மணி காலை பத்தரை. தி நகர். இருவரும் அவசர அவசரமாக சாப்பிட்டு வந்து காத்திருக்க ஆரம்பித்தார்கள். இது டிசம்பர் மாதம். தொடர்ச்சியாக கிறிஸ்த்மஸ், நியூ இயர் பொங்கல் என்று வரிசை கட்டி பண்டிகைகள். மக்கள் கூட்டம் ஞாயிறு காலையிலே களை கட்டியது. 

அடிக்கடி நேரம் பார்த்து இன்னுமா வரவில்லை என்று போன் செய்து கேட்டு மதன் பதட்டமாக இருப்பதாய் பார்த்து ஏன் எதற்கு என்று கேட்கவில்லை, எலியோடு சேர்ந்து மதுவும் காத்திருந்தான். 

அருகில் மதன். ஒரு நாள் எல்லாம் பார்த்துக்கொண்டே இருக்கலாம். இத்தனை நாள் இருந்த வெறுமைக்கு ஓர் அர்த்தம் வந்தது போல் மது உணர்ந்தான். இனி தனக்கு யாரும் இல்லை என்ற வருத்தம் அழிய போகிறது. எனக்கென ஒரு ஜீவன் துடிக்க போகிறது. என்னுடைய துக்கங்களை ஒரு விரலால் துடைக்க போகிறது. என்னுடைய ஏக்கங்களை விரல்களால் தலை கோதி களைய போகிறது. என்னுடைய தடுமாற்றங்களை கை தூக்கி விடபோகிறது. என்னுடைய வலிகளுக்கு உள்ளங்கையால் தடவி விட போகிறது. வெற்றிகளுக்கு கை குலுக்க போகிறது. ஆனந்தத்தில் அணைத்துக்கொள்ள போகிறது. என்னை மதுவாக நான் நானாக இரண்டு கரங்களையும் விரித்து தன்னோடு சேர்த்து கொண்டு அடைக்களம் தரபோகிறது.

சரியாக இருபத்திநாலு மணி நேரத்தில் மதனை கண்டுபிடித்த பெருமிதம் மதுவின் முகத்தில் இன்னும் மெருகு சேர்த்தது. மூன்று மாதங்களாக துரத்திய கனவை திருப்பி அடித்த ஆணவம் அவன் உடல் மொழியில் தெரித்தது. அவன் ஆகாயத்தில் மிதந்து கொண்டு இருந்தான்.

நேற்றிரவு மதன் "நீ தானா மது?" என்று கேட்ட போது தரை நழுவியது, ஆனந்த பேரதிர்வுகள் அவனுக்குள் பெருகி மதுவை மெல்ல மெல்ல மேலே உயர்த்தியது. அவனுக்கும் தரைக்கும் தூரம் அதிகரித்தது. மதனையும் இழுத்து கொண்டு பறந்தான். மேகத்தில் மிதந்தான்.

"நான் தாண்டா மதன், உன்னோட மதன் அண்ணா, இந்த எம் எம் நான்தாண்டா" என்று அவன் நெஞ்சில் குத்தி, "என்னை தெரியுதா?" என்று கேட்க,

"எனக்கு தெரியும்" என்ற போது, மதனின் கண்களில் நம்பமுடியாத ஏமாற்றம். 

"நேத்து ராத்திரி உங்களை லிப்டில் பார்த்தேன், உங்க காரை துரத்தி கொண்டு வந்தேன். அப்போ இருந்து உங்களை தேடாத இடம் இல்லை, என்னோட அதிர்ஷ்டம் அங்கிள் ரூபத்தில வந்து உங்களை சந்திக்க வெச்சது."

மதன் அதிர்ச்சியில் கைகளை  விலக்கி பின்னோக்கி நகர்ந்தான். 

"அப்போ  ஏன் என் கிட்ட நீ வெளி காட்டிக்க வில்லை?"

"நீங்க அப்பா ஆனா சந்தோஷத்தில இருந்ததா நினைச்சேன், புதுசா ஒரு உறவு பூத்து இருக்கிறப்ப, உங்களுக்கு பழைய உறவை நினைவு படுத்த விரும்பவில்லை, தயங்கி இருந்தேன்"

"கார்ல வந்தப்போ உனக்கு உண்மையை சொன்னேனே, பிறகும் நீ ஏன் சொல்லவில்லை?"

"ஒவ்வொரு தடவையும் உங்க கிட்ட நான் தான் மதுன்னு சொல்ல துடிச்சேன். ஒவ்வொரு முறையும் அதை தடுக்கிற மாதிரி ஒரு சந்தர்ப்பம் அமைந்தது. உங்களுக்கு கல்யாணம் ஆகபோறதா சொன்னீங்க, சோ மறுபடியும் உங்க சந்தோஷ மனநிலையை கெடுக்க விரும்பவில்லை."

"போடா" என்று விலகி தரையில் இருந்த பீன் பேகில் மதன் விழுந்தான். அவர்கள் இருவருக்கும் இடையில் இருந்த தூரத்தை மௌனம் நிரப்பி கொண்டு இருந்தது. மதன் சரிந்து கண்களை மூடி பார்த்தான். கடைசி நாள் அந்த கிராமத்தை விட்டு கிளம்பும்போது மதுவிடம் சொல்லி கொள்ளாமல் வந்தது பல வருடங்களுக்கு உறுத்தலாக இருந்தது, மதன் இல்லாமல் மது நிறைய தவித்து போய் இருப்பான். பத்து வருடங்களுக்கு மேலாக இருக்கும் இது நடந்து.

அன்றைய சிறுவன் மது இன்றைய இளைஞன் மது, இருவருக்கும் நிறைய வித்தியாசம். உற்று பார்த்தால் உருவத்தை தவிர இன்னும் அதிகமாக இருந்தது. இந்த முதிர்ச்சியும் தெளிவும் அன்றே இருந்திருந்தால் இந்த பிரிவே நிகழ்ந்து இருக்காது. இந்த ஊரை விட்டு போக போகிறேன் என்று சொல்வதற்கு மதன் நிறைய யோசிக்க வேண்டி இருந்தது. நிறைய ஒத்திகைக்கு பிறகே சொல்ல முடிந்தது. எந்த விதத்திலும் மதுவை காய படுத்த கூடாது என்பதே முக்கியமாக பட்டது. 

"மது, நான் உன்கிட்ட ஒன்னு சொல்ல போறேன்". மது திரும்பி என்னவென்று பார்த்த போது துணிந்து சொல்ல வார்த்தைகள் உடனே கை கொடுக்க வில்லை.

"நான் சென்னைக்கு போறேன், மது " 

இவ்வளவு தானா என்பது போல், "எப்போ திரும்பி வருவீங்க, ரெண்டு நாள்ல வந்துடுவீங்க இல்ல?" 

மீண்டும் வார்த்தைகளை துணைக்கு அழைத்து, "எனக்கு சென்னை காலேஜ்ல எம் பி ஏ அட்மிஷன் கிடைச்சு இருக்கு, நான்  படிக்க போறேன்"

"ஓ, அப்போ நானும் +1 +2 சென்னைல வந்து படிக்கட்டா?, எங்க அப்பகிட்ட கேக்கட்டுமா?"

"அது முடியாது டா, நிறைய செலவாகும். படிக்கற செலவுக்கு  நீயும் நானும் பெத்தவங்களை தான் எதிர் பார்க்க வேண்டி இருக்கும். ரொம்ப கஷ்டபடவேண்டி இருக்கும்"

"அப்போ?"

"நீ இங்கேயே இருந்து +2 படி, நான் வீக் என்ட்ஸ் உன்னை வந்து பார்த்திட்டு போவேன், ஓகே வா?"

"முடியாது, நானும் சென்னை வர்றேன்"

"ப்ளீஸ் டா, பிராக்டிகலா திங்க் பண்ணு டா"

"நீங்க எதுக்கு இந்த ஊருக்கு வந்தீங்க? இத்தனை பசங்க இருக்கும் போது உங்களுக்கு  எதுக்கு என் மீது மட்டும் தனி பிரியம்? எதுக்கு எனக்கு மட்டும் எல்லாத்தையும் சொல்லி கொடுத்தீங்க? உங்க இஷ்ட்டதுக்கு எல்லாம் பண்ணிட்டு என்னை தனியா விட்டு விட்டு போகலாமா? எனக்கு வேற யாரும் வேண்டாம், நீங்க மட்டும் தான் வேண்டும், என்னையும் கூட்டிகிட்டு போங்க  நான் பாவம் இல்லையா? நீங்க இல்லாம எப்படி நான் மட்டும் இங்க இருப்பேன், உங்களை பார்க்காமா எப்படி என்னால இருக்க முடியும், ப்ளீஸ்"

"ப்ளீஸ் டா குட்டி, உன்னை தனிய விட்டு விட்டு போக எனக்கு மட்டும் என்ன விருப்பமா? என் நிலைமை அப்படி டா. நான் எங்க இருந்தாலும் என் நினைப்பு எல்லாம் உன்னை சுத்தி தாண்ட இருக்கும், நான் எம் பி ஏ படிச்சிட்டு ஒரு வேலைக்கு வந்து உன்னை என் கூட கூட்டி போறேன்"

"எனக்கு ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கு அண்ணா, நீங்களும் என்னை விட்டு விட்டு போனா நான் என்ன பண்ணுவேன், இனி டெய்லி உங்களை பார்க்க முடியாதுன்னு நினைச்சா தான் ரொம்ப அழுகையா வருது"

"ப்ளீஸ் டா குட்டி, என்னோட நிலைமை உனக்கு தெரியாது, என்னை நீ புரிஞ்சிக்கோ. நான் இந்த ஊருக்கு வந்ததே பணம் சம்பாதிச்சு மேல படிக்கணும்னு தான், நீ நினைக்கிற மாதிரி தங்கசாமி என்னோட மாமா கிடையாது, கஷ்டப்பட்டு படிச்சா நம்ம லைப் நல்ல இருக்கும் டா"

"அப்போ நீங்க என்னை மறக்க மாட்டீங்க இல்லையா?"

"இல்லை டா செல்லம், நீ தான் என்னோட லைப். நீ இங்க +2 முடிச்சிட்டு சென்னைக்கு வா, ரெண்டு வருசத்துல நானும் படிப்பு முடிச்சிட்டு ஒரு வேலைக்கு வந்துடுவேன் , உன்னை நான் காலேஜ்ல படிக்க வைக்கிறேன். ரெண்டு பெரும் சேர்ந்து இருக்கலாம். என்ன நான் சொல்றது புரியுதா?"

"ம்ம்"

"என் மேல நம்பிக்கை இல்லையா?"

மது கட்டி கொண்டான். அந்த இரவு கண்ணீரிலும் வெந்நீரிலும் கழிந்தது.

இன்னும் சில நாட்களில் மதுவிற்கு டென்த் எக்ஸாம். மதுவை நிறைய சிரம படுத்த விரும்பவில்லை.  எந்த மன சிதைவும் இல்லாமல்.அவன் நன்றாக எக்ஸாம் எழுத வேண்டும், தெரிந்தோ தெரியாமலோ அவன் மனதில் நீங்காத இடத்தை பிடித்த மதன், மெல்ல மது அறியாமல் அங்கிருந்து விலக வேண்டும்.

அதற்கு பிறகு மதன் சென்னை வந்து விட்டான்.சில நாட்களில் நியூஸ் பேப்பரில் மதுவின் போட்டோ வந்தது. அவன் தான் முதல் மாணவன். அவனை சந்திக்க செந்நாரை வந்த போது, அவன் அப்பாவிற்கு சொந்த ஊருக்கே மாற்றலாகி சென்றதாக சொன்னார்கள். மதுவை மறக்க முடியவில்லை சில மாதங்கள் கழித்து மீண்டும் ஒரு முறை மதுவின் சொந்த ஊருக்கே மதன் சென்றான். அவனுடைய அம்மாவின் ஸ்கூலில் மது பிளஸ் ஓன் படித்து கொண்டு இருந்தான். மதுவிடம் பிரிவின் சாயல் தெரியவில்லை. சந்தோஷமாக நண்பர்களுடன் இரு[பதை பார்த்தான் . தூரத்தில் இருந்து மதுவை பார்த்து விட்டு விலகி வந்து விட்டான். அவன் மனதை மீண்டும் கலைக்க விரும்ப வில்லை. 

மூன்றாவது முறையாக காலேஜ் முடித்து வேலை கிடைத்ததும் கொடுத்த வாக்கு காப்பாற்ற மதுவை சென்னைக்கு அழைத்து போக பார்க்க வந்த போது அவனுக்கு திருச்சி காலேஜில் இடம் கிடைத்து சேர்ந்து இருந்தான். மீண்டும் அவன் வாழ்க்கையில் எந்த இடையூறும் வரகூடாது என்று மதன் தன்னை வெளிக்காட்டாமல் சென்னைக்கு வந்து விட்டான். அதன் பிறகு இன்று தான் மதுவை பார்த்தான். 

உலகம் உருண்டை தான் என்றாலும் மிக சிறியது. இனி மீண்டும் சந்திக்க முடியாது என்று நினைத்த மதுவை மீண்டும் சந்திக்க நேர்ந்தால் அது யாருடைய கிருபை? கடவுளே, எனக்கு மது வேண்டும். நான் மனதுக்குள் தேக்கி வைத்து இருக்கும் என்னுடைய அன்பும் நேசமும் மதுவிற்கு மட்டும் நான் தர வேண்டும்.