தனது அறைக்கு வந்து அங்கிருந்த படுக்கையில் சாய்ந்தான் கதிரவன். அவன் மனம் கடந்த இரண்டு நாட்களாக நடந்த சம்பவங்களை அசைபோட்டுக் கொண்டிருந்தது. 

திவாகர் - அடேயப்பா!  எப்படிப்பட்ட தங்கமான மனிதர்.  பெர்பெக்ட் ஜென்டில்மேன் என்ற பதத்துக்கு ரொம்பப் பொருத்தமானவர்தான்.

இன்றெல்லாம் இருந்தால் என்னை விட இரண்டு மூன்று வயதுதான் பெரியவராக இருப்பார்.  இருந்தாலும் இந்த வயதுக்குள் எவ்வளவு புத்திசாலித்தனம்!

படிப்பும், செல்வமும் ஒருவரை பண்படுத்தவும் செய்யும். வீணடிக்கவும் செய்யும்.

திவாகர் ஒரு பண்பட்ட மனிதன்.  எந்தப் பிரச்சினையையும் லாவகமாக கையாளத்தெரிந்த ஒரு ஆளுமை நிறைந்த மனிதன்.  கம்பீரமான ஆண்மகன்.

அவனது அன்பும் ஆளுமையும் எனக்கு கிடைத்தால் அவனது அரவணைப்பு எனக்கு தக்கதொரு பாதுகாப்பாக கிடைத்துவிட்டால் அதை விட பெரிய அதிர்ஷ்டம் வேறு எதுவும் இல்லை.

கடைசியாக என்ன சொன்னான் திவாகர்.?  "ஐ ஆம் ஹியர் பார் யு.".- என்றானே..  அப்படியென்றால் எனக்காகவா எனக்கே எனக்காகவா ..-

மூடியிருந்த அரை முழுவதும் திவாகர் கடைசியாக சொன்ன அந்த "ஐ ஆம் ஹியர் பார் யு." பல்லாயிரம் முறை எதிரொலித்தன.

வாழ்க்கையில் அதுவரை அவனுக்கு நண்பன் என்று சொல்லிக்கொள்ள யாருமே இருந்ததில்லை.   அவனது பிறப்பு, வளர்ப்பு ஆகியவற்றின் பின்னணியால் அவன் இழந்தவை அநேகம்.  அம்மா என்ற ஒரே ஒரு ஜீவனின் ஆதரவும் அன்புமே அவனை அரவனைத்துக்கொண்டிருந்தன. 

அப்படிப்பட்ட அவனுக்கு -  காமம் என்ற நுகர்வை ஏற்படுத்தியது ராஜேந்திரனின் செய்கை. 

அது பொருந்தும் காமமோ, பொருந்தாக் காமமோ,  எதோ ஒன்று -  அவனுக்குள் சிலிர்ப்பை ஏற்படுத்தியது என்னமோ நிஜம்.

அந்த சிலிர்ப்பை திவாகரின் கனிவான பேச்சும் அரவணைப்பான நடத்தையும் அதிகரிக்கச் செய்தது. 

திவாகரின் கம்பீரமான உடற்கட்டு, அதற்கேற்ற நடத்தை, அவனது ஆளுமைத் திறம் ஆகியவை முதலில் கதிரவனிடம் பிரமிப்பை ஏற்படுத்தின.  அந்த பிரமிப்பு மெல்ல மெல்ல அன்பாக மாறி அந்த அன்பு காதலாக உருவெடுத்தது.   இது சரியா தவறா என்ற கேள்வியும் சேர்ந்து அவனைக் குழப்பிக்கொண்டிருந்தது.

ரிலாக்ஸ்ஸாக  இருக்க வந்தவன் மேலும் மேலும் குழம்பிக்கொண்டிருந்தான்.

அந்த நிலையில் படுக்கையில் சாய்ந்தபோது...

அழைப்பு மணி ஒலித்தது.   எழுந்து வந்து கதவைத் திறந்தான் கதிரவன்.

அங்கே "உள்ளே வரலாமா மிஸ்டர் கதிரவன்" என்று கேட்டபடி கம்பீரமாக நின்றுகொண்டிருந்தார் சோமசேகர்.

"வாங்க சார்.  வாங்க.  என்ன சார்..இது என்கிட்டே போய் பெர்மிஷன் எல்லாம் கேட்டுகிட்டு. " பரபரப்புடன் அவரை வரவேற்றான் அவன்.

உள்ளே நுழைந்த அவர் அவனைக் கூர்மையாக உற்று நோக்கினார்.

"சார்.. நீங்க ரொம்ப கொடுத்து வச்சவர் சார்.  திவாகர் சார் மாதிரி ஒரு அருமையான பையனை பெற்ற நீங்கள் ரொம்ப ரொம்ப பாக்கியசாலி சார்." -- என்றான் கதிரவன்.

"இஸ் இட்? ரொம்ப தாங்க்ஸ் கதிரவன். " - என்ற சோமசேகர்.

"இதே மாதிரி பாராட்டை உன்னைப் பெத்தவங்களுக்கும் நீ கொடுக்கணும். சரியா?" என்றார் சோமசேகர்.

"கண்டிப்பா சார்.  என் அம்மா பெருமைப்படுற மாதிரி நான் நடந்துக்குவேன் சார்." - என்றான் கதிரவன்.

"அதென்னப்பா அம்மா பெருமைப் படுறமாதிரின்னு அம்மாவை மட்டும் குறிப்பிட்டுப் பேசறே?  அப்பாவும் பெருமைப்படணும் இல்லையா?" என்று கேட்டபடி அவன் முகத்தை அழுத்தமாக ஏறிட்டார் அவர்.

சட்டென்று சிவந்தது கதிரவனின் முகம்.

"இல்லே சார்.  பெருமைப்படக்கூடிய அளவுக்கு கவுரவமானவன் இல்லே சார் என் அப்பா": என்றான் கதிரவன்.

"நீ சொல்வதைப் பார்த்தால் .." என்று இழுத்தார் சோமசேகர்.

"ப்ளீஸ் சார்.  இதுக்கு மேல எதுவும் அந்த ஆளைப் பத்திக் கேக்காதீங்க" - அழுத்தமான குரலில் பேசினான் கதிரவன்.

"என்னாலே புரிஞ்சுக்க முடியுது கதிரவன்.  உன் பெர்சனல் லைப்லே நான் இண்டர்பியர் ஆக விரும்பலே.  அது கூடவும் கூடாது. பட் நான் இப்போ ஒண்ணு சொல்லுவேன் கேட்பியா?" என்றார் சோமசேகர்.

அவரை புருவம் சுருங்க பார்த்தான் கதிரவன்.

"உன்னை வளர்க்க தனி ஆளாக உன் அம்மா ரொம்ப கஷ்டப் பட்டு இருப்பாங்க என்று நினைக்கிறேன்.  அவங்களை நீ கடைசி வரைக்கும் கண்கலங்காம வச்சிக்கணும்.  இந்த வேலையிலே நல்லா ஈடுபாடு காட்டி உழைச்சு உன்னை நிலை நிறுத்திக்கணும்.  அவங்களையும் உன் கூட கூட்டி வந்து கடைசி வரை வச்சுக்கணும். சரியா?" என்றார் சோமசேகர்.

"கண்டிப்பா சார். என் அம்மாவை நான் கூட்டி வந்து என் கூடவே வச்சுக்குவேன். முதல்லே வேலை ஸ்திரமாகணும் சார். " என்றான் கதிரவன்.

"அதெல்லாம் கண்டிப்பா ஆகும்.  உன் ஆசைப்படி உங்க அம்மாவை நீ அழைச்சிட்டு வந்து உன் கூடவே வச்சுக்கலாம்." என்றார் சோமசேகர்.

"அதுதான் சார் எனக்கு வேணும்." என்றான் கதிரவன்.

"ஆமா.  உங்க அம்மா உனக்காக ரொம்ப கஷ்டப்பட்டு இருப்பாங்களே" - என்ற வார்த்தைகளை அனுதாபத்தில் குழைத்துப் போட்டார் சோமசேகர்.

அவரது வார்த்தைகள் சரியான விதத்தில் வேலை செய்தன.

உருகியே போய்விட்டான் கதிரவன்.

"ஆமா..சார்.  கொஞ்ச நஞ்ச கஷ்டம் இல்லே சார்.  யாரும் நெனைச்சுக்கூட பாக்க முடியாதபடி அவங்க வாழ்க்கை அமைஞ்சிட்டுது. அதுக்கு கூட யாரையும் பொறுப்பாக ஆக்கவில்லை சார் அவங்க.  ஷி இஸ் எ கிரேட் லேடி சார்." என்றான் கதிரவன்.

"சரி.  என்ன பண்ணுறது.. அவங்க கூட சேந்து இருக்க உங்க அப்பாவுக்கு கொடுத்து வைக்கவில்லை.  ஹி இஸ் அன்லக்கி" என்றார் சோமசேகர்.

சற்று நேரம் மௌனத்தில் நகர்ந்தது.

அப்போதுதான் அறையை சுற்றும் முற்றும் பார்த்தவர் போல,"என்னப்பா இது.  நானும் வந்ததுலே இருந்து கவனிச்சிட்டு இருக்கேன்.  ரூமுலே ஒரு சாமி படம் கூட காணோமே" - என்றார் அவர்.

"எனக்கு சாமி நம்பிக்கை கிடையாது சார்.  என் சாமி எல்லாம் எங்க அம்மாதான். தினமும் அவங்களை வணங்கிட்டு தான் நான் நாளையே ஆரம்பிப்பேன் சார்." என்றான் கதிரவன்.

"அது சரியப்பா.  நீ சென்னையிலே இருந்த வரைக்கும் அப்படி இருந்து இருக்கலாம்.  பட் இங்கே தினமும் அவங்களை வணங்க முடியாதே.  என்ன பண்ணுவே.?" - என்றார் சோமசேகர்.

"அவங்களை என் நெஞ்சிலே எப்பவும் சுமந்துகிட்டே இருக்கேன் சார். இதோ பாருங்க." - என்று சொல்லி தனது சட்டைப்பாக்கெட்டில் இருந்த மனிபர்சைத் திறந்து அவரிடம் காட்டினான் கதிரவன்.

அதை வாங்கிப் பார்த்தார் அவர்.  அதில் அழகான புன்னகை புரிந்த ஒரு உயிரோவியம் போல இருந்தாள் ஜமுனா.

அவளே தான்.   தன் நண்பன் சந்துரு காதலித்த அதே ஜமுனா தான் இவள் என்பதை உறுதி செய்து கொண்டார் சோமசேகர்.

கதிரவன் சொல்வதைப்பார்த்தால் ஜமுனா கூடிய விரைவில் கோயமுத்தூர் வந்து விடுவாள் என்று தோன்றியது.

அப்படி வந்துவிட்டால் அதன் பிறகு ஏற்படக்கூடிய சிக்கல்கள் பூதாகாரமாக வளரும் என்று தோன்றியது.

ஆம்..அதுதான் சரி..  என்ன ஆனாலும் சரி.. ஜமுனா இந்த மண்ணை மிதிக்கக்கூடாது.. கூடவே கூடாது.. என்ற தீர்மானத்துக்கு வந்தார் அவர்.
(தொடர்ந்து மலரும்..)