நீயின்றி நானில்லை – பகுதி – 30

எட்வர்ட் பயணம் செய்த அந்த விமானம், விசாகப்படிணம் வானூர்தி நிலையத்தின் ஓடுபாதையில் இறங்கிய போது ஏற்பட்ட சிறிய அசைவினால், அவன் விழித்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும். கொஞ்சம் கண்கள் குறுக்கி அவன் சுற்றும் முற்றும் பார்த்தான். உடலை நெட்டி முறித்தான். விசாகப்பட்டிணத்தை அடைந்து விட்டதாய் அவன் உள்ளுணர்வு சொல்லிற்று.

அவனுடன் வந்திருந்த அறிவியலாளர்கள் குழுவுடன் அவன் ”பே வ்யூ” ஐந்து நட்சத்திர தங்கும் விடுதியை வந்தடைந்தான். வந்தவுடன் அவன் செய்த முதல் காரியம், ஜேம்ஸுக்கு ஃபோன் செய்ததுதான்.

“ஹலோ ஜேம்ஸ்…”

“எட்…”

“இப்பதான் விசாகப்பட்டிணம் வந்து சேர்ந்தோம்… இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல கிளம்பணும்… முக்கியமான மீட்டிங் இருக்கு…”

“சரி எட்… உடம்ப நல்லா பாத்துக்க… உன்ன ரொம்ப மிஸ் பண்றேன்…”

“நானும் தான் ஜேம்ஸ் டியர்… உன்ன ரொம்ப மிஸ் பண்றேன்…”

இணைப்பு துண்டிக்கப்பட்டது.

முற்பகல் பதினோரு மணிக்கு, அவன் தங்கியிருந்த விடுதியின் அறைக்கதவு தட்டப்பட்டது. எட்வர்ட் கதவைத் திறந்தான். அவன் குடல் பொங்கி வாய் வழியாக வந்துவிடும் போல் இருந்தது. அங்கே சாக்‌ஷாத் வெற்றிச் செல்வன் நின்று கொண்டிருந்தான். எட்வர்டுக்கு நன்றாய்த் தெரியும், எத்துணையோ முறை ஜேம்ஸின் புகைப்படத்தில் பார்த்திருக்கிறான். வெற்றிச் செல்வன் இவனைப் பார்த்து புன்னகைத்தான். ஆனால், அந்தப் புன்னகையில் உயிரில்லை. அது ஒரு புனையப்பட்ட புன்னகை.

“நான் வெற்றிச் செல்வன். சீனியர் சைண்டிஸ்ட். டாக்டர்.மிஸ்ரா என்ன இங்க அனுப்பினாரு…” சொல்லிக் கொண்டே வெற்றிச் செல்வன் எட்வர்டுடன் கை குலுக்கினான்.

”ஹாய்… வெற்றி… திஸ் ஈஸ் எட்வர்ட் லிஸ்னர்…” பதிலுக்கு எட்வர்டும் கை குலுக்கினான்.

வெற்றியின் முகத்தில் ஆச்சர்ய வரிகள் படர்ந்தன.

“என்னோட பேர ஷார்ட்டா வெற்றினு சரியா சொல்லிட்டீங்க…” வெற்றி சொன்னான். இப்போது அவன் முகத்தில் உண்மையான புன்னகை தோன்றியது.

“சும்மா ஒரு ட்ரையல் தான்…” எட்வர்ட் சொல்லிவிட்டு வாய்விட்டு சிரித்தான். பதிலுக்கு வெற்றியும் சிரித்தான்.

”சரி டாக்டர்.எட்வர்ட்… நீங்க கிளம்பிடுங்க… நாம லன்ச் ஹால்ல மீட் பண்ணலாம்… இன்னைக்கு எங்க சீஃப் உங்களுக்கு லன்ச் தர்றாரு…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.

“தட்ஸ் ஃபைன் வெற்றி… அண்ட்… கால் மி எட்வர்ட் ஆர் எட்…” எட்வர்ட் சொல்லிவிட்டு கிளம்புவதற்கு துவங்கினான்.

அடுத்த அரை மணியில், அவர்கள் எல்லாரும் மதிய உணவு கூடத்தில் சந்தித்துக் கொண்டனர்.

வெற்றிச் செல்வன், எட்வர்டை பார்த்துவிட்டு சென்றதிலிருந்தே ஏதோ ஒரு மன சஞ்சலத்தில் சிக்கித் தவித்தான்.

“இவரைப் பார்த்தால், ஏதோ பல நாள் பழகியவரைப் போல் தோன்றுகிறதே…? இவரிடத்தில் ஏனோ ஒரு மரியாதை ஏற்படுகிறதே…?” அவனுக்கு ஏன் என்று தான் தெரியவில்லை.

மதிய உணவின் போது, அவன் எட்வர்டுக்கு அருகிலேயே அமர்ந்து கொண்டான். எட்வர்டின் பேச்சும் செயலும் இவனுக்கு ஏனோ ஜேம்ஸை நினைவு படுத்தியது. எட்வர்டும் வேண்டுமென்றே ஜேம்ஸைப் போல பேசவும் செயல்படவும் செய்தான். அவ்வாறு செய்யும் போதெல்லாம், வெற்றிச் செல்வனின் முகபாவங்களைக் கூர்ந்து கவனித்தான். இப்போதைக்கு ஜேம்ஸிடத்தில் இதுபற்றி ஒன்றும் தெரிவிக்கக் கூடாது என முடிவு செய்ந்தான்.

டாக்டர்.மிஸ்ரா, எட்வர்டுடன் தனிமையில் பேச விரும்பினார். எட்வர்டும் உடன் பட்டான்.

“எட்… எனக்கு உங்க கிட்ட ஒண்ணு கேக்கணும்… இந்த ப்ராஜக்ட்ல ரொம்ப முக்கியமான கட்டத்துல நாம இப்ப இருக்கோம்… நீங்க இன்னும் ஒண்ணு ரெண்டு மாசம் இங்க தங்கி எங்க கூட ஆராய்ச்சில கலந்துக்கணும்னு நான் ஆசப்படுறேன்… உங்க அறிவு இப்ப இந்த ப்ராஜக்டுக்கு ரொம்ப முக்கியமா தேவப்படுது… பயோகெமிஸ்ட்ரி ஹெட், டாக்டர்.வெற்றிச் செல்வன உங்க கூடயே இருக்கச் சொல்றேன்… என்ன சொல்றீங்க…?” மிஸ்ரா கேட்டார்.

“ஆனா, டாக்டர்.மிஸ்ரா, நான் உங்க கவர்மெண்ட் கிட்ட பர்மிஷம் வாங்கணும்… எங்க செண்டருக்கு சொல்லணும்… இதுக்கு எல்லாம் இப்ப உடனே பண்ண முடியுமானு தெரியலயே…” எட்வர்ட் சொன்னான்.

“இங்க கவர்மெண்ட் பர்மிஷன பத்தி நீங்க கவலப்படாதீங்க எட்… நான் ஏற்கனவே அதுக்காக மூவ் பண்ண ஆரம்பிச்சுட்டேன்… உங்க செண்டர்ல சீஃப் சயிண்டிஸ்ட் அண்ட் டைரக்டர் கிட்ட நான் பேசிக்கிறேன்…” மிஸ்ரா விடாப்பிடியாய் பேசினார்.

”ம்ம்ம்ம்… நீங்க ஹெல்ப்புக்கு எனக்கு டாக்டர்.வெற்றிச் செல்வன இருக்க சொல்றதா சொன்னீங்க… அதனால எனக்கும் இதுல அவ்வளவு கஷ்டம் இருக்காதுன்னு நினைக்கிறேன்… ஓகே டாக்டர்.மிஸ்ரா, ஐயாம் ஃபைன் வித் இட்…” எட்வர்ட் இசைந்தான்.

”தாங்க்ஸ் எட்… ஒரு நிமிஷம்…..” மிஸ்ரா சற்று திரும்பி வெற்றிச் செல்வனை அழைத்தார்.

“வெற்றி… ஒரு நிமிஷம் இங்க வாப்பா…”

வெற்றிச் செல்வன் வந்தான்.

“இங்க பாரு வெற்றி… நான் முன்னமே சொன்னேனில்ல…. அந்த விஷயத்துக்காக இவரு இரண்டு மாசம் நம்ப கூட தங்க ஒத்துகிட்டாரு… நீ இருக்குற க்வார்ட்ரஸ்ல கஸ்ட் லாஞ்ச் சும்மா தான இருக்கு… இவருக்கு அங்க தான் ஜாகை, இந்த ரெண்டு மாசத்துக்கு…. நீ தான் இவர பாத்துக்கணும்… உனக்கு எதுவும் சிரமம் இருக்கதுண்ணு நினைக்கிறேன்…” மிஸ்ரா கேட்டார்.

“சேச்சே… அப்படியெல்லாம் எதுவுமில்ல சீஃப்… இவர போல அனுபவசாலி அறிவாளி கூட பழகுறதுல எனக்கும் ரொம்ப சந்தோஷம் தான்…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.

“வெற்றி, எனக்கும் உங்க கூட இந்த ப்ரோஜக்ட்ல கலந்துகுறதுல சந்தோஷம் தான்…” எட்வர்ட் புன்னகையுடன் சொன்னான்.

அன்று மாலையே, எட்வர்ட், கஸ்ட் லாஞ்சுக்கு செல்வதென்று முடிவாயிற்று. கஸ்ட் லாஞ்சில் எல்லா ஏற்பாடுகளையும் செய்து தந்துவிட்டு வெற்றிச் செல்வன் வீட்டிற்கு புறப்படும் போது மாலை 6 மணியை தாண்டியிருந்தது.

“எட்… நான் இப்ப வீட்டுக்கு போறேன்… ராத்திரி 8 மணிக்கு வந்து உங்கள என் வீட்டுக்கு டின்னர் சாப்பிட கூட்டிட்டு போறேன்… சரியா…?” வெற்றிச் செல்வன் கேட்டான்.

எட்வர்ட் உடனே இசைந்தான். இதை விட வேறு ஒரு நல்ல சந்தர்ப்பம் அவனுக்கு கிடைக்காது. இன்று இரவே, வெற்றிச் செல்வனின் சொந்த வாழ்க்கையைப் பற்றி தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். அதன் பிறகு தான் வெற்றியை தான் சந்தித்தது குறித்து ஜேம்ஸிடம் சொல்லுவதா அல்லது வேண்டாமா எனத் தீர்மானிக்க வேண்டும்.

8 மணி ஆவதற்காய் எட்வர்ட் ஆவலுடன் காத்திருந்தான். வெற்றிச் செல்வன் சொன்னதைப் போலவே சரியாக எட்டு மணிக்கு வந்தான். இப்போது சாதாரண உடையில் இருந்தான். மிகச் சரியாக ஜேம்ஸின் புகைப்படத்தில் பார்த்தாற் போலவே இருந்தான்.

வெற்றிச் செல்வனின் வீட்டை இருவரும் அடைந்தனர். இப்போது நாமும் வெற்றிச் செல்வனின் வீட்டை அடைந்திருக்கிறோம் அன்பர்களே… ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு முன் சென்னையில் வெற்றிச்செல்வன் வாழ்ந்திருந்த அந்த வீட்டை விட்டு வந்த நாம், இன்று மீண்டும் அவன் வீட்டிற்குள் நுழைந்து பார்த்தே ஆக வேண்டும்.

இதோ வெற்றிச் செல்வன் கதவைத் திறக்கிறான். நாமும் எட்வர்டுடன் சேர்ந்து உள்ளே செல்வோம். திறந்த கதவுகளுக்குப் பின் ஒரு சிறுவன் நிற்கிறான். மிக அழகாக உடை உடுத்தப்பட்ட சிறுவன். எட்வர்ட் அந்தச் சிறுவனைப் பார்த்ததும் குழம்பினான்.

“எட்வர்ட்… இவன் என் மகன்… அகிலன்…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான் புன்னகையுடன்.

எட்வர்ட் மிகுந்த அதிர்ச்சிக்குள்ளானான்…

“அடப்பாவி… அங்கே ஒருவன் உன்னை நினைத்து, உனக்காகவே, ஒவ்வொரு நொடியும் உருகி உருகி வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறான்… ம்ம்ம்… நீ என்ன செய்வாய்… அவன் தானே உன்னை விட்டு ஓடினான்…!” எட்வர்டின் உள்ளம் கூக்குரலிட்டது.

”அகி… அங்கிளுக்கு ஹாய் சொல்லு…” வெற்றி அகிலனை தன் கைகளால் தூக்கிக் கொண்டான்.

“ஹாய் அங்கிள்… கிளாட் டு மீட் யூ…” சிறுவன் மிகச் சூட்டிகையாக இருந்தான். எட்வர்ட் அசந்து போனான். அவன் உள்ளத்தில் அன்பு சுரந்தது.

“ஹாய் டியர்… கமான்.. கமான்…” எட்வர்ட் சொல்லிக் கொண்டே தன் கைகளை நீட்டினான். அகிலன் உடனே தாவினான். எட்வர்ட் முதன் முதலாக ஒரு குழந்தையை தன் கைகளில் ஏந்தினான். அவன் உடல் ஏனோ சிலிர்த்தது. அவனுக்குள் எங்கேயோ ஒளிந்து கொண்டிருக்கும் தந்தையின் மனம் விழித்துக் கொண்டது. அகிலனின் கன்னத்தில் ஒரு ஈர முத்தம் கொடுத்தான்.

எட்வர்டின் தாடிமயிர்கள் சீண்டியதால், அகிலனுக்குக் கூசியது. அவன் கிளு கிளுவென சிரித்தான். எட்வர்டின் பிடியிலிருந்து இறங்கி ஓடினான். எட்வர்ட் சிரித்தான். அவனுக்குள் அன்பெனும் பேரூற்று பீறிட்டுப் பொங்கியது.

“நைஸ் க்யூட் சைல்ட்…” எட்வர்ட் வாய்விட்டுச் சொன்னான்.

“யெஸ் எட்… என் மகன்… எப்பவும் சிரிச்சு விளையாடிட்டே இருப்பான்…” வெற்றிச் செல்வன் தன் மகன் ஓடிய திசையையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

“பை த வே, உங்க ஒய்ஃப் இல்லையா வீட்ல…?” எட்வர்ட் சாதாரணமாய்க் கேட்டான்.

“இந்த உலகத்துலயே இல்ல… அகிலன் சின்ன குழந்தையா இருந்தப்பவே அவனோட அம்மா காலமாயிட்டாங்க…” வெற்றிச் செல்வன் தழுதழுத்த குரலில் சொன்னான்.

எட்வர்ட்டுக்கு அதிர்ச்சிக்கு மேல் அதிர்ச்சி கிடைத்தது. அவன் இந்த மாலைப் பொழுதில் இன்னும் என்னென்ன அதிர்ச்சிகளை சந்திக்கப் போகிறானோ தெரியவில்லை. அவர்கள் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். அகிலன் வீட்டில் மூலை முடுக்கிலெல்லாம் ஓடிக் கொண்டிருந்தான். எட்வர்டுக்கு அந்தக் குழந்தையை பார்க்கும் போதெல்லாம், நெஞ்சு பதறியது. தாயில்லாத குழந்தை. தந்தையோ, தன் வாழ்வின் கடும் துன்பங்களை சந்தித்த ஒரு நடைபிணம். தனயனோ, சிறு வயதிலேயே தாயை இழந்து தவிக்கும் ஒரு அரை அநாதை… எட்வர்ட்டுக்கு ஏனோ அந்தக் குடும்பத்தின் மீது அளவற்ற பாசம் பொங்கியது.

“வெற்றி… என்னோட வரவால, உங்களோட பழைய வாழ்க்கையோட சோகங்கள நான் கிளறிட்டேன்னு நினைக்கிறேன்…” எட்வர்ட் சுய பச்சாதாபத்துடன் சொன்னான்.

“சேச்சே… அப்படியெல்லாம் இல்ல எட்…. நீங்க இப்ப எங்க குடும்பத்துல ஒருத்தர் மாதிரி தான்… உண்மையிலேயெ சொல்றேன்… உங்கள முதன் முதலா பாத்த போது எனக்கு என் பெரிய அண்ணன பார்க்கிறா போல இருக்கு… உங்க மேல ஒரு மரியாதை எனக்கு ரொம்ப நேச்சுரலா வருது… உங்ககிட்ட எனக்கு சொந்தமான ஏதோ ஒண்ண நான் கொடுத்து வச்சிருந்தா போல இருக்கு…. ஷ்யூரா நாம் இதுக்கு முன்னாடி ஒருத்தர ஒருத்தர் பார்த்ததில்ல… ஆனா, எனக்கு அப்படி தோணவேயில்ல…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.

எட்வர்டுக்கு வியப்பில் வாய் திறந்து கொண்டது. ஜேம்ஸ் தன்னோடு இருப்பது இவன் உள்ளுணர்வுக்குத் தெரிந்திருக்க வேண்டும் என எட்வர்ட் நம்பினான். அதனால் தான் இவன் மிகச் சரியாக சொன்னான்.

//ஏதோ எனக்குச் சொந்தமான ஒரு பொருளை உங்ககிட்ட கொடுத்து வச்சிருக்காப்போல இருக்கு….//

எட்வர்ட், காதலின் சக்தியை புரிந்து கொள்ளத் துவங்கி சில நாட்கள் ஆகியிருந்தன. அதனால், இவ்வாறு வெற்றி சொன்னதையும் அவன் அவ்விதமாகவே எடுத்துக் கொண்டான்.

இப்போது எட்வர்ட் அந்த வீட்டின் அறைச் சுவரை சுற்றும் முற்றும் பார்த்தான். எங்கு பார்த்தாலும் அகிலனின் புகைப்படங்கள். அவன் வெவ்வேறு வயதுகளில் எடுக்கப்பட்ட புகைப்படங்கள் சுவரை அலங்கரித்தன.

“ம்ம்ம்… வெற்றி, குழந்தைய பாத்துக்க…?” எப்படி கேட்பது எனத் தெரியாமல், எட்வர்ட் தயங்கினான்.

“சேகர்….” வெற்றிச் செல்வன் உரக்க அழைத்தான்.

உள்ளே இருந்து ஒரு 20 வயது இளைஞன் வந்தான். அவன் மிகவும் அப்பாவியாய் தோற்றமளித்தான். மிகவும் பணிவுடன் நடந்து வந்தான்.

“இவன் பேரு சேகர்… என் தம்பி மாதிரி… இவன் தான் அகிலனைப் பார்த்துக்குறான்… எங்க வீட்ல எல்லா வேலையும் செய்யுறது இவன் தான்… ரொம்ப பாசமானவன்…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.

எட்வர்ட்டின் உள்ளம் ஒரு நொடி துணுக்குற்றது. ஒருவேளை இந்த பையனுக்கும் வெற்றிச் செல்வனுக்கும் ஏதாவது தொடர்பு இருக்குமோ… என்று அவன் ஐயுற்றான். ஆனால், அந்த ஐயத்தை அவன் உடனே உதறவும் செய்தான்.

சேச்சே… வெற்றிச் செல்வன் அது போன்றவன் இல்லை… ஜேம்ஸின் காதல் அவனோடு இருக்கும் வரை அவன் அப்படி செய்யவும் மாட்டான்.

எட்வர்ட் உடனே தீர்மானம் செய்தான். சேகரைப் பார்த்து புன்னகைத்தான். அனைவரும் இரவு உணவருந்த தயாரானார்கள்.

எட்வர்ட் உணவை சுவைத்து உண்டான். இந்திய உணவு வகைகள் மீது அவனுக்கு எப்போதுமே அலாதி பிரியம் உண்டு. ஆனால் அவனும் மற்ற மேலை நாட்டவரைப் போல் அதிக காரம் உண்ண மாட்டான். அவனுக்காக இன்று இரவு காரம் குறைவாக சிறப்பாக சமைக்கப்பட்டிருந்தது.

“என் வாழ்நாள்ல இவ்ளோ ருசியான சாப்பாட்ட நான் சாப்பிட்டதில்ல… ரொம்ப நல்லா இருக்கு…. தாங்க்ஸ் சேகர்….” எட்வர்ட் சேகரைப் பார்த்து சொன்னான்.

சேகர் புன்னகைத்தான். அவனுக்கு எட்வர்ட் பேசிய ஆங்கிலம் அவ்வளவாக புரியவில்லை.

அவர்கள் அனைவரும் மீண்டும் கூடத்திற்கு வந்தார்கள். கூடத்திற்கு ஒதுக்குபுறமாய், பூசையறையைப் போன்று காட்சியளித்த பகுதியில், ஒரு பெரிய படம் மாட்டப் பட்டிருப்பதை எட்வர்ட் பார்த்தான். அருகில் சென்று பார்த்தான். அது ஒரு பெண்மணியின் படம். அப்படத்திற்கு மாலை போடப்பட்டு, விளக்கு ஏற்றப்பட்டிருந்தது. எட்வர்டுக்கு இந்திய கலாச்சாரம் பற்றிய நிறைய அறிவு இருந்தது. இது போன்ற ஒரு படத்துக்கு மாலை அணிவித்து விளக்கேற்றப்பட்டிருந்தால் அவர்கள் இப்போது உயிரோடு இல்லை என்று பொருள்.

“இது யார் வெற்றி…?” எட்வர்ட் கேட்டான்.

“அவங்க என்னோட அம்மா… பேரு… சித்ரா…” வெற்றிச் செல்வன் சொன்னான்.

(தொடரும்…)

கருத்துக்களைத் தெரிவிக்க: radharajesh18@gmail.com