மதன் குளித்துவிட்டு வேஷ்டி கட்டி ஈர டவலை போர்த்தி கொண்டு வந்து தரையில் அமர்ந்தான். மது தட்டில் உணவு எடுத்து வைத்து எதிரில் அமர்ந்தான்.

மதன் கண்களை அகல விரித்து மதுவை பார்த்தான். வெறும் வயிற்றில் அடித்த சரக்குடக்கென்று தூக்கிவிட்டது. குளித்தபிறகு லேசாக சுரணை மீண்டது. தொடர்ந்து முதல் கவளம் வயிற்றுக்குள் போனதும் பசி குறைய தொடங்கியது. அதே பழைய ருசி இன்றும் அவன் சமையலில் இருந்தது. ஆனால் எதிரில் இருப்பவன் முகத்தில் நேற்றைய செந்நாரை சிறுவனின் சாயல் இல்லை. மாறாக சென்னைக்கேற்றார் போல அவன் முகத்தில் நிறைய மாறுதல். மதன் பார்வை மதுவின் உதட்டில் நின்றது. அவுட் லைன் வரைந்து அதற்குள் இரண்டுஆரஞ்சுசுளைகளை ஒட்டியது போல் இருக்க, இரண்டு உதடுகளும் திமிரில் முறுக்கிக்கொண்டு இருந்தது.. உனக்கு மேல் நான் தான் இருக்கிறேன் என்று மேல் உதடும், நிறைய செவ்வரிகளோடு இன்ப சுரங்கத்தை நான் தான் தேக்கி வைத்து இருக்கிறேன் என்று கீழ் உதடும் அக்னி நட்சத்திரம் ஹீரோக்களை போல் உரசிக்கொண்டு பிரிந்தது. கோடு போட்டு பாகம் பிரித்து இரண்டும் பஞ்சாயத்துக்கு வந்தது. நாட்டாமை மதன் இரண்டு உதடுகளிடமும் மயங்கி தீர்ப்பு சொல்ல தெரியாமல் திகைத்து நின்றான்.

இரண்டு உதடுகளும் பிரியும் போது எதற்காக திருமணம் நின்று போனது என்று மது கேட்டு விடுவானோ என்ற அச்சத்தில் மதனும், . எங்கே பேசினால் ஏன் திருமணம் நின்று போனது என்பதை மதனே சொல்லி விடுவானோ என்று தயக்கத்தில் இருவரும் மௌனத்தில் இருந்தனர்.

"இன்னும் கொஞ்சம் சாம்பார் ஊத்தட்டுமா?" என்று மது கேட்டான்.

அந்த சின்ன டவல் விரிந்த மார்புகளை மறைக்க முயன்று தோற்றது. அடிக்கடி நழுவி முதுகில் சரிய அதை இழுத்து தோளில் நிறுத்த மதன் சிரமப்பட்டான். ஒரு கட்டத்திற்கு பிறகு கை விட வேண்டியதாயிற்று. மது மேற்கொண்டு மதனின் கண்களை பார்க்கதயங்கினான். அவன் விழிகள் கட்டவிழ்த்த நாய் குட்டி போல் மேனி மைதானத்தில் நான்கு கால் பாய்ச்சலில் இங்கும் அங்கும் தாவி கொண்டு இருந்தது.

இருவரும் சாப்பிட்டு முடிக்கும் வரையில் எதுவும் பேசவில்லை. மது பாத்திரங்களை எடுத்து வைத்து விட்டு வந்தபோது மதன் பால்கனியில் இருந்தான்.

"ரொம்ப நாள் ஆச்சு, நல்ல சாப்பாடு சாப்பிட்டு, அதுவும் உன் கைல, தேங்க்ஸ் டா" என்றான் மதன். அதற்குள் இருட்டி கொண்டு வந்தது.

சிகரட் பற்ற வைத்து மதுவிடம் இன்னொன்றை நீட்டினான்.

"மணி மூணு தான் ஆச்சு, நல்லா இருட்டிவிட்டது, இல்லை? மழை வரும் போல இருக்கு!" என்று மது சொல்லி முடிக்கும் முன்பே தூரல்கள் சட சடவென்று இருவரையும் தாக்கியது, போதும் உள்ளே போ, என்பது போல் துரத்தியது.

பால்கனி கதவுகளை இழுத்து மூடவும் வெளியில் இருந்து இருட்டு உள்ளே பரவியது. பகலில் மழை. அதுவும் இன்று ஞாயிறு. துடைத்து வைத்தது போல் மனது காலியாக இருந்தது. ஜில்லென்று மழையின் வாசம். இனி யாரை ரசிப்பது, மழையா அல்லது மதனா?

மது மற்ற அறையின் ஜன்னல்களை சாத்தி விட்டு வந்த போது மதன் மீதியிருந்த சரக்கை இரண்டு கிளாஸ்சில் ஊற்றி வைத்து இருந்தான். சியர்ஸ் சொல்லி இருவரும் ஆரம்பித்தனர்.

மங்கலான வெளிச்சம். வெளியே மழை. எதிரில் மனம் கவர்ந்த ஒருவன். ஆனால் அவன் மனம் பெரும்குழப்பத்தில். யார் யாரோ வாசம் செய்திருக்கும் அவன் மனதில் இன்றும் மது இருக்கிறானா என்பது தெரியவில்லை.யார் மனதில் யார் என்பதை கூகுளில் தேடினாலும் அறிய முடியாதது.

"சைடு டிஷ் எதுவும் வேணுமா?" என்று மது கேட்டான்.

"என்னது என்ன பிரச்சனைன்னு கேட்டியா?" என்ற மதனை புரியாமல் பார்த்தான்மது.

"மதுமிதா டெலிவெரி கடைசி நேரத்துல ரொம்ப காம்ப்ளிக்கேட்ஆயிடிச்சு.  டாக்டர்ஸ் ஆபரேஷன் பண்றதுக்கு பார்ம்ல சைன் பண்ண சொன்னங்க. என்ன பண்றதுன்னு தெரியவில்லை. பக்கத்தில யாரும் இல்லை. அஸ்வின் போன்ல என்னை கையெழுத்து போட சொன்னார். என்னோட கையெழுத்தில ரெண்டு உயிர் இருக்கு. வேற எதுவும் சிந்தனைல இல்லை.அது தான் என் கல்யாணத்தை நிறுத்தற அளவுக்கு போய்டிச்சு. அந்த டாக்டர் தேன்மொழியோட கசின். அவர் சொல்லி  என்னோட கல்யாணம் நின்னு போய்டிச்சு" என்று சொன்ன போது மது அதிர்ந்து போனான்.

"நீங்க எதுக்கு கையெழுத்து போடணும், அவங்க அப்பா இல்லையா?"

"மதுமிதா என்னோட ப்ரெண்ட்"

மது அமைதியாக இருக்கவும், மதன் தொடர்ந்தான்.

"மதுமிதாவோட எட்டாவது மாசத்திலேயே டெலிவரில பிரச்சனை இருக்கும்னு டாக்டர் சொன்னங்க, அஸ்வின் அப்போ துபாய்ல. நான் தான் பக்கத்துல இருந்து பார்த்துகிட்டேன். செக்அப் போனப்போ நான் தான் ஹச்பண்ட்னு ஹாஸ்பிடல்ல எல்லோரும் தப்பா புரிஞ்சு கிட்டாங்க. அதை அப்படியே மெய்ண்டைன் பண்ணினேன், அதுவே இப்போ பெரிய பிரச்சனை ஆயிடிச்சு"

மதனின் குரலில் ஏமாற்றத்தை விட வருத்தம் நிறைந்து இருந்தது.

"ரொம்ப வருத்தமா இருக்கா?" என்று மது கேட்கவும், "ஏமாற்றம் எனக்கு ஒன்னும் புதுசு இல்லை. கல்யாணம் நின்னு போறது இது ரெண்டாவது தடவை. எனக்கும் கல்யாணத்துக்கும் ராசி இல்லை போல் இருக்கு. முதலில் சித்ரா, அப்புறம் இந்த தேன்மொழி " என்று மதன் சொன்னான்.

"என்ன சொல்றீங்க?"

"ரெண்டுக்கும் பெருசா வித்தியாசமில்லை. முதல் தடவை மண்டபத்தில மூணு மணி நேரத்துக்கு முன்னாடி நின்னு போச்சு, ரெண்டாவது தடவை மூணு மாசத்திற்கு முன்னாடி நின்னு போச்சு, அவ்வளவு தான்"

"உன் மைண்ட் வாய்ஸ் சித்ரா யாருன்னு கேக்குது, கரெக்டா?"

"நாள் குறிச்சு ஊரெல்லாம் பத்திரிகை கொடுத்து விடிஞ்சா கல்யாணம். அப்போதான் தெரியும், கல்யாண பொண்ணுக்குவிருப்பம் இல்லை. சித்ரா வேற யாரும் இல்லை, எங்க தாய் மாமா பொண்ணு. அவ விரும்பினது வேற யாரும் இல்லை, என் கூட பிறந்த தம்பியை. விஷயம் தெரிஞ்ச பின்னாடி எப்படி என்னால இன்னொருத்தனை விரும்பற ஒரு பெண்ணை ஏத்துக்க முடியும்?, அதுவும் என் தம்பியை விரும்புகிற பெண். அதே முகுர்த்தத்தில் அவங்க ரெண்டு பேருக்கும் கல்யாணம் நடந்தது”

"கொஞ்ச நாள்ல அடுத்து அடுத்து சடங்கு சம்ப்ரதாயம் எல்லாம் நடந்தப்போ, நான் மட்டும் வீட்டுக்கு வெளியே இருப்பேன். எங்க போறதுன்னு தெரியாம ஊரை சுத்திகிட்டு இருப்பேன். திடீர்னு ஊரு உறவுகள் எல்லாம் அந்நியமா போன மாதிரி ஒரு உணர்வு. நான் யாருக்கும் தேவை இல்லாதது போல் ஒரு அவமானம். ஊரை விட்டு போறதுன்னு முடிவு பண்ணினேன். குர்கான்ல வேலை கிடைச்சு அங்க போய் ஒரு நாலு வருஷம் இருந்தேன்"

மது ஒரே மடக்கில் மீதி இருந்த சரக்கை உள்ளே செலுத்தினான். மது அந்த நிமிடம் உடைந்து போனான். தான் நேசிக்கும் ஒருவன் மனதில் தன்னை பற்றிய நினைவு இல்லாமல் போனது மீட்க முடியாத ஏமாற்றம். வசந்தங்கள் பழைய நினைவுகளை மறக்க செய்யும். சோதனை நேரத்தில் கூடவா ஒருவனுக்கு பழைய துணைகள் நினைவிற்கு வராமல் போய்விடும்?

"உங்களுக்கு ஏன் என் நினைவு துளி கூட இல்லை. உலகமே அன்னியமாக போனாலும், உங்களையே நினைச்சு உயிர் வாழ்கிற நான் இல்லையா? உங்க உறவுகள் கை விட்டாலும் உங்களுக்காக ஒருத்தன் இருக்கான், உங்களையே நினைச்சு காத்துகிட்டு இருக்கான். அவனை சந்திக்கணும் என்ற எண்ணம் கொஞ்சம் கூட இல்லையா? உங்க நினைவில நான் இருந்திருந்தா நீங்க குர்கான் போயிருக்க மாட்டீங்க? சுத்தமா என்னை மறந்திட்டீங்க, இல்லையா?”

மதன் இதை எதிர் பார்க்கவில்லை.

"சொல்லுங்க, இப்பவும் உங்க மனசில நான் இருக்கிறேனா இல்லையா?" மதுவின் குரல்கன்னத்தில் அறைந்தது.