க்ராஸ் கட்ரோட் மேம்பாலத்தில் ஏறி மேட்டுப்பாளையம் சாலையில் திரும்பி சாய்பாபா காலனியை நோக்கி தனது ஹோண்டா சிட்டி காரை நிதானமான வேகத்தில் செலுத்திக்கொண்டிருந்தான் திவாகர்.
அவன் மனம் காலையில் வேலைக்கு வந்து சேர்ந்த கதிரவனைப் பற்றியே நினைத்துக்கொண்டிருந்தது.
அவனைப் பார்த்து பரிதாபப் படுவதா இல்லை பெருமைப் படுவதா என்று புரியாமல் இருந்தது திவாகருக்கு.
அதே நேரத்தில் தனது வாழ்க்கையை பற்றியும் நினைத்துப் பார்த்துக்கொண்டான் அவன்.
பிறக்கும் போதே தங்கத் தொட்டிலில் பிறந்தவன் அவன்.
வசதியான பெற்றோர் - வளமான வாழ்க்கை - பணத்துக்கு மட்டும் அல்ல பாசத்துக்கும் தட்டுப்பாடு இல்லாத வாழ்க்கை அவனுக்கு அமைந்தது கடவுள் கொடுத்த வரப்பிரசாதம் தான்.
அதே சமயம் சில வசதியான வீட்டுப் பிள்ளைகளுக்கே உரிய கெட்ட பழக்கங்கள் எதுவும் அவனுக்கு எற்பட்டுவிடாதபடி அவனை வளர்த்தனர் அவனது பெற்றோர்.
செல்வத்தால் வரும் கர்வம் அவனை அண்டி விடாமல் அடுத்தவர்களை நேசிப்பது எப்படி என்று கற்றுக்கொடுத்து மனிதாபிமான உணர்வுடன் அவனை வளர்த்தனர் அவர்கள்.
தங்கள் வீட்டுப் பணியாட்களைக் கூட அவர்கள் வயதுக்கு மதிப்புக் கொடுத்து நடத்தக் கற்றுக் கொடுத்திருந்தனர் அவர்கள்.
"லவ் ஆல் ஆஸ் தே ஆர்." - அடுத்தவர்களை அப்படியே அவர்கள் நிறை குறைகளுடன் நேசிக்கவும் ஏற்றுக்கொள்ளவும் கற்றுக்கொடுத்திருந்தனர் அவர்கள்.
அதே சமயம் அவன் மீது நம்பிக்கை வைத்து பூரண சுதந்திரம் கொடுத்தும் வளர்த்தனர்.
அதனால் தான் ஹோட்டல் மானேஜ்மென்ட் படிப்பில் அவன் சேர நினைத்தபோது தடை ஏதும் சொல்லவில்லை அவர்கள்.
"நீ தேர்ந்தெடுக்கும் துறை எதுவாக வேண்டுமானாலும் இருக்கட்டும். ஆனால் அதில் நீயே முதன்மையானவனாக வரவேண்டும் என்பதை மட்டும் மனதில் வைத்துக்கொள்" என்று மட்டும் சொன்னார் அவன் அப்பா ராஜசேகர்.
அவர்கள் தன் மீது வைத்திருந்த நம்பிக்கையை பொய்யாக்காமல் திவாகரும் வளர்ந்தான்.
கல்லூரியில் படித்த காலத்தில் ஒரு நாள் வகுப்புக்கு கட் அடித்துவிட்டு கீதாலயா தியேட்டரில் நண்பர்களுடன் படம் பார்க்கச் சென்ற திவாகரை அவனது தந்தை அந்த வழியே மதியம் காரில் வந்தபோது எதேச்சையாகப் பார்த்துவிட்டார்.
அன்று மாலை அவன் வந்தபிறகு அவர் அவனிடம் நடந்துகொண்ட விதம் இருக்கிறதே.
"இப்போ தான் காலேஜ் முடிஞ்சுதா?" என்று சாதாரணமாகக் கேட்டார் அவர்.
"ஆமாம்" என்று மழுப்பலாகச் சொன்னான் அவன்.
"ஓஹோ. இன்னிக்கு மதியம் கிளாஸ் கீதாலயா தியேட்டர்லே நடந்துச்சு போல இருக்கே.?" என்று கேட்டுவிட்டு அவன் பதிலுக்கு கூட காத்திருக்காமல் அங்கிருந்து சென்று விட்டார் அவர்.
சுருக் என்று ஊசி வைத்து தைத்தது போல இருந்தது திவாகருக்கு.
அதன் பிறகு அவர் அவனிடம் அதைப் பற்றி பேசவே இல்லை.
அன்று இரவு - பால்கனியில் அவர் நின்று கொண்டிருந்த போது திவாகராகவே வலியச் சென்று, "ஸாரி டாட். " என்றான்.
"எதுக்காக இப்போ ஸாரி கேக்குறே?" என்பது போல அவனைப் பார்த்தார் அவர்.
"வந்து.. மதியம் கட் அடிச்சுட்டு படத்துக்குப் போனது..." என்று அவன் முடிக்கவே இல்லை.
"இங்கே பாரு திவா. நீ செய்யுற எந்தக் காரியமும் உன்னை கில்டியா பீல் பண்ண வைக்கக் கூடாது. அப்படி குத்த உணர்ச்சி ஏற்படுத்துற எந்தக் காரியமும் உன்னை தப்பானவனா காட்டிரும். நீ புத்திசாலி .. இதுக்கு மேல எதுவும் சொள்ளவேண்டியதில்லைன்னு நெனைக்கிறேன். ரிலாக்ஸ் மை சன். " என்று தட்டிக்கொடுத்துவிட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்து விட்டார் ராஜசேகர்.
எத்தனை பேருக்கு இப்படி ஒரு அப்பா கிடைப்பார்? ரியலி ஐ ஆம் கிரேட். - என்று அவரை நினைத்து பிரமிப்பும், தன்னை நினைத்து பெருமையும் அடைந்தான் திவாகர்.
அன்றிலிருந்து தான் எடுத்து வைக்கும் ஒவ்வொரு அடியையும் கவனமாகவே எடுத்துவைத்து முன்னேறினான் திவாகர்.
தன்னுடைய சூழல் கதிரவனுக்கு இல்லை.. ஆனால் அப்படிப்பட்ட வழி தவறக்கூடிய ஒரு சூழ்நிலையில் இருந்தவன் இப்படி தன்னை ரிபார்ம் செய்து கொள்வது என்பது அசாத்தியமான ஒன்று தான்.
முதலில் கதிரவனிடம் இருந்து வேலைக்கு மனு எதுவும் வரவே இல்லை.
திடீரென்று போன வாரம் தன் முதலாளி அலைபேசியில் அழைத்து, " அடுத்த வாரம் கதிரவன்னு ஒரு பையன் சென்னையிலே இருந்து வேலையிலே சேர வருவான். நம்ம பையன் தான். நமக்கு ரொம்ப வேண்டப்பட்ட பையன். அவனுக்கு நீ விருப்பப் படறமாதிரி வேலை கொடுத்துரு. " என்று சொல்லி இருந்தார்.
முதலாளிக்கு வேண்டப்பட்டவன் என்றால் எப்படி வேண்டப்பட்டவன்.. ? என்ற கேள்வி ஒரு கணம் திவாகரிடம் எழுந்தது.
இன்று அதற்கு பதில் கிடைத்துவிட்டது. ஒரு வேலை நம்ம முதலாளியும் கதிரவனின் அம்மாவும்....
"சீ. சீ. இதெல்லாம் என்ன மோசமான நினைப்பு. அதுவும் படிச்ச நமக்கு இந்த மாதிரி நினைப்பெல்லாம் வரலாமா?" என்று தன்னை தானே கடிந்துகொண்டு சாலையில் கவனம் செலுத்தினான் திவாகர்.
அதே சமயம் "கதிரவன் கிட்டே முக்கியமா ஒண்ணு சொல்லிவைக்கணும். நம்ம கிட்டே சொன்ன மாதிரி ஒப்பனா அவன் பாமிலியப் பற்றி எல்லார் கிட்டேயும் உளறிக்கிட்டு இருக்க வேண்டாம்னு சொல்லி வைக்கணும்." என்று நினைத்துக்கொண்டான் அவன்.
கார் என். எஸ். ஆர். ரோட்டில் நுழைந்து புளியமரம் தாண்டி பழைய சிவசக்தி தியேட்டரை கடந்து அன்னபூர்ணாவின் எதிரில் திரும்பி ராமலிங்க நகரை நோக்கி சென்று அங்கிருந்த திவாகரின் வீட்டு வாசலை அடைந்தது.
வீடா அது.. இல்லை.. மாளிகை என்றே சொல்லவேண்டும்.
ஒவ்வொரு இன்ச்சிலும் செல்வத்தின் செழிப்பு மிளிர்ந்தது.
போர்டிகோவை கடந்து ஷெட்டில் காரை பார்க் செய்துவிட்டு நடந்து படிகளில் ஏறி காலிங் பெல்லை அழுத்தினான் திவாகர்.
அடுத்த இரண்டாவது நிமிடம் வசீகரமான புன்னகையோடு கதவைத் திறந்தாள் அவனது இளம் மனைவி கல்பனா.
நீ செய்யுற எந்தக் காரியமும் உன்னை கில்டியா பீல் பண்ண வைக்கக் கூடாது. .wow the same words once I heard frm my dad...if you do any thing with guilty that wont give u happy even you suceed...ரொம்ப எதிர்பார்ப்பை தூண்டுகிறது சீக்கிரமாக எழுதுங்கள்....
