைகளும், காவி துணிகளும், விபூதி கற்பூர வாசனையும் மனதை நிறைத்தாலும் அகிலனின் மனதை தமிழ் இருக்கிறானா இல்லையா தெரிய வில்லையே என்ற கேள்வியும் கண்களை ஆற்றாமையின் கண்ணீரும்தான் நிறைத்தது.

எதிற்படும் நபர்களில் தமிழ் இருக்கிறானா? உட்க்கார்ந்திருக்கும் கூட்டங்களில் தமிழ் இருக்கிறானா? படுத்திருக்கும் பாதசாரிகளில் தமிழ் இருக்கிறானா? என்று எங்கு நோக்கினும் தமிழ் தமிழ் என்ற வேட்கைதான் இருந்தது அகிலனுக்கு, ஆனால் தமிழின் சாயலை ஒத்த ஒருவன் கூட அங்கு இல்லை. படிகள் ஏறஏற முட்டியில் இருக்கும் காயம் நெறிப்பட்டு இரத்தகசிவு உண்டாகியது, பாதிமலை ஏறியப்பின் ஒரு அடி இனி எடுத்து வைக்க முடியாது என்று சொல்லும் அளவுக்கு வலி பின்னி எடுத்தது கால்கள்,

ஓடிப்போய் அருகிலிருக்கும் பக்கசுவரில் அமர்ந்தான், “ கடாங்” “கடாங்” என்று கோயிலிலிருந்து மணியோசை கேட்டது.

மனதார முருகனை எண்ணினான். “முருகா.. நீ இருக்குற மலையில்தான் என் தமிழோட மூச்சுகாத்து சுத்துது, அவன் எங்கண்ணுல காட்டு முருகா,, காலம்பூரா உன்ன மறக்க மாட்டேன், கால்வலி தாங்க முடில என் தமிழ் மேலதான் இருக்கானான்னும் தெரில, கைவிட்டுடாத முருகா, இல்லனா உன் மலையிலருந்தே கீழ குதிச்சு என் உயிரை போக்கிப்பேன்” மனதார வேண்டி கண்ணீர் விட்டு அழுதான்.. கால் முட்டியில் தலை வைத்து கூனிக்கொண்டு அமர்ந்திருந்தவனை தோள்மீது கைவைத்து உசுப்பியது ஒருகுரல்.

“அங்கிள்!!” நிமிர்ந்து பார்த்தவனுக்கு தலையை மொட்டையடித்து சந்தனம் பூசி இருகாதுகளிலும் புதியகடுக்கன் போட்டு பட்டுவேட்டி கட்டிய ஒரு ஐந்து வயது பாலகன் நிற்பது தெரிந்தது.

“ஏன் அங்கிள் அழுவுறீங்க, கால்ல வேற ரத்தம் வருது? ரொம்ப வலிக்குதா.?”

அழுதான்

“இன்னும் கொஞ்ச தூரம்தான் மேல போங்க அங்கிள் உங்க வலியெல்லாம் முடிஞ்சிடும்” என்றது அந்த பிள்ளை.

அந்த பாலகனின் குரல் புதுதெம்பை கொடுத்தது போலிருந்தது அகிலனுக்கு அதற்குள் “குமரா..!!” “குமாரா..!!” என்று விளித்தபடி ஒரு இளம்மாது ஓடிவந்து அந்த பையனை பிடித்து கொண்டு..

கடையில கார் கேட்ட! அதுக்குள்ள ஓடிவந்துட்டியா..?” என்று செல்லமாக கடிந்து கொண்டாள்.

அகிலன் அந்த பெண்ணிடம் சிநேகமாக புன்னகைத்து குழந்தையிடம் பெயர் என்னவென்று விசாரித்தான்

“ரோதீஸ் குமரன்” என்று சொல்லிவிட்டு மேலே செல்லுமாறு சைகை செய்து தாயுடன் சென்றுவிட்டான் அவன்.

முருகனே நேரில் வந்து வழி சொல்லியது போல தோன்றியது அகிலனுக்கு வலியை பொறுத்துக்கொண்டு மேலே ஏறி ஆலய வளாகத்தை அடைந்தான். அலைந்தான். பலமான கூட்டம் சல்லடை போட்டு தேடினான். தேவஸ்தான அலுவலகம் அருகில் அவன் தேடிக்கொண்டிருக்கும் பொழுது எதிர்பட்ட ஒரு வாலிபன். “அய்யயோ இது என்னங்க இவ்ளோ இரத்தம் வருது.. ஏதும் அடிபட்டுடுச்சா” என்று தானாகவே வந்து ஆஜரானான்

“இல்லங்க ஏற்கனவே அடிபட்டதுதான்.. படியேறி வந்ததுல இரத்தம் கசியுது” என்று நகர முற்பட்டவனை

“அட வாங்கங்க.. இவ்ளோ ரத்தம் போகுது, கொஞ்சம் மருந்து வச்சு கட்டாவது போட்டுக்கிட்டு போங்க” என்று வலுகட்டாயமாக தேவஸ்தான அலுவலகத்துக்குள் அழைத்து சென்று முதலுதவி பெட்டியில் இருந்து மருந்து உள்ளிட்ட இத்யாதிகளை கொண்டு சிகிச்சை செய்தவனின் பேச்சிலிருந்து அவன் அரசுப்பணியாளர் தேர்வாணையம் மூலம் இந்து சமய அறநிலையத்துறைக்கு புதிதாக பணியேற்று கொண்டவன் என்று தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது. வாய் வேறு தொனதொனவென்று ஓயாமல் உளறிகொண்டு இருந்தது.

சலிப்புடன் ஜன்னல்வழி வெளிநோக்கிய அகிலனுக்கு தங்கத்தேர் நிறுத்தும் இடத்தில் யாரோ ஒரு ஆடவனின் கால்கள் மட்டும் மறைவாக தெரிந்தது.. எழுந்து ஓடிசென்று பார்த்தான் கைகளில் முகம் புதைத்து கண்ணீரை பெருக்கி கொண்டிருந்தான் தமிழ். அருகில் பெரிதும் இல்லாமல் சிறிதும் இல்லாமல் ஒரு டிராவல் பேக். மேலும் நெருங்காமல் அங்கிருந்தே அதிக சத்தமின்றி “தமிழு குட்டி” என்று விளித்தான் அகிலன்.

குரல்கேட்ட திசையை நோக்கிய தமிழின் முகத்தில் மேய்ச்சலுக்கு சென்ற தாயாட்டை கண்ட குட்டியின் மகிழ்ச்சி.. “அகிலா..!!”

என்று கத்தியே விட்டான். எழுந்து அகிலனை நோக்கி அனைத்து கொள்ளும் ஆவலுடன் வந்தவனுக்கு “பளார்” என்று ஒரு அரை கன்னத்தில் விண்ணென்று தெறித்தது. ஆனால் அரை ஒன்று விழுந்ததற்கான சிறு அடையாளத்தைகூட முகத்தில் காட்டிகொள்ளாமல் ஒரேடியாக யுகத்திற்கும் சேர்த்து அனைத்து கொண்டான் தமிழ். அகிலனும் கட்டிக்கொண்டு அழுதான். அது ஒரு பொதுஇடம், தமிழகத்தின் பிரசித்திபெற்ற ஆலையம் என்பதையும் மறந்து இருவரும் பாசமழை பொழிந்தனர், எக்காரணம் கொண்டும் இனி ஒருவரை ஒருவர் பிரிவதில்லை என்று சபதம் எடுத்துக் கொண்டனர், அருகிலிருந்த ஒரு குடிநீர்குழாயில் முகம் கழுவினான் அகிலன். இருவரும் இணைந்தபடி பழனி பால தண்டாயுதபாணி சுவாமி கர்ப்பகிருகத்தில் நுழைந்தனர்.

கருவறையில் வழக்கத்திற்குமாறாக கூட்டம் குறைவாக இருந்தது. தலையில் இரத்தின தலைப்பாகையுடன் இராஜாங்ககோலத்தில் தண்டாயுதம் தாங்கி மென்முருவளுடன் காட்சி அளித்தான் பழனியாண்டவன். எழிற்கோலம் கண்டு மனமுருகி நன்றி செலுத்தினர் அகிலனும் தமிழும், தீபாராதனை காட்டப்பட்டது எங்கிருந்தோ ஆனந்தபைரவி இராகத்தில் கெட்டிமேளம் கொட்டும் ஒலி கேட்டது. இதுதான் சமயம் என்றவனாய் தன் விரலில் கிடந்த மோதிரம் ஒன்றை கழற்றி அகிலனின் கைவிரலில் அணிவித்தான் தமிழ். அகிலனும் ஒரு ரிங்கை கழற்றி தமிழுக்கு அணிவித்தான். சந்தடியில்லாமல் மனமொத்த திருமணம் ஒன்று அங்கு அரங்கேறியது.

ஆலயத்தை வலம் வர இருவரும் வெளியேறியபொழுது அகிலனின் செல்போன் ஒலித்தது. ஏதோ புதிய எண்.

“ஹலோ யாரு”

“நான் ராஜ்குமார் பேசுறேங்க”

“ராஜ்குமாரா? எனக்கு யாருன்னு தெரியலையே”

“அதாங்க காயத்துக்கு கட்டு போட்டேனே மறந்துட்டிங்களா?”

“அட ஆமாங்க என் நம்பர் உங்களுக்கு எப்டி தெரியும்”

“கொஞ்சம் திரும்பி பாருங்க”

திரும்பியவனுக்கு அகிலனின் குடும்பத்தினரும், ஸ்ரீனிவாசனும், கையில் ஒரு பிரசாதத்தட்டு சகிதமாக ராஜ்குமாரும் நின்றிருந்தார்கள்.அகிலனின் தாயும் தந்தையும் அருகில் ஓடிவந்து “அகிலா உன் இஷ்ட்டப்படியே தமிழோடையே இருந்துக்கடா.. நீ யாரையும் கல்யாணம் செஞ்சிக்க வேணாம், ஆனா எங்கள இப்புடி தவிக்க விட்டு போயிடாதடா” என்றனர்.

இராஜ்குமார் அருகில் ஓடிவந்து இந்தாங்க அகிலன், சுவமியோட அபிஷேக பஞ்சாமிருதம், ஸ்ரீனிவாசன் எனக்கு தெரிஞ்சவர் அவர்தான் உங்கள பத்தி விவரம் சொல்லி நம்பர் கொடுத்து பேச சொன்னார். என்று பிரசாத தட்டை இருவரின் கைகளிலும் திணித்தான்.

ஒரே சிரிப்பும் மகிழ்ச்சியுமாக முருகனுக்கு நன்றி சொல்லி அனைவரும் மலையிலிருந்து கீழே இறங்கினர். அந்த பஞ்சாமிருத டப்பாவை உடைத்து அனைவரும் நக்கி கொண்டே வந்தனர். ஆனால் தமிழும் அகிலனுக்கும் அதில் கலந்து கொள்ளவில்லை அவர்கள் வாழ்க்கையே பஞ்சமிருதமாகி விட்ட பிறகு இனி அது எதற்கு?

        காதலும் காதல் நிமித்தமுமாக “ஐந்தினையில்” பயணித்த “தமிழ் அகிலன்” கதை குறிஞ்சியில் நிறைகிறது.