“என்னங்க அத்த பெரிய பெரிய பேச்செல்லாம் இந்த சின்ன பையன் கிட்ட சொல்லிட்டு... இந்த உடம்பும் அதுல ஓடுற உசுரும் நீங்களூம் மாமாவும் எனக்குப் போட்ட பிச்ச தான. எங்க அப்பா போனதும் அநாதையா நின்ன என்ன உங்க பிள்ளையா எடுத்து வளர்த்தீங்களே... அந்த நன்றி கடனுக்கு காலம் முழுக்க உங்க காலுக்கு செருப்பா இருக்கணும் அத்த... சொந்த பிள்ளையவே செலவு பண்ணி படிக்க வைக்க தயங்கறவங்க மத்தியில, உங்க அண்ணன் பிள்ளைய பட்டணத்துக்கு அனுப்பி படிக்க வைக்க நினைக்குறீங்களே... அது ஒண்ணு போதும் அத்த உங்களுக்கு காலம் முழுக்க அடிமையா கிடப்பேன்...” தமிழரசனின் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வழிந்தோடி அவன் நெஞ்சை நனைத்தது. அவன் கண்களில் நன்றியின் வெளிச்சம். நாகரத்தினம் அவனை அப்படியே ஆரத்தழுவிக் கொண்டாள்.

 

“என் ராஜா... உன்ன பெத்தவ புண்ணியவதி. இங்க பாரு கண்ணு... பட்டணம் ரொம்ப மோசமான எடம். அங்க தவறிப்போக நிறய வழி இருக்கு. நீ எங்க அண்ணன் ரத்தம். தப்பு தண்டாவுக்கு போக மாட்டேனு தெரியும். ஆனாலும், நான் சொல்லும் கடமைக்கு சொல்றேன். தவிர, எங்க அண்ணன் சாவும் போது உன்னத்தான் எங்க வீட்டு மறுமகனா ஆக்குவேன்னு உங்க மாமா அவரு கைல அடிச்சு சத்தியம் பண்ணி கொடுத்திருக்காரு. அது தான் எனக்கும் உங்க மாமாவுக்கும் விருப்பம். நீ எங்க வீட்டுக்கு மறுமகனா வரணும். எனக்கு இப்ப சத்தியம் பண்ணுடா தமிழு... நீ எங்க போனாலும், இந்த வீட்டுக்குத் தான் மறுமகன்னு சத்தியம் பண்ணு...” நாகரத்தின் நடுங்கும் தன் கைகளை அவனெதிரில் நீட்டினாள்.

தமிழரசன் தன் கண்களை மூடினான். உடனே அதில் அன்பரசனின் முகம். அவர்கள் இருவரும் மாலையில் வட்டப்பாறையில் அமர்ந்து பேசியவை நினைவிற்கு வந்தன.

“என்னஅன்புஅன்புனுகூப்பிடுறஉங்ககுரல்கேக்குதுமாமா”...”

 

தமிழரசன் கண்களைத் திறந்து சத்தியம் செய்தான். அவனுக்கு இது எளிதான சத்தியம். மறுமகனாக வர அவனுக்குச் சம்மதம். ஆனால், யாருடன் திருமணம் என யாரும் சிந்திக்கவேஇல்லை. நாகரத்தினமும் வாத்தியாரும் இது பற்றி சிந்திக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை. தமிழரசன், அவர்கள் கயல்விழியின் பெயரைக் குறிப்பிடாததால், கவலையின்றி சத்தியம் செய்தான்.

 

“என்ன பெத்த என் தாய் தகப்பன் மேல சத்தியமா உங்க வீட்டுக்கு மறுமகனா நான் தான் வருவேன் அத்த...”” தமிழரசன் அடித்துச் சத்தியம் செய்தான்.

நாகரத்தினத்தின் உள்ளம் குளிர்ந்தது. உயிர் உவந்தது. வாழ்க்கையில் பெரும் புயலுக்கு அவளே வழிகாட்டியாய் இருக்கிறாள் என்பதை அவள் அறிந்திலள்.

அன்றிரவு அனைவரும் நிம்மதியாய் உறங்கினர்.

 

மலை முகட்டின் மறுபுறம் இரவெல்லாம் இறங்கியிருந்த கதிரவன் காத்திருந்தது போதுமென கழுத்தை நீட்டி உலகைப் பார்த்த காலை நேரம்... விடியல் பள்ளுப் பாடி புள்ளுகளெல்லாம் தங்கள் இல்லங்களை எதிர்த்து சென்ற இன்பப் பொழுது... மெல்லிய பனிமூட்டமும், சில்லென தென்றற் காற்றும், பொன்னிற அழகும் பெற்று விளங்கிய இயற்கையின் எழில் கோலங்களை அற்ப மனிதர்கள் அனுபவிக்கத் தெரியாமல், போர்வைக்குள் முடங்கிக் கிடந்த புலர்காலைப் பொழுது.

 

ரயில் நிலையத்தின் அருகில் இருக்கும் தடாகத்தில் தண்டு நீண்ட தாமரை மலர்கள் காற்றில் ஆடி தன்னை வெளிப்படுத்தி வண்டுகளை அழைத்துக் கொண்டிருந்தன. எருமை மாடுகள் இங்கும் அங்கும் தலையைத் திருப்பி திருப்பிப் பார்த்து “அம்மா அம்மா”” என்று அழைத்தவண்ணமாய் இருந்தன. வாத்தியாரின் வீட்டுக் கார் வேகமாய் வந்து அங்கு நின்றது. நாகரத்தினம் கையில் சிறு பையுடன் கயல்விழியை கரம் பிடித்து இறங்கினாள். தமிழரசனை இறுகப் பற்றி கொண்டு அனபரசன் வந்து இறங்கினான்.

“என்ன வாத்தியாரே... மறுமவன பட்டணத்துக்கு அனுப்ப வந்தீராக்கும்...”” நிலைய மேலாளர் வெங்கடராஜுலு நாயுடு கேட்டார். அவர் நெற்றியில் நீண்ட திருமண் குறி.

 

“ஆமாங்க நாயுடு... உங்கள பாத்தா அந்த பெருமாளயே பாத்தா மாதிரி தான்...”” வாத்தியார் சொல்லிக் கொண்டே தன் சட்டைப் பையில் இருந்து பத்து ரூபாய் தாளை எடுத்து பயணச்சீட்டு வாங்கினார்.

“வண்டி இருபது நிமிஷம் லேட்டுல வருது... அங்க போயி இருங்க... அடுத்த ஸ்டேஷன்ல வந்ததும் சொல்றேன்...”” நாயுடு சொன்னார்.

“சரி நாயுடு...”” வாத்தியார் நகர்ந்து சென்று விட்டார்.

ரயில் நிலையத்தின் ஒரு மூலையில் இருந்த புங்க மரத்தின் அடியில் போடப்பட்டிருந்த இருக்கையில் அன்பரசனும் தமிழரசனும் அமர்ந்திருந்தனர். அன்பரசன் இன்னும் தன் மாமனின் கையை விடாமல் பிடித்திருந்தான்.

அரை மணியில் ரயில் வந்து சேர்ந்தது. வாத்தியார் தமிழரசனின் பெட்டியை எடுத்துக் கொண்டு ரயிலில் ஏறினார்.

“வாப்பா தமிழு...”” அவனைக் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு ஏறினார்.

அன்பரசன் அழத்துவங்கினான். கயல்விழியும் அழத்துவங்கி விட்டாள்.

“அழாதீங்க... மாமா சாயந்திரம் வந்திடுவான்...”” நாகரத்தினம் தன் குழந்தைகளிடம் சொன்னாள். அவர்களை இன்னும் சிறு பிள்ளைகளாகவே கற்பனை செய்து கொண்டாள். அவர்கள் அழுகையைப் பார்த்து தமிழரசனும் அழுதான். கைகளை ஆட்டி விடை பெற்றான். ரயில் மெல்ல குலுங்கி குலுங்கி சென்றது.

மூன்று ஆண்டுகள் கழித்து அதே ரயில் நிலையத்தில் இப்போது நாம் நுழைவோம். நடைமேடையில் ஒரு இளைஞன் நின்றிருந்தான். உயர்ந்த ஒல்லியான தேகம். கரு விழிகளின் மேலே இரு புருவங்கள் அடர்ந்திருந்தன. காது மடல்கள் சிவந்திருந்தன. நீண்ட அழகிய நாசி. செவ்விதழ்கள். இதழ்களின் மேல் அரும்பு மீசை. கன்னங்களில் ஒரு வித மினுமினுப்பு. அவன் தலையை திருப்பி ரயில் பாதையையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். யாரையோ எதிர்ப்பார்ப்பதாய் தோன்றியது. அவனுக்கு சுமார் 15 அல்லது 16 வயது இருக்கலாம். பருவம் அவன் உருவத்தில் பலவித வனப்புகளை வளர்த்துவிட்டுச் சென்றிருந்தது. காலை நேரத்துக் கதிரவனோடு கடும் போட்டியிடுமாறு இருகும் அவன் கவின் முகத்தின் ஒளி, ரயில் வருவதைப் பார்த்தவுடன் இன்னும் அதிகமாகியது. அவன் காத்திருப்பு கரையும் நேரம். அவன் கைகளில் ஒரு வித நடுக்கம். அது உற்சாகத்தின் விளைவு. இந்த மூன்று ஆண்டுகளில் ஒவ்வொரு முறை அவன் இங்கு வந்து இது போலக் காத்திருக்கும் போதும் வரும் நடுக்கம் தான். உற்சாகம் தான். தன் உடலில் உலவாதொழிந்த தன் உயிரை சுமந்து கொண்டு வருபவன் அந்த ரயிலில் அல்லவா இருக்கிறான்...! அவனைப் பார்ப்பது தன் உயிரை தானே பார்ப்பதைப் போல. ரயிலில் வருபவனோ, அவன் உயிரை இங்கே காத்திருப்பவனிடம் விட்டுவிட்டு கடுந்தொலைவு சென்று வருகிறான். அவனிடமும் உற்சாகம் உருகி ஓடிக்கொண்டிருந்தது. ரயிலும் மெதுவாய் வருவதாய் காத்திருப்பவனுக்கும், வருபவனுக்கும் தோன்றியது. பேரறிஞன் ஐன்ஸ்டின் சொன்ன சார்புக் கொள்கை தான். ரயில் மெல்ல நிலைக்கு வந்ததும். தமிழரசன் புன்னகையுடன் கையில் பையுடன் ரயிலில் இருந்து ஒரே குதியாய் குதித்தான். காத்திருந்தவன் அன்பரசன். 16 வயது இளங்காளை வயதினன்.

 

“மாமா...”” சற்றே துள்ளிச் சென்று தன் மாமனை தழுவிக் கொண்டான். அவன் உயிர் அவனுள் வந்துவிட்ட உணர்வு. சுமை குறைந்தாற் போலும் ஒரு சுகம். பாதுகாப்பான இடம் இந்த உலகத்திலேயே தன் மாமனின் அணைப்பு தான். சிறு அணைப்போடு இருவரும் தந்நிலையறிந்து பிரிந்தனர். அன்பரசனிடம் வெட்கம். ஆனால், நீங்காத சிரிப்பும். ஒருவித உற்சாகம்.

 

“என்ன அன்பு... நான் வந்து போயி மூணு மாசம் தான ஆகுது... அதுக்குள்ள இவ்ளோ தூரம் என்ன மிஸ் பண்ணிட்டியா...?”” தமிழரசன் கேட்டுக் கொண்டே பையைத் தூக்கிக் கொண்டு அன்பரசனுடன் கிளம்பினான்.

“எப்பவுமே மாமா...”” அன்பு சிரித்தான். அதற்குள் நாயுடு அவர்கள் எதிரில் வந்தார்.

“அடடே... வாப்பா தமிழு... என்ன லீவு விட்டாச்சா... உன் மச்சான் காலைலயே வந்துட்டான். எப்ப ரயில் வரும் எப்ப ரயில் வரும்னு என் உயிர எடுத்துட்டான்...”” நாயுடு அன்பரசனைப் பார்த்துக் கொண்டே சொன்னார்.

“ஹாஹ்ஹா... சாரி அங்கிள்...”” தமிழரசன் சொன்னான்.

“இருக்கட்டும் விடு ராஜா... எனக்கு எவ்ளோ சந்தோஷம் தெரியுமா... உங்கப்பன் முதலியார எனக்கு எவ்ளோ வருஷமா தெரியும்... அவன் பிள்ள நீ... உன் மேல பாசமா இருக்குற வாத்தியார் குடும்பம்... எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷம்பா... உன் மச்சான போல ஒருத்தன் இருக்க மாட்டான். அவன நல்லா பாத்துக்க... அவன கைவிட்டுடாத... மலை ஏறப்போனாலும் மச்சான் தயவு வேண்டும்...”” நாயுடு சொன்னார்.

அன்பரசன் நாணினான். தமிழரசன் அவனை தின்று விடுவது போலும் பார்த்தான். அன்பரசனுகு உடனே எங்காவது சென்று ஒளிந்து கொள்ள வேணுமாய் தோன்றியது. இருவரும் அவ்விடத்தை விட்டு மெல்ல நகன்று சென்றனர்.

“அன்பு... அவர் சொன்னத கவனிச்சியா.. நான் தான் உன்ன நல்லா பாத்துக்கணும்...”” தமிழரசன் சொன்னான்.

“இல்ல மாமா... எங்க மாமாவ நான் தான் நல்லா கவனிச்சிக்கணும்...”” அன்பரசன் சொன்னான்.

””சரி... அப்ப கொஞ்சம் கவனிக்குறது...”” தமிழரசன் குறும்பாய்ச் சொன்னான்.

“அதெல்லாம் வீட்டுக்கு போனப்பறம் தான்...”” அன்பரசன் சொன்னான்.

இருவரும் சிரித்தனர்.

 

 

 

 

(தொடரும்...)

 

கருத்துக்களுக்குதொடர்புகொள்க : radharajaesh18@gmail.com

//மலை முகட்டின் மறுபுறம் இரவெல்லாம் இறங்கியிருந்த கதிரவன் காத்திருந்தது போதுமென கழுத்தை நீட்டி உலகைப் பார்த்த காலை நேரம்... விடியல் பள்ளுப் பாடி புள்ளுகளெல்லாம் தங்கள் இல்லங்களை எதிர்த்து சென்ற இன்பப் பொழுது... மெல்லிய பனிமூட்டமும், சில்லென தென்றற் காற்றும், பொன்னிற அழகும் பெற்று விளங்கிய இயற்கையின் எழில் கோலங்களை அற்ப மனிதர்கள் அனுபவிக்கத் தெரியாமல், போர்வைக்குள் முடங்கிக் கிடந்த புலர்காலைப் பொழுது.//

மீண்டும் மீண்டும் படிக்கத் தூண்டும் மிக அழாகான வர்ணனை.

கதை நகர்வு அருமை.

//தன் உடலில் உலவாதொழிந்த தன் உயிரை சுமந்து கொண்டு வருபவன்//
இப்படியெல்லாம் உவமைகளை எழுதி எங்கள் உயிரைக் களவாடும் வித்தையை எங்குதான் கற்றீரோ!