வெள்ளிக்கிழமை காலை நேரம்.  வடசென்னை காளிகாம்பாள் கோவில் வெள்ளிக்கிழமைக்கே உரிய களை கட்டி இருந்தது.   

ஆலய வாசலில் அர்ச்சனைத் தட்டு ஒன்றை வாங்கிக்கொண்டு உள்ளே நுழைந்தாள் ஜமுனா.

சாதாரணமாக  அவள் கோவிலுக்கு வருவது இல்லை.  நீண்ட நாட்களாகி - இல்லை இல்லை - நிறைய வருஷங்கள் ஆகிவிட்டன அவள் கோவிலுக்கு வந்து.

இன்று வெகு காலத்துக்கு அப்புறமாக வந்து இருக்கிறாள்.

வாழ்க்கையில் அவள் பட்ட அடிகளால் அவள் உள்ளம் வெகுவாக மரத்துப் போய்விட்டிருந்தது.

எதுவுமே அறியாத கள்ளம் கபடம் அற்ற ஜமுனாவாக சென்னைக்கு சந்திரசேகருடன் குடித்தனம் நடத்த ஆசைக்கனவுகளுடன் வந்தவள் அவள்.

ஆனால் அப்படிப்பட்ட அவளை அவரிடம் இருந்து பிரித்து வைத்ததோடு அல்லாமல் தலைகீழாக ஒரே புரட்டாக புரட்டிப் போட்டு விட்டதே அந்த தெய்வம்.

ஆரம்பத்தில் அவள் மனம் துடித்த துடிப்பு...

புதை சேற்றில் விழுந்தபோது அதிலிருந்து மீள்வதற்காக அவள் துடித்த துடிப்பு .  மனசுக்குள் அவள் கதறிய கதறல்கள். ஊமையாக அழுத அழுகை..  எதுவுமே அந்த தெய்வத்தில் காதுகளில் விழவே இல்லையே.  

அந்த வேதனையோடு கதிரவனைச் சுமந்த காலகட்டங்களில் ஒரு கர்ப்பிணி என்றும் பாராமல் அவளை படுக்கைக்கு அழைத்த ஆண்களின் வக்கிரங்கள்.  வயிற்றுக் குழந்தைக்கும் சேர்த்து சாப்பிட்டாக வேண்டுமே என்பதற்காக அவர்களுக்கு ஈடுகொடுத்தாக வேண்டிய சூழ்நிலைகள்.  

அப்போதெல்லாம் இரவில் எல்லாம் முடித்த பிறகு அருகில் களைத்து  உறங்கும் ஆணுக்கு அருகில் படுத்தபடி தலையணையை கண்ணீரால் எத்தனை இரவுகள் அவள் நனைத்திருக்கிறாள்.?  அப்போதெல்லாம் எந்த தெய்வம் அவளுக்கு மனம் கசிந்தது?  

நாளாவட்டத்தில் அவளுக்கு உணர்ச்சிகள் எல்லாமே மரத்துப் போய்விட்டு ஒரு இயந்திரம் போல இயங்க ஆரம்பித்தபோது எந்த தெய்வம் அவள் துணைக்கு வந்தது?

போலீஸ் ரெய்டுகளில் சிக்கி லாக் அப்புகளில் இருந்தபோதும் சரி.  அவளை ஜாமீனில் வெளியே எடுத்த ப்ரோக்கர்களுக்கும் சேர்த்து சம்பாதிக்க மொடாக் குடியர்களுக்கும், மட்டமான சாராய வாசனைகளுக்கும், மிருகத்தனமான வெறியர்களுக்கும் ஈடுகொடுத்துவிட்டு எத்தனை இரவுகள் அவள் அழுதிருக்கிறாள்?

"அம்மா..  என் கூடப் படிக்கற பசங்க என்னை "தேவிடியாப் பையன் " என்று சொல்லுறாங்களே.  அப்படீன்னா என்னம்மா?"  - விவரம் புரியாத வயதில் கதிரவன் வந்து முதல் முறை கேட்டபோது அவனுக்கு என்ன பதில் சொல்வது என்று அவள் துடித்த துடிப்பு இருக்கிறதே?  அந்த துடிப்புக்கு எந்த தெய்வம் ஆறுதல் சொன்னது?

"என் கிளாஸ் பசங்க எல்லாருக்கும் அப்பா என்று ஒருத்தர் இருக்காங்க.  எனக்கு மட்டும் ஏனம்மா அப்பா இல்லே.  அவர் செத்துட்டாரா?  அப்படீன்னா நீ ஏன்மா பொட்டு  பூவெல்லாம் வச்சுக்குறே?"  -  விடை சொல்லமுடியாத எத்தனை எத்தனை கேள்விக் கணைகளை கதிரவன் தொடுத்திருக்கிறான்?  அந்த கேள்விக்கணைகள் அவள் மனதை குத்திக் கூறாக்கியதே அப்போது அந்த காயத்துக்கு எந்த தெய்வமும் மருந்து போடவில்லையே.

அவள் எந்த ஜென்மத்தில் செய்த புண்ணியமோ கதிரவன் விவரம் தெரிந்த பிறகு அவளை கேவலமாகப் பார்க்காமல் - அவளது அவலத்தை புரிந்துகொண்ட அவள் மனதின் ஆசையை தீர்க்கும் விதமாக படித்து முன்னுக்கு வந்தானே ..

பாலைவனத்தில் பசுமை வீசும் சோலையாக மகனின் அன்பு அவளுக்கு கிடைத்ததோ அவள் பிழைத்தாளோ. 

நுழை வாயிற்படியை தொட்டு கும்பிட்டு விட்டு கோவிலுக்குள் அடியெடுத்து வைத்தாள்  ஜமுனா.

வெளிப்ப்ரகாரத்தை வலம்  வந்து விநாயகர் சந்நிதியை கும்பிட்டுவிட்டு சுற்றிவந்து மேலவாசலில் உள்ள கொடிமரத்தின் அருகில் வந்து விழுந்து கும்பிட்டுவிட்டு மேலவாசல் வழியாக சந்நிதிக்குள் நுழைந்தாள்  ஜமுனா.

மேற்குத்திசையை நோக்கியவண்ணம் வலது காலை தொங்கவிட்டுக்கொண்டு இடதுகாலை மடித்த நிலையில் தங்கக் கவசம் உடலில் ஜொலிக்க ரத்தினக் கிரீடம் அணிந்து அருள் வீசும் கருணைப் பார்வையுடன் வந்தவர்களை எல்லாம் அரவணைத்துக் கொண்டிருந்த காளிகாம்பாளின் கருணைமுகத்தை  நேருக்கு நேராக தரிசித்த போது ஜமுனாவுக்குள் ஒரு இனம் புரியாத சிலிர்ப்பு விரவி ஓடியது.

"அம்மா.  இத்தனை நாளா நான் உன்னை பாக்க வந்ததே இல்லை.   என் வாழ்வில் பட்ட அடிகள் என்னை நீ இருக்கும் பக்கமே திரும்பிப் பாக்க வைக்காமல் என் உணர்ச்சிகளை எல்லாம் மரத்துப் போகவைத்து விட்டன.  ஆனா நான் கேட்காமலே நீ என் மகனைப் பாதை மாற வைக்காமல் ஒரு நல்ல நிலைமைக்கு கொண்டுவந்து விட்டாய்.  அதுக்கு நன்றி செலுத்தவே நான் இங்கே வந்து இருக்கேன்.  உன் சந்நிதிக்கு வர எனக்கு யோக்கியதை இருக்கா இல்லையா என்றே எனக்கு தெரியாது.  ஆனாலும் வந்து இருக்கேன்.  நான் வந்தது தப்பு என்றால் என்னை மன்னிச்சிடு அம்மா.  என் மகனுக்கு எந்த களங்கமும் ஏற்படாம அவனை நீதான் காப்பாத்தணும். இதை மட்டும்தான் நான் கேக்க வந்து இருக்கேன்.   இங்கே ஒரு தாயாத்தான் நான் வந்து இருக்கேன்.  ஒரு தாய் மனசு இன்னொரு தாய்க்குதானே  தெரியும். அதனாலே உன்னை நம்பி வந்து இருக்கேன் அம்மா.  " என்று மனமுருக வேண்டிக்கொண்டாள் ஜமுனா.அர்ச்சனைத் தட்டை அவள் நீட்டியவுடன், "யார் பேருக்கம்மா  அர்ச்சனை?" என்று கேட்ட அர்ச்சகருக்கு, "கதிரவன் - கேட்டை நட்சத்திரம்" - என்று மகனின் பெயர் நட்சத்திரத்தை சொல்லி அர்ச்சனைக்கு கொடுத்தாள் ஜமுனா.

கருவறைக்குள் அர்ச்சனை முடிந்து தீப ஆரத்தி காட்டியபோது தீப ஒளியில் பிரகாசித்த காளிகாம்பாளை உளமுருக வேண்டிக்கொண்டு மனதார தரிசனம் முடித்துக் கொண்டு வெளியே வந்தபோது அவள் மனதில் இத்தனை நாள் இல்லாத ஒரு நிறைவு இருந்தது.

ஆயிற்று ..  கதிருக்கு வேலையும் கிடைத்துவிட்டது.

அவன் படிப்புக்கு ஏற்ற வேலை இல்லாவிட்டாலும் இது நல்ல வேலைதான் என்று அவனே சொல்லி விட்டுத்தானே சேர்ந்திருக்கிறான்.  

மகனை நாலு பேர் மெச்சும் படி வளர்த்து  விட்டிருக்கிறோம்.   இனி..  அடுத்து என்ன செய்வது.

இதுவரை சேர்த்துவைத்த பணம் பாங்க்கில் இருக்கிறது.  அதை வைத்துக்கொண்டு நாம் தனியாக வாழ்ந்துவிட வேண்டும்.  

கதிரவனுக்கு - கல்யாணம் காட்சி என்று வந்தால் அப்போது ஒரு விபச்சாரியின் மகனை யார் கல்யாணம் செய்துகொள்ள வருவார்கள்.  ?  அப்படியே வந்தாலும் தன்னை கேவலமாகத் தானே அவள் பார்ப்பாள்.  

அவன் வாழ்வில் தன்னால் இனி எந்த பிரச்சனையும் ஏற்படக்கூடாது.  ஆகவே தான் இனி ஒதுங்கி இருந்துகொண்டு மகனின் முன்னேற்றத்தை பார்த்துக்கொண்டுதான் இருக்க வேண்டுமே தவிர ஒட்டி உறவாடிக்கொண்டு அவனுக்கு சுமையாக இருக்கக் கூடாது.  

எண்ணப்  பறவை சிறகடித்துப் பறந்து கொண்டிருக்க வீட்டை நோக்கி நடந்தாள்  ஜமுனா.

வீட்டை அவள் சமீபித்தபோது பக்கத்து வீட்டு ரஞ்சிதம் அவளிடம் வந்து, "ஏய் .. ஜமுனா.  எங்கேடி போய்விட்டே.  உன் வீடு திண்ணையிலே ஒரு பெரிய மனுசர் ரொம்ப நேரமா வந்து காத்துகிட்டு இருக்காரு.  பார்க்க ரொம்ப பசையுள்ள இடம் போல இருக்குடீ. " என்றாள் கண்ணைச் சிமிட்டியபடி.

பரபரப்புடன் வீட்டை நெருங்கினாள்  ஜமுனா.  அங்கு திண்ணையில் அமர்ந்து கொண்டிருந்த சோமசேகர் அவளைக் கண்டதும் எழுந்து நின்றார்.

"நீங்க..  நீங்க.."  என்று ஜமுனா தயங்கியபடி கேட்க..

"என்ன ஜமுனா.   அடையாளமே தெரியலை இல்லையா?  நாம பார்த்து நெறைய வருசங்கள் ஆயிருச்சு இல்லையா.   அதுவும் தவிர ..  நீ என்ன பழைய ஜமுனாவா?  எத்தனை எத்தனை ஆம்பிளைங்களை இத்தனை வருசத்துலே பார்த்து இருப்பே.  அதானாலே பழைய முகத்தை நினைவுக்கு கொண்டுட்டு வரது கஷ்டமான விஷயம் தான் ."  - சோம சேகரின் குத்தலான வார்த்தைகள் குத்தீட்டிகளாக பாய ஒரு கணம் விதிர் விதிர்த்துப் போனாள் ஜமுனா.

(தொடர்ந்து மலரும்..)